ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលស៊ូហ្កានាំជីមីនមកនៅប្រទេសជប៉ុនមក មកទល់និងពេលនេះវាមានរយៈពេលពីរថ្ងៃ ហើយ។ ជម្ងឺរបស់ជីមីនក៏រាងធូរស្រាលជាងមុនដែរ ដោយសារតែបានការមើលថែទាំយ៉ាងល្អពីខ្យុងនិងមីណា ដែលជាអ្នកបម្រើនៅក្នុងផ្ទះ។ រយៈពេលពីរថ្ងៃនេះដូចគ្នាដែលគេមិនដែលបានឃើញមុខរបស់ស៊ូហ្កាសោះ ព្រោះ តែស៊ូហ្កាមិនដែលបានមកផ្ទះនោះទេ។ ជីមីនក៏រាងសប្បាយចិត្តបន្តិចពេលដែលគេមិនបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ព្រោះតែគ្មានអ្នកនៅចាំធ្វើបាប និយាយស្ដីមើលងាយគេទៀត។ ពីរថ្ងៃនេះជីមីនមិនដែរបានធ្វើការងារផ្ទះឡើយ មីណា និងខ្យុងគឺតែងតែចាំនៅឃាត់គេគ្រប់ពេលឲ្យគេតែគេចង់ធ្វើការងារអី។ គ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងផ្ទះគឺខ្យុងនិង មីណាជាអ្នករៀបចំឲ្យគេគ្រប់យ់ាង។ ហេតុនេះបានជាគេឆាប់ជាមានកម្លាំងលឿន តែគ្រាន់តែវាមិនមែនមួយរយ ភាគរយនោះទេ។
ដូចរាល់ដងជីមីនតែងតែក្រោកពីព្រលឹម ដើម្បីមកជួយចម្អិនអាហារខ្លះៗជាមួយមីណា ថ្ងៃនេះក៏ដូចគ្នាគេក៏ បានងើបពីព្រលឹមដើម្បីចុះមកជួយធ្វើការរបស់មីណា។ គេដើរចុះមកខាងក្រោមទាំងស្នាមញញឹមដូចរាល់ដង ដែលស្នាមញញឹមនេះលេចវត្តមាននៅលើមុខគេបានរយៈពេលពីថ្ងៃហើយ។ ប៉ុន្តែស្នាមញញឹមរបស់គេមួយនេះ ក៏ត្រូវរលុបបាត់ចេញពីមុខរបស់គេ ដោយសសារតែដរូបភាពនៅចំពោះមុខរបស់គេ។ អារម្មណ៍ភ័យខ្លាចក៏កើត មាននៅលើរូបគេម្ដងតៀតក្រោយពីរត់ចេញពីគេអស់រយៈពេលពីរថ្ងៃ។ ជីមីនរៀបនិងឈានជើងដើរលើងទៅខាង លើវិញទៅហើយតែស្រាប់តែមានសម្លេងមួយមកបង្អាក់ដំណើរបស់គេ។
"ឈប់!!!ឯងចង់ទៅណា? បានយើងមិននៅពីរបីថ្ងៃគិតតាំងខ្លួនជាម្ចាស់ផ្ទះនេះហើយឬ? ដេកស៊ីដេកស៊ីមិនគិត ធ្វើរការអីទេឬ? យើងយកឯងមកមិនមែនឲ្យមកដេកស៊ីស្រួលៗបែបនេះទេ យ៉ាងមិចខ្លួនតួនាទីដែលត្រូវធ្វើហើយ មែនទេ?" សម្លេងគ្រលរៗរបស់ស៊ូហ្កាដែលកំពុងតែអង្គុយនៅលើសាឡុងជាមួយនិងស្រីស្នេហ៍របស់គេ បន្លឺឡើង ពីបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវមកកាន់ជីមីនដែលឈរនៅលើជណ្ដើរ។ គេនិយាយថាឲ្យជីមីនផាំងៗព្រមទាំងចោលកន្ទុយ ភ្នែកស្អប់ខ្ពើមមកកាន់ជីមីនថែមទៀតផង។ ជីមីនមិនហ៊ានសម្លេងមើលមុខគេនោះទេ បានត្រឹមតែអោនមុខចុះ ឈរស្ដាប់ពាក្យនិយាយ។ កាលបើឃើញរាងក្រាស់ស្ដីឲ្យរាងតូចបែបនេះហើយ នាងក្រមុំដែលត្រូវជាស្រីស្នេហ៍ របស់រាងក្រាស់ក៏អង្គុយសម្លឹងមកមើលរាងតូចដែលកំពុងអោនមុខចុះដោយខ្សែរភ្នែកស្អបខ្ពើម ហើយនៅឆ្លៀត សើចឌឺដាក់ជីមីនថែមទៀតផង។
"មិចមិនឆ្លើយឯងគហើយតើមែនទេ?" ម្ដងនេះស៊ូហ្កាស្រែកសម្លុតជីមីនតែម្ដងពេលដែលឃើញគេឈរអោនមុខ ចុះមិនតបតនិងសម្ដីសំណួរដែលខ្លួនបានសួរមុននេះ។
"ខ្ញុំមិនបានភ្លេចទេ" ជីមីនឆ្លើយទាំងសម្លេងញ័រៗព្រោះភ័យ។ កាលបីមុនទោះបីជាត្រូវគេសម្លុតយ់ាងណាក៏ជីមីន មិនដែលមានអារម្មណ៍ថាភ័យដែរ តែពេលនេះគ្រាន់តែត្រូវស៊ូហ្កាសម្លុតបន្តិចសោះតែគេបែរជាភ័យដល់ថ្នាក់ធ្វើ ខ្លួនមិនចង់ត្រូវ។ មិនដឹងថាមកពីរហេតុអីទេ បានជាគេខ្លាចប្រុសម្នាក់នេះដូចនេះនោះទេ។
មានចាំសម្ដីដែលស៊ូហ្កាបាននិយាយពេលដែលជួបជីមីននៅក្នុងហាងកាហ្វេនៅសេអ៊ូលអត់? ពេលនោះគេ បាននិយាយថាគេនិងធ្វើឲ្យជីមីនខ្លាចគេជាងស្ដេចទៅទៀត ហើយពេលនេះវាពិតជាដូចនិងអ្វីដែលគេបាន និយាយមែន។ ជីមីនពេលនេះពិតជាខ្លាចគេជាងស្ដេចទៅទៀត ដូចមុននេះអញ្ចឹង។ ស៊ូហ្កាអ្នកពិតជាអស្ចារ្យពេក ហើយដែលអាចធ្វើជីមីនខ្លាចបាន។
" បើមិនបានភ្លេចទេ មិចមិនឆាប់ទៅធ្វើការភ្លាមទៅ កុំភ្លេចទៅយកទឹកឲ្យប្រពន្ធយើងមួយកែវផង" ស៊ូហ្កាមិនត្រឹម តែនិយាយហៅនារីក្បែរខ្លួនជាប្រពន្ធនោះទេ ថែមទាំងឆ្លៀតអោបថើបនាងថ្នាក់ថ្នមនាងនៅពីមុខគេទៀត ទាំង ដែលគេមិនដែលសោះធ្វើដាក់ប្រពន្ធស្របច្បាប់ដូចជាជីមីន។ កុំថាឡើយសូម្បីតែថ្នាក់ថ្នម តែនិយាយពាក្យសម្ដី ជាមួយគេឲ្យពីរោះភាសាក៏គ្មានផង ជីមីនមានឈ្មោះត្រឹមតែជាប្រពន្ធស្របច្បាប់តែគេគ្មានតម្លៃចំពោះស៊ូហ្កា សូម្បីស្មើទៅនិងស្រីដែលកំពុងតែអង្គុយជិតគេនោះទេ។
ជីមីនមិនបានតបតអ្វីទាំងអស់ ក៏ដើរចុះពីលើកាំជណ្ដើរទៅផ្ទះបាយចាក់ទឹកឲ្យស្រីស្នេហ៍របស់រាងក្រាស់ដែល គេពោលពេញៗមាត់ថាជាប្រពន្ធ។ ជីមីនឈរចាក់ទឹកដាក់ក្នុងកែវយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់មិនដឹងថានៅក្នុងចិត្តគេកំពុងតែ គិតពីអីនោះទេ។ បន្ទាប់ពីចាក់ដាក់កែវរួចរាល់ហើយជីមីនក៏លើកវាចេញមកក្រៅយកទៅឲ្យពួកគេនៅបន្ទប់ ទទួលភ្ញៀវ។
