Part 95 ~ ~
တစ္ညတာ ကုန္ဆုံးၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သူႏွလုံးသားကေရကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္ေနသည္ကို က်န္ခ်န္ ႐ုတ္တရက္ေတြ႕ရွိလိုက္ရတယ္။
လီေဟြ႕ဆီမွာ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနမွန္း သိရွိဖို႔
ရန္ သူမႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္လည္း သံစက္႐ုံလို
ပတ္ဝန္းက်င္၌ မည္သည့္သတင္းမဆိုအခ်ိန္
တိုအတြင္း အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ပ်ံ့ႏွံ႕လာေလ့ရွိသည္။
ကုေဖးတို႔စတိုးဆိုင္ျဖစ္ေစ၊စတိုးဆိုင္ေဘးရွိ
ရပ္ကြက္ေဆးခန္းျဖစ္ေစ ၊ သူတို႔ေတြသည္အတင္းအဖ်င္းသတင္းဆုံရာ ဗဟိုခ်က္ေတြျဖစ္၏။
အစပိုင္းတြင္မူ, လီမိသားစုအႀကီးသားအျပင္သူ႕တစ္မိသားစုေသသည္အထိရိုက္ႏွိက္ခံရတယ္လို႔ ေကာလဟလ ထြက္လာခဲ့သည္။ေနာက္ေတာ့....မဟုတ္ဘူး ,သူတို႔ကေလး
မေသဘူးဆိုၿပီး အျခားဇာစ္ျမစ္တစ္ခုက မဟုတ္မမွန္ဖြင့္ခ်လာ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္
....ေသသြားတဲ့လူက လီေဟြ႕တစ္ေယာက္
တည္းဆိုၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္ကအခိုင္
အမာ ဆိုလာျပန္သည္။
ေသဆုံးရသည့္အေၾကာင္းတရားက အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံႏွင့္ လူသိထင္ရွားျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ထဲမွ လီေဟြ႕တစ္ေယာက္ ေငြတိုးေခ်းစားသူေတြဆီမွာ ပိုက္ဆံေတြအေႂကြးတင္ၿပီး အေႂကြးေတာင္းသူေတြဆီမွ ေသလုေျမာပါးအရိုက္အႏွက္ခံ ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္
သူ႕အေပၚမွာေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ဇနီးျဖစ္သူရဲ႕အမ်ိဳးသားဆီမွာ လီေဟြ႕အသတ္ခံလိုက္ရသည္....ဟူေသာအေၾကာင္းတရားႏွစ္ခုမွာ
လူေျပာအမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။
ဒါေပမဲ့ တစ္ပတ္မျပည့္ခင္တြင္ ေနာက္ထပ္
အမွန္တရားတစ္ခုထြက္လာျပန္၏။
လီေဟြ႕က မေသေပမဲ့လည္း သစ္ပင္လူသားအေျခအေနထိရိုက္ႏွက္ခံခဲ့ရၿပီး လက္သည္တရားခံေတြလည္း လႊတ္ေျမာက္ေနဆဲသာရွိသည္ဟု ဆိုၾကျပန္သည္။
ဤကဲ့သို႔ စကားအေခ်အတင္ေဆြးေႏြးျငင္း
ခုန္မႈ၏ အဆုံးစြန္ေသာပမာဏကို က်န္ခ်န္
မသိသလို ၊ကုေဖးကလည္း ပုံမွန္ဆိုရင္ဆိုင္မွာရွိေနတဲ့အခ်ိန္ နားႏွင့္အျပည့္ သြပ္သြင္းခံ
ရမည္ဆိုေပမဲ့သူ႕ကိုေျပာဖို႔ရန္စိတ္မစားေခ်။
ေျပာဖို႔မလိုေအာင္ , ဒီေကာလဟလ အရင္း
အျမစ္ေတြက သူ႕ကိုေတြ႕တဲ့အခါတိုင္း ေရွာင္ကြင္းသြားဖို႔ရန္ဂ႐ုစိုက္လိမ့္မည္ ။
က်န္ခ်န္၏စိတ္ထဲတြင္မူ , ဘယ္လိုသတင္းမ်ိဳးကမွသူ႕အတြက္အေရးမပါေခ်။ သူႏွင့္ေသြးခ်င္းအနီးကပ္ဆုံးျဖစ္ခဲ့ေသာသူသည္အနာဂတ္၌ သူ႕လမ္းေၾကာင္းကိုဘယ္ေတာ့
မွဆန့္က်င္ရဲလိမ့္မည္မဟုတ္ေတာ့ေပ။
သူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသုံးျပဳလာခဲ့သည့္ ဖုန္းနံပါတ္ကို က်န္ခ်န္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။
ထိုေျပာင္းလဲမႈႏွင့္အတူ သူ႕ဘဝထဲမွေပ်ာက္ကြယ္သြားမဲ့လူေတြက လီေဟြ႕ပဲမဟုတ္ဘူး။
အပူရွိန္ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ က်ဆင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် သစ္ပင္ေပၚရွိအ႐ြက္ေတြက
လည္း က်ိဳးတိုးက်ဲတဲျဖစ္လာသည္။ ယခု
ရက္ပိုင္းအတြင္း တိုက္ခတ္တဲ့ေျခာက္ေသြ႕ေအးစက္တဲ့ေလက တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ ႏွာေခါင္းကိုယားက်ိက်ိျဖစ္ေစၿပီး၊ထိန္းမ
နိုင္သိမ္းမနိုင္ေလာက္ေအာင္ငိုက္မ်ဥ္းလာ
ေစ၏။ စီက်ဳံးေက်ာင္းရွိ စီနီယာမ်ားသည္ေနာက္ဆုံးတြင္ စည္းစနစ္တက်ျဖစ္ေသာစာေမးပြဲအေျခအေနကိုေတြ႕ႀကဳံၾကရေတာ့မည္။
ေကာ္ရစ္တာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ အုတ္နံရံ
ႏွင့္ စာသင္ခန္းအတြင္းရွိ အုတ္နံရံမ်ားေပၚတြင္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား လႈံ႕ေဆာ္ေပးသည့္ေဆာင္ပုဒ္ေတြကို အာေမဋိတ္သေကၤတႀကီးမ်ားႏွင့္အတူအနီေရာင္ေနာက္ခံမ်ားေပၚတြင္အနက္ေရာင္ျဖင့္ေရး၍လည္းေကာင္း၊အျဖဴေရာင္ေနာက္ခံတြင္ အနက္ေရာင္ ျဖင့္ေရး၍
တစ္ဖုံကပ္ထား၏။ က်န္ခ်န္ ထိုေဆာင္ပုဒ္
ေတြကို ျမင္သည့္ အခ်ိန္တိုင္း ကူကယ္ရာမဲ့စြာႏွင့္စိတ္ထဲတြင္ ေႂကြးေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ေနမိသည္။ယင္းေဆာင္ပုဒ္မ်ားအျပင္ 'အခ်ိန္
ေတြကကုန္ဆုံးေနသည္ 'ဟူေသာအခ်က္ကိုမီးေမာင္းထိုးျပေနတဲ့ သတိေပး ႏွိုးေဆာ္စာမ်ားလည္းရွိေန၏။
ငါတို႔အားလုံး အခ်ိန္ေတြကုန္ေနၿပီေနာ္ !
တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲက ေရာက္ခါနီးေနၿပီ!
အာ.., ေရွ႕တင္ ေရာက္ေနၿပီေနာ္ !
........ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ႏွိုးေဆာ္ခ်က္ေတြပါ့လား
အခ်ိန္ , အမွန္တကယ္ပင္ အခ်ိန္ေတြသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကုန္ဆုံးလာေန၏။ေနာက္
ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာသာ "အခ်ိန္ေတြေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့ၿပီ "ဆိုတာကို ထိတ္
ထိတ္ပ်ာပ်ာႏွင့္ သူ နားလည္လိုက္ရသည္။
က်န္ခ်န္သည္ စားပြဲခုံေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္၍
လက္ထဲရွိ ေဘာပင္ကို လွည့္ေနရင္း၊ ယေန႕မွ
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ တည့္
တည့္မတ္မတ္ထိုင္ေနတဲ့ က်ိဳးက်င့္နား႐ြက္
အဟ ၾကားမွတစ္ဆင့္သခၤ်ာဆရာကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
အတန္းထဲရွိ လူတိုင္း လူတိုင္းအတြက္ေတာ့ သခၤ်ာအခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္ေတြကေႏွးေကြးစြာ
ကုန္ဆုံးေနေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ႏွစ္ ဒီအခ်ိန္
၌ သူတို႔ေတြ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေတြးၾကည့္ခ်ိန္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းစီနီယာႏွစ္က
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ကုန္ဆုံးသြားသည္
ကို သူတို႔ေတြနားလည္လာလိမ့္မည္။အခ်ိန္
ေတြကုန္သြားတာျမန္လြန္း၍ဘာအမွတ္တရမွမက်န္ရစ္ခဲ့ေၾကာင္းေပါ့။
ဤအခ်က္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးတာ
ေႏွးေကြးတယ္လို႔ က်န္ခ်န္ မခံစားမိဘူး ။
အခ်ိန္ေတြကအရမ္းျမန္ျမန္ကုန္ဆုံးေနလို႔
မလုံေလာက္ဘူးလို႔သာ သူ ခံစားမိသည္။
သင္ခန္းစာေတြ အလြတ္က်က္မွတ္ဖို႔
အခ်ိန္မလုံေလာက္ဘူး ။
ေမးခြန္းေဟာင္းေတြ ေျဖရွင္းဖို႔ အခ်ိန္
မလုံေလာက္ဘူး ။
လက္ခ်ာေတြ နားေထာင္ဖို႔လည္း အခ်ိန္
မလုံေလာက္ဘူး။
ခ်စ္သူေကာင္ေလး နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ အခ်ိန္မလုံေလာက္ဘူး ။
ခ်စ္သူေကာင္ေလး ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံအသစ္ေတြၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္မလုံေလာက္ဘူး
ခယ္မေပါက္စေလးရဲ႕ ဆံပင္ပုံစံအသစ္ကို
ၾကည့္ဖို႔အတြက္လည္း...အခ်ိန္မလုံေလာက္ဘူး
...
