++Unicode++
ကမ်းမလော့နန်းတော်....
သံချပ်စစ်တန်ဆာကို တခုချင်းဆီသေချာဝတ်ပေးနေသော ဘန်ဂျမင်၏ အစေခံဟာ မျက်နှာမကောင်း ပြိုတော့မယ့်မိုးကဲ့သို့။
အကုန်လုံးပြီးဆုံးချိန်တွင် ဘန်ဂျမင် ကိုအသင့်စောင့်ဆိုင်းနေသော Lua ကိုတွေ့ရသည်။
Luaက အားသွန်ခွန်စိုက်ဖြင့် စစ်မြေပြင်နေရာသို့အပြေးနှင်လေသည်။
ဘုရင်ကောင်းတို့သည် ယုတ်ညံ့ခြင်းကို ရွံမုန်းသည် ။ကတိကိုအသက်ထက်တန်ဖိုးထားပြီး ပြည်သူ့အိုးအိမ်ကိုကာကွယ်လိုသည်။ ဘန်ဂျမင်၏တောင်းဆိုချက်အကြံကို လက်ခံထားသော ဂေါ်ဒန်ဘုရင်က တစ်ဦးချင်း စည်းချင်းထိုးဖို့ကို လက်ခံသည်။
တိုက်ခိုက်ဖို့ပြင်နေသော ဂေါ်ဒန်နိုင်ငံ၏ အိမ်ရှေ့စံနှင့် ဘန်ဂျမင် သူ့ဘက်ကိုယ့်ဘက် စစ်သည်များက အားပေးသံ၊ညာသံပေး၍ သူ့တို့ကိုစောင့်ကြည့်နေကြသည်။
ဘန်ဂျမင် ရှုံးလျှင် ကမ်းမလော့ဟာ ဂေါ်ဒန် လက်အောက်ကို ရောက်မည်။ဂေါ်ဒန်ရှုံးလျှင် စစ်ကိုနောက်ဆုတ်ပေးမည်။
တိုက်ခိုက်မှုက အရှိန်တက်လာကာ နှစ်ဦးစလုံးက ဒဏ်ရာများဖြင့် ။
ဘန်ဂျမင်၏လက်ထဲမှ ဓားက အဝေးသိုလွင့်စင်ခဲ့သည်။အဆက်မပျက်တိုက်ခိုက်သော ဂေါ်ဒန်၏ဓါးချက်များကို ရှောင်တိမ်းရင်း လဲကျသွားသော ဘန်ဂျမင်အပေါ် ဂေါ်ဒန်က ဓါးဖြင့်ထိုးစိုက်လိုက်သည်။ဘန်ဂျမင်သူ၏လက်ဖြင့်ကာကွယ်လိုက်တာမို့ လက်ဖျံအတွင်းစိုက်ဝင်သွားသော ဓါးတစ်ချောင်း။
အားကုန်သုံး၍ ခြေနှစ်ဖက်ကိုအသုံးပြုကာ
ရန်သူကို ပြန်လည်တွန်းလှန်မိသည်။ ဘေးမှ လွတ်ကျထားသော ဓါးကို ဘန်ဂျမင်လျှင်မြန်စွာ ကောက်ယူ၍ ဝှေ့ရမ်းလိုက်သည့်ဓါးချက်က ဟန်ချက်ပျက်သွားသော ရန်သူ၏ ကျောပြင်ထံသို့ ။ရန်သူက အရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားချိန်မှာ ဘန်ဂျမင် အနည်းငယ်စိတ်သက်သာရာ ရလျက် သူ့စစ်သည်များထံမှ အားပေးသံဟာ ပို၍ ဟိန်းထွက်လာသည်။သို့သော် ရုတ်တရက် ရန်သူဟာ နောက်ဆုံးအားကိုသုံး၍ ဘန်ဂျမင်၏ နှလုံးအတွင်းသို့ ဓါးတစ်ချောင်းလုံးကို အဆုံးထိထိုးစိုက်ပစ်လိုက်သည်။ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာ နာကျင်မှုက နှလုံးအတွင်းမှယိုစိမ့်လာသော နီရဲရဲသွေးများက သက်သေပင်။ ရန်သူ့ရင်ဝကိုကန်ထုတ်လိုက်တော့ သူ့ရှေ့တွင် မှောက်လျက်ကျသွားပြီးပြန်ထမလာတော့။ဘန်ဂျမင် မြေပြင်ကိုလဲမကျစေရန် လက်တစ်ဖက်မှ ဓါးကို မြေကြီးမှာ ထိုးစိုက်၍ အားပြုကာ ဒူးတစ်ဖက်ကိုထောက်သည့်အနေအထားပင် အောင်နိုင်သူအပြုံးကို ဖန်တီး၍ ...။
"ဟေ့ ဂေါ်ဒန်ဘုရင် တရားမျှတတဲ့ဒီစစ်ပွဲမှာ ကျုပ်နိုင်တယ်"
ဂေါ်ဒန်က ဘန်ဂျမင်ကို တချက်မျှကြည့်ပြီး လက်တဖက်ကို ထောင်ပြကာ သူ၏စစ်သည်များကိုတပ်ဆုပ်ရန် အချက်ပြလိုက်သည်။
အကုန်ကျောခိုင်းပီးချိန်တွင် မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြိုလဲသွားသော ဘန်ဂျမင်၏ကိုယ်ခန္ဓာ။ အမြင်အာရုံအတွင်းမှာတော့ ချစ်ရသူအားနောက်ဆုံးပေးခဲ့တဲ့ သူပြန်လာခဲ့မယ်ဆိုတဲ့ကတိ တခု။
'တောင်းပန်ပါတယ် ဂျုံဆောင်း'
...................................
ကုန်ဆုံးသွားတဲ့နွေနဲ့အတူ ဂျုံဆောင်းရဲ့နွေဟာလည်း ထွက်သွားတဲ့အချိန်ကစ ပေါ်မလာခဲ့တော့ချေ။ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်နေပြီ
ဂျုံဆောင်းက အလုပ်တဖက်ဖြင့်
ကျောင်းတက်နေရပြီ။ ဆောင်ဟွန်းကတော့
မိဘများခွင့်ပြုချက်နဲ့ UKမှာကျောင်းတက်ခွင့်ရခဲ့သည်။ဒါက သူနဲ့မတူပဲအရာရာမှထူးချွန်လွန်းသည့် ဆောင်ဟွန်းအိမ်မက်ပဲ။ဆောင်ဟွန်းမသွားခင် နောက်ဆုံးအနေနဲ့နှုတ်ဆက်ပွဲလေးလုပ်ဖြစ်ပြီး ဆောင်ဟွန်းလိုအပ်တာတွေ သူဝယ်ပေးခဲ့သေးသည်။အမှတ်တရဖြစ်စေဖို့ ဂျုံဆောင်း အချိန်ပိုင်းလုပ်အားခလေးစု၍ Necktie clickလေးဝယ်ပေးဖြစ်သည်။တစ်ဦးတည်းသော သူငယ်ချင်းကလည်း ဂျုံဆောင်းကိုထားခဲ့ပြီ။
ဂျုံဆောင်းကတော့ ဘယ်အချိန်မှရောက်လာမှန်းမသိတဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့နောက်ဆုံးပျောက်ကွယ်ခဲ့သည့်နေရာကို အမြဲတမ်းသွား၍စောင့်ဆိုင်းမိသည်။တရက်မှမပျက်ခဲ့ဘူး။အလုပ်တွေရော ၊ကျောင်းစာတွေရော
ပင်ပန်းနေသည့်ကြားက ယခုလည်းking Arthur' Grave ရှေ့မှာသူစောင့်နေသည်။
အချိန်အားဖြင့် ည၁၀နာရီပင်ရှိပြီမို့ သံဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ခုံတန်းဖြူပေါ်မှာထိုင်နေသည့် ဂျုံဆောင်းကို ခြင်တွေပင်ကိုက်နေပြီ။
ကောင်းကင်ပေါ်က လမင်းက ဝိုင်းစက်စွာတစ်ကိုယ်တည်းထွန်းလင်းနေသည်ကို ဂျုံဆောင်းကြည့်ပြီး
အနည်းဆုံးတော့ သူတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ဘဲ လမင်းကြီးကအဖော်ရှိနေပေးသည်ပဲ။
ဒီနေ့လည်း ပေါ်မလာတဲ့သူကို အပြစ်မဆိုသာ။ဂျုံဆောင်းပြန်ရန်ဆုံးဖြတ်ရသည်။
ကျောပိုးအိပ်ကိုလွယ်ကာ ထိုနေရာမှထွက်လာခဲ့သည်။ညဘက် လူအရောက်နည်းသည့်နေရာမို့ ကားငှါးဖို့ဆို သူလမ်းတော်တော်လျှောက်ရအုံးမည်။စိတ်မပျက်သားစွာ ကျောခိုင်းခဲ့သည့်နေရာကို လည်ပြန်ကြည့်၍ နှေးတုံ့စွာလျှောက်နေမိသည်။ ဂျုံဆောင်း ခြေလှမ်းများရပ်တန့်လိုက်သည်။ အဝေးက လူတစ်ယောက်ကို မြင်နေရသည် ထိုလူက တည့်မတ်စွာ သူရှိရာသို့လျှောက်လာနေသည်။ ဂျုံဆောင်းသေချာရန် အနောက်ကိုပြန်ဆုပ်ပြီး တစ်လှမ်းခြင်းတိုးကြည့်မိသည်။
အဝေးက အရိပ်ကလေးက နီးစပ်လာသည့်အခါတွင်တော့
ခရမ်းရောင်ကတ္တီပါ ဖြင့်ပြူလုပ်ထားသော တော်ဝင်အင်္ကျီ ဝတ်ဆင်ထားသောထိုလူက လရောင်နှင့်လမ်းမီးရောင်ဖျော့ဖျော့ကြား ပြောင်လက်လို့နေသည်။အနောက်ရောင်ဆံနွယ်များကိုနောက်သို့လှန်သိမ်းထားပြီး ကြည်လင်နေသော မျက်နှာက
ဘန်ဂျမင် ဖြစ်ကြောင်းသက်သေပြလေ၏။
ဂျုံဆောင်းခြေလှမ်းများက သွက်လက်စွာ အချစ်ရှိရာအရပ်ကိုအပြေးသွားမိသည်။ပိုနီးကပ်သွားသော သူတို့တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်၍ ဂျုံဆောင်းမျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်ကြည်လဲ့လဲ့တို့က ဘယ်လောက်လွမ်းနေကြောင်းပြောပြလျက်။
ဂျုံဆောင်း သူ့ရင်ခွင်ဆီကိုတိုးကာ တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
"ကျေးဇူးပါ ငါ့ဆီပြန်လာပေးလို့။"
ပြန်လည်သိုင်းဖက်ထားသော သူက
ဂျုံဆောင်းခေါင်းလေးကို နောက်မှထိန်းကိုင်၍ ။
"အင်း လွမ်းနေခဲ့တာမို့"
ဂျုံဆောင်း သူ့လက်ကိုတွဲကာ ကားငှားသည့်နေရာရောက်အောင် လမ်းလျှောက်ခဲ့သည်။
လမင်းကြီးရေ အခုမင်းတစ်ကိုယ်ထဲဖြစ်သွား
ပြီ ဟု ချစ်ရတဲ့သူလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂျုံဆောင်းစိတ်ထဲတိတ်တိတ်လေးပြောမိသည်။
.....................
