ពន្លឺសូរិយានៃថ្ងៃថ្មីកំពុងតែរះជះពន្លឺដ៏ត្រចះត្រចង់របស់ខ្លួនមកបំភ្លឺភពផែនដីទាំងមូល។ មនុស្សម្នាជាច្រើន កំពុងតែមមាញឹកក្នុងការចាកចេញទៅកន្លែងធ្វើការរៀងៗខ្លួនតាមទម្លាប់។ ក្នុងនោះនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនរបស់រាង ក្រាស់បុគ្គលិកក៏កំពុងតែនាំគ្នាញាប់ដៃញាប់ជើងធ្វើការឥតស្រាកស្រាន្តដូចគ្នា។
ជុងហ្គុកបោះជំហានវែងៗរបស់ខ្លួនដើរចូលមកក្នុងក្រុមហ៊ុនបន្ទាប់ពីឆៀងចូលទៅពិនិត្យការងារនៅក្នុង រោងចក្ររួចមក។ ទឹកមុខរបស់គេក៏របស់គេក៏ស្រស់បោះជាងកាលពីម្សិលមិញមើលក៏ដឹងថាជាហើយដែរ។ ចម្លែកអីថ្ងៃនេះគេមិនបានទៅរកថេយ៉ុងដូចរាល់ដងដែលតែងតែឆ្លៀតចូលអោត ចូលមើលថេនោះទេ គេដើរសំដៅទៅបន្ទប់ធ្វើការរបស់ខ្លួនតែម្ដង។ ដោយសារតែម្សិលមិញរវល់តែដេកឈឺមិនបានធ្វើការអីទើប ការងារឯកសារដែលគេត្រូវស៊ីញ៉េក៏គរពេញនៅលើតុ ហេតុនេះគេក៏ត្រូវប្រញាប់ធ្វើវាឲ្យហើយ។
ម៉ោងប្រហែល៩ជាងជុងហ្គុកក៏ស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថានឹកថេយ៉ុងចង់ជួបមុខគេទើប គេប្រាប់ឲ្យជំនិត ទៅតាមថេយ៉ុងមកបន្ទប់របស់ខ្លួនទោះគេបានឃើញមុខថេតែបន្តិចក៏ជុងហ្គុកអស់ចិត្តដែរ។
"អ៊ីលឡិច ទៅហៅលោកប្រធានគីមមកជួបយើងបន្តិចមក"
"Boss ថ្ងៃនេះលោកប្រធានគីមមិនបានមកធ្វើការនោះទេ គាត់បានខលមកសុំច្បាប់កាលពីព្រឹកមិញនេះបាទ" សម្ដីរបស់អ៊ីលឡិចធ្វើរាងក្រាស់ដែលអង្គុយអោនមុខពិនិត្យឯកសារមិនខ្ចីងើបមើលមុខអ្នកណានោះ ក៏ស្រាប់តែ ងើបមុខមកយ៉ាងលឿនសម្លឺងមើលទៅជំនិតមិនដាក់ភ្នែក។
"ហេតុអីក៏ឯងមិនប្រាប់យើង? ហើយចុះគេកើតអីមិចក៏មិនមកធ្វើការ?"
"គឺខ្ញុំរកប្រាប់Bossដែរ តែ Bossរវល់ពេកខ្ញុំរកនិយាយប្រាប់មិនកើត ហើយគាត់គ្រាន់តែខលមកប្រាប់ថាឲ្យខ្ញុំ សុំច្បាប់ឲ្យគាត់ផង គាត់មិនសូវស្រួលខ្លួនមកមិនកើត"
"តាំងពីយូរហើយឯងមិននិយាយ យ៉ាងណាក៏ឯងឆ្លៀតប្រាប់យើងតែមួយម៉ាត់ដែរតែឯង...ហ៊ើយគេនៅតែម្នាក់ឯង ទៀតមិនកើតទេ? ឯងបើថេកើតអីមែនយើងនិងមកសម្លាប់ឯងចោលមុនគេជាមិនខាននោះទេ" បន្ទប់ប្រយោគ ភ្លាម ជុងហ្គុកក៏ប្រញាប់ទាញសោឡានបើកចេញទៅcondoថេយ៉ុងលឿនតាមដែរអាចធ្វើបាន។ គេពិតជាបារម្ភពី ថេ ខ្លាំងណាស់ គេនៅតែម្នាក់ហើយមិនស្រួលខ្លួនទៀត បើកើតអីធ្ងន់ធ្ងរទៅបានអ្នកណាជួយគេ។ គិតទៅគួរឲ្យ ខឹង និងកូនចៅជំនិតគេខ្លាំងណាស់តាំងពីព្រឹកមកមិនព្រមប្រាប់គេនោះទេ រហូតដល់ពេលជិតថ្ងៃត្រង់ទើប គេសួរបាន និយាយប្រាប់ បើថេកើតអីធ្ងន់ធ្ងរមែនគេមិនលើកលែងឲ្យកូនចៅគេម្នាក់នេះនោះទេ។
