Chapter 18
Nanlalabo na ang aking mata at namamanhid na din ang buong katawan ko, dahil siguro sa lamig.
Nauubusan na ako ng hangin pero wala akong balak na umahon, para saan pa? Ipipikit ko na sana ang mata ko pero may himila sa akin pataas.
"Miss?!"
Nanatili akong nakapikit. Dinadamdam ang lamig ng hangin.
Bakit ang sakit sakit magmahal?
"Calli! Shit. Kuya, pakidala nalang po siya sa loob. Dahan dahan po ah, buntis po kasi."
Agad akong binalutan ng tuwalya pagkalapat pa lamang ng likod ko sa malambot na sofa. Umiiyak na Rina ang sumalubong sa akin pagkabukas ko ng mga mata.
"Ano na naman ba 'to, Calli? Bakit mo naman ginawa 'yon?!"
Hindi ako umimik. Umupo ako at hinarap ang lalaking tumulong sa akin.
"Bakit mo pa ako niligtas?" muli na namang naglandas ang mga luha sa aking pisngi. When will I stop crying?
"Calli!"
"Bakit hindi mo nalang ako hinayaang mamatay?"
"Calli, ano ba?!"
"Wala na akong mga magulang, alam mo ba 'yon? Tapos 'yong lalaking mahal na mahal ko, 'yong lalaking ama ng anak ko, kapatid ko pala..." niyakap ako ni Rina na mas lalong nagpahagulhol sa akin.
This pain is killing me. Shit.
"Yung lalaking mahal ko, iniwan ko. Mas mabuti naman 'yon, 'di ba? Makaka-move on na siya. Makakahanap pa siya ng babaeng mamahalin niya nang higit pa sa pagmamahal n'ya sa akin." I laugh bitterly.
Hindi ko yata kakayanin na sa ibang babae niya tuparin ang mga bagay na ipinangako niya sa 'kin.
"Stop it, Calli. Stop, please."
"No! Gusto kong malaman niya na hindi worth it yung pagliligtas niya sa 'kin." Pinalis ko ang kamay ni Rina at muling humarap sa lalaki. "You know what? I hate everything! I hate myself. I hate my life!"
"Tapos ka na ba?" Malamig na sabi ng lalaki sa harap ko. Kumunot ang noo ko sa kanya. "Buntis ka pala, bakit ka magpapakamatay? Kung gusto mong mamatay, saka na after nine months, idadamay mo pa 'yong bata, e."
Umayos siya ng upo paharap sa akin.
"At kung magpapakamatay ka, may magbabago ba? Mabubuhay ba ulit ang mga magulang mo? Hindi naman, 'di ba? At pinasok mo 'yang relasyon na 'yan, 'di ba? Gumawa ka ng paraan para maitama 'yan, huwag mong takasan. At para sabihin ko sayo, worth it yung pagliligtas ko sayo kasi may mga kaibigan ka pa. You can lean to them, you're not alone, remember that." Tumayo na siya at handa nang umalis.
Pero bago 'yon ay tiningnan niya ulit ako at kinunutan ng noo.
"Take care of your child, Miss. Because that symbolize your love for him."
This is Gio's baby. This is the last thing that left with me. I should take care and love him or her more than myself.
Pero wala silang alam. Hindi nila alam ang nararamdaman ko.
"By the way, I'm Razam." Dahil wala pa ako sa sarili ko ay kay Rina na lamang siya nag-abot ng kamay.
"Thank you, Razam. Hindi ko talaga alam ang gagawin ko kung hindi ka dumating. Baka kung ano ng nangyari sa mag-inang 'to."
Ngumiti siya kay Rina. "It's okay. Bantayan mo nalang sa susunod. Alis na pala ako, magpapahinga pa ako."
"Sige, salamat ulit!" Hinatid niya ang lalaki sa labas ng bahay ako naman ay umakyat na sa kwarto.
Nauna akong natulog kay Rina. Hindi niya ako tinantanan hanggat hindi ako natutulog, natakot yata na ulitin ko ang ginawa ko kanina.
Pagkagising ko naman ay wala na siya sa tabi ko. Bahagyang sumusilip ang sinag ng araw sa kurtina.
Agad akong naligo at bumaba na. Mabuti na lamang at wala akong morning sickness, kaunting hilo lang.
Sa hagdan palang ay amoy na amoy ko na ang niluluto. Amoy adobo!
"Good morning, buntis! Wait lang, malapit na 'tong maluto!"
"Morning,"
"Kumusta? Hindi ka ba nagsusuka?"
Umiling ako.
"Cravings?"
Napaisip ako. Wala naman akong gustong kainin, pero... parang biglang gusto ko nang mangga at alamang?
"Mangga at alamang?"
"'Yon lang ba?" Tumango ulit ako "Maraming alamang dito. Pupunta ako sa bayan mamaya, gusto mo bang sumama? O magpapahinga ka na lang?"
Gusto kong makarating doon pero tinatamad naman akong kumilos.
"Dito nalang ako."
Tumango siya at pinatay na ang apoy.
"Kung gusto mo pagdating ko, papasyal tayo."
"Okay."
Sariwa pa sa akin ang ginawa ko kagabi. Naiinis ako sa sarili ko tuwing dadaan iyon sa isip ko. Paano kung hindi ako nasagip ng lalaking 'yon at nalunod? Paano na ang baby ko? Wala naman siyang kasalanan. Kung may dapat mang sisihin dito ay kaming dalawa ng kanyang ama dapat 'yon.
Bakit ko sasayangin ang huling bagay na naiwan sa akin ng lalaking mahal ko?
That Razam guy is right. This baby symbolize my love for him. My wrong love for him but this baby make me feel like it's right.
Pero isang bagay lang ang alam ko sa ngayon, hinding hindi ako muling magpapakita sa kanya. Kung kailangan kong magtago sa pinakasulok ng mundo gagawin ko huwag niya lang akong mahanap, gusto ko munang maka move on. Gusto kong humarap sa kanya na wala na akong kahit katiting na nararamdaman para sa kanya.
Natapos kaming kumain at busog na busog ako dahil sa adobo ni Rina. Pagkaalis niya ay saka naman ako lumabas ng bahay.
Agad akong sinalubong ng maalat na hangin.
I taste a bitter taste on my mouth. Kung hindi niya ba hinanap ang kapatid niya, mananatili ba kami sa relasyong 'yon?
I am Aliza Arellano and not Nhicalli Acasio. But in my heart I am Calli at hindi mababago 'yon kahit kailan at kahit anong mangyari.
Humiga ako sa isang sun lougage, enjoying the view. I want to relax. I was stress this past month.
"Kumusta na? Di ka na ba magpapakamatay?" Napabangon agad ako dahil sa boses galing sa likod ko.
Ah. The Razam guy.
"I-Ikaw pala."
"Iniisip mo ba kung paano ulit magpapakamatay?" His brows shot up kaya inirapan ko siya.
"Thank you pala kagabi," hinaplos ko ang wala ko pang umbok na tiyan.
Tumawa siya. What is his problem? "Ah! Hindi ka na magpapakamay? Mabuti!"
Umupo siya sa kabila bago humarap sa akin. Are we close?
"Huwag mo nang isipin yung lalaking 'yon-" agad ko nang pinutol ang sasabihin niya.
"Excuse me, Mr., thank you for saving me and my baby, but you dont have to meddle with my personal issue. We're not close."
Itinaas niya ang dalawang kamay na parang sumusuko hanang tumatawa. He's geting into my nerves.
"Easy! Ang sungit mo naman, Miss Preggy!"
"What did you call me?" Ngayon ko palang siya nakausap ng matino pero alam kong nakakabiwisit siya! Parang ibang tao ang kausap ko kagabi. Does he have a disorded? DID?
He's annoying. Hindi ko alam kung dahil ito sa pagbubuntis ko o talagang nakakairita siyang tao.
Tumayo na ako at pumasok sa bahay ng hindi man lang siya nililingon.
Matutulog nalang ako habang wala pa si Rina kaysa pakinggan ang sasabihin ng feeling close na Razam guy na yun.
Agad na lumipas ang mga buwan. Hindi ko na rin namamalayan, noon ay iniisip ko kang magpakamatay ngayon naman ay halos hindi na ako makatayo dahil sa laki ng tiyan.
Kabuwanan ko na ngayon, talaganh malaki na ang tiyan ko kaya hindi na ako masyadong makagalaw.
Kinakabahan ako, this is my first time. Hindi muna namin inalam kung babae ba o lalaki ang anak ko. Gusto namin na surprise.
Sa ilang buwan ng pagbubuntis ko ay ako lang mag-isa, minsan ay dinadalaw ni Razam, na naging kaibigan na namin, kapag wala siyang trabaho sa hotel. Nasa Manila si Rina dahil nag-aaral pa siya kaya umalis agad dito at bumibisita nalang tuwing walang pasok. At noong makagraduate na noong isang buwan ay umuwi siya dito.
"Is he or she?" Agad kong tanong kay Rina pagkapasok palamang niya sa aking kwarto karga karga ang aking anak. Malapad ang ngiti niya.
"Ang cute cute, Calli! Manang mana sa akin!" Umirap ako sa hangin.
Siya ba ang ina?
"Rina! Babae ba? Lalaki?"
"Kasing ganda ko nga, Calli!"
Babae.
"G-Girl?" Maingat niyang ibinigay sa akin ang baby ko. Mamula-mula at maputi ang kanyang balat. Malusog na bata.
"Kamukhang-kamukha mo! Mata lang yata ang nakuha sa ama niya!" Maingay niyang sabi.
Tumulo ang luha ko habang pinagmamasdan ang mahimbing niyang pagtulog.
"I-Is she my daughter... or my n-niece?" I asked.
-
♡