Unicode
ရှီပုဖန်စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းတယ်လို့ ခံစားရတဲ့အရာမှန်သမျှဟာ ကျန်းယွမ်ပိုင်အတွက်တော့ ထိတ်လန့်စရာအတိပင်။
သူ့ရဲ့ရှော့ခ်ရသွားတဲ့မျက်လုံးတွေက ပြူးကျယ်သွားရင်း
“ ငါ့ပါးကငါ့ကိုရိုက်လိမ့်မယ် ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်ရဲ့အကြည့်နဲ့ဆုံတွေ့မိတဲ့အချိန် ရှီပုဖန်အတန်ငယ်တုန်ယင်သွားပြီး သူ့နှလုံးသားထဲကနေ ပြင်းထန်မွန်းကြပ်တဲ့ခံစားချက်တစ်ခု အရှိန်ပြင်းစွာထွက်ပေါ်လာသည်။
“ မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိနေပြီလဲ? အခုချိန်ထိ မင်းအဖေက မင်းကိုရိုက်တုန်းပဲလား? ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်က ခေါင်းကို အောက်ငိုက်စိုက်ချလိုက်တော့ သူ့ရဲ့ကွေးလိမ်နေတဲ့ဆံပင်လေးက မျက်တောင်လေးတွေထက် နားခိုသွားလျက်။ ရှီပုဖန်က လက်ဆန့်ကာ ယင်းကိုဖယ်ပေးဖို့ လုပ်လိုက်ပေမဲ့ ကျန်းယွမ်ပိုင်က ချက်ချင်းပင် သူ၏ထိတွေ့မှုကို ရှောင်လိုက်ပြန်သည်။ သူက သဘောမကျ၊ မကျေမနပ်ဖြစ်နေတဲ့အသံနဲ့ပြောလိုက်ပေမဲ့ ရှီပုဖန်အတွက်ကတော့ အလိုလိုက်ခံထားရတဲ့ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုမူနေတယ်လို့ ခံစားရစေ၏
“ ငါ့ကိုမထိနဲ့ ”
သူ့လိုမျိုးမိဘစကားကို တသွေမတိမ်းနားထောင်တတ်တဲ့သူမျိုးကို ရှီပုဖန်တစ်ခါမှမဖြင်ဖူးပေ။ သူကသူ့မိဘတွေကို ဘယ်လိုငြင်းပယ်ရမလဲဆိုတာကိုတောင် မသိဘူး။ ဒါကြောင့်မို့ ရှီပုဖန်က ဒီနေရာမှာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာလေးတွေကို ရှာဖွေနိုင်တယ်လို့ မထင်တော့ချေ။ သူ နောက်နည်းလမ်းတစ်ခုပြောင်းကာ ရည်ရွယ်ချက်ချက်ရှိရှိဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“ မင်းပါးက မင်းကို နေ့ကလေးထိန်းကျောင်းက ကလေးတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံနေတာလား? မင်း ဘာမှအမှားမလုပ်ထားတာတောင် သူက မင်းကို သူ့စိတ်ကြိုက်အိမ်ပြန်ခေါ်လာတယ်။ သူက အတန်းမတက်အောင် ထိန်းသိမ်းထားတာက နည်းနည်းလေးမပိုလွန်းဘူးလား?”
ကျန်းယွမ်ပိုင်လည်း နဂိုက အဲ့လိုတွေးမိပေမဲ့ ကျန်းဖျင်ကျင့်ပြောတာကို သူမလိုက်နာဘဲမနေရဲပေ။ အခုချိန်မှာ ရှီပုဖန်က သူ့အတွေးတွေကို မြင်သာအောင် မီးမောင်းထိုးပြလိုက်သလိုပင်။ ကျန်းယွမ်ပိုင်က သူ့မျက်လုံးထောင့်ကို ပွတ်လိုက်ပြီး တိတ်တိတ်လေးပဲဆက်နေလိုက်သည်။
ရှီပုဖန်ရဲ့မျက်လုံးတွေ တောက်ပသွားပြီး ကျန်းယွမ်ပိုင်နဲ့ပိုနီးကပ်အောင် တိုးသွားလိုက်ကာ
“ ဘယ်လိုတောင်ထက်မြက်လိုက်တဲ့ကလေးလေးလဲ။ မင်း တကယ်အတန်းကိုမသွားတော့ဘူးပေါ့။ မင်းအဖေက အိမ်ကိုသော့တောင်ခတ်ထားခဲ့တာမဟုတ်ဘူး တကယ်လို့ မင်းသွားချင်တယ်ဆိုရင် ဒီတိုင်းလေးသွားလို့ရနိုင်တာပဲ မဟုတ်ဘူးလား? ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်ရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ အနည်းငယ်လှုပ်ခတ်သွားရ၏။
ရှီပုဖန်ရဲ့စကားလုံးတွေက ကျန်းယွမ်ပိုင်၏အစစ်အမှန်ခံစားချက်တွေကို လှစ်ဟပြလိုက်သလိုပင်။ ကျန်းဖျင်ကျင့်ရဲ့ဆက်ဆံမှုတွေကို သူ့နှလုံးသားထဲမှာ သဘာဝအလျောက်ငြင်းဆန်နေတာဖြစ်သည်။ သို့ပေတည်း သူက အမြဲတမ်း အားနည်းပြီးတော့ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ရတာကိုလည်း ကြောက်ရွံ့လေသည်။ ဒီတစ်ကြိမ် ကျန်းဖျင်ကျင့် ကျိယန့်ဖျင်ရဲ့ဖုန်းခေါ်မှုကိုလက်ခံရတာနဲ့ သူ့ကို အိမ်ပြန်ခေါ်ဖို့ အပြေးရောက်လာသည်။ ကြည့်ကောင်းအောင်ပြောရမယ်ဆိုရင် ကျန်းဖျင်ကျင့်က ကျန်းယွမ်ပိုင်ကို ကာကွယ်ပေးတယ်ပေါ့။ သို့သော်ငြား အမှန်အတိုင်းဆိုရမယ်ဆိုရင် သူက ကျန်းယွမ်ပိုင်အပေါ် ထိန်းချုပ်ချင်နေတာပင်။ ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကျန်းဖျင်ကျင့်က ကျန်းယွမ်ပိုင်ပေါ်မှာ ထိန်းချုပ်လေ့ရှိပြီး ကျန်းယွမ်ပိုင်က မှားနေတဲ့လမ်းကြောင်းကို ဦးတည်မယ်လို့ထင်ရင် သူကချက်ချင်းအမှန်ပြင်ပေးလိမ့်ပေမည်။
တကယ်လို့ ဒီနေ့မှာ သူမဟုတ်ဘဲ ကျန်းယိုရှို့ဖြစ်နေခဲ့မယ်ဆိုရင် ကျန်းဖျင်ကျင့်က သူ့ကိုဒီလိုမျိုးဖိအားပေးပြီး အိမ်ပြန်ခေါ်လာမှာမဟုတ်ပေ၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျန်းယိုရှို့က ဒီလိုကျိုးကြောင်းမဆီလျော်တဲ့ဆက်ဆံမှုမျိုးကို မည်သည့်အခါမျှ လက်ခံမည်မဟုတ်သောကြောင့်ပင်။
ရှီပုဖန် ဆက်ပြောလိုက်သည်
“ ဒီနေ့labခန်းထဲသွားရမယ်လို့ငါကြားတယ်၊ မင်း အဲ့ဒါကိုလုံးဝသဘောကျလောက်တယ်။ ငါတို့က ဂျူနီယာနှစ်ထဲရောက်နေပြီဆိုတော့ နောက်ပိုင်းကျရင် အလုပ်တွေက ပိုများလာတော့မှာ။ အဲ့ကျရင် ဒီလိုမျိုးလက်တွေ့လေ့ကျင့်မှုလုပ်ရဖို့ အခွင့်အရေးက ပိုနည်းသွားလိမ့်မယ် ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်ရဲ့မျက်တောင်လေးတွေ လှုပ်ခတ်သွားပြီး သူ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ လွန်ဆွဲနေတဲ့အကြည့်တွေကို မြင်နိုင်ပေ၏။ ရှီပုဖန် စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့တစ်ခဏကြာအောင်စောင့်နေစဉ် နောက်ဆုံးတော့ သူစကားပြောတာကို ကြားလိုက်ရသည်။
“ ငါ့ပါးကငါ့ကိုရိုက်လိမ့်မယ် ”
“ မင်းပါးက အရင်တုန်းက မင်းကိုရိုက်ဖူးလား? ”
ရှီပုဖန်က ကျန်းယွမ်ပိုင်ရဲ့ဖြူရှင်းနေတဲ့မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူ ကျန်းမိသားစုက မိဘတွေကို မတွေ့ဖူးပေမဲ့လည်း ကျန်းယွမ်ပိုင်ရဲ့စရိုက်အရ ပုံမှန်မိဘတွေက သူ့အပေါ် လက်ပါစရာအကြောင်းမရှိပေ။ နှစ်ယောက်ထဲမှတစ်ယောက်က ကျန်းယွမ်ပိုင်ကို ခြောက်လှန့်ရုံသာလိုပြီး ကျန်းယွမ်ပိုင်ကလည်း သတ္တိကြောင်ပြီးကြောက်ပေလိမ့်မည်။ သူ့မိဘတွေက တကယ်ကြီးသူ့ကိုရိုက်တယ်ဆိုရင် ကျန်းယွမ်ပိုင် သတိတောင်လစ်သွားနိုင်လေ၏။
ခေတ္တမျှကြာပြီးတဲ့နောက် ကျန်းယွမ်ပိုင် ပြန်ဖြေလိုက်သည်
“ မရိုက်ဖူးဘူး ”
အမှန်ပဲ။ ကျန်းဖျင်ကျင့်က သူ့ကို မကြာခဏ ခြောက်လှန့်ပေမဲ့ သူ့အပေါ် တကယ်လက်မပါဖူးလေဘူး။ သို့ရာတွင် သူ ကျန်းယိုရှို့ကိုတော့ ရိုက်ဖူး၏ ယိုရှို့က စည်းကမ်းမလိုက်နာခဲ့တာကြောင့်ပင်။ ကျန်းယွမ်ပိုင်ကိုကြည့်မယ်ဆိုရင် သူက အမြဲတမ်းစကားနားထောင်တော့ အခုတစ်ခေါက်က ကျန်းဖျင်ကျင့်ကို မကျေမချမ်းဖြစ်သွားစေတာပင်။ သူက ကျန်းယွမ်ပိုင်ဟာ လွန်စွာအားနည်းပြီး ကလေးဘဝတုန်းကလို အနိုင်ကျင့်ခံရရင် အိမ်ကိုပဲပြန်လာတတ်ကြောင်း အမြဲညည်းညူပြောဆိုတတ်သည်။ သူ့အဖေက သူ့ကို ဆူပူကြိမ်းမောင်းနေချိန်မှာ သူ့အမေက သူ့အား သူမလက်မောင်းထဲမှာထွေးပွေ့၍ နှစ်သိမ့်ပေးပေလိမ့်မည်။
“ မင်း ဘာလို့အမြဲတမ်းငိုပြီး အိမ်ပြန်လာရတာလဲ? သူတို့ မင်းကိုရိုက်တယ်ဆိုရင် မင်းကရော ပြန်မရိုက်နိုင်ဘူးလား? အဲ့ကလေးတွေကို သေတဲ့အထိရိုက်ပစ်လိုက်! ဒီအဖေက မင်းအစားထောင်ထဲဝင်ပေးမယ်!”
