ZAW
ဘတ္ဟြၽန္းဒီေန႔ကုမၸဏီေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ သူႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းထားတာေတြ ေတြ႕လိုက္ရတာပါပဲ။Taxi တစ္စီးမွ ဌားလို႔မရတာေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ လာခဲ့တာ။အခ်ိန္ေနာက္က်မည္စိုးတာေရာမို႔ ေျပးလာခဲ့တာ။အေျခအေနေတြက သူထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ေမာေနတာေတြေတာင္ ေရေသာက္စရာ မလိုပဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။
သူကုမၸဏီထဲ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ေစာင္း႐ြဲ႕ ေျပာဆိုတာေတြ ၾကားၿပီးကတည္းက သူအေျခအေနကိုသိလိုက္ရတာပါပဲ။
သူေျဖးေျဖးခ်င္း ႒ာနဆီကို သြားလိုက္တယ္။ရံုးခန္းတံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာပဲ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ မ်က္နွာကိုပစ္ေပါက္ခံလိုက္ရတယ္။စာ႐ြက္ေတြက မ်ားတာအျပင္ ပစ္ေပါက္တဲ့ အရွိန္ကလည္း မနည္းတာမို႔ မ်က္နွာက ခ်က္ခ်င္းနီရဲလာတယ္။
"ဟမ့္ လာရဲေသးတယ္"
သူအေျခအေနကိုခန္႔မွန္းသားၿပီးသားျဖစ္တာမုို႔ သူေထြေထြထူးထူး မေျပာေတာ့ဘူး။
"ဘတ္ဟြၽန္း CEO ေခၚေနတယ္"
လမ္းႀကံဳလာေျပာတာဟု ထင္ရတဲ့ အျခား႒ာနက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး အထဲက လူေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ CEO ရံုးခန္းဆီ ေလ်ွာက္လာခဲ့တယ္။
"ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္း မင္းကိုငါ အခြင့္အေရးေပးခဲ့တယ္ အခုေတာ့ မင္းက မနာလိုစိတ္ေတြမ်ားၿပီး ေနာက္ထပ္အႀကိမ္ အျခားကိုေရာင္းလိုက္တယ္ေပါ့"
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းစြတ္စြဲေတာ့တာပဲ။
"ဟက္
သက္ေသရွိလား"
"သက္ေသ? မင္းရဲ႕တံုးအတဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ ေျပာမေနနဲ႔ မင္းေတာ္ေတာ္ငါ့ကိုမုန္းေနလား ဟမ္!"
"သက္ေသ!"
"ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္း!!"
"မင္းေျပာစမ္း ငါလုပ္တာလို႔ သက္ေသရွိလား"
"မင္းလိုလူက တစ္ခါလုပ္ၿပီးရင္ ေနာက္ခါထပ္မလုပ္နိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာမွမရတာ"
"ဒါဆိုလည္း တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္ခါယုတ္မာဖူးရင္ ထပ္မယုတ္မာနိုင္ဖူးလို႔ေတာ့ ေျပာမွမရတာ"
"မင္းရဲ႕ အသိဉာဏ္မဲ့တဲ့ အေတြးေတြရပ္လိုက္"
"အိုေခ ဒါေပမယ့္ ငါတစ္ခုေျပာမယ္ ငါအခုကိုယ္ပိုင္ projectတစ္ခုရွိတယ္ သူမ်ားဟာကိုေတာ့ ေအာက္တန္းက်ၿပီး သြားမေရာင္းဘူး။ငါလုပ္ခ်င္ရင္ မင္းကုမၸဏီတစ္ခုလံုးက အတြင္းေရးေတြ ေရာင္းလို႔ရတယ္။CEOက အဲ့လိုမ်ိဳးမစဥ္းစားတတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို လုပ္ငန္းေတြ ဦးစည္းေနတဲ့သူက ဉာဏ္တိမ္တယ္ဆို ရွက္စရာေကာင္းတယ္"
ဘတ္ဟြၽန္းက သူ႔မွာပါလာတဲ့ ပံုေတြ စားပြဲေပၚတင္လိုက္တယ္။
"ၿပီးေတာ့ ငါလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ မင္းကို ဒီပံုေတြနဲ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အျပစ္ဖို႔နိုင္တယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႔"
"မင္း!!"