ေနာက္ႏွစ္ ဒီလိုအခ်ိန္ , သူ ေနာက္ျပန္လွည့္
ခ်ိန္တြင္ .....မဟုတ္ဘူး...ေနာက္ႏွစ္ျဖစ္ေစ
ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္တစ္ႏွစ္....
ေနာက္ငါးႏွစ္ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္
ျဖစ္ေစ သူ ေနာက္ျပန္လွည့္ ၾကည့္ခ်ိန္တိုင္း
ဒီႏွစ္ရဲ႕အမွတ္တရေတြကအၿမဲတမ္းျပည့္စုံၿပီးရင္း ၿပီးျပည့္စုံေနလိမ့္မယ္။
အတန္းခ်ိန္အကူးအေျပာင္းတြင္ ၿပီးခဲ့သည့္
လက္ခ်ာခ်ိန္မွ သူ လိုက္မွတ္ထားတဲ့မွတ္စုေတြကို စနစ္တက်စီေနရင္းႏွင့္က်န္ခ်န္ေမးလိုက္တယ္။
"အစိမ္းေရာင္ယုန္ပုံကေန မင္းရဲ႕chat icon ကို ေျပာင္းလိုက္တာကို ကုေျမာင္ နားပူနားဆာ လုပ္ေသးတာလား?။ "
ကုေဖးက သူ႕ chat iconကိုအစိမ္းေရာင္ယုန္
ပုံမွ ကုေျမာင္ပုံေျပာင္းထားၿပီး၊ ကေလးမေလးရဲ႕ဆံပင္ပုံစံအသစ္ျဖစ္၏။သူမ ဆံပင္ေတြသိသိသာသာရွည္လာသည့္ေနာက္တြင္
လီယန္က သူမကိုဆံပင္ကုပ္ဝဲအတိုညွပ္ေပး
လိုက္ၿပီး သူမရဲ႕ဆံၿမိတ္အဖ်ားသည္ သူမရဲ႕မ်က္ခုံးတစ္စုံႏွင့္မိုင္တစ္ရာေဝးကြာေနလွ်က္ရွိသည္။
ကုေဖးက ျပန္ေျဖလာတယ္။
"အားလုံး အဆင္ေျပပါတယ္။ငါ့ကို အဲ့ပုံေျပာင္းေပးတဲ့သူက သူ(မ)ပဲေလ။ မင္းရႈး
ေပါက္သြားခ်င္လား?။ "
"အာ , ငါ....."
"မင္း မသိျပန္ဘူး , ဟုတ္တယ္မလား?။ "
ကုေဖးက သက္ျပင္းခ်ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္
လာသည္။
" ရႈးသြားေပါက္ရေအာင္။ "
" ငါက ငါရႈးေပါက္ဖို႔လိုတယ္ မထင္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့မလို႔ေလ။ "
က်န္ခ်န္ က်စ္သပ္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္လိုက္
တယ္။
"မင္း အိမ္သာသြားခ်င္တာကို ငါ့ကို အေဖာ္လိုက္ေစခ်င္တယ္လို႔ ဘာလို႔မေျပာတာလဲ။"
ကုေဖးက ခ်က္ခ်င္းပင္ တုံ႕ျပန္လာ၏။
" မင္း ငါ့ကို အေဖာ္လိုက္ေပးဖို႔မလိုဘူးေနာ္။
တကယ္ , မလိုဘူး။မင္း အတန္းထဲ ျပန္သြားလို႔ရတယ္။ "
က်န္ခ်န္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကေမွးက်ဥ္းသြား
၏။
"ျပန္သြားလိုက္ပါ။ ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္။"
ကုေဖးက ဆက္ေျပာလာတယ္။
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး ,ငါ့ကိုအိမ္သာဆီတေယာက္
တည္းသြားခြင့္ျပဳပါ၊ ငါ့ရဲ႕အထီးက်န္ဆန္မႈေတြနဲ႕ပတ္သတ္လို႔ အိမ္သာဆီကိုသတၱိရွိရွိေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ျပဳပါေနာ္။ "
" အ႐ူး..! "
က်န္ခ်န္ သူႏွင့္အတူတူ ေလွကားေပၚမွဆင္း
လာခဲ့လိုက္တယ္။
" ငါ ဗိုက္နည္းနည္းဆာတယ္။ၿပီးရင္စားစရာတစ္ခုခုဝယ္ဖို႔ ဆိုင္ခန္းဘက္ သြားမလား?။က်ိဳးက်င့္ေျပာတာေတာ့ သူတို႔ေတြက oden
ေရာင္းဖို႔ စလုပ္ေနၿပီတဲ့။ "
[TN oden ကဂ်ပန္အစားစာတစ္မ်ိဳးပါ။ ]
ကုေဖးက " ေကာင္းၿပီ " ဟုဆိုကာ ေခါင္း
ၿငိမ့္ျပလာသည္။
"ဒါက စီက်ဳံးေက်ာင္းရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အရာေတြထဲကတစ္ခုပဲ။"
က်န္ခ်န္ တံေတြးမ်ိဳခ်ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါ့အရင္ေက်ာင္းက စတိုးဆိုင္ကမဖ်က္ခင္ စာသင္ႏွစ္ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲဖြင့္သြားတာ။ ေကာ္ဖီဆိုင္က ပုံမွန္ထမင္းစားခ်ိန္ျပင္ပမွာအစားအစာမေရာင္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မင္းရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အစားအစာေတြကိုမသယ္လာရင္
ထမင္းစားခ်ိန္မစခင္ အဆာလြန္ ေသလိမ့္မယ္။ "
"စီက်ဳံးေက်ာင္းက ဒီစတိုးဆိုင္ေလးက လ
စဥ္လတိုင္း ဝင္ေငြေတြအမ်ားႀကီးရေနတာ
ေလ။ "
ကုေဖးက တခစ္ခစ္ရယ္ေမာရင္းႏွင့္ေျပာလာတယ္။
"ငါတို႔ဆိုင္ထက္အျမတ္အစြန္းပိုမ်ားတယ္။"
"မင္းတို႔ရဲ႕မိသားစုစတိုးဆိုင္က စတိုးဆိုင္ကို
အခ်ိန္နဲ႕စီမံခန့္ခြဲဖို႔လူတစ္ေယာက္ လိုအပ္ေနတာ။ မဟုတ္ရင္ အဲ့လိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး။ "
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
"မင္းတို႔ဆိုင္က သူမ်ားဆိုင္ေတြထက္ ပိုၿပီး
သန့္ရွင္းတယ္ထင္လို႔ ငါ ပထမဆုံးအႀကိမ္
ဝင္လာခဲ့မိတာေလ။ "
"အဲ့ဒီေန႕က မင္း ငါ့ဆိုင္ကို မလာခဲ့ဘူးဆိုရင္
ေျမႀကီးေပၚမွာအနည္းဆုံးတစ္နာရီေလာက္ သတိလစ္ေနမွာေနာ္။ "
က်န္ခ်န္ အပိုမလိုမရွိ တုံ႕ျပန္လိုက္တယ္။
" ေသာက္ေရးမပါတာ "
"တကယ္ , ငါ မင္းကိုဆိုင္ထဲေ႐ႊ႕ခ်င္ခဲ့တာကိုလီယုဖန္နဲ႕တစ္ျခားလူေတြက ကန့္ကြက္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ "
ကုေဖးက စကားေျပာေနရင္းႏွင့္ၿပဳံးလာတယ္။
"ဒီၿမိဳ႕က ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာမဟုတ္ေတာ့ ,
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔
ျပသာနာထဲ ဆြဲသြင္းခံရမွာကို ေၾကာက္ၾကတယ္။ "
" ဒါဆို မင္း ဘာလို႔ ငါကို ဆိုင္ထဲ ေခၚသြားရ
တာလဲ။ "
