အပိုင္း ၁၇
Zawgyi
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ ေ႐ွာင္းလီရဲ႕လူနာခန္းထဲကိုဝင္လာေတာ့ အထဲမွာစကားေျပာေနတဲ့ လူငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္ေလာက္က ခ်က္ခ်င္းတိတ္သြားတယ္။ ပိုဆိုးတာက သူ႔လက္ထဲက ပန္းစည္းဆီ အားလံုးရဲ႕အၾကည့္ေတြစုပံုလာတာပါပဲ။
" ဟို..ဒါက...."
သူတို႔ကိုျပန္ၾကည့္ကာ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ ပန္းစည္းယူလာရျခင္းအေၾကာင္းကို ႐ွင္းျပေလတယ္။
" ဆရာဝန္က မင္းကိုယ္ထဲက အဆိပ္အေတာက္ေတြေျပေအာင္ လုပ္ရမယ္လို႔ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း ေဆးရံုက အစားအေသာက္ေတြပဲ စားေနရမွာဆိုေတာ့ အစားအေသာက္လည္း ဝယ္မလာခ်င္တာနဲ႔.... "
အစားအေသာက္ေတြဝယ္လာတဲ့ လူဆိုးဂိုဏ္းအဖြဲ႔ဝင္ေတြက သူ႔အေျပာကို သေဘာမတူေၾကာင္း မ်က္ႏွာအမူအရာနဲ႔ေဖာ္ျပၾကတယ္။
" ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာေဆးရံုတက္ေနတာ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုသိလဲ။ "
ေ႐ွာင္းလီက ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ၾကည့္ကာ ေမးတယ္။
ထိုစကားေတြကို ၾကားၿပီးေနာက္ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ ေခတၱမ်ွ ေၾကာင္အသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေ႐ွာင္းလီရဲ႕ အၾကည့္ေနာက္ကြယ္က ဆိုလိုရင္းကို နားလည္လိုက္ၿပီးေနာက္ အျပံဳးေလးနဲ႔ တံု႔ျပန္စကားဆိုလိုက္တယ္။
" တစ္ေယာက္ေယာက္လာေျပာလို႔ေလ။ "
ထိုသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ လူနာကုတင္ေဘးသို႔ ေလ်ွာက္သြားလိုက္ကာ ပန္းစည္းကို ထားလိုက္တယ္။
" ဆရာခ်င္က တကယ္ ႐ိုမန္႔တစ္ဆန္တာပဲ။ "
ဟန္က်ားက ႐ုတ္တရက္ ထေျပာတယ္။
" ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါအရမ္း ယဥ္ေက်းေနေတာ့ ေ႐ွာင္းလီဆီ ႐ွာစရာ ျပႆနာမ်ား႐ွိေနလို႔လား။ "
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္လည္း စိတ္ထဲထားမေနပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
" ကြၽန္ေတာ့္ မ်ိဳး႐ိုးက ခ်ီပါ။ "
" လိမ္မေနပါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားမ်ိဳး႐ိုးက ခ်င္မဟုတ္လား။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ သတၱဝါႀကီးဆိုတဲ့ စာလံုးေပါင္းနဲ႔ ခ်င္ေလ။ "
ဟန္က်ားက ေလွာင္ရယ္ရင္းေျပာတယ္။
အခန္းထဲမွာ႐ွိတဲ့ လူဆိုးဂိုဏ္းအဖြဲ႔ဝင္ေတြလည္း ပြဲက်သြားၿပီး ရယ္ေမာၾကတယ္။
" ေတာ္ၾကေတာ့။ လုပ္စရာ႐ွိတာသြားလုပ္ၾက။ ငါဆရာခ်ီနဲ႔ စကားေျပာလိုက္ဦးမယ္။ "
ေ႐ွာင္းလီထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေ႐ွာင္းလီကို ႏႈတ္ဆက္ကာ အခန္းထဲကထြက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးဟန္က်ားတစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားဖို႔က်န္တဲ့အခ်ိန္ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ေဘးနားက ျဖတ္သြားခိုက္ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ကို အဓိပၸာယ္အျပည့္ပါတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ျပီး သာသာယာယာပဲ အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။
အဲ့ေတာ့မွပဲ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္လည္း အသက္ဝဝ႐ႈႏိုင္ေတာ့တယ္။ ထို႔ေနာက္ ေ႐ွာင္းလီရဲ႕ကုတင္ေဘးမွာ သြားထိုင္လိုက္တယ္။
" ဆရာခ်ီ..မေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို ကယ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းက လူမသိေလ ေကာင္းေလပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဟန္က်ားကိုလည္း ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းေျပာလိုက္ပါ့မယ္....."