"នេះទឹកត្រជាក់ៗមកដល់ហើយ" ជីមីនដាក់កែវទឹកទៅមុខស្រីស្រស់បបូរមាត់ក្រហមឆេះមើលតែរង្ងើកភ្លើង។ នាងក្រមុំចាប់កែវទឹកយកមកផឹកហើយក៏ស្រាប់តែព្រូសវាចេញដាក់នៅនិងមុខរាងតូចតែម្ដង។
"អា៎យ នេះទឹកស្អីរបស់ឯងនិង មិចក៏ប្រៃបែបនេះ ឯងយកទឹកស្អីមកឲ្យយើងផឹកនិង?ៗ" នាងក្រមុំធ្វើជាស្រែក
"ឯងដាក់ស្អីនៅក្នុងទឹកយកមកឲ្យប្រពន្ធយើងផឹកហ៎ាស ផាក ជីមីន"
"ខ្ញុំ...ខ្ញុំមិនបានដាក់អីនោះទេ" ជីមីនប្រកែកទាំងរដាក់រដុបព្រោះកំពុងតែភ័យនិងកែវភ្នែកយក្សកំណាាចរបស់ ស៊ូហ្កាកំពុងតែសម្លឹងមើលមកខ្លួន។
"មិនពិតវាកុហក វាប្រាកដជាដាក់ស្អីនៅក្នុងទឹករបស់អូនជាមិនខាននោះទេ" នាងក្រមុំនិយាយទាំងម្ញិម្ញក់ដាក់ រាងក្រាស់មុននិងងាកមកសម្លក់រាងតូចដែលអោនមុខចុះ។
"ខ្ញុំពិតជាមិនបានដាក់អីនៅក្នុងកែវទឹករបស់អ្នកនាងពិតមែន?" ជីមីនប្រកែកញាប់មាត់ព្រោះខ្លួនពិតជាមិន បានដាក់ដាក់អីចូលទៅក្នុងកែវទឹករបស់នាងមែន តែនាងបែរជាស្រែកចោទថាខ្លួនដាក់អីចូលទៅក្នុងទឹករបស់ នាងទៅវិញ។
"ឯងចង់ថាយើងបង្ខូចឯងតើមែនទេ? ស៊ូ បងមើលចុះវាមិនត្រឹមតែទទួលកំហុសនោះទេ ថែមទាំងចោទថាដែល ថាឲ្យវាតែផ្ដាស់ទៀត ហ៉ឹកៗអូនមិនសុខចិត្តទេ"
"តែខ្ញុំពិតជាមិនដាកើបានដាក់អីមែន"
ផាច់!!!!
"បិទមាត់របស់ឯងទៅ ឯងធ្វើខុសហើយមិនចេះទទួលកំហុសទេ បែរជាំដើរចោទគេបែបនេះតើមែនទេ? ឆាប់សុំទោសស្រីយើងហើយចេញឲ្យឆ្ងាយពីមុខយើងទៅមុននិងហើយសម្លាប់ឯងចោលនៅត្រង់នេះ" ស៊ូហ្កាសង្គ្រឺតធ្មេញដាក់ជីមីនហើយ ថែមទាំងទះគេមួយដៃទៀតផង ដែលធ្វើឲ្យមាត់គេចេញឈាមមករឹមៗ នាងក្រមុំអង្គុយញញឹមយ៉ាងសមចិត្តពេលបានធ្វើបាបរាងតូចបែបនេះ។
"ខ្ញុំសុំទោស..." ជីមីនសុខចិត្តទទួលយកកំហុសទាំងដែលខ្លួនមិនបានធ្វើ ហើយក៏ដើរចេញទៅ។ គេធ្វើបែបនេះ ក៏ព្រោះតែមិនចង់មានរឿងឈ្លោះច្រើននោះទេ ណាមួយបើទោះជាឈ្លោះក៏មិនអាចឈ្នះមនុស្សដែលចូលចិត្តប្រើ អំណាចដូចជារាងក្រាស់ដែរ ហើយមិនតែប៉ុណ្នោះអាចនិងត្រូវគេវាយធ្វើបាបជាងនេះផងក៏ថាបាន។
"ស៊ូអូនចង់ញ៉ាំទឹកក្ដៅ បងឲ្យគេទៅយកឲ្យអូនសិនមកចាំឲ្យគេទៅតើបានទេ?"