"မင္းက ကုေျမာင္ကိုကူညီခဲ့တယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ သူ(မ)မ်က္စိေရွ႕မွာ လူ တစ္ေယာက္ေသဆုံးေနတာကိုသူမအစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူက ရပ္ၾကည့္ေနတာမ်ိဳး သူမကို ျမင္ခြင့္မျပဳနိုင္ဘူး။ "
"ငါ ခဏေလးသတိလစ္သြားတာပါ။ မေသဘူး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို အမွန္ျပင္ေပးလိုက္တယ္။
"အဓိကကေတာ့ , မင္းက ဆြဲေဆာင္မႈရွိတာ
ေၾကာင့္ပဲ။ "
ကုေဖးက သူ႕ကို လက္မေထာင္ျပလာတယ္။
"အရမ္း ေခ်ာလို႔။ "
က်န္ခ်န္ လွ်ာကို ေဆာ့ကစားလိုက္ၿပီး မႏွစ္ၿမိဳ႕သလို ရယ္လိုက္တယ္။
ေက်ာင္းစတိုးဆိုင္ရွိ oden က ေတာ္ေတာ္
ေလးေကာင္းမြန္၏။ ကံမေကာင္းသည္မွာ
သူတို႔ေတြ oden ကို ေက်ာင္းစတိုးဆိုင္မွ
စာသင္ခန္းဆီသို႔ သယ္လာသည့္ခ်ိန္တြင္ ေအးစက္သြားၿပီျဖစ္သည္။
ဤအခ်ိန္သမယတြင္ ,က်န္ခ်န္တစ္ေယာက္ေဒသခံဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ားကိုလိုက္နာနိုင္ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ သင္ခန္းစာကိုနားေထာင္းေနရင္းႏွင့္ ေခါင္းငုံ႕ၿပီး oden စားေနခဲ့သည္။
ေဘးအခန္းရွိအတန္း ၇ရွိေက်ာင္းသားေတြထဲမွ ေက်ာင္းသို႔လွ်ပ္စစ္ ထမင္းေပါင္းအိုးသယ္လာသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို သူနည္းနည္း မနာလိုျဖစ္မိတယ္။ဒါေၾကာင့္ ထိုေက်ာင္းသားကအတန္းထဲမွာ စားစရာခ်က္လို႔ရတယ္ေလ။ဒါေပါ့......အဲ့ဒီေက်ာင္းသား
က အဲ့လိုလုပ္ခဲ့ၿပီးလို႔လည္း တစ္ေက်ာင္းလုံးေရွ႕မွာမိမိကိုယ္ကိုယ္အျပစ္သုံးသပ္စာတစ္
ေစာင္တစ္ေစာင္ဖတ္ျပခဲ့ရတယ္ေလ။ သိရသေ႐ြ႕ေတာ့ ,သူတို႔အတန္းထဲတြင္
စားစရာေႏြးဖို႔မလိုအပ္တဲ့ အတန္းေဖာ္
တစ္ေယာက္က တိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
"က်န္ခ်န္ !"
ေလာင္လုမွ စာသင္ခုံေပၚမွ ေအာ္လာ၏။
က်န္ခ်န္က ေနာက္ဆုံးက်န္ေနသည့္ ငါးဖယ္လုံးကိုသီတံျဖင့္ထိုး၍ သူ႕ပါးစပ္ထဲသို႔ထည့္ဖို႔ျပင္ေနတာျဖစ္သည္။ ေလာင္လုရဲ႕ေအာ္သံေၾကာင့္ သူ႕လက္ကတုန္ယင္သြားၿပီး၊ငါးဖယ္လုံးေလးသည္ သီတံႏွင့္အတူ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သြား၏။
"Ahh..."
သူ ဝမ္းနည္းပက္လက္ႏွင့္ညည္းတြားလိုက္
တယ္။သူ အျပည့္အဝႏွင့္စိတ္ေက်နပ္မႈမရွိ
ခါနီးေလးတြင္ငါးဖယ္လုံးေလးတစ္လုံးသာက်န္သည္ကိုျမင္ရဖို႔လုံေလာက္ေနၿပီမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့သူ႕ပါးစပ္ထဲသို႔ပင္မေရာက္လိုက္ေပ။
ဘယ္သူမွသာၾကည့္မေနလွ်င္, သူ ငါးဖယ္လုံးကို ျပန္ေကာက္ၿပီး၊အသားအ႐ြက္ျပဳတ္ဟင္းခ်ိဳျဖင့္ျပန္ေဆး၍စားလိုက္မိလိမ့္မည္။
" ငါေျပာေနတယ္ေလ !မင္းတို႔ေတြစာက်က္
ရလို႔ပင္ပန္းေနတာကိုငါနားလည္တယ္။ ဒါ
ေၾကာင့္ အတန္းထဲမွာ မင္း မုန့္ခိုးစားတာကိုအျပစ္မေျပာလိုဘူး။ "
ေလာင္လုက သူ႕ကို လက္ညိုးတစ္ထိုးထိုး
ႏွင့္ဆက္ေျပာလာတယ္။
"ဒါေပမယ့္မင္းစားတာအရမ္းေႏွးေနတယ္မဟုတ္ဘူးလား? ။ ဒီအတန္းကို ဟင္းလ်ာရသခံစားတဲ့ အတန္းလို႔မ်ားထင္ေနလား။
မင္းစားေနတဲ့ပုံစံက ဟန္-မန္ခ်ဴးရီ ပြဲေတာ္
ကိုတည္ခင္းေနတယ္လို႔ ငါထင္ေတာ့မလို႔။
ေရွ႕ထြက္လာၿပီး ဒီစာပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ျပ
စမ္း ! ။ ".
က်န္ခ်န္လည္း ေဖာ့ပန္းကန္လုံးကို စာသင္ခုံအံဆြဲထဲသို႔ ဂ႐ုတစိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ပန္း
ကန္ထဲမွာ ဟင္းခ်ိဳအနည္းငယ္က်န္ေနေသး
တာေၾကာင့္ သူ ေနာက္ပိုင္း ဗိုက္ဆာလာရင္
ေမာ့ေသာက္လို႔ရနိုင္ေသးတယ္မလား။
သူ အတန္းေရွ႕သို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သူ ေျမျဖဴတစ္ေခ်ာင္းလွမ္းယူလိုက္သည္ႏွင့္ ေလာင္လုက သူ႕လက္ထဲမွ သုံးၿပီး
သားေျမျဖဴေခ်ာင္းအတိုကို သူ႕ကိုလွမ္းေပး
လာတယ္။
"ဒါ သုံးလိုက္ !အသစ္တစ္ေခ်ာင္းကိုခ်ိဳးဖို႔မင္း စြမ္းအင္ျဖဳန္းတီးစရာမလိုဘူး။ငါ မင္းအတြက္ ခြၽန္ထားေပးၿပီးၿပီ။ "
".....oh "
က်န္ခ်န္ ေျမျဖဴလွမ္းယူလိုက္ၿပီး တစ္ခ်က္
ေလးမွ်တုံ႕ဆိုင္းျခင္းမရွိပဲ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ စေရးလိုက္တယ္။
ပုံမွန္ဆိုရင္ ဤကာလအပိုင္းအျခား၌, ဘယ္
ဆရာ၊ဆရာမမွ် ေက်ာင္းသားေတြကို ပုစာၦေျဖရွင္းဖို႔ ေခၚမွာမဟုတ္ေခ်။ သူတို႔ေတြက
အဖိုးထိုက္တန္လွတဲ့ မိနစ္တိုင္း အေရးႀကီးအခ်က္အလက္ေတြကိုရိုက္သြင္းဖို႔ႀကိဳးစားမယ္ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ေတြကို နမူနာေမးခြန္း
ပုံစံေတြ ဖိစစ္မယ္။ ေနာက္ပိတ္ဆုံးက် ေမး
ခြန္းေတြကို ျပန္ၿပီးေလ့လာေဆြးေႏြးၿပီး အဲ့ဒီအေရးႀကီးအခ်က္အလက္ေတြကိုပဲထပ္ကာထပ္ကာျပဳလုပ္ခိုင္းလိမ့္မယ္။
ဒီပုစာၦလည္းအေရးႀကီးတယ္! ဟိုပုစာၦလည္းအေရးႀကီးတယ္!ဒါေတြအကုန္အေရးႀကီးတဲ့
အခ်က္ေတြေနာ္ !ၿပီးခဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းကလည္း
ဒါေတြအားလုံး ေမးသြားတာ ! ေက်ာင္းသုံး
ျပဌာန္းစာအုပ္တစ္အုပ္လုံး အေရးမႀကီးတဲ့အပုဒ္ဟူ၍ တစ္ပုဒ္မွ်မရွိဘူးလို႔ေတြးမိတဲ့ထိ
ပင္။
အတန္းတိုင္းတြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဇြဲ
ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေခၚတာဆိုလို႔ ေလာင္လု
တစ္ေယာက္သာရွိ၏။ ေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္အခ်ိန္မဆို သူတို႔ေတြ ႐ုတ္တရက္ စာေခၚေမးခံရမည္ကိုသိလိုက္ရခ်ိန္စ၍ ေလာင္လုအတန္းခ်ိန္တြင္အေတာ္ေလးအာ႐ုံစူးစိုက္လာရသည့္အေၾကာင္းျဖစ္ရမယ္လို႔က်န္ခ်န္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အကယ္၍ တစ္ေယာက္
ေယာက္ကမွန္မွန္ကန္ကန္မေျဖနိုင္လွ်င္ ဒါမွမဟုတ္ မ႐ြတ္ဆိုနိုင္ခဲ့လွ်င္ ၾကမ္းတမ္းခက္
ထန္တဲ့ ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ားႏွင့္ ရင္
ဆိုင္ရေပလိမ့္သည္။
" မင္းလက္ေရး တိုးတက္လာသားပဲ။"
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚရွိ က်န္ခ်န္ရဲ႕အေျဖကို
ၾကည့္ၿပီး ေလာင္လုက ေျပာလာတယ္။
"တိုးတက္မႈရွိတယ္။ မဆိုးဘူး , မဆိုးဘူး။
ငါသာ စာေမးပြဲ အမွတ္ျခစ္တဲ့သူျဖစ္ခဲ့ရင္၊
သန့္ရွင္းသပ္ရပ္မႈအတြက္ မင္းအမွတ္ေတြ
ႏုတ္ဖို႔မလိုေတာ့ဘူး။ "
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေလာင္လု။ "
သူ႕လက္ေရး တိုးတက္လာသည္က အမွန္ပင္
ျဖစ္သည္။သူကိုယ္တိုင္လည္းဒါကိုသိတယ္။
သူစာပိုဒ္ေတြကိုအလြတ္က်က္မွတ္ခ်ိန္တိုင္း
စာပိုဒ္ေတြမွတ္မိနိုင္စြမ္းကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ႏွင့္ သူ႕လက္ေရးကို ေလ့က်င့္တဲ့ နည္းလမ္း အျဖစ္အၾကမ္း စာ႐ြက္ေတြေပၚမွာ အဓိကအခ်က္ေတြကိုခ်ေရးေလ့ရွိတယ္။
ကုေဖးေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း၊ေနာက္ဆုံးတြင္သူ႕လက္ေရးက ဖတ္လို႔ရခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
"သေဖး.."
မနက္ခင္းအတန္းခ်ိန္ေတြၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ ၊
ဝမ္ရႈက က်ိဳးက်င့္ေဘးမွ ကပ္သပ္ၿပီး သူ
တို႔စားပြဲခုံေပၚမွာ သူ႕ကိုယ္သူ ပလုံခနဲ ထိုင္
ခ်လာသည္။
"က်န္ခ်န္ !"
"ဟမ္ ?။ "
က်န္ခ်န္ ေခါင္းငုံ႕လ်က္သားႏွင့္ျပန္ေျဖလိုက္
တယ္။သူကၿပီးခဲ့တဲ့အတန္းခ်ိန္တုန္းကမၿပီး
လိုက္တဲ့ ေမးခြန္းအစုံလိုက္ကို လက္စသတ္
ေနတာျဖစ္သည္။
"မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ဒါၿပီးရင္ အလုပ္မမ်ားဘူး ,ဟုတ္တယ္မလား?။အသားေပါင္မုန့္သြားစားရေအာင္, ငါ့အေဖက မုန့္အႏွစ္အသစ္လုပ္ထားတယ္။ လာျမည္းၾကည့္
ပါ့လား။ "
" ဘာ မုန့္အႏွစ္ အသစ္လဲ ?"
"ေျပာင္းဖူး !"
ဝမ္ရႈက ဆက္ေျပာလာတယ္။
" အမွန္တိုင္းေျပာရရင္, ေျပာင္းဖူး ေပါင္မုန့္က သိပ္မထူးျခားေပမဲ့ အရသာေတာ္ေတာ္ရွိတယ္။ တကယ္ , လိုက္စားမယ္မလား?။ "
ကုေဖးက က်န္ခ်န္ကိုလွမ္းၾကည့္လာတယ္။
" ugh ! ငါ မင္းတို႔ေကာင္ေတြကို လက္ျမႇောက္လိုက္ၿပီ။ "
ဝမ္ရႈက လက္ေဝွ႕ယမ္းလာျပလာတယ္။
"ငါ အစကတည္းက မင္းကို မေမးခဲ့သင့္တာ
..... က်န္ခ်န္ ?။ "
"ေကာင္းၿပီ"
က်န္ခ်န္ ၿပဳံးရယ္၍ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။
အေႏွးႏွင့္အျမန္ပင္ ဝမ္ရႈႏွင့္က်ိဳးက်င့္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံကိုႏႈတ္ပိတ္ရလိမ့္မယ္။သူတို႔ေတြ ဝမ္ရႈကို ဆက္ၿပီး သည္းခံထားတယ္ဆိုတာကလည္း၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့သူကအရသာရွိတဲ့အသားေပါင္မုန႔္ေတြကိုပံ့ပိုးေပးသူျဖစ္ေနေပါ့။
ဝမ္ရႈက ေမးလာတယ္။
"ငါတို႔ေတြ အားေျမာင္ကို ေခၚအုံးမွာလား။"
"မေခၚဘူး။ငါ့အေမက ဒီေန႕ သူမအတြက္
ဖက္ထုပ္ လုပ္ထားတယ္။ "
"ေကာင္းၿပီ။ "
ဝမ္ရႈက မတ္တပ္ထရပ္လာသည္။
"ဒါဆိုလည္း....သြားရေအာင္ , ထ ,ထ ,ထ ။
..
က်န္ခ်န္ရဲ႕အခ်ိန္ဇယားသည္ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ်
ျပည့္က်ပ္ေနခဲ့သည္။ေက်ာင္းဆင္းသည္ႏွင့္သူက အိမ္သို႔တန္းျပန္ေလ့ရွိၿပီး၊ ရံဖန္ရံခါမွ်သာ စတိုးဆိုင္သို႔ ဝင္လည္ လာေလ့ရွိသည္။စားစရာကိုေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူ႕အတြက္ စာက်က္ဖို႔ရန္အာ႐ုံစိုက္မလြယ္ကူဘူး။ဒါကသူ႕ကို လြယ္လြယ္ကူကူ အာ႐ုံေထြးျပားေစတယ္။ထို႔ေၾကာင့္ ကုေဖးက ေက်ာင္း
ဆင္းသည္ႏွင့္ သူ႕ကိုတိုက္ခန္းဆီသို႔တန္းျပန္
ပို႔ေပးၿပီး၊ ကုေဖးက စားစရာေတြကိုျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့မွ တိုက္ခန္းဆီသို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လာပို႔ေပးလိမ့္မယ္။
အစာစားၿပီးေနာက္တြင္ တစ္ေန႕တာအတြက္အေျခခံအားျဖင့္ သင္ခန္းစာမ်ားျပန္လည္သုံးသပ္ျခင္း ၊ အလြတ္ က်က္မွတ္ျခင္းႏွင့္ ေမးခြန္းေဟာင္းကိုေျဖဆိုျခင္းလြဲ၍အျခားလုပ္ဖို႔ဘာမွ်မရွိေခ်။
ဒါေပါ့ ,သူ႕ဆီမွာစိတ္အပန္းေျဖဖို႔ရန္သက္ဝင္လႈပ္ရွားမႈမ်ားအတြက္ အားလပ္ခ်ိန္လည္းရွိတယ္။အိပ္ရာေပၚမွာကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္
လုပ္ျခင္းက ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပင္ပန္းႏြယ္နယ္ေစတယ္ဆိုေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို လန္း
ဆန္းတက္ႂကြေစတယ္.....