ဂျုံဆောင်းရင်တွေ ခုန်နေသည်။
အခုဘန်ဂျမင် က သူ့နိုင်ငံကိုလိုက်လည်ဖို့ခေါ်နေသည်။
ဂျုံဆောင်းဒီစကားကို ကြားကြားချင်း တညလုံးအိပ်မပျော်ဘူး။သူ့ကိုချော့သိပ်တတ်သည့် ဘန်ဂျမင်၏ ရင်ခုန်သံတွေကိုတောင် နားမထောင်ဖြစ်သည်အထိ အိပ်ယာပေါ်မှာ လွန့်လူးနေသည်။
"အိပ်မပျော်ဘူးလား ဘာလို့ဒီလောက်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းအောင် ပြုံးနေရတာလဲ"
"ငါပျော်လို့လေ ငါအခုဖြစ်နေတာတွေ အိမ်မက်မဟုတ်လို့ "
"ဟုတ်ပါပြီ အိပ်တော့နော် "
"ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ"
"မနက်၃နာရီ ၊ ကဲ အိပ်ပါတော့အချစ်ရယ်"
အချစ်ဟု ဂျုံဆောင်းကို သုံးနှုန်းလိုက်၍
ဘန်ဂျမင် က ပိုလိုက်တာဟု ပင်တွေး၍ ပြုံးမိပြန်သေး။
...........................
ကမ်းမလော့......
ဂျုံဆောင်း အိမ်မက်တခုလိုပဲ မယုံကြည်နိုင်စွာပင် မြင်သည့်အရာတိုင်းရင်သပ်ရှု့မော ဖြစ်ရသည်။
မြင်းဖြူတစ်ကောင်ကို စီးနှင်းနေသည်။ထိုမြင်းဖြူကို နှင်နေသည့်သူက ချောမောပြည့်စုံလွန်းသည့် သူချစ်ရသူ ။ချစ်ရသူ ခါးကိုဖက်တွယ်ထားကာ သူတို့နောက်မှာကျန်ရစ်နေခဲ့သောပတ်ဝန်းကျင်စိမ်းစိမ်းကို ရင်သပ်ရှု့မော ငေးကြည့်နေရတုန်း။
တံတိုင်းတခု ကာရံထားပြီး အလယ်မှာ ကြီးမားသော သစ်သားတံခါးကြီးကို သံချပ်ဝတ်တန်ဆာဝတ်ဆင်ထားသော လူနှစ်ယောက်က ဖွင့်ပေးပြီး သူ့ကိုလည်းမရဲတရဲ ကြည့်သည်။
သူ့ရှေ့မှာ မြင့်မားလှသော ရဲတိုက်အဆောက်အဦးကို ဂျုံဆောင်းပါးစပ်လေးပင်မစိနိုင်ပဲ ငေးကြည့်နေမိသည်။
"ဂျုံဆောင်း ဒါကိုယ့်ရဲ့နန်းတော်ပဲ
အခုဆင်းလို့ရပြီ"
မြင်းပေါ်မှ မလှုပ်မယှက်ဖြစ်နေသော သူ့ကို ဘန်ဂျမင် က လက်ကမ်းလာသည်။
ဂျုံဆောင်းထိုလက်ကို အားပြု၍မြင်းပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။
နန်းတွင်းမှာ အလုပ်ရှုပ်နေကြသော လူများကလည်း ဂျုံဆောင်းကို မသိမသာရော သိသိသာသာပါ ကြည့်နေလျက်။
"ကမ်းမလော့က ကြိုဆိုပါတယ် "
အနည်းငယ်စိတ်လှုပ်ရှားနေသည့်သူ့ကို
ဘန်ဂျမင် ကစောင်းငဲ့ကြည့်ပြီး သူ့လက်ကိုတွဲကိုင်ထားရန် ဆိုလာသည်။ထိုလက်ကို အားကိုးတကြီးဆုပ်ကိုင်ရင်း ဘန်ဂျမင်ခေါ်ဆောင်ရာကို လိုက်ခဲ့မိသည်။
ကြီးကျယ်မြင့်မားသော ခန်းမများစွာကိုဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီးနောက်မှာ အခန်းကျယ်တခုအတွင်းသို့ ရောက်ရှိလာသည်။သူမှန်းတာ မမှားလျှင် ဘန်ဂျမင်၏အခန်းဖြစ်လိမ့်မည်။
နံရံမှာချိတ်တွယ်ထားသော ဘန်ဂျမင်နှင့် သူမသိသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ပုံတူပန်းချီက အနီရောင်ဘောင်များဖြင့်အနားသတ်ထားပြီး ထိုအခန်းထဲတွင် ခမ်းနားစွာတည်ရှိနေသည်။
"အနားယူလိုက်အုံး ညနေရောက်ရင်
ဂျုံဆောင်းကို ပြစရာတွေရှိတယ် ၊အခုတော့ စိတ်ကြိုက်အနားယူပါ "
ဂျုံဆောင်း ပြုံးလျက်သာ ခေါင်းညိတ်မိသည်။ဘန်ဂျမင်က ဂျုံဆောင်းကိုရော အခန်းအတွင်း ပုံတူပန်းချီကိုပါ တချက်ကြည့်ပြီး ထွက်သွားလေသည်။
................................
ဒေါက် ..ဒေါက်...ဒေါက်။
တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူ သူကြည့်မိတော့ အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦးနှင့်အတူ ဝင်လာသော ဘန်ဂျမင် ။ထိုအမျိုးသမီး လက်ထဲမှာ နန်းဝတ်တန်ဆာ အင်္ကျီများစွာ။
" ဒါတွေကိုဝတ်ပြီး ကိုယ့်နောက် လိုက်ခဲ့ပေးနိုင်မလား"
ဂျုံဆောင်းခေါင်းတချက်ငြိမ့်ကာ အမျိုးသမီးငယ်အကူအညီဖြင့် ထိုဝတ်စုံကို သပ်ရပ်စွာ ဝတ်ဆင်ပြီးလေသည်။ဘန်ဂျမင် ကတော့သူ့ကို ငေး၍မဆုံး။
"မင်းက မင်းသားတစ်ပါးလိုပဲ ကြည့်ကောင်းလိုက်တာ"
"ဟုတ်လား ဒါတွေဝတ်ရတာ နေသားမကျလို့ဖြစ်မယ် ခံစားချက်တမျိုးပဲ"
"နောက်ဆို အဆင်ပြေသွားမှာပါ လာ ,နေဝင်တာကို သွားကြည့်ရအောင်"
ဘန်ဂျမင်က နိုင်ငံ၏ လှပလွန်းသည့်နေရာအချို့ကို Lua ဟုအမည်ပေးထားသောမြင်းကိုစီး၍ အတူသွားခဲ့ကြသည်။နန်းတော်၏မြင့်မားလွန်းသည့် မိုးမျှော်စင်ကဲ့သို့သော နေရာတခုမှာလည်း နေဝင်ချိန်ကို သူနှင့် ဘန်ဂျမင် အတူကြည့်ခဲ့ကြသေးသည်။
နန်းတော်ကို ပြန်ရောက်တော့ ညစာစားရန် ဘန်ဂျမင်က ခန်းမဆောင်အတွင်းသို့ခေါ်ဆောင်ခဲ့သည်။
စားပွဲရှည်ကြီးတခုပေါ်မှာ ဖယောင်းတိုင်များကို ထောက်တိုင်တခုပေါ်မှာ အဆင့်ဆင့်ထွန်းထားလျက်။စားပွဲေပါ်မှာ အသားကင်များ၊မျိုးစုံသော သစ်သီးများစွာဖြင့် ပြည့်လျက်။
ကြွေရောင် ပန်းကန်လုံးအတွင်းသို့ ငှဲ့ထည့်လာသော ခရမ်းနက်ရောင် အရည်တချို့။
"ဒါက အနက်ရောင်နဲ့အနီရောင်ချယ်ရီသီးကို ပေါင်းစပ်ထားတဲ့ ဝိုင်လေ၊ နှစ်ပေါင်းအားဖြင့် နှစ် နှစ်ဆယ်ကြာ သိုလှောင်ရတဲ့ ဝိုင်တွေပေါ့"
ဂျုံဆောင်း တစ်ငုံသောက်ကြည့်ပြီး အကောင်းဆုံးအရသာ ဟုသာ မှတ်ချက်ချမိသည်။
"ဂျုံဆောင်း"
"အွန်း"
အသားကင်များကို ဖဲ့ကာ စားနေရင်းမှ
ပလုံးပထွေးအသံဖြင့် ဂျုံဆောင်းပြန်ထူးလိုက်သည်။
"မင်းကို ကိုယ့်ရဲ့ကြင်ယာတော်အဖြစ် ထိမ်းမြားခွင့်တောင်းချင်တယ်"
ပါးစပ်အတွင်းမှ ပြည့်လျှံနေသော အသားများကို ဆက်မစားမိဘဲ ဘန်ဂျမင်၏မျက်နှာကို ကြည့်နေမိသည်။ဘဝမှာ အရှားပါးဆုံး ခံစားချက်တခု သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က သွေးများ ပြောင်းပြန်စီးဆင်းနေသလို ခံစားရသည်။ရင်ခုန်သံက မြန်ဆန်လျက်။
"မင်း, မင်း ငါ့ကို ချစ်ခွင့်တောင် မတောင်းရသေးပဲ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေတာလား"
ဘန်ဂျမင်က သူ့မျက်ဝန်းတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဆိုလာသည်။
"အားလုံးကို တပြိုင်နက်ထဲ တောင်းဆိုလိုက်မယ်လေ"
"မင်းကလည်း ငါက ချစ်သူဖြစ်ရတဲ့ခံစားချက် ဘယ်လိုခံစားရတော့မှာလဲ"
"ချစ်ခွင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတာပဲဖြစဖြစ် အရေးကြီးတာ ကိုယ်တို့ချစ်နေဖို့ပဲမလား"
"ဒီဘန်ဂျမင် က ဇွတ်ပါလား။ "
"မင်းကို ချစ်လို့လေ"
စကားသံများတိတ်ဆိတ်သွားပြီး နားနှစ်ဖက်နီရဲလာကာ အရှက်ပိုသည့်ကောင်ငယ်လေးကိုကြည့်ရင်း ဘန်ဂျမင်ရယ်မောမိသည်။
နှစ်ဦးသားစကားတွေအပြန်အလှန်ပြောရင်း ညသန်ခေါင်ကိုပင်ရောက်ရှိခဲ့သည်။
ဘန်ဂျမင်က ဂျုံဆောင်းအခန်းထိ လိုက်ပို့ခဲ့ပြီး သူနဲ့ဘေးချင်းကပ် အခန်းကျယ်အတွင်းသို့ဝင်သွားခဲ့သည်။
အိပ်ရာပေါ်မှာ လူးလိမ့်ရင်း ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုများပေါင်းစုကာ
အိပ်မပြောရသူက ဂျုံဆောင်း ။ ဘန်ဂျမင်အခန်းဆီ သွားရန်တွေးမိသည်။
အခန်းတံခါးကိုခေါက်ကာ ဂျုံဆောင်းခွင့်တောင်းလိုက်သည်။