" ကိုယ္ အဲ့တာကို စိတ္ထဲမထားပါဘူး။ "
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္က ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေျပာတယ္။
" ဘာလို႔ အခုထိ တေလးတစားေတြ ေခၚေျပာေနတာလဲ။ "
ခပ္ေတြေတြ အမူအရာနဲ႔ ေ႐ွာင္းလီက
" ဆရာခ်ီ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကယ္ဆယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့တာအတြက္ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စည္းကမ္းအရ ေနာက္ဆို ဆရာခ်ီစကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ေ႐ွာင္းလီ အသက္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ "
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ သူ႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
" ကိုယ္လို ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္က မင္းအသက္ကို ဘာလို႔ လိုရမွာလဲ။ "
ေ႐ွာင္းလီကေတာ့ ဘာမွမေျပာႏိုင္ပဲ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ကို ေတြေတြႀကီး ျပန္ၾကည့္တယ္။
ေ႐ွာင္းလီရဲ႕ ခပ္ေတြေတြအမူအရာကို ျမင္ရေတာ့ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ စိတ္ထဲေပ်ာ္မိသြားတယ္။
" ကုိယ္မင္းကို ကယ္တာက မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလို႔ေလ။ မင္းလည္းကိုယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳရင္ ႐ို႐ိုေသေသ ေျပာမေနနဲ႔ေပါ့။ ဘယ္လိုလဲ။ "
ေ႐ွာင္းလီမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္ကာ ဘာမွမေျပာ။
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္က ခဏေတာ့ ေစာင့္လိုက္ၿပီး ေ႐ွာင္းလီဘာမွ ျပန္မေျပာတာကိုေတြ႔ေတာ့
" ကုိယ္မင္းကို သူငယ္ခ်င္းလို သေဘာထားတာကို မယံုတာလား။ "
ေ႐ွာင္းလီက ခ်င့္ခ်ိန္ေတြးေတာၿပီးတဲ့ပံုနဲ႔ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။
" ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေဘးမွာ လူဆိုးစျဖစ္ေတာ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ပဲ႐ွိေသးတယ္။ ပညာလည္းမတတ္ ဗဟုသုတလည္းမ႐ွိ ဂုဏ္လည္းမ႐ွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လိုလူကို ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ခ်င္မွာလဲ။ "
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလ ရယ္လိုက္တယ္။
" အဲ့ဒါဆို ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းျမစ္ Tea House မွာ ထမင္းလိုက္ေကြၽးတုန္းက ကိုယ္က မင္းနဲ႔မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာတုန္းကလည္း မင္းမယံုခဲ့ဘူးေပါ့။ "
ေ႐ွာင္းလီကလည္း ရယ္ေလတယ္။
" ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ ဆရာခ်ီဆိုရင္ေရာ ယံုမွာလား။ "
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ ေခါင္းငံု႔ကာ ေခတၱမ်ွစဥ္းစားၿပီးေနာက္
" မင္းက ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္မွာ ဂိုဏ္းစတားျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္တုန္းကေတာ့ ဖုန္းလံုနယ္မွာ မိသားစုနဲ႔ အတူတူေနတယ္။ "
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ေ႐ွာင္းလီမခန္႔မွန္းတတ္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ကို သံသယမ်က္ဝန္းနဲ႔ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