ဒီေန႕ ဝမ္ရႈတို႔ဆိုင္မွာအသားေပါင္မုန့္လာစားတယ္ဆိုတာလည္း ၊လြန္ခဲ့တဲ့လပိုင္းအတြင္း ပထမဆုံး အဖြဲ႕လိုက္" ေပ်ာ္စရာ"အျပင္ထြက္ျခင္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္တယ္။
" ရီက်င္းက အရမ္းထူးခြၽန္တဲ့သူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ဖို႔တန္တယ္လို႔ ငါ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။"
ဝမ္ရႈက စက္ဘီးနင္းေနရင္းႏွင့္ညည္းတြား
လာသည္။
" ဒါေပမဲ့ က်န္ခ်န္နဲ႕ေတြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ၊ ငါ
အရမ္း အျမင္က်ဥ္းလြန္းခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေနာက္ဆုံးေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၿပီ။"
ကုေဖးက ေမးလိုက္တယ္ ။
"ရီက်င္းလည္း အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားေန
တယ္မဟုတ္ဘူးလား။ "
"မတူဘူး။ "
ဝမ္ရႈက က်န္ခ်န္ကို ၾကည့္လာၿပီး
" ငါ အခုေလးတင္သတိထားမိတာ, က်န္ခ်န္က ရီက်င္းထက္ကိုယ္အေလးခ်ိန္ပိုက်သြား
တယ္။"
".......ပါးစပ္ ပိတ္ထား ! "
က်န္ခ်န္ ဝင္ေျပာလိုက္တယ္။
သူ ကိုယ္အေလးခ်ိန္က်သြားတဲ့အေၾကာင္းေျပာတာကို ရပ္လိုက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ။
ဟင္းလ်ာထဲရွိပါဝင္ပစၥည္းမ်ား ဒါမွမဟုတ္ပမာဏျဖစ္ေစ၊ကုေဖး ေန႕တိုင္းခ်က္ေနတဲ့ ဟင္းလ်ာမ်ားသည္အရည္အေသြးျမင့္ဝက္တစ္ေကာင္ကိုေကြၽးေမြးေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ ဦးတည္ေနလွ်က္ရွိသည္။ဝမ္ရႈဆီကက်န္ခ်န္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ က်သြားေၾကာင္းေျပာလာတဲ့ေနာက္တြင္ ကုေဖးကို သူ႕ပါးစပ္ကိုဆြဲဖြင့္ၿပီး စားစရာေတြကို အစာရည္ႁပြန္ပိုက္မွတစ္ဆင့္ ထိုးသြပ္လိမ့္မယ္။
"Heyy.."
ဝမ္ရႈက က်န္ခ်န္ ေဘးသို႔ စက္ဘီနင္းလာတယ္။
"႐ႊဲပါ့က်န္း ,မင္း ဘယ္ေက်ာင္းကိုေလွ်ာက္ခ်င္လဲဆိုတာဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီလား။ေမဂ်ာကိုဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီလား။ "
က်န္ခ်န္ " နိုး " လို႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"လခြမ္း??"
ဝမ္ရႈက ဦးေႏွာက္ေျခာက္သြား၏။
"မင္းငယ္ငယ္ေလးကတည္းက, မင္းတို႔လိုေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့သူေတြအားလုံးကို တကၠသိုလ္တစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္အျခားတစ္ခု
ခုေပၚမွာ မင္းတို႔ရဲ႕အျမင္ေတြကိုအၿပီးသတ္မွတ္ ထားရမယ္လို႔ လူေတြကေျပာၾကတယ္မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ မင္း ဝင္ခြင့္ရသြားတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ဒါက စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြေစတဲ့ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္လာမွာေလ။မင္း ဒီအခ်က္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးမသိတာလဲ။ "
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ငါက.....ငါတက္ခ်င္တဲ့ဘယ္ေက်ာင္းမဆိုတက္နိုင္တယ္။ငါငယ္ငယ္ေလးတည္းကငါ့အျမင္ကိုဘာမွသတ္မွတ္ထားစရာမလိုဘူး။
"
"ေသစမ္း !.."
ဝမ္ရႈက သူ႕ကို မေက်နပ္သလိုၾကည့္လာ၏။
"ငါ မင္းတို႔လိုေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူေတြ
နဲ႕ မင္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ ႂကြားဝါမႈေတြကို မုန္းလိုက္တာ။ "
" ငါက အဓိပၸါယ္ မရွိ မႂကြားပါဘူး။ "
က်န္ခ်န္ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။
" ငါ အဟုတ္အမွန္ပဲ ႂကြားတာ။ "
" ေဒါသထြက္ၿပီး ေသသြားဦးမယ္။ "
ကုေဖးက သူတို႔ေဘးမွ ဝင္ေျပာလာ၏။
"ငလူးတဲ့မွ ! ! "
ဝမ္ရႈက ေအာ္ဟစ္လာသည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕သေဘာထားကိုျပင္လိုက္ရင္ရေသးတယ္,မင္းတို႔ေတြ ငါ့အိမ္က စားဖို႔သြားေနတာေနာ္!။ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ ေကြၽးမဲ့ေမြးမဲ့လူကို နည္းနည္း ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးဆက္ဆံေပးလို႔ရမလား။ "
ဝမ္ရႈရဲ႕အေဖဝမ္အာ...ဒါမွမဟုတ္ သူ႕နာမည္
က ဝမ္အာ မဟုတ္တာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။
သူ႕နာမည္အရင္းကို က်န္ခ်န္ တစ္ခါမွမေမး
ဖူးေပမဲ့လည္း၊ ဒယ္ဒီဝမ္ရဲ႕ အသားေပါင္မုန့္ကက်န္ခ်န္စားဖူးသမွ်ထဲတြင္အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္။
အသားအနည္းငယ္ႏွင့္ေျပာင္းဖူးအစာသြပ္ထားေသာေပါင္မုန့္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္မထားေလာက္ပင္အရသာရွိေန၏။
ဒါေပါ့ ,သူ ေျပာင္းဖူးအစာသြပ္ထားတဲ့ေပါင္မုန့္အပုံႀကီးကို လက္စသတ္ၿပီးေနာက္တြင္ ဝက္သား အစာသြပ္ထားတဲ့ေနာက္ထပ္ေပါင္မုန့္သုံးလုံးထက္မက ဗိုက္အျပည့္ျဖည့္လိုက္ေသးတယ္။
"Ohh...."
ဝမ္ရႈအေမကသူတို႔အတြက္မုန့္သယ္လာေပးခ်ိန္တြင္စားပြဲေပၚရွိျခင္းေတာင္းအလြတ္ေတြ
ကို ၾကည့္၍
"မင္းတို႔ကေလးေတြ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္စားၿပီးသြားၾကတာလဲ။ "
ဝမ္ရႈက က်န္ခ်န္ကို လက္ညိုးထိုးျပလာ၏။
"သူက ေဆာင္းရာသီအတြက္ အသားတိုးေအာင္ႀကိဳးစားေနတာေလ။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့သူေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုမဟုတ္ဘူး၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့သူ
ေတြက် ဒီေလာက္စားတာေတာင္ သူတို႔က
ေန႕တိုင္း ပိန္ေနတုန္းပဲ။ "
"နင့္မွာဒီလိုေျပာဖို႔မ်က္ႏွာရွိေသးတယ္ေပါ့
။"
ဝမ္ရႈအေမက ဝမ္ရႈေနာက္ေစ့ကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္၏။
"နင္စားသမွ်အားလုံးကနင့္ကိုယ္ထဲပဲေရာက္သြားၿပီး၊ ဘာတစ္ခုမွ နင့္ဦးေႏွာက္ထဲ
မေရာက္ဘူး။ "
"Heyy !"
ဝမ္ရႈက သူ႕အေမကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္
စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။
"ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ အဲ့လို
မလုပ္ပါနဲ႕ဆို။ "
" လုပ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ဟမ္? ငါ လုပ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ။ "
ဝမ္ရႈအေမက ဝမ္ရႈ႕ေခါင္းကို ေနာက္ထပ္
ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ထပ္ရိုက္လိုက္သည္။
ကုေဖးက ဝင္ေျပာလိုက္၏။
"အဲ့လို ရိုက္တာ သူ႕ကို ဉာဏ္ထိုင္းသြားေစ
လိမ့္မယ္။ "
"အိုးရိုး....အဲဒါကအရမ္းေနာက္က်သြားၿပီ၊ သူ႕ကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒီအတိုင္းရိုက္ေနခဲ့တာ၊ သူကဉာဏ္ထိုင္းၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ။ "
ဝမ္အေမက အမဲသားႏွစ္ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚသို႔ ဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္ ခ်ေပးလာသည္။
" ဒါေလးျမည္းၾကည့္, အရသာရွိတယ္။
အစပ္ဆိုေပမဲ့ သိပ္ေတာ့မစပ္ဘူး။"
က်န္ခ်န္လည္းအမဲသားတစ္ျမႇောင္းကိုလွမ္း
ယူၿပီး ပါးစပ္ထဲသြပ္လိုက္တယ္။
ဝမ္အေမက သူ႕ကိုၾကည့္၍ ၿပဳံး႐ႊင္စြာ ေမးလာသည္။
"က်န္ခ်န္က အန္တီတို႔အသားေပါင္မုန႔္ေတြေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ပုံရတယ္ေနာ္ , ဟင္?"