"ငါဝင်ခဲ့လို့ရလား"
အခန်းထဲမည်သူမျှ ရှိမနေ ။
"ဘန်ဂျမင် "
"ကိုယ်ဒီမှာ "
မျက်နှာကို ချည်သဘက်တစ်ထည်ဖြင့်သုတ်၍ အနီရောင်လိုက်ကာနောက်မှ ထွက်လာသော ဘန်ဂျမင်။
"အော် မင်း ရေချိုးနေတာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေတာ"
" နေရာသစ်ဖြစ်လို့လား မသိဘူး အခန်းထဲမှာ
ငါတစ်ယောက်ထဲ အိပ်မပျော်ဘူး။"
"ကိုယ်နဲ့အတူ အိပ်မယ်ဆိုပါတော့"
'ပြုံးစိစိဖြစ်နေသော ဘန်ဂျမင် မျက်နှာကကြက်သီးထစရာ ဘာလို့ကောင်းရတာလဲဟု သူတွေးမိသည်။ဒါပေမယ့် ဒီစကားက ဟုတ်နေတာပဲလေ ဘန်ဂျမင်နဲ့ အိပ်ဖို့လာတာပဲ ၊သူ့အိမ်မှာဆိုလည်း အတူတူ ကုတင်တခုတည်း အိပ်ခဲ့ကြတာမလား။မဟုတ်သေးဘူး
ဘန်ဂျမင်က သူ့ကို လက်ထပ်ခွင့် တောင်းချင်တယ် ဟု ပြောဖူးသည်ပဲ'
"ဟေ့ ဘာတွေတွေးနေတာလဲ နားတွေလည်းနီလို့"
သူ့နဖူးကို ဖွဖွ တောက်ကာ ပြောလာသော
ဘန်ဂျမင်က ပြုံးနေလျက်။
"ခဏစောင့် ကိုယ်အဝတ်လှဲလိုက်အုံးမယ်"
"အင်း"
ဂျုံဆောင်းကိုကျောပေးလျက် ဝတ်ဆင်ထားသော ဝတ်စုံကို တစ်ထပ်ပြီးတစ်ထပ်ချွတ်နေသည်။အခန်းအတွင်းသို့ လူသာငြိမ်ပြီး ဂျုံဆောင်း မျက်လုံးတွေက တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့် ကြည့်လျက်။အမှတ်မထင်မြင်လိုက်ရသော ဘန်ဂျမင်၏ ပုခုံးက ဂျုံဆောင်းမျက်လုံးများကို ဖမ်းစားလိုက်နိုင်၏။
'အမာရွတ်။ဘန်ဂျမင်ရဲ့ အမာရွတ်က ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ?။နှစ်ပေါင်းများစွာ ရှိခဲ့တဲ့အမာရွတ်က လပိုင်းလောက်နဲ့ ဘယ်လိုပျောက်သွားတာလဲ?'
အတွေးပွားနေသော ဂျုံဆောင်း အသိပြန်ဝင်ချိန်မှာ ကုတင်ပေါ်မှာပင်ထိုင်နေပြီ။
"ဂျုံဆောင်း ၊ ဂျုံဆောင်း"
ပုခုံးလေးကိုလက်ဖြင့်အသာကိုင်လှုပ်၍ ခေါ်သံကိုပင်သတိမမူဖြစ်။
"ဂျုံဆောင်း"
"ဟင် "
"အိပ်ရအောင်လေ ၊ဘာတွေတွေးနေတာလဲ၊
မဟုတ်မှ....."
"ခဏ ငါ ,ဟိုအခန်းမှာပဲ ပြန်အိပ်တော့မယ်။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ,ငါ့ကို ကြောက်လို့လား၊ ကိုယ်ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး။"
'ငါ ။ ငါဆိုတဲ့ နာမ်စားက ဘန်ဂျမင်တခါမျှ မသုံးဘူးခဲ့ပါ'
"ရတယ် ။ပီးတော့ မင်းအတွက်အနှောက်အယှက်ဖြစ်သွားရင် တောင်းပန်ပါတယ် ။ငါသွားအိပ်တော့မယ်။"
ထိုအခန်းကိုကျောခိုင်းကာ ပြေးထွက်ခဲ့မိသည်။သူ့စိတ်တွေ မငြိမ်သက်တော့ပါပေ။
အခန်းတံခါးကို အသံမြည်အောင်ပင် ပိတ်ပစ်လိုက်မိသည်။ ငါဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းက တခါတရံ မှားတတ်ပေမယ့် အမာရွတ်ရှိမနေခြင်းက ဘန်ဂျမင် မဟုတ်ခြင်းကိုပြနိုင်သည့် သက်သေပင်။
မဟုတ်မှ သူက ဆောင်ဟွန်းလား? ။ဂျုံဆောင်းအတွေးတွေ ထွေပြားနေပြီ။
ဘန်ဂျမင် က ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ?
အခန်းအတွင်းမှ ကပ်ထားသော
ဘန်ဂျမင်၏ပုံတူပန်းချီကို အသေးစိပ်ကြည့်လျက် သူဘာဆက်လုပ်ရမလဲမသိတော့ဘူး။
နံရံတွင် ကပ်ထားသော ကနုတ်ပန်းများထွင်းထားသည့်ဗီရို တခုကိုဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
အစီအရီရှိနေသော အဝတ်အထည်များစွာ။ထိုအထဲမှ သူနှင့်နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့စဉ်က ဂျုံဆောင်း ပေးဝတ်ခဲ့သည့် Hoodieနှင့်Sport ဘောင်းဘီတစ်ထည်။အခု သူ့အနားမှာရှိနေသူက ဘန်ဂျမင်လား၊ဆောင်ဟွန်းလား?။ ထိုသူကို သူသွားမေးလျှင်သင့်တော်ပါမည်လား? တစ်ညလုံး အတွေးပေါင်းများစွာနှင့် မိုးလင်းသည်အထိ ဂျုံဆောင်းအိပ်မရခဲ့။
.......................................
++Zawgyi++
ကမ်းမလော့နန်းတော်....
သံချပ်စစ်တန်ဆာကို တခုချင်းဆီသေချာဝတ်ပေးနေသော ဘန်ဂျမင်၏ အစေခံဟာ မျက်နှာမကောင်း ပြိုတော့မယ့်မိုးကဲ့သို့။
အကုန်လုံးပြီးဆုံးချိန်တွင် ဘန်ဂျမင် ကိုအသင့်စောင့်ဆိုင်းနေသော Lua ကိုတွေ့ရသည်။
Luaက အားသွန်ခွန်စိုက်ဖြင့် စစ်မြေပြင်နေရာသို့အပြေးနှင်လေသည်။
ဘုရင်ကောင်းတို့သည် ယုတ်ညံ့ခြင်းကို ရွံမုန်းသည် ။ကတိကိုအသက်ထက်တန်ဖိုးထားပြီး ပြည်သူ့အိုးအိမ်ကိုကာကွယ်လိုသည်။ ဘန်ဂျမင်၏တောင်းဆိုချက်အကြံကို လက်ခံထားသော ဂေါ်ဒန်ဘုရင်က တစ်ဦးချင်း စည်းချင်းထိုးဖို့ကို လက်ခံသည်။
တိုက်ခိုက်ဖို့ပြင်နေသော ဂေါ်ဒန်နိုင်ငံ၏ အိမ်ရှေ့စံနှင့် ဘန်ဂျမင် သူ့ဘက်ကိုယ့်ဘက် စစ်သည်များက အားပေးသံ၊ညာသံပေး၍ သူ့တို့ကိုစောင့်ကြည့်နေကြသည်။
ဘန်ဂျမင် ရှုံးလျှင် ကမ်းမလော့ဟာ ဂေါ်ဒန် လက်အောက်ကို ရောက်မည်။ဂေါ်ဒန်ရှုံးလျှင် စစ်ကိုနောက်ဆုတ်ပေးမည်။
တိုက်ခိုက်မှုက အရှိန်တက်လာကာ နှစ်ဦးစလုံးက ဒဏ်ရာများဖြင့် ။
ဘန်ဂျမင်၏လက်ထဲမှ ဓားက အဝေးသိုလွင့်စင်ခဲ့သည်။အဆက်မပျက်တိုက်ခိုက်သော ဂေါ်ဒန်၏ဓါးချက်များကို ရှောင်တိမ်းရင်း လဲကျသွားသော ဘန်ဂျမင်အပေါ် ဂေါ်ဒန်က ဓါးဖြင့်ထိုးစိုက်လိုက်သည်။ဘန်ဂျမင်သူ၏လက်ဖြင့်ကာကွယ်လိုက်တာမို့ လက်ဖျံအတွင်းစိုက်ဝင်သွားသော ဓါးတစ်ချောင်း။
အားကုန်သုံး၍ ခြေနှစ်ဖက်ကိုအသုံးပြုကာ
ရန်သူကို ပြန်လည်တွန်းလှန်မိသည်။ ဘေးမှ လွတ်ကျထားသော ဓါးကို ဘန်ဂျမင်လျှင်မြန်စွာ ကောက်ယူ၍ ဝှေ့ရမ်းလိုက်သည့်ဓါးချက်ဟန်ချက်ပျက်သွားသော ရန်သူ၏ ကျောပြင်ထံသို့ ။ရန်သူက အရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားချိန်မှာ ဘန်ဂျမင် အနည်းငယ်စိတ်သက်သာရာ ရလျက် သူ့စစ်သည်များထံမှ အားပေးသံဟာ ပို၍ ဟိန်းထွက်လာသည်။သို့သော် ရုတ်တရက် ရန်သူဟာ နောက်ဆုံးအားကိုသုံး၍ ဘန်ဂျမင်၏ နှလုံးအတွင်းသို့ ဓါးတစ်ချောင်းလုံးကို အဆုံးထိုးစိုက်ပစ်လိုက်သည်။ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာ နာကျင်မှုက နှလုံးအတွင်းမှယိုစိမ့်လာသော နီရဲရဲသွေးများက သက်သေပင်။ ရန်သူ့ရင်ဝကိုကန်ထုတ်လိုက်တော့ သူ့ရှေ့တွင် မှောက်လျက်ကျသွားပြီးပြန်မထလာတော့။ဘန်ဂျမင် မြေပြင်ကိုလဲမကျစေရန် လက်တစ်ဖက်မှ ဓါးကို မြေကြီးမှာ ထိုးစိုက်၍ အားပြုကာ ဒူးတစ်ဖက်ကိုထောက်သည့်အနေအထားပင် အောင်နိုင်သူအပြုံးကို ဖန်တီး၍ ...။
"ဟေ့ ဂေါ်ဒန်ဘုရင် တရားမျှတတဲ့ဒီစစ်ပွဲမှာ ကျုပ်နိုင်တယ်"
ဂေါ်ဒန်က ဘန်ဂျမင်ကို တချက်မျှကြည့်ပြီး လက်တဖက်ကို ထောင်ပြကာ သူ၏စစ်သည်များကိုတပ်ဆုပ်ရန် အချက်ပြလိုက်သည်။
အကုန်ကျောခိုင်းပီးချိန်တွင် မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြိုလဲသွားသော ဘန်ဂျမင်၏ကိုယ်ခန္ဓာ။အမြင်အာရုံအတွင်းမှာတော့ ချစ်ရသူအားနောက်ဆုံးပေးခဲ့တဲ့ သူပြန်လာခဲ့မယ်ဆိုတဲ့ကတိ တခု။
'တောင်းပန်ပါတယ် ဂျုံဆောင်း'
...................................