ကျန်းဖျင်ကျင့်မှာ ဝိရောဓိဖြစ်စရာသဘောထားရှိသည်။ သူက ကျန်းယွမ်ပိုင်အနိုင်ကျင့်ခံရတဲ့အခါ ငိုတာကိုမလိုချင်ပေမဲ့ ကျန်းယွမ်ပိုင်ကို ရှီပုဖန်တို့လိုလူမျိုးနဲ့ ဆက်နွယ်တာကိုလည်း မကြိုက်ပြန်လေဘူး။ သူက မှန်ကန်တဲ့အရာကိုလုပ်နေတာလားဆိုတာ ကျန်းယွမ်ပိုင်လည်း မသိတော့ပေ။
“ ငါနဲ့အတူတူအတန်းကိုသွားကြမလား? ”
ရှီပုဖန်က ခေါင်းစွပ်နီကောင်မလေးကိုဆွဲဆောင်နေတဲ့ ဝံပုလွေနဲ့လည်းတူသလို စနှိုးဝိုက်ကို အဆိပ်ပန်းသီးစားဖို့ တိုက်တွန်းနေတဲ့ မကောင်းဆိုးဝါးမိထွေးနဲ့လည်းတူလေသည်။
“ သူမင်းကိုမရိုက်ပါဘူး။ တကယ်လို့ သူမင်းကိုရိုက်တယ်ဆိုရင် ငါမင်းကို ငါ့အိမ်ခေါ်သွားမယ် ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်ခေါင်းမော့လာတော့ ရှီပုဖန်ကဆက်ပြောသည်။
“ ငါတို့ကအတန်းသွားတက်ကြမှာလေ၊ ရန်သွားဖြစ်မှာမှမဟုတ်တာ။ မင်းကဘာကြောက်နေတာလဲ? ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်က ဝေခွဲရခက်အခြေအနေမှာပင်။
ရှီပုဖန် စိတ်ရှည်မှု ကင်းမဲ့သွားကာ ပြောလိုက်သည်။
“ ထားလိုက်တော့ သုံးနှစ်သားလေးချုံးမင်က သူ့မိဘတွေရဲ့စကားကို နားထောင်သင့်တယ်။ ငါအခုသွားတော့မယ် ”
တံခါးပိတ်သံကိုကြားလိုက်ရတဲ့အချိန် ကျန်းယွမ်ပိုင်ရဲ့နှလုံးသားလေးကလည်း အနည်းငယ်လှုပ်ခတ်သွားရသည်။
သုံးနှစ်သားလေးဆိုတာက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ? သူက လူကြီးဖြစ်တော့မှာကို ရှီပုဖန်ရဲ့စကားတွေက အရမ်းအရှက်ရစေတာပဲ သူကစိတ်တိုစရာကောင်းလိုက်တာ
သူ ခဏလောက်ထပ်ထိုင်နေလေပြီး တံခါးအပြင်ကနေ ဘာသံမှမကြားရတော့ပေ။ ရှီပုဖန်တကယ်ထွက်သွားပြီပဲ။
ကျန်းယွမ်ပိုင်က သူ့နဖူးရှေ့ရှိ ဆံပင်ကောက်လေးတွေကို ဆွဲ၍ ဆန့်အောင်လုပ်လိုက်သည်။ သူဆံပင်ကိုလွှတ်လိုက်တာနဲ့ ယင်းက စတင်ပြန်ကောက်သွားပြန်၏။ အခန်းက တိတ်ဆိတ်လွန်းတာကြောင့် ကျန်းယွမ်ပိုင် ဒီထက်ပိုပြီး သူ့ပုံစံကိုမထိန်းသိမ်းထားနိုင်လေတော့ဘူး။ ဆရာတွေရဲ့စာသင်ကြားမှု၊ လက်တွေ့စမ်းသပ်မှုလုပ်ရာကနေ ရရှိတဲ့ပျော်ရွှင်မှု၊ အကြိမ်တိုင်းပထမရနေရာရရှိမှုနှင့် လူတွေက သူ့ကို ဒဏ္ဍာရီလာတစ်ယောက်လိုကြည့်တဲ့အခါခံစားရတဲ့ဂုဏ်ယူမှု..သူအရာအားလုံးကိုလွမ်းသည်။
ကျန်းယွမ်ပိုင်ရဲ့နှလုံးသားလေးက အရှိန်ပြင်းပြင်းခုန်ပေါက်နေပြီး သူလေအနည်းငယ်ရှူသွင်းလိုက်သည်။ သူရုတ်ခြည်းခုန်ထလိုက်ကာ ကျောပိုးအိတ်ကိုဆွဲ၍ ဖိနပ်လဲလိုက်သည်။ သူအပြင်ထွက်ကာ တံခါးပိတ်လိုက်ပြီး ဓာတ်လှေကားထဲဝင်လိုက်၏။
သူ အလွန်အမင်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး သူ့လက်ဖဝါးထက်ရှိ ချွေးစက်တို့အား ခံစားနေမိလျက်။ ဓာတ်လှေကားတံခါးပွင့်သွားတာနဲ့ သူ ရှီပုဖန်ကို အပြေးလေးရှာမိသည်။
သူဘာကြောင့် တစ်ဖက်လူကိုရှာမိတာလဲဆိုတာ ဘယ်သူသိမှာလဲ
သို့သော် သူတစ်ယောက်တည်းရှိနေရတာက မလုံခြုံသလို ခံစားရသည်၊ သူ့အဖေက အချိန်မရွေးပေါ်လာပြီး သူ့ကိုလာရိုက်တော့မယ်မလိုပင်။
သူ အဆောက်အအုံထဲက အရှိန်နဲ့ပြေးထွက်သွားချိန် နံရံမှီကာ ရပ်နေတဲ့လူငယ်လေးက ရုတ်ခြည်းခေါင်းမော့လိုက်သည်။ သူက ပြေးထွက်လာတဲ့ပုံရိပ်လေးကို ကြည့်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူနှုတ်ခမ်းထောင့်ကွေးတက်သွားသည်မှာ ဦးထုပ်နီကောင်မလေးကို အောင်အောင်မြင်မြင် သွေးဆောင်နိုင်လိုက်တဲ့ပုလွေတစ်ကောင်လိုမျိုး၊ ဒါမှမဟုတ် စနှိုးဝှိုက်ကို အဆိပ်ပန်းသီး အောင်အောင်မြင်မြင်ကျွေးလိုက်နိုင်တဲ့မိထွေးအလား။ သူ ဖုန်းကို အိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်ပြီး အနောက်မှလိုက်သွားလိုက်သည်။
ရှီပုဖန်က တကယ်ကိုမြန်မြန်လျှောက်နိုင်တာပဲ။ ကျန်းယွမ်ပိုင်က ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဟောဟဲလိုက်နေမိသည်။ ယင်းနောက် ကျောင်းကို ဘတ်စ်ကားနဲ့သွားမဲ့သူ့ဆုံးဖြတ်ကို တုံ့ဆိုင်းစွာဖြင့် မေးခွန်းထုတ်နေမိ၏။ ရုတ်တရက် သူ့ပခုံးအပုတ်ခံလိုက်ရတာမို့ အနောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ရှီပုဖန်ရဲ့ချောမောသောမျက်နှာနှင့် တွေ့ဆုံသွားရသည်။
ထူးဆန်းစွာဖြင့် သူ့နှလုံးသားက အေးချမ်းငြိမ်သက်သွားပြီး သူချက်ချင်းတစ်ဖက်ကိုပြန်လှည့်ကာ ဘတ်စ်ကားကိုကြည့်လိုက်သည်။ သူ့လက်ဖဝါးတွေကို ဘောင်းဘီနဲ့ပွတ်တိုက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားလိုက်၏။
သူတို့ကျောင်းကိုရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ဒုတိယချိန်တောင်ရောက်နေလေပြီ။ ကျန်းယွမ်ပိုင်က တောက်ပနေတဲ့စာသင်ခန်းထဲမှ စာအုပ်တွေရဲ့ရနံ့ကို တဝကြီးရှူသွင်းလိုက်သည်။ သူပျော်ရွှင်စွာနဲ့ သူ့ကိုယ်သူ စာလေ့လာမှုအခြေအနေထဲ ပစ်သွင်းလိုက်တော့သည်။
ဒီကမ္ဘာမှာ စာလုပ်ရတာထက် သူ့ကို ပိုပြီးပျော်ရွှင်အောင်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့အရာမရှိလောက်ပေ။
တစ်ခါတလေမှာ ကျန်းယွမ်ပိုင်က သူကျောင်းပြီးသွားတဲ့အခါမှာ ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာကို စဉ်းစားတွေးပူနေလေ့ရှိသည်။ တကယ်လို့ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင် သူတစ်သက်လုံးကျောင်းတက်နိုင်ဖို့ ဆုတောင်းချင်မိသည်။ သူ့အတွက်တော့ ကမ္ဘာကြီးပေါ်ဝယ် ခါးသီးတဲ့အရာတွေအများကြီးရှိပြီး ဗဟုသုတကသာလျှင် ချိုမြိန်ပေ၏။
အတန်းပြီးသွားချိန် ရှီပုဖန်က ရုတ်တရက်ကြီး သူ့ကိုခေါ်လာသည်။
“ မင်းဘာလို့ဒီလောက်မြန်မြန်ပြေးနေရတာလဲ? အိမ်မြန်မြန်ပြန်ပြီး အရိုက်ခံရဖို့ စိတ်အားထက်သန်နေတာလား? ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်လည်း အမှန်ကိုအဲ့လိုတွေးနေတာပင်။ သူမြန်မြန်သေလေ မြန်မြန်ပြန်ဝင်စားနိုင်လေပေါ့။ ကျန်းဖျင်ကျင့်က သူ့ကိုမရိုက်ဘူးဆိုရင်တောင် သေချာပေါက်ဆူလိမ့်မည်။