"ဟုတ္"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"ဒါက စားလို႔ေကာင္းတယ္။ "
" အန္တီတို႔က ႏွစ္သစ္ကူးေလာက္က်ရင္ပုံစံအသစ္ထုတ္မလို႔ေလ။တကယ္လို႔ေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အိမ္ထမင္းအိမ္ဟင္းေတြ ၿငီးေငြ႕ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ မင္းထင္ရင္,
ဒီကိုလာၿပီး အသားေပါင္မုန့္စားေနာ္၊ အား
မနာနဲ႕။ "
က်န္ခ်န္ အခ်ိန္ခဏမွ်စဥ္းစားၿပီးေနာက္
တြင္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"ေကာင္းပါၿပီ။ "
"အေမ စကားအရမ္းမ်ားတာပဲ။"
ဝမ္ရႈက သူ႕အေမကို တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။
" အလုပ္ျပန္သြားလိုက္ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့္တို႔
ဘာသာ စကားေျပာခြင့္ေပးပါဗ်ာ။ "
ဝမ္ရႈအေမထြက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဝမ္ရႈက ထမင္းစားခန္းတံခါးကို ပိတ္ဖို႔ရန္ထသြား၏။
" ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ က်န္ခ်န္ , ငါ့အေမက
မသိလို႔....."
"အဆင္ေျပပါတယ္။ "
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ၿပဳံးျပလိုက္တယ္။
" တကယ္။ "
ႏွစ္သစ္ေတာင္ ေရာက္ခါနီးေတာ့မွာပါ့လား..
ဝမ္ရႈအေမကထိုအေၾကာင္းကိုမေျပာခဲ့လွ်င္
သူ ႏွစ္ကုန္ေတာ့မည့္အေၾကာင္းကို သတိျပဳ
မိမွာမဟုတ္ဘူး။
ေဆာင္းရာသီကုန္ေတာ့မယ္ဆိုတာကိုပဲ သူသိတယ္။ၿပီးေတာ့ သူက ေဆာင္းရာသီကို ေက်ာင္းတြင္းစခန္းသြင္းေလ့က်င့္ျခင္းမွာကုန္ဆုံးခဲ့ရတယ္၊ အတန္းထဲရွိ လူတိုင္းက
ဒီရက္စက္တဲ့အျဖစ္မွန္ကိုလက္ခံဖို႔ဆႏၵမရွိေၾကာင္းထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခဲ့ၾကေသးတယ္။
ေဆာင္းရာသီႏွင့္ ႏွစ္သစ္ၾကားရွိဆက္ႏြယ္မႈ
ကို သူ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူး။
သူ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး မေတြးဝံ့
တာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။
ေရကဲ့သို႔ၿငိမ္ေနေသာႏွလုံးသားရွိတယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရာသီေတြထိရွိေနလိမ့္မည္ဟုမဆိုလိုဘူးမလား..
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း, ဒါကႏွစ္တစ္ႏွစ္မွာမိသားစုေတြ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈႏွင့္ရယ္ေမာသံေတြျဖင့္ ျပန္လည္ဆုံစည္းၾကသည့္အခ်ိန္ကာလတစ္ခုသာ။
ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္က်င္းပမႈႏွင့္ပတ္သတ္၍
တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ား၏အခိုင္အမာေတာင္းဆိုမႈ၊ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္အိမ္ျပန္မသြားနိုင္ျခင္းကသူတို႔အတြက္ရက္စက္တဲ့ပူေဆြးဝမ္းနည္းမႈျဖစ္ၿပီး သူတို႔၏အရိုးမ်ားထဲတြင္ထြင္းထုထားေသာအရာလည္းျဖစ္သည္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ကဂ႐ုစိုက္သည္ျဖစ္ေစ
ဂ႐ုမစိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဤအခ်ိန္ကာလအ
တြင္း၌ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားသည္ ပိုပိုၿပီးနီရဲေတာက္ပလာတဲ့ ပတ္ဝန္း
က်င္နဲ႕အတူေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မယ္ဆိုတာမလြဲမေသြပင္။
အနီေရာင္သိုးေမႊးအေႏြးအက်ီကိုဝတ္ဆင္ထားတဲ့ကေလးသူငယ္ေတြကလည္း လက္ထဲတြင္ ေျဗာက္အိုးကိုယ္စီႏွင့္ ေျပးလႊားေနၾက
လိမ့္မည္။ လမ္းမေပၚရွိ လမ္းသြားလမ္း
လာေတြက အိမ္ျပန္ဖို႔ရန္ အလ်င္လိုေနၾက
ေနၿပီး ေစ်းထဲတြင္လည္းလူေတြကအခ်င္း
ခ်င္းတိုးေဝွ႕၍သူတို႔ရဲ႕အားလပ္ရက္အတြက္
ဝယ္ျခမ္းစရာေတြကို ဝယ္ယူဖို႔ရန္ႀကိဳးပမ္း
ေနၾကလိမ့္မယ္။တီဗြီဖန္သားျပင္ရွိ သတင္း
ေၾကညာမႈတြင္ "ေႏြဦးရာသီအလည္အပတ္ခရီးစဥ္ " အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုအစီရင္ခံေနလွ်က္ရွိသည္။ လမ္းမႀကီးႏွင့္ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား
မက်န္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည့္ေႏြအားလပ္ရက္သီခ်င္းလက္တစ္ဆုပ္စာကလည္း...ဘယ္
တုန္းကမွ်မေျပာင္းလဲခဲ့သမ်ိဳး........ဒါေတြ
အားလုံးဟာ "ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ေရာက္ၿပီ " ဆိုသည့္ေႂကြးေၾကာ္သံႏွင့္အတူ ေတးသြားတစ္
ခုလုံးတြင္ အတူတူ ပါဝင္လာလိမ့္မည္။
ထိုအခါမွသာ က်န္ခ်န္ "အာ ,ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ၿပီပဲ"ဆိုၿပီးသေဘာေပါက္တာျဖစ္သည္။
လြန္ေလၿပီးေသာႏွစ္သစ္ေတြတုန္းကလည္းသူ႕ဆီမွာ အထူးတလည္အမွတ္တရေတြမရွိခဲ့ဘူး။ႏွစ္သစ္ကူးေန႕ဆို စားတယ္,ေသာက္တယ္ ,ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းဆီအလည္အပတ္သြားတယ္,ေန႕တိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အျပင္
ထြက္လည္တယ္။သူမွတ္မိေတာ့သည္ဆိုလို႔ ေက်ာင္းေတြ ျပန္မဖြင့္ခင္၊သူ႕ႏွလုံးသားေက်
နပ္သည္အထိ ေဆာ့ကစားဖို႔ရန္ အခ်ိန္အလုံ
အေလာက္မရွိခဲ့သည္ ႏွင့္ေႏြရာသီေက်ာင္း
ပိတ္ရက္ေတြဆီမွေန႕အခ်ိဳ႕ကိုေဆာင္းရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြထဲသို႔ဘာေၾကာင့္ေခ်းလို႔မရတာလဲေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလိုမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရသည္။
ႏွစ္သစ္ကူးေရာက္ၿပီ !
ႏွစ္သစ္ကို ဘယ္လိုဆင္ႏႊဲရမလဲ ?
သူ ဘယ္ေနရာကို သြားသင့္လဲ ?
....သူ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲသင့္ရဲ႕လား ?
..
"ခါတိုင္းဆိုရင္ ငါတို႔က ႏွစ္သစ္ကိုစတိုးဆိုင္မွာပဲကုန္ဆုံးေလ့ရွိတယ္။ "
သူတို႔ေတြ အသားေပါင္မုန့္စားၿပီး၊သူတို႔အိမ္သို႔ျပန္ေနသည့္လမ္းေပၚတြင္ ကုေဖးကေျပာလာတယ္။
"အားေျမာင္က ႏွစ္သစ္ကို စတိုးဆိုင္မွာဆင္
ႏႊဲရတာ သေဘာက်တယ္။ မီးရႉးမီးပန္းေတြနဲ႕ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္ရတာသူမအတြက္
ပိုအဆင္ေျပလို႔ေလ။ "
"သူက ေျဗာက္အိုးသံေတြကို မေၾကာက္ဘူးလား။ "
"ဟင့္အင္း,သူက အရမ္းသေဘာက်ေနတာ။
"ေျဗာက္အိုးေဖာက္ေနတဲ့ဘယ္အိမ္မဆိုကိုသူ(မ)က စကိတ္စီးၿပီး ဝွီးခနဲသြားလိမ့္မယ္"
ကုေဖးက စကားေျပာရင္းႏွင့္ ၿပဳံးလာ၏။
" အရင္ႏွစ္က , သူမဆံပင္ေတြ မီးဟပ္မိၿပီး
ကြၽမ္းသြားေသးတယ္။ "
က်န္ခ်န္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိသြား
တယ္။
"ဒီႏွစ္ကို ငါနဲ႕အတူတူ ကုန္ဆုံးဖို႔ လာခဲ့မယ္မလား။ညစာအဆင္သင့္ျဖစ္မွလာလို႔ရတယ္။ ငါတို႔ေတြတူတူ မီးရႉးမီးပန္းေဖာက္မယ္ေလ
ေနာ္။ ၿပီးေတာ့မွ မင္း အိမ္ျပန္ၿပီး စာက်က္ေပါ့။ "
က်န္္ခ်န္ " အင္း " လို႔ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"တကယ္လို႔ ငါတို႔ခ်ည္းပဲကစည္းကားတယ္လို႔ မင္း မထင္ဘူးဆိုရင္, ငါတို႔ေတြ လီယုဖန္
၊ လီယန္ နဲ႕တစ္ျခားသူေတြကို ေခၚလိုက္လို႔ရတယ္။ "
ကုေဖးက ဆက္ေျပာလာသည္။
"ဒီေကာင္ေတြကညေနစာစားၿပီးရင္အိမ္မွာဆက္ေနမွာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ "
"ႏွစ္သစ္မွာ အမ်ားႀကီးစည္းကားေနတာကိုမင္းက ႀကိဳက္တယ္လား။ "
" ငါ့အတြက္က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမရွိဘူး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္သစ္ေတြတုန္းကလည္း ငါတို႔...
