Mike Schmidt, 2000
"Weet je zeker dat je het wilt?" Vraagt Loena, als ik op het punt sta om te vertrekken. "Honderd procent". Ze zucht ongemakkelijk. "Je bent echt dapper". Dan geef ik haar een kus, en ga de deur uit. Het is een kwartiertje fietsen, maar ik ben zoals altijd te lui en ga voor een taxi. Dan duurt het vijf 5 minuten. Ik ben benieuwd hoe het restaurant er nu uitziet... Zal het veranderd zijn? Ik denk het wel... Ik hoop in ieder geval dat dat Mangle ding eruit is, dat moet wel...
"Zes dollar alstublieft", zegt de vrouw achter het stuur. Ik geef haar het geld en loop naar de ingang. Het ziet er pittig donker uit. Wat nu? Ik klop op de deur.
Niks.
"Uhm, hallo?" Ik staar naar binnen, op zoek naar enig leven, maar zonder succes. Nou ja, wat is dit nou? Word je zo ontvangen op je eerste werkdag? Ik loop een rondje om het gebouw heen, maar geen enkele aanwijzing laat mij weten dat ik hier terecht kan. Pff... Ik draai me om. De groeten. Ik ga naar huis. Ik pak mijn telefoon om Loena te sms'en, als ik ineens zie dat ik een ander bericht binnen heb.
{Voordeur is open.
BG in N5.
Overleef om te doden}
Wat? Wat is dit nou weer voor iets raars? Het nummer is onbekend... Gelijk begint mijn hart sneller te kloppen. Oké Mike, rustig blijven... Ik kan dit. Traumabijwerkingen. Dat is alles. Voordeur is open? Zou dat betekenen dat... Ik draai me weer om zodat ik het kan uittesten. "Krrrrriiiii..." Het lukt! De krakende deur kan open! Het persoon achter het sms'je moet wel dus iets weten van dit restaurant... Wie kan het zijn? Ik laat mijn vraag onbeantwoord, en besluit dat het een goed idee is om op te schieten.
Ik stap naar binnen, en word opgeslokt door het donker. Waar moet ik heen? Ik staar naar voren, maar alles wat ik zie is een zwarte leegte. Hm... Ik pak mijn telefoon, en doe de zaklamp functie aan. Ik denk dat ik maar de hal door moet... Ik haal diep adem, en besluit het erop te wagen.
Aan het einde van de hal kan ik twee kanten op. Eens zien... Ik ga voor de rechterkant. Door de tweede hal, vol met kindertekeningen. Uiteindelijk eindigt de hal. Ik kan twee kanten op. De ene leidt naar een dineerkamer, de ander naar een klein kantoor. Hé, dat is vast mijn kantoor! Ik ga naar binnen, en bekijk de kleine ruimte aandachtig. De opstelling is vreemd: het is een kleine, vierkante kamer. Aan beide kanten is een grote opening, dus als ik de linker hal was ingegaan had ook er ook wel gekomen. Er staat een gammel bureautje, met een zeer verouderde computer. Prettig, werken met spul uit de prehistorie. Ook staat er een ventilator, die druk aan het draaien is. Er is een telefoon, en natuurlijk verschrikkelijk veel kinder tekeningen.
Serieus.
Links van me. Rechts van me. Voor me. Achter me. Overal! Ik ga zitten op het stoeltje. Wat nu? Ik kijk naar links. Er zitten twee knoppen naast de deur, een voor light en een voor close. Vreemd... Waarom dat? Aan de rechterkant zitten precies dezelfde knoppen. Het zal wel, er is hier geen gevaar. Toch? Nu kom ik weer bij het probleem dat ik niet weet wat ik moet doen. Ik staar naar de computer. Ik moet toch wel toegang hebben tot de beveiligingscamera's? Misschien moet ik de computer maar aanzetten... Ik zoek naar het knopje - hebbes. Langzaam verschijnt er enig leven in het ding uit de oertijd.
"Tring tring".