“မစိုးရိမ်ပါနဲ့ ” ရှီပုဖန်က နောက်တစ်ကြိမ် သူ့ကိုစတင်ပြီးbrainwash လုပ်တော့သည်။ “မင်းမိဘနှစ်ယောက်လုံးရောက်တဲ့အချိန်မှ မင်းပြန်သင့်တယ်။ တကယ်လို့ မင်းမားကလည်း မင်းပါးက အရမ်းလွန်လွန်းအားကြီးတယ်လို့ထင်ရင် သူမ သေချာပေါက် သူ့ကိုအပြစ်တင်လိမ့်မယ်။ အဲ့လိုဆို မင်းအိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန်ကျရင် မင်းပါးက သူမှားမှန်းသိသွားပြီး မင်းကိုထပ်ဆူမှာမဟုတ်တော့ဘူး ”
ရှီပုဖန်က ကျန်းယွမ်ပိုင်ကို သူ့လက်မောင်းတွေကြားထည့်ထားပြီး ကျန်းယွမ်ပိုင်က မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ တကယ်လို့ ငါ့မားကပါ သူမှန်တယ်လို့ထင်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ? ”
“ နည်းနည်းနောက်ကျတဲ့အခါကျရင် မင်းပါးကိုဖုန်းခေါ်ပြီး မင်းအဆောင်မှာနေတော့မယ်လို့ပြောလိုက်။ သူဘာပြန်ပြောလဲဆိုတာကိုကြည့်ရမယ်။ တကယ်လို့ သူက မင်းကိုဆူသေးတယ်ဆိုရင် မင်းအိမ်ကိုလုံးဝပြန်မလာတော့ဘဲ အဆောင်မှာပဲ နေတော့မယ်လို့သာပြောလိုက်။ ဒီနေရာမှာ တစ်ပတ်လောက်နေလိုက်ပေါ့ မင်းအဖေဘယ်လောက်ဒေါသထွက်နေပါစေ အဲ့အချိန်ကျရင် သူ ဒါကိုကျော်သွားပေးလိမ့်မယ်။
တကယ်လို့ သူက မင်းကို ထပ်မဆူတော့ဘူးဆိုရင်တော့ မင်းမားက သူ့ကို အပြစ်တင်ပြောဆိုထားလို့ပဲ။ အဲ့အခါကျ မင်းပြန်ချင်တဲ့အချိန် အိမ်ကိုပြန်လို့ရပြီ ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်က အယုံအကြည်သိပ်မရှိဘဲ သူ့ခေါင်းကို ရှီပုဖန်ပခုံးအောက်ကနေ ဖယ်ကာ
“ ဒါဆိုလဲ ငါအိမ်ပြန်ပြီး လေ့ကျင့်ရေးမေးခွန်းအချို့သွားယူလိုက်အုံးမယ်”
“လေ့ကျင့်ရေးမေးခွန်းတွေက ဘာပျော်စရာကောင်းလို့လဲကွာ” ရှီပုဖန်က ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့လျှောက်သွားလိုက်ပြီး “ငါ မင်းကိုစားကောင်းတာလေးတွေ လိုက်ကျွေးမယ်လေ”
“ ငါမသွားဘူး ” ကျန်းယွမ်ပိုင်က အတန်းဆီခပ်မြန်မြန်လျှောက်သွားပေမဲ့ ရှီပုဖန်ကိုတော့ မဖယ်ရှားနိုင်ခဲ့။ ရှီပုဖန်မှတ်ဉာဏ်မပျောက်ဆုံးခင်တုန်းက သူက ကျန်းယွမ်ပိုင်ကို အများကြီးမုန်းနေတဲ့အတွက် ကျန်းယွမ်ပိုင်ခမျာ လွန်စွာစိတ်သောကရောက်ခဲ့ရသည်။
သူ့မှတ်ဉာဏ်တွေဆုံးရှုံးပြီးတဲ့နောက်မှာ သူ ဘာလို့ သူ့ကို ဒီလိုမျိုးဆက်ဆံရတာလဲ? အဲ့ဒါက ထူးဆန်းတယ်လို့ သူမထင်မိဘူးလား?
အတန်းထဲမှာ လူတောင်မရှိတော့ပေ။ ညနေခင်းစာကြည့်ချိန်မစခင် လူတိုင်းက သူတို့လုပ်ချင်ရာကို လုပ်ကြရန် အဆောင်သို့ပြန်သွားကြလေသည်။
ကျန်းယွမ်ပိုင်က လေ့ကျင်ရေးမေးခွန်းတွေကို စားပွဲပေါ် တင်နေစဉ် ရှီပုဖန်က သူ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ကာ မေးထောက်ထားလျက်။
“ ဒီလေ့ကျင့်ရေးမေးခွန်းတွေက မင်းအတွက် စားကောင်းသောက်ဖွယ်တွေထက်ပိုပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်ပေါ့?”
“ စားကောင်းသောက်ဖွယ်တွေက င့ါကိုခဏတာပဲကျေနပ်စေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဗဟုသုတတွေက ငါ့တစ်ဘဝလုံးကို ကျေနပ်ဖွယ်ရာဖြစ်စေမှာ” ကျန်းယွမ်ပိုင်က ဘောပင်ထုတ်ရင်း ခဏလောက်တန့်သွားကာ ခေါင်းမော့၍ မေးလိုက်သည်
“ မင်းယဲ့လျန်နဲ့အခြားသူတွေကို သွားမရှာဘူးလား ”
ယဲ့လျန်နဲ့အခြားသူတွေက ရှီပုဖန်အတွက် လက်စားသွားချေမယ်လို့ပြောပြီး နောက်ဆုံးအချိန်ကို မတက်ကြတာသူမှတ်မိသည်။ ယင်းကြောင့် သူတို့က ရှန်းစန်းကိုသွားပြီး ဟိုကောင်တွေကို သွားစောင့်နေကြတာဖြစ်မည်။
“ မင်းဘာတွေတွေးပူနေတာလဲ? သူတို့ အဲ့ဒါကိုကိုင်တွယ်နိုင်ပါတယ်” ရှီပုဖန်က ဖုန်းကိုကြည့်နေပြီး ကျန်းယွမ်ပိုင်လည်း စာဆက်လုပ်ဖို့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားရသည်။ သူစာရေးနေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး
မင်းဘာလို့စားကောင်းသောက်ဖွယ်တွေ သွားမစားတာလဲ? ”
“ငါ့ဘာသာသွားစားရမှာလား? မင်းကိုပဲကြည့်နေလိုက်တော့မယ် ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး သူ့အံဆွဲထဲမှ လေ့ကျင့်ရေးစာရွက်တစ်ရွက်ကို ဆွဲယူလိုက်ကာ
“ ဒါက စာမေးပွဲရဲ့နောက်ဆုံးစာမျက်နှာပဲ။ မင်းဒါကိုလုပ်လို့ရတယ် ”
ရှီပုဖန်ရပ်တန့်သွားပြီး ဒါက ကျန်းယွမ်ပိုင်အနေနဲ့ သူ့ကို တစ်ခုခုပေးတဲ့ပထမဆုံးအကြိမ်မှန်းတွေးမိသွားတော့ သူ ၎င်းကို ရက်ရက်ရောရောလက်ခံလိုက်သည်။
“ ငါနားမလည်တာရှိရင် မင်းကိုမေးလို့ရလား? ”
“ အွန်း ” ကျန်းယွမ်ပိုင်ပျော်ရွှင်စွာဖြေလိုက်၏။
နှစ်ယောက်သားက ခေါင်းတွေငုံ့ကာ လေ့ကျင်ရေးမေးခွန်းတွေပြီးဖို့ အာရုံစိုက်ထားကြ၏။ ရှီပုဖန်က သူ့နားဖျားလေးကိုမကြာမကြာထိတတ်ပြီး သူစဉ်းစားနေချိန်မှာ မကြာခဏလုပ်တတ်တဲ့အရာပင်။ ကျန်းယွမ်ပိုင်လည်း အဲ့အကျင့်လေးကို သတိထားမိသည်။ ရှီပုဖန်နားမလည်တဲ့ပုစ္ဆာတွေအများကြီးရှိတာမို့ နှစ်ဦးသားက ပြီးဖို့အတွက် အချိန်တော်တော်ယူလိုက်ရသည်။ သူ့ဖုန်း ရုတ်တရက်ထမြည်လာတဲ့အချိန်မှာ ရှီပုဖန်က စာမျက်နှာရဲ့တစ်ဝက်တောင်မပြီးသေးပေ။
ဖုန်းဖြေပြီးတဲ့နောက် ရှီပုဖန်က မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး
“ အိုခေ ငါသိပြီ။ ငါလာမှာကိုစောင့်နေ ”
သူစာရွက်တွေကို ဘေးပို့၍ ပြောလိုက်သည်။
“ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့ ”
သူက ယင်းကို သြဇာအပြည့်ဖြင့်ပြောလိုက်တာက ကျန်းယွမ်ပိုင်ကို တီးတိုးလေးမေးမိသွားစေသည်။
“ ငါတို့ဘယ်သွားကြမို့လဲဟင်? ”
“ ကမ္ဘာကြီးကို ကြည့်ရအောင်မင်းကိုခေါ်သွားမို့ ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်က အခန်းအပြင်ထိဆွဲခေါ်ခံရပြီး သူတို့ကျောင်းတံခါးအပြင်ကို လမ်းလျှောက်သွားကြသည်။ သူတို့ ရှီပုဖန်မတော်တဆဖြစ်တဲ့ဆင်ခြေလျောကို ကျော်သွားကြတော့ ကျန်းယွမ်ပိုင် ရှီပုဖန်ရဲ့အမူအရာကို အလိုအလျောက်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ရှီပုဖန်က ဘာမှမတုံ့ပြန်ဘဲ သူ့ကိုသာဆက်ဆွဲခေါ်သွား၏။
သူတို့ သစ်တောအုပ်ငယ်လေးတစ်လျှောက်လုံးသွားပြီးတဲ့အခါမှာ ကျန်းယွမ်ပိုင်က ရုတ်ခြည်းရပ်လိုက်သည်။ ရှီပုဖန်က သူ့ကိုထပ်ပြီးဆွဲလို့မရတော့တာကြောင့်မေးလိုက်သည်။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ?”