ငါ နဲ႕ ကုေျမာင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ ငါတို႔
ေတြစားေသာက္ၿပီးတာနဲ႕ ငါ့အေမက အျပင္ထြက္သြားတာ။ "
"Oh.."
က်န္ခ်န္လည္း ထိုအေၾကာင္းကို ေတြးမိပါ
တယ္။
"ဒါဆို သူတို႔ေတြလည္း ေခၚလိုက္ရေအာင္။
ငါတို႔က အားလုံးေရာက္လာၿပီးဆူညံေအာင္လုပ္ရင္ အားေျမာင္က ႀကိဳက္ပါ့မလား။ "
" ငါ ဒီအေၾကာင္းကို အရင္ေျပာထားလိုက္
မယ္။ "
ကုေဖးက သူ႕ကို အၿပဳံးႏွင့္ၾကည့္လာသည္။
"သူတို႔ေတြေရာက္လာရင္၊ အဲဒီ့ညက်ရင္
မင္းဘာသာအိမ္ျပန္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းစာက်က္ဖို႔လိုလိမ့္မယ္။ငါ့ကို ညလုံးေပါက္ ေပ်ာ္ပါးဖို႔ ဆြဲထားၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ "
"ကိစၥမရွိဘူး။ "
က်န္ခ်န္ စက္ဘီးကို ကုေဖးေဘးသို႔ကပ္ၿပီးနင္း၍ ကုေဖးရဲ႕ပခုံးကို ပုတ္လိုက္တယ္။
ကုေဖးက သူ႕အခ်ိန္ေတြအားလုံးကို ေန႕တိုင္း က်န္ခ်န္ေဘးမွာပဲ ကုန္ဆုံးေနခဲ့တာေၾကာင့္ဒီစာသင္ႏွစ္တြင္ လီယန္တို႔ႏွင့္ အျပင္ထြက္
ခဲ၏။ အကယ္၍ ,တစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်
ဖန္ရွီကေကာင္မေလးရသြားၿပီး၊သူ႕ျမင္ကြင္းမွ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ဆိုလွ်င္ သူ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သတ္ၿပီး ေသခ်ာ
ေပါက္ မေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖစ္မည္ပင္။
ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ေတာ့ သူက တစ္ညသာစိတ္ထိုင္းမွိုင္းစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ရမွာျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူက ခါတိုင္းလိုပင္ စာေလ့လာမႈလုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း ျပန္လည္ပတ္ရမည္
ျဖစ္၏။သတိမထားမိလိုက္ခင္မွာ၊ေဆာင္း
ရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္စခန္းသြင္းေလ့က်င့္္မႈအစသည္စာသင္ႏွစ္ရဲ႕အဆုံးသတ္ကိုေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ႏွင့္ဆက္သြားခဲ့သည္။သူက ထူး
ခြၽန္ထက္ျမက္တဲ့လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္ကို သူ႕ကိုယ္သူ ဂုဏ္ယူမိတယ္။
ကုေဖး သူ႕တိုက္ခန္းမွာတစ္ပတ္ကိုေလးရက္ ဒါမွမဟုတ္ငါးရက္လာေနတတ္တယ္။ထုံးစံအားျဖင့္ ကုေဖး သူ႕စာဖတ္ခ်ိန္ ႏွင့္ညအခ်ိန္အဆာေျပမုန့္ စားခ်ိန္မ်ားတြင္ က်န္ခ်န္ကိုအေဖာ္ျပဳေပးေသာ္လည္း သူအရင္ဆုံး အိပ္
ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိသည္။သို႔ေသာ္လည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္တည္းက သူကကုတင္ေခါင္းရင္း
မွာထိုင္၍ သူ႕ဖုန္းႏွင့္သူ ကစားေန၏။
က်န္ခ်န္ ေမးလိုက္တယ္။
" Craz3 ဂိမ္းကစားေနတာလား။ "
"မဟုတ္ဘူး ,အဲ့အတြက္ဘယ္သူက ရွိလို႔လဲ၊ လီယန္ကငါ့ထက္အဆင့္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ၊ အဲဒါက ငါ့မ်က္ႏွာကို ေန႕တိုင္းျဖတ္ရိုက္ေနသလိုပဲ ၊ငါ့ကိုတစ္ခ်ိန္လုံး screenshot
ေတြလည္းပို႔တယ္။ "
က်န္ခ်န္ သူ႕ဆီ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ပစ္လိုက္တယ္။
"Ooh.... အသံနားေထာင္ၾကည့္ရတာေတာ့မင္းက ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ေနပုံပဲေနာ္။ "
"ဟုတ္တယ္။ "
ကုေဖးကတည္ၾကည္ေလးနက္စြာေခါင္းၿငိမ့္ျပလာတယ္။
"ငါကငါ့ေကာင္ေလးကို ေန႕တိုင္းသူစာက်က္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းအေဖာ္ျပဳေပးရတယ္မလား။
ဒီတေခါက္ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲမွာ ငါအမွတ္ ၅၀ ေက်ာ္ထက္တက္လာလို႔၊ အရင္ရက္ကေလ ေလာင္ရွီကမ်က္လုံးထဲမွာမ်က္ရည္စေတြနဲ႕ငါ့ကိုဆြဲေခၚသြားေသးတယ္။ "
"မင္း တကယ္......"
က်န္ခ်န္စကားကိုဆုံးေအာင္မေျပာပဲ ေခါင္းျပန္ငုံ႕၍ ေမးခြန္းေတြဆက္ေျဖေနလိုက္တယ္
။
'မင္းသာ နည္းနည္းေလးအားစိုက္လိုက္လွ်င္မင္း တကယ္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းေတြ ရနိုင္တယ္ '
ဒါေပမဲ့ သူ ဒီအေၾကာင္းကို ထုတ္ေျပာလိုက္လွ်င္ ကုေဖးက အမ်ားႀကီးေလွ်ာက္ေတြးေနလိမ့္မယ္။သူ႕စကားလုံးေတြကို က်န္ခ်န္ ျပန္
မ်ိဳခ်လိဳက္တယ္။
"မင္း အရင္အိပ္ခ်င္ အိပ္လို႔ရတယ္။ ငါ့ကို
ေစာင့္ဖို႔မလိုဘူး။ "
"ငါ မင္းကို ေစာင့္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ "
ကုေဖးက ဖုန္းကို က်န္ခ်န္မ်က္ႏွာနားသို႔ကပ္ၿပီးျပလာသည္။
" ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းေတြ ၾကည့္ေနတာ။ "
က်န္ခ်န္လည္း ဖုန္းကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
" ႏွစ္သစ္ကူး ညစာအတြက္လား ။ "
"အင္း။ "
ကုေဖးက သူ႕ဖုန္းသူ ျပန္ၿပီးဆက္ၾကည့္ေန
လွ်က္ရွိသည္။
"ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္သစ္ကူးေတြတုန္းက,ငါ့အေမကငါတို႔မွာ ရွိသမွ်အရာအားလုံးကိုအိုးတစ္လုံးထဲအကုန္ပစ္ထည့္လိုက္တာပဲ။ေနာက္ေတာ့ဖက္ထုပ္အခ်ိဳ႕ထုပ္ၿပီးသြားရင္ နားခ်ိန္တန္
ၿပီ ဆိုပါစို႔ ။တစ္ခါတစ္ေလငါတို႔ပ်င္းတဲ့အ
ခါက်ရင္လည္း စတိုးဆိုင္ကေနေအးခဲထားတဲ့ ဖက္ထုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ရိုးရိုးေလးပဲယူစားလိုက္တယ္။ဒီႏွစ္ေတာ့ပိုၿပီး ခမ္းခမ္းနားနား
က်င္းပရမွာေပါ့, ငါတို႔အတူတူကုန္ဆုံးမယ့္ပထမဆုံးႏွစ္သစ္မို႔ေလ။ "
က်န္ခ်န္ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
"မင္းက မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ကို ဦးေဆာင္ေတာ့
မလို႔လား?။ "
" မင္း ငါ့ကို ယုံၾကည္မႈ မရွိဘူးလား?။ "
"Ah.."
