ជីមីនរៀបនិងស្ទុះរត់គេចទៅខាងក្រៅទៅហើយតែស៊ូហ្កាស្ទុះមកចាប់គេបានមុនបោះទៅលើគ្រែវិញដូច តុក្កតា អញ្ចឹង។ ស៊ូហ្កាដោះអាវររបស់ខ្លួនទម្លាក់ទៅលើឥដ្ឋរួចក៏ឡើងមកលើគ្រែទ្របពីលើជីមីន។ គេចាប់ដៃទាំងសង ខាងរបស់ជីមីនច្របាច់សង្កត់វាជាប់ទៅលើពូក ធ្វើឲ្យជីមីនមិនអាចរើគេចបានឡើយ។ ស៊ូហ្កាក៏អោនមកញក់ញីកញ្ចឹងកសខ្ចី របស់ជីមីនភ្លាម ទោះជាជីមីនរើស្រែកឃាត់យ៉ាងណាក្ដីក៏ស៊ូហ្កាមិនលែងគេដែរ។
"លែងខ្ញុំទៅ..សូមអង្វរកុំធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំអី លែងខ្ញុំទៅ" ជីមីនព្យាយាមរើចេញពីការញក់ញីរបស់ស៊ូហ្កាទាំង លំបាក តែវាមិនបានផលនោះទេ ព្រោះស៊ូហ្កាមានកម្លាំងខ្លាំងលើសគេមួយរយដងទៅទៀត។
"មិនបាច់ប្រឹងស្រែកទេ ទុកកម្លាំងថ្ងូរវិញទៅល្អជាង" ស៊ូហ្កានៅតែបន្តញក់ញីកញ្ចឹងករបស់ជីមីនមិនលែង ដដែល។
"អត់ទេ លែងទៅ អាចង្រៃលែង"
"ខ្វាក់ ខ្វោក" អាវរបស់ជីមីនត្រូវដាច់រហែកខ្ទិចខ្ទីរដោយស្នាដៃរបស់រាងក្រាស់កន្ទ្រាក់ទាញហែកវាទម្លាក់ទៅ លើឥដ្ឋគ្មានសល់សូម្បីតែខោក្នុងមួយ។ ស៊ូហ្កាប្រញាប់អោនមកណេបនិត្យរាងកាយសខ្ចីញេ៉ញរបស់ជីមីនធ្វើឲ្យ មានឡើងស្នាមក្រហមនៅពាសពេញខ្លួនប្រាណរបស់រាងតូច។ ជីមីនបានត្រឹមតែស្រែកយំធ្វើអីមិនកើតនោះទេ ទោះជាចង់ឃាត់ក៏មិនអាចឃាត់គេជាប់ដែល មានតែបណ្ដោយឲ្យគេញក់ញីរាងកាយរបស់ខ្លួនតាមចិត្ត។
"ហឹកៗ កុំអី ខ្ញុំសូមអង្វរចុះណា ហឹក លែងខ្ញុំទៅ" ជីមីននិយាយទៅរាងក្រាស់ទាំងទឺកភ្នែកជោគថ្ពាល់អង្វរឲ្យ គេឈប់ តែអ្នក ខាងលើមិនស្ដាប់មិនអាណិតគេសូម្បីតែបន្តិច។ ស៊ូហ្កាទាញខោរបស់ខ្លួនចេញសាប់ភាពរឹងមាំ របស់ខ្លួនរហូតដល់ វារឹងឡើងចេញសសៃរ រួចក៏យកវាមកដាក់ចូលមកក្នុងភាពទន់ជ្រាយរបស់ជីមីនមួយទំហឹង តែម្ដងគ្មានការថ្នាក់ ថ្នមគេសូម្បីតែបន្តិច។
"អា៎យ...ឈឺណាស់..ដកចេញទៅ...អា៎ស...ឈឺណាស់..ហឹកៗៗ" ជីមីនស្រែកយំដោយក្ដីឈឺចាប់ត្រង់ភាពទន់ ជ្រាយរបស់ខ្លួន។ រាងក្រាស់មិនស្ដាប់សម្ដីសម្រែកនៃការឈឺចាប់របស់ជីមីនឡើយ គេអង្រួនចង្កេះដកចេញដក ចូលកប់ៗដល់គល់តាមអារម្មណ៍តណ្ហារបស់ខ្លួនធ្វើឲ្យជីមីនអួលឡើងចំហមាត់។ ដៃទាំងសងខាងរបស់ជីមីន ខ្ញាំពូកស្ទើរតែរហែកអស់ទៅហើយដើម្បីទប់និងភាពឈឺចាប់របស់ខ្លួន។
"ឈប់ទៅ..ខ្ញុំឈឺណាស់..ហ៉ឹកៗៗ..អា៎ស..ឈប់ទៅ"
ផាច់!!!!