ကုန်ဆုံးသွားတဲ့နွေနဲ့အတူ ဂျုံဆောင်းရဲ့နွေလေးဟာလည်းထွက်သွားတဲ့အချိန်ကစ ပေါ်မလာခဲ့တော့ချေ။ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်နေပြီ
ဂျုံဆောင်းက အလုပ်တဖက်ဖြင့်
ကျောင်းတက်နေရပြီ။ ဆောင်ဟွန်းကတော့
မိဘများခွင့်ပြုချက်နဲ့ UKမှာကျောင်းတက်ခွင့်ရခဲ့သည်။ဒါက သူနဲ့မတူပဲအရာရာမှထူးချွန်လွန်းသည့် ဆောင်ဟွန်းအိမ်မက်ပဲ။ဆောင်ဟွန်းမသွားခင် နောက်ဆုံးအနေနဲ့နှုတ်ဆက်ပွဲလေးလုပ်ဖြစ်ပြီး ဆောင်ဟွန်းလိုအပ်တာတွေ သူဝယ်ပေးခဲ့သေးသည်။အမှတ်တရဖြစ်စေဖို့ ဂျုံဆောင်း အချိန်ပိုင်းလုပ်အားခလေးစု၍ Necktie clickလေးဝယ်ပေးဖြစ်သည်။တစ်ဦးတည်းသော သူငယ်ချင်းကလည်း ဂျုံဆောင်းကိုထားခဲ့ပြီ။
ဂျုံဆောင်းကတော့ ဘယ်အချိန်မှရောက်လာမှန်းမသိတဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့နောက်ဆုံးပျောက်ကွယ်ခဲ့သည့်နေရာကို အမြဲတမ်းသွား၍စောင့်ဆိုင်းမိသည်။တရက်မှမပျက်ခဲ့ဘူး။အလုပ်တွေရော ၊ကျောင်းစာတွေရော
ပင်ပန်းနေသည့်ကြားက ယခုလည်းking Arthur' Grave ရှေ့မှာသူစောင့်နေသည်။
အချိန်အားဖြင့် ည၁၀နာရီပင်ရှိပြီမို့ သံဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ခုံတန်းဖြူပေါ်မှာထိုင်နေသည့် ဂျုံဆောင်းကို ခြင်တွေပင်ကိုက်နေပြီ။
ကောင်းကင်ပေါ်က လမင်းက ဝိုင်းစက်စွာတစ်ကိုယ်တည်းထွန်းလင်းနေသည်ကို ဂျုံဆောင်းကြည့်ပြီး
အနည်းဆုံးတော့ သူတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ဘဲ လမင်းကြီးကအဖော်ရှိနေပေးသည်ပဲ။
ဒီနေ့လည်း ပေါ်မလာတဲ့သူကို အပြစ်မဆိုသာ။ဂျုံဆောင်းပြန်ရန်ဆုံးဖြတ်ရသည်။
ကျောပိုးအိပ်ကိုလွယ်ကာ ထိုနေရာမှထွက်လာခဲ့သည်။ညဘက် လူအရောက်နည်းသည့်နေရာမို့ ကားငှါးဖို့ဆို သူလမ်းတော်တော်လျှောက်ရအုံးမည်။စိတ်မပျက်သားစွာ ကျောခိုင်းခဲ့သည့်နေရာကို လည်ပြန်ကြည့်၍ နှေးတုံ့စွာလျှောက်နေမိသည်။ ဂျုံဆောင်း ခြေလှမ်းများရပ်တန့်လိုက်သည်။ အဝေးက လူတစ်ယောက်ကို မြင်နေရသည် ထိုလူက တည့်မတ်စွာ သူရှိရာသို့လျှောက်လာနေသည်။ ဂျုံဆောင်းသေချာရန် အနောက်ကိုပြန်ဆုပ်ပြီး တစ်လှမ်းခြင်းတိုးကြည့်မိသည်။
အဝေးက အရိပ်ကလေးက နီးစပ်လာသည့်အခါတွင်တော့
ခရမ်းရောင်ကတ္တီပါ ဖြင့်ပြူလုပ်ထားသော တော်ဝင် အင်္ကျီ ဝတ်ဆင်ထားသောထိုလူက လရောင်နှင့်လမ်းမီးရောင်ဖျော့ဖျော့ကြား ပြောင်လက်လို့နေသည်။အနောက်ရောင်ဆံနွယ်များကိုနောက်သို့လှန်သိမ်းထားပြီး ထကြည်လင်နေသော မျက်နှာက
ဘန်ဂျမင် ဖြစ်ကြောင်းသက်သေပြလေ၏။
ဂျုံဆောင်းခြေလှမ်းများက သွက်လက်စွာ အချစ်ရှိရာအရပ်ကိုအပြေးသွားမိသည်။ပိုနီးကပ်သွားသော သူတို့တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်၍ ဂျုံဆောင်းမျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်ကြည်လဲ့လဲ့တို့က ဘယ်လောက်လွမ်းနေကြောင်းပြောပြလျက်။
ဂျုံဆောင်း သူ့ရင်ခွင်ဆီကိုတိုးကာ တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
"ကျေးဇူးပါ ငါ့ဆီပြန်လာပေးလို့။"
ပြန်လည်သိုင်းဖက်ထားသော သူက
ဂျုံဆောင်းခေါင်းလေးကို နောက်မှထိန်းကိုင်၍ ။
"အင်း လွမ်းနေခဲ့တာမို့"
ဂျုံဆောင်း သူ့လက်ကိုတွဲကာ ကားငှားသည့်နေရာရောက်အောင် လမ်းလျှောက်ခဲ့သည်။
လမင်းကြီးရေ အခုမင်းတစ်ကိုယ်ထဲဖြစ်သွား
ပြီ ဟု ချစ်ရတဲ့သူလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂျုံဆောင်းစိတ်ထဲတိတ်တိတ်လေးပြောမိသည်။
.....................
ဂျုံဆောင်းရင်တွေ ခုန်နေသည်။
အခုဘန်ဂျမင် က သူ့နိုင်ငံကိုလိုက်လည်ဖို့ခေါ်နေသည်။
ဂျုံဆောင်းဒီစကားကို ကြားကြားချင်း တညလုံးအိပ်မပျော်ဘူး။သူ့ကိုချော့သိပ်တတ်သည့် ဘန်ဂျမင်၏ ရင်ခုန်သံတွေကိုတောင် နားမထောင်ဖြစ်သည်အထိ အိပ်ယာပေါ်မှာ လွန့်လူးနေသည်။
"အိပ်မပျော်ဘူးလား ဘာလို့ဒီလောက်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းအောင် ပြုံးနေရတာလဲ"
"ငါပျော်လို့လေ ငါအခုဖြစ်နေတာတွေ အိမ်မက်မဟုတ်လို့ "
"ဟုတ်ပါပြီ အိပ်တော့နော် "
"ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ"
"မနက်၃နာရီ ၊ ကဲ အိပ်ပါတော့အချစ်ရယ်"
အချစ်ဟု ဂျုံဆောင်းကို သုံးနှုန်းလိုက်၍
ဘန်ဂျမင် က ပိုလိုက်တာဟု ပင်တွေး၍ ပြုံးမိပြန်သေး။
...........................
ကမ်းမလော့......