"မိတၲဴစက္ေတြက အလကားထားတာမဟုတ္ဘူး"
"မင္းလိုေကာင္က အယုတ္တမာပဲ"
"ဒီထက္လည္း ပိုယုတ္မာတတ္တယ္"
ဘတ္ဟြၽန္းက ေျပာၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။သူနဲ႔အၿပိဳင္ အျခားတစ္ေယာက္စီမွာလည္းProjectတစ္ခုရွိတယ္။ထိုprojectက ၿပိဳင္ဖက္ကုမၸဏီဆီ အေရာင္းခံလိုက္ရၿပီး ဆံုးရွံုးသြားတယ္။ေသခ်ာေပါက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကခိုးေရာင္းလိုက္ရတာ။
ဘတ္ဟြၽန္း ရံုးခန္းထဲ၀င္လာတဲ့အခါ အဖြဲ႕မႈးကသူ႔ကိုနွင္ထုတ္တယ္
"မင္းလိုသစၥာေဖာက္ေကာင္က အထုပ္ဆြဲမျပန္ေသးပဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ "
"သစၥာေဖာက္ ?"
"အဟင္း သူခိုးက လူျပန္ဟစ္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ ဒီလို ေအာင္တန္းက်တဲ့ လုပ္ရက္ကိုလုပ္တဲ့သူက မင္းအျပင္မရွိဘူးပဲ"
"ငါ?အဖြဲမႈးေရာ မလုပ္နိုင္ဘူးလား"
"မင္းျမန္ျမန္ကုမၸဏီက ထြက္သြားလိုက္ေတာ့"
"ေနပါအုန္း အဖြဲ႕မႈး အလုပ္ျပဳတ္ျခင္း မျပဳတ္ျခင္းကCEOေပၚမွာ မူတည္တာပါေနာ္ၿပီးေတာ့ CEOကကြၽန္ေတာ့္ေယာက်ာ္းဆိုတာလည္း မေမ့ပါနဲ႔အုန္း အဟက္"
ဘတ္ဟြၽန္းက စားပြဲေပၚကေန ဖိုင္ေတြယူၿပီး အေငြ႕ပ်ံမတက္ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ အဖြဲ႕မႈးကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ထြက္လာခဲ့တယ္။
စက္ရံုကိုဒီေန႔သြားရမွာျဖစ္တယ္။သူ၀န္ထမ္းေတြကို စက္ရံုဘက္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းလိုက္တယ္။ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေ၀းတဲ့အျပင္ နည္းနည္းၾကာအုန္းမွာမို႔ သူမုန္႔ေတြပိုပိုလိုလို ထည့္ခဲ့တယ္။
၁နာရီေလာက္ ေမာင္းရတဲ့အျပင္ လမ္းကပါ က်ပ္တည္းေနတယ္။ဒီေတာ့ မလိုအပ္ပါပဲ အခ်ိန္ေတြ ပိုကုန္သြားတယ္။
သူစက္ရံုေရာက္ေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့အတိုင္း အလုပ္သမားေတြကို ျပကာ ေျပာရတယ္။အေကာင္းဆံုးဟုမဆိုနိုင္ေသာ္လည္း မထူးမပါးအဆင္ေျပတဲ့ အိတ္သားေလးက ကိုင္ရျပဳရ လြယ္ကူမည္။
သူလိုခ်င္တဲ့ အတိုင္းေျပာၿပီးေနာက္မွာပဲ ညေနေစာင္းၿပီ။
မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွာျဖစ္တာမို႔ သူျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။OG သြားျပမည္ေတာင္ အခ်ိန္လင့္ေလေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့။
တကၠစီတစ္စီးကို ဌားၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။လမ္းမွာလည္း ပါလာတဲ့ မုန္႔ေတြ ေဖာက္စားေနၿပီး ဇိမ္ယူေနတယ္။
အေကာင္းတိုင္းေမာင္းေနရင္းမွ ကားဆရာရဲ႕ ကားက ဘာထေဖာက္တယ္မသိ။ဖြတ္ခြၽတ္ဖြတ္ခြၽတ္နဲ႔ အသံထြက္ကာ ကားက စက္ရပ္သြားတယ္။
ကားသမားက အားနာေၾကာင္းေျပာၿပီး ကားအဖံုးဖြင္ကာစက္ေတြဟိုနွိုက္ဒီနွိုက္နဲ႔ကလိေနတယ္။