သို႔ေသာ္ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ကေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္မေနပဲ ဆက္ေျပာေနတယ္။
" အရင္တုန္းက ဖုန္းလံုနယ္မွာ ဖုန္းလံုဆိုတဲ့ ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္း႐ွိတယ္။ မင္းၾကားဖူးလားေတာ့ မသိဘူး။ "
ေ႐ွာင္းလီ ခဏေလာက္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး
" အဲ့ဂိုဏ္းက အရင္တုန္းက ဂိုဏ္းစတားႀကီးေတြ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဂိုဏ္းပဲ။ သူတို႔အဲ့မွာ ေလာင္းကစားဝိုင္းေတြဖြင့္တယ္လို႔ၾကားတယ္။ ေခါင္းေဆာင္က တုယန္စန္းေကာ ေလ။ "
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္က ရယ္လိုက္ကာ
" ေနာက္ပိုင္း ဖုန္းလံုဂိုဏ္းကို ဖ်က္လိုက္ၿပီး ဂိုဏ္းသားေတြလည္း တကြဲတျပားျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဖုန္းလံုဂိုဏ္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။ ေထာင္က်တာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ၾကာတယ္။ သူျပန္လြတ္လာေတာ့ သူ႔သားက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေတာင္ရေနၿပီ။ "
ထို႔ေနာက္ ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ ေခါင္းေမာ့ကာ ေ႐ွာင္းလီကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခြန္းခ်င္းေျပာလိုက္တယ္။
" သူက ကိုယ့္အဘိုးပဲ။ "
ေ႐ွာင္းလီကေတာ့ သူ႔ကို အ့ံျသတႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ နည္းနည္းေလာက္ၾကာမွ
" ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို မေၾကာက္တာ မအ့ံျသေတာ့ပါဘူး။ "
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္က ဆက္ေျပာတယ္။
" ကိုယ့္အဘိုးက ကိုယ္နဲ႔စုစုကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ေလ။ သူေထာင္ကလြတ္ေတာ့ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက အဘိုးကို သူတို႔နဲ႔အလုပ္လုပ္ဖို႔ လာေျပာေနၾကတုန္းပဲ။ အဘိုးက အျမဲျငင္းလႊတ္ေပမယ့္လည္း အဲ့ဒီလူေတြကို တေလးတစားပဲ ဆက္ဆံတယ္။ အဘိုးက ကိုယ့္ကို တစ္ခါတစ္ေလ ေျပာတယ္။ သူတို႔ေလ်ွာက္တဲ့လမ္းက ငါတို႔ေလ်ွာက္တဲ့လမ္းနဲ႔ မတူေပမယ့္ သူတို႔ကလည္း လူေတြပဲေလ တဲ့။ "
ေ႐ွာင္းလီ ျပန္ေျပာစရာစကားမ႐ွိျဖစ္ေနတယ္။
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ကေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း စကားကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆက္ေျပာေနတယ္။
" အခု ကိုယ္မင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္တာပါလို႔ေျပာရင္ ယံုမွာလား..မယံုဘူးလား။ "
ေ႐ွာင္းလီက သူ႔ကို ျပံဳးရင္းၾကည့္တယ္။
ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္ ေ႐ွာင္းလီရဲ႕ ဒီလိုအျပံဳးကို အရင္က တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ ဒီအျပံဳးက သူ႔မ်က္လံုးထဲ ေတာက္ပလြန္းလို႔ သူ႔ႏွလံုးသားေလး ျပာက်သြားၿပီေတာင္ ထင္ရတယ္။
ထို႔ေနာက္ ေ႐ွာင္းလီေျပာတာကိုျကားလိုက္ရတယ္။
" ခ်ီ႐ႈိ႕ယြမ္...မင္းကေတာ့ တကယ္စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ "
-----------------------------------------------
အပိုင်း ၁၇
Unicode
ချီရှို့ယွမ် ရှောင်းလီရဲ့လူနာခန်းထဲကိုဝင်လာတော့ အထဲမှာစကားပြောနေတဲ့ လူငါးယောက်ခြောက်ယောက်လောက်က ချက်ချင်းတိတ်သွားတယ်။ ပိုဆိုးတာက သူ့လက်ထဲက ပန်းစည်းဆီ အားလုံးရဲ့အကြည့်တွေစုပုံလာတာပါပဲ။
" ဟို..ဒါက...."