ဂျုံဆောင်း အိမ်မက်တခုလိုပဲ မယုံကြည်နိုင်စွာပင် မြင်သည့်အရာတိုင်းရင်သပ်ရှု့မော ဖြစ်ရသည်။
မြင်းဖြူတစ်ကောင်ကို စီးနှင်းနေသည်။ထိုမြင်းဖြူကို နှင်နေသည့်သူက ချောမောပြည့်စုံလွန်းသည့် သူချစ်ရသူ ။ချစ်ရသူ ခါးကိုဖက်တွယ်ထားကာ သူတို့နောက်မှာကျန်ရစ်နေခဲ့သောပတ်ဝန်းကျင်စိမ်းစိမ်းကို ရင်သပ်ရှု့မော ငေးကြည့်နေရတုန်း။
တံတိုင်းတခု ကာရံထားပြီး အလယ်မှာ ကြီးမားသော သစ်သားတံခါးကြီးကို သံချပ်ဝတ်တန်ဆာဝတ်ဆင်ထားသော လူနှစ်ယောက်က ဖွင့်ပေးပြီး သူ့ကိုလည်းမရဲတရဲ ကြည့်သည်။
သူ့ရှေ့မှာ မြင့်မားလှသော ရဲတိုက်အဆောက်အဦးကို ဂျုံဆောင်းပါးစပ်လေးပင်မစိနိုင်ပဲ ငေးကြည့်နေမိသည်။
"ဂျုံဆောင်း ဒါကိုယ့်ရဲ့နန်းတော်ပဲ
အခုဆင်းလို့ရပြီ"
မြင်းပေါ်မှ မလှုပ်မယှက်ဖြစ်နေသော သူ့ကို ဘန်ဂျမင် က လက်ကမ်းလာသည်။
ဂျုံဆောင်းထိုလက်ကို အားပြု၍မြင်းပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။
နန်းတွင်းမှာ အလုပ်ရှုပ်နေကြသော လူများကလည်း ဂျုံဆောင်းကို မသိမသာရော သိသိသာသာပါ ကြည့်နေလျက်။
"ကမ်းမလော့က ကြိုဆိုပါတယ် "
အနည်းငယ်စိတ်လှုပ်ရှားနေသည့်သူ့ကို
ဘန်ဂျမင် ကစောင်းငဲ့ကြည့်ပြီး သူ့လက်ကိုတွဲကိုင်ထားရန် ဆိုလာသည်။ထိုလက်ကို အားကိုးတကြီးဆုပ်ကိုင်ရင်း ဘန်ဂျမင်ခေါ်ဆောင်ရာကို လိုက်ခဲ့မိသည်။
ကြီးကျယ်မြင့်မားသော ခန်းမများစွာကိုဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီးနောက်မှာ အခန်းကျယ်တခုအတွင်းသို့ ရောက်ရှိလာသည်။သူမှန်းတာ မမှားလျှင် ဘန်ဂျမင်၏အခန်းဖြစ်လိမ့်မည်။
နံရံမှာချိတ်တွယ်ထားသော ဘန်ဂျမင်နှင့် သူမသိသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ပုံတူပန်းချီက အနီရောင်ဘောင်များဖြင့်အနားသတ်ထားပြီး ထိုအခန်းထဲတွင် ခမ်းနားစွာတည်ရှိနေသည်။
"အနားယူလိုက်အုံး ညနေရောက်ရင်
ဂျုံဆောင်းကို ပြစရာတွေရှိတယ် ၊အခုတော့ စိတ်ကြိုက်အနားယူပါ "
ဂျုံဆောင်း ပြုံးလျက်သာ ခေါင်းညိတ်မိသည်။ဘန်ဂျမင်က ဂျုံဆောင်းကိုရော အခန်းအတွင်း ပုံတူပန်းချီကိုပါ တချက်ကြည့်ပြီး ထွက်သွားလေသည်။
................................
ဒေါက် ..ဒေါက်...ဒေါက်။
တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူ သူကြည့်မိတော့ အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦးနှင့်အတူ ဝင်လာသော ဘန်ဂျမင် ။ထိုအမျိုးသမီး လက်ထဲမှာ နန်းဝတ်တန်ဆာ အင်္ကျီများစွာ။
" ဒါတွေကိုဝတ်ပြီး ကိုယ့်နောက် လိုက်ခဲ့ပေးနိုင်မလား"
ဂျုံဆောင်းခေါင်းတချက်ငြိမ့်ကာ အမျိုးသမီးငယ်အကူအညီဖြင့် ထိုဝတ်စုံကို သပ်ရပ်စွာ ဝတ်ဆင်ပြီးလေသည်။ဘန်ဂျမင် ကတော့သူ့ကို ငေး၍မဆုံး။
"မင်းက မင်းသားတစ်ပါးလိုပဲ ကြည့်ကောင်းလိုက်တာ"
"ဟုတ်လား ဒါတွေဝတ်ရတာ နေသားမကျလို့ဖြစ်မယ် ခံစားချက်တမျိုးပဲ"
"နောက်ဆို အဆင်ပြေသွားမှာပါ လာ ,နေဝင်တာကို သွားကြည့်ရအောင်"
ဘန်ဂျမင်က နိုင်ငံ၏ လှပလွန်းသည့်နေရာအချို့ကို Lua ဟုအမည်ပေးထားသောမြင်းကိုစီး၍ အတူသွားခဲ့ကြသည်။နန်းတော်၏မြင့်မားလွန်းသည့် မိုးမျှော်စင်ကဲ့သို့သော နေရာတခုမှာလည်း နေဝင်ချိန်ကို သူနှင့် ဘန်ဂျမင် အတူကြည့်ခဲ့ကြသေးသည်။
နန်းတော်ကို ပြန်ရောက်တော့ ညစာစားရန် ဘန်ဂျမင်က ခန်းမဆောင်အတွင်းသို့ခေါ်ဆောင်ခဲ့သည်။
စားပွဲရှည်ကြီးတခုပေါ်မှာ ဖယောင်းတိုင်များကို ထောက်တိုင်တခုပေါ်မှာ အဆင့်ဆင့်ထွန်းထားလျက်။စားပွဲေပါ်မှာ အသားကင်များ၊မျိုးစုံသော သစ်သီးများစွာဖြင့် ပြည့်လျက်။
ကြွေရောင် ပန်းကန်လုံးအတွင်းသို့ ငှဲ့ထည့်လာသော ခရမ်းနက်ရောင် အရည်တချို့။
"ဒါက အနက်ရောင်နဲ့အနီရောင်ချယ်ရီသီးကို ပေါင်းစပ်ထားတဲ့ ဝိုင်လေ၊ နှစ်ပေါင်းအားဖြင့် နှစ် နှစ်ဆယ်ကြာ သိုလှောင်ရတဲ့ ဝိုင်တွေပေါ့"
ဂျုံဆောင်း တစ်ငုံသောက်ကြည့်ပြီး အကောင်းဆုံးအရသာ ဟုသာ မှတ်ချက်ချမိသည်။
"ဂျုံဆောင်း"
"အွန်း"
အသားကင်များကို ဖဲ့ကာစားနေရင်းမှ
ပလုံးပထွေးအသံဖြင့် ဂျုံဆောင်းပြန်ထူးလိုက်သည်။
"မင်းကို ကိုယ့်ရဲ့ကြင်ယာတော်အဖြစ် ထိမ်းမြားခွင့်တောင်းချင်တယ်"
ပါးစပ်အတွင်းမှ ပြည့်လျှံနေသော အသားများကို ဆက်မစားမိဘဲ ဘန်ဂျမင်၏မျက်နှာကို ကြည့်နေမိသည်။ဘဝမှာ အရှားပါးဆုံး ခံစားချက်တခု သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က သွေးများ ပြောင်းပြန်စီးဆင်းနေသလို ခံစားရသည်။ရင်ခုန်သံက မြန်ဆန်လျက်။
"မင်း, မင်း ငါ့ကို ချစ်ခွင့်တောင် မတောင်းရသေးပဲ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေတာလား"
ဘန်ဂျမင်က သူ့မျက်ဝန်းတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဆိုလာသည်။
"အားလုံးကို တပြိုင်နက်ထဲ တောင်းဆိုလိုက်မယ်လေ"
"မင်းကလည်း ငါက ချစ်သူဖြစ်ရတဲ့ခံစားချက် ဘယ်လိုခံစားရတော့မှာလဲ"
"ချစ်ခွင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတာပဲဖြစဖြစ် အရေးကြီးတာ ကိုယ်တို့ချစ်နေဖို့ပဲမလား"
"ဒီဘန်ဂျမင် က ဇွတ်ပါလား။ "
"မင်းကို ချစ်လို့လေ"
စကားသံများတိတ်ဆိတ်သွားပြီး နားနှစ်ဖက်နီရဲလာကာ အရှက်ပိုသည့်ကောင်ငယ်လေးကိုကြည့်ရင် ဘန်ဂျမင်ရယ်မောမိသည်။
နှစ်ဦးသားစကားတွေအပြန်အလှန်ပြောရင်း ညသန်ခေါင်ကိုပင်ရောက်ရှိခဲ့သည်။
ဘန်ဂျမင်က ဂျုံဆောင်းအခန်းထိ လိုက်ပို့ခဲ့ပြီး သူနဲ့ဘေးချင်းကပ် အခန်းကျယ်အတွင်းသို့ဝင်သွားခဲ့သည်။
အိပ်ရာပေါ်မှာ လူးလိမ့်ရင်း ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုများပေါင်းစုကာ
အိပ်မပြောရသူက ဂျုံဆောင်း ။ ဘန်ဂျမင်အခန်းဆီ သွားရန်တွေးမိသည်။
အခန်းတံခါးကိုခေါက်ကာ ဂျုံဆောင်းခွင့်တောင်းလိုက်သည်။
"ငါဝင်ခဲ့လို့ရလား"
အခန်းထဲမည်သူမျှ ရှိမနေ ။
"ဘန်ဂျမင် "
"ကိုယ်ဒီမှာ "
မျက်နှာကို ချည်သဘက်တစ်ထည်ဖြင့်သုတ်၍ အနီရောင်လိုက်ကာနောက်မှ ထွက်လာသော ဘန်ဂျမင်။
"အော် မင်း ရေချိုးနေတာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေတာ"
" နေရာသစ်ဖြစ်လို့လား မသိဘူး အခန်းထဲမှာ
ငါတစ်ယောက်ထဲ အိပ်မပျော်ဘူး။"
"ကိုယ်နဲ့အတူ အိပ်မယ်ဆိုပါတော့"
'ပြုံးစိစိဖြစ်နေသော ဘန်ဂျမင် မျက်နှာကကြက်သီးထစရာ ဘာလို့ကောင်းရတာလဲဟု သူတွေးမိသည်။ဒါပေမယ့် ဒီစကားက ဟုတ်နေတာပဲလေ ဘန်ဂျမင်နဲ့ အိပ်ဖို့လာတာပဲ ၊သူ့အိမ်မှာဆိုလည်း အတူတူ ကုတင်တခုတည်း အိပ်ခဲ့ကြတာမလား။မဟုတ်သေးဘူး
ဘန်ဂျမင်က သူ့ကို လက်ထပ်ခွင့် တောင်းချင်တယ် ဟု ပြောဖူးသည်ပဲ'
"ဟေ့ ဘာတွေတွေးနေတာလဲ နားတွေလည်းနီလို့"
သူ့နဖူးကို ဖွဖွ တောက်ကာ ပြောလာသော
ဘန်ဂျမင်က ပြုံးနေလျက်။
"ခဏစောင့် ကိုယ်အဝတ်လှဲလိုက်အုံးမယ်"
"အင်း"
ဂျုံဆောင်းကိုကျောပေးလျက် ဝတ်ဆင်ထားသော ဝတ်စုံကို တစ်ထပ်ပြီးတစ်ထပ်ချွတ်လျက်။အခန်းအတွင်းသို့ လူသာငြိမ်ပြီး ဂျုံဆောင်း မျက်လုံးတွေက တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့် ကြည့်လျက်။အမှတ်မထင်မြင်လိုက်ရသော ဘန်ဂျမင်၏ ပုခုံးက ဂျုံဆောင်း မျက်လုံးများကို ဖမ်းစားလိုက်နိုင်၏။
'အမာရွတ်။ဘန်ဂျမင်ရဲ့ အမာရွတ်က ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ?။နှစ်ပေါင်းများစွာ ရှိခဲ့တဲ့အမာရွတ်က လပိုင်းလောက်နဲ့ ဘယ်လိုပျောက်သွားတာလဲ?'