“ ငါတို့ဘာလို့ဒီကိုလာရတာလဲ?”
“ မင်းရောက်သွားတာနဲ့သိပါလိမ့်မယ် ”
ကျန်းယွမ်ပိုင်လည်းဘာမှမတတ်နိုင်ဘဲ မီတာအနည်းငယ်လောက် ထပ်ပြီးလမ်းလျှောက်လိုက်သည်။ ကြွေကျနေတဲ့သက်ရွက်လေးတွေက နေဝင်ဆည်းဆာရဲ့အဝါရောင်ဖျော့ဖျော့နဲ့ ပနံသင့်လို့နေလျက်။ ကျန်းယွမ်ပိုင်က သူတို့ရှေ့ရှိ မြေပြင်ပေါ်မှာထိုင်နေကြတဲ့ ရှန်းစန်းအထက်တန်းကျောင်းကကောင်လေးတွေကို ကြည့်လိုက်သည်။ ယဲ့လျန်က သစ်ပင်ကိုမှီပြီးဂိမ်းဆော့နေချိန် ချုံးကျင့်နဲ့မင်မိုင့်က သူတို့ကိုစိုက်ကြည့်နေလျက်။
“ ရှီကော!” ချုံးကျင့်ဘာမှမပြောရသေးခင်မှာပဲ ထိုကောင်လေးက ရှီပုဖန်အား ပြုံးပြလာသည်။
“တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က စည်းမျဉ်းတွေကို မသိလို့ပါ အစ်ကို့ကို စနောက်ဖို့အတွက် ကျွန်တော် လူအများကြီး မလွှတ်လိုက်သင့်ဘူး။ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်၊ တကယ်ပါ”
ရှီပုဖန်က နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ပြီး သူ့နောက်မှ ကျန်းယွမ်ပိုင်အား ဆွဲခေါ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ မင်း ငါ့ကိုရိုက်မယ်ဆို အဆင်ပြေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းက ငါ့အသက်သခင်ကို ရိုက်တယ်ဆိုရင်တော့ ကွဲပြားခြားနားတဲ့ဇာတ်လမ်းတစ်ခုဖြစ်သွားပြီ မင်းနားလည်လား? ”
“ တောင်းပန်ပါတယ် တောင်းပန်ပါတယ် ” ကောင်လေးက သွက်လက်ချက်ချာစွာဖြင့် “ချုံးမင်ကော၊ ကျွန်တော့်အမှားပါ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်။ နေ့လယ်တုန်းက အရာရှိစုန့်က ကျွန်တော့်ကိုစကားလာပြောသွားပြီး…ကျွန်တော် စာလုံးရေတစ်သောင်းရှိတဲ့သုံးသပ်စာကို ရေးရအုံးမယ်။ ကျွန်တော့်မှာ အချိန်တစ်ရက်ပဲရှိတာမို့ ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်ပေးပါနော် ”
ဒီဟာက လူ့အဖွဲ့အစည်းမှာ “ကော”လို့အခေါ်ခံရတာ ကျန်းယွမ်ပိုင်အတွက် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ပင်။ သူ့ခြေထောက်တွေ ပျော့ခွေလာပြီး ရှီပုဖန်ရဲ့နောက်မှာ ဆတ်ခနဲဝင်ပုန်းလိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့လည်း ရှီပုဖန်က သူ့ကို ထပ်မံဆွဲထုတ်ပြန်ကာ ပြောလာ၏
“ မင်းက ဘာကိုကြောက်နေတာလဲ? ဒီမနက်တုန်းက သူမင်းကို “ကျန်းရှာမောင့်”လို့ခေါ်တာကို မင်းမေ့သွားပြီလား? သူ့ကိုစိတ်ကြိုက်ဆူပူဆဲရေးလိုက် ”
ယဲ့လျန်က ခေါင်းမော့လာပြီး ချုံးကျင့်နဲ့မင်မိုင့်လည်း စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားသည်။
“ နေပါအုံး ရှီကောရဲ့ မင်းသူ့ကိုမရိုက်ဘူးလား? ”
“ အရင်ဆုံးပါးစပ်ပိတ်ထား ” ရှီပုဖန်က ကောင်လေးကို ညွှန်ပြကာ ကျန်းယွမ်ပိုင်ကိုပြောလိုက်သည်။
“သူ့ကိုဆဲပြီးကြိမ်းမောင်း”
ကျန်းယွမ်ပိုင်က အဲ့ကောင်လေးကို ဘယ်လိုလုပ်ဆဲရဲမှာတုန်း ရှီပုဖန်က သူ့ကိုတမင်တကာပြဿနာရှာနေတာလို့ တွေးနေမိ၏။
သူ အဲ့ကောင်လေးကို ကြိမ်းမောင်းလိုက်လို့ တစ်ဖက်ကမကျေနပ်ဘဲ နောက်ပိုင်းသူတစ်ယောက်တည်းရှိနေတဲ့အချိန် သူ့နောက်လိုက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?
“ မင်း သူ့ကိုမဆဲရင် ငါမင်းအတွက် သူ့ကိုထိုးပစ်မယ် ” ရှီပုဖန်က သူ့အင်္ကျီလက်တွေကို ခေါက်တင်လိုက်တော့ ကောင်လေးရဲ့မျက်နှာက ဖြူဖျော့သွားသည်။
“ ချုံးမင်ကော! ကျန်းကော! ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်တော့်ကို စိတ်ကြိုက်အပြစ်တင်ဆဲရေးလိုက်ပါ ကျွန်တော် မင်းကို ပြဿနာလုံးဝမရှာပါဘူး။ ကျွန်တော် စည်းမျဉ်းတွေကို သိပါတယ် ဒါကြောင့်မို့ ကျွန်တော့်ကို ဆဲလိုက်ပါနော်! ”
ရှီပုဖန်က ကျန်းယွမ်ပိုင်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ဖက်လူက ဒဏ်ရာရနေတဲ့ကောင်လေးကို စိုက်ကြည့်နေသည် အဲ့နောက် ရှီပုဖန်ရဲ့နဖူးပေါ်က ဒဏ်ရာကိုကြည့်သည်။ သူ့ဒေါသတွေပေါက်ကွဲသွားပြီး ပြတ်ပြတ်သားသားပြောလိုက်သည်
“ မင်း...မင်းကအကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်ပဲ! ”
သူကောင်းကောင်းဆဲလိုက်ပြီလို့ တွေးမိကာ ရှီပုဖန်ကိုလည်း လွန်စွာကျေးဇူးတင်မိပေမဲ့ သူအခုတော့နည်းနည်းကြောက်လာလေပြီ။ သူသိမ်မွေ့စွာပြောလိုက်၏
“ ငါဆဲပြီးပြီ သူ့ကိုပြန်လွှတ်လိုက်တော့လေ”
ရှီပုဖန်က အသံတိတ်နေလျက်။
“ ဖွီး ” ယဲ့လျန်က ကျယ်လောင်စွာရယ်မောကာ “ ရှီကောရေ ဒါကလုံးဝကောင်းမနေဘူးနော်။ မင်းသူ့ကိုသင်ပေးဖို့လိုသေးတယ်”
ချုံးကျင့်က “ f*uck youလို့ပြောလိုက်!”
မင်မိုင့်: “ငါပြောသလိုလိုက်ပြော ‘ခွေးသား’လို့ !”
ကျန်းယွမ်ပိုင်ကဘာမှမပြောပေ။ သူဘယ်လိုပြောရမယ်မှန်း မသိတာကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ဒီနေ့ပြောလိုက်တာကြောင့် တစ်နေ့မှာ ဆေးရုံပေါ်ရောက်သွားတာနှင့် အဆုံးသတ်သွားမှာစိုးလို့ပင်။ သူ့မှာ သက်တမ်းအရှည်ကြီးကျန်သေးတာမို့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ဆဲလိုက်တာကြောင့် ခြေကျိုးလက်ကျိုးဖြစ်ရမှာက တကယ်ကို မထိုက်တန်လှပေ။
ချုံးကျင့်က ဆက်ပြောသည် “ သူ့ကိုသောက်ရူးလို့ခေါ်လေ!”
မင်မိုင့်ကလည်းပဲသင်ပေးပြန်သည် “သူ့သားမှာ မ‘ထောင်’နိုင်တဲ့ချို့ယွင်းချက်ရှိနေတယ်လို့ ဆဲလိုက်!”
ယဲ့လျန်ကတော့ အတော်လေးကြင်နာပြီး ကျန်းယွမ်ပိုင်ကို နားလည်တာကြောင့်
“ မင်းဘယ်လိုဆဲရမယ်မှန်းမသိလဲ ရပါတယ်…ရှီကော သူ့ကို ရိုက်တာကို သွားကူပေးလိုက်ပေါ့ ”
ကောင်လေးရဲ့မျက်လုံးတွေက ပြူးကျယ်သွားကာ မော့ကြည့်လာသည်။ ကျောင်းသားကောင်းတွေက ကျောင်းသားကောင်းတွေပါပဲ အံ့သြစရာမရှိဘူး။ တစ်ယောက်ယောက်ကို ဆဲတာတောင်မှ သင်ပေးဖို့လိုပြီး အခြားတစ်ယောက်ကို ရိုက်ဖို့အတွက်လည်း အားပေးနေရသေး၏။
ရှီပုဖန်က ကျန်းယွမ်ပိုင်၏ဖြူဖျော့နေတဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက်ပြီး တစ်ခဏအတွင်း ပြောလိုက်သည်
“ သူ့ကိုမင်းကိုယ်တိုင်ရိုက်မလား? ဒါမှမဟုတ် ငါ့ကို ကူညီပေးစေချင်လား? ”
ကောင်လေးက တုန်ယင်သွားကာ အော်တော့သည်
“ ကျန်းကော ချုံးမင်ကောရေ ကျွန်တော့်ကိုရိုက်ပါ ကျေးဇူးပြုပြီးကျွန်တော့်ရိုက်ပါနော်!”