"အားေတာ့ နာပါတယ္ဗ်ာ ကားက အင္ဂ်င္ပိတ္သြားတာ ဆက္ေမာင္းလို႔ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဖူးဗ် ကြၽန္ေတာ္ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးလိုက္ပါ့မယ္ ဒီကညီေလး အျခားကားတစ္စီးသာ ဌားစီးသြားပါလား"
ကားဆရာရဲ႕စကားေၾကာင့္ သူစိတ္ညစ္သြားတာေတာ့အမွန္။
ကားသမားျပန္ေပးလာတဲ့ နဂိုမူလအတိုင္း ပိုက္ဆံထဲက တစ္၀က္သာယူလိုက္တယ္။လမ္းတစ္၀က္ထိ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ေမာင္းပို႔ ေပးခဲ့ေသးတာပဲ။သူတို႔လည္း လုပ္စားေနရတာ။
ဘတ္ဟြၽန္း ပါလာတဲ့ ဖိုင္ေတြ ပိုက္ၿပီးသာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ကားလည္းဌားလို႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္တာေၾကာင့္ သူလမ္းေလ်ွာက္ျပန္ရံုသာ ေတြးထားလိုက္ေတာ့တယ္။သိပ္လည္းေရာက္ဖို႔ မေ၀းေတာ့ေပ။
သြားရင္း ပါးစပ္ကလည္း အစားနဲ႔မပ်က္ေပ။ေညာင္းလဲလို႔ အနီးနားက ခံုမွာခဏ၀င္ထိုင္နားလိုက္တယ္။
မ်က္စိေ၀့၀ဲကစားရင္း ကေလးငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္အေျခအတင္ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ မလုပ္ပါဘူး အေဒၚ့ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဟိုလူက နိႈက္ေနလို႔ ကူညီတာပါ"
"မင္းလို လမ္းေဘးအမိႈက္ေကာက္သမားက သြားသြား ငါ့အေ၀းကေန"
ေကာင္ေလးက မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ ေလ်ွာက္လာတယ္။မိန္းမႀကီးကေတာ့ အခုထိ ဆဲဆိုေနတုန္းပဲ။ဘတ္ဟြၽန္းက ထိုကေလးကိုလိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ပလပ္ေဖာင္းတစ္ေနရာမွာ သြားထိုင္ေနၿပီးေတာ့ ဗိုက္ကို ဖိကိုင္ထားတယ္။ဗိုက္ဆာေနတယ္ ထင္ေရာ႕တယ္။ဘတ္ဟြၽန္း လက္ထဲက က်န္ေနေသးတဲ့ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ထိုကေလး အနီးနားကိုသြားလိုက္တယ္။
"ေရာ႕မင္းစားလိုက္"
ကေလးငယ္က ဘတ္ဟြၽန္းကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး လက္ထဲက ေပါင္မုန္႔ကို ၿပံဳး႐ႊင္စြာယူၿပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းအထပ္တစ္လဲလဲ ေျပာတယ္။
ဘတ္ဟြၽန္း ထိုကေလးေဘးမွာပဲ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။
"မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"
ထိုကေလးက စားေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ေတြကို အားျပဳကာ ၿမိဳခ်ၿပီးမွ ဘတ္ဟြၽန္းကို ေျဖလာတယ္။
"၁၄နွစ္ပါအကိုေလး"
"မင္းမိဘေတြကေရာ"
"မရွိေတာ့ပါဘူး အကိုေလး"
"အင္း ငါနဲ႔တူတာေပါ့"
ေလထုက ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ကားသံတစ္၀ီ၀ီ။လူေတြရဲ႕ ပြစိပြစိေအာ္သံေတြကို ထည့္မထြက္ပဲ သူနဲ႔ ထိုကေလးၾကားက ေလထုက တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။
"အကိုခက္ခဲခဲ့မွာေပါ့"
"ဒါေပါ့ကြ စားေကာင္းလား"
ဘတ္ဟြၽန္း စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္တယ္။
"အြန္း ေကာင္းတာေပါ့ဗ် ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဒီလိုအရသာရွိတဲ့ ေပါင္မုန္႔မ်ိဳးမစားဖူးဘူး "
"ေအးပါကြာ စားစား"
"ဟီး အကိုလို လူက တစ္ကယ္ရွားတယ္ဗ် တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြဆို ကြၽန္ေတာ္လိုလူေတြေတြ႕ရင္ အၿမဲ နွင္ထုတ္တတ္ၾကတာဗ်"
"ေအးပါကြာ ေရာ႕ငါ့မွာရွိတာ စားခ်င္တာ၀ယ္စား"
"ဟုတ္ကဲ့ အကိုေလး ေက်းဇူးပါအကုိေလး"
ဘတ္ဟြၽန္း ခုနက ပိုတဲ့ ပိုက္ဆံကို ထိုကေလးကိုေပးခဲ့တယ္။သူ႔ထက္ပိုခက္ခဲေနတဲ့သူေတြ ရွိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ သူေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ဒီလိုကေလးေတြက စာသင္ခန္းထဲမွာ စာသင္ေနၿပီးဘ၀အတြက္ ႀကိဳးစားေနသင့္တယ္။
အခုေတာ့ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနရတယ္။
အမ်ားႀကီးမရွိေပမယ့္ ကိုယ့္မွာရွိသလိုေပးခဲ့ၿပီး ရခဲ့တဲ့ပီတိက ဘာနဲ႔မွမလဲႏုိင္...။
UNI
ဘတ်ဟျွန်းဒီနေ့ကုမ္ပဏီရောက်ရောက်ချင်းမှာ သူကြိုတင်ခန့်မှန်းထားတာတွေ တွေ့လိုက်ရတာပါပဲ။Taxi တစ်စီးမှ ဌားလို့မရတာကြောင့် ဘတ်စ်ကားနဲ့ လာခဲ့တာ။အချိန်နောက်ကျမည်စိုးတာရောမို့ ပြေးလာခဲ့တာ။အခြေအနေတွေက သူထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ။မောနေတာတွေတောင် ရေသောက်စရာ မလိုပဲ ပျောက်သွားတယ်။
သူကုမ္ပဏီထဲ ၀င်ဝင်ချင်းမှာ ၀န်ထမ်းတွေရဲ့စောင်းရွဲ့ ပြောဆိုတာတွေ ကြားပြီးကတည်းက သူအခြေအနေကိုသိလိုက်ရတာပါပဲ။
သူဖြေးဖြေးချင်း ဋ္ဌာနဆီကို သွားလိုက်တယ်။ရုံးခန်းတံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်းမှာပဲ စာရွက်စာတမ်းတွေနဲ့ မျက်နှာကိုပစ်ပေါက်ခံလိုက်ရတယ်။စာရွက်တွေက များတာအပြင် ပစ်ပေါက်တဲ့ အရှိန်ကလည်း မနည်းတာမို့ မျက်နှာက ချက်ချင်းနီရဲလာတယ်။
"ဟမ့် လာရဲသေးတယ်"
သူအခြေအနေကိုခန့်မှန်းသားပြီးသားဖြစ်တာမို့ သူထွေထွေထူးထူး မပြောတော့ဘူး။
"ဘတ်ဟျွန်း CEO ခေါ်နေတယ်"
လမ်းကြုံလာပြောတာဟု ထင်ရတဲ့ အခြားဋ္ဌာနက ၀န်ထမ်းတစ်ယောက်ကို သူခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး အထဲက လူတွေကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ CEO ရုံးခန်းဆီ လျှောက်လာခဲ့တယ်။
"ဗြောင်ဘတ်ဟျွန်း မင်းကိုငါ အခွင့်အရေးပေးခဲ့တယ် အခုတော့ မင်းက မနာလိုစိတ်တွေများပြီး နောက်ထပ်အကြိမ် အခြားကိုရောင်းလိုက်တယ်ပေါ့"
ရောက်ရောက်ချင်းစွတ်စွဲတော့တာပဲ။
"ဟက်
သက်သေရှိလား"
"သက်သေ? မင်းရဲ့တုံးအတဲ့ ဉာဏ်နဲ့ ပြောမနေနဲ့ မင်းတော်တော်ငါ့ကိုမုန်းနေလား ဟမ်!"
"သက်သေ!"
"ဗြောင်ဘတ်ဟျွန်း!!"
"မင်းပြောစမ်း ငါလုပ်တာလို့ သက်သေရှိလား"
"မင်းလိုလူက တစ်ခါလုပ်ပြီးရင် နောက်ခါထပ်မလုပ်နိုင်ဘူးလို့တော့ ပြောမှမရတာ"
"ဒါဆိုလည်း တစ်ချို့က တစ်ခါယုတ်မာဖူးရင် ထပ်မယုတ်မာနိုင်ဖူးလို့တော့ ပြောမှမရတာ"
"မင်းရဲ့ အသိဉာဏ်မဲ့တဲ့ အတွေးတွေရပ်လိုက်"
"အိုခေ ဒါပေမယ့် ငါတစ်ခုပြောမယ် ငါအခုကိုယ်ပိုင် projectတစ်ခုရှိတယ် သူများဟာကိုတော့ အောက်တန်းကျပြီး သွားမရောင်းဘူး။ငါလုပ်ချင်ရင် မင်းကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးက အတွင်းရေးတွေ ရောင်းလို့ရတယ်။CEOက အဲ့လိုမျိုးမစဉ်းစားတတ်ဘူးဆိုရင်တော့ ဒီလို လုပ်ငန်းတွေ ဦးစည်းနေတဲ့သူက ဉာဏ်တိမ်တယ်ဆို ရှက်စရာကောင်းတယ်"
ဘတ်ဟျွန်းက သူ့မှာပါလာတဲ့ ပုံတွေ စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။
"ပြီးတော့ ငါလုပ်ခဲ့တယ်ဆိုရင်တောင် မင်းကို ဒီပုံတွေနဲ ခြိမ်းခြောက်ပြီး အပြစ်ဖို့နိုင်တယ်ဆိုတာ မမေ့နဲ့"
"မင်း!!"
"မိတ္တူစက်တွေက အလကားထားတာမဟုတ်ဘူး"
"မင်းလိုကောင်က အယုတ်တမာပဲ"
"ဒီထက်လည်း ပိုယုတ်မာတတ်တယ်"
ဘတ်ဟျွန်းက ပြောပြီးထွက်လာခဲ့တယ်။သူနဲ့အပြိုင် အခြားတစ်ယောက်စီမှာလည်းProjectတစ်ခုရှိတယ်။ထိုprojectက ပြိုင်ဖက်ကုမ္ပဏီဆီ အရောင်းခံလိုက်ရပြီး ဆုံးရှုံးသွားတယ်။သေချာပေါက် တစ်ယောက်ယောက်ကခိုးရောင်းလိုက်ရတာ။
ဘတ်ဟျွန်း ရုံးခန်းထဲဝင်လာတဲ့အခါ အဖွဲ့မှုးကသူ့ကိုနှင်ထုတ်တယ်
"မင်းလိုသစ္စာဖောက်ကောင်က အထုပ်ဆွဲမပြန်သေးပဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ "
"သစ္စာဖောက် ?"
"အဟင်း သူခိုးက လူပြန်ဟစ်တယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပဲ ဒီလို အောင်တန်းကျတဲ့ လုပ်ရက်ကိုလုပ်တဲ့သူက မင်းအပြင်မရှိဘူးပဲ"
"ငါ?အဖွဲမှုးရော မလုပ်နိုင်ဘူးလား"
"မင်းမြန်မြန်ကုမ္ပဏီက ထွက်သွားလိုက်တော့"
"နေပါအုန်း အဖွဲ့မှုး အလုပ်ပြုတ်ခြင်း မပြုတ်ခြင်းကCEOပေါ်မှာ မူတည်တာပါနော်ပြီးတော့ CEOကကျွန်တော့်ယောကျာ်းဆိုတာလည်း မမေ့ပါနဲ့အုန်း အဟက်"
ဘတ်ဟျွန်းက စားပွဲပေါ်ကနေ ဖိုင်တွေယူပြီး အငွေ့ပျံမတက် ဒေါသထွက်နေတဲ့ အဖွဲ့မှုးကို လျစ်လျူရှုကာ ထွက်လာခဲ့တယ်။
စက်ရုံကိုဒီနေ့သွားရမှာဖြစ်တယ်။သူဝန်ထမ်းတွေကို စက်ရုံဘက်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်တယ်။တော်တော်အလှမ်းဝေးတဲ့အပြင် နည်းနည်းကြာအုန်းမှာမို့ သူမုန့်တွေပိုပိုလိုလို ထည့်ခဲ့တယ်။
၁နာရီလောက် မောင်းရတဲ့အပြင် လမ်းကပါ ကျပ်တည်းနေတယ်။ဒီတော့ မလိုအပ်ပါပဲ အချိန်တွေ ပိုကုန်သွားတယ်။
သူစက်ရုံရောက်တော့ သူလိုချင်တဲ့အတိုင်း အလုပ်သမားတွေကို ပြကာ ပြောရတယ်။အကောင်းဆုံးဟုမဆိုနိုင်သော်လည်း မထူးမပါးအဆင်ပြေတဲ့ အိတ်သားလေးက ကိုင်ရပြုရ လွယ်ကူမည်။
သူလိုချင်တဲ့ အတိုင်းပြောပြီးနောက်မှာပဲ ညနေစောင်းပြီ။
မိုးချုပ်တော့မှာဖြစ်တာမို့ သူပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။OG သွားပြမည်တောင် အချိန်လင့်လေတော့ မသွားဖြစ်တော့။
တက္ကစီတစ်စီးကို ဌားပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။လမ်းမှာလည်း ပါလာတဲ့ မုန့်တွေ ဖောက်စားနေပြီး ဇိမ်ယူနေတယ်။
အကောင်းတိုင်းမောင်းနေရင်းမှ ကားဆရာရဲ့ ကားက ဘာထဖောက်တယ်မသိ။ဖွတ်ချွတ်ဖွတ်ချွတ်နဲ့ အသံထွက်ကာ ကားက စက်ရပ်သွားတယ်။
ကားသမားက အားနာကြောင်းပြောပြီး ကားအဖုံးဖွင်ကာစက်တွေဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်နဲ့ကလိနေတယ်။
"အားတော့ နာပါတယ်ဗျာ ကားက အင်ဂျင်ပိတ်သွားတာ ဆက်မောင်းလို့တော့ ရမှာမဟုတ်ဖူးဗျ ကျွန်တော်ပိုက်ဆံ ပြန်ပေးလိုက်ပါ့မယ် ဒီကညီလေး အခြားကားတစ်စီးသာ ဌားစီးသွားပါလား"
ကားဆရာရဲ့စကားကြောင့် သူစိတ်ညစ်သွားတာတော့အမှန်။
ကားသမားပြန်ပေးလာတဲ့ နဂိုမူလအတိုင်း ပိုက်ဆံထဲက တစ်ဝက်သာယူလိုက်တယ်။လမ်းတစ်ဝက်ထိ ရောက်အောင်တော့ မောင်းပို့ ပေးခဲ့သေးတာပဲ။သူတို့လည်း လုပ်စားနေရတာ။
ဘတ်ဟျွန်း ပါလာတဲ့ ဖိုင်တွေ ပိုက်ပြီးသာ ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီးထွက်လာခဲ့တယ်။ဒီအချိန်မှာ နောက်ကားလည်းဌားလို့ရတော့မှာ မဟုတ်တာကြောင့် သူလမ်းလျှောက်ပြန်ရုံသာ တွေးထားလိုက်တော့တယ်။သိပ်လည်းရောက်ဖို့ မဝေးတော့ပေ။