"Bossហេតុអី?? ខ្ញុំបានធ្វើអីខុសមែនទេ?" អ៊ីលឡិចនិយាយយ៉ាងកំសត់តែម្នាក់ឯងពីក្រោយអ្នកដែលរត់ចេញ ទៅ។ គ្រាន់តែគេភ្លេចតែបន្តិចសោះក៏ចង់សម្លាប់គេទៅហើយមានចាហ្វាយមួយតែពិបាកដូចមានចាហ្វាយ ដប់នាក់ចឹង មិនដឹងថាជាតិនេះគេរស់ឫអត់ទេ??បើលេងគម្រាមបែបនេះទៅហើយ។
@Skip
ក្រាក!!!!សម្លេងបើកទ្វារបន្ទប់Condoរបស់ថេយ៉ុងបន្លឺឡើងដោយសា្នដៃរបស់ជុងហ្គុក។ គេបោះជំហានដើរចូល មកក្នុងCondoរបស់ថេយ៉ុងថ្នមៗដូចចោរចូលលួចរបស់ក្នុងផ្ទះ។ ជុងហ្គុកក្រឡេកមើលទៅជុំវិញបរិវេណCondo តែគ្មានវត្តមានរបស់ថេយ៉ុងនៅទីនោះទេ ទើបគេសម្រេចចិត្តដើរទៅបើកទ្វារបន្ទប់មួយទៀតដែលនៅទល់មុខ នោះបើកចូលទៅថ្នមៗក៏បានបង្ហាញឲ្យឃើញវត្តមានរបស់រាងតូចស្ដើងកំពុងតែគេងលក់នៅលើគ្រែទាំងមានសភាពរញ៉េរញ៉ៃ។ ដៃទាំងទ្វេរបស់ថេយ៉ុងលើកមកក្ដោបពោះរបស់ខ្លួនរមួលដូចទារកនៅក្នុងផ្ទៃហាក់បង្ហាញពីការ ឈឺចាប់នៅត្រង់នោះជាខ្លាំង។ រីឯថ្ងាសរបស់ថេវិញសើមជោគដោយសារតែទ្រាំនិងការឈឺចាប់នៅត្រង់ពោះ នោះ។ ជុងហ្គុកដើរទៅជិតគេដាក់ខ្លួនអង្គុយលើកពូកថ្នមៗដាក់ដៃស្ទាបលើថ្ងាសរបស់ថេ តិចៗដើម្បីវាស់កម្ដៅ ឲ្យថេថាគេមានក្ដៅខ្លួនឬអត់ តែគេមិនបានក្ដៅខ្លួនអីនោះទេ។
"ថេៗៗថេយ៉ុងហ៎ា"
"ជុងហ្គុក...ជុងហ្គុក" ថេយ៉ុងបើកភ្នែកមកថ្នមៗព្រោះតែសម្លេងរំខានរបស់រាងក្រាស់នៅជិតត្រចៀករបស់គេ។ វាហាក់ដូចជាការយល់សម្រាប់គេអញ្ចឹង ដែលនៅសុខៗរាងក្រាស់ក៏មកបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះមុខគេស្រស់ៗបែប នេះ។ តើគេអាចចូលមកបន្ទប់របស់ខ្លួនបានយ៉ាងមិច បើគេចាក់សោររួចហើយជុងហ្គុកក៏មិនបានស្គាល់Password condoរបស់គេដែរ? ឬគេឈឺដល់ថ្នាក់ស្រម៉ៃឃើញគេហើយឬ? ថេយ៉ុងពិតជាចង់សួរសំណួរនេះទៅអ្នកដែល អង្គុយនៅខាងមុខគេខ្លាំងណាស់តែគេគ្មានកម្លាំងសួរនោះទេ។
"ថេយ៉ុងកើតអីមែនទេ? ប្រាប់ខ្ញុំមកថេឈឺត្រង់ណា?" ជុងហ្គុកសួរដោយការបារម្ភចំពោះថេជាខ្លាំង។ មើលសភាព របស់ថេនៅពេលនេះចុះ មានសភាពដូចជាមនុស្សស្រីដែលកើតកូនឬក៏ដូចជាមនុស្សស្រីដែលមកខែអញ្ចឹង។ ដេករមួលខ្លួនអោបពោះពេញនៅលើពូក ធ្វើឲ្យអ្នកដែលឃើញអត់អាណិតគេមិនបាន បេះដូងគេក៏លោតឈឺ ស្កៀបៗតិចៗដូចគ្នា។ គេមិនដឹងថាថេកើត អីឲ្យប្រាកដនោះទេ? គួរតែនាំគេទៅពេទ្យទេទើបល្អ។
