[ Scarlet's POV ]
It was suppose to be my last mission and I can finally quit and leave the underworld, with that mission I can be free. But lady luck wasn't on my side, and when I was about to shoot my target, I was the one who got hit and die.
I should go and find a church here right? I should thank God for giving me a second life, and I shall treasure this.
"I heard na tumalon ka raw sa bangin nang Asmodeous! Buti nalang talaga at okay ka!" Napataas ang aking kilay sa inusal ni Countess Leas, if tama ang pagkaka-alam ko sa kaniyang pangalan.
Dahan-dahan kong nilagay ang aking tsaa sa lamesa't tumingin sa kaniya. "I don't know which mouth that thing came from, but I didn't. Why would I jump of a cliff?" Natatawang ani ko't nag rolled eyes pa. Nagka-tinginan naman ang dalawa't tila ba nagulat.
'Anong problema nang mga ito?'
"Ehem, hindi ba't hindi tinanggap ni Count Louis ang iyong imbitasyong maging kapareha sa darating na sayawan?" Nag-aalalang tanong nito sa akin. Kung hindi mo pakikinggan nang mabuti, mag-aakala ka talagang nag-aalala ito, ngunit ang totoo ay iniis ka nito. Hindi maaaring hindi makita nang dalawang mga mata ko ang mga ngisi nang tatlo habang hawak ang kanilang mga pamay-pay.
"Count Louis? Who's that? I know no one named Louis, that's a hideous name if I we're you. Saying it in a dreamy tone sounds, disgusting isn't it?" Nakangiting pagsagot ko sa kaniyang tanong. Kinuha ko ang aking tsaa't ininom ito habang nakatingin sa kanila na ngayon ay may nababalisang mga mukha.
I smirked, "I'll let the butler guide you outside, okay ladies? I still have a lot of things to do. Pleasure to see you." Masayang lintaya ko sa kanila at agad na tinawag si Delfin.
"Yes, Madam?"
"Please lead this lovely ladies outside, they'll leaving." Nakangiting utos ko na sinunod naman nito. Dahan-dahan nagsitayuan ang tatlo at yumuko sa akin bilang paggalang bago sumunod kay Delfin.
"Ahhh!" Naisigaw ko nang masiguro kong nakalabas na sila sa harden. This thing is so frustrating, dealing with bitches like then is so frustrating! Tapos ang higpit pa nang damit na ito, ahhhhr!
Dahil sa frustration ay kumuha ako nang cookie sa mesa at kinain ito. Kumislap ang aking mga mata't agad na sumubo muli nang isa nang malasahan kong napakasarap nito.
It's been so long since I last ate something sweet like this. Being an assassin at an early age totally ruined my childhood. Though I don't have the power to turn back time, I'll do everything I can to live my life here full of happiness, I won't engage in anything about assassination!
Habang kumain nang cookies ay biglang pumasok sa aking ulo ang mukha nang umiiyak na bata kahapon. "Nasaan kaya sila?" Nagtatakang tanong ko't muling sumubo nang cookie. Tinawag nila akong 'Mommy' kahapon kung kaya't anak ko sila, hindi ba? Bakit hindi ko man lang nakita—owwwww.
"Scarlet hates those kids. Minaltrato niya ang mga bata dahil ayaw niya nito. I need to go and see them, I'm not Scarlet, that's why I'm not gonna hate those kids." Pinal na usal ko't tinaas pa ang mga kamay bago sumubo muli nang cookie.
"Naka-alis na po ang mga bisita, Madam." Agad akong napa-upo nang maayos at mabilis na pinunasan ang aking bibig gamit ang kamay upang hindi ako mahuling kumakain nang cookies.
"Mmm. Delfin." Tawag ko sa kaniyang muli at sumagot naman ito. "Hindi ko gusto ang ginawa mong pagpapasok sa kanila sa aking tahanan nang hindi man lamang ako tinatanong." Malamig na lintaya ko habang nakatalikod sa kaniya. Hindi ko makita ang reaksyon nito.
"Yes Madam, hindi na po mauulit." Sagot niya. Tumango-tango naman ako't patagong kumuha nang sampung cookies at nilagay sa bulsa nang dress ko. Buti na lamang at may bulsa itong hindi halata. Heheheh.
Agad akong tumayo at humarap kay Delfin na nakayuko. "Let's go, I want to meet my offspring." Utos ko dito na mabilisan namang ikinatingin ni Delfin sa akin na may gulat at takot ang mata.
"Bakit ganyan ang iyong tingin Delfin, wala ba akong karapatang makita ang aking mga anak?" Malamig na tanong ko na agad namang ikinayuko niya't sumagot.
"Hindi madam, this way." Kalmadong sagot niya't tinuro ang kamay sa direksyon ng labasan nang harden. Kalmadong boses ngunit ang kamay ay nanginginig, hindi ka marunong magtago nang emosyon Delfin. Masama iyon.
'Ngunit huwag kang mag-alala. Ang dating Scarlet ay patay na, at ako na nasa katawan niya ngayon, ay mamahalin ang mga bata't maging masaya hanggang sa pagtanda.'
---
The duchy is so big that we need to walk for almost an hour before finally arriving in front of the kids door. Nag-aalalang tumingin sa akin Delfin nang makitang himihingal ako't maraming pawis. F*ck this skinny body! Bakit ba hindi nag-eexercise ang dating Scarlet eh!?