စားပြဲခုံေပၚရွိ ေျပာင္လပ္ေနတဲ့ညလယ္စာအဆာေျပမုန့္ပန္းကန္လုံးအလြတ္ကို က်န္ခ်န္ၾကည့္လိုက္မိတယ္ ။ယေန႕ညတြင္ သူ
တို႔က အရသာရွိတဲ့အသားလုံးလုပ္စားၾက
တာျဖစ္ၿပီး၊ သူတို႔ငါးခုထဲရွိ တစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းဟာ လက္သီးဆုပ္အ႐ြယ္ရွိ၏။
" ယုံပါတယ္, ....သက္သတ္လြတ္ခ်က္ျပဳတ္နည္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုပဲ မင္းၾကည့္လို႔ရမလား။ "
"သက္သတ္လြတ္ဟင္းလ်ာေတြကဘာေတြေကာင္းလို႔လဲ ,ငါ့အထင္ မင္းကအသားစားရတာႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူးလား။ "
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
"အတန္းေဖာ္ ေရွာင္ကု , ငါ အခုတစ္ေလာအသီးအ႐ြက္နည္းနည္းပိုစားခ်င္စိတ္ျပင္း
ျပေနတာ။ စိမ္းစိမ္းဆိုဆို အ႐ြက္ေတြေလ၊ အစိမ္းေတြမဟုတ္လည္းအဆင္ေျပတယ္၊ ေဂၚဖီထုပ္ဆိုလည္း မဆိုးဘူး။ "
"ေကာင္းၿပီေလ,မနက္ျဖန္ညလယ္စာသေရ
စာအတြက္ ငါ ေဂၚဖီထုပ္ ႏွပ္ခဲ့မယ္။ "
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
"...မင္းအသားနည္းနည္းထပ္ထည့္လို႔လည္း
ငါစိတ္မဆိုးပါဘူး။ "
"မင္းပဲ အသီးအ႐ြက္စားခ်င္တယ္လို႔ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္ဘူးလား။ "
"မင္းကအသားေတြ အသီးအ႐ြက္ေတြအား
လုံးကိုေ႐ြးခ်ယ္စရာအျဖစ္ ကမ္းလွမ္း
ေနတာလား။ "
က်န္ခ်န္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေျပာလိုက္တယ္။
"ေကာင္းၿပီ ! ငါ အသား နဲ႕ အသီးအ႐ြက္ႏွစ္မ်ိဳးေရာထားတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြကို စားခ်င္တယ္ ။ "
ကုေဖးက သူ႕ကို အမွန္ျပင္ေပးလာသည္။
"အဲ့ဒါကို ဟင္းေပါင္းလို႔ ေခၚတယ္။ "
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို လက္ညိုး႐ြယ္လိုက္ေပမယ့္
ဘာစကားတစ္ခြန္းမွမထြက္လာေၾကာင့္ သူ ေခါင္းငုံ႕ၿပီး စာဆက္က်က္ေနလိုက္တယ္။
..
ေဆာင္းရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္း
တြင္းစခန္းသြင္းေလ့က်င့္ျခင္းက ေနာက္ဆုံးလ ၂၈ ရက္ေျမာက္ေန႕အထိျဖစ္တာေၾကာင့္လူတိုင္းက အားလပ္ရက္တစ္ရက္သာက်န္
၏။ ေလာင္ရႈ၏အဆိုအရ ဒီပိတ္ရက္က သူတို႔အား အိမ္ျပန္ၿပီး သူတို႔အခန္းကိုသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ရန္၊အားလပ္ရက္တြင္မိဘမ်ားႏွင့္ေစ်းဝယ္ထြက္ဖို႔ရန္အခ်ိန္ေပးတာျဖစ္သည္
ကုေဖးကသူ႕ကို မနက္ခင္းအေစာႀကီးထခိုင္းလာ၏။ က်န္ခ်န္ ရီေဝေနေသာမ်က္လုံးေတြႏွင့္ ေမးလိုက္တယ္။
" ငါတို႔ေတြ ဘယ္သြားမလို႔လဲ? ။ "
"ကုန္ေျခာက္ ေစ်း "
ကုေဖးက ေစာင္ခင္းကို ပစ္ထုတ္လိုက္ၿပီး
သူ႕ကိုယ္ပိုင္အဝတ္အစားေတြကို ေကာက္လွ်ိုေန၏။
"ဘာႀကီး။ "
က်န္ခ်န္ ေစာင္ခင္းကို သူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔ျပန္ဆြဲၿခဳံလိုက္တယ္။
"လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြတုန္းကလည္း မင္း အားတဲ့မိနစ္တိုင္းစူပါမားကတ္ကိုအေျပးသြားေနတာမဟုတ္ဘူးလား။မင္း ေစ်းကို အေျပာင္သိမ္းေတာ့မွာလားဆိုၿပီး ငါေတာင္ေၾကာက္သြားတယ္။ မင္း တစ္ခုခု က်န္ခဲ့လို႔လား။ "
"ဒါက မတူဘူး။ "
ကုေဖးက ကုတင္ေခါင္းရင္းနားသို႔ငုံ႕ကိုင္းၿပီး
ေျပာလာသည္။
" မင္းရဲ႕ေကာင္ေလးနဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးေဈးဝယ္ထြက္ရတဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္စရာအေတြ႕အႀကဳံကိုမင္း
မလိုခ်င္ဘူးလား။ "
"....အ႐ူး "
က်န္ခ်န္ အသံထြက္ ရယ္မိသြားတယ္။
"ေကာင္းၿပီ , ငါ ထၿပီ။ "
ႏွစ္သစ္ကူးေန႕မတိုင္မီႏွစ္ရက္အလိုတည္းက
ေလထုထဲတြင္ အားလပ္ရက္အႏွစ္သာရႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေန၏။က်န္ခ်န္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတဲ့
ေနာက္တြင္ အျပင္ဘက္မွ ရယ္ေမာသံေတြ
ႏွင့္စကားသံေတြကို သူၾကားလိုက္ရတယ္..
စကားမ်ားျငင္းခုန္ေနတဲ့အသံမ်ိဳး.. ..ပုံမွန္
ထက္အသံက်ယ္ၿပီး ,စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္
ေနလွ်က္ရွိသည္။
သူသြားတိုက္ေနရင္းႏွင့္ျပတင္းေပါက္နားသို႔
ေလွ်ာက္သြားၿပီး အျပင္ဘက္ ငုံ႕ၾကည့္လိုက္တယ္။
အျပင္ဘက္ရွိေျမျပင္ေပၚတြင္ ေခါင္းထက္
၌ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ပုံးေတြႏွင့္ ႐ုပ္ဆိုးဆိုးႏွင္းလူသားမ်ားအမ်ားအျပားရွိေနကာ၊ေခြးေပါက္ေလးတစ္အုပ္ကလည္းစည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေျပးလႊားေနလွ်က္ရွိသည္။အမည္မသိတဲ့လူတစ္စုက ေစာ္ကားေမာ္ကားေတြလႊတ္ေျပာေနခ်ိန္ ကေလးတစ္ေယာက္က ဝူးဝူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္ေန၏။အဲဒီအခ်ိန္၌လမ္းေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း တင္ပါး
ေပၚမွာလက္ေထာက္၍တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ေနသူေတြက အဘိုး ႏွင့္အဘြားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
Ah ,တစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိသြားၿပီးပဲ။
က်န္ခ်န္ ႐ုတ္တရက္ႀကီးလြမ္းေမာတမ္းတ
မႈအနည္းငယ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ေအာက္ထပ္ရွိကေမာက္ကမျမင္ကြင္းေတြကိုၾကည့္
ေနရင္းႏွင့္ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ဆူညံေန
မႈကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သလိုမခံစား
ရေပ။
ဤတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က ပုံမွန္ထက္ကြဲျပားေနသည္ဟု ပထမဆုံးအႀကိမ္ခံစားမိျခင္းျဖစ္သည္။ သူအံ့ၾသမိသည္မွာ
စူပါမားကတ္ေတြရွိလူအုပ္ႀကီး၏စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ၊ေငြအတြက္လူေတြတိုးေဝွ႕ေနမႈေတြ၊ၿပီးေတာ့ ေငြရွင္းဖို႔ရန္တန္းစီေနတဲ့တျခားသူေတြနဲ႕ပခုံးခ်င္းယွဥ္ရပ္ေနမႈေတြကိုတကယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာ။
....
ေနလို႔သိပ္မေကာင္းလို႔
ေနာက္တစ္ပတ္ update မရွိပါဖူး။
ၿပီးမွ ႏွစ္ပတ္စာေပါင္းၿပီးအစားျပန္တင္
ေပးပါ့မယ္။
က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ💗