"ជុង ខ្ញុំឈឺពោះណាស់ លោកជួយទៅទិញថ្នាំឲ្យខ្ញុំបន្តិចបានទេ" ថេខំប្រឹងនិយាយទាំងលំបាកទៅកាន់រាងក្រាស់ ឲ្យគេជួយខ្លួន។ គេឈឺដល់ថ្នាក់មិនអាចចុះទៅរកទិញវាដោយខ្លួនឯងបាននោះទេ ទើបដាច់ចិត្តពឹងទៅ រាងក្រាស់។ ថ្នាំរបស់ថេក៏មានបម្រុងទុករួចហើយដែរ តែចៃដន្យអីវាអស់បាត់ទៅហើយ ថេក៏មិនបានដឹងថា វាអស់ដែរទើបមិនបានទិញវាទុកបម្រុង ទើបគេត្រូវមកឈឺចាប់បែបនេះ។
"ថ្នាំអី? ថេប្រាប់មកចាំខ្ញុំទៅទិញឲ្យ"
"មានសំបកថ្នាំនៅក្នុងថតតុខាងនោះ លោកយកវាទៅឲ្យគេទៅគេដឹងហើយ" ថេយ៉ុងចង្អុលទៅថតតុដែលមាន ទុកសំបកដែលគេលេបរាល់ពេលចុកបែបនេះដើម្បីបន្ថយការឈឺចាប់។ ស្ដាប់ឮថេនិយាយហើយជុងហ្គុកក៏ដើរ មករតថតតុបើកវាទាញយកសំបកថ្នាំមកចេញមកក្រៅកាន់វានៅនិងដៃ។
"ថេចាំបន្តិចណា តិចទៀតខ្ញុំមកវិញហើយទ្រាំបន្តិចទៅ" ជុងហ្គុកដើរមកអង្អៃលក្បាលប្រាប់គេដោយសម្ដី យ៉ាងស្រទន់។ ថេយ៉ុងបានត្រឹមតែខាំមាត់ងក់ក្បាលទទួលពាក្យគេ។ ឃើញបែបនេះជុងហ្គុកក៏ប្រញាប់ បើកទ្វារចេញទៅក្រៅចុះទៅខាងក្រោម បើកឡានសំដៅទៅរកប៉ាម៉ាស៊ីដែលនៅជិតនោះដើម្បីរកទិញថ្នាំឲ្យថេ ញ៉ាំបំបាត់ការឈឺចាប់។
៥នាទីក្រោយមកជុងហ្គុកក៏ត្រឡប់មកវិញជាមួយនិងថ្នាំនៅក្នុងដៃ។ មិនបង្អង់យូរគេក៏ដើរចូលមករកថេ ដើម្បីឲ្យបានញ៉ាំថ្នាំនិងអាលបានធូរស្រាល។
"ថេយ៉ុងញ៉ាំថ្នាំសិនទៅណា?នេះ" ជុងហ្គុកជួយលើកថេឲ្យអង្គុយផ្អែកខ្នងនិងគ្រែ រួចក៏ហុចទឹកនិងថ្នាំទៅឲ្យ ថេញ៉ាំ។ ថេក៏ទទួលយកថ្នាំនិងទឹកដែលជុងហ្គុកហុចឲ្យមកញ៉ាំ។ បន្ទាប់មកជុងហ្គុកក៏ដាក់ថេឲ្យគេងវិញ មុននឹងទាញយកកន្លែងកម្ដៅយកមកដាក់ស្អំនៅត្រង់ពោះរបស់ថេ។
"គេងស្អំអានេះសិនទៅណាវានិងជួយបន្ថយការឈឺចាប់ឲ្យថេ"
"ហឹម" ថេក៏បិទភ្នែកសម្ងំគេងតាមសម្ដីរបស់ជុងហ្គុក។ ជុងហ្គុកទាញភួយមកដណ្បប់ត្រឹមទ្រូងឲ្យថេ ហើយឆ្លៀតថើបថ្ងាសគេមួយខ្សឹតទៀត រួចក៏ថើបក្រោកចេញទៅផ្ទះបាយដាំបបរទុកឲ្យថេញ៉ាំពេលដែលគេភ្ញាក់ មកវិញ។
ពេលថ្ងៃត្រង់ថេក៏ភ្ញាក់ពីដំណេក។ គេបើកភ្នែកថ្នមៗក៏ក្រឡេកឃើញជុងហ្គុកអង្គុយនៅលើពូកក្បែរខ្លួនរួម ទាំងញញឹមយ៉ាងស្រស់ដាក់គេទៀតផង។ គេព្យាយមក្រោកអង្គុយយ៉ាងលឿន ពេលដែលបើកភ្នែកមកឃើញមុខ ជុងហ្គុករឹតតែច្បាស់។