***
စာရေးသူမှာ ပြောစရာရှိတယ် :
ရှီကော : ချုံးမင်ကောကော?
ယွမ်ယွမ် : မင်း…မင်း အဲ့လိုမခေါ်နဲ့
___________________________________________________
Zawgyi
ရွီပုဖန္စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အရာမွန္သမွ်ဟာ က်န္းယြမ္ပိုင္အတြက္ေတာ့ ထိတ္လန႔္စရာအတိပင္။
သူ႕ရဲ႕ေရွာ့ခ္ရသြားတဲ့မ်က္လုံးေတြက ျပဴးက်ယ္သြားရင္း
“ ငါ့ပါးကငါ့ကိုရိုက္လိမ့္မယ္ ”
က်န္းယြမ္ပိုင္ရဲ႕အၾကည့္နဲ႕ဆုံေတြ႕မိတဲ့အခ်ိန္ ရွီပုဖန္အတန္ငယ္တုန္ယင္သြားၿပီး သူ႕ႏွလုံးသားထဲကေန ျပင္းထန္မြန္းၾကပ္တဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခု အရွိန္ျပင္းစြာထြက္ေပၚလာသည္။
“ မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲ? အခုခ်ိန္ထိ မင္းအေဖက မင္းကိုရိုက္တုန္းပဲလား? ”
က်န္းယြမ္ပိုင္က ေခါင္းကို ေအာက္ငိုက္စိုက္ခ်လိဳက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေကြးလိမ္ေနတဲ့ဆံပင္ေလးက မ်က္ေတာင္ေလးေတြထက္ နားခိုသြားလ်က္။ ရွီပုဖန္က လက္ဆန႔္ကာ ယင္းကိုဖယ္ေပးဖို႔ လုပ္လိုက္ေပမဲ့ က်န္းယြမ္ပိုင္က ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ၏ထိေတြ႕မႈကို ေရွာင္လိုက္ျပန္သည္။ သူက သေဘာမက်၊ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့အသံနဲ႕ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ရွီပုဖန္အတြက္ကေတာ့ အလိုလိုက္ခံထားရတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လို ျပဳမူေနတယ္လို႔ ခံစားရေစ၏
“ ငါ့ကိုမထိနဲ႕ ”
သူ႕လိုမ်ိဳးမိဘစကားကို တေသြမတိမ္းနားေထာင္တတ္တဲ့သူမ်ိဳးကို ရွီပုဖန္တစ္ခါမွမျဖင္ဖူးေပ။ သူကသူ႕မိဘေတြကို ဘယ္လိုျငင္းပယ္ရမလဲဆိုတာကိုေတာင္ မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ရွီပုဖန္က ဒီေနရာမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေလးေတြကို ရွာေဖြနိုင္တယ္လို႔ မထင္ေတာ့ေခ်။ သူ ေနာက္နည္းလမ္းတစ္ခုေျပာင္းကာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
“ မင္းပါးက မင္းကို ေန႕ကေလးထိန္းေက်ာင္းက ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံေနတာလား? မင္း ဘာမွအမွားမလုပ္ထားတာေတာင္ သူက မင္းကို သူ႕စိတ္ႀကိဳက္အိမ္ျပန္ေခၚလာတယ္။ သူက အတန္းမတက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားတာက နည္းနည္းေလးမပိုလြန္းဘူးလား?”
က်န္းယြမ္ပိုင္လည္း နဂိုက အဲ့လိုေတြးမိေပမဲ့ က်န္းဖ်င္က်င့္ေျပာတာကို သူမလိုက္နာဘဲမေနရဲေပ။ အခုခ်ိန္မွာ ရွီပုဖန္က သူ႕အေတြးေတြကို ျမင္သာေအာင္ မီးေမာင္းထိုးျပလိုက္သလိုပင္။ က်န္းယြမ္ပိုင္က သူ႕မ်က္လုံးေထာင့္ကို ပြတ္လိုက္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလးပဲဆက္ေနလိုက္သည္။
ရွီပုဖန္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ပသြားၿပီး က်န္းယြမ္ပိုင္နဲ႕ပိုနီးကပ္ေအာင္ တိုးသြားလိုက္ကာ
“ ဘယ္လိုေတာင္ထက္ျမက္လိုက္တဲ့ကေလးေလးလဲ။ မင္း တကယ္အတန္းကိုမသြားေတာ့ဘူးေပါ့။ မင္းအေဖက အိမ္ကိုေသာ့ေတာင္ခတ္ထားခဲ့တာမဟုတ္ဘူး တကယ္လို႔ မင္းသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီတိုင္းေလးသြားလို႔ရနိုင္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား? ”
က်န္းယြမ္ပိုင္ရဲ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ အနည္းငယ္လႈပ္ခတ္သြားရ၏။
ရွီပုဖန္ရဲ႕စကားလုံးေတြက က်န္းယြမ္ပိုင္၏အစစ္အမွန္ခံစားခ်က္ေတြကို လွစ္ဟျပလိုက္သလိုပင္။ က်န္းဖ်င္က်င့္ရဲ႕ဆက္ဆံမႈေတြကို သူ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ သဘာဝအေလ်ာက္ျငင္းဆန္ေနတာျဖစ္သည္။ သို႔ေပတည္း သူက အၿမဲတမ္း အားနည္းၿပီးေတာ့ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရတာကိုလည္း ေၾကာက္႐ြံ႕ေလသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ က်န္းဖ်င္က်င့္ က်ိယန႔္ဖ်င္ရဲ႕ဖုန္းေခၚမႈကိုလက္ခံရတာနဲ႕ သူ႕ကို အိမ္ျပန္ေခၚဖို႔ အေျပးေရာက္လာသည္။ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်န္းဖ်င္က်င့္က က်န္းယြမ္ပိုင္ကို ကာကြယ္ေပးတယ္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ျငား အမွန္အတိုင္းဆိုရမယ္ဆိုရင္ သူက က်န္းယြမ္ပိုင္အေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ေနတာပင္။ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ က်န္းဖ်င္က်င့္က က်န္းယြမ္ပိုင္ေပၚမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ေလ့ရွိၿပီး က်န္းယြမ္ပိုင္က မွားေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ဦးတည္မယ္လို႔ထင္ရင္ သူကခ်က္ခ်င္းအမွန္ျပင္ေပးလိမ့္ေပမည္။
တကယ္လို႔ ဒီေန႕မွာ သူမဟုတ္ဘဲ က်န္းယိုရွို႔ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်န္းဖ်င္က်င့္က သူ႕ကိုဒီလိုမ်ိဳးဖိအားေပးၿပီး အိမ္ျပန္ေခၚလာမွာမဟုတ္ေပ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်န္းယိုရွို႔က ဒီလိုက်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္တဲ့ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးကို မည္သည့္အခါမွ် လက္ခံမည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
ရွီပုဖန္ ဆက္ေျပာလိုက္သည္
“ ဒီေန႕labခန္းထဲသြားရမယ္လို႔ငါၾကားတယ္၊ မင္း အဲ့ဒါကိုလုံးဝသေဘာက်ေလာက္တယ္။ ငါတို႔က ဂ်ဴနီယာႏွစ္ထဲေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ အလုပ္ေတြက ပိုမ်ားလာေတာ့မွာ။ အဲ့က်ရင္ ဒီလိုမ်ိဳးလက္ေတြ႕ေလ့က်င့္မႈလုပ္ရဖို႔ အခြင့္အေရးက ပိုနည္းသြားလိမ့္မယ္ ”
က်န္းယြမ္ပိုင္ရဲ႕မ်က္ေတာင္ေလးေတြ လႈပ္ခတ္သြားၿပီး သူ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ လြန္ဆြဲေနတဲ့အၾကည့္ေတြကို ျမင္နိုင္ေပ၏။ ရွီပုဖန္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕တစ္ခဏၾကာေအာင္ေစာင့္ေနစဥ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူစကားေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“ ငါ့ပါးကငါ့ကိုရိုက္လိမ့္မယ္ ”
“ မင္းပါးက အရင္တုန္းက မင္းကိုရိုက္ဖူးလား? ”
ရွီပုဖန္က က်န္းယြမ္ပိုင္ရဲ႕ျဖဴရွင္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ က်န္းမိသားစုက မိဘေတြကို မေတြ႕ဖူးေပမဲ့လည္း က်န္းယြမ္ပိုင္ရဲ႕စရိုက္အရ ပုံမွန္မိဘေတြက သူ႕အေပၚ လက္ပါစရာအေၾကာင္းမရွိေပ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲမွတစ္ေယာက္က က်န္းယြမ္ပိုင္ကို ေျခာက္လွန႔္႐ုံသာလိုၿပီး က်န္းယြမ္ပိုင္ကလည္း သတၱိေၾကာင္ၿပီးေၾကာက္ေပလိမ့္မည္။ သူ႕မိဘေတြက တကယ္ႀကီးသူ႕ကိုရိုက္တယ္ဆိုရင္ က်န္းယြမ္ပိုင္ သတိေတာင္လစ္သြားနိုင္ေလ၏။
ေခတၱမွ်ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ က်န္းယြမ္ပိုင္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္
“ မရိုက္ဖူးဘူး ”
အမွန္ပဲ။ က်န္းဖ်င္က်င့္က သူ႕ကို မၾကာခဏ ေျခာက္လွန႔္ေပမဲ့ သူ႕အေပၚ တကယ္လက္မပါဖူးေလဘူး။ သို႔ရာတြင္ သူ က်န္းယိုရွို႔ကိုေတာ့ ရိုက္ဖူး၏ ယိုရွို႔က စည္းကမ္းမလိုက္နာခဲ့တာေၾကာင့္ပင္။ က်န္းယြမ္ပိုင္ကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူက အၿမဲတမ္းစကားနားေထာင္ေတာ့ အခုတစ္ေခါက္က က်န္းဖ်င္က်င့္ကို မေက်မခ်မ္းျဖစ္သြားေစတာပင္။ သူက က်န္းယြမ္ပိုင္ဟာ လြန္စြာအားနည္းၿပီး ကေလးဘဝတုန္းကလို အနိုင္က်င့္ခံရရင္ အိမ္ကိုပဲျပန္လာတတ္ေၾကာင္း အၿမဲညည္းၫူေျပာဆိုတတ္သည္။ သူ႕အေဖက သူ႕ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနခ်ိန္မွာ သူ႕အေမက သူ႕အား သူမလက္ေမာင္းထဲမွာေထြးေပြ႕၍ ႏွစ္သိမ့္ေပးေပလိမ့္မည္။
“ မင္း ဘာလို႔အၿမဲတမ္းငိုၿပီး အိမ္ျပန္လာရတာလဲ? သူတို႔ မင္းကိုရိုက္တယ္ဆိုရင္ မင္းကေရာ ျပန္မရိုက္နိုင္ဘူးလား? အဲ့ကေလးေတြကို ေသတဲ့အထိရိုက္ပစ္လိုက္! ဒီအေဖက မင္းအစားေထာင္ထဲဝင္ေပးမယ္!”
