Kabanata 29
Selfish
I woke up because of a dream. I can feel my forehead sweating but it's shocking to know that I'm still calm. I looked both sides to see my parents peacefully sleeping. I was placed in the middle.
Instead of waking them up, I forced myself to go back to sleep. It was hard but knowing my parents were beside me put me at ease. It took me maybe an hour to finally go back to sleep.
Nagising ako kinabukasan na si Mama na lang ang katabi. I can't see Papa beside me anymore but I can hear the water in the shower, it must be him.
The flow was smooth for the whole day. In the morning, Mama invited all of us for a swim in the pool, pinaunlakan iyon ng lahat.
I invited Miss Eliza and Noah for a dinner. Mabuti na lamang ay hindi pa bumabalik si Miss Eliza sa lungsod. Mama badly wants to talk to her too. Sa puntong marami siyang ipinahanda para sa hapunan.
Hindi umalis si Papa buong araw kahit iilang tawag ang natanggap. Tanging ang kapatid ko lang na saglit na umalis at bumalik din nang gumabi.
Nanatili ako sa bahay buong araw. Dean left the house to pick up my things in the condo. Even when he told me he will bring the clothes on his house. Totoo nga dahil dala niya na ang mga damit na iyon nang bumalik sa bahay.
Gusto kong sumama para tumulong pero hindi niya ako hinayaan. I ended up talking with Mama for the whole day.
Buong araw halos hindi kami nagkakausap ni Dean dahil palagi kong kasama si Mama. It's not a bad thing because it was my chance to catch up things for the past few years.
Hanggang sa gumabi ay mas lalo kaming hindi nagkakausap lalo na't kausap ko na si Noah. He didn't disturb us but he remained sitting not far from me while silently talking with my brother.
Sa distansya na mayroon kami na ilang metro lang ang pagitan, alam kong rinig niya ang pinag-uusapan namin. Hindi ko na lang pinansin dahil mukhang seryoso ang pinag-uusapan nila ni Kuya. My parents were busy talking with Miss Eliza too.
The night ended peacefully. Hinatid namin si Miss Eliza at Noah sa labas nang gumabi na. Pinanood ko ang tuluyang paglabas ng sasakyan sa mataas na gate.
"You must be tired," Dean whispered as he snaked one of his arm around me.
I gave him a small smile. Napatingin ako kay Mama nang bigla siyang nagsalita.
"It's cold here, let's get inside." she said calmly.
Hinawakan ni Papa ang kanyang likuran para igiya papasok ng bahay. Nauna nang pumasok si Kuya dahil may kausap sa cellphone. Tahimik kaming sumunod.
"Anong oras alis natin bukas?" I asked silently.
He gently kissed the side of my head.
"Four in the morning," he said softly.
I looked at him.
"Ayos lang ba sa Doña?" I asked curiously.
Kumunot ang kanyang noo.
"Of course, why?"
I bit the insides of my cheeks. Nag-iwas ako ng tingin. Now I wonder if she had an idea about us.
"Wala lang..."
Noong huli ko siyang nakita ay kausap niya ang inakala kong girlfriend ni Dean sa exhibit. She's talking fondly at her, but maybe it doesn't mean she likes that girl for Dean. I don't want to think any negativities anymore. Kung gusto niya man ang babaeng iyon kay Dean, wala na akong magagawa roon.
Dean already stated that he had no romantic relationship with that girl. I should believe him more than my thoughts. I'd rather choose my peace of mind this time.
Muli kong naalala ang ibinigay na pera ng Doña noon. Hindi ko iyon ginamit at sigurado akong nasa bahay pa iyon. Ibabalik ko iyon kay Dean kapag nakuha ko na.
"Don't think about my mother. Alam niyang gusto kita," seryosong sabi niya.
Nag-init ang pisngi ko. If he likes me, he should just keep it!
"Sana hindi mo na lang sinabi..." mahinahon na sabi ko kahit na malakas ang pagtibok ng puso.
"She asked, I answered her. What's wrong with that?"
Hindi ko rin alam. Nagkibit na lamang ako ng balikat dahil hindi ko rin alam ang isasagot. Natahimik na ako.
He's so serious now, secretly trying to read my thoughts. Ramdam ko ang mariin na titig niya sa akin habang mabagal na naglalakad.
"What are you thinking?" hindi niya na nakayanan.
"Wala, Dean."
"You look bothered," mariin na puna niya.