"ថេភ្ញាក់ហើយមែនទេ? នេះញ៉ាំបបរនេះសិនទៅ ឆាប់មានកម្លាំងខ្ញុំខំធ្វើឲ្យថេណា" ជុងហ្គុកនិយាយយ៉ាង ស្រទន់ទៅកាន់ថេព្រមទាំងលើកចានបបរពិលើតុយកមកកាន់បញ្ចុកថេ។ ថេសម្លឹងមើលមុខគេមួយសន្ទុះតែ មិនព្រមហាមាត់ទទួលបបរដែលគេបញ្ជុកទេ បានបន្តិចទើបគេព្រមហាមាត់ញ៉ាំ ព្រោះតែក្រពះគេធ្វើទុកឃ្លាន ខ្លាំងណាស់ហើយ។ តាំងពីព្រឹកមកគេមិនទាន់បានញ៉ាំអាហារនៅឡើយនោះទេគេនៅមានសំណួរជា ច្រើនទៀតចង់សួរទៅរាងក្រាស់ តែពេលនេះគេត្រូវតែញ៉ាំសិនចាំសួរតាមក្រោយទៀត។ ជុងហ្គុកអង្គុយញញឹម បញ្ចុកបបរថេរហូតដល់អស់។ គេសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ពេលដែលថេព្រមនៅស្ងៀមឲ្យគេបញ្ចុកបែបនេះ។ ក្រោយពីញ៉ាំអស់ហើយជុងហ្គុកក៏ហុចទឹកឲ្យថេញ៉ាំម្ដង។ ញ៉ាំរួចហើយអស់ថេយ៉ុងនៅអង្គុយសម្លឹងមុខថេជាប់ ជានិច្ចមិនព្រិចសោះ។
"ជុងហ្គុក មិចក៏លោកអាចចូលមកក្នុងcondoរបស់ខ្ញុំបាន?" ទីបំផុតថេយ៉ុងក៏ដាច់ចិត្តបញ្ចេញនូវសំណួរពីបំពងក សួរទៅកាន់រាងក្រាស់ក្រោយពីអង្គុយសម្លឹងមុខគេអស់មួយសន្ទុះ។
"គឺខ្ញុំសួរកន្លែងព័ត៌មាននៅខាងក្រោម ប្រាប់ថាថេជាមិត្តភក្ដិខ្ញុំហើយថេឈឺទើបខ្ញុំត្រូវមកមើលថេ តែគេមិនព្រម ប្រាប់លេខកូដបន្ទប់ថេនោះទេ ខ្ញុំក៏ឲ្យលុយគេមួយដុំចាយលេងទៅគេក៏ព្រមប្រាប់ សុំទោសណាដែលខ្ញុំចូលបន្ទប់ ថេ ដោយគ្មានការអនុញ្ញាតពីថេបែបនេះ តែមកពីខ្ញុំបារម្ភពីថេ ខ្លាចថាថេកើតអីធ្ងន់ធ្ងរគ្មានអ្នកណាជួយ ទើបខ្ញុំ សម្រេចចិត្តបែបនេះ ខ្ញុំសុំទោសពិតមែន ថេកុំខឹងខ្ញុំអីណា" ជុងហ្គុកនិយាយបង្ការទុកមុនខ្លាចថាថេខឹងនិងខ្លួន ព្រោះតែលួចចូលបន្ទប់គេដោយគ្មានការអនុញ្ញាត តែក៏ព្រោះតែចិត្តដែលបារម្ភទើបគេហ៊ានធ្វើបែបនេះ។
"ខ្ញុំមានបាននិយាយថាខឹងលោកឯណា ចាំបាច់ភ័យអីដល់ថ្នាក់នេះ ខ្ញុំគូរតែអរគុណលោកទើបត្រូវបើមិនបាន លោកនោះទេ ខ្ញុំប្រហែលជាស្លាប់ហើយមើលទៅនោះ" ថេយ៉ុងរាងអស់សំណើចបន្តិចពេលដែលឃើញជុងហ្គុក ធ្វើមុខភ័យៗបែបនេះ វាកំប្លែងខ្លាំងណាស់។ គេមិនបានទៅខឹងអីនិងជុងហ្គុកនោះទេ គ្រាន់តែគេឆ្ងល់មិចក៏ ជុងហ្គុកអាចចូលមកបន្ទប់គេបានតែប៉ុណ្ណោះ តែមិននឹកស្មានថាម្នាក់ទៀតភ័យឡើងស្លេកមុខអស់ទៅហើយ។
"ថេមិនបាច់អរគុណខ្ញុំនោះទេ ខ្ញុំមិនបណ្ដោយឲ្យថេស្លាប់ដោយងាយៗនោះទេ ទោះជាប្ដូរនិងជីវិតរបស់ខ្ញុំក៏ ខ្ញុំព្រមឲ្យតែអាចជួយថេឲ្យរស់បានខ្ញុំមិនស្ដាយនោះទេ" សម្ដីរបស់ជុងហ្គុកធ្វើឲ្យថេចាប់ផ្ដើមអៀនថ្ពាល់ឡើង ក្រហម។ ជុងហ្គុកសុខចិត្តប្ដូរនិងលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសូម្បីតែជីវិតក៏គេមិនស្ដាយស្រណោះ ព្រោះតែដើម្បី មនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ ហើយម្នាក់នោះគឺជាថេយ៉ុងតែម្នាក់គត់នេះឯង។