အတွေးပွားနေသော ဂျုံဆောင်းကို အသိပြန်ဝင်ချိန်မှာ ကုတင်ပေါ်မှာပင်ထိုင်နေပြီ။
"ဂျုံဆောင်း ၊ ဂျုံဆောင်း"
ပုခုံးလေးကိုလက်ဖြင့်အသာကိုင်လှုပ်၍ ခေါ်သံကိုပင်သတိမမူဖြစ်။
"ဂျုံဆောင်း"
"ဟင် "
"အိပ်ရအောင်လေ ၊ဘာတွေတွေးနေတာလဲ၊
မဟုတ်မှ....."
"ခဏ ငါ ,ဟိုအခန်းမှာပဲ ပြန်အိပ်တော့မယ်။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ,ငါ့ကို ကြောက်လို့လား၊ ကိုယ်ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး။"
'ငါ ။ ငါဆိုတဲ့ နာမ်စားက ဘန်ဂျမင်တခါမျှ မသုံးဘူးခဲ့ပါ'
"ရတယ် ။ပီးတော့ မင်းအတွက်အနှောက်အယှက်ဖြစ်သွားရင် တောင်းပန်ပါတယ် ။ငါသွားအိပ်တော့မယ်။"
ထိုအခန်းကိုကျောခိုင်းကာ ပြေးထွက်ခဲ့မိသည်။သူ့စိတ်တွေ မငြိမ်သက်တော့ပါပေ။
အခန်းတံခါးကို အသံမြည်အောင်ပင် ပိတ်ပစ်လိုက်မိသည်။ ငါဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းက တခါတရံ မှားတတ်ပေမယ့် အမာရွတ်ရှိမနေခြင်းက ဘန်ဂျမင် မဟုတ်ခြင်းကိုပြနိုင်သည့် သက်သေပင်။
မဟုတ်မှ သူက ဆောင်ဟွန်းလား? ။ဂျုံဆောင်းအတွေးတွေ ထွေပြားနေပြီ။
ဘန်ဂျမင် က ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ?
အခန်းအတွင်းမှ ကပ်ထားသော
ဘန်ဂျမင်၏ပုံတူပန်းချီကို အသေးစိပ်ကြည့်လျက် သူဘာဆက်လုပ်ရမလဲမသိတော့ဘူး။
နံရံတွင် ကပ်ထားသော ကနုတ်ပန်းများထွင်းထားသည့်ဗီရို တခုကိုဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
အစီအရီရှိနေသော အဝတ်အထည်များစွာ။ထိုအထဲမှ သူနှင့်နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့စဉ်က ဂျုံဆောင်း ပေးဝတ်ခဲ့သည့် Hoodieနှင့်Sport ဘောင်းဘီတစ်ထည်။အခု သူ့အနားမှာရှိနေသူက ဘန်ဂျမင်လား၊ဆောင်ဟွန်းလား?။ ထိုသူကို သူသွားမေးလျှင်သင့်တော်ပါမည်လား? တစ်ညလုံး အတွေးပေါင်းများစွာနှင့် မိုးလင်းသည်အထိ ဂျုံဆောင်းအိပ်မရခဲ့။
.......................................
+++Zawgyi++
ကမ်းမလော့နန်းတော်....
သံချပ်စစ်တန်ဆာကို တခုချင်းဆီသေချာဝတ်ပေးနေသော ဘန်ဂျမင်၏ အစေခံဟာ မျက်နှာမကောင်း ပြိုတော့မယ့်မိုးကဲ့သို့။
အကုန်လုံးပြီးဆုံးချိန်တွင် ဘန်ဂျမင် ကိုအသင့်စောင့်ဆိုင်းနေသော Lua ကိုတွေ့ရသည်။
Luaက အားသွန်ခွန်စိုက်ဖြင့် စစ်မြေပြင်နေရာသို့အပြေးနှင်လေသည်။
ဘုရင်ကောင်းတို့သည် ယုတ်ညံ့ခြင်းကို ရွံမုန်းသည် ။ကတိကိုအသက်ထက်တန်ဖိုးထားပြီး ပြည်သူ့အိုးအိမ်ကိုကာကွယ်လိုသည်။ ဘန်ဂျမင်၏တောင်းဆိုချက်အကြံကို လက်ခံထားသော ဂေါ်ဒန်ဘုရင်က တစ်ဦးချင်း စည်းချင်းထိုးဖို့ကို လက်ခံသည်။
တိုက်ခိုက်ဖို့ပြင်နေသော ဂေါ်ဒန်နိုင်ငံ၏ အိမ်ရှေ့စံနှင့် ဘန်ဂျမင် သူ့ဘက်ကိုယ့်ဘက် စစ်သည်များက အားပေးသံ၊ညာသံပေး၍ သူ့တို့ကိုစောင့်ကြည့်နေကြသည်။
ဘန်ဂျမင် ရှုံးလျှင် ကမ်းမလော့ဟာ ဂေါ်ဒန် လက်အောက်ကို ရောက်မည်။ဂေါ်ဒန်ရှုံးလျှင် စစ်ကိုနောက်ဆုတ်ပေးမည်။
တိုက်ခိုက်မှုက အရှိန်တက်လာကာ နှစ်ဦးစလုံးက ဒဏ်ရာများဖြင့် ။
ဘန်ဂျမင်၏လက်ထဲမှ ဓားက အဝေးသိုလွင့်စင်ခဲ့သည်။အဆက်မပျက်တိုက်ခိုက်သော ဂေါ်ဒန်၏ဓါးချက်များကို ရှောင်တိမ်းရင်း လဲကျသွားသော ဘန်ဂျမင်အပေါ် ဂေါ်ဒန်က ဓါးဖြင့်ထိုးစိုက်လိုက်သည်။ဘန်ဂျမင်သူ၏လက်ဖြင့်ကာကွယ်လိုက်တာမို့ လက်ဖျံအတွင်းစိုက်ဝင်သွားသော ဓါးတစ်ချောင်း။
အားကုန်သုံး၍ ခြေနှစ်ဖက်ကိုအသုံးပြုကာ
ရန်သူကို ပြန်လည်တွန်းလှန်မိသည်။ ဘေးမှ လွတ်ကျထားသော ဓါးကို ဘန်ဂျမင်လျှင်မြန်စွာ ကောက်ယူ၍ ဝှေ့ရမ်းလိုက်သည့်ဓါးချက်ဟန်ချက်ပျက်သွားသော ရန်သူ၏ ကျောပြင်ထံသို့ ။ရန်သူက အရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားချိန်မှာ ဘန်ဂျမင် အနည်းငယ်စိတ်သက်သာရာ ရလျက် သူ့စစ်သည်များထံမှ အားပေးသံဟာ ပို၍ ဟိန်းထွက်လာသည်။သို့သော် ရုတ်တရက် ရန်သူဟာ နောက်ဆုံးအားကိုသုံး၍ ဘန်ဂျမင်၏ နှလုံးအတွင်းသို့ ဓါးတစ်ချောင်းလုံးကို အဆုံးထိုးစိုက်ပစ်လိုက်သည်။ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာ နာကျင်မှုက နှလုံးအတွင်းမှယိုစိမ့်လာသော နီရဲရဲသွေးများက သက်သေပင်။ ရန်သူ့ရင်ဝကိုကန်ထုတ်လိုက်တော့ သူ့ရှေ့တွင် မှောက်လျက်ကျသွားပြီးပြန်မထလာတော့။ဘန်ဂျမင် မြေပြင်ကိုလဲမကျစေရန် လက်တစ်ဖက်မှ ဓါးကို မြေကြီးမှာ ထိုးစိုက်၍ အားပြုကာ ဒူးတစ်ဖက်ကိုထောက်သည့်အနေအထားပင် အောင်နိုင်သူအပြုံးကို ဖန်တီး၍ ...။
"ဟေ့ ဂေါ်ဒန်ဘုရင် တရားမျှတတဲ့ဒီစစ်ပွဲမှာ ကျုပ်နိုင်တယ်"
ဂေါ်ဒန်က ဘန်ဂျမင်ကို တချက်မျှကြည့်ပြီး လက်တဖက်ကို ထောင်ပြကာ သူ၏စစ်သည်များကိုတပ်ဆုပ်ရန် အချက်ပြလိုက်သည်။
အကုန်ကျောခိုင်းပီးချိန်တွင် မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြိုလဲသွားသော ဘန်ဂျမင်၏ကိုယ်ခန္ဓာ။အမြင်အာရုံအတွင်းမှာတော့ ချစ်ရသူအားနောက်ဆုံးပေးခဲ့တဲ့ သူပြန်လာခဲ့မယ်ဆိုတဲ့ကတိ တခု။
'တောင်းပန်ပါတယ် ဂျုံဆောင်း'
...................................
ကုန်ဆုံးသွားတဲ့နွေနဲ့အတူ ဂျုံဆောင်းရဲ့နွေလေးဟာလည်းထွက်သွားတဲ့အချိန်ကစ ပေါ်မလာခဲ့တော့ချေ။ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်နေပြီ
ဂျုံဆောင်းက အလုပ်တဖက်ဖြင့်
ကျောင်းတက်နေရပြီ။ ဆောင်ဟွန်းကတော့
မိဘများခွင့်ပြုချက်နဲ့ UKမှာကျောင်းတက်ခွင့်ရခဲ့သည်။ဒါက သူနဲ့မတူပဲအရာရာမှထူးချွန်လွန်းသည့် ဆောင်ဟွန်းအိမ်မက်ပဲ။ဆောင်ဟွန်းမသွားခင် နောက်ဆုံးအနေနဲ့နှုတ်ဆက်ပွဲလေးလုပ်ဖြစ်ပြီး ဆောင်ဟွန်းလိုအပ်တာတွေ သူဝယ်ပေးခဲ့သေးသည်။အမှတ်တရဖြစ်စေဖို့ ဂျုံဆောင်း အချိန်ပိုင်းလုပ်အားခလေးစု၍ Necktie clickလေးဝယ်ပေးဖြစ်သည်။တစ်ဦးတည်းသော သူငယ်ချင်းကလည်း ဂျံုဆောင်းကိုထားခဲ့ပြီ။
ဂျုံဆောင်းကတော့ ဘယ်အချိန်မှရောက်လာမှန်းမသိတဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့နောက်ဆုံးပျောက်ကွယ်ခဲ့သည့်နေရာကို အမြဲတမ်းသွား၍စောင့်ဆိုင်းမိသည်။တရက်မှမပျက်ခဲ့ဘူး။အလုပ်တွေရော ၊ကျောင်းစာတွေရော
ပင်ပန်းနေသည့်ကြားက ယခုလည်းking Arthur' Grave ရှေ့မှာသူစောင့်နေသည်။
အချိန်အားဖြင့် ည၁၀နာရီပင်ရှိပြီမို့ သံဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ခုံတန်းဖြူပေါ်မှာထိုင်နေသည့် ဂျုံဆောင်းကို ခြင်တွေပင်ကိုက်နေပြီ။
ကောင်းကင်ပေါ်က လမင်းက ဝိုင်းစက်စွာတစ်ကိုယ်တည်းထွန်းလင်းနေသည်ကို ဂျုံဆောင်းကြည့်ပြီး
အနည်းဆုံးတော့ သူတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ဘဲ လမင်းကြီးကအဖော်ရှိနေပေးသည်ပဲ။
ဒီနေ့လည်း ပေါ်မလာတဲ့သူကို အပြစ်မဆိုသာ။ဂျုံဆောင်းပြန်ရန်ဆုံးဖြတ်ရသည်။
ကျောပိုးအိပ်ကိုလွယ်ကာ ထိုနေရာမှထွက်လာခဲ့သည်။ညဘက် လူအရောက်နည်းသည့်နေရာမို့ ကားငှါးဖို့ဆို သူလမ်းတော်တော်လျှောက်ရအုံးမည်။စိတ်မပျက်သားစွာ ကျောခိုင်းခဲ့သည့်နေရာကို လည်ပြန်ကြည့်၍ နှေးတုံ့စွာလျှောက်နေမိသည်။ ဂျုံဆောင်း ခြေလှမ်းများရပ်တန့်လိုက်သည်။ အဝေးက လူတစ်ယောက်ကို မြင်နေရသည် ထိုလူက တည့်မတ်စွာ သူရှိရာသို့လျှောက်လာနေသည်။ ဂျံုဆောင်းသေချာရန် အနောက်ကိုပြန်ဆုပ်ပြီး တစ်လှမ်းခြင်းတိုးကြည့်မိသည်။
အဝေးက အရိပ်ကလေးက နီးစပ်လာသည့်အခါတွင်တော့
ခရမ်းရောင်ကတ္တီပါ အကျႌ ဝတ်ဆင်ထားသောထိုလူက လရောင်နှင့်လမ်းမီးရောင်ဖျော့ဖျော့ကြား ပြောင်လက်လို့နေသည်။အနောက်ရောင်ဆံနွယ်များကိုနောက်သို့လှန်သိမ်းထားပြီး ထကြည်လင်နေသော မျက်နှာက
ဘန်ဂျမင် ဖြစ်ကြောင်းသက်သေပြလေ၏။
ဂျုံဆောင်းခြေလှမ်းများက သွက်လက်စွာ အချစ်ရှိရာအရပ်ကိုအပြေးသွားမိသည်။ပိုနီးကပ်သွားသော သူတို့တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်၍ ဂျံုဆောင်းမျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်ကြည်လဲ့လဲ့တို့က ဘယ်လောက်လွမ်းနေကြောင်းပြောပြလျက်။
ဂျုံဆောင်း သူ့ရင်ခွင်ဆီကိုတိုးကာ တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
"ကျေးဇူးပါ ငါ့ဆီပြန်လာပေးလို့။"
ပြန်လည်သိုင်းဖက်ထားသော သူက
ဂျုံဆောင်းခေါင်းလေးကို နောက်မှထိန်းကိုင်၍ ။
"အင်း လွမ်းနေခဲ့တာမို့"
ဂျုံဆောင်း သူ့လက်ကိုတွဲကာ ကားငှားသည့်နေရာရောက်အောင် လမ်းလျှောက်ခဲ့သည်။
လမင်းကြီးရေ အခုမင်းတစ်ကိုယ်ထဲဖြစ်သွား
ပြီ ဟု ချစ်ရတဲ့သူလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂျုံဆောင်းစိတ်ထဲတိတ်တိတ်လေးပြောမိသည်။
.....................
ဂျုံဆောင်းရင်တွေ ခုန်နေသည်။
အခုဘန်ဂျမင် က သူ့နိုင်ငံကိုလိုက်လည်ဖို့ခေါ်နေသည်။
ဂျုံဆောင်းဒီစကားကို ကြားကြားချင်း တညလုံးအိပ်မပျော်ဘူး။သူ့ကိုချော့သိပ်တတ်သည့် ဘန်ဂျမင်၏ ရင်ခုန်သံတွေကိုတောင် နားမထောင်ဖြစ်သည်အထိ အိပ်ယာပေါ်မှာ လွန့်လူးနေသည်။
"အိပ်မပျော်ဘူးလား ဘာလို့ဒီလောက်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းအောင် ပြုံးနေရတာလဲ"
"ငါပျော်လို့လေ ငါအခုဖြစ်နေတာတွေ အိမ်မက်မဟုတ်လို့ "
"ဟုတ်ပါပြီ အိပ်တော့နော် "
"ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ"
"မနက်၃နာရီ ၊ ကဲ အိပ်ပါတော့အချစ်ရယ်"
အချစ်ဟု ဂျုံဆောင်းကို သုံးနှုန်းလိုက်၍
ဘန်ဂျမင် က ပိုလိုက်တာဟု ပင်တွေး၍ ပြုံးမိပြန်သေး။
...........................
ကမ်းမလော့......
ဂျုံဆောင်း အိမ်မက်တခုလိုပဲ မယုံကြည်နိုင်စွာပင် မြင်သည့်အရာတိုင်းရင်သပ်ရှု့မော ဖြစ်ရသည်။
မြင်းဖြူတစ်ကောင်ကို စီးနှင်းနေသည်။ထိုမြင်းဖြူကို နှင်နေသည့်သူက ချောမောပြည့်စုံလွန်းသည့် သူချစ်ရသူ ။ချစ်ရသူ ခါးကိုဖက်တွယ်ထားကာ သူတို့နောက်မှာကျန်ရစ်နေခဲ့သောပတ်ဝန်းကျင်စိမ်းစိမ်းကို ရင်သပ်ရှု့မော ငေးကြည့်နေရတုန်း။
တံတိုင်းတခု ကာရံထားပြီး အလယ်မှာ ကြီးမားသော သစ်သားတံခါးကြီးကို သံချပ်ဝတ်တန်ဆာဝတ်ဆင်ထားသော လူနှစ်ယောက်က ဖွင့်ပေးပြီး သူ့ကိုလည်းမရဲတရဲ ကြည့်သည်။
သူ့ရှေ့မှာ မြင့်မားလှသော ရဲတိုက်အဆောက်အဦးကို ဂျုံဆောင်းပါးစပ်လေးပင်မစိနိုင်ပဲ ငေးကြည့်နေမိသည်။
"ဂျုံဆောင်း ဒါကိုယ့်ရဲ့နန်းတော်ပဲ
အခုဆင်းလို့ရပြီ"
မြင်းပေါ်မှ မလှုပ်မယှက်ဖြစ်နေသော သူ့ကို ဘန်ဂျမင် က လက်ကမ်းလာသည်။
ဂျုံဆောင်းထိုလက်ကို အားပြု၍မြင်းပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။
နန်းတွင်းမှာ အလုပ်ရှုပ်နေကြသော လူများကလည်း ဂျုံဆောင်းကို မသိမသာရော သိသိသာသာပါ ကြည့်နေလျက်။
"ကမ်းမလော့က ကြိုဆိုပါတယ် "
အနည်းငယ်စိတ်လှုပ်ရှားနေသည့်သူ့ကို
ဘန်ဂျမင် ကစောင်းငဲ့ကြည့်ပြီး သူ့လက်ကိုတွဲကိုင်ထားရန် ဆိုလာသည်။ထိုလက်ကို အားကိုးတကြီးဆုပ်ကိုင်ရင်း ဘန်ဂျမင်ခေါ်ဆောင်ရာကို လိုက်ခဲ့မိသည်။
ကြီးကျယ်မြင့်မားသော ခန်းမများစွာကိုဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီးနောက်မှာ အခန်းကျယ်တခုအတွင်းသို့ ရောက်ရှိလာသည်။သူမှန်းတာ မမှားလျှင် ဘန်ဂျမင်၏အခန်းဖြစ်လိမ့်မည်။
နံရံမှာချိတ်တွယ်ထားသော ဘန်ဂျမင်နှင့် သူမသိသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ပုံတူပန်းချီက အနီရောင်ဘောင်များဖြင့်အနားသတ်ထားပြီး ထိုအခန်းထဲတွင် ခမ်းနားစွာတည်ရှိနေသည်။
"အနားယူလိုက်အုံး ညနေရောက်ရင်
ဂျုံဆောင်းကို ပြစရာတွေရှိတယ် ၊အခုတော့ စိတ်ကြိုက်အနားယူပါ "
ဂျုံဆောင်း ပြုံးလျက်သာ ခေါင်းညိတ်မိသည်။ဘန်ဂျမင်က ဂျံုဆောင်းကိုရော အခန်းအတွင်း ပုံတူပန်းချီကိုပါ တချက်ကြည့်ပြီး ထွက်သွားလေသည်။
................................