"Madam are you okay?" Nag-aalalang tanong nito't binigay sa akin ang isang tuwalya na hindi ko alam kung saan nagmula. Tiningnan ko nang seryoso si Delfin na may nag-aalalang mukha bago tumayo nang tuwid at kinuha ang tuwalya sa kaniyang kamay upang ipunas sa aking mukha.
"I'm fine. Open the door." Sagot ko dito't tumingin sa nakasaradong pintuan. Agad na nanlamig ang aking paningin nang makita ko ang malalaki at maraming kandado ang mayroon ito na natagalan si Delfin sa pagbukas nang mga ito.
'The memory is still blurry and some haven't returned yet that I don't know why Scarlet abused her own kids like this. The f*ck!'
Nang tuluyang mabuksan ni Delfin ang pintuan ay agad akong pumasok upang makita ang kalagayan nang apat. Ngunit napatigil ako sa aking tuluyang pagpasok nang makita ko ang kalagayan nang kuwarto.
This is not a room at all! This is a dungeon for animals where insects would stay! The room, is filled with nothing but dirt! A blue, thin matress is at the center where four little beings are sitting.
Agad namang nagulat ang apat sa malakas na pagbukas nang pintuan at napa-upo. Napuno nang takot ang kanilang mga mata nang makita ako—isang halimaw sa paningin nila. Dahan-dahan ay lumapit ako sa kanila habang pinagmamasdan ang paligid, hindi lang madumi kung hindi maamoy din. Sa gilid nila may isang mangkok na walang laman kung hindi ipis.
Napakuyom ang aking kamao habang pinagmamasdan ang paligid. This is unacceptable! Pati pagkain hindi binibigyan ang mga bata! Just like me, they're all so skinny, and thier clothes are so worn out and dirty! If you look at the kids state right now, you wouldn't. elieve that they are nobles! They are worst that slaves!
"DELFIN! WHAT THE F*CK IS THIS!?" Malakas at galit na tanong ko kay Delfin. Mas lalong natakot ang mga bata dahil sa aking pag-sigaw kung kaya't tumalikod ako't humarap sa kinakabahang si Delfin.
"Tell Shela to prepare a big bath in my room and four pairs of children's cloth. Bring foods and drinks, then gather everyone in the main hall. NOW!" Sobrang lamig na utos ko na agad naman nitong sinunod. Yumuko ito at tumakbong lumabas nang kuwarto. Nang mawala sa aking paningin si Delfin ay huminga ako nang malalim bago tumingin muli sa apat na batang nagyayakapan at nanginginig sa atakot.
Naging malambot ang aking ekspresyon nang makita ko ang natatakot nilang mga mukha. Agad kong na-isip ang aking kapatid na maaga kong na-iwan sa dati kong buhay. Kung hindi ako nagkakamali, kasing edad niya ang mga batang ito.
Lumuhod ako sa kanilang harapan na ikinaatras nila. I smiled at them and reached for thier heads. They flinched as I slowly stroke each of thier hair.
"Don't be scared okay? I'm not gonna hurt you, not anymore." Pagpapatahan ko sa kanila at dahan-dahan, kinulong ko sa aking mga braso para yakapin.
Tuluyan namang nagsi-iyakan ang apat nang mayakap ko ang mga ito. Hinayaan ko ang mga itong umiyak sapagkat, alam kong masakit, alam ko kung gaano kasakit ang makarinig nang salitang pagpapatahan mula sa taong siyang dahilan nang sakit na nararamdaman, alam ko.
Hindi ko alam kung lumakas ba ako o magaan lang talaga ang mga batang ito, pero nakarga ko silang lahat. Kinarga ko ang ang apat na ito't lumabas sa masalimoot ma kuwartong ito. Agad akong nag teleport papunta sa aking kuwarto at nagulat naman si Delfin na tinutungang maghanda ang mga maids.
"Madam!" Sigaw ni Shela at agad na lumapit sa akin. Kinabahan itong nakatingin sa akin at sa mga batang karga ko, natatakot, nagulat, mga emosyong nakita ko sa kaniyang mga mata na hindi maipagtataka. Ngunit ang ikinagulat ko'y may ibang ipinapakita ang kaniyang mata, kasiyahan.
"Except for Shela, everyone leave!" Malamig na usal ko na mabilisan naman nilang ginawa. Nagsi-yukuan ang lahat bago patakbong lumabas nang aking silid. "Don't forget my orders, Delfin!" Lintaya ko sa nakatayo paring si Delfin. Agad naman itong yumuko at lumabas na rin nang kuwarto.
Agad akong nagtungo sa banyo at nilapag ang apat sa isang sofa na makikita sa banyo. Mayroon na ring malaking bathtub kung saan makakasya talaga ang apat na malalaking tao.
"Help me change them Shela." Utos ko kay Shela na nasa likuran ko. Agad naman itong lumapit sa akin at nakangiting tinulungan akong hubaran ang mga bata't pinapasok sa loob nang bathtub.
'I'm gonna let the person who did this to the kids escape. I may not be the real Scarlet, but I know she can't do something like this to the kids. Not in a million chance! She may hate these kids, but they are her offspring! The future of this duchy!'