"បានណា" ស៊ូហ្កាញញឹមច្បិចចង្ការស្រីស្រស់ រួចក៏កាកមកហៅអ្នកដែលដើរចេញ
"ឯងឈប់!! ទៅយកទឹក្ដៅមួយកែវមកឲ្យប្រពន្ធយើង ហើយចាំព្រាត់ប្រាស់ទៅណាក៏ទៅៗ"
"បាទ" ជីមីនក៏ដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយតាមបញ្ជារបស់រាងក្រាស់។ មួយសន្ទុះក្រោយមកគេក៏ដើរចេញមកវិញ ជាមួយនិងទឹកក្ដៅមួយកែវ។ ជីមីនដើរតម្រង់មករាងក្រាស់ដែលកំពុងតែអង្គុយថើបនាងដែលជាស្រីស្នេហ៍ ហើយដៃក៏មិនទំនេរក៏លើកមកដាក់នៅលើដើមទ្រូងរបស់នាងក្រមុំដែលម្ខាងៗមានទំហំសឹងតែប៉ុនក្បាលគេទៅហើយ។ ជីមីនក៏មិនបានគិតខ្វល់ពីអ្វីដែលរាងក្រាស់បានធ្វើនោះទេ គេចង់ធ្វើអីធ្វើទៅកុំតែធ្វើបាបគេទៅបាន ហើយគេមិនសុំអីច្រើននោះទេ។ ជីមីនដើរទៅរកទុដើម្បីដាក់កែវទឹកនៅមុខនាងក្រមុំ ស្រាប់តែនាងក្រមុំដែល កំពុងតែថើបជាមួយរាងក្រាស់នោះក៏លើជើងមកដាល់មុខផ្លូវទាក់ជើងរាងតូចឲ្យដួលធ្វើឲ្យទឹកក្ដៅដែលនៅក្នុង កែវទាំងប៉ុន្មានត្រូវកំពប់ស្រោចមកលើរាងតូចទាំងអស់។
"អា៎យ.." ជីមីនស្រែកដោយភាពឈឺចាប់ ចំណែកស្បែករបស់គេឡើងក្រហមដូចភ្លើងអញ្ចឹង។
"វាយ៉ាងមិចឯងហ្នឹង? ធ្វើការមិនចេះប្រយ័ត្នទេ នេះសំណាងហើយដែលមិនកំពប់ត្រូវយើងនិងប្រពន្ធយើង បើត្រូវមែនយើងនិងសម្លាប់ឯងចោលជាមិនខាននោះទេ?" ស៊ូហ្កាមិនបានបារម្ភសួរនាំនិងជីមីនដែលត្រូវ ទឹកក្ដៅស្រោចលើនោះទេ ទេតែបែរជាបន្ទោសគេថែម ហើយថែមទាំងមិនយកភ្នែកមើលនិងគេទៀត។
"ខ្ញុំសុំទោស."
"ឆាប់ចេញពីមុខយើងទៅៗ"
"បាទ" ថាហើយជីមីនក៏ប្រញាប់រត់ឡើងមកខាងលើសម្ដៅមកបន្ទប់របស់ខ្លួន រួចក៏ចូលមកសម្ងំនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក បើកទឹកត្រជាក់ឡើងពេញអាងរួចគេក៏ចុះចូលមកត្រាំទឹកនោះដើម្បីកាត់បន្ថយការឈឺចាប់ដោយសារតែរលាក។ គេអង្គូយត្រាំទឹកទាំងទឹកភ្នែកហូរចុះមកដាបនិងថ្ពាល់ ព្រោះតែឈឺចាប់កន្លែងរលាក។
ចំណែកស៊ូហ្កាឯនេះវិញក្រោួពេលដែលជីមីនរត់ឡើងមកខសាងលើបាត់គេក៏ប្រលែងស្រីស្នេហ៍ឲ្យចេញពីរង្វង់ ដៃរបស់ខ្លួន។
"នាងទៅវិញសិនទៅ ចាំខ្ញុំទៅរកនាងនៅខនដូរពេលក្រោយទៀត"
"តែស៊ូយើង.."
"ខ្ញុំប្រាប់ថាឲ្យទៅសិនទៅស្ដាប់បានទេ?" និយាយស្រួលបួលមិនស្ដាប់ស៊ូហ្កាក៏ស្រែកដាក់នាងមួយទំហឹង រួមជាមួយនិងកែវភ្នែកពិឃាតសម្លឹងមកនាងក្រមុំទៀតវាកាន់តែធ្វើឲ្យនាងក្រមុំចាប់ផ្ដើមភ័យបែកញើសចេញមក ប៉ុនៗគ្រាប់ពោត។
"ចា៎សៗ" នាងក្រមុំប្រញាប់ទាញកាបូបរបស់ខ្លួនរត់ចេញទៅក្រៅយ៉ាងលឿនតាមដែរអាចធ្វើបាន។
