Unicode
ရှီပုဖန်က လောင်ရှီးဘေးကနေ ပတ်လျှောက်သွားကာ အတန်းထဲကနေထွက်သွားလေပြီး သူ့ကြည့်ရတာ အတန်းထဲမှာ ထပ်နေမဲ့အစီအစဉ်မရှိတော့ပုံပင်။
ချုံးကျင့်နဲ့ ကျန်သူတွေက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ယဲ့လျန်က သာမန်ကာလျှံကာပင် ထရပ်လိုက်ပြီး ရှီပုဖန်နောက်ကလိုက်သွားချိန်မှာ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ စားပွဲပေါ်မှောက်ကာ ဆက်အိပ်နေလေသည်။
ကျန်းယွမ်ပိုင် တိတ်ဆိတ်စွာနဲ့ လောင်ရှီးကို ကြည့်ရန် လှည့်လိုက်သည်။ လျန်ရှိုးသယ်က ခေါင်းယမ်းကာ စက္ကူလုံးတွေကို ဆရာတွေဟောပြောတဲ့တစ်ယောက်စာစင်မြင့်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး စာဆက်သင်လိုက်၏။
သင်ခန်းစာတွေကိုနားထောင်ရင်းနဲ့ ကျန်းယွမ်ပိုင်အတန်ငယ်စိတ်ရှုပ်လာမိသည်။ သူစက္ကူလုံးကို တစ်ချက်တောင်မကြည့်ခဲ့တဲ့အတွက် ရှီပုဖန် ဘာရေးထားမှန်း သူမသိလေဘူး။ သို့တစေ ရှီပုဖန်ရဲ့အပြုံးက ဆိုးသွမ်းပြီးလှောင်ပြောင်နေသလို ခံစားချက်မျိုး သူရနေလေသည်။
ကျန်းယွမ်ပိုင် ခေါင်းငုံ့ကာ စာလိုက်ရေးနေရင်း အနည်းငယ်ဝမ်းနည်းသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဘာကြောင့် ရှီပုဖန်က ရုတ်တရက်ကြီးဒေါသထွက်သွားရတာလဲ? သူ့ကိုအတန်းချိန်မှာ မနှောင့်ယှက်ဖို့အကြောင်းကို သူတို့အရင်ထဲကပြောပြီးသားလေ။ ထပ်ပြောရရင် သူက ကျန်းယွမ်ပိုင်ရဲ့ထိုင်ခုံဖော်ဖြစ်လာအောင် ဒုတိယနေရာကိုအရယူမယ်လို့တောင် ပြောခဲ့သေးတယ်လေ။
သူ ဘာလို့ သူ့စကားတွေကို ပြန်ရုပ်သိမ်းသွားရတာလဲ?
သို့ပေတည်း ဘာတွေပဲဖြစ်ဖြစ် သူအတန်းမှာ အာရုံစိုက်ဖို့လိုသေးလေသည်။ သို့ဖြစ်ရာ မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ကြာပြီးတဲ့နောက် ကျန်းယွမ်ပိုင် ထိုခံစားချက်တွေအား သူ့စိတ်အနောက်ဘက်ထဲသို့ ပစ်ထားလိုက်တော့၏။
အတန်းပြီးခါနီးမှာ ရှီပုဖန်က ပြန်ရောက်လာသည်။ သူတံခါးဆီ ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းလျှောက်လာပြီး လောင်ရှီးကိုပြုံးပြကာ ပြောလိုက်သည်
“အတန်းပြီးဖို့ သုံးမိနစ်လောက်ပဲ လိုတော့တာဆိုတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့စက္ကူလုံးတွေကို ပြန်ပေးလို့ရနိုင်မလား? ”
လျန်ရှိုးသယ် သူ့အား ယူသွားဖို့ ညွှန်ပြလိုက်ပြီး ရှီပုဖန်က စက္ကူလုံးတွေကို ဆွဲယူလိုက်၏။ လူတိုင်းရဲ့သိချင်စိတ်တွေပြည့်နေတဲ့ အကြည့်အောက်မှာပဲ သူ့ခုံမှာပြန်ထိုင်လိုက်သည်။
ခေါင်းလောင်းမြည်သွားကာ အတန်းပြီးဆုံးသွားကြောင်း အချက်ပြနေလေသည်။