က်န္းဖ်င္က်င့္မွာ ဝိေရာဓိျဖစ္စရာသေဘာထားရွိသည္။ သူက က်န္းယြမ္ပိုင္အနိုင္က်င့္ခံရတဲ့အခါ ငိုတာကိုမလိုခ်င္ေပမဲ့ က်န္းယြမ္ပိုင္ကို ရွီပုဖန္တို႔လိုလူမ်ိဳးနဲ႕ ဆက္ႏြယ္တာကိုလည္း မႀကိဳက္ျပန္ေလဘူး။ သူက မွန္ကန္တဲ့အရာကိုလုပ္ေနတာလားဆိုတာ က်န္းယြမ္ပိုင္လည္း မသိေတာ့ေပ။
“ ငါနဲ႕အတူတူအတန္းကိုသြားၾကမလား? ”
ရွီပုဖန္က ေခါင္းစြပ္နီေကာင္မေလးကိုဆြဲေဆာင္ေနတဲ့ ဝံပုေလြနဲ႕လည္းတူသလို စႏွိုးဝိုက္ကို အဆိပ္ပန္းသီးစားဖို႔ တိုက္တြန္းေနတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးမိေထြးနဲ႕လည္းတူေလသည္။
“ သူမင္းကိုမရိုက္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ သူမင္းကိုရိုက္တယ္ဆိုရင္ ငါမင္းကို ငါ့အိမ္ေခၚသြားမယ္ ”
က်န္းယြမ္ပိုင္ေခါင္းေမာ့လာေတာ့ ရွီပုဖန္ကဆက္ေျပာသည္။
“ ငါတို႔ကအတန္းသြားတက္ၾကမွာေလ၊ ရန္သြားျဖစ္မွာမွမဟုတ္တာ။ မင္းကဘာေၾကာက္ေနတာလဲ? ”
က်န္းယြမ္ပိုင္က ေဝခြဲရခက္အေျခအေနမွာပင္။
ရွီပုဖန္ စိတ္ရွည္မႈ ကင္းမဲ့သြားကာ ေျပာလိုက္သည္။
“ ထားလိုက္ေတာ့ သုံးႏွစ္သားေလးခ်ဳံးမင္က သူ႕မိဘေတြရဲ႕စကားကို နားေထာင္သင့္တယ္။ ငါအခုသြားေတာ့မယ္ ”
တံခါးပိတ္သံကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ က်န္းယြမ္ပိုင္ရဲ႕ႏွလုံးသားေလးကလည္း အနည္းငယ္လႈပ္ခတ္သြားရသည္။
သုံးႏွစ္သားေလးဆိုတာက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ? သူက လူႀကီးျဖစ္ေတာ့မွာကို ရွီပုဖန္ရဲ႕စကားေတြက အရမ္းအရွက္ရေစတာပဲ သူကစိတ္တိုစရာေကာင္းလိုက္တာ
သူ ခဏေလာက္ထပ္ထိုင္ေနေလၿပီး တံခါးအျပင္ကေန ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ေပ။ ရွီပုဖန္တကယ္ထြက္သြားၿပီပဲ။
က်န္းယြမ္ပိုင္က သူ႕နဖူးေရွ႕ရွိ ဆံပင္ေကာက္ေလးေတြကို ဆြဲ၍ ဆန႔္ေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ သူဆံပင္ကိုလႊတ္လိုက္တာနဲ႕ ယင္းက စတင္ျပန္ေကာက္သြားျပန္၏။ အခန္းက တိတ္ဆိတ္လြန္းတာေၾကာင့္ က်န္းယြမ္ပိုင္ ဒီထက္ပိုၿပီး သူ႕ပုံစံကိုမထိန္းသိမ္းထားနိုင္ေလေတာ့ဘူး။ ဆရာေတြရဲ႕စာသင္ၾကားမႈ၊ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈလုပ္ရာကေန ရရွိတဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ၊ အႀကိမ္တိုင္းပထမရေနရာရရွိမႈႏွင့္ လူေတြက သူ႕ကို ဒ႑ာရီလာတစ္ေယာက္လိုၾကည့္တဲ့အခါခံစားရတဲ့ဂုဏ္ယူမႈ..သူအရာအားလုံးကိုလြမ္းသည္။
က်န္းယြမ္ပိုင္ရဲ႕ႏွလုံးသားေလးက အရွိန္ျပင္းျပင္းခုန္ေပါက္ေနၿပီး သူေလအနည္းငယ္ရႉသြင္းလိုက္သည္။ သူ႐ုတ္ျခည္းခုန္ထလိုက္ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဆြဲ၍ ဖိနပ္လဲလိုက္သည္။ သူအျပင္ထြက္ကာ တံခါးပိတ္လိုက္ၿပီး ဓာတ္ေလွကားထဲဝင္လိုက္၏။
သူ အလြန္အမင္းစိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီး သူ႕လက္ဖဝါးထက္ရွိ ေခြၽးစက္တို႔အား ခံစားေနမိလ်က္။ ဓာတ္ေလွကားတံခါးပြင့္သြားတာနဲ႕ သူ ရွီပုဖန္ကို အေျပးေလးရွာမိသည္။
သူဘာေၾကာင့္ တစ္ဖက္လူကိုရွာမိတာလဲဆိုတာ ဘယ္သူသိမွာလဲ
သို႔ေသာ္ သူတစ္ေယာက္တည္းရွိေနရတာက မလုံၿခဳံသလို ခံစားရသည္၊ သူ႕အေဖက အခ်ိန္မေ႐ြးေပၚလာၿပီး သူ႕ကိုလာရိုက္ေတာ့မယ္မလိုပင္။
သူ အေဆာက္အအုံထဲက အရွိန္နဲ႕ေျပးထြက္သြားခ်ိန္ နံရံမွီကာ ရပ္ေနတဲ့လူငယ္ေလးက ႐ုတ္ျခည္းေခါင္းေမာ့လိုက္သည္။ သူက ေျပးထြက္လာတဲ့ပုံရိပ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေကြးတက္သြားသည္မွာ ဦးထုပ္နီေကာင္မေလးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေသြးေဆာင္နိုင္လိုက္တဲ့ပုေလြတစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ စႏွိုးဝွိုက္ကို အဆိပ္ပန္းသီး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေကြၽးလိုက္နိုင္တဲ့မိေထြးအလား။ သူ ဖုန္းကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး အေနာက္မွလိုက္သြားလိုက္သည္။
ရွီပုဖန္က တကယ္ကိုျမန္ျမန္ေလွ်ာက္နိုင္တာပဲ။ က်န္းယြမ္ပိုင္က ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ေဟာဟဲလိုက္ေနမိသည္။ ယင္းေနာက္ ေက်ာင္းကို ဘတ္စ္ကားနဲ႕သြားမဲ့သူ႕ဆုံးျဖတ္ကို တုံ႕ဆိုင္းစြာျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိ၏။ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ပခုံးအပုတ္ခံလိုက္ရတာမို႔ အေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွီပုဖန္ရဲ႕ေခ်ာေမာေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ေတြ႕ဆုံသြားရသည္။
ထူးဆန္းစြာျဖင့္ သူ႕ႏွလုံးသားက ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္သြားၿပီး သူခ်က္ခ်င္းတစ္ဖက္ကိုျပန္လွည့္ကာ ဘတ္စ္ကားကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕လက္ဖဝါးေတြကို ေဘာင္းဘီနဲ႕ပြတ္တိုက္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားလိုက္၏။
သူတို႔ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒုတိယခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနေလၿပီ။ က်န္းယြမ္ပိုင္က ေတာက္ပေနတဲ့စာသင္ခန္းထဲမွ စာအုပ္ေတြရဲ႕ရနံ႕ကို တဝႀကီးရႉသြင္းလိုက္သည္။ သူေပ်ာ္႐ႊင္စြာနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ စာေလ့လာမႈအေျခအေနထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ေတာ့သည္။
ဒီကမာၻမွာ စာလုပ္ရတာထက္ သူ႕ကို ပိုၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္လုပ္ေပးနိုင္တဲ့အရာမရွိေလာက္ေပ။
တစ္ခါတေလမွာ က်န္းယြမ္ပိုင္က သူေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေတြးပူေနေလ့ရွိသည္။ တကယ္လို႔ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္ သူတစ္သက္လုံးေက်ာင္းတက္နိုင္ဖို႔ ဆုေတာင္းခ်င္မိသည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ကမာၻႀကီးေပၚဝယ္ ခါးသီးတဲ့အရာေတြအမ်ားႀကီးရွိၿပီး ဗဟုသုတကသာလွ်င္ ခ်ိဳၿမိန္ေပ၏။
အတန္းၿပီးသြားခ်ိန္ ရွီပုဖန္က ႐ုတ္တရက္ႀကီး သူ႕ကိုေခၚလာသည္။
“ မင္းဘာလို႔ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ေျပးေနရတာလဲ? အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ၿပီး အရိုက္ခံရဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ေနတာလား? ”
က်န္းယြမ္ပိုင္လည္း အမွန္ကိုအဲ့လိုေတြးေနတာပင္။ သူျမန္ျမန္ေသေလ ျမန္ျမန္ျပန္ဝင္စားနိုင္ေလေပါ့။ က်န္းဖ်င္က်င့္က သူ႕ကိုမရိုက္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ေသခ်ာေပါက္ဆူလိမ့္မည္။