@Skip
ប្រហែល១៥នាទីក្រោយមកជីមីនក៏លែងមានអារម្មណ៍ថាឈឺចាប់ត្រង់កន្លែងដែលត្រូវទឹកក្ដៅហើយ ប៉ុន្តែស្បែករបស់គេនៅក្រហមមិនទាន់បាត់នោះទាល់តែត្រូវរកអីមកលាប។ ជីមីនក៏ក្រោយឡើងពីទឹក ទាញកន្សែងដែលនៅជិតនោះយកមកស្លៀកផ្លាស់ខោអាវដែលទទឹកចេញ។ រាងតូចបើកទ្វារចេញមកពីបន្ទប់ទឹក ដោយមានតែកន្សែងមួយរុំនៅចង្កេះគេតែប៉ុណ្នោះ។ ជីមីនត្រូវភ្ញាក់ក្រញាងនិងវត្តមានរបស់រាងក្រាស់ដែល កំពុងតែអង្គុយនៅលើគ្រែរបស់ខ្លួនមិនដឹងជាចូលមកតាំងពីពេលណានោះទេ។
សាច់សខ្ចីញ៉េញដូចបណ្ដូលចេករបស់រាងតូចត្រូវបានបង្ហាញនៅចំពោះមុខរាងក្រាស់ៗឲ្យគេឃើញពេញ ភ្នែក តែម្ដង។ សាច់សម៉ត់ ចង្កេះមួយក្ដាប់ ក្រកៀកក៏រីកសាយ ទាក់ទាញគេគ្រប់កន្លែងតែម្ដងជាពិសេសចុងឈើរី ក្រហមៗរបស់គេឡើងពណ៌ឡើងស្រស់គួរឲ្យចង់ណេបនិត្យចឺតជញ្ជក់ខ្លាំងណាស់។ គិតហើយអាប្អូនក្រោម ខោររបស់គេក៏ចាប់ផ្ដើមងើបមកតិចៗ មានបំណងចង់ចូលទៅក្នុងខ្លួនប្រាណរបសស់រាងតូចដែលគេខានបានប៉ះ ពាល់ខានបានចូលទៅឡេងជាមួយជិតមួយសប្ដាហ៍ទៅហើយ។ ជីមីនសម្លេងមើលតាមកែវភ្នែករបស់រាងក្រាស់ ដេលកំពុងតែសម្លឹងមកខ្លួន គេក៏ប្រញាប់ប្រញាប់រឲយកដែមកបិទបាំងល្វែងលើដែលអាក្រាតរបស់ខ្លួនពី ភ្នែករបស់រាងក្រាស់ តែវានៅតែមិនលឿនជាងភ្នែករបស់រាងក្រាស់នោះទេ។
"លោកចូលមកទីនេះបានយ៉ាងមិច?"
"ចូលមកតាមទ្វារ ឯងគិតថាយើងចេះបំបាំងខ្លួនចូលមកមែនទេ?"
"លោកចូលមករកខ្ញុំមានការអី?"
"យើងមកសួរឯងឲ្យដឹងរឿងមុននេះ ហេតុអីបានជាឯងធ្វើបាបស្រីរបស់យើង?"
"ខ្ញុំមិនបានធ្វើបាបនាងនោះទេ ខ្ញុំមិនបានដាក់អីចូលទឹកនាងឡើយ"
"ឯងកំពុងតែកុហកយើងមែនទេ?"
"រឿងអីដែលខ្ញុំត្រូវកុហកលោក ខ្ញុំនិយាយជាការពិតទាំងអស់ បើលោមិនជឿខ្ញុំក៏អត់ទៅព្រោះលោកបានវាយខ្ញុំ ហើយឲ្យខ្ញុំសុំទោសនាងរួចហើយដែរ បើអស់ការហើយលោកចេញទៅវិញបានហើយខ្ញុំត្រូវការស្លៀកពាក់" ជីមីន និយាយទាំងចង់យំចេញមកឲ្យតែនឹកឃើញដល់រឿងមុននេះគេមិនបានខុសអីនោះទេ បែរជាត្រូវសុំទោសគេ ដោយគ្មានហេតុផសបែបនេះ អ្នកណាមិនឈឺ។ គក៏ខំទប់ទឹកភ្នែកមិនឲ្យសក់ព្រោះមិនចង់ឲ្យបុរសដែដលឈរ នៅចំពោះមុខគេបានឃើញទឹកភ្នែករបស់គេឡើយ។
" ឯងហ៊ានដេញយើងជាម្ចាស់ផ្ទះផង? ចាំបាច់ពាក់ធ្វើអី បើគង់តែដោះចេញដដែល" ស្របនិងសម្ដីស៊ូហ្កាក៏ដើរ ចូលមកជិតរាងតូចម្ដងមួយជំហានៗ។ ឯជីមីនក៏ចេះតែខិតថយក្រោយរហូតដល់ជញ្ជាំង ព្រោះតែមានអារម្មណ៍ថាមិនស្រួល។
"លោក...លោកចង់មានន័យថាមិច?"
"ឯងដូចជាខានធ្វើតួនាទីជាប្រពន្ធល្អបម្រើស្វាមីមកយូរហើយមែនទេ? ចឹងពេលនេះឯងគួតែរំលឹកតួនាទីមក ម្រើស្វាមីឲ្យបានល្អដូចប្រពន្ធទូទៅ ទៅ"
"អត់ទេ ចេញទៅ ប្រពន្ធរបស់លោកនៅខាងក្រោមបើលោកចង់ធ្វើអីទៅធ្វើជាមួយនាងទៅកុំមករវល់ពាក់ព័ន្ធ ជាមួយខ្ញុំអី" ជីមីនរុញដើរទ្រូងរបស់រាងក្រាស់ចេញពីខ្លួនរបស់គេ។ គេបម្រុងនិងដើរចេញទៅហើយតែក៏ត្រូវ រាងក្រាស់ចាប់មកផ្អិបនិងជញ្ជាំងវិញ ហើយឃាំងដៃជាប់មិនឲ្យគេចេញ។
"យើងខ្លាចប្រពន្ធយើងហត់ ទើបយើងមករកឯងឲ្យឯងបម្រើយើង ឯងក៏ជាប្រពន្ធរបស់យើងដែរ ចឹងគួតែបម្រើ ស្វាមីឲ្យល្អទៅ" ស៊ូហ្កានិយាយចប់ក៏អោបមករកកញ្ចឹងករបស់រាងតូចតែម្ដង។
"ទេ លែងខ្ញុំទៅ ខ្ញុំមិនព្រមទេ ទៅរកប្រពន្ធលោកទៅលែងទៅ" ជីមីនរើខ្លួនលើករុញមករុញគេចេញមិនឲ្យប៉ះខ្លួន បាន។ ស៊ូហ្កាក៏ចាប់ដៃជីមីនទាំងពីរជាប់លើកទៅលើក្បាលដើម្បីកុំឲ្យគេរូញខ្លួនចេញបាន។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដីក៏ ជីមីននៅតែរើមិនឈប់ដែរ។
"លែងៗ លែងខ្ញុំទៅ លែងទៅ"
ឌឺបៗ!!!!
"យើងនិយាយមិនព្រមមែនទេ? យ៉ាងមិចស្រួលខ្លួនដែរហ៎ាស" ស៊ូហ្កាដាល់ពោះជីមីនពីរដៃព្រោះតែគេរើមិនឈប់ ធ្វើឲ្យជីមីនស្រងល់មួយកន្លែង។ គេខំនិយាយលួងមិនស្ដាបើមានតែបែបនេះទើបពេញចិត្តមែនទេ? ស៊ូហ្កាចាប់ បោះជីមីនដែលកំពុងតែសម្រូតខ្លួនអង្គុយព្រោះតែឈឺចាប់ត្រង់ពោះ ទៅលើគ្រែមួយទំហឹងដូចសំឡី។ គេចាប់ ប្រឡេះដោះខោអាវរបស់ខ្លួនចេញ រួចក៏ឡើងមកកន្ទ្រប់ថើបញ៊ក់ញ៉ីកញ្ចឹងកនិងទ្រូងរបស់ជីមីនឡើងក្រហម។ ជីមីនបានត្រឹមតែដេកឲ្យគេលូកលាន់តាមចិត្តព្រោះតែគេគ្មានកម្លាំងរើនោះទេ ពោះរបស់គេក៏ឈឺខ្លាំងណាស់ ដែរ។
ទឹកភ្នែករបស់ជីមីនក៏ហូរស្រក់ចុះមកពីរង្វង់ភ្នែករបស់គេ គេពិតជាខ្ពើមរអើមខ្លួនប្រាណរបស់គេពេលនេះ ខ្លាំងណាស់ព្រោះត្រូវស៊ូហ្កាយកខ្លួនប្រាណដែលប៉ះពាល់ជាមួយស្រីផ្សេងមកលូកលំជាមួយគេ។ ជីមីនមិនត្រឹម តែមិនចូលចិត្តនើទេ តែគេពិតជាខ្ពើមរអើមវាខ្លាំងណាស់។ គេពិតជាចង់គេចចេញពីស្ថានការណ៍នេះខ្លាំងណាស់ ដែលមិនដេងគេចចេញតាមណា មានតែទ្រាំឲ្យគេបំពានមកលើរាងកាយខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ ស៊ូហ្កាក៏ចាប់ផ្ដើម ប្រតិបត្តិការណ៍លើជីមីនរហូតដល់គេសម្លប់បាត់ស្មារតីទើបគេឈប់ ហើយវាក៏ជាពេលល្ងាចដូចគ្នា។
ចាប់តាំង ពិថ្ងៃនោះមកជីមីនតែងតែត្រូវស៊ូហ្កាចាប់បង្ខំគេធ្វើរឿងនោះលើគេសឹងតែទាល់រាល់ថ្ងៃ ថ្ងៃខ្លះក៏វាយធ្វើបាបគេ បង្អត់បាយគេដូចសត្វធាតុ។ អ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះមានការអាណិតអាសូរដល់គេជាខ្លាំងជា ពិសេសមីណានិងខ្យុង តែមិនដឹងជួយគេបែបណានោះទេ។ ស៊ូហ្កាបានហាមឃាត់បិទសិទ្ធិសេរីភាពជីមីន គ្រប់បែបយ៉ាងមិនឲ្យគេចេញក្រៅផ្ទះសូម្បីតែបន្តិច។
@Skip
រយៈពេលមួយខែកន្លងផុតទៅ ជីមីននៅតែបន្តិរស់នៅក្រោមគំនាបរបស់រាងក្រាស់ដដែល។ រាងកាយរបស់គេ ចាប់ផ្ដើមស្គមជាងមុនសល់តែឆ្អឹង ដោយសារតែទទួលរងការធ្វើបាបពីរាងក្រាស់ស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃ។ ជីមីនគេសឹងតែ បញ្ចប់ជីមីនខ្លួនឯងម្ដងៗទៅហើយ ដើម្បីបានរត់គេចចេញពីអំណាចគាបសង្កត់របស់រាងក្រាស់ តែគេធ្វើមិនបាន ព្រោះតែនឹកដល់អ្នកមានគុណទាំងពីររបស់គេដែលកំពុងតែរស់នៅឆ្ងាយពីគេ។ រយៈពេលមួយខែនេះ ជីមីនក៏ ចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍បេះដូងរបស់កេកំពុងតែទន់ជ្រាយបើកទ្វារទទួលយកស៊ូហ្កាហើយ ព្រោះរាល់ពេលដែល គេខើញស៊ូហ្កាបណ្ដើរស្រីផ្សេងចូលមកក្ុងផ្ទះគេតែងតែមានអារម្មណ៍ថាអន់ចិត្តណិងឈឺចាប់ជាខ្លាំង។ គេពិតជា មិនយល់ពីខ្លួនឯងនោះទេ ត្រូគេធ្វើបាបប៉ុណ្នឹងហើយនៅតែមានចិត្តលួចស្រឡាញ់គេទៀតឬ?ពិតជាឆ្កួតមែន ហើយ!!
បើងាកមកមើលពីមួយគូរដែលនៅកូរ៉េឯនេះវិញគឺខុសពីមួយគូរដែលនៅប្រទេសជប៉ុនទាំងស្រុង។ ទំនាក់ ទំនងពួកគេទាំងពីរក៏កាន់តែជិតស្និទ្ធគ្នាខ្លាំងលើសដើម។ ជុងហ្គុកតែងតែតាមហួងហែងថេគ្រប់ពេលវេលាមិនថា ពេលណាក៏ដោយឲ្យតែឃើញគេឈរនិយាយជាមួយបុគ្គលិកប្រុសយូរៗដឹងតែលេចវត្តមានរបស់គេចេញមក រំខានហើយ។ ចំណែកថេយ៉ុងក៏ចាប់ផ្ដើមបើកបេះដូងតិចៗទទួលយកជុងហ្គុកហើយ គ្រាន់តែវាមិនទាន់ប្រាកដ មួយរយភាគរយ។ មួយខែនេះជុងហ្គុកតាមមើលថែថេ កំដរថេបានល្អខ្លាំងណាស់ទោះជាការងាររវល់យ៉ាងណាក៏គេឆ្លៀតពេលនាំថេដើរលេងដែរ គេមិនដែលធ្វើឲ្យថេមានអារម្មណ៍ថាឯងការនោះទេ។ គ្រប់កន្លែង ដែលមានគេ គឺត្រូវតែមានថេយ៉ុងទៅជាមួយលើកលែងតែបន្ទប់ទឹកនោះទេ។
"ថេយ៉ុងហ៎ា ទៅក្រៅជាមួយខ្ញុំមួយភ្លែត" ជុងហ្គុកដើរចូលមកហៅថេដែលកំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងបន្ទប់ធ្វើការរបស់ គេ។
"ទៅណា?"
"ទៅមើលថេថតស្បតសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់ចេញលក់នៅខែខាងមុខនេះ" ជុងហ្គុកនិយាយប្រាប់ទៅថេ ថេក៏ងក់ក្បាល ហើយបិទឯកសារទុកទាញអាវក្រៅដើរចេញទៅជាមួយជុងហ្គុកទៅកន្លែងថតស្ប៉តសម្លៀក បំពាក់។ ម៉ូតសម្លៀកបំពាក់ដេលថេបានច្នៃម៉ូតពេលនេះត្រូវបានគេផលិតចេញជារូបរាងហើយ ហើយក៏ត្រូវ គេយកមកឲ្យម៉ូដែលប្រចាំក្រុមហ៊ុនស្លៀកដើម្បីថតយកទៅដាក់តាំងផ្សព្វផ្សាយពិម៉ូតសម្លៀកបំពាក់ថ្មីនេះ។
ជុងហ្គុកនិងថេយ៉ុងដើរចូលទៅកន្លែងថតជាមួយគ្នាក្រោមក្រសែរភ្នែកបុគ្គលិកជាច្រើនសម្លឹងមើលមកពួកគេ ទាំងពីរ។
"ថេយ៉ុងអង្គុយនៅទីនេះសិនហើយបន្តិចទៀតទើបគេរៀបចំថត" ជុងហ្គុកប្រាប់ទៅថេឲ្យអង្គុយនៅកៅអីមុខ កន្លែងថតដែលគេរៀបចំសម្រាប់ខ្លួន តែគេបែរជាឲ្យថេអង្គុយទៅវិញ។
"ជុងហ្គុក!!!នេះបងមកមើលអូនថតតើមែនទេ?" ឈូអ៉ីដែលកំពុងតែរឿបចំខ្លួនសុខៗស្រាប់តែក្រឡេកឃើញរាង ក្រាស់ឈរនិយាយជាមួយថេភ្លាមនាងក៏រត់មកអោបគេតែម្ដងព្រោះតែរំភើបដែលជុងហ្គុកបានមកមើលខ្លួនទាំង ដែលរាល់ដងជុងហ្គុកមិនដេលមកបែបនេះឡើយ។ ថេយ៉ុងចាប់ផ្ដើមជ្រួញជញ្ចើមចូលគ្នាសម្លឹង មើលទៅស្រី ស្រស់ដែលកំពុងតែអោបរាងក្រាស់ជាប់ឆ្លាស់គ្នានិងមុខរបស់រាងក្រាស់។
"ឈូ លែងសិនទៅនេះជាដកន្លែអការងារណា" ជុងហ្គុកប្រញាប់បេះដៃនាងទាញចេញពីខ្លួន ក្រោយឃើញ ក្រសែរភ្នែកមិនស្រួុលរបស់ថេយ៉ុងដែលកំពុងតែសម្លេងមើលមកខ្លួន។ នាងក្រមុំកាលបើឮដូច្នេះក៏លែងខ្លួន ចេញពីរាងក្រាស់ ព្រោះគិតថាគេខ្លាចក្រសែរភ្នែកបុគ្គលិកដែលកំពុងមើលមក តែតាមពិតជុងហ្គុកខ្លាចក្រសែរ ភ្នែករបស់ថេយ៉ុងដែលមើមកគេទៅវិញទេ។
"អូ៎!សុំទោសអូនភ្លេច ចុះបងមកទីនេះធ្វើអី?"
"គឺបងចង់មកមើលម៉ូតសម្លៀកបំពាក់" ជុងហ្គុកឆ្លៀយជាមួយនាងតែភ្នែកកំពុងតែសម្លេងមើលទៅថេយ៉ុងដែល អង្គុយទាំងមុខក្រម៉ូវមិនរីកដូចមុននេះទាល់តែសោះ។
អាទន្សាយចង្រៃ!!ហ៊ានឈរនិយាយជាមួយស្រីផ្អែមល្អែមមុខយើងផងហេ៎សចាំមើលណា ថេយ៉ុងបន្លឺឡើងទាំង កំហឹងនៅក្នុងចិត្តខឹងនិងអាទន្សាយដែលឈរនិយាយមិនមើលក្បាលគេនៅហ្នឹងសោះ។ អ្វីដែលរឹតគួរឲ្យខឹងនោះ គឺមិនដឹងជាស្គាល់នាងនោះតាំងពីពេលណាទេ បានជាស្និទ្ធគ្នាដល់ថ្នាក់នេះ និយាយគ្នាមិនក្រែងចិត្តគេ។ ត្រង់អា គេនិយាយគ្នាលែងជាមួយបុគ្គលិកប្រុសសោះក៏តាមមកហាម តែខ្លួនឯងវិញបែរជាឈរនិយាយជាមួយស្រីផ្សេង ពិតជាគួរឲ្យខឹងមែន។
_________________________
ចាំមើលជុងហ្គុកលួងថេបានអត់? ថេខឹងមែនទែនហើយ!!!!!
To Be continue
@NFá