လျန်ရှိုးသယ်က သူတို့ဘက်ကို နေမထိထိုင်မသာဖြစ်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ သို့သော်ငြား ရှီပုဖန်ဟာ အခုချိန်မှာ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးပြုမူနေတာမို့ သူက သွားပြီးပြဿနာရှာဖို့လည်း တကယ်ကိုမဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။ သို့အတွက် အရင်ဆုံး သူ့စာအုပ်တွေကို ဆွဲယူကာ အခန်းထဲမှထွက်သွားလိုက်ရင်း တစ်စုံတစ်ခုဖြစ်ခဲ့ပါက လောင်ရှီးတွေကို အချိန်မီလာပြောဖို့ ရှေ့ဆုံးတန်းရှိကျောင်းသားတွေအား သတိပေးလိုက်သည်။
ရှီပုဖန်က ကျန်းယွမ်ပိုင်အား ရိုက်လိုက်မှာကို သူအတော်လေးစိုးရမ်နေမိ၏။
သူစိုးရိမ်တာကို မပြောလေနှင့်ဦး၊ ကျန်းယွမ်ပိုင်လည်းပဲ ကြောက်နေမိသည်။ ခုနက ရှီပုဖန်ထိုင်လိုက်တဲ့အခိုက်မှာ သူစီးကရက်နံ့ဖျော့ဖျော့ကို ရလိုက်လေသည်။ သူ ရှီပုဖန်စိတ်ဆိုးအောင် ဘာလုပ်မိမှန်း မသိလေဘူး..ရှီပုဖန်က သူနဲ့သူငယ်ချင်းအဖြစ်ကနေ ရပ်တန့်တော့မလားဆိုတာ သူသိချင်မိသည်။ တစ်ဖက်လူက သူတို့သူငယ်ချင်းဆက်ဆံရေးကို ရပ်တန့်ချင်တာက ကိစ္စမရှိပေမဲ့ ထိုသို့မလုပ်ခင် သူအရိုက်ခံရမှာအား စိုးထိတ်နေမိသည်။
သူတုံ့ဆိုင်းစွာပင် အနောက်ကိုလှည့်လိုက်ပြီး အတန်းချိန်တွင်းမှာ ရှီပုဖန်က သူ့ကိုဘာကြောင့်ခေါ်တာလဲဆိုတာအား မေးချင်နေမိခဲ့သည်။ သို့ပေတည်း တစ်ဖက်လူအိပ်နေမှန်း သူသတိပြုမိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူပြန်လှည့်ဖို့သာရှိတော့၏။
နေ့ခင်းခေါင်းလောင်းမြည်တဲ့အချိန်ထိ ရှီပုဖန်က အိပ်နေလေသည်။ သူထလာကာ မတ်မတ်ထိုင်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်လူရဲ့ခေါင်းနောက်ဘက်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
အတန်းထဲရှိ ကျောင်းသားတွေအားလုံးက ကန်တင်းဆီကို အလျင်အမြန်သုတ်ခြေတင်နေကြသည်။ ကျန်းယွမ်ပိုင်စာအုပ်တွေသိမ်းနေတဲ့အချိန်မှာ သူ့နောက်မှ လှုပ်ရှားမှုတွေကိုလည်း မျက်ခြေမပြတ်စောင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ရှီပုဖန်ထိုင်ခုံကနေ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တာနဲ့ သူတစ်မဟုတ်ချင်းပင် ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့နက်မှောင်တဲ့မျက်လုံးလေးတွေက ခွေးပေါက်လေးတစ်ကောင်ရဲ့မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ အတိအကျကိုတူနေလေ၏။
“ငါတို့ကန်တင်းမှာ စားကြမလား? ဒါမှမဟုတ် ငါ့ကို မင်းအတွက် စားစရာယူလာပေးစေချင်လား? "
ကျန်းယွမ်ပိုင် သူ့စာအုပ်တွေကို ချထားလိုက်ပြီး ရှီပုဖန်ရဲ့ခြေလှမ်းတွေနောက် အမြန်အမီလိုက်လေသည်။
" ