❗ဆေးပညာ အကြောင်းကို လုံးဝ မသိတဲ့အတွက် ဒီအပိုင်းရေးသားထားတဲ့ အရေးအသားတွေ မှန်သမျှဟု စိတ်ကူးယဉ် သက်သက်သာ ဖြစ်တဲ့ အကြောင်းကို ကြိုတင် ပြောချင်ပါတယ်။ မကြိုက်ဘူး အဆင်မပြေဖူးဆို ဖြတ်ချပေးပါမယ် ❗
တီဗွီက သတင်းကို မြင်မြင်ချင်း အခင်းဖြစ်တဲ့ နေရာကို ဂျေး လိုက်သွားသည်။
ဒါပေမယ့် စုတ်ပြတ်သက်နေသည့် ကားနဲ့ သွေးကွက်တွေကလွဲ ဘယ်သူ့က်ုှ မမြင်ရ။
ဘေးမှာရှိနေတဲ့ တာဝန်ကျ ရဲကို မေးကြည့်တော့ နှစ်ယောက်လူံး ဆေးရုံကို ရောက်သွားပါပြီတဲ့
သူကိုယ်တိုင်ကကို တုံးတာ အစထဲက ဆေးရုံကို လိုက်သွားရောပေါ့။
လူလည်း ပူထူနေတော့ သေချာ မစဉ်းစား မမေးမြန်းဘဲ ရောက်ချလာခဲ့တာ။
နှစ်ယောက်လုံးကို ဘယ်ဆေးရုံကို ပို့လိုက်တာလဲလို့မေးလိုက်တော့ ပို့လိုက်တဲ့ ဆေးရုံက ဆောနူ တက်နေသည့် ဆေးရုံနဲ့ တူတူဘဲ။
ချက်ချင်းဘဲ ဆေးရုံကို ပြန်လာခဲ့ပြီး အရေးပေါ်အခန်းရှေ့မှာ ဆရာဝန်တွေကော် ဂျယ်ယွန်းရဲ့ မိဘတွေ သူတဲ့ မိဘတွေ ယူနာရဲ့ မိဘတွေ ပြီးတော့ နီခီ ၊ ဂျယ်ယွနိးရဲ့ အတွင်းရေးမှူး၊ သက်တော်စောင့်ချွဲ သူတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေ ကြည့်ရတာ အခြေအနေတွေ ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ ဆိုတာ ရိပ်မိနေသည်။
ဆရာဝန် ပြောနေသည့် စကားကို ကြားရဖို့ အတွက် အနားကို တိုးသွားလိုက်သည်။
" နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ အခြေအနေက ဆိုးနေပေမယ့် ကျွနိတော်တို့ အတက်နိုင်ဆူံး ကယ်ပေးပါ့မယ်"လို့ ပြောကာ ခွဲစိတ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည့် ဆရာဝန်တွေ သူနာပြုတွေက အများကြီး။
ဂျေးကိုယ်တိုင်လည်း မရပ်တည်နိုင်တော့ဘူး တကယ်လို့ တစ်ခုခုသာ ဆိုတဲ့ အတွေးတွေက ခေါင်းထဲ တန်းစီ ဝင်လာပြီး မွန်းကြပ်လာသည်။
" အဖေ ယွန်း ဘာမှ မဖြစ်လောက်ပါဘူးနော် "
ဘေးနားမှာ ရပ်နေသည့် အဖေဖြစ်သူကို မျှော်လင့်တကြီး မေးတော့ အဖေက
" သားရယ် အဆင်ပြေသွားမှာပါ စိတ်ကို အေးအေးထားပါ။ " လို့သာ ပြန်ပြောလာသည်။
ခွဲစိတ်ခန်း အပြင်မှာ စောင့်နေရတာ
တစ်နာရီ....
နှစိနာရီ ......
သုံးနာရီ ......
လေးနာရီ......
ငါးနာရီ........
ခြောက်နာရီကြာတဲ့ အထိ ဆရာဝန်တွေထွက်မလာကြသေး။
တကယ်ဆို ထွက်လာသင့်ပြီ မဟုတ်လား။ နှစ်ယောက်ဆို တစ်ယောက်လောက်တော့ ခွဲစိတ်မှု ပြီးသင့်နေပြီ မဟူတိလား။
ခဏကြာတော့ ခွဲစိတ်ခန်းထဲကနေ ဆရာဝန်တွေ ပြေးထွက်သွားသည်။ သူတို့ပုံကြည့်ရတာ တစ်ခုခုကို အရေးကြီးနေသလို
စိတ်ပူသည်။ အရမ်းစိတ်ပူသည်။ အတွေးတွေစုံပြီး မွန်းကြပ်နေပြီ အမြန်ဆုံး ပြန်ထွက်လာပေးပါ ဘာမှမဖြစ်ဘဲ ပြန်ထွက်လာပေးပါ ကျေးဇူးပြုပြီး။
စိတ်ထဲကနေ ဘာမှမဖြစ်ရဘူး ဆိုတဲ့ စကားလူံးကိုသာ ထပ်ခါထပ်ခါ ရွတ်နေမိသည်။
ခွဲစိတ်ခန်းရှေ့မှာ စောင့်နေတာ
ဆယ်နာရီ ရှိပြီ။အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ ဆိုတာကို လုံးဝ မသိရသေး။
ဂျေးရဲ့ စိတ်တွေ ဆိူးရိမ်နေတာထက်ပိုနေတယ်ဆိုတာ သိသာသည်။
ခဏကြာတော့ ဆရာဝန်တွေဟာ ထွက်လာခဲ့သည်။
မျှော်လင့်တစ်ကြီး မေးလိုက်တော့ ဆရာဝန်ရဲ့ မျက်နှာက လုံးဝမကောင်း။
" ကလေးကိုတော့ မကယ်နိုင်လိုက်လို့ တောင်းပန်ပါတယ် ပြီးတော့ ကောင်လေးကလည်း ခွဲစိတ်ပြီးပြီဆိုပေမယ့် အချိန်မရွေးး အသက်ဆူံးရှုံးသွားနိုင်ပါတယ် ဒီလောက်ဘဲ ပြောပြနိုင်တာကြောင့် ခွင့်ပြုပါအုန်း "
ဆရာဝန်ရဲ့ စကားကို ကြားပြီး အားလူံး ထိန့်လန့်သွားကြပြီး
ဂင်ယူနာရဲ့ အမေနဲ့ ဂျယ်ယွန်း အမေကလည်း ထိုစကားကြားကြားချင်း သတိမေ့သွားခဲ့သည်။
ဂျေးကိုယ်တိုင်လည်း လုံးဝ မရပ်တည်နိုင်တော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့ ကံကြမ္မယကြီးက ဂျယ်ယွန်းကိုမှ လဲ ဘာလို့ ဂျယ်ယွန်းကိုဘဲ နှိမ်စက်နေရတာလဲ။
ပိုးသတ်ခန်းထဲ ရှိနေသည့် ဂျယ်ယွန်းကို သွားတွေ့ဖို့ ဝတ်စုံကို ဝတ်လိုက်သည်။
ပိုးသတ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ဆေးပိုက်များစွာတက်ထားတဲ့ ဂျေး မြတ်နိုးရတဲ့ ကောင်လေးက လှပစွာ အိပ်မောကျနေသယောင်။
ဂျယ်ယွန်းနားကို တစ်လှမ်းချင်း တိူးသွားတိုင်း မျက်ရည်တွေမှာ မထိန်းနိုင်ဘဲ ကျမိသည်။
ကုတင်ဘေးက ထိုင်ခုံလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဂျယ်ယွန်းရဲ့ လက်ကလေး ကို စုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။
အရင်ကလို ယွန်းက သူ့က်ု လှည့်မကြည့်ေတာ့ဘူး။ ယွန်း.....အိပ်ပျော်နေတယ်။
ယွန်းရဲ့ လက်တွေကို စုပ်ကိုင်ရင်း မျက်ရည်တွေကြားထဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။
_________
_____
ဂျေး... ဂျေး.... ဂျေး....
သူ့နာမည်ကို ခေါ်နေသည်။ အဲ့ဒီ့အသံ အဲ့ဒီအသံက ယွန်းရဲ့ အသံ သေချာသည် မဟုတ်ဘူး တကယ့် အစစ် ယွန်းရဲ့ အသံ
ဂျေး..... ဂျေး...... ဂျေး......
ခေါ်သံ!! ခေါ်သံကို ကြားပြီး လူကိုမတွေ့ဘူး ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း အဖြူရောင်နံရံကြီးကလွဲ ဘာမှမရှိ။
မဟုတ်မှလွဲရော အိမ်မက်ထဲမှာလား?