“မစိုးရိမ္ပါနဲ႕ ” ရွီပုဖန္က ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူ႕ကိုစတင္ၿပီးbrainwash လုပ္ေတာ့သည္။ “မင္းမိဘႏွစ္ေယာက္လုံးေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွ မင္းျပန္သင့္တယ္။ တကယ္လို႔ မင္းမားကလည္း မင္းပါးက အရမ္းလြန္လြန္းအားႀကီးတယ္လို႔ထင္ရင္ သူမ ေသခ်ာေပါက္ သူ႕ကိုအျပစ္တင္လိမ့္မယ္။ အဲ့လိုဆို မင္းအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ မင္းပါးက သူမွားမွန္းသိသြားၿပီး မင္းကိုထပ္ဆူမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ”
ရွီပုဖန္က က်န္းယြမ္ပိုင္ကို သူ႕လက္ေမာင္းေတြၾကားထည့္ထားၿပီး က်န္းယြမ္ပိုင္က ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။
“ တကယ္လို႔ ငါ့မားကပါ သူမွန္တယ္လို႔ထင္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ? ”
“ နည္းနည္းေနာက္က်တဲ့အခါက်ရင္ မင္းပါးကိုဖုန္းေခၚၿပီး မင္းအေဆာင္မွာေနေတာ့မယ္လို႔ေျပာလိုက္။ သူဘာျပန္ေျပာလဲဆိုတာကိုၾကည့္ရမယ္။ တကယ္လို႔ သူက မင္းကိုဆူေသးတယ္ဆိုရင္ မင္းအိမ္ကိုလုံးဝျပန္မလာေတာ့ဘဲ အေဆာင္မွာပဲ ေနေတာ့မယ္လို႔သာေျပာလိုက္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနလိုက္ေပါ့ မင္းအေဖဘယ္ေလာက္ေဒါသထြက္ေနပါေစ အဲ့အခ်ိန္က်ရင္ သူ ဒါကိုေက်ာ္သြားေပးလိမ့္မယ္။
တကယ္လို႔ သူက မင္းကို ထပ္မဆူေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ မင္းမားက သူ႕ကို အျပစ္တင္ေျပာဆိုထားလို႔ပဲ။ အဲ့အခါက် မင္းျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္ကိုျပန္လို႔ရၿပီ ”
က်န္းယြမ္ပိုင္က အယုံအၾကည္သိပ္မရွိဘဲ သူ႕ေခါင္းကို ရွီပုဖန္ပခုံးေအာက္ကေန ဖယ္ကာ
“ ဒါဆိုလဲ ငါအိမ္ျပန္ၿပီး ေလ့က်င့္ေရးေမးခြန္းအခ်ိဳ႕သြားယူလိုက္အုံးမယ္”
“ေလ့က်င့္ေရးေမးခြန္းေတြက ဘာေပ်ာ္စရာေကာင္းလို႔လဲကြာ” ရွီပုဖန္က ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႕ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး “ငါ မင္းကိုစားေကာင္းတာေလးေတြ လိုက္ေကြၽးမယ္ေလ”
“ ငါမသြားဘူး ” က်န္းယြမ္ပိုင္က အတန္းဆီခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္သြားေပမဲ့ ရွီပုဖန္ကိုေတာ့ မဖယ္ရွားနိုင္ခဲ့။ ရွီပုဖန္မွတ္ဉာဏ္မေပ်ာက္ဆုံးခင္တုန္းက သူက က်န္းယြမ္ပိုင္ကို အမ်ားႀကီးမုန္းေနတဲ့အတြက္ က်န္းယြမ္ပိုင္ခမ်ာ လြန္စြာစိတ္ေသာကေရာက္ခဲ့ရသည္။
သူ႕မွတ္ဉာဏ္ေတြဆုံးရႈံးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ ဘာလို႔ သူ႕ကို ဒီလိုမ်ိဳးဆက္ဆံရတာလဲ? အဲ့ဒါက ထူးဆန္းတယ္လို႔ သူမထင္မိဘူးလား?
အတန္းထဲမွာ လူေတာင္မရွိေတာ့ေပ။ ညေနခင္းစာၾကည့္ခ်ိန္မစခင္ လူတိုင္းက သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္ၾကရန္ အေဆာင္သို႔ျပန္သြားၾကေလသည္။
က်န္းယြမ္ပိုင္က ေလ့က်င္ေရးေမးခြန္းေတြကို စားပြဲေပၚ တင္ေနစဥ္ ရွီပုဖန္က သူ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ကာ ေမးေထာက္ထားလ်က္။
“ ဒီေလ့က်င့္ေရးေမးခြန္းေတြက မင္းအတြက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြထက္ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္ေပါ့?”
“ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြက င့ါကိုခဏတာပဲေက်နပ္ေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗဟုသုတေတြက ငါ့တစ္ဘဝလုံးကို ေက်နပ္ဖြယ္ရာျဖစ္ေစမွာ” က်န္းယြမ္ပိုင္က ေဘာပင္ထုတ္ရင္း ခဏေလာက္တန႔္သြားကာ ေခါင္းေမာ့၍ ေမးလိုက္သည္
“ မင္းယဲ့လ်န္နဲ႕အျခားသူေတြကို သြားမရွာဘူးလား ”
ယဲ့လ်န္နဲ႕အျခားသူေတြက ရွီပုဖန္အတြက္ လက္စားသြားေခ်မယ္လို႔ေျပာၿပီး ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို မတက္ၾကတာသူမွတ္မိသည္။ ယင္းေၾကာင့္ သူတို႔က ရွန္းစန္းကိုသြားၿပီး ဟိုေကာင္ေတြကို သြားေစာင့္ေနၾကတာျဖစ္မည္။
“ မင္းဘာေတြေတြးပူေနတာလဲ? သူတို႔ အဲ့ဒါကိုကိုင္တြယ္နိုင္ပါတယ္” ရွီပုဖန္က ဖုန္းကိုၾကည့္ေနၿပီး က်န္းယြမ္ပိုင္လည္း စာဆက္လုပ္ဖို႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားရသည္။ သူစာေရးေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး
မင္းဘာလို႔စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ သြားမစားတာလဲ? ”
“ငါ့ဘာသာသြားစားရမွာလား? မင္းကိုပဲၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့မယ္ ”
က်န္းယြမ္ပိုင္ေခါင္းငုံ႕လိုက္ၿပီး သူ႕အံဆြဲထဲမွ ေလ့က်င့္ေရးစာ႐ြက္တစ္႐ြက္ကို ဆြဲယူလိုက္ကာ
“ ဒါက စာေမးပြဲရဲ႕ေနာက္ဆုံးစာမ်က္ႏွာပဲ။ မင္းဒါကိုလုပ္လို႔ရတယ္ ”
ရွီပုဖန္ရပ္တန႔္သြားၿပီး ဒါက က်န္းယြမ္ပိုင္အေနနဲ႕ သူ႕ကို တစ္ခုခုေပးတဲ့ပထမဆုံးအႀကိမ္မွန္းေတြးမိသြားေတာ့ သူ ၎ကို ရက္ရက္ေရာေရာလက္ခံလိုက္သည္။
“ ငါနားမလည္တာရွိရင္ မင္းကိုေမးလို႔ရလား? ”
“ အြန္း ” က်န္းယြမ္ပိုင္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေျဖလိုက္၏။
ႏွစ္ေယာက္သားက ေခါင္းေတြငုံ႕ကာ ေလ့က်င္ေရးေမးခြန္းေတြၿပီးဖို႔ အာ႐ုံစိုက္ထားၾက၏။ ရွီပုဖန္က သူ႕နားဖ်ားေလးကိုမၾကာမၾကာထိတတ္ၿပီး သူစဥ္းစားေနခ်ိန္မွာ မၾကာခဏလုပ္တတ္တဲ့အရာပင္။ က်န္းယြမ္ပိုင္လည္း အဲ့အက်င့္ေလးကို သတိထားမိသည္။ ရွီပုဖန္နားမလည္တဲ့ပုစာၦေတြအမ်ားႀကီးရွိတာမို႔ ႏွစ္ဦးသားက ၿပီးဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူလိုက္ရသည္။ သူ႕ဖုန္း ႐ုတ္တရက္ထျမည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွီပုဖန္က စာမ်က္ႏွာရဲ႕တစ္ဝက္ေတာင္မၿပီးေသးေပ။
ဖုန္းေျဖၿပီးတဲ့ေနာက္ ရွီပုဖန္က မ်က္ခုံးပင့္လိုက္ၿပီး
“ အိုေခ ငါသိၿပီ။ ငါလာမွာကိုေစာင့္ေန ”
သူစာ႐ြက္ေတြကို ေဘးပို႔၍ ေျပာလိုက္သည္။
“ ငါနဲ႕လိုက္ခဲ့ ”
သူက ယင္းကို ၾသဇာအျပည့္ျဖင့္ေျပာလိုက္တာက က်န္းယြမ္ပိုင္ကို တီးတိုးေလးေမးမိသြားေစသည္။
“ ငါတို႔ဘယ္သြားၾကမို႔လဲဟင္? ”
“ ကမာၻႀကီးကို ၾကည့္ရေအာင္မင္းကိုေခၚသြားမို႔ ”
က်န္းယြမ္ပိုင္က အခန္းအျပင္ထိဆြဲေခၚခံရၿပီး သူတို႔ေက်ာင္းတံခါးအျပင္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ရွီပုဖန္မေတာ္တဆျဖစ္တဲ့ဆင္ေျခေလ်ာကို ေက်ာ္သြားၾကေတာ့ က်န္းယြမ္ပိုင္ ရွီပုဖန္ရဲ႕အမူအရာကို အလိုအေလ်ာက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရွီပုဖန္က ဘာမွမတုံ႕ျပန္ဘဲ သူ႕ကိုသာဆက္ဆြဲေခၚသြား၏။
သူတို႔ သစ္ေတာအုပ္ငယ္ေလးတစ္ေလွ်ာက္လုံးသြားၿပီးတဲ့အခါမွာ က်န္းယြမ္ပိုင္က ႐ုတ္ျခည္းရပ္လိုက္သည္။ ရွီပုဖန္က သူ႕ကိုထပ္ၿပီးဆြဲလို႔မရေတာ့တာေၾကာင့္ေမးလိုက္သည္။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?”