"Holy..." Ik schrok me kapot! Ik adem langzaam, om weer rustig te worden. Dat was de oude telefoon... Vluchtig wil ik het ding oppakken, als er plots al geluid uitklinkt.
"Uhm, hallo, hallo?"
"Hai", antwoord ik onzeker, wanneer ik mijn hart weer rustig krijg na de schrik. De vreemde stem, van een man van denk ik rond de veertig wat ik niet helemaal kan plaatsen, praat gewoon door mij heen. Het zal vast wel een antwoordapparaatje zijn...
"Hé, ik wil je even helpen deze eerste nacht. Ik heb in dat kantoor gewerkt voor jou, maar dat was nog op de oude locatie."
Oude locatie? Van de bite... Ik slik. Bijwerking, Mike. Bijwerking. De man praat nog een tijdje door. Iets over een introductie van de pizzeria. Geen zorgen, denk ik. Ik ken het hier al goed genoeg.
"Uhm, een ding. Die animatronics, ze worden een beetje... Raar in de nacht. Het is zo dat... Zodra ze je zien, zullen ze denken dat je een endoskeleton bent zonder pak, en eh... Je ruig in een Freddy pak proberen te proppen..."
Je zegt wat? Het trauma, het komt terug... De kinderen, mijn vrienden, in de pakken...
Het is geen bijwerking van je trauma.
Ik kalmeer mezelf. Oke. Rustig nu Mike, rustig!
"Ze lopen dus vrij rond, en... Nou ja, als je ze ziet: sluit dan de deuren... Ze mochten vroeger op de oude locatie ook overdag los lopen, maar toen was er de bite of '87... Echt geweldig hoe hij kon overleven zonder een frontale kwab!"
Jeremy leeft? Wat een godswonder... Geweldig natuurlijk, maar de informatie wat deze man mij nu brengt geeft me hartkloppingen...
"Het enige gevaar is dus dat als ze je zien... Nou ja, ik zei het net al. Dat hoor je dan weer niet als je je opgeeft voor een baantje hè! Haha.. Maar he, wees voorzichtig met het checken van de camera's en met het gebruik van het licht en de deuren. Sluit die deuren alleen als het echt, maar dan ook echt nodig is! Je moet wel stroom besparen. Maar probeer het maar door de eerste nacht te halen, en ik spreek je morgen!"
Stilte. Ik wou dat de stem bij me bleef, om mij gerust te stellen. Niet dat dat verhaal mij echt tot rust stelde, maar heb het gevoel dat mijn nachtmerrie werkelijkheid word.
Ze komen.
Ze moorden.
Hij moordt...
Ik schud kort mijn hoofd. Nu even concentratie erbij. Er is geen paarse man, er is geen moordenaar... Alleen een robot met een storing. Dat is het enige, ja. Traumabijwerking. Maar zelfs nu ik twintig ben is er altijd mijn instinct wat tegen al die stemmen ingaat die mij wijsmaken dat het allemaal niet meer is dan een hallucinatie wat gecreëerd werd na de aanval op Jeremy. De man in het paarse overal was er tenslotte al voor de bite... Ik slik, haal diep adem, en probeer het los te laten, voor nu. Mijn grootste zorg op dit moment is niet verstrikt raken in een Freddy's pak. Snel klik ik de camera's aan. Onderin staat een kleine 100 %. Oké, elektriciteit dus. Het gebouw is niet zo groot als ik mij herinner, maar er is dan ook veel veranderd sinds de bite. Ik check een camera genaamd Back Room. Daar, op de planken, staan allemaal maskers. Hm. Waar zijn die dingen zelf? Ik weet dat er vier zijn.
Ik vind Freddy, Chica en Bonnie op de stage. Maar waar is Foxy?
En Golden Freddy?
Traumabijwerking.
Geen traumabijwerkingen.
Ugh, ik word gek van mijzelf! Ik check snel verder. Er is soort podium genaamd Pirate Cove. Zal Foxy daar niet moeten zijn? Ik zie niks... Alleen een gesloten gordijn, en een bordje met Sorry, out of order! In de gaten houden. Ik check de kamers die het dichtst bij mijn kantoor zijn, en de hallen die er naartoe leiden. Niks. Ik leun achterover. Laat de nacht beginnen.