Tinaasan ko siya ng kilay. Sa mga tinatanong niya ngayon, siya ang nagmumukhang madaming iniisip! He's the one who looks bothered here. Baka kung hindi ko sagutin ang tanong niya, hindi siya makakatulog mamayang gabi!
"Nakatulog ka ba kagabi?" I asked him instead.
Tumalim ang kanyang tingin sa tanong ko. I smiled at him to prove that my intention was pure. I'm just asking!
"Don't ask," he said darkly.
Mahina akong tumawa. Nag-iwas siya ng tingin, nananatili naman akong nakatingala.
"Hindi ka ba nakatulog?"
"If I say yes, will that satisfy you?" he sounds amused but with a hint of irritation.
Nakagat ko ang ibabang labi para pigilan ang sarili sa pagtawa, tuwang-tuwa sa nakikitang paghihirap niya ngayon.
Nakapasok na sina Mama sa bahay habang kaming dalawa ay nasa labas pa rin dahil sa mabagal na paglalakad. Wala ng tao sa labas, tanging ang mga gwardya na lang na nakatayo sa madidilim na sulok.
"Hindi naman..." mahinahong sagot ko.
"I used my hands," he said suddenly.
"Huh?"
"I told you I can't sleep last night," he said calmly.
Hindi ko makuha ang kanyang sinabi. Tumigil ako sa paglalakad para harapin siya.
"Hindi ko maintindihan," mahinang sabi ko, nag-iisip pa rin.
"I took a cold shower but it didn't help. I was hard, that's why I used my hands—"
Nanlaki ang mata ko at napalayo sa kanya.
"Anong kamay, Dean?!" halos mag-eskandalo ako.
He chuckled as he tried to pulled me closer to him. Ayokong lumapit! I pinched his arm when he tried to pulled me again, he muttered a curse.
Matagal akong nakatulog kaya nang ginising ay inaantok pa. Nauna na bumaba sina Mama kaya mabilis ang bawat galaw ko. I did a quick shower and wore a simple dress. I blow-dried my hair before I went down.
Masyadong malamig ang hangin ngayong madaling araw, siguradong hindi ko kakayanin kung hahayaan ko lang na basang-basa ang buhok.
Lumapit si Dean sa paanan ng hagdan nang makita ang pagbaba ko. Hinintay niya akong tuluyang makababa.
He held my hands as he pulled me closer to him. He kissed the side of my head, I slightly hugged him.
"Good morning," he greeted silently.
Abala si Mama sa pagmamando na ilagay ang mga gamit sa helicopter na nasa labas ng bahay. Papa is busy talking with someone on his phone too. Ilang minuto ang lumipas, tinawag niya si Dean at pansamantala akong naiwan.
Narinig ko ang yapak nang pagbaba ni Kuya. He's wearing a white shirt and a khaki pants. Malapit lang ako sa paanan ng hagdan kaya ako ang una niyang nilapitan.
He smiled as he hugged me. I hugged him back. Medyo lumayo siya pero nananatili ang hawak sa akin.
"I need to do something. I'll follow you later, okay?" he said softly.
I smiled at him. He combed my hair as he gently stared at me for a moment.
"Take care, baby." he kissed my cheeks as he left the house.
Bumalik si Dean sa akin nang matapos ang kanilang pag-uusap ni Papa.
Paglabas pa lang ng bahay, sumalubong ang malakas na ihip ng hangin. Dean pulled me more closer to him by wrapping his arm around my waist. Kung hindi lang ako malapit sa kanya, siguradong matinding lamig ang mararamdaman ko.
Mayroong dalawang helicopter dahil hindi kasya ang apat na tao sa isa lang. Dumapo ang tingin ko sa nakasulat sa isang parte ng helicopter. Dean Andrada.
Nilingon ko ang kabila kung saan sasakay sina Mama at nakitang ganoon din ang nakasulat.
Alam kong mayaman siya pero nakakagulat pa rin na makitang pagmamay-ari niya ang nakikita ko. It costs millions, I'm sure of that!
Mabilis ang pagdating namin sa lungsod. Bumaba kami sa helipad ng isang tanyag na building na nasa lungsod. It can't compete to the buildings of Manila, but it's probably the tallest in the town.
Pagbaba ng building, mayroon ng naghihintay na dalawang sasakyan. Ang mga magulang ko ay sakay ng puting SUV na may sariling driver.
Dean held my elbow to guide me towards the black SUV. He opened the door for me, I went in.
Umikot siya patungo sa kabilang bahagi at nakita ko ang pag-abot ng isang lalaki sa susi ng sasakyan. The man bowed a little bit before he went back inside the building.
Nasa unahan ang sasakyan nila Mama habang nakasunod naman kami.
Walang pinagbago ang lungsod. Kung anong itsura nito sa pag-alis ko, ganoon din sa pagbabalik ko ngayon. Hindi rin naman umabot ng taon simula ng umalis ako kaya hindi ko na inaasahan na may mapapansin akong pagbabago.
"Are you tired?" he asked seriously as he rested his hand on my thigh.
Napatingin ako roon. It made me a little bit distracted.
"Hindi naman..."
"Let's sleep when we get home." he said as he slightly caressed my thigh.
Ngumuso ako. Hindi na yata mawawala ang mga ganitong epekto niya sa akin.
Hindi pa nakakalapit, agad kong natanaw ang nagbabantay sa bungad papasok ng hacienda. Wala ito noon!
"Bakit may mga bantay?"
Pinanood ko ang pagtigil ng sinasakyan nila Mama dahil hinarang. Nakasunod kami kaya natigil na rin. Tinignan lang ng isang lalaki ang driver bago inangat ang barrier.
Nang kami na ay isang busina lang galing kay Dean ay mabilis sumaludo ang nagbabantay at ipinaangat ang barrier.
"The hacienda is not that open anymore," he said calmly.
Ang malaking ektaryang lupaing ito ay pagmamay-ari nila. Nasa sa kanila iyon kung anong gusto nilang gawin dito.
Pero nakakagulat na sa ilang taong lumipas, ngayon lang nila naisipang maglagay ng bantay.
"Mga nakatira na lang dito ang makakapasok kung ganoon?"
"I'll think about that,"
Mula sa tanawin sa labas, lumipat ang tingin ko sa kanya.
"Anong iisipin mo?"
He pursed his lips, like this is not the time to ask that question. But I'm too eager to cure my curiosity.
"I'm planning to remove them—"
"You can't do that,"
He glanced at me seriously.
"I swear, I can."
Kumunot ang aking noo.
"Aalisin mo pero para saan?"
Litong-lito ako. Maraming tao ang nakatira sa buong hacienda ng ilang taon. Halos lahat ay dito na lumaki at nagka-asawa. Bigla-bigla ang naririnig ko ngayon kaya gusto ko marinig ang rason.
Ibinalik niya ang tingin sa daan. He looked so serious now, but his hold on my thigh remained. Kahit siguro anong pag-usapan namin dito, hindi siya bibitaw.
"This is still my plan—"
"You can't just remove them that easily, Dean. Maraming nakadepende sa hacienda!" I can't stop myself.
His jaw clenched.
"Please, don't shout. Let's talk about this calmly."
I pursed my lips, tahimik na pinagsisihan ang bahagyang pagtaas ng boses.
"I want to know your thoughts..."
I slowly nodded. He caressed my thigh again. Napatingin ako roon.
"Papaalisin ko at ililipat sa ibang lugar. It's still my plan." aniya sa mas marahan na paraan.
Umawang ang aking labi habang tinitignan ang kanyang kamay sa aking hita. His hand is huge, it can hold my thigh whole. His veins were perfectly visible. I'm distracted!
"M-Most of them were old already. Sa tingin ko'y mas mahihirapan sila kung ipapalipat mo pa..." kalmadong sabi ko.
Hindi ko na nasundan ang kanyang reaksyon dahil nananatili ang aking tingin sa kanyang kamay.
"I'll think about that too..."
Inangat ko ang tingin sa kanya. He's facing the road with a smirk on his face.
"What's the purpose of your plan?"
"Those people didn't deserved living here."
"How can you say that?"
Hindi na siya sumagot pa. He ignored my question.
The people here didn't like me, but it doesn't mean I will agree to his plan. Halos lahat ng mga nakatira rito ay halos dumepende sa kung ano ang nasa hacienda.
Kahit na sabihing ililipat sila ng lugar, mahihirapan pa rin sila pagdating sa paghahanap-buhay. But then, this is not my decision anymore. This is their land, it's on their hands already.
Nilingon ko ang bintana at sakto ang pagdaan namin patungo sa bahay na tinitirhan ko noon.
Tumindig ang aking balahibo nang magtagal ang tingin ko roon kahit na nalagpasan na.
I don't have to be scared anymore. He's with me now.
I felt him caressed my thigh. Muling bumaba ang tingin ko roon. I unconsciously traced his veins. He chuckled softly.
I know it's selfish but I want him to stay with me, even from the darkness of the hacienda.