ဒေါက် ..ဒေါက်...ဒေါက်။
တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူ သူကြည့်မိတော့ အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦးနှင့်အတူ ဝင်လာသော ဘန်ဂျမင် ။ထိုအမျိုးသမီး လက်ထဲမှာ နန်းဝတ်တန်ဆာ အကျႌများစွာ။
" ဒါတွေကိုဝတ်ပြီး ကိုယ့်နောက် လိုက်ခဲ့ပေးနိုင်မလား"
ဂျုံဆောင်းခေါင်းတချက်ငြိမ့်ကာ အမျိုးသမီးငယ်အကူအညီဖြင့် ထိုဝတ်စုံကို သပ်ရပ်စွာ ဝတ်ဆင်ပြီးလေသည်။ဘန်ဂျမင် ကတော့သူ့ကို ငေး၍မဆုံး။
"မင်းက မင်းသားတစ်ပါးလိုပဲ ကြည့်ကောင်းလိုက်တာ"
"ဟုတ်လား ဒါတွေဝတ်ရတာ နေသားမကျလို့ဖြစ်မယ် ခံစားချက်တမျိုးပဲ"
"နောက်ဆို အဆင်ပြေသွားမှာပါ လာ ,နေဝင်တာကို သွားကြည့်ရအောင်"
ဘန်ဂျမင်က နိုင်ငံ၏ လှပလွန်းသည့်နေရာအချို့ကို Lua ဟုအမည်ပေးထားသောမြင်းကိုစီး၍ အတူသွားခဲ့ကြသည်။နန်းတော်၏မြင့်မားလွန်းသည့် မိုးမျှော်စင်ကဲ့သို့သော နေရာတခုမှာလည်း နေဝင်ချိန်ကို သူနှင့် ဘန်ဂျမင် အတူကြည့်ခဲ့ကြသေးသည်။
နန်းတော်ကို ပြန်ရောက်တော့ ညစာစားရန် ဘန်ဂျမင်က ခန်းမဆောင်အတွင်းသို့ခေါ်ဆောင်ခဲ့သည်။
စားပွဲရှည်ကြီးတခုပေါ်မှာ ဖယောင်းတိုင်များကို ထောက်တိုင်တခုပေါ်မှာ အဆင့်ဆင့်ထွန်းထားလျက်။စားပွဲပေါ်မှာ အသားကင်များ၊မျိုးစုံသော သစ်သီးများစွာဖြင့် ပြည့်လျက်။
ကြွေရောင် ပန်းကန်လုံးအတွင်းသို့ ငှဲ့ထည့်လာသော ခရမ်းနက်ရောင် အရည်တချို့။
"ဒါက အနက်ရောင်နဲ့အနီရောင်ချယ်ရီသီးကို ပေါင်းစပ်ထားတဲ့ ဝိုင်လေ၊ နှစ်ပေါင်းအားဖြင့် နှစ် နှစ်ဆယ်ကြာ သိုလှောင်ရတဲ့ ဝိုင်တွေပေါ့"
ဂျုံဆောင်း တစ်ငုံသောက်ကြည့်ပြီး အကောင်းဆုံးအရသာ ဟုသာ မှတ်ချက်ချမိသည်။
"ဂျုံဆောင်း"
"အွန်း"
အသားကင်များကို ဖဲ့ကာစားနေရင်းမှ
ပလုံးပထွေးအသံဖြင့် ဂျုံဆောင်းပြန်ထူးလိုက်သည်။
"မင်းကို ကိုယ့်ရဲ့ကြင်ယာတော်အဖြစ် ထိမ်းမြားခွင့်တောင်းချင်တယ်"
ပါးစပ်အတွင်းမှ ပြည့်လျှံနေသော အသားများကို ဆက်မစားမိဘဲ ဘန်ဂျမင်၏မျက်နှာကို ကြည့်နေမိသည်။ဘဝမှာ အရှားပါးဆုံး ခံစားချက်တခု သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က သွေးများ ပြောင်းပြန်စီးဆင်းနေသလို ခံစားရသည်။ရင်ခုန်သံက မြန်ဆန်လျက်။
"မင်း, မင်း ငါ့ကို ချစ်ခွင့်တောင် မတောင်းရသေးပဲ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေတာလား"
ဘန်ဂျမင်က သူ့မျက်ဝန်းတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဆိုလာသည်။
"အားလုံးကို တပြိုင်နက်ထဲ တောင်းဆိုလိုက်မယ်လေ"
"မင်းကလည်း ငါက ချစ်သူဖြစ်ရတဲ့ခံစားချက် ဘယ်လိုခံစားရတော့မှာလဲ"
"ချစ်ခွင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတာပဲဖြစဖြစ် အရေးကြီးတာ ကိုယ်တို့ချစ်နေဖို့ပဲမလား"
"ဒီဘန်ဂျမင် က ဇွတ်ပါလား။ "
"မင်းကို ချစ်လို့လေ"
စကားသံများတိတ်ဆိတ်သွားပြီး နားနှစ်ဖက်နီရဲလာကာ အရှက်ပိုသည့်ကောင်ငယ်လေးကိုကြည့်ရင် ဘန်ဂျမင်ရယ်မောမိသည်။
နှစ်ဦးသားစကားတွေအပြန်အလှန်ပြောရင်း ညသန်ခေါင်ကိုပင်ရောက်ရှိခဲ့သည်။
ဘန်ဂျမင်က ဂျုံဆောင်းအခန်းထိ လိုက်ပို့ခဲ့ပြီး သူနဲ့ဘေးချင်းကပ် အခန်းကျယ်အတွင်းသို့ဝင်သွားခဲ့သည်။
အိပ်ရာပေါ်မှာ လူးလိမ့်ရင်း ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုများပေါင်းစုကာ
အိပ်မပြောရသူက ဂျုံဆောင်း ။ ဘန်ဂျမင်အခန်းဆီ သွားရန်တွေးမိသည်။
အခန်းတံခါးကိုခေါက်ကာ ဂျုံဆောင်းခွင့်တောင်းလိုက်သည်။
"ငါဝင်ခဲ့လို့ရလား"
အခန်းထဲမည်သူမျှ ရှိမနေ ။
"ဘန်ဂျမင် "
"ကိုယ္ဒီမွာ "
မျက်နှာကို ချည်သဘက်တစ်ထည်ဖြင့်သုတ်၍ အနီရောင်လိုက်ကာနောက်မှ ထွက်လာသော ဘန်ဂျမင်။
"အော် မင်း ရေချိုးနေတာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေတာ"
" နေရာသစ်ဖြစ်လို့လား မသိဘူး အခန်းထဲမှာ
ငါတစ်ယောက်ထဲ အိပ်မပျော်ဘူး။"
"ကိုယ်နဲ့အတူ အိပ်မယ်ဆိုပါတော့"
'ပြုံးစိစိဖြစ်နေသော ဘန်ဂျမင် မျက်နှာကကြက်သီးထစရာ ဘာလို့ကောင်းရတာလဲဟု သူတွေးမိသည်။ဒါပေမယ့် ဒီစကားက ဟုတ်နေတာပဲလေ ဘန်ဂျမင်နဲ့ အိပ်ဖို့လာတာပဲ ၊သူ့အိမ်မှာဆိုလည်း အတူတူ ကုတင်တခုတည်း အိပ်ခဲ့ကြတာမလား။မဟုတ်သေးဘူး
ဘန်ဂျမင်က သူ့ကို လက်ထပ်ခွင့် တောင်းချင်တယ် ဟု ပြောဖူးသည်ပဲ'
"ဟေ့ ဘာတွေတွေးနေတာလဲ နားတွေလည်းနီလို့"
သူ့နဖူးကို ဖွဖွ တောက်ကာ ပြောလာသော
ဘန်ဂျမင်က ပြုံးနေလျက်။
"ခဏစောင့် ကိုယ်အဝတ်လှဲလိုက်အုံးမယ်"
"အင်း"
ဂျုံဆောင်းကိုကျောပေးလျက် ဝတ်ဆင်ထားသော ဝတ်စုံကို တစ်ထပ်ပြီးတစ်ထပ်ချွတ်လျက်။အခန်းအတွင်းသို့ လူသာငြိမ်ပြီး ဂျံုဆောင်း မျက်လုံးတွေက တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့် ကြည့်လျက်။အမှတ်မထင်မြင်လိုက်ရသော ဘန်ဂျမင်၏ ပုခုံးက ဂျံုဆောင်းကို မျက်လုံးများကို ဖမ်းစားလိုက်နိုင်၏။
'အမာရွတ်။ဘန်ဂျမင်ရဲ့ အမာရွတ်က ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ?။နှစ်ပေါင်းများစွာ ရှိခဲ့တဲ့အမာရွတ်က လပိုင်းလောက်နဲ့ ဘယ်လိုပျောက်သွားတာလဲ?'
အတွေးပွားနေသော ဂျုံဆောင်းကို အသိပြန်ဝင်ချိန်မှာ ကုတင်ပေါ်မှာပင်ထိုင်နေပြီ။
"ဂျုံဆောင်း ၊ ဂျံုဆောင်း"
ပုခုံးလေးကိုလက်ဖြင့်အသာကိုင်လှုပ်၍ ခေါ်သံကိုပင်သတိမမူဖြစ်။
"ဂျုံဆောင်း"
"ဟင် "
"အိပ်ရအောင်လေ ၊ဘာတွေတွေးနေတာလဲ၊
မဟုတ္မွ....."
"ခဏ ငါ ,ဟိုအခန်းမှာပဲ ပြန်အိပ်တော့မယ်။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ,ငါ့ကို ကြောက်လို့လား၊ ကိုယ်ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး။"
'ငါ ။ ငါဆိုတဲ့ နာမ္စားက ဘန္ဂ်မင္တခါမွ် မသုံးဘူးခဲ့ပါ'
"ရတယ် ။ပီးတော့ မင်းအတွက်အနှောက်အယှက်ဖြစ်သွားရင် တောင်းပန်ပါတယ် ။ငါသွားအိပ်တော့မယ်။"
ထိုအခန်းကိုကျောခိုင်းကာ ပြေးထွက်ခဲ့မိသည်။သူ့စိတ်တွေ မငြိမ်သက်တော့ပါပေ။
အခန်းတံခါးကို အသံမြည်အောင်ပင် ပိတ်ပစ်လိုက်မိသည်။ ငါဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းက တခါတရံ မှားတတ်ပေမယ့် အမာရွတ်ရှိမနေခြင်းက ဘန်ဂျမင် မဟုတ်ခြင်းကိုပြနိုင်သည့် သက်သေပင်။
မဟုတ်မှ သူက ဆောင်ဟွန်းလား? ။ဂျုံဆောင်းအတွေးတွေ ထွေပြားနေပြီ။
ဘန်ဂျမင် က ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ?
အခန်းအတွင်းမှ ကပ်ထားသော
ဘန်ဂျမင်၏ပုံတူပန်းချီကို အသေးစိပ်ကြည့်လျက် သူဘာဆက်လုပ်ရမလဲမသိတော့ဘူး။
နံရံတွင် ကပ်ထားသော ကနုတ်ပန်းများထွင်းထားသည့်ဗီရို တခုကိုဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
အစီအရီရှိနေသော အဝတ်အထည်များစွာ။ထိုအထဲမှ သူနှင့်နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့စဉ်က ဂျုံဆောင်း ပေးဝတ်ခဲ့သည့် Hoodieနှင့်Sport ဘောင်းဘီတစ်ထည်။အခု သူ့အနားမှာရှိနေသူက ဘန်ဂျမင်လား၊ဆောင်ဟွန်းလား?။ ထိုသူကို သူသွားမေးလျှင်သင့်တော်ပါမည်လား? တစ်ညလုံး အတွေးပေါင်းများစွာနှင့် မိုးလင်းသည်အထိ ဂျံုဆောင်းအိပ်မရခဲ့။
.......................................