Het is vier uur, en er is nog niks gebeurd. Hier en daar check ik de camera's, of de gangen. Helemaal niks. Ik kijk voor de zoveelste keer op de camera's. Shit! Bonnie is weg! Ik duik naar de rechterkant en klik op light. Niks. Links. Uit het slappe TL-licht komt het paarse konijn ineens opdagen. "Ah!" Ik gil van de schrik, en druk heel snel op close.
"Boem".
Gelukkig, dat was close. Ik heb nog zevenenvijftig procent stroom over. Dat maakt niet uit. Ik moet nog maar twee uur. Ik wacht vijf minuten...
Zal Bonnie al weg zijn? Voorzichtig luur ik door het raampje, maar het is te donker om maar iets te zien. Zal ik het wagen? Ik verzamel wat moed, en open de deur. Light. Gelukkig, het is weg. Ik check de camera's. Bonnie staat nu in de backroom. Huh, iets klopt er niet. Op die tafel ligt een kaal endoskeleton...
"Zodra ze je zien, zullen ze denken dat je een endoskeleton bent zonder pak, en eh... Je ruig in een Freddy pak proberen te proppen..."
Waarom doet Bonnie niks met dit ding? Zal die man aan de telefoon liegen? Die stem... Hij kwam me ergens bekend voor. Ach ja, niet belangrijk nu.
Het is ondertussen kwart voor vijf, en Chica is weg. Waar is dat stomme kip-ding? Dan krijg ik het warm. Ik heb al een lange tijd de gangen niet meer gecheckt... Light.
"Shit, shit, shit!"
Zo snel mogelijk duik ik naar de knoppen en sluit de deur. Chica staat voor het raam. Het vervelende is dat ze daar ook blijft staan, dus heb ik nu twee paarse ogen die mij levensloos aanstaren, maar gelukkig niks kunnen doen. Ik check mijn stroom: dertien procent. Oh shit, ik moet nog een half uur! Zal ik het redden? Zal ik de deuren moeten openen? Ik check eerst de linker gang. Leeg. Mooi zo. Ik zal eigenlijk de camera's moeten checken, maar ik durf niet...
Ik moet wachten, wachten tot elke pijnlijk langzame minuut voorbij gaat.
Nog twintig minuten...
Is Chica weg? Oh, nee! Snel weer dicht!
Nog negen procent.
Nog een kwartier...
Chica is weg!
Nog zeven procent...
Tien minuten,
Bonnie staat er!
Vier procent...
Twee minuten,
Iedereen is weg,
Twee procent...
Zes uur! Ik sluit de computer af, maar dan kom ik bij het volgende probleem. Hoe kom ik hier uit? Ik pak mijn telefoon voor de zaklamp functie, maar ik zie dat ik weer een sms'je heb.
{Eastern hal, achterin.
Na zes uur doen ze niks.
Pas op voor paars.}
P... Pas op voor... Paars? Ik wil gelijk weer in de stress schieten, maar besluit dat het gebouw verlaten nu belangrijker is. Oké, misschien heeft dit persoon gelijk... Eastern hall? Ik zet een stap in de hal. Na zes uur doen ze niks? Oke, ik moet het er op wagen. Drie, twee, één...
Ik ren als een idioot naar de achterkant van de hal. Er is inderdaad een uitgang! Vol adrenaline duw ik de deur open, en zo sta ik weer in de frisse ochtendlucht van Sydney. Pfiew... Deze baan spoort niet. Maar... Ik zal wel terug willen komen, want dit geeft mij antwoorden. Antwoorden op mijn trauma, een reden om te helen... Ik herinner mij niet veel meer. Alleen dat de man die over mij heen boog een paarse overal droeg, en een glanzende gouden badge had. Dan denk ik aan de laatste zin.
Pas op voor paars.
Ik krijg het warm, en het stemmetje in mijn hoofd is terug.
Zie je wel, het is geen traumabijwerking.