သူတို့ကိုပြန်ကြည့်ကာ ချီရှို့ယွမ် ပန်းစည်းယူလာရခြင်းအကြောင်းကို ရှင်းပြလေတယ်။
" ဆရာဝန်က မင်းကိုယ်ထဲက အဆိပ်အတောက်တွေပြေအောင် လုပ်ရမယ်လို့ပြောထားတယ်မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ ဒီရက်ပိုင်း ဆေးရုံက အစားအသောက်တွေပဲ စားနေရမှာဆိုတော့ အစားအသောက်လည်း ဝယ်မလာချင်တာနဲ့.... "
အစားအသောက်တွေဝယ်လာတဲ့ လူဆိုးဂိုဏ်းအဖွဲ့ဝင်တွေက သူ့အပြောကို သဘောမတူကြောင်း မျက်နှာအမူအရာနဲ့ဖော်ပြကြတယ်။
" ကျွန်တော် ဒီမှာဆေးရုံတက်နေတာ ခင်ဗျားဘယ်လိုသိလဲ။ "
ရှောင်းလီက ချီရှို့ယွမ်ကို ခပ်မြန်မြန်ကြည့်ကာ မေးတယ်။
ထိုစကားတွေကို ကြားပြီးနောက်ချီရှို့ယွမ် ခေတ္တမျှ ကြောင်အသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှောင်းလီရဲ့ အကြည့်နောက်ကွယ်က ဆိုလိုရင်းကို နားလည်လိုက်ပြီးနောက် အပြုံးလေးနဲ့ တုံ့ပြန်စကားဆိုလိုက်တယ်။
" တစ်ယောက်ယောက်လာပြောလို့လေ။ "
ထိုသို့ပြောပြီးနောက် လူနာကုတင်ဘေးသို့ လျှောက်သွားလိုက်ကာ ပန်းစည်းကို ထားလိုက်တယ်။
" ဆရာချင်က တကယ် ရိုမန့်တစ်ဆန်တာပဲ။ "
ဟန်ကျားက ရုတ်တရက် ထပြောတယ်။
" ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါအရမ်း ယဉ်ကျေးနေတော့ ရှောင်းလီဆီ ရှာစရာ ပြဿနာများရှိနေလို့လား။ "
ချီရှို့ယွမ်လည်း စိတ်ထဲထားမနေပဲ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
" ကျွန်တော့် မျိုးရိုးက ချီပါ။ "
" လိမ်မနေပါနဲ့၊ ခင်ဗျားမျိုးရိုးက ချင်မဟုတ်လား။ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့ သတ္တဝါကြီးဆိုတဲ့ စာလုံးပေါင်းနဲ့ ချင်လေ။ "
ဟန်ကျားက လှောင်ရယ်ရင်းပြောတယ်။
အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ လူဆိုးဂိုဏ်းအဖွဲ့ဝင်တွေလည်း ပွဲကျသွားပြီး ရယ်မောကြတယ်။
" တော်ကြတော့။ လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်ကြ။ ငါဆရာချီနဲ့ စကားပြောလိုက်ဦးမယ်။ "
ရှောင်းလီထိုသို့ပြောလိုက်တော့ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ရှောင်းလီကို နှုတ်ဆက်ကာ အခန်းထဲကထွက်သွားကြတယ်။ နောက်ဆုံးဟန်ကျားတစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားဖို့ကျန်တဲ့အချိန် ချီရှို့ယွမ်ဘေးနားက ဖြတ်သွားခိုက် ချီရှို့ယွမ်ကို အဓိပ္ပာယ်အပြည့်ပါတဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်ပြီး သာသာယာယာပဲ အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။
အဲ့တော့မှပဲ ချီရှို့ယွမ်လည်း အသက်ဝဝရှုနိုင်တော့တယ်။ ထို့နောက် ရှောင်းလီရဲ့ကုတင်ဘေးမှာ သွားထိုင်လိုက်တယ်။
" ဆရာချီ..မနေ့က ကျွန်တော့်ကို ကယ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းက လူမသိလေ ကောင်းလေပဲ။ ပြီးတော့ ဟန်ကျားကိုလည်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောလိုက်ပါ့မယ်....."