" ယွန်း... ယွန်း.. ဘယ်မှာလဲ "
အသံကုန် ဟစ်ပြီး အော်ခေါ်လိုက်ပေမယ့် ပြန်ဖြေလာသည့် အသံကို မကြား
ဘယ်နေရာကို သွားလို့သွားရမှန်းမသိ အဖြူရောင် နံရံကြားထဲ ဂျေး ပိတ်မိနေသည်။
" ဦးဦး "
အသံကြားရာကို ငုံကြည့်လိုက်တော့ အဖြူရောင် အကျီ ဝမ်းဆက်လေးကို ဝတ်ထားတဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက် က ဂျေးရဲ့ ဘောင်းဘီစကို ဆွဲနေသည်။
" ဦးဦး ငိုနေတာလား " လို့မေးလာသည့် ဘယ်ကမှန်းမသိ ရောက်လာတဲ့ ကလေးကို ကြောင်ကြည့်နေပြီး ပြန်မဖြေမိ။
" ဦးဦး မကြောက်ပါနဲ့ သားသား ဒီနံရံကြီးတွေ ကြားထဲက ထွက်နိုင်အောင် လုပ်ပေးပါ့မယ် "
ဂျေး.... ဂျေး.... ဂျေး
ကလေးလေးရဲ့ စကားအဆူံး ယွန်းရဲ့ ခေါ်သံကို ကြားရပြန်သည်။
ဂျေးလည်း အိမ်မက်လား တကယ်လားဆိုပြီး သူကိုယ်တိုင်သည်လည်း သေချာမသိချေ။
ကလေးလေးကို စကားပြောရန် ဒူးထောက်ချကာ ကလေးရဲ့ လက်ကလေး ကိုင်လိုက်သည်။
" သားသားက ဦးဦးကို ခေါ်သွားလို့ရလြိုလား "
" ရတာပေါ့ "
လို့ ပြောရင်း ဂျေးကို ပြုံးပြသည့် အပြုံးလေး အဲ့ဒီ့ အပြုံးလေးက ယွန်းနဲ့ သိပ်တူသည်။
ထို့နောက် ထိုကလေးလေး ဆွဲသည့် နောက်ကို လိုက်သွားသည်။
ရှေ့ဆက်ရမယ့် လမ်းကို မမြင်ရတော့ဘဲ နံရံကြီးသာ ရှိနေပြန်သည်။
ယုံကြည်ချက်မဲ့စွာ သူ့ကို လက်တွဲထားသည့် ကလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ယွန်းလိုမျိုးဘဲ ယွန်း အမြဲပြုံးပုတဲ့ အပြုံးလေးတွေနဲ့ ပြုံးပြပြီး စကားတစ်ခွန်းပြောသည်။
" သားသား ဦးဦးကို လိုက်ပို့ပြီးပြီ ဒီထဲကို ဝင်သွားလိုက်ပါ " လို့ပြောသွားပြီး ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
ကလေး ပြောသည့် စကားအတိုင်း မျက်စိစုံမှိတ်ကာ နံရံထဲကို ဝင်လိုက်သည်။
ထိမိ တိုက်မိသည့် ခံစားချက် ကို မခံစားရတာကြောင့် ရှေ့ကို ခြေလှမ်း သူံးလေးလှမ်း လှမ်းပြီးမှ မျက်လူံးကို ဖွင့်ကြည့်သည်။
အခုသူရောက်နေတဲ့ နေရာက ဂျယ်ယွန်းကို ထားထားသည့် ပိုးသတ်တဲ့အခန်းထဲ ပြီးတော့ အိပ်မောကျနေသည့် သူရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြန်တွေ့လိုက်ရသည်။
အခု သူဖြစ်နေတာတွေက ဘာတွေလဲ။ ကိုယ်တိုင်လည်း မယုံကြည်နိုင်သလို ဘာတွေဖြစ်နေလဲ ကိုယ်တိုင်ပင် မသိ။
သူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ရှိတဲ့ နေရာ ဂျယ်ယွန်း ရှိနေသည့် ကုတင်နားကို လျှောက်လာပြီး ဂျယ်ယွန်းရဲ့လက်ကလေး စုပ်ကိုင်မယ် အလုပ် အသံသေးသေးလေးက သူ့ကျောဘက် ခြမ်းက ကြားလိုက်ရတယမိုပ အနောက်ကို လှည့်ကြည့်မိသည်။
" ဦးဦး နဲ့ တူတူ သားသား နေချင်တယ် " လို့ပြောပြီး ဘယ်အချိန်ထဲက သူ့နောက်ကပ်ပါလာမှန်းမသိတဲ့ကလေးက သူ့လက်ကို လာကိုင်သည်။
ပြီးတော့ ကလေးလေးက ပြောလာသည်။
" ဦးဦး အိပ်ကြရအောင်" တဲ့
ဂျေးလည်း ထိုကလေးပြောသည့် အတိုင်းတွေသာ လိုက်လုပ်နေမိသည်။
အသိစိတ်လွတ်နေတာလားလို့မေးရင် မဟုတ်ဘူး သူအသိစိတ်မလွတ်ဘူး။ ဒီကလေး ပြောတဲ့ အတိုင်း သူ့ရဲ့စိတ်ထဲက လိုလိုချင်ချင် လုပ်ပေးချင်နေတာ။
ဂျေးလည်း သူ့ရဲ့အိပ်မောကျနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ပေါင်ပေါ်တွင် ထိုကလေးငယ်ကိုလည်း တင်ထားစေပြီး
ဂျယ်ယွန်းရဲ့ လက်ရယ်၊ ဂျေးရဲ့လက်ရယ် ကြားထဲ ထိုကလေးလေးရဲ့လက်ကို ညှပ်ကာ အိပ်မောကြသွားခဲ့သည်။
_______________
_________
တစ်လခန့်ကြာသော်......
" ဆရာ ဂျယ်ယွန်းက ပြန်ကောင်းနိုင်ချေ မရှိတော့ဘူးလား "
" ပြောရမှာ တော့ ခက်တယ် သူ့ရဲ့စိတ်နနဲ့ဘဲ ဆိုင်တယ်လို့ပြောလို့ရမယ် လူနာရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က ကိုမာ ဝင်သလို ပုံစံမျိုးဖြစ်နေပေမယ့် ထူးခြားစွာနဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လ လောက်က ပြန်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေအားလူံးက ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်လည်ပတ်လာနေတယ် ဒါပေမယ့် ဆိုးတာတစ်ခုက သတိမရသေးတာဘဲ "
" မျှော်လင့်ချက်တော့ ရှိတယ် မဟုတ်လား "
" ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခြေအနေပြန်လည်ပတ်နေတဲ့ အချိန်အတွင်းမှာ ထမဖောက်ဖို့ဘဲ ဆုတောင်းရမယ် ဒီလိုသာ ထဖြစ်ရင် နောက်ဆက်တွဲ ဘာတွေဖြစ်လာမလဲ ဆရာကိုယ်တိုင်လည်း မသိဘူး "
" ဟူတ်ကဲ့ပါ ပြောပြပေးတဲ့ အတွက် ကျေးဇူးတငိပါတယ် ဒါဆို ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါအုန်း "
သက်ပြင်းရှည်ကြီးတစ်ချက် ချကာ အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့သည်။
ဂျယ်ယွနိးကို ထားထားသည့် ဆေးရုံခန်းကို ပြန်လာတဲ့ လမိးတစ်လျှောက် အတွေးမျိုးစုံတွေ ဝင်လာသည်။
လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လလောက်တုန်းက မဟူတ်ဘဲ ဂျယ်ယွနိးရဲ့ အခြေအနေက ရုတ်တရက်ကြီး ပြန်ကောင်းလာတဲ့ အတွက် ပိုးသတ်ခနိးထဲကနေ ရိူးရိုးလူနာ အခန်းကို ပြောင်းရွံ့လိုက်ရပြီ။
ယွန်းက ဘာလို့ပြန်နိုးမလားသေးတာလဲ။ ကိုယ် စောင့်နေတယ်လေ ။ ယွန်းကို စောင့်နေတဲ့ ကိုယ်ရှိတယ်ဆိုတာ မေ့နေတာလား??
တွေးရင်း နဲ့လျှောက်လာတာ အခန်းရှေ့တောင်ရောက်နေပြီဘဲ။
ဒါပေမယ့် အခန်းတံခါးကို ဖွင့်မယ့်အချိန် အခနိးထဲ တစ်ချကိ ကြည့်လိုက်တော့ ဂျေးရဲ့ ဒေါသတွေ ငယ်ထိပ်ထိ ရောက်သွားပြီး တံခါးကို အကြမ်းပတမ်း ဆွဲကာ ဖွင့်လိုက်သည်။
" ဂင်ယူနာ မင်း ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ "
ဂင်ယူနာက ဂျယ်ယွန်းကို စိုက်ကြည့်နေတာကို မြင်လိုက်ရပြီး ဂျေးရဲ့ ရင်ထဲ ပူလာပြီး ဒေါသထွက်သွားမိသည်။ ဂင်ယူနာက နောက်တစ်ခေါက် ဂျယ်ယွနိးကို သူ့ဘဝထဲက ဆွဲထုတ်သွားမလား ဆိုပြီး အရမ်းစိူးရိမ်နေမိသည်။
ဂင်ယူနာကို တွေ့တိုင်းလည်း သူ့ကို စုတ်ပြတ်သတ်နေအောင် ရိုက်သတ်ပြစ်ချင်တယ်။
" ဂျေး နင် ထင်သလိုမဟုတ်ဘူး "
" ဘာကို နင်ထင်သလို မဟုတ်ရမှာလဲ မင်း တစ်ခုခုလုပ်မလို့မဟုတ်လား "
" မလုပ်ဘူး ဂျေး ငါ ဂျယ်ယွန်းအတွက် ပန်းတွေယူလာပေးတာ နေမကောင်းတဲ့ သူတွေအတွက် ပန်းရဲ့ ခက်သင်းသင်း ရနံ့ကို ရှူရှိုက်ရင် စိတ်ကြည်လင်တယ်လို့ ကြားဖူးလို့ "
ယူနာရဲ့အပြောကြောင့် ဂျယ်ယွန်းရဲ့ ကုတင်ဘေးကို ကြည့်လိုက်တော့ နှငိးဆီပန်း အနီရောင်ကို ပန်းအိူးထဲ ထည့်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
" ငါတို့ကို ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ ဂင်ယူနာ မင်း ငါတို့ကို ပေးထားတဲ့ ဒုက္ခတွေများပြီ "
" ငါ ဒုက္ခပေး ဖို့ လာတာမဟုတ်ဘူ ဂျေး၊ ယူနာ ကျေးဇူးတင်ပြီး နှုတ်ဆက်ချင်လြို "
ကျေးဇူးတင်တယ်??
" ယူနာတို့ ခွဲစိတ်ခန်း တူတူဝင်တဲ့ဘအချိန် နှစ်ယောက်လူံးက သွေးထွကထလွန်နေခဲ့တယ် ဒါပေမယ့် ခွဲစိတ်ခန်းထဲ လူနှစ်ယောက် သွင်းဖို့ သွေးက အလုံအလောက်မရှိဘူး ဖြစ်ချင်တော့ ဂျယ်ယွန်းရဲပ သွေးအမျိုးအစားနဲ့ ယူနာရဲ့ သွေးအမျိုးအစားက တူတူဘဲ ဖြစ်နေတယ် အဲ့တာကြောင့် မလြို သွေးက မလုံလောက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ သွေးမလုံလောက်လို့ ဆရာဝန်တွေကလည်း သွေးဌာနကို သွားမယ်လုပ်ပေမယ့် အဲ့ကိုသာ သွားလိုက်ရင် နှစ်ယောကိလုံး အသက်ဆံုးရှူံးရနိုင်တယိတဲ့၊ အဲ့အချိန်တုနိးက ဆရာဝန်တွေလည်း တော်တေယ် အတွေးကြပ်နေမှာဘဲ၊ ယူနာ က သတိမျော့မျော့ဘဲ ကျန်တဲ့ အချိန် ဂျယ်ယွန်း ပြောတာ ကြားလိုက်တယ်။
သူ့ကို မသွင်းပေးပဲ ယူနာ့ကို သွင်းပေးလိုက်ပါတဲ့ ကလေးရှိနေတာကြောင့် ယူနာ့ကိုဘဲ သွင်းပေးလိုက်ပါလို့ပြောတယ် သူကရပါတယ်တဲ့ အဲ့လိုစကားကို ယူနာသေသေချာချာ ကိုကြားလိုက်တယ်၊
ဒါပေမယ့် ယူနာ့ရဲ့ကလေးကို မကယ်နိုင်လိုက်ဘူး ဒါပေမယ့် ယူနာဒီလို လူကောင်းအတိုင်း ပြန်ဖြစ်လာအောင် ဂျယ်ယွန်းက လူပ်ပေးခဲ့တယ် သူ့အပေါ် မကောင်းခဲ့တဲ့ ယူနာ့ကို အသက်ပါကယ်ပေးခဲ့တဲ့ ကျေးဇူးရှင်ကို ကျေးဇူတင်ချင်လို့ ရောက်လာတာပါ "
ယူနာရဲ့ စကားကို နားထောင်ပြီး ဂျေးရဲ့ စိတ်ထဲ ခံစားချက်တွေ ရောထွေးသွားပြန်သည်။
ဘယ်လို ခံစားချက်မျိုးလဲ?
ဂျယ်ယွန်း အတွက် ဂုဏ်ယူနဲ့ ခံစားချက်လား?
ဘာလို့ ကိုယ့်အပေါ်ယုတ်မာတဲ့ သူ့ကို ဘာကိစ္စ ကယ်တာလဲဆိုပြီး ဒေါသထွက်တဲ့ ခံစားချက်လား?
စသဖြင့် ခံစားချက်တွေ ရောထွေးလာသည်။
" ဂျေး ယူနာ တောင်းပန်ပါတယ် ဖြစ်ခဲ့တာတွေအတွက် ယူနာလည်း နောင်တရနေပါပြီ အခု နှုတ်ဆက်ဖို့က အကိုချွဲ ( သက်တော်စောင့်ချွဲ) နဲ့အတူ အမေရိကားမှာ အခြေချဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာကြောင့် နောက်ဆုံးလာ နှုတ်ဆက်တာပါ။ အရမ်းလည်း မစိုးရိမ်ပါနဲ့ ဂျယ်ယွန်းက စိတ်ထားဖြူစင်တဲ့ သူ မို့လို့ အမြန်ဆုံးပြန်ကောင်းလာမှာပါ ဒါဆို ယူနာ သွားပြီ နှုတိဆကိခဲ့ပါတယ် ဂျေး "
ယူနာလည်း သူပြောသင့်ပြောထိုက်တဲ့ စကားတွေအားလုံးကို ပြောပြသွားပိး ထွက်သွားသည်။
ယူနာ့ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို သူကိုယ်တိုင်က နောင်တရစွာနဲ့ ထုတ်ပြောလာခဲ့သည့် အတွက် ဖြစ်ကြောင်းကုန်စဉ် ကို ဂျေး အပါအဝင် ဂျေးရဲပ မိဘတွေကော် ယူနာရဲပ မိဘတွေပါ သိသွားသည်။
စစသိချင်းကဆို ဒေါသကို မထိန်းနိုင်ဘဲ သတ်မယ်အထိလုပ်ခဲ့ဖူးသည်။
အခုဆို အဲ့ဒီ အရှုပ်တွေကလည်း ရှင်းသွားပြီ အဓိက က ဂျယ်ယွန်း သတိရလာဖို့ဘဲ ။
ယူနာကလည်း သူယူထားတဲ့ ဆောနူရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို အကုန် ဆောနူကို ပြန်လွဲပေးခဲ့ပြီးပြီ။
ဆောနူရဲ့ အခြေအနေကတော့ တိုးတက်လာချင်းမသိရှိသေး အခုချိန်ထိ ပြောရမည်။
တီ.. တီ.. တီ.. တီ
နှလူံးခုန်စက်ကနေ အသံထွက်လာတာကြောင့် ဂျယ်ယွန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ တကိုယ်လုံး လှုပိရမ်းနေသည်။ ရှော့ရပြန်ပြီလားမသိဘူး။။
ဂျေးလည်း ရုတ်တရက် ဖြစ်သွားတဲ့ ဂျယ်ယွန်းကြောင့် အရူးတစ်ယောက်လို ဆရာဝန်တွေကို အော်ဟစ်ပြီး လှုမ်းခေါ်သည်။
ချက်ချင်းဆိုသလို ဆရာဝန်တွေ ရောက်လာပြီး ဂျယ်ယွန်းကို စစ်ဆေးကြသည်။
နှလုံးခုန်စက်ကလည်း ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ပြေးလွှားလျက်။
ဂျယ်ယွန်းရဲ့ လက်ကို စုပ်ကိုင်ထားချငိပေမယ့် သူနာပြုတွေက သူ့ကို အခန်းပြင်ကို ထွက်နေခိုင်းသည်။
အခန်းအပြင်ဘက်ကနေ ဂျယ်ယွန်းကို လှည့်ကြည့်မိတော့ အခြေအနေ ကောင်းပုံမရ။
တရစပ် စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေနဲ့ အတူ ရင်ဘက်ကလည်း နာကျင်လာသည်။
ခဏကြာတော့ ဆရာဝန်တွေ ပြန်ထွက်လာသည်။
ဆရာဝန်တွေရဲပ မျက်နှာကြိ ကြည့်ရတာ ခုနက ပုံစံနဲ့ မတူဘဲ ပျော်နေသည့် အရိပ်အယောင် ကို မျက်နှာပေါ်မှာ မြင်နေရသည်။
" ဆရာ ဆရာ ဂျယ်ယွန်း ဘာဖြစ်တာလဲ "
" ဒါက လူတစ်ရာမှာ တစ်ယောက်သာ ဖြစ်လေ့ရှိပြီး အလွန်ရှားတဲ့ ဖြစ်စဉ် Male pregnant ဖြစ်နေတာပါ။ ဂုဏ်ယူပါတယ် ဂျေး ။ ကလေးက ဂျယ်ယွန်းရဲ့ အသက်ကို ကယ်လိုက်တာဘဲ "
ဆရာဝန်ပြောလာသည့် စကားတွေကို သူကိုယ်တိုင်သည်က မယုံကြည်နိုင်ညဖြစ်နေသည်။
ဂျယ်ယွန်းက ကိုယ်ဝန်ရနေပြီတဲ့
သူများ နားကြားမှားတာလား ဆိုပြီး ပြန်မေးကြည့်တော့ ဆရာဝန်က ပြုံးပြီး ပြန်ရှင်းလာပြလာသည်။
" ဂျယ်ယွန်းက ကိုယ်ဝန် ငါးပတ်ရှိနေပါပြီ။ အခု ဖြစ်စဉ်တွေကို ဆက်စပ်မိတော့ ဒီကိုယ်ဝန်ကြောင့်ဘဲ ဆရာတို့ လက်လျော့လိုက်တဲ့ ဂျယိယွန်းက ပြန်ပြီး ကောင်းလာတာ ပြီးတော့ ခုနကဖြစ်တာကလည်း ရှော့ရတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်ဝန်က ဖြစ်တဲ့ အကျိုးသက်ရောက်မှုနဲ့ တုန့်ပြန့်မှု မရှိတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ပေါင်းစပ်မိတဲ့အခါ နည်းနည်း ကမောက်ကမလေး ဖြစ်သွားတာပါ။ တကယ်ဂုဏ်ယူပါတယ် ဂျေး "
ဂျေး မျက်ရည်တွေကျနေဆဲ ဒါပေမယ့် အခု ကျတဲ့ မျက်ရည်က ပီတိ မျက်ရည်။ ပျော်သည် အရမ်း အရမ်းကို ပျော်သည်။
ယွန်း သာ မြန်မြန် သတိရလာရင် ကောင်းမယ်။
ဆရာဝန်တွေ ထွက်သွားပြီးချင်း ချက်ချင်းဘဲ ဂျယ်ယွန်း နားကို သွားပြီး
" ယွန်း... ယွနိး ဗိုက်ထဲမှာ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ကလေးလေးရှိနေပြီတဲ့ အဲ့တာကြောင့် ယွန်းက မြန်မြန်နိုးလာပေးနော် "
အမြတ်တနိုးနဲ့ ဂျယ်ယွန်းရဲ့ လက်ဖမိုးလေးကို အနမိးလေးချွေလိုက်သည်။
ဒီ သတင်းကို ဂျယ်ယွန်းရဲပ မိဘတွေကော် ဂျေးရဲ့ မိဘတွေကို သိတဲ့ အချိန ်မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ပြောလာကြပေမယ့် သူတို့တွေ အရမ်းအရမ်းကို ပျော်နေကြသည်။
ဒါပေမယ့်.....
ဂျယ်ယွန်းက နိုးမလာခဲ့ဘူး.......
နိုဝင်ဘာ ၁၂ ရက်..
ဆောင်းရာသီ ဖြစ်တဲ့ အတွက် ရာသီဥတုက အရမ်းချမ်းစိမ့်လွန်းလှသည်။
ဒီလဆို ဂျယ်ယွန်း သတိမေ့နေတာ ကိူးလမြောက် ဖြစ်သည်။
ကိုယ်ဝန်ကလည်း နောက်လ ဒီဇင်ဘာ ၁ ရက်နေ့မှာ မွေးရတော့မည်။ အခုအချိန် သတိမရသေးသည့် ဂျယ်ယွန်းကြောင့် ဂျေး စိတ်အတော့ကို ပူပန်ရသည်။
ကြားလတွေထဲ ဂျယ်ယွန်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း တစ်နေ့တစ်ခြား ပိုပိုပြီး တိူးတက်လာသည်။
သတိမရေသးတာ တစ်ခုဘဲ။
မွေးဖွားဖို့ နီးလာတော့ စိတ်တွေလည်း လှုပိရှား သလို စိတ်တွေလည်း ပူပန်ရသည်။
ဆရာဝန်တွေပြောတာ ကကျ ဂျယ်ယွန်း သတိမေ့မျောနေတာ သာမာန်မဟုတ်ဘူးတဲ့ ပြီးတော့ ကိုယ်ဝန်ဆောင်နေတဲ့ အချိန်အတွင်း သတိမေ့မျော်နေကေမယ့် တစ်ခြား ကိုယ်ဝန်ဆောင်သည်တွေနဲ့ မတူဘဲ ဂျယ်ယွန်းက ကျန်းမာလာမြဲဆဲ ကျန်းမာလာတာကို တွေ့ရသည်တဲ့။
ဒါပေမယ့် ရုတ်တရက် သတိပြန်ရလာတဲ့ အခါ တစ်ခုခုဖြစ်မှာကို ဆရာဝန်တွေက စိုးရိမ်နေပုံရသည်။
ဂျေးကတော့ ဂျယ်ယွန်း ဘာမှ မဖြစ်ဘူးဆိုတာကို အသေအချာကို ယုံကြည်နေသည်။
ဒီဇင်ဘာ ၁ ရက် မနက် ၃:၀၀
" ဂျေး သား ဒီမှာ ကလေးအတွက် အနှီးတွေ အကုန် သယ်လာပြီးပြီ ဘယ်အချိန် ခွဲခန်းထဲ ဝင်ရမှာလဲ "
" ၃:၄၀ အဖေ "
ဂျေးရဲ့လေသံတွေက အားပျော့နေစလို ဖြစ်နေတာကြောင့် ဖခင်ဖြစ်သူက
" သား အားတင်းထားစမ်းပါ ဂျယ်ယွန်းက စိတ်ထားကောင်းတဲ့ ကလေး ဘာမှ မဖြစ်ဘူး သားကို မွေးတုန်းကလည်း သားအခု ခံစားနေရသလို ခံစားချက်မျိုးဘဲ ဖိုက်တင်း!!!! "
ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့ အားပေးစကားကြောင့် ဂျေး အားတွေ ပြန်ပြည့်လာသည်။
ခွဲခန်းထဲကို ဝင်ရမယ့် အချိန်ကို စောင့်ရင်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေမိသည်။
၃: ၄၀ Am
ခွဲခန်းထဲ သွားဖို့ ဆရာဝန်တွေ လာခေါ်ပြီ။
ဂျေးလည်း ဂျယ်ယွန်း အနားကနေ တူတူ ခွဲခန်း ထဲသို့လိုက်ပါသွားသည်။
ဆရာဝန်တွေ အားလူံးကလည်း ခွဲခန်းထဲ ဝင်လို့ရအောင် အကုန် ပြင်ဆင်ပေးသည်။
ဂျေးရဲပ မိဘတွေနဲ့ ဂျယ်ယွန်ူရဲ့ မိဘတွေကတော့ ခွဲခန်းအပြင်ဘက်မှာ ခွဲစိတ်မှု အောင်မြင်အောင် ဆုတောင်းနေကြသည်။
၃: ၅၀ ကျ ခွဲစိတ်မှု စသည်။
ကိုယ့်ရဲ့ ရင်သွေးတစ်ယောက် လူ့လောကထဲ ရောက်လာတော့မှာကို အလွန် စိတ်လှုပ်ရှားမိပြီး ပျော်တာကတစ်ကြောင်း ဂျယ်ယွန်းကို စိတ်ပူတာက တစ်ကြောင်း တွေးမိပြီး မျက်ရည်တွေ ကျလာပြန်သည်။
၅: ၁၀ ကျ ကလေးငိုသံကို စတင် ကြားရပြီ။
" ယောကျာ်းလေးပါ တော်တော်ချောတာပဲ ပါးပါးနှစ်ယောက်လုံးနဲ့ တူတာဘဲ "
နောက်ဆုံးတော့ သားသားလေး လူ့လောကထဲ ရောက်လာပြီး ဆရာဝန်လက်ထဲက နေ လက်ပြောင်းယူလိုက်တဲ့ အချိန် ခံစားချက်၊ ကလေးလေး သူ့လက်ပေါ်ရောက်လာတဲ့ ခံစားချက် က ဘာနဲ့မှ လဲလို့မရတဲ့ ခံစားချက်ဘဲ ။
မျက်ရည်တွေကျလာမိသည်။ မထင်မှတ်ဘဲ ရောက်ရှိလာတဲ့ ရင်သွေးလေး မဟုတ်လား။
ကလေးကို ခွဲခန်းအပြင်က မိဘတွေ ကို ပြဖို့ ဆရာဝန်ကတွေ လက်လွဲယူသွားရာ သန့်စင်ပေးပြီး ကလေးကို ခွဲခန်းထဲက ခေါ်သွားသည်။
အခုကျန်သေးတာက ဂျယ်ယွန်း။
သတိမေ့နေသေးတဲ့ သူမလို့ ခွဲမွေးသည်။ မွေးဖွားမှုက အောင်အောင်မ်ြငမြင် ပြီးဆုံးတော့မယ် ထင်သည်။
ထိုအချိန် ဂျေး တစ်ခုကိုသာ ဆုတောင်းနေမိသည်။
* ယွန်း သတိပြန်ရပေးပါ*
ခွဲခန်းထဲ ပြန်ရောက်လာတဲ့ သားသားလေးကို ဂျေးက လက်လွဲပြန်ယူကာ ဂျယ်ယွန်းရဲ့ ရင်ဘက်ပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်ရင်း နောက်လက်တစ်ဖက် ဂျယ်ယွန်းလက်ကို တင်းကြပ်စွာ ကိုင်ထားသည်။
" ကိုယ်တို့ ရဲ့ သားသားလေး ရောက်လာပြီး ကြည့်ပါအုန်း သားသားလေးက ယွန်းရဲ့ နှလုံးခုန်သံကို နားထောငိနေတာ ချစ်ဖို့်ကောင်းဖူးလား "
မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ စကားတွေကလည်း တုန်ရီမနေဘဲ ပြတ်သားနေသည်။
" ဂျေး... "
နေပါအုန်း သူ့ ကို ခေါ်လိုက်တာလား?
" ဂျေး... "
ဂျယိယွန်းရဲ့ အသံလားး??
လေသံသေးသေးလေးကို ကြားလိုက်ရပေမယ့် မယုံကြည်နိုင်သေးတယကြောင့် မျက်လုံးကိုသာ ဆုံမှိတ်နေလိုက်သည်။
ခဏကြာတော့ ဂျေး ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ဂျယ်ယွန်းရဲ့ လက်က သူ့၏ လက်ကို ပြန်လည် စုပ်ကိုင်လာတာကို ခံစားရသည်။
ချက်ချင်းဘဲ မျက်လူံး ဖွင့်ကာ ဂျယ်ယွန်းကို က်ြည့လိုက်တော့
မျက်ရည်တွေ တရစပ် ကျလာသည်။
ဆရာဝန်တွေကလည်း ပျော်မြူးနေသည်။
ထင်တာမမှားဘူးဆို
ဂျယ်ယွန်း သတိပြန်ရလာပြီ။!!!!
" ဂျေး ဒါ ငါတို့ရဲ့ သားသားလေးလား "
" အင်း အင်းဟုတ်တယ် "
ဂျယ်ယွန်းရဲ့ နဖူးလေးကို သပ်ပေးရင်း
" အရမ်း အရမ်း လွမ်းနေခဲ့တာ အရမ်းဘဲ "
" ယွန်း ကော်ဘဲ အရမ်း လွမ်းနေခဲ့တာ "
အားမရှိသေးတဲ့ ဂျယ်ယွန်းက စကားကို မရမက ပြောနေသည်။
" ယွန်း သိလား ယွန်း ကိုယ်ဝန်ဆောင်ခဲ့တာကို "
ခေါင်းလေးကိုသာ ငြိမ့်ပြသည်။
" အခုဆို အရာအားလူံး သူ့နေရာသူ ပြန်ရောက်လာပြီး ယွန်း... ကို ဆုံးရှူ့းံရတော့မယ် ထင်ခဲ့တာ "
" ယွန်း က ဘယ် တော့ မှ ကိုကို့ ကို ပြစ် မသွား ဖူး လြို က တ် ပေး ခဲ့ တယ် လေ "
ဆိုပြီး လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့် တစ်လူံးချင်း အားယူပပြီး ပြောနေသည်။
" ချစ်တယ် ယွန်း "
" ယွန်း လည်း ကိုကို့ က်ု ချစ်တယ် "
ထပ်တူကြသွားသည့် နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံနှင့်အတူ မျက်ရည်တွေကလည်း ကောင်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေထဲကနေ စီးကျလာသည်။
ထို ကောင်လေး နှစ်ယောက်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းက အစပိုင်းမှာ နာကျင်မှုတွေရှိခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ကိုယ်ပိုင်မိသားစုလေးနဲ့ ပျော်ရွှင်တဲ့ ဘဝကို ရသွားခဲ့ကြသည်။
ဂျေး နဲ့ ယွန်း နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ချစ်ခြင်းတရားတွေက ထာဝရ ရှင်သန်နေမှာ အသေအချာပါပဲ
: END :
ဘယ်လို နေကြမလဲတော့ မသိဘူးရယ် ဒီလို ရေးဖို့ကို လူံးဝ အားမရှိခဲ့ပြီး အမြဲ အဖျားရူးနေတာကိုတော့ တောင်းပန်ပါတယ်
တကယ်လို့ ဒီဟာကို မကြိုက်ဘူးဆို ပြန်ဖြတ်ပေးပါ့မယ်
Double J fic လေးကတော့ ဒီနေ့ အပိုင်းမှာတင် ပြိးဆုံးသွားပါပြီ။
ဇာတ်လမိးစတဲ့အချိန်စပြီး ဆုံးတဲ့ အထိ ဖတ်ပေးကြတဲ့ သူတွေအကုန်လုံးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်
ပြီးတော့ SunKi အတွက် ကတော့ နောက်တစ်ပုဒ်အဖြစ် ရှေ့ဆက်အုန်းမှာ ဖြစ်တဲပ အတွက် ဖတ်ပေးကြဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်၊👀
Zawgyi
❗ေဆးပညာ အေၾကာင္းကို လုံးဝ မသိတဲ့အတြက္ ဒီအပိုင္းေရးသားထားတဲ့ အေရးအသားေတြ မွန္သမွ်ဟာ စိတ္ကူးယဥ္ သက္သက္သာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကို ႀကိဳတင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ မႀကိဳက္ဘူး အဆင္မေျပဖူးဆို ျဖတ္ခ်ေပးပါမယ္ ❗
တီဗြီက သတင္းကို ျမင္ျမင္ခ်င္း အခင္းျဖစ္တဲ့ ေနရာကို ေဂ်း လိုက္သြားသည္။
ဒါေပမယ့္ စုတ္ျပတ္သက္ေနသည့္ ကားနဲ႔ ေသြးကြက္ေတြကလြဲ ဘယ္သူ႕က္ုွ မျမင္ရ။
ေဘးမွာ႐ွိေနတဲ့ တာဝန္က် ရဲကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လူံး ေဆး႐ုံကို ေရာက္သြားပါၿပီတဲ့
သူကိုယ္တိုင္ကကို တုံးတာ အစထဲက ေဆး႐ုံကို လိုက္သြားေရာေပါ့။
လူလည္း ပူထူေနေတာ့ ေသခ်ာ မစဥ္းစား မေမးျမန္းဘဲ ေရာက္ခ်လာခဲ့တာ။
ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဘယ္ေဆး႐ုံကို ပို႔လိုက္တာလဲလို႔ေမးလိုက္ေတာ့ ပို႔လိုက္တဲ့ ေဆး႐ုံက ေဆာႏူ တက္ေနသည့္ ေဆး႐ုံနဲ႔ တူတူဘဲ။
ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေဆး႐ုံကို ျပန္လာခဲ့ၿပီး အေရးေပၚအခန္းေ႐ွ႕မွာ ဆရာဝန္ေတြေကာ္ ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ မိဘေတြ သူတဲ့ မိဘေတြ ယူနာရဲ႕ မိဘေတြ ၿပီးေတာ့ နီခီ ၊ ဂ်ယ္ယြနိးရဲ႕ အတြင္းေရးမႉး၊ သက္ေတာ္ေစာင့္ခြၽဲ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ ၾကည့္ရတာ အေျခအေနေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ ရိပ္မိေနသည္။
ဆရာဝန္ ေျပာေနသည့္ စကားကို ၾကားရဖို႔ အတြက္ အနားကို တိုးသြားလိုက္သည္။
" ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ အေျခအေနက ဆိုးေနေပမယ့္ ကြၽနိေတာ္တို႔ အတက္ႏိုင္ဆူံး ကယ္ေပးပါ့မယ္"လို႔ ေျပာကာ ခြဲစိတ္ခန္းထဲ ဝင္သြားသည့္ ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြက အမ်ားႀကီး။
ေဂ်းကိုယ္တိုင္လည္း မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး တကယ္လို႔ တစ္ခုခုသာ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြက ေခါင္းထဲ တန္းစီ ဝင္လာၿပီး မြန္းၾကပ္လာသည္။
" အေဖ ယြန္း ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ "
ေဘးနားမွာ ရပ္ေနသည့္ အေဖျဖစ္သူကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေမးေတာ့ အေဖက
" သားရယ္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ စိတ္ကို ေအးေအးထားပါ။ " လို႔သာ ျပန္ေျပာလာသည္။
ခြဲစိတ္ခန္း အျပင္မွာ ေစာင့္ေနရတာ
တစ္နာရီ....
ႏွစိနာရီ ......
သုံးနာရီ ......
ေလးနာရီ......
ငါးနာရီ........
ေျခာက္နာရီၾကာတဲ့ အထိ ဆရာဝန္ေတြထြက္မလာၾကေသး။
တကယ္ဆို ထြက္လာသင့္ၿပီ မဟုတ္လား။ ႏွစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ခြဲစိတ္မႈ ၿပီးသင့္ေနၿပီ မဟူတိလား။
ခဏၾကာေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းထဲကေန ဆရာဝန္ေတြ ေျပးထြက္သြားသည္။ သူတို႔ပုံၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို အေရးႀကီးေနသလို
စိတ္ပူသည္။ အရမ္းစိတ္ပူသည္။ အေတြးေတြစုံၿပီး မြန္းၾကပ္ေနၿပီ အျမန္ဆုံး ျပန္ထြက္လာေပးပါ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ျပန္ထြက္လာေပးပါ ေက်းဇူးျပဳၿပီး။
စိတ္ထဲကေန ဘာမွမျဖစ္ရဘူး ဆိုတဲ့ စကားလူံးကိုသာ ထပ္ခါထပ္ခါ ႐ြတ္ေနမိသည္။
ခြဲစိတ္ခန္းေ႐ွ႕မွာ ေစာင့္ေနတာ
ဆယ္နာရီ ႐ွိၿပီ။အေျခအေန ဘယ္လို႐ွိလဲ ဆိုတာကို လုံးဝ မသိရေသး။
ေဂ်းရဲ႕ စိတ္ေတြ ဆိူးရိမ္ေနတာထက္ပိုေနတယ္ဆိုတာ သိသာသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ေတြဟာ ထြက္လာခဲ့သည္။
ေမွ်ာ္လင့္တစ္ႀကီး ေမးလိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက လုံးဝမေကာင္း။
" ကေလးကိုေတာ့ မကယ္ႏိုင္လိုက္လို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးကလည္း ခြဲစိတ္ၿပီးၿပီဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္မေ႐ြးး အသက္ဆူံး႐ႈံးသြားႏိုင္ပါတယ္ ဒီေလာက္ဘဲ ေျပာျပႏိုင္တာေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳပါအုန္း "
ဆရာဝန္ရဲ႕ စကားကို ၾကားၿပီး အားလူံး ထိန္႔လန္႔သြားၾကၿပီး
ဂင္ယူနာရဲ႕ အေမနဲ႔ ဂ်ယ္ယြန္း အေမကလည္း ထိုစကားၾကားၾကားခ်င္း သတိေမ့သြားခဲ့သည္။
ေဂ်းကိုယ္တိုင္လည္း လုံးဝ မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ကံၾကမၼယႀကီးက ဂ်ယ္ယြန္းကိုမွ လဲ ဘာလို႔ ဂ်ယ္ယြန္းကိုဘဲ ႏွိမ္စက္ေနရတာလဲ။
ပိုးသတ္ခန္းထဲ ႐ွိေနသည့္ ဂ်ယ္ယြန္းကို သြားေတြ႕ဖို႔ ဝတ္စုံကို ဝတ္လိုက္သည္။
ပိုးသတ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ ေဆးပိုက္မ်ားစြာတက္ထားတဲ့ ေဂ်း ျမတ္ႏိုးရတဲ့ ေကာင္ေလးက လွပစြာ အိပ္ေမာက်ေနသေယာင္။
ဂ်ယ္ယြန္းနားကို တစ္လွမ္းခ်င္း တိူးသြားတိုင္း မ်က္ရည္ေတြမွာ မထိန္းႏိုင္ဘဲ က်မိသည္။
ကုတင္ေဘးက ထိုင္ခုံေလးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ လက္ကေလး ကို စုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
အရင္ကလို ယြန္းက သူ႕က္ု လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ယြန္း.....အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။
ယြန္းရဲ႕ လက္ေတြကို စုပ္ကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
_________
_____
ေဂ်း... ေဂ်း.... ေဂ်း....
သူ႕နာမည္ကို ေခၚေနသည္။ အဲ့ဒီ့အသံ အဲ့ဒီအသံက ယြန္းရဲ႕ အသံ ေသခ်ာသည္ မဟုတ္ဘူး တကယ့္ အစစ္ ယြန္းရဲ႕ အသံ
ေဂ်း..... ေဂ်း...... ေဂ်း......
ေခၚသံ!! ေခၚသံကို ၾကားၿပီး လူကိုမေတြ႕ဘူး ေဘးပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အျဖဴေရာင္နံရံႀကီးကလြဲ ဘာမွမ႐ွိ။
မဟုတ္မွလြဲေရာ အိမ္မက္ထဲမွာလား?
" ယြန္း... ယြန္း.. ဘယ္မွာလဲ "
အသံကုန္ ဟစ္ၿပီး ေအာ္ေခၚလိုက္ေပမယ့္ ျပန္ေျဖလာသည့္ အသံကို မၾကား
ဘယ္ေနရာကို သြားလို႔သြားရမွန္းမသိ အျဖဴေရာင္ နံရံၾကားထဲ ေဂ်း ပိတ္မိေနသည္။
" ဦးဦး "
အသံၾကားရာကို ငုံၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ အက်ီ ဝမ္းဆက္ေလးကို ဝတ္ထားတဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ က ေဂ်းရဲ႕ ေဘာင္းဘီစကို ဆြဲေနသည္။
" ဦးဦး ငိုေနတာလား " လို႔ေမးလာသည့္ ဘယ္ကမွန္းမသိ ေရာက္လာတဲ့ ကေလးကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီး ျပန္မေျဖမိ။
" ဦးဦး မေၾကာက္ပါနဲ႔ သားသား ဒီနံရံႀကီးေတြ ၾကားထဲက ထြက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ့မယ္ "
ေဂ်း.... ေဂ်း.... ေဂ်း
ကေလးေလးရဲ႕ စကားအဆူံး ယြန္းရဲ႕ ေခၚသံကို ၾကားရျပန္သည္။
ေဂ်းလည္း အိမ္မက္လား တကယ္လားဆိုၿပီး သူကိုယ္တိုင္သည္လည္း ေသခ်ာမသိေခ်။
ကေလးေလးကို စကားေျပာရန္ ဒူးေထာက္ခ်ကာ ကေလးရဲ႕ လက္ကေလး ကိုင္လိုက္သည္။
" သားသားက ဦးဦးကို ေခၚသြားလို႔ရႀလိဳလား "
" ရတာေပါ့ "
လို႔ ေျပာရင္း ေဂ်းကို ျပဳံးျပသည့္ အျပဳံးေလး အဲ့ဒီ့ အျပဳံးေလးက ယြန္းနဲ႔ သိပ္တူသည္။
ထို႔ေနာက္ ထိုကေလးေလး ဆြဲသည့္ ေနာက္ကို လိုက္သြားသည္။
ေ႐ွ႕ဆက္ရမယ့္ လမ္းကို မျမင္ရေတာ့ဘဲ နံရံႀကီးသာ ႐ွိေနျပန္သည္။
ယုံၾကည္ခ်က္မဲ့စြာ သူ႕ကို လက္တြဲထားသည့္ ကေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယြန္းလိုမ်ိဳးဘဲ ယြန္း အၿမဲျပဳံးပုတဲ့ အျပဳံးေလးေတြနဲ႔ ျပဳံးျပၿပီး စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္။
" သားသား ဦးဦးကို လိုက္ပို႔ၿပီးၿပီ ဒီထဲကို ဝင္သြားလိုက္ပါ " လို႔ေျပာသြားၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ကေလး ေျပာသည့္ စကားအတိုင္း မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ နံရံထဲကို ဝင္လိုက္သည္။
ထိမိ တိုက္မိသည့္ ခံစားခ်က္ ကို မခံစားရတာေၾကာင့္ ေ႐ွ႕ကို ေျခလွမ္း သူံးေလးလွမ္း လွမ္းၿပီးမွ မ်က္လူံးကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။
အခုသူေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ဂ်ယ္ယြန္းကို ထားထားသည့္ ပိုးသတ္တဲ့အခန္းထဲ ၿပီးေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပန္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
အခု သူျဖစ္ေနတာေတြက ဘာေတြလဲ။ ကိုယ္တိုင္လည္း မယုံၾကည္ႏိုင္သလို ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ကိုယ္တိုင္ပင္ မသိ။
သူ႕ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ ႐ွိတဲ့ ေနရာ ဂ်ယ္ယြန္း ႐ွိေနသည့္ ကုတင္နားကို ေလွ်ာက္လာၿပီး ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕လက္ကေလး စုပ္ကိုင္မယ္ အလုပ္ အသံေသးေသးေလးက သူ႕ေက်ာဘက္ ျခမ္းက ၾကားလိုက္ရတယမိုပ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိသည္။
" ဦးဦး နဲ႔ တူတူ သားသား ေနခ်င္တယ္ " လို႔ေျပာၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ထဲက သူ႕ေနာက္ကပ္ပါလာမွန္းမသိတဲ့ကေလးက သူ႕လက္ကို လာကိုင္သည္။
ၿပီးေတာ့ ကေလးေလးက ေျပာလာသည္။
" ဦးဦး အိပ္ၾကရေအာင္" တဲ့
ေဂ်းလည္း ထိုကေလးေျပာသည့္ အတိုင္းေတြသာ လိုက္လုပ္ေနမိသည္။
အသိစိတ္လြတ္ေနတာလားလို႔ေမးရင္ မဟုတ္ဘူး သူအသိစိတ္မလြတ္ဘူး။ ဒီကေလး ေျပာတဲ့ အတိုင္း သူ႕ရဲ႕စိတ္ထဲက လိုလိုခ်င္ခ်င္ လုပ္ေပးခ်င္ေနတာ။
ေဂ်းလည္း သူ႕ရဲ႕အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ေပါင္ေပၚတြင္ ထိုကေလးငယ္ကိုလည္း တင္ထားေစၿပီး
ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ လက္ရယ္၊ ေဂ်းရဲ႕လက္ရယ္ ၾကားထဲ ထိုကေလးေလးရဲ႕လက္ကို ညႇပ္ကာ အိပ္ေမာၾကသြားခဲ့သည္။
_______________
_________
တစ္လခန္႔ၾကာေသာ္......
" ဆရာ ဂ်ယ္ယြန္းက ျပန္ေကာင္းႏိုင္ေခ် မ႐ွိေတာ့ဘူးလား "
" ေျပာရမွာ ေတာ့ ခက္တယ္ သူ႕ရဲ႕စိတ္နနဲ႔ဘဲ ဆိုင္တယ္လို႔ေျပာလို႔ရမယ္ လူနာရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က ကိုမာ ဝင္သလို ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေနေပမယ့္ ထူးျခားစြာနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လ ေလာက္က ျပန္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြအားလူံးက ပုံမွန္အတိုင္း ျပန္လည္ပတ္လာေနတယ္ ဒါေပမယ့္ ဆိုးတာတစ္ခုက သတိမရေသးတာဘဲ "
" ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတာ့ ႐ွိတယ္ မဟုတ္လား "
" ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနျပန္လည္ပတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ထမေဖာက္ဖို႔ဘဲ ဆုေတာင္းရမယ္ ဒီလိုသာ ထျဖစ္ရင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ ဆရာကိုယ္တိုင္လည္း မသိဘူး "
" ဟူတ္ကဲ့ပါ ေျပာျပေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတငိပါတယ္ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါအုန္း "
သက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ ခ်ကာ အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။
ဂ်ယ္ယြနိးကို ထားထားသည့္ ေဆး႐ုံခန္းကို ျပန္လာတဲ့ လမိးတစ္ေလွ်ာက္ အေတြးမ်ိဳးစုံေတြ ဝင္လာသည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္တုန္းက မဟူတ္ဘဲ ဂ်ယ္ယြနိးရဲ႕ အေျခအေနက ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျပန္ေကာင္းလာတဲ့ အတြက္ ပိုးသတ္ခနိးထဲကေန ႐ိူး႐ိုးလူနာ အခန္းကို ေျပာင္း႐ြံ႕လိုက္ရၿပီ။
ယြန္းက ဘာလို႔ျပန္ႏိုးမလားေသးတာလဲ။ ကိုယ္ ေစာင့္ေနတယ္ေလ ။ ယြန္းကို ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုယ္႐ွိတယ္ဆိုတာ ေမ့ေနတာလား??
ေတြးရင္း နဲ႔ေလွ်ာက္လာတာ အခန္းေ႐ွ႕ေတာင္ေရာက္ေနၿပီဘဲ။
ဒါေပမယ့္ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္မယ့္အခ်ိန္ အခနိးထဲ တစ္ခ်ကိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဂ်းရဲ႕ ေဒါသေတြ ငယ္ထိပ္ထိ ေရာက္သြားၿပီး တံခါးကို အၾကမ္းပတမ္း ဆြဲကာ ဖြင့္လိုက္သည္။
" ဂင္ယူနာ မင္း ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ "
ဂင္ယူနာက ဂ်ယ္ယြန္းကို စိုက္ၾကည့္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရၿပီး ေဂ်းရဲ႕ ရင္ထဲ ပူလာၿပီး ေဒါသထြက္သြားမိသည္။ ဂင္ယူနာက ေနာက္တစ္ေခါက္ ဂ်ယ္ယြနိးကို သူ႕ဘဝထဲက ဆြဲထုတ္သြားမလား ဆိုၿပီး အရမ္းစိူးရိမ္ေနမိသည္။
ဂင္ယူနာကို ေတြ႕တိုင္းလည္း သူ႕ကို စုတ္ျပတ္သတ္ေနေအာင္ ႐ိုက္သတ္ျပစ္ခ်င္တယ္။
" ေဂ်း နင္ ထင္သလိုမဟုတ္ဘူး "
" ဘာကို နင္ထင္သလို မဟုတ္ရမွာလဲ မင္း တစ္ခုခုလုပ္မလို႔မဟုတ္လား "
" မလုပ္ဘူး ေဂ်း ငါ ဂ်ယ္ယြန္းအတြက္ ပန္းေတြယူလာေပးတာ ေနမေကာင္းတဲ့ သူေတြအတြက္ ပန္းရဲ႕ ခက္သင္းသင္း ရနံ႔ကို ႐ွဴ႐ိႈက္ရင္ စိတ္ၾကည္လင္တယ္လို႔ ၾကားဖူးလို႔ "
ယူနာရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ ကုတင္ေဘးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွငိးဆီပန္း အနီေရာင္ကို ပန္းအိူးထဲ ထည့္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
" ငါတို႔ကို ဒုကၡမေပးပါနဲ႔ေတာ့ ဂင္ယူနာ မင္း ငါတို႔ကို ေပးထားတဲ့ ဒုကၡေတြမ်ားၿပီ "
" ငါ ဒုကၡေပး ဖို႔ လာတာမဟုတ္ဘူ ေဂ်း၊ ယူနာ ေက်းဇူးတင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ႀလိဳ "
ေက်းဇူးတင္တယ္??
" ယူနာတို႔ ခြဲစိတ္ခန္း တူတူဝင္တဲ့ဘအခ်ိန္ ႏွစ္ေယာက္လူံးက ေသြးထြကထလြန္ေနခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ ခြဲစိတ္ခန္းထဲ လူႏွစ္ေယာက္ သြင္းဖို႔ ေသြးက အလုံအေလာက္မ႐ွိဘူး ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဂ်ယ္ယြန္းရဲပ ေသြးအမ်ိဳးအစားနဲ႔ ယူနာရဲ႕ ေသြးအမ်ိဳးအစားက တူတူဘဲ ျဖစ္ေနတယ္ အဲ့တာေၾကာင့္ မႀလိဳ ေသြးက မလုံေလာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေသြးမလုံေလာက္လို႔ ဆရာဝန္ေတြကလည္း ေသြးဌာနကို သြားမယ္လုပ္ေပမယ့္ အဲ့ကိုသာ သြားလိုက္ရင္ ႏွစ္ေယာကိလုံး အသက္ဆံဳး႐ွဴံးရႏိုင္တယိတဲ့၊ အဲ့အခ်ိန္တုနိးက ဆရာဝန္ေတြလည္း ေတာ္ေတယ္ အေတြးၾကပ္ေနမွာဘဲ၊ ယူနာ က သတိေမ်ာ့ေမ်ာ့ဘဲ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ ဂ်ယ္ယြန္း ေျပာတာ ၾကားလိုက္တယ္။
သူ႕ကို မသြင္းေပးပဲ ယူနာ့ကို သြင္းေပးလိုက္ပါတဲ့ ကေလး႐ွိေနတာေၾကာင့္ ယူနာ့ကိုဘဲ သြင္းေပးလိုက္ပါလို႔ေျပာတယ္ သူကရပါတယ္တဲ့ အဲ့လိုစကားကို ယူနာေသေသခ်ာခ်ာ ကိုၾကားလိုက္တယ္၊
ဒါေပမယ့္ ယူနာ့ရဲ႕ကေလးကို မကယ္ႏိုင္လိုက္ဘူး ဒါေပမယ့္ ယူနာဒီလို လူေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာေအာင္ ဂ်ယ္ယြန္းက လူပ္ေပးခဲ့တယ္ သူ႕အေပၚ မေကာင္းခဲ့တဲ့ ယူနာ့ကို အသက္ပါကယ္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူး႐ွင္ကို ေက်းဇူတင္ခ်င္လို႔ ေရာက္လာတာပါ "
ယူနာရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ေဂ်းရဲ႕ စိတ္ထဲ ခံစားခ်က္ေတြ ေရာေထြးသြားျပန္သည္။
ဘယ္လို ခံစားခ်က္မ်ိဳးလဲ?
ဂ်ယ္ယြန္း အတြက္ ဂုဏ္ယူနဲ႔ ခံစားခ်က္လား?
ဘာလို႔ ကိုယ့္အေပၚယုတ္မာတဲ့ သူ႕ကို ဘာကိစၥ ကယ္တာလဲဆိုၿပီး ေဒါသထြက္တဲ့ ခံစားခ်က္လား?
စသျဖင့္ ခံစားခ်က္ေတြ ေရာေထြးလာသည္။
" ေဂ်း ယူနာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြအတြက္ ယူနာလည္း ေနာင္တရေနပါၿပီ အခု ႏႈတ္ဆက္ဖို႔က အကိုခြၽဲ ( သက္ေတာ္ေစာင့္ခြၽဲ) နဲ႔အတူ အေမရိကားမွာ အေျခခ်ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးလာ ႏႈတ္ဆက္တာပါ။ အရမ္းလည္း မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ဂ်ယ္ယြန္းက စိတ္ထားျဖဴစင္တဲ့ သူ မို႔လို႔ အျမန္ဆုံးျပန္ေကာင္းလာမွာပါ ဒါဆို ယူနာ သြားၿပီ ႏႈတိဆကိခဲ့ပါတယ္ ေဂ်း "
ယူနာလည္း သူေျပာသင့္ေျပာထိုက္တဲ့ စကားေတြအားလုံးကို ေျပာျပသြားပိး ထြက္သြားသည္။
ယူနာ့ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို သူကိုယ္တိုင္က ေနာင္တရစြာနဲ႔ ထုတ္ေျပာလာခဲ့သည့္ အတြက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ ကို ေဂ်း အပါအဝင္ ေဂ်းရဲပ မိဘေတြေကာ္ ယူနာရဲပ မိဘေတြပါ သိသြားသည္။
စစသိခ်င္းကဆို ေဒါသကို မထိန္းႏိုင္ဘဲ သတ္မယ္အထိလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။
အခုဆို အဲ့ဒီ အ႐ႈပ္ေတြကလည္း ႐ွင္းသြားၿပီ အဓိက က ဂ်ယ္ယြန္း သတိရလာဖို႔ဘဲ ။
ယူနာကလည္း သူယူထားတဲ့ ေဆာႏူရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို အကုန္ ေဆာႏူကို ျပန္လြဲေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။
ေဆာႏူရဲ႕ အေျခအေနကေတာ့ တိုးတက္လာခ်င္းမသိ႐ွိေသး အခုခ်ိန္ထိ ေျပာရမည္။
တီ.. တီ.. တီ.. တီ
ႏွလူံးခုန္စက္ကေန အသံထြက္လာတာေၾကာင့္ ဂ်ယ္ယြန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကိုယ္လုံး လႈပိရမ္းေနသည္။ ေ႐ွာ့ရျပန္ၿပီလားမသိဘူး။။
ေဂ်းလည္း ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္သြားတဲ့ ဂ်ယ္ယြန္းေၾကာင့္ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ဆရာဝန္ေတြကို ေအာ္ဟစ္ၿပီး လႈမ္းေခၚသည္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဆရာဝန္ေတြ ေရာက္လာၿပီး ဂ်ယ္ယြန္းကို စစ္ေဆးၾကသည္။
ႏွလုံးခုန္စက္ကလည္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ေျပးလႊားလ်က္။
ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ လက္ကို စုပ္ကိုင္ထားခ်ငိေပမယ့္ သူနာျပဳေတြက သူ႕ကို အခန္းျပင္ကို ထြက္ေနခိုင္းသည္။
အခန္းအျပင္ဘက္ကေန ဂ်ယ္ယြန္းကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အေျခအေန ေကာင္းပုံမရ။
တရစပ္ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အတူ ရင္ဘက္ကလည္း နာက်င္လာသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ေတြ ျပန္ထြက္လာသည္။
ဆရာဝန္ေတြရဲပ မ်က္ႏွာႀကိ ၾကည့္ရတာ ခုနက ပုံစံနဲ႔ မတူဘဲ ေပ်ာ္ေနသည့္ အရိပ္အေယာင္ ကို မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျမင္ေနရသည္။
" ဆရာ ဆရာ ဂ်ယ္ယြန္း ဘာျဖစ္တာလဲ "
" ဒါက လူတစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေလ့႐ွိၿပီး အလြန္႐ွားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ Male pregnant ျဖစ္ေနတာပါ။ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ေဂ်း ။ ကေလးက ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ အသက္ကို ကယ္လိုက္တာဘဲ "
ဆရာဝန္ေျပာလာသည့္ စကားေတြကို သူကိုယ္တိုင္သည္က မယုံၾကည္ႏိုင္ညျဖစ္ေနသည္။
ဂ်ယ္ယြန္းက ကိုယ္ဝန္ရေနၿပီတဲ့
သူမ်ား နားၾကားမွားတာလား ဆိုၿပီး ျပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆရာဝန္က ျပဳံးၿပီး ျပန္႐ွင္းလာျပလာသည္။
" ဂ်ယ္ယြန္းက ကိုယ္ဝန္ ငါးပတ္႐ွိေနပါၿပီ။ အခု ျဖစ္စဥ္ေတြကို ဆက္စပ္မိေတာ့ ဒီကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ဘဲ ဆရာတို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္တဲ့ ဂ်ယိယြန္းက ျပန္ၿပီး ေကာင္းလာတာ ၿပီးေတာ့ ခုနကျဖစ္တာကလည္း ေ႐ွာ့ရတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ဝန္က ျဖစ္တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈနဲ႔ တုန္႔ျပန္႔မႈ မ႐ွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ေပါင္းစပ္မိတဲ့အခါ နည္းနည္း ကေမာက္ကမေလး ျဖစ္သြားတာပါ။ တကယ္ဂုဏ္ယူပါတယ္ ေဂ်း "
ေဂ်း မ်က္ရည္ေတြက်ေနဆဲ ဒါေပမယ့္ အခု က်တဲ့ မ်က္ရည္က ပီတိ မ်က္ရည္။ ေပ်ာ္သည္ အရမ္း အရမ္းကို ေပ်ာ္သည္။
ယြန္း သာ ျမန္ျမန္ သတိရလာရင္ ေကာင္းမယ္။
ဆရာဝန္ေတြ ထြက္သြားၿပီးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းဘဲ ဂ်ယ္ယြန္း နားကို သြားၿပီး
" ယြန္း... ယြနိး ဗိုက္ထဲမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေလးေလး႐ွိေနၿပီတဲ့ အဲ့တာေၾကာင့္ ယြန္းက ျမန္ျမန္ႏိုးလာေပးေနာ္ "
အျမတ္တႏိုးနဲ႔ ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ လက္ဖမိုးေလးကို အနမိးေလးေခြၽလိုက္သည္။
ဒီ သတင္းကို ဂ်ယ္ယြန္းရဲပ မိဘေတြေကာ္ ေဂ်းရဲ႕ မိဘေတြကို သိတဲ့ အခ်ိန ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလာၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြ အရမ္းအရမ္းကို ေပ်ာ္ေနၾကသည္။
ဒါေပမယ့္.....
ဂ်ယ္ယြန္းက ႏိုးမလာခဲ့ဘူး.......
ႏိုဝင္ဘာ ၁၂ ရက္..
ေဆာင္းရာသီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ရာသီဥတုက အရမ္းခ်မ္းစိမ့္လြန္းလွသည္။
ဒီလဆို ဂ်ယ္ယြန္း သတိေမ့ေနတာ ကိူးလေျမာက္ ျဖစ္သည္။
ကိုယ္ဝန္ကလည္း ေနာက္လ ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္ေန႔မွာ ေမြးရေတာ့မည္။ အခုအခ်ိန္ သတိမရေသးသည့္ ဂ်ယ္ယြန္းေၾကာင့္ ေဂ်း စိတ္အေတာ့ကို ပူပန္ရသည္။
ၾကားလေတြထဲ ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုပိုၿပီး တိူးတက္လာသည္။
သတိမရေသးတာ တစ္ခုဘဲ။
ေမြးဖြားဖို႔ နီးလာေတာ့ စိတ္ေတြလည္း လႈပိ႐ွား သလို စိတ္ေတြလည္း ပူပန္ရသည္။
ဆရာဝန္ေတြေျပာတာ ကက် ဂ်ယ္ယြန္း သတိေမ့ေမ်ာေနတာ သာမာန္မဟုတ္ဘူးတဲ့ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း သတိေမ့ေမ်ာ္ေနေကမယ့္ တစ္ျခား ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သည္ေတြနဲ႔ မတူဘဲ ဂ်ယ္ယြန္းက က်န္းမာလာၿမဲဆဲ က်န္းမာလာတာကို ေတြ႕ရသည္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ႐ုတ္တရက္ သတိျပန္ရလာတဲ့ အခါ တစ္ခုခုျဖစ္မွာကို ဆရာဝန္ေတြက စိုးရိမ္ေနပုံရသည္။
ေဂ်းကေတာ့ ဂ်ယ္ယြန္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆိုတာကို အေသအခ်ာကို ယုံၾကည္ေနသည္။
ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္ မနက္ ၃:၀၀
" ေဂ်း သား ဒီမွာ ကေလးအတြက္ အႏွီးေတြ အကုန္ သယ္လာၿပီးၿပီ ဘယ္အခ်ိန္ ခြဲခန္းထဲ ဝင္ရမွာလဲ "
" ၃:၄၀ အေဖ "
ေဂ်းရဲ႕ေလသံေတြက အားေပ်ာ့ေနစလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဖခင္ျဖစ္သူက
" သား အားတင္းထားစမ္းပါ ဂ်ယ္ယြန္းက စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ ကေလး ဘာမွ မျဖစ္ဘူး သားကို ေမြးတုန္းကလည္း သားအခု ခံစားေနရသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးဘဲ ဖိုက္တင္း!!!! "
ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ အားေပးစကားေၾကာင့္ ေဂ်း အားေတြ ျပန္ျပည့္လာသည္။
ခြဲခန္းထဲကို ဝင္ရမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္း စိတ္ေတြ လႈပ္႐ွားေနမိသည္။
၃: ၄၀ Am
ခြဲခန္းထဲ သြားဖို႔ ဆရာဝန္ေတြ လာေခၚၿပီ။
ေဂ်းလည္း ဂ်ယ္ယြန္း အနားကေန တူတူ ခြဲခန္း ထဲသို႔လိုက္ပါသြားသည္။
ဆရာဝန္ေတြ အားလူံးကလည္း ခြဲခန္းထဲ ဝင္လို႔ရေအာင္ အကုန္ ျပင္ဆင္ေပးသည္။
ေဂ်းရဲပ မိဘေတြနဲ႔ ဂ်ယ္ယြႏ္ူရဲ႕ မိဘေတြကေတာ့ ခြဲခန္းအျပင္ဘက္မွာ ခြဲစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဆုေတာင္းေနၾကသည္။
၃: ၅၀ က် ခြဲစိတ္မႈ စသည္။
ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ေသြးတစ္ေယာက္ လူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာေတာ့မွာကို အလြန္ စိတ္လႈပ္႐ွားမိၿပီး ေပ်ာ္တာကတစ္ေၾကာင္း ဂ်ယ္ယြန္းကို စိတ္ပူတာက တစ္ေၾကာင္း ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ေတြ က်လာျပန္သည္။
၅: ၁၀ က် ကေလးငိုသံကို စတင္ ၾကားရၿပီ။
" ေယာက်ာ္းေလးပါ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာပဲ ပါးပါးႏွစ္ေယာက္လုံးနဲ႔ တူတာဘဲ "
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သားသားေလး လူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာၿပီး ဆရာဝန္လက္ထဲက ေန လက္ေျပာင္းယူလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ခံစားခ်က္၊ ကေလးေလး သူ႕လက္ေပၚေရာက္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ က ဘာနဲ႔မွ လဲလို႔မရတဲ့ ခံစားခ်က္ဘဲ ။
မ်က္ရည္ေတြက်လာမိသည္။ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္႐ွိလာတဲ့ ရင္ေသြးေလး မဟုတ္လား။
ကေလးကို ခြဲခန္းအျပင္က မိဘေတြ ကို ျပဖို႔ ဆရာဝန္ကေတြ လက္လြဲယူသြားရာ သန္႔စင္ေပးၿပီး ကေလးကို ခြဲခန္းထဲက ေခၚသြားသည္။
အခုက်န္ေသးတာက ဂ်ယ္ယြန္း။
သတိေမ့ေနေသးတဲ့ သူမလို႔ ခြဲေမြးသည္။ ေမြးဖြားမႈက ေအာင္ေအာင္ၿမ္ငျမင္ ၿပီးဆုံးေတာ့မယ္ ထင္သည္။
ထိုအခ်ိန္ ေဂ်း တစ္ခုကိုသာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
* ယြန္း သတိျပန္ရေပးပါ*
ခြဲခန္းထဲ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သားသားေလးကို ေဂ်းက လက္လြဲျပန္ယူကာ ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ ရင္ဘက္ေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္ရင္း ေနာက္လက္တစ္ဖက္ ဂ်ယ္ယြန္းလက္ကို တင္းၾကပ္စြာ ကိုင္ထားသည္။
" ကိုယ္တို႔ ရဲ႕ သားသားေလး ေရာက္လာၿပီး ၾကည့္ပါအုန္း သားသားေလးက ယြန္းရဲ႕ ႏွလုံးခုန္သံကို နားေထာငိေနတာ ခ်စ္ဖို႔္ေကာင္းဖူးလား "
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ စကားေတြကလည္း တုန္ရီမေနဘဲ ျပတ္သားေနသည္။
" ေဂ်း... "
ေနပါအုန္း သူ႕ ကို ေခၚလိုက္တာလား?
" ေဂ်း... "
ဂ်ယိယြန္းရဲ႕ အသံလားး??
ေလသံေသးေသးေလးကို ၾကားလိုက္ရေပမယ့္ မယုံၾကည္ႏိုင္ေသးတယေၾကာင့္ မ်က္လုံးကိုသာ ဆုံမွိတ္ေနလိုက္သည္။
ခဏၾကာေတာ့ ေဂ်း ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ လက္က သူ႕၏ လက္ကို ျပန္လည္ စုပ္ကိုင္လာတာကို ခံစားရသည္။
ခ်က္ခ်င္းဘဲ မ်က္လူံး ဖြင့္ကာ ဂ်ယ္ယြန္းကို ႀက္ည့လိုက္ေတာ့
မ်က္ရည္ေတြ တရစပ္ က်လာသည္။
ဆရာဝန္ေတြကလည္း ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္။
ထင္တာမမွားဘူးဆို
ဂ်ယ္ယြန္း သတိျပန္ရလာၿပီ။!!!!
" ေဂ်း ဒါ ငါတို႔ရဲ႕ သားသားေလးလား "
" အင္း အင္းဟုတ္တယ္ "
ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ နဖူးေလးကို သပ္ေပးရင္း
" အရမ္း အရမ္း လြမ္းေနခဲ့တာ အရမ္းဘဲ "
" ယြန္း ေကာ္ဘဲ အရမ္း လြမ္းေနခဲ့တာ "
အားမ႐ွိေသးတဲ့ ဂ်ယ္ယြန္းက စကားကို မရမက ေျပာေနသည္။
" ယြန္း သိလား ယြန္း ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ခဲ့တာကို "
ေခါင္းေလးကိုသာ ၿငိမ့္ျပသည္။
" အခုဆို အရာအားလူံး သူ႕ေနရာသူ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ယြန္း... ကို ဆုံး႐ွဴ႕းံရေတာ့မယ္ ထင္ခဲ့တာ "
" ယြန္း က ဘယ္ ေတာ့ မွ ကိုကို႔ ကို ျပစ္ မသြား ဖူး ႀလိဳ က တ္ ေပး ခဲ့ တယ္ ေလ "
ဆိုၿပီး ေလသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ တစ္လူံးခ်င္း အားယူပၿပီး ေျပာေနသည္။
" ခ်စ္တယ္ ယြန္း "
" ယြန္း လည္း ကိုကို႔ က္ု ခ်စ္တယ္ "
ထပ္တူၾကသြားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စုံႏွင့္အတူ မ်က္ရည္ေတြကလည္း ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြထဲကေန စီးက်လာသည္။
ထို ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းက အစပိုင္းမွာ နာက်င္မႈေတြ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုေလးနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ဘဝကို ရသြားခဲ့ၾကသည္။
ေဂ်း နဲ႔ ယြန္း ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြက ထာဝရ ႐ွင္သန္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ
: END :
ဘယ္လို ေနၾကမလဲေတာ့ မသိဘူးရယ္ ဒီလို ေရးဖို႔ကို လူံးဝ အားမ႐ွိခဲ့ၿပီး အၿမဲ အဖ်ား႐ူးေနတာကိုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္
တကယ္လို႔ ဒီဟာကို မႀကိဳက္ဘူးဆို ျပန္ျဖတ္ေပးပါ့မယ္
Double J fic ေလးကေတာ့ ဒီေန႔ အပိုင္းမွာတင္ ၿပိးဆုံးသြားပါၿပီ။
ဇာတ္လမိးစတဲ့အခ်ိန္စၿပီး ဆုံးတဲ့ အထိ ဖတ္ေပးၾကတဲ့ သူေတြအကုန္လုံးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္႐ွင္
ၿပီးေတာ့ SunKi အတြက္ ကေတာ့ ေနာက္တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ေ႐ွ႕ဆက္အုန္းမွာ ျဖစ္တဲပ အတြက္ ဖတ္ေပးၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္၊👀