Keith Trepp, 1987
Ik bekijk mezelf. Ik zie er prima uit. Pak zit goed, andere pakken liggen klaar. Gelukkig lagen die er nog in de parts & services room. Nu nog de kinderen.
Some bots are just distractions, some bots are just gold.
Ik open de deur van de giftroom en gluur naar buiten. Gelukkig was deze ruimte afgesloten, zodat ik mijzelf hier kan voorbereiden. Er zijn ongeveer twintig kinderen, gok ik. De meeste staan om de animatronics heen, maar sommige eten pizza. Hmm... Die zijn wel prima. Ik kijk verder. Drie dikke moeders zitten ergens aan een tafeltje druk te kletsen. Jeremy zit op een stoel in het hoekje te staren naar het podium. Mooizo, hij doet zijn werk prima. Niemand weet waar ik ben, dus ik kan nu toeslaan. Voor de laatste keer check ik mijzelf in de spiegel. Niemand ziet dat ik menselijk ben... Let's do this.
De kinderen die druk om het podium heenstaan hebben niks door, en de moeders ook niet. Jeremy? Zeker niet. Maar de kinderen die aan een ander tafeltje pizza aan het eten zijn kijken mij met grote ogen aan. Het zijn Zes 6. Oke, maakt niet uit. Ik zoek wel wat voor de zesde. Jeremy is zo blind dat hij niks doorheeft. Ik loop langzaam naar de tafel.
"Hey kids! Willen jullie een verassing van Golden Freddy?" De kinderen kijken mij enthousiast aan. Ze hebben natuurlijk nooit een gouden Freddy gezien.
"Ja!" Roepen ze allemaal. Ik schrik en kijk om mij heen. Gelukkig, volgens mij heeft niemand mij gezien.
"Volg mij!" Zeg ik. De zes kinderen volgen mij gelijk. Ik loop naar de giftroom, en sluit de deur.
"Golden Freddy, waarom sluit je de deur?" Een klein jongentje met een shirt van Toy Bonnie kijkt mij verbaasd aan. Ik ga door mijn hurken.
"Hoe heet je?" Vraag ik.
"Mike", zegt het jongentje. Hij kijkt mij met grote ogen aan. Ik twijfel. Hij eerst of hij laatst? Ik sta weer op, draai me om en kijk nu naar een meisje van een jaar of 8.
"Zullen we een spelletje spelen?" Vraag ik. Natuurlijk willen ze het.
"Sluit allemaal je ogen maar!"