"បិទមាត់ទៅឈប់យំយើងថ្ងង់" ស៊ូហ្កាទះជីមីនមួយកំភ្លៀងព្រោះតែជីមីនគិតតែពីឈប់យំ ហើយរើខ្លួនថយ ក្រោយរហូតធ្វើឲ្យគេកាន់តែមួម៉ៅលើសដើម។ គេចាប់ខ្ញាំចង្កេះរបស់ជីមីនយកមកអឹបជាប់និងចង្កេះរបស់គេមុន និងរុញចូលមកម្ដងទៀតខ្លាំងអឹបដល់គល់។ ជីមីនដេកបង្ហូរទឹកភ្នែកឡើងជោគខ្នើយ គេគ្មានកម្លាំងក្នុងការរើទៀត នោះទេ ព្រោះត្រូវមួយដៃរបស់រាងក្រាស់ហើយគេសឹងតែសន្លប់ទៅហើយ ព្រោះមួយដៃស៊ូហ្កាដូចដប់ដៃរបស់ មនុស្សធម្មតាចឹង។ ឃើញបែបនេះស៊ូហ្កាក៏បានចិត្តរុញចេញរុញចូលកាន់តែញាប់សម្លេងប៉ះសាច់ក៏លាន់កាន់តែ ខ្លាំងឡើងខ្ទរបន្ទប់។ រាងក្រាស់ឃើញក្បាលទៅលើទទួលយកភាពសុខស្រួលតែឯងដោយមិនគិតខ្វល់ពីការឈឺ ចាប់របស់ដៃគូរនៅខាងក្រោមឡើយ។
"ផ្លាប់ៗៗៗៗ"
"អា៎ស...អឹស..ហ៉ឹកៗ..អា៎ស.."
ស៊ូហ្កានៅតែបន្តធ្វើវាពីមួយទឹកទៅមួយទឹករហូតដល់ជិតទាបភ្លឺទើបគេឈប់។ ចំណែករាងតូចវិញសន្លប់ តាំងពីពីរទឹកដំបូងម្ល៉េះ។ គេដើរចុះពីលើគ្រែដើរសំដៅបន្ទប់ទឹក ដើម្បីងូតទឺកដោយមិនខ្វល់ពីជីមីនដែលគេង សន្លប់នៅលើគ្រែមិនមានភួយឫក៏សាចក្រណាស់អ្វីបិទបាំងរាងកាយសូម្បីតែបន្តិច ហើយទាំងមានឈាមហូរ ចេញមកពីភាពទន់ជ្រាយគេយ៉ាងច្រើនទៀតផង។
១០នាទីក្រោយមកស៊ូហ្កាក៏ដើរចេញមកវិញ យកខោអាវពីក្នុងទូយកមកស្លៀកដើរចេញទៅដេកនៅបន្ទប់ មួយទៀតក្បែរនោះ។ គេមិនចង់គេនៅបន្ទប់នេះឡើយ ព្រោះឲ្យតែឃើញរាងកាយរបស់ជីមីនគេចង់តែធ្វើរឿង នោះទៅលើគេនោះទេ។ គេទទួលស្គាល់ថារាងកាយរបស់ជីមីនពិតជាទាក់ទាញគេខ្លាំងណាស់ ខ្លាំងជាងមនុស្ស ស្រីដែលគេធ្លាប់ដេកជាមួយច្រើននាក់ទៅទៀត វាស្ទើរតែធ្វើឲ្យគេទប់អារម្មណ៍មិនឲ្យចូលក្នុងខ្លួនគេ សឹងតែមិន បានគ្រប់ពេលឲ្យតែគេឃើញរាងកាយមួយនោះទេ។ មុននេះគេមិនចង់ឈប់នោះទេ តែដោយសារតែ ឃើញ ឈាមហូរចេញពីភាពទន់ជ្រាយរបស់ជីមីនច្រើនពេក ខ្លាចថាគេអាចនិងស្លាប់លឿនពេកវាមិនសប្បាយនោះទេ ព្រោះតែហ្គេមរបស់គេ ទើបតែចាប់ផ្ដើមក្បាលដំបូងតែប៉ុណ្ណោះ វាមិនទាន់ចប់ឡើយនៅមានរឿងជាច្រើន ទៀតដែលជីមីនត្រូវជួបប្រទះនៅពេលខាងមុខនេះ។
_Morning_
ជីមីនភ្ញាក់ឡើងបើកភ្នែកទទួលយកថ្ងៃថ្មីទាំងលំបាក ភាពទន់ជ្រាយរបស់គេឡើងហើមហើយមាន ឈាមកកទៀតផង។ ខ្លួនប្រាណរបស់គេទាំងមូលសុទ្ធតែស្នាមជាគេឈឺអស់សព្វសាច់មិនមានចន្លោះណា ឡើយ។ គេរេដភ្នែកមើលទៅជុំវិញបន្ទប់រកមើលអ្នកដែលជិះជាន់រាងកាយគេយ៉ាងព្រៃផ្សៃកាលពីយប់មិញ មិនឃើញសោះឡើយ។ ជីមីនព្យាយាមទប់ខ្លួនងើបអង្គុយយ៉ាងលំបាកជាខ្លាំង។ មិនទាន់បានងើបស្រួលបួលផង សម្លេងបើកទ្វារ បន្ទប់របស់គេក៏បន្លឺឡើង។
ក្រាក!!!!!!
"ភ្ញាក់ហើយមែនទេ? ឆាប់ចុះទៅធ្វើម្ហូបឲ្យយើងញ៉ាំទៅយើងឃ្លានខ្លាំងណាស់" ស៊ូហ្កាឈរច្រត់ដៃនិងហោប៉ៅខោ និយាយទៅអ្នកដែលអង្គុយផ្អែកខ្លួននិងក្បាលគ្រែទាំងទឹកមុខរៀបស្មើរ។ មុននេះទេថាឡើងមកដាស់ជីមីន តែមកដល់ក៏ឃើញគេភ្ញាក់ ទៅហើយទើបនិយាយទៅគេតែម្ដង។
"តែខ្ញុំមិនស្រួលខ្លួនទេ ខ្ញុំមិនអាចទៅធ្វើម្ហូបឲ្យលោកបាននោះទេ" ជីមីននិយាយទាំងទឹកមុខស្លេកស្លាំង។ គេពិត ជាមិនស្រួលខ្លួនពិតមែន ក្នុងងខ្លួនគេគ្មានកម្លាំងសូម្បីតែបន្តិចនោះទេ ហើយភាពទន់ជ្រាយរបស់គេក៏ឈឺខ្លាំង ណាស់ដែរ មិនដឹងថាឈរកើតឬអត់នោះទេ?
"យើងមិនខ្វល់វាជារឿងរបស់ឯង សំខាន់ពេលនេះយើងឃ្លានយើងត្រូវការរបស់ញ៉ាំ"ស៊ូហ្កានិយាយទាំងសម្លេង មាំមកកាន់រាងតូច។ គេមិនខ្វល់ថារាងតូចឈឺឬអត់នោះទេ សំខាន់គឺគេឃ្លានគេចង់ញ៉ាំ។
"អ្នកបម្រើក៏មានដែល លោកឲ្យពួកគេធ្វើឲ្យលោកញ៉ាំសិនទៅ ខ្ញុំពិតជាទៅមិនរួចពិតមែន" ជីមីនបង្ហាញទឹកមុខ កម្សត់ដាក់ទៅក្រាស់ក្រែងលោគេមានចិត្តនិងអាណិតប្រណីដល់ខ្លួន។ អ្នកបម្រើនៅក្នុងផ្ទះក៏មានដែរ ព្រោះម៉ាក់ របស់គេបានជួលមកឲ្យគេរួចហើយតែរាងក្រាស់នៅតែមកប្រើគេឲ្យទៅធ្វើទៀត មានចេតនាចង់ធ្វើបាបគេច្បាស់ ណាស់។
"យើងដេញចេញអស់ហើយ"
"ថាមិច???លោកដេញចេញអស់ហើយ???ចុះការងារផ្ទះបានអ្នកណាធ្វើ?"
"មានអ្នកណាទៀត គឺឯងនិងហើយ ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅឯងត្រូវធ្វើកិច្ចការក្នុងផ្ទះនេះទាំងអស់ យល់ដែរទេ?"
"តែខ្ញុំត្រូវទៅធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុន ខ្ញុំមិនមានពេលមកធ្វើការងារផ្ទះនោះទេ"
"មិនបាច់ទៅធ្វើទៀតទេ ប្ដីបានប្រាប់លោកប៉ាក្មេករួចហើយថាលែងឲ្យប្រពន្ធទៅធ្វើការទាំងនោះទេទៀតហើយ ខ្លាចប្រពន្ធហត់ នៅតែផ្ទះបម្រើប្ដីទៅបានហើយ"
"តែ..."
"គ្មានតែគ្មានអីទាំងអស់ យើងនិយាយរួចហើយឆាប់ទៅធ្វើអាហារពេលព្រឹកឲ្យយើងឥឡូវនេះ" ស៊ូហ្កាស្រែក កំហកដាក់ជីមីនពេលដែលគេរកនិយាយទៀត។ គេជាមនុស្សដែលមិនចូលចិត្តនិយាយច្រើនដងនោះទេ បើគេប្រើអីហើយទៅធ្វើតាមនិងទៅបើមិនចង់ឲ្យគេធ្វើបាប។
"ខ្ញុំពិតជាក្រោកមិនរួចនោះទេ"
"កុំមករំអួយមាយាខ្ជិលនោះ យើងមិនអាណិតឯងនោះទេ ឆាប់ទៅភ្លាមទៅបើមិនចង់ឲ្យយើងធ្វើដាក់ឯងដូចកាល ពីយប់មិញនេះទៀត" គ្រាន់តែឮសម្ដីរបស់ស៊ូហ្កាភ្លាមជីមីនចាបផ្ដើមភ័យខ្លួនប្រញាប់លូកដៃទៅទាញអាវឃ្លុំនៅ ជិតនោះយកមកពាក់លើខ្លួន ហើយដាក់ជើងញ័រៗរបស់គេទៅលើឥដ្ឋ។ ជីមីនបោះជំហានដើរទៅរកទ្វារមិនទាន់ បានពីរជំហានផងក៏ទន់ជើងដួលប្រុះនៅមុខរបស់រាងក្រាស់តែម្ដង។ ស៊ូហ្កាឈរមើលទៅជីមីនទាំងសមចិត្ត ដែលឃើញគេវេទនាបែបនេះ។
"អួយ...."
"នៅរំអួយនៅនិងហើយ ឲ្យអាណាអាណិត ឆាប់ទៅឲ្យលឿនៗទៅ រឿងច្រើនមែន នៅម៉ើកៗនិងហើយ កាល ណាបានយើងបានស៊ី" ស៊ូហ្កាថាឲ្យជីមីនផាំងៗទាំងគ្មានក្ដីអាណិតអាសូរដល់អ្នកជាប្រពន្ធសូម្បីតែបន្តិច។ ជីមីន ខាំមាត់ទប់ទឹកភ្នែកមិនឲ្យហូរ ហើយព្យាយាមទប់ខ្លួនដើរចុះទៅខាងក្រោមទាំងលំបាកវេទនាជាទីបំផុត។
' ពេលមកដល់ផ្ទះបាយហើយជីមីនចាប់ផ្ដើមចម្អិនអាហារឲ្យរាងក្រាស់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាចថាមិនឆ្ងាញ់ ត្រូវចិត្តរបស់រាងក្រាស់គេមួម៉ៅខឹងនិងខ្លួនទៀត។ ជើងទាំងសងរបស់គេចាប់ផ្ដើមញ័រយ៉ាងខ្លាំង តែទោះជា យ៉ាងណាគេនៅតែតស៊ូឈរធ្វើម្ហូបឲ្យរាងក្រាស់ដដែល។
ប្រហែល២០នាទីក្រោយមកជីមីនក៏ចម្អិនម្ហូបឲ្យរាងក្រាស់រួចរាល់ហើយអស់ដែរ។ គេលើកម្ហូបយកទៅ រៀបដាក់នៅលើតុរង់ចាំឲ្យរាងក្រាស់ចូលមកញ៉ាំ។ ស៊ូហ្កាដើរចូលមករកតុអាហារទាំងកែវភ្នែកសម្លក់ទៅរាងតូច មិនដកភ្នែក។ ឃើញបែបនេះជីមីនក៏អោនមុខចុះមិនហ៊ានមើលមុខគេឡើយ។ ស៊ូហ្កាឈរមើលម្ហូបរបស់ជីមីន បន្តិច រួចចាប់ទាញចានម្ហូបនីមួយៗ របស់ជីមីនចាក់ចោលទៅក្នុងធុងសម្រាមក្បែរនោះទាំងអស់។ ជីមីនបើកភ្នែកធំៗមើលទៅរាងក្រាស់ដែលកំពុង តែចាកម្ហូបដែលខ្លួនខំធ្វើទាំងឈឺចោលគ្មានស្ដាយអីបន្តិច។
"មិចក៏លោកចាកវាចោលបែបនេះ ខ្ញុំខំធ្វើមិនទាន់បានញ៉ាំនោះទេ" ជីមីនសួរទៅស៊ូហ្កាទាំងទឹកភ្នែករលីងរលោង ព្រោះតែអន់ចិត្តនិងរាងក្រាស់ដែលធ្វើបែបនេះចំពោះខ្លួន។ បើមិនញ៉ាំទេ ក៏ហីទៅចាំបាច់អីហីទៅចាំបាច់ចាក់ វាចោលធ្វើអី គេខំធ្វើវាយ៉ាងលំបាកមិនទាន់បានញ៉ាំផងក៏ចាកចោលបាត់ទៅហើយ។
"យើងមិនស៊ីរបស់ឯងធ្វើនោះទេ ស្រួលមិនស្រួលលួចដាក់ថ្នាំពុលឲ្យយើងស៊ីទៅឲ្យយើងធ្វើយ៉ាងមិច?"
"លោកគិតថាខ្ញុំឃោរឃៅដល់ថ្នាក់នេះឬ? បើលោកមិនញ៉ាំលោកខ្លាចក៏លោកមិនគួរចាក់វាចោលបែបនេះដែរ ខ្ញុំមិនទាន់បានញ៉ាំវាសូម្បីតែបន្តិចនោះទេ តែលោកបែរជាយកវាទៅចាកចោលបែបនេះ"
"យើងមិនខ្វល់សំខាន់យើងចង់ដាក់វាចោលឯងចង់យ៉ាងមិច? សម្បត្តិត្រឹមតែមានឈ្មោះជាប្រពន្ធរបស់យើង តែប៉ុណ្ណោះកុំចង់មកធ្វើខ្លាំងដាក់យើង យើងធ្វើយ៉ាងមិចក៏បានឯងគ្មានសិទ្ធមកជំទាស់និងយើងទេ ឆាប់ទៅធ្វើការ នៅក្នុងផ្ទះនេះឲ្យអស់ភ្លាមទៅ បើយើងមកផ្ទះវិញឯងធ្វើមិនទាន់ហើយនោះទេ ឯងត្រៀមខ្លួនទទួលទោស ឲ្យហើយទៅ" សូ៊ហ្កានិយាយហើយក៏ដើរចេញទៅបាត់ដោយមិនខ្វល់ពីរាងតូចដែលឈថរយំសូម្បីតែបន្តិច ណាឡើយ។ ជីមីន ឈរសម្រក់ទឹកភ្នែកមើលទៅរាងក្រាស់េដែលដើរចេញទៅមិនងាកក្រោយ។ គេទន់ជើងដួល ទៅលើឥដ្ឋ ស្រែកយំ តែម្នាក់ឯង។ នេះឬជីវវតក្រោយរៀបការរបស់គេ?ត្រឹមតែថ្ងៃដំបូងប៉ុណ្នេះទៅហើយ ចុះទម្រាំថ្ងៃស្អែកទៀត តើគេ និងត្រូវជួបអីខ្លះទៀតទៅ?
_Skip_
ក្រឡេកមកមើលពីជុងហ្គុកនិងថេយ៉ុងឯនេះវិញ ទំនាក់ទំនងរបស់គេទាំងពីរក៏កាន់តែល្អពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ក្រោមពាក្យថាជាមិត្ត។ តែសម្រាប់ជុងហ្គុកគេមិនបានគិតដូច្នេះនោះទេ គេមិនដែលទុកថេយ៉ុងជាមិត្តឡើយ គ្រប់យ៉ាងដែរគេធ្វើគឺដើម្បីបានចូលក្បែរថេយ៉ុងតែប៉ុណ្ណោះ។
ជុងហ្គុកដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់ធ្វើការរបស់គេទាំងអារម្មណ៍មួម៉ៅខុសពីធម្មតាមិនដឹងថាមកពីអ្វីនោះទេ។ បួនថ្ងៃមកនេះ គេមិនបានទៅរកថេយ៉ុងឬជូនគេទៅផ្ទះឬទៅគេងជាមួយថេយ៉ុងនៅCondoទៀតនោះទេ ព្រោះតែការងារច្រើនគេមិនមានពេលសូម្បីតែសម្រាកនោះទេ តែគេក៏បាននិយាយទូរស័ព្ទជាមួយថេរាល់យប់ អត់តែយប់មិញនេះទេ ព្រោះខលទៅថេមិនចូលសោះមិនដឹងថាមកពីអីនោះទេ។
តុក!!!!សម្លេងគោះទ្វារក៏បន្លឺឡើង។
"ចូលមក"
ក្រាក!!!បន្ទាប់ពីឮសម្លេងអនុញ្ញាតពីម្ចាស់បន្ទប់រួចហើយ ទ្វារក៏របើកឡើងបង្ហាញឲ្យឃើញរាងតូចតូចស្ដើងរបស់ ថេយ៉ុងដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់។
"នេះឯកសារលទ្ធផលនៃការផលិតលើកនេះលោកអគ្គនាយក" ថេយ៉ុងដាក់ឯកសារទៅលើតុរបស់រាងក្រាស់។ ជុងហ្គុកក៏ងើបមុខពីឯកសារដែលខ្លួនកំពុងពិនិត្យមើលទៅរាងតូចទាំងញញឹមដាក់គេទោះខឹងនិងថេដែលខ្លួនខំ ទាក់ទងទៅយប់មិញមិនចូលក៏ដោយក៏គេនៅតែញញឹមដាក់ថេដែរព្រោះមិនចង់ឲ្យថេមានអារម្មណ៍មិនល្អជាមួយ និងខ្លួន។ តែស្នាមញញឹមរបស់គេក៏ត្រូវរលុបបាត់ ពេលដែលក្រឡេកឃើញស្នាមក្រហមៗនៅលើករបស់ថេ។ ជុងហ្គុកក៏ចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថាមួម៉ៅម្ដងទៀតពេលដែលឃើញបែបនេះ។
"លោកគីម អាចទៅវិញបានហើយ" ជុងហ្គុកប្រញាប់និយាយដេញថេចេញទៅតែម្ដង មិនដូចរាល់ដងនៅហៅ ឲ្យមកអង្គុយនិយាយកំដរគេលេង ឬយ៉ាងហើចណាស់ក៏នៅសួរថេពីរបីម៉ាត់ដែរតែនេះអត់ទេ។ ទង្វើរនេះក៏ធ្វើឲ្យ ថេឆ្ងល់ដែលតែគេមិនហ៊ានសយរទៅរាងក្រាស់នោះទេ ព្រោះគិតថាអារម្មណ៍គេមិនទាន់ល្អក៏យល់ព្រមបើកទ្វារ ចេញទៅ។
"បាទលោកអគ្គនាយក"
"ហ៊ើយ...." គ្រាន់តែថេយ៉ុងដើរចេញទៅបាត់ជុងហ្គុកក៏ក្រវាសឯកសារនៅលើតុចោលតែម្ដង។ គេក្ដាប់ដៃទាំង សងខាងទប់កំហឹងរបស់ខ្លួន។ គ្រាន់តែបានឃើញស្នាមក្រហមៗនៅលើកថេប៉ុណ្នឹងសោះគេក៏មួម៉ៅជាខ្លាំង។ មិនដឹងថាទៅធ្វើអីជាមួយអាណាទេ បានជាប់ស្នាមមកដល់ព្រឹកនេះ ចឹងត៎ាស បានតេទៅមិនលើកសោះ?គិត ដល់ត្រឹមមុខគេកាន់តែក្រហមឡើងដោយកំហឹង។ កុំឲ្យដឹងឲ្យសោះថាជាអ្នកណាបើដឹងថាជាអ្នកណានោះគេ និងសម្លាប់ចោលតែម្ដង។ ថេយ៉ុងក៏ចឹងទៀតមិចក៏បណ្ដោយខ្លួនឲ្យទៅប្រឡាក់ប្រឡូកជាមួយពួកនោះអញ្ចឹង។ ហេតុអីក៏មិនមែនជាគេ? គេខឹងស្ទើរតែផ្ទុះខ្លួនជាពីរទៅហើយ។
_Skip_
"លោកប្រធានគីម នេះកាហ្វេខ្ញុំទិញយកមកផ្ញើរណា"
"អរគុណណាស់"
"បាទលោកប្រធានគីម ថ្ងៃនេះខ្ញុំចង់..."
"មិនគិតទៅធ្វើកាធ្វើអីទេឬ? បានាមកឈរសាសងគ្នាបែបនេះ នេះជាកន្លែងធ្វើការម៉ោងធ្វើការមិនមែន ម៉ោង ជជែកសាសងគ្នានោះទេ?" ជុងហ្គុកដើរមកពីក្រោយនិយាយកាត់សម្ដីរបស់បុគ្គលិកម្នាក់នោះ រួចក៏ថាឲ្យគេមាំង តែម្ដង។
"បាទ ខ្ញុំទៅហើយ" ថាហើយបុគ្គលិកម្នាក់នោះក៏ប្រញាប់ដើរចេញតែម្ដង។ ជុងហ្គុកឈរសម្លក់ថេយ៉ុងបន្តិចទើប គេដើរចេញទៅបន្ទប់ធ្វើការរបស់គេវិញ។ ថេយ៉ុងកើតជាស្រឡាំងកាំងនិងទង្វើរពាក្យសម្ដីរបស់រាងក្រាស់។ តើគេកើតអីចេញមកប្លែកៗគេគ្រាន់តែឈរនិយាយគ្នាបន្តិចសោះក៏មកស្ដីឲ្យហើយសម្លក់គេទៀត? មិនយល់ទេ លោកអើយ!!!
ជុងហ្គុកធ្វើបែបនេះក៏ព្រោះតែប្រច័ណ្ឌមិនចង់ឲ្យរាងតូចនិយាយជាមួយអ្នកណាព្រោះខ្លាចថា រាងតូចនិងទៅ ធ្វើរឿងអស់នោះជាមួយពួកបុគ្គលិនេះទៀត។ ពេញមួយថ្ងៃជុងហ្គុកមិននិយាយមិនមករកថេយ៉ុងទាល់តែសោះ។ ថេយ៉ុងកើតទុកនៅមិនសុខក្នុងខ្លួនព្រោះទង្វើរប្លែករបស់រាងក្រាស់។ គេក៏សម្រេចចិត្តថានិងទៅសួរគេឲ្យបាន ច្បាស់ថាមានរឿងអីមិចក៏គេចមុខគេ? មិននិយាយរកគេបែបនេះ? គេគិតហើយថេយ៉ុងក៏ដើរទៅបន្ទប់របស់ រាងក្រាស់តែម្ដង។
តុក!!!!
"អញ្ចើញចូល"
"លោកអគ្គនាយកខ្ញុំមានរឿងចង់និយាយជាមួយ?" ថេយ៉ុងដើរចូលមកឈរទល់មុខគេនិយាយតែម្ដង។
"ចាំលើកក្រោយទៅខ្ញុំកំពុងតែរវល់" ជុងហ្គុកនិយាយទាំងមិនសូម្បីងើបមកមើលមុខរាងតូចសូម្បីតែបន្តិច។
"មិនបានខ្ញុំត្រូវតែនិយាយនៅពេលនេះ? លោកទុកការងារសិនទៅ ខ្ញុំមិនរំខានពេលច្រើននោះទេ ត្រឹមតែប្រាំនាទី តែប៉ុណ្ណោះ"
"បាននិយាយមក"
"មិចក៏លោកគេចមុខពីខ្ញុំ មិននិយាយរកខ្ញុំបែបនេះ លោកខឹងខ្ញុំរឿងអីមែនទេ?"
"ថេបានធ្វើអីថេគួរតែដឹងខ្លួនហើយ មិនចាំបាច់ឲ្យខ្ញុំនិយាយប្រាប់នោះទេ"
"ខ្ញុំបានធ្វើអីលោកនិយាយមិនមើលខ្ញុំពិតជាមិនដឹងពិតមែន?"
"ស្នាមលើករថេនោះទេអី"
"ស្នាមលើកខ្ញុំ" ថេយ៉ុងក៏អោនមកស្ទាបមើលនៅលើករបស់ខ្លួន មួយព្រឹកហើយគេមិនចាប់អារម្មណ៍ថាករបស់គេ គេកើតអីនោះទេ ដល់ពេលរាងក្រាស់ប្រាប់ទើបគេអោនមើលក៏ឃើញថាមានស្នាមមឲក្រហមមួយរាងធំបន្តិច នៅលើករបស់គេជិតនិងទ្រូង។
"អរស្នាមនេះឬ? គឺយប់មិញខ្ញុំកើតរមាស់ហើយក៏អេសវាទៅទើបវាជាប់ស្នាមក្រហមមកដល់ព្រឹកនេះ លោកមិននិយាយរកខ្ញុំព្រោះទេស្នាមនេះឬ?"
"និងហើយ ថេប្រាកដទេថាវាជាស្នាមអេសរមាស់នោះ?"
"ប្រាកដហើយ លោកគិតថាវាជាស្នាមអីចុះ?"
"ក៏ជាស្នាមថើបអីបែនេះ"
"លោកគិតថាខ្ញុំជាមនុស្សបែបនេះចឹងឬលោកអគ្គនាយកចន"
"ក៏ព្រោះតែយប់មិញខ្ញុំចលទៅថេតែថេមិនលើកនោះទេ ទាក់ទងមិនបាន ដល់ព្រឹកមកជួបបែបនេះទៀត មិនឲ្យខ្ញុំមិនគិតមិចនិងបានទៅ"
"ខ្ញុំមិនបានលើកព្រោះតែទូរស័ព្ទខ្ញុំអស់ថ្ម ហើយខ្ញុំលេបថ្នាំការពារកុំឲ្យរមាស់ហើយក៏ងងុយគេងក៏គេងបាត់ទៅ ទើបមិនបានដាក់វាបញ្ជូលថ្ម ហេតុនេះទើបលោកខលមិនចូល តែលោកបែរជាំគិតថាខ្ញុំទៅធ្វើអីណាឆ្កុយទៅ"
"ខ្ញុំសូមទោសដែលគិតអាក្រក់លើថេ តែមកពីខ្ញុំខឹងអន់ចិត្តនិងថេដែលមកលើកទូរស័ព្ទខ្ញុំតែប៉ុណ្នោះ ថេកុំខឹងខ្ញុំអី ចេះចុះចាំល្ងាចនេះខ្ញុំនាំថេទៅលេងសួនកម្សាន្តណាព្រមទេ"
"ក៏បានយល់ថាខ្ញុំក៏ខុសដែរ ចឹងខ្ញុំមិនខឹងលោកទេតែកុំភ្លេចសន្យាណា"
"បាទ យល់ព្រម" ថាហើយពួកគេទាំងពីរនាក់ក៏បំបែកគ្នាទៅធ្វើការវិញ។ ហើយល្ងាចឡើងជុងហ្គុកក៏នាំថេទៅ សួនកម្សាន្តតាមសន្យា។
_______________________
To be continue
@NFá