"អឺ ខ្ញុំចង់គេងលោកអាចទៅវិញបានហើយ ខ្ញុំលែងអីហើយ អរគុណលោកណាស់" ថេយ៉ុងក៏ប្រញាប់ទម្លាក់ ខ្លួនគេទាអដែលទើបតែក្រោកមុននេះសោះ ដើម្បីគេចពីរាងក្រាស់។ ប្រុសម្នាក់នេះតែងតែធ្វើឲ្យគេអៀន ធ្វើឲ្យបេះដូងគេលោតញាប់គ្រប់ពេល្យតែបានក្បែរ។ ចឹងគេត្រូវតែរកវិធីគេចសិនហើយ បើឲ្យជុងហ្គុកដឹងថាគេ អៀននោះប្រាកដជាខ្មាសគេស្លាប់ហើយ។
"អត់ទេ ខ្ញុំចង់គេងដែរ ខ្ញុំងងុយគេងណាស់សូមគេងដែរម៉ោ" មិនចាំយូរចប់សម្ដីភ្លាមជុងហ្គុកក៏ឡើងមកលើគ្រែ ជាមួយថេលូនចូលទៅក្នុងភួយ ចំណែកដៃលើកមកដាក់អោបចង្កេះថេជាប់មកលែងសោះ ទោះអ្នកខាងក្រោមរើ យ៉ាងណាក៏មិនរបេះដែរ។
"នែ៎ ជុងហ្គុកធ្វើអីនិងលែងខ្ញុំទៅ បើចង់គេទៅគេងនៅបន្ទប់មួយទៀតទៅ"
"ទេខ្ញុំចង់គេទីនេះជាមួយថេ គេងទៅខ្ញុំងងុយគេងណាស់ ខ្ញុំមិនទាន់ជាស្រួលបួលទេណា ខ្ញុំចង់គេង" ជុងហ្គុក និយាយធ្វើសម្លេងខ្សាវៗដូចឈឺមិនទាន់ជានិយាយទាំងបិទភ្នែកអឹបមុខនិងកញ្ចឹងករបស់ថេ។ ឮបែបនេះថេក៏ លែងមាត់លែងព្រោះតែជឿនិងសម្ដីរបស់រាងក្រាស់ថាទើបតែងើបពីឈឺមិនទាន់ជា។ ថេយ៉ុងក៏បិទភ្នែកសម្ងំគេង នៅក្នុងរង្វង់ដែដ៏កក់ក្ដៅរបស់ជុងហ្គុកដែលខ្លួនមិនដែលបានទទួលជាង១ឆ្នាំទៅហើយតាំងពីពួកគេលែងលះគ្នា មក តែរង្វង់ដែរបស់ជុងហ្គុកនៅតែកក់ក្ដៅដូចដើម។ ឃើញរាងតូចឈប់រើបែបនេះជុងហ្គុកក៏ញញឹមអោបគេ កាន់តែណែន ហើយក៏លង់លក់ទាំងបីរនាក់ទៅ។
《ក្ដីសុខតិចៗ》
@Skip
ក្រឡេកមកមើលអ្នកដែលធ្វើដំណើរទៅត្រឡប់ទៅស្វីសឯណេះវិញ ពេលនេះគេក៏បានមកដល់គោលដៅ របស់គេហើយ។ គ្រាន់តែមកដល់ស្វីសភ្លាមជីមីនក៏ជិះឡានមករកភូមិគ្រិះគេវិញតែម្ដង ព្រោះតែឮឪពុកប្រាប់ថា មានការសំខាន់ចង់និយាយ។ តែគ្រាន់តែគេឈានចូលភូមិគ្រិះមិនបានកន្លះម៉ោងផងសម្លេងឈ្លោះគ្នាក៏លាន់ ឡើងពេញភូមិគ្រិះតែម្ដង ទំនងដូចជាឈ្លោះប្រកែកគ្នាខ្លាំងណាស់។
"ខ្ញុំមិនព្រមនោះទេ ខ្ញុំមិនរៀបការជាដាច់ខាត ប៉ាកុំមកបង្ខំខ្ញុំរឿងនេះតើបានទេ ខ្ញុំធំហ៊ើយខ្ញុំអាចសម្រេចវាដោយ ខ្លួនឯងបានមិនចាំបាច់ប៉ាមកសម្រេចចិត្តចំពោះរឿងនេះជំនួសខ្ញុំនោះទេ"ជីមីននិយាយខ្លាំងប្រកែកតវ៉ានិងឪពុកដែលមានបំណងចាប់ឲ្យគេរៀបការជាមួយអ្នកណាក៏មិនដឹង។ ស្មានតែមានរឿងអីសំខាន់ណាស់ណាទៅ គេខំ តែប្រញាប់ធ្វើដំណើរមកវិញ តែតាមពិតហៅគេមកឲ្យបង្ខំរៀបការសោះ បើដឹងចេងគមិនមកនោះទេ។ សម័យ នេះទៅហើយនៅចាប់បង្ខំឲ្យរៀបការមើលតែសម័យមុនអញ្ចឹង។
"យើងជាប៉ាឯង បើយើងថាឯងត្រូវតែរៀបការឯងត្រូវតែរៀប ឯងមិនអាចប្រកែកបានឡើយ ព្រោះយើងបាន និយាយជាមួយគេរួចអស់ហើយហើយឯងនិងគេក៏ជាគូដណ្ដឹងគ្នាតាំងតែពីតូចមកម្ល៉េះ ហេតុនេះដល់ពេល ដែលឯងត្រូវរៀបការជាមួយគ្នាហើយ"លោកផាកនិយាយបកស្រាយពីហេតុផលឲ្យកូនបានស្ដាប់ តែគិតហីថា ផាក ជីមីនេះព្រមស្ដាប់នោះមានតែប្រកែកកាន់តែខ្លាំងលើសដើម។
"តែខ្ញុំមិនបានស្រឡាញ់គេនោះទេហើយក៏មិនដឹងថាគេមានមុខមាត់បែបណានោះទេ អ្វីដែលសំខាន់ គេជាប្រុសខ្ញុំក៏ជាប្រុសដូចគ្នារៀបការហើយតើខ្ញុំអាំចមានកូនឯណាមកធ្វើជាទាយាទឲ្យបាននោះប៉ាសាកគិតមើលទៅ"
"សម័យនេះទៅហើយ រឿងយកកូនវាស្រួលណាស់ទោះប្រុសនិងប្រុសក៏ដោយ ឲ្យតែឯងចង់បានវាបានដូចតែ គ្នាហ្នឹង កុំភ័យរឿងនិងយើងចេះចាត់ចែងហើយ"
"តែខ្ញុំមិនស្គាលថាគេជាអ្នកណា មានមុខមាត់យ៉ាងមិចនោះទេ? ចរិកយ៉ាងមិចក៏ខ្ញុំមិនដឹងដែរ"
"ឯងកុំបារម្ភអីតិចទៀតគេមកដល់ហើយ ឯងនិងបានឃើញគេជាមិនខាននោះទេ"
ត៉ឺតៗៗៗ!!! លោកផាកនិយាយមិនទាន់ចប់ផងសម្លេងស៊ីប្លេឡានក៏បន្លឺឡើងបង្ហាញពីវត្តមាននែការមកដល់ របស់អនាគតកូន ប្រសារប្រុសរបស់គ្រួសារត្រកូលផាក។ លោកផាកញញឹមបន្តិចរួចក៏ងាកមកមើលមុខកូនប្រុស ដែលអង្គុយធ្វើមុខចង់យំតិចអីតិចខឹងនិងឪពុករបស់ខ្លួន។
"នោះគេមកដល់ហើយអនាគតរបស់ប្ដីឯង ត្រៀមខ្លួនទៅកូនសម្លាញ់"
"សួស្ដីលោកពូផាក" នាយកម្លោះសាច់សម៉ត់ខៃភ្នែកតូចៗដើរចូលមកខាងក្នុងធ្វើការអោនលំទោនគោរពអ្នក ដែលអាយុចាស់ជាងនិងជាអនាគតឪពុកក្មេកផងដែរ។ លោកផាកញញឹមសម្លឹងមើលទៅនាយកម្លោះ គាត់ពិត ជាពេញចិត្តនិងអនាគតកូនប្រសារម្នាក់នេះខ្លាំងណាស់។
"អា៎ៗៗនៅហៅលោកពូដល់ពេលណាទៀតការស្អែកខានស្អែកទៅហើយហៅថាលោកប៉ាតែម្ដងទៅ"
"បាទលោកប៉ា"
"ជីមីនមិនរាក់ទាក់បងទេឬ នេះជិតរៀបការជាមួយគ្នាហើយណា" លោកផាកនិយយទៅកូនប្រុសខ្លួនឯងដែល អង្គុយហីៗបែរមុខទៅកន្លែងផ្សេងទាញទូរស័ព្ទសេរីទំនើបពីក្នុងហោបៅមកអង្គុយចុចធ្វើមិនដឹង មិនខ្វល់និង វត្តមានអ្នកដែលដើរចូលមកមុននេះសោះ។ ទង្វើរទាំងនេះសុទ្ធតែបង្ហាញថាគេមិនពេញចិត្តមិនចង់រៀបការជា មួយបុរសដែលនៅក្នុងផ្ទះនិយាយជាមួយប៉ាមុននេះឡើយ។