" ကိုယ် အဲ့တာကို စိတ်ထဲမထားပါဘူး။ "
ချီရှို့ယွမ်က ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ပြောတယ်။
" ဘာလို့ အခုထိ တလေးတစားတွေ ခေါ်ပြောနေတာလဲ။ "
ခပ်တွေတွေ အမူအရာနဲ့ ရှောင်းလီက
" ဆရာချီ၊ ကျွန်တော့်ကို ကယ်ဆယ်စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တာအတွက် တကယ်ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ စည်းကမ်းအရ နောက်ဆို ဆရာချီစကားတစ်ခွန်းနဲ့တင် ရှောင်းလီ အသက်ပေးနိုင်ပါတယ်။ "
ချီရှို့ယွမ် သူ့ကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
" ကိုယ်လို ကျောင်းဆရာတစ်ယောက်က မင်းအသက်ကို ဘာလို့ လိုရမှာလဲ။ "
ရှောင်းလီကတော့ ဘာမှမပြောနိုင်ပဲ ချီရှို့ယွမ်ကို တွေတွေကြီး ပြန်ကြည့်တယ်။
ရှောင်းလီရဲ့ ခပ်တွေတွေအမူအရာကို မြင်ရတော့ ချီရှို့ယွမ် စိတ်ထဲပျော်မိသွားတယ်။
" ကိုယ်မင်းကို ကယ်တာက မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းဖြစ်နေလို့လေ။ မင်းလည်းကိုယ့်ကို သူငယ်ချင်းအဖြစ်အသိအမှတ်ပြုရင် ရိုရိုသေသေ ပြောမနေနဲ့ပေါ့။ ဘယ်လိုလဲ။ "
ရှောင်းလီမျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်ကာ ဘာမှမပြော။
ချီရှို့ယွမ်က ခဏတော့ စောင့်လိုက်ပြီး ရှောင်းလီဘာမှ ပြန်မပြောတာကိုတွေ့တော့
" ကိုယ်မင်းကို သူငယ်ချင်းလို သဘောထားတာကို မယုံတာလား။ "
ရှောင်းလီက ချင့်ချိန်တွေးတောပြီးတဲ့ပုံနဲ့ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြန်ပြောတယ်။
" ကျွန်တော် လမ်းဘေးမှာ လူဆိုးစဖြစ်တော့ ဆယ့်ငါးနှစ်ပဲရှိသေးတယ်။ ပညာလည်းမတတ် ဗဟုသုတလည်းမရှိ ဂုဏ်လည်းမရှိတဲ့ ကျွန်တော့်လိုလူကို ခင်ဗျားက ဘယ်လိုလုပ် မိတ်ဆွေဖွဲ့ချင်မှာလဲ။ "
ချီရှို့ယွမ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေ ရယ်လိုက်တယ်။
" အဲ့ဒါဆို မျှော်လင့်ခြင်းမြစ် Tea House မှာ ထမင်းလိုက်ကျွေးတုန်းက ကိုယ်က မင်းနဲ့မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းဖြစ်ချင်ပါတယ်လို့ ပြောတုန်းကလည်း မင်းမယုံခဲ့ဘူးပေါ့။ "
ရှောင်းလီကလည်း ရယ်လေတယ်။
" ကျွန်တော့်နေရာမှာ ဆရာချီဆိုရင်ရော ယုံမှာလား။ "
ချီရှို့ယွမ် ခေါင်းငုံ့ကာ ခေတ္တမျှစဉ်းစားပြီးနောက်
" မင်းက ဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ်မှာ ဂိုဏ်းစတားဖြစ်တယ်။ ကိုယ် ဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ်တုန်းကတော့ ဖုန်းလုံနယ်မှာ မိသားစုနဲ့ အတူတူနေတယ်။ "
အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ချီရှို့ယွမ် ဘာပြောချင်တာလဲ ရှောင်းလီမခန့်မှန်းတတ်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် ချီရှို့ယွမ်ကို သံသယမျက်ဝန်းနဲ့ပဲ စိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
သို့သော် ချီရှို့ယွမ်ကတော့ သူ့ကိုကြည့်မနေပဲ ဆက်ပြောနေတယ်။
" အရင်တုန်းက ဖုန်းလုံနယ်မှာ ဖုန်းလုံဆိုတဲ့ ဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းရှိတယ်။ မင်းကြားဖူးလားတော့ မသိဘူး။ "
ရှောင်းလီ ခဏလောက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး
" အဲ့ဂိုဏ်းက အရင်တုန်းက ဂိုဏ်းစတားကြီးတွေ တည်ထောင်ခဲ့တဲ့ ဂိုဏ်းပဲ။ သူတို့အဲ့မှာ လောင်းကစားဝိုင်းတွေဖွင့်တယ်လို့ကြားတယ်။ ခေါင်းဆောင်က တုယန်စန်းကော လေ။ "
ချီရှို့ယွမ်က ရယ်လိုက်ကာ
" နောက်ပိုင်း ဖုန်းလုံဂိုဏ်းကို ဖျက်လိုက်ပြီး ဂိုဏ်းသားတွေလည်း တကွဲတပြားဖြစ်ကုန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဖုန်းလုံဂိုဏ်းရဲ့ ခေါင်းဆောင်ကတော့ အဖမ်းခံလိုက်ရတယ်။ ထောင်ကျတာ အနှစ် နှစ်ဆယ်ကြာတယ်။ သူပြန်လွတ်လာတော့ သူ့သားက အိမ်ထောင်ကျပြီး ကလေးတောင်ရနေပြီ။ "
ထို့နောက် ချီရှို့ယွမ် ခေါင်းမော့ကာ ရှောင်းလီကိုကြည့်ပြီး တစ်ခွန်းချင်းပြောလိုက်တယ်။
" သူက ကိုယ့်အဘိုးပဲ။ "
ရှောင်းလီကတော့ သူ့ကို အံ့သြတကြီးစိုက်ကြည့်နေတယ်။ နည်းနည်းလောက်ကြာမှ
" ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို မကြောက်တာ မအံ့သြတော့ပါဘူး။ "
ချီရှို့ယွမ်က ဆက်ပြောတယ်။
" ကိုယ့်အဘိုးက ကိုယ်နဲ့စုစုကို တကယ်ချစ်တဲ့ လူကောင်းတစ်ယောက်လေ။ သူထောင်ကလွတ်တော့ အသက်ငါးဆယ်ကျော်နေပြီ။ တစ်ချို့လူတွေက အဘိုးကို သူတို့နဲ့အလုပ်လုပ်ဖို့ လာပြောနေကြတုန်းပဲ။ အဘိုးက အမြဲငြင်းလွှတ်ပေမယ့်လည်း အဲ့ဒီလူတွေကို တလေးတစားပဲ ဆက်ဆံတယ်။ အဘိုးက ကိုယ့်ကို တစ်ခါတစ်လေ ပြောတယ်။ သူတို့လျှောက်တဲ့လမ်းက ငါတို့လျှောက်တဲ့လမ်းနဲ့ မတူပေမယ့် သူတို့ကလည်း လူတွေပဲလေ တဲ့။ "
ရှောင်းလီ ပြန်ပြောစရာစကားမရှိဖြစ်နေတယ်။
ချီရှို့ယွမ်ကတော့ သူ့ကိုကြည့်ရင်း စကားကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဆက်ပြောနေတယ်။
" အခု ကိုယ်မင်းနဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်ချင်တာပါလို့ပြောရင် ယုံမှာလား..မယုံဘူးလား။ "
ရှောင်းလီက သူ့ကို ပြုံးရင်းကြည့်တယ်။
ချီရှို့ယွမ် ရှောင်းလီရဲ့ ဒီလိုအပြုံးကို အရင်က တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး။ ဒီအပြုံးက သူ့မျက်လုံးထဲ တောက်ပလွန်းလို့ သူ့နှလုံးသားလေး ပြာကျသွားပြီတောင် ထင်ရတယ်။
ထို့နောက် ရှောင်းလီပြောတာကိုကြားလိုက်ရတယ်။
" ချီရှို့ယွမ်...မင်းကတော့ တကယ်စိတ်ဝင်စားစရာပဲ။ "