သွားရင်း ပါးစပ်ကလည်း အစားနဲ့မပျက်ပေ။ညောင်းလဲလို့ အနီးနားက ခုံမှာခဏ၀င်ထိုင်နားလိုက်တယ်။
မျက်စိဝေ့၀ဲကစားရင်း ကလေးငယ်တစ်ယောက်နဲ့ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်အခြေအတင်ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရတယ်။
"ကျွန်တော် မလုပ်ပါဘူး အဒေါ့်ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဟိုလူက နှိုက်နေလို့ ကူညီတာပါ"
"မင်းလို လမ်းဘေးအမှိုက်ကောက်သမားက သွားသွား ငါ့အဝေးကနေ"
ကောင်လေးက မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ လျှောက်လာတယ်။မိန်းမကြီးကတော့ အခုထိ ဆဲဆိုနေတုန်းပဲ။ဘတ်ဟျွန်းက ထိုကလေးကိုလိုက်ကြည့်နေတယ်။ပလပ်ဖောင်းတစ်နေရာမှာ သွားထိုင်နေပြီးတော့ ဗိုက်ကို ဖိကိုင်ထားတယ်။ဗိုက်ဆာနေတယ် ထင်ရော့တယ်။ဘတ်ဟျွန်း လက်ထဲက ကျန်နေသေးတဲ့ ပေါင်မုန့်တစ်လုံးကို ကြည့်လိုက်ပြီး ထိုကလေး အနီးနားကိုသွားလိုက်တယ်။
"ရော့မင်းစားလိုက်"
ကလေးငယ်က ဘတ်ဟျွန်းကိုမော့ကြည့်ပြီး လက်ထဲက ပေါင်မုန့်ကို ပြုံးရွှင်စွာယူပြီး ကျေးဇူးတင်ကြောင်းအထပ်တစ်လဲလဲ ပြောတယ်။
ဘတ်ဟျွန်း ထိုကလေးဘေးမှာပဲ ၀င်ထိုင်လိုက်တယ်။
"မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ"
ထိုကလေးက စားနေတဲ့ ပေါင်မုန့်တွေကို အားပြုကာ မြိုချပြီးမှ ဘတ်ဟျွန်းကို ဖြေလာတယ်။
"၁၄နှစ်ပါအကိုလေး"
"မင်းမိဘတွေကရော"
"မရှိတော့ပါဘူး အကိုလေး"
"အင်း ငါနဲ့တူတာပေါ့"
လေထုက ငြိမ်သက်သွားတယ်။ကားသံတစ်ဝီ၀ီ။လူတွေရဲ့ ပွစိပွစိအော်သံတွေကို ထည့်မထွက်ပဲ သူနဲ့ ထိုကလေးကြားက လေထုက တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။
"အကိုခက်ခဲခဲ့မှာပေါ့"
"ဒါပေါ့ကွ စားကောင်းလား"
ဘတ်ဟျွန်း စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်တယ်။
"အွန်း ကောင်းတာပေါ့ဗျ ကျွန်တော့်ဘ၀မှာ ဒီလိုအရသာရှိတဲ့ ပေါင်မုန့်မျိုးမစားဖူးဘူး "
"အေးပါကွာ စားစား"
"ဟီး အကိုလို လူက တစ်ကယ်ရှားတယ်ဗျ တစ်ချို့လူတွေဆို ကျွန်တော်လိုလူတွေတွေ့ရင် အမြဲ နှင်ထုတ်တတ်ကြတာဗျ"
"အေးပါကွာ ရော့ငါ့မှာရှိတာ စားချင်တာဝယ်စား"
"ဟုတ်ကဲ့ အကိုလေး ကျေးဇူးပါအကိုလေး"
ဘတ်ဟျွန်း ခုနက ပိုတဲ့ ပိုက်ဆံကို ထိုကလေးကိုပေးခဲ့တယ်။သူ့ထက်ပိုခက်ခဲနေတဲ့သူတွေ ရှိသေးတယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် သူပေးခဲ့တာဖြစ်တယ်။ဒီလိုကလေးတွေက စာသင်ခန်းထဲမှာ စာသင်နေပြီးဘ၀အတွက် ကြိုးစားနေသင့်တယ်။
အခုတော့ ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ အချိန်ကုန်နေရတယ်။
အများကြီးမရှိပေမယ့် ကိုယ့်မှာရှိသလိုပေးခဲ့ပြီး ရခဲ့တဲ့ပီတိက ဘာနဲ့မှမလဲနိုင်...။