"សួស្ដី" ពីមាត់ខ្លីៗមិនសូម្បីតែងាកងើបមុខមកមើលអ្នកដែលអង្គុយនៅចំពោះមុខគេសូម្បីតែបន្តិចៗ គ្រប់យ៉ាង គឺគេផ្ដោតសំខាន់ទៅលើតែទូរស័ព្ទដែលគេកំពុងតែកាន់នេះតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្ដែសម្លេងរបស់អ្នកម្ខាងទៀតដែរ និយាយមកគេ ធ្វើឲ្យគេងើបមុខងាមករកប្រភពសម្លេងយ៉ាង។ សម្លេងនេះហើយជាសម្លេងមនុស្សដែលគេស្អប់ ខ្លាំងជាទីបំផុត។
"សួរស្ដីជីមីនី"
"អាស្លកខ្មោចជប៉ុន" ជីមីនបន្លឺឡើងយ៉ាងភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង។ នេះឬអនាគតមនុស្សដែលគេត្រូវរៀបការជាមួយ? ហេតុអីក៏ទេវតាលេងសើចនិងគេបែបនេះ? អាមនុស្សកំពុងតែស្អប់គ្នា បែរជាតម្រូវឲ្យមកការជាមួយគ្នា តើអាចរស់ នៅជាមួយគ្នាយ៉ាងមិចបាន? សំខាន់អាម្នាក់នោះកំពុងតែគុំចង់សងសឹកគេរឿងកាលពីលើកមុនថែមទៀតផង។ មិនបានទេគេមិនអាចឲ្យរឿងនេះកើតឡើងបានឡើយគេត្រូវតែប្រកែកឲ្យទាល់តែបាន។
"ជីមីនមិចក៏ហៅបងបែបនេះ? បងឈ្មោះថាមីន យ៉ុនហ្គី មិនមែនអាស្លេកទេ តាហៅបងបែបនេះឲ្យប៉ាឮទៀតឯង មិនរួចខ្លួននោះទេ?"
"មិនអីទេលោកប៉ាខ្ញុំមិនប្រកាន់ក្មេងឈ្លើយនោះទេ" ស៊ូហ្កាញញឹមឌឺដាក់ជីមីនវាកាន់តែធ្វើឲ្យភ្លើងនៅក្នុងខ្លួន របស់ជីមីនវាឆាប់ឆេះឡើងទ្វរដង។
"លោកចង់ថាឲ្យអ្នកណាក្មេងឈ្លើយអាឆ្កួត?លោកប៉ាខ្ញុំមិនព្រមរៀបការនោះទេ ខ្ញុំស្អប់គេខ្ញុំមិនចង់រស់នៅជាមួយ គេនោះទេ ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំនិងគេក៏មិនបានស្រឡាញ់គ្នាដែល លោកប៉ារំសាយគម្រោងរៀបការនេះចោលទៅ" ជីមីន ងាកមកនិយាយជាមួយប៉ារបស់ខ្លួនមនាទាំងលើកហេតុផលមកជាមួយទៀត ធ្វើយ៉ាងណាក៏បាន ឲ្យតែគេមិន បានរៀបការជាមួយអាមនុស្សម្នាក់នេះ។
"នៅជាមួយគ្នាយូរៗទៅវាគង់តែស្រឡាញ់គ្នានោះទេ ហើយការៀបការលើកនេះមិនរំសាយជាដាច់ខាតទោះ កូនប្រកែកយ៉ាងណាក៏ដោយក៏កូនត្រូវតែរៀបការដែរ"
"តែលោកប៉ា"
"យ៉ុនហ្គីគេមិនប្រកែកមួយម៉ាត់ផង មិចក៏កូនក្បាលរឹងប្រកែកច្រើនយ់ាងនេះហ៎ាសជីមីន?ទោះកូននិយាយដល់ ស្លាប់ទៀតក៏ប៉ាមិនប្ដូរចិត្តដែរត្រៀមខ្លួនតែរៀបការឲ្យហើយទៅ យ៉ុនហ្គីកូននៅញ៉ាំបាយទីនេះសិនហើយ ចាំទៅ វិញប៉ាសុំទៅខាងលើបន្តិចសិននៅអង្គុយលេងជាមួយប្អូនសិនហើយ" លិកផាកនិយាយចប់ក៏ដើរឡើងទៅ លើបាត់ទុកឲ្យជីមីននិងស៊ូហ្គានៅតែពីរនាក់។ ស៊ូហ្កាចាប់ផ្ដើមញញឹមឌឺទៅអ្នកដែលប្រកែកដាច់អហំការមិន ព្រមការការជាមួយគេ តែចុងក្រោយក៏ប្រកែកមិនកើយព្រោះប៉ារបស់គេមិនបាននៅខាងគេឡើយ។
"យ៉ាងមិចហើយអូនសម្លាញ់ មិចមកសម្លក់ប្ដីបែបនេះ?" ស៊ូហ្កាចាប់និយាយឌឺទៅរាងតូចភ្លាមក្រោយឃើញគេ អង្គុយសម្លក់មកខ្លួនមិនដាក់ភ្នែកទាល់តែសោះ។
"អ្នកណាប្រពន្ធលោកឯងអាស្លេក?? ចាំទុកក្នុងខួរលោកទៅថាខ្ញុំគ្មាថ្ងៃរផបការជាមួយលោកនោះទេ យ៉ាងណា ខ្ញុំក៏ត្រូវតែរំសាយមង្គលការនេះចោលឲ្យបានលោកចាំមើលទៅ កុំសង្ឃឹមថាបានរៀបការជាមួយខ្ញុំនោះ"
"ក៏សាកទៅ ខ្ញុំចាំមើលថាឯងធ្វើបានឬអត់?យល់ល្អគួរតែរឿនធ្វើខ្លួនឲ្យស្លូតៗស្ដាប់តាមបង្គាប់ម្ចាស់ខ្លះទៅ កុំក្អេងក្អាងខ្លាំងពក ក្រែងលោយើងអាណិត បើមិនចឹងទេប្រយ័ត្នតែការហើយតិចថាខ្ញុំមិនស្រលាញ់ប្រពន្ធ ធ្វើបាបប្រពន្ធណា"
"លោកចង់ធ្វីខ្ញុំ?"
"ធ្វើអីដែលគួរធ្វើឲ្យសមនិងទង្វើររបស់ឯងដែលបានធ្វើមកលើយើងនិងប្អូនប្រុសយើង ឯងត្រៀមខ្លួនតែទទួលវាឲ្យ ហើយទៅអូនសម្លាញ់ ហ្គេមនិងចាប់ផ្ដើមលេងនៅពេលខាងមុខនេះហើយ" ស៊ូហ្កាលោកមុខអោនមកខ្សឹប ចិត្តត្រចៀករបស់ជីមីនទាំងទឹកមុខកំណាច។ គេពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់បេលដែលដឹងថាបានរៀបការជាមួយ ជីមីន មិនមែនមកពីស្រឡាញ់ជីមីននោះទេ តែព្រោះតែបានសងសឹកធ្វើបាបគេដោយមិនចាំបាច់ត្រូវហត់ចាប់ គេយកមកនោះទេ។ គេគ្រាន់តែរៀបការជាមួយជីមីន បន្ទាប់មកក៏ចាប់ផ្ដើមលេងហ្គេមជាមួយជីមីនទៅវាស្រាច់ បាត់ទៅហើយ។ មិនបាច់ហត់មិនអស់កម្លាំង ហើយថែមទាំងសប្បាយទៀតផង។ ត្រៀមខ្លួនទៅមិនយូរទៀតទេ ឋាននរកនិងបើកទ្វាររង់ចាំផាក ជីមីនហើយ។
ចំណែកជីមីនវិញកាលបើបានឮសម្ដីរបស់ស៊ូហ្ការួចហើយគេក៏មានអារម្មណ៍ថាខ្លាចគេតិចៗដែរ បើមើល តាមមុខគេមើលទៅបុរសម្នាក់នេះកំណាចអាក្រក់មិនធម្មតានោះទេ។ ស្រួលមិនស្រួលពេលការហើយគេមិនអាច រស់នៅបានសុខស្រួលនោះទេ បែបនេះគេត្រូវតែរកវិធីបញ្ឈប់ការរៀបការនេះឲ្យបាន។
"លោកប្រុស អ្នកប្រុសអញ្ជើញទៅពិសារអាហារចា៎ស"
បន្ទាប់មកពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមញ៉ាំអាហារជាមួយគ្នាយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់តែរាងតូចមុខមិនស្រស់បោះសោះ ហើយថែមទាំងឆ្លៀតសម្លក់រាងក្រាស់ជាប់ជានិច្ច។
___________________________________
To be continue
@NFá