“ ငါတို႔ဘာလို႔ဒီကိုလာရတာလဲ?”
“ မင္းေရာက္သြားတာနဲ႕သိပါလိမ့္မယ္ ”
က်န္းယြမ္ပိုင္လည္းဘာမွမတတ္နိုင္ဘဲ မီတာအနည္းငယ္ေလာက္ ထပ္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ေႂကြက်ေနတဲ့သက္႐ြက္ေလးေတြက ေနဝင္ဆည္းဆာရဲ႕အဝါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႕ ပနံသင့္လို႔ေနလ်က္။ က်န္းယြမ္ပိုင္က သူတို႔ေရွ႕ရွိ ေျမျပင္ေပၚမွာထိုင္ေနၾကတဲ့ ရွန္းစန္းအထက္တန္းေက်ာင္းကေကာင္ေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ယဲ့လ်န္က သစ္ပင္ကိုမွီၿပီးဂိမ္းေဆာ့ေနခ်ိန္ ခ်ဳံးက်င့္နဲ႕မင္မိုင့္က သူတို႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနလ်က္။
“ ရွီေကာ!” ခ်ဳံးက်င့္ဘာမွမေျပာရေသးခင္မွာပဲ ထိုေကာင္ေလးက ရွီပုဖန္အား ၿပဳံးျပလာသည္။
“ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က စည္းမ်ဥ္းေတြကို မသိလို႔ပါ အစ္ကို႔ကို စေနာက္ဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ လူအမ်ားႀကီး မလႊတ္လိုက္သင့္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ တကယ္ပါ”
ရွီပုဖန္က ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္ၿပီး သူ႕ေနာက္မွ က်န္းယြမ္ပိုင္အား ဆြဲေခၚရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ မင္း ငါ့ကိုရိုက္မယ္ဆို အဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းက ငါ့အသက္သခင္ကို ရိုက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္သြားၿပီ မင္းနားလည္လား? ”
“ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ” ေကာင္ေလးက သြက္လက္ခ်က္ခ်ာစြာျဖင့္ “ခ်ဳံးမင္ေကာ၊ ကြၽန္ေတာ့္အမွားပါ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေန႕လယ္တုန္းက အရာရွိစုန႔္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုစကားလာေျပာသြားၿပီး…ကြၽန္ေတာ္ စာလုံးေရတစ္ေသာင္းရွိတဲ့သုံးသပ္စာကို ေရးရအုံးမယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္တစ္ရက္ပဲရွိတာမို႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုလႊတ္ေပးပါေနာ္ ”
ဒီဟာက လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ “ေကာ”လို႔အေခၚခံရတာ က်န္းယြမ္ပိုင္အတြက္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ပင္။ သူ႕ေျခေထာက္ေတြ ေပ်ာ့ေခြလာၿပီး ရွီပုဖန္ရဲ႕ေနာက္မွာ ဆတ္ခနဲဝင္ပုန္းလိုက္သည္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ရွီပုဖန္က သူ႕ကို ထပ္မံဆြဲထုတ္ျပန္ကာ ေျပာလာ၏
“ မင္းက ဘာကိုေၾကာက္ေနတာလဲ? ဒီမနက္တုန္းက သူမင္းကို “က်န္းရွာေမာင့္”လို႔ေခၚတာကို မင္းေမ့သြားၿပီလား? သူ႕ကိုစိတ္ႀကိဳက္ဆူပူဆဲေရးလိုက္ ”
ယဲ့လ်န္က ေခါင္းေမာ့လာၿပီး ခ်ဳံးက်င့္နဲ႕မင္မိုင့္လည္း စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားသည္။
“ ေနပါအုံး ရွီေကာရဲ႕ မင္းသူ႕ကိုမရိုက္ဘူးလား? ”
“ အရင္ဆုံးပါးစပ္ပိတ္ထား ” ရွီပုဖန္က ေကာင္ေလးကို ၫႊန္ျပကာ က်န္းယြမ္ပိုင္ကိုေျပာလိုက္သည္။
“သူ႕ကိုဆဲၿပီးႀကိမ္းေမာင္း”
က်န္းယြမ္ပိုင္က အဲ့ေကာင္ေလးကို ဘယ္လိုလုပ္ဆဲရဲမွာတုန္း ရွီပုဖန္က သူ႕ကိုတမင္တကာျပႆနာရွာေနတာလို႔ ေတြးေနမိ၏။
သူ အဲ့ေကာင္ေလးကို ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္လို႔ တစ္ဖက္ကမေက်နပ္ဘဲ ေနာက္ပိုင္းသူတစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႕ေနာက္လိုက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?
“ မင္း သူ႕ကိုမဆဲရင္ ငါမင္းအတြက္ သူ႕ကိုထိုးပစ္မယ္ ” ရွီပုဖန္က သူ႕အကၤ်ီလက္ေတြကို ေခါက္တင္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာက ျဖဴေဖ်ာ့သြားသည္။
“ ခ်ဳံးမင္ေကာ! က်န္းေကာ! ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ႀကိဳက္အျပစ္တင္ဆဲေရးလိုက္ပါ ကြၽန္ေတာ္ မင္းကို ျပႆနာလုံးဝမရွာပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ စည္းမ်ဥ္းေတြကို သိပါတယ္ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆဲလိုက္ပါေနာ္! ”
ရွီပုဖန္က က်န္းယြမ္ပိုင္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္လူက ဒဏ္ရာရေနတဲ့ေကာင္ေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ အဲ့ေနာက္ ရွီပုဖန္ရဲ႕နဖူးေပၚက ဒဏ္ရာကိုၾကည့္သည္။ သူ႕ေဒါသေတြေပါက္ကြဲသြားၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာလိုက္သည္
“ မင္း...မင္းကအက်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲ! ”
သူေကာင္းေကာင္းဆဲလိုက္ၿပီလို႔ ေတြးမိကာ ရွီပုဖန္ကိုလည္း လြန္စြာေက်းဇူးတင္မိေပမဲ့ သူအခုေတာ့နည္းနည္းေၾကာက္လာေလၿပီ။ သူသိမ္ေမြ႕စြာေျပာလိုက္၏
“ ငါဆဲၿပီးၿပီ သူ႕ကိုျပန္လႊတ္လိုက္ေတာ့ေလ”
ရွီပုဖန္က အသံတိတ္ေနလ်က္။
“ ဖြီး ” ယဲ့လ်န္က က်ယ္ေလာင္စြာရယ္ေမာကာ “ ရွီေကာေရ ဒါကလုံးဝေကာင္းမေနဘူးေနာ္။ မင္းသူ႕ကိုသင္ေပးဖို႔လိုေသးတယ္”
ခ်ဳံးက်င့္က “ f*uck youလို႔ေျပာလိုက္!”
မင္မိုင့္: “ငါေျပာသလိုလိုက္ေျပာ ‘ေခြးသား’လို႔ !”
က်န္းယြမ္ပိုင္ကဘာမွမေျပာေပ။ သူဘယ္လိုေျပာရမယ္မွန္း မသိတာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ဒီေန႕ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ တစ္ေန႕မွာ ေဆး႐ုံေပၚေရာက္သြားတာႏွင့္ အဆုံးသတ္သြားမွာစိုးလို႔ပင္။ သူ႕မွာ သက္တမ္းအရွည္ႀကီးက်န္ေသးတာမို႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ဆဲလိုက္တာေၾကာင့္ ေျခက်ိဳးလက္က်ိဳးျဖစ္ရမွာက တကယ္ကို မထိုက္တန္လွေပ။
ခ်ဳံးက်င့္က ဆက္ေျပာသည္ “ သူ႕ကိုေသာက္႐ူးလို႔ေခၚေလ!”
မင္မိုင့္ကလည္းပဲသင္ေပးျပန္သည္ “သူ႕သားမွာ မ‘ေထာင္’နိုင္တဲ့ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိေနတယ္လို႔ ဆဲလိုက္!”
ယဲ့လ်န္ကေတာ့ အေတာ္ေလးၾကင္နာၿပီး က်န္းယြမ္ပိုင္ကို နားလည္တာေၾကာင့္
“ မင္းဘယ္လိုဆဲရမယ္မွန္းမသိလဲ ရပါတယ္…ရွီေကာ သူ႕ကို ရိုက္တာကို သြားကူေပးလိုက္ေပါ့ ”
ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္လုံးေတြက ျပဴးက်ယ္သြားကာ ေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ေက်ာင္းသားေကာင္းေတြက ေက်ာင္းသားေကာင္းေတြပါပဲ အံ့ၾသစရာမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဆဲတာေတာင္မွ သင္ေပးဖို႔လိုၿပီး အျခားတစ္ေယာက္ကို ရိုက္ဖို႔အတြက္လည္း အားေပးေနရေသး၏။
ရွီပုဖန္က က်န္းယြမ္ပိုင္၏ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး တစ္ခဏအတြင္း ေျပာလိုက္သည္
“ သူ႕ကိုမင္းကိုယ္တိုင္ရိုက္မလား? ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ကို ကူညီေပးေစခ်င္လား? ”
ေကာင္ေလးက တုန္ယင္သြားကာ ေအာ္ေတာ့သည္
“ က်န္းေကာ ခ်ဳံးမင္ေကာေရ ကြၽန္ေတာ့္ကိုရိုက္ပါ ေက်းဇူးျပဳၿပီးကြၽန္ေတာ့္ရိုက္ပါေနာ္!”
***
စာေရးသူမွာ ေျပာစရာရွိတယ္ :
ရွီေကာ : ခ်ဳံးမင္ေကာေကာ?
ယြမ္ယြမ္ : မင္း…မင္း အဲ့လိုမေခၚနဲ႕