a/n:
Een verjaardags cadeautje voor jullie van mij! Enjoy!
Liefs, Lotte.
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
"Dit heeft haast! We moeten erdoor." Nadat de ambulance gestopt was bij het ziekenhuis was Jurgen mee gerend naar binnen.
"Meneer, tot hier en niet verder." de dokter hield hem tegen voor twee klapdeuren en Jurgen hield zijn pas in. "Maar..-" begon hij. "Sorry, dit is een controlekamer. Bezoekers mogen het hier absoluut niet betreden." legde de dokter uit. Jurgen knikte en zuchtte toen de deuren voor zijn neus gesloten werden.
Jurgen liet zich zakken in een van de stoelen die in de dichtstbijzijnde gang gevestigd waren. Hij legde zijn hoofd in zijn handen en staarde naar zijn voeten. In een klap was alles bij hem weg. Hun appartement, hun spullen en als allerbelangrijkste: Eva was er niet. Opnieuw bekroop het schuldgevoel de arme jongen terwijl hij helemaal niets aan de brand kon doen. Jurgen voelde zich schuldig omdat hij er niet was om Eva te redden. Hij had in de plaats van de brandweer moeten zijn. Hij had…
Ineens ging zijn telefoon af en Jurgen schrok zich een ongeluk. Onhandig griste hij het apparaatje uit zijn broekzak van zijn spijkerbroek en zag dat Amber hem belde. Twijfelend keek hij naar het scherm en wipte van zijn ene been op de andere. Maar Jurgen had tegen haar gezegd dat ze altijd kon bellen als er iets was. Voordat de oproep over kon gaan op voicemail, drukte Jurgen toch maar op het groene knopje en hoopte dat zijn voorgevoelens niet waar waren.
"Jurgen!" de gejaagde stem van Amber klonk direct door de telefoon. "Am? Wat is er? Gaat alles wel goed?!" zei Jurgen bezorgd en zijn hart begon sneller te kloppen. "Om eerlijk te zijn, niet echt. Mijn vader is er achter gekomen dat jullie het weten. En nu is hij echt heel boos op mij. Hij heeft me net weer vaak geslagen en en…-" Amber begon te snikken aan de andere kant van de lijn.
"Hij heeft wat gedaan?!" Jurgens stem sloeg over en verschillende mensen keken verstoord op die her en der in de wachtkamer zaten.
"Luister, ik heb heel kort voor mijn vader er achter komt dat ik vertrokken ben. Ik stap zometeen in de trein naar Diemen en slaap in een hotel buiten Amsterdam." zei ze. "Je had bij mij mogen intrekken maar…-" Jurgens stem stierf weg. "Wat is er gebeurt?" vroeg Amber bezorgd terwijl Jurgen de trein op de achtergrond hoorde. "Er is brand geweest en er is niets meer van over." gooide hij eruit en nu pas besefte hij het echt. "Wat?! Waar ben je nu?" vroeg Amber geschrokken. "In het ziekenhuis. Eva heeft te veel rook binnen gekregen en is daarvoor controle." probeerde hij rustig uit te leggen.
"Jezus, sorry dat ik belde." Amber voelde zich gelijk schuldig en was even stil om het te kunnen verwerken. "Nee! Geeft niks. Ik heb gezegd dat je altijd kon bellen als er iets was dus ik houd mijn woord. Stuur mij een berichtje met de naam van je hotel." zei Jurgen. "Nee, Jur, blijf alsjeblieft daar. Dit kun je niet maken." fluisterde Amber. "Ik zorg dat ik er ben zodra Eef wakker is. Ik wil jullie allebei helpen." kreunde Jurgen en haalde vermoeid een hand door zijn haren heen.
"Lieverd, dat weet ik, maar denk alsjeblieft goed na nu." antwoordde ze en Jurgen zuchtte hardop.
"Am, stuur me die naam van het hotel. Ik kom er zo aan." voordat ze op kon antwoorden drukte Jurgen op het rode knopje. Hij keek even naar de gesloten klapdeuren en toen naar zijn telefoon. "Ik ben straks weer bij je, Eef. Het komt goed. Voor ons allemaal." fluisterde hij. Jurgen voelde alles als een waas aan zich voorbij gaan toen hij het ziekenhuis uit denderde. Hij trok een sprint toen hij toevallig zag dat de bus van Diemen klaar stond voor vertrek bij de bushalte bij het ziekenhuis. Hij bedacht zich geen seconde en trok een sprint naar de bus.
"Goedenavond." Jurgen glimlachte half naar de buschauffeur en moest twee keer zijn OV-chipkaart op de houder drukken voordat hij ingecheckt was. "Goedenavond." zei de chauffeur vriendelijk terug toen hij Jurgen leek te herkennen en Jurgen stapte de bus in die meteen vertrok. Ongeduldig ging hij op een random plek zitten en haalde zijn telefoon tevoorschijn. Amber had hem het hotel gestuurd waar ze geboekt had voor vanavond en zag dat het een kleine twintig minuten rijden was naar het hotel.
Jurgen Ekkelenkamp Am, ik zit nu in de bus richting Diemen. En ja, ik zorg ervoor dat ik er ben zodra Eva wakker wordt. Haar ouders zouden ook komen en die bellen mij dus maak je niet druk.
Amber Verhoeven Jur, dit had je echt niet hoeven doen. Maar echt super lief van je ondanks de kut situatie waar je in zit. Ik durf niet buiten te wachten maar zit in de lobby van het hotel.
Jurgen Ekkelenkamp Dat begrijp ik heel goed. Ik ben straks bij je, nog heel eventjes.
Jurgen stopte zijn telefoon weg en staarde uit het raam. Vanmiddag leek alles nog zo gewoon… Tot hij zo nodig moest uitvallen tegen Eva en zich niet realiseerde hoe zij zich gevoeld had in die situatie. Daar was alles begonnen… Jurgen voelde tranen achter zijn ogen branden maar knipperde die gelijk weg. Beide meisjes werden vanavond gered en daar zou hij persoonlijk voor zorgen, desnoods met wat hulp maar het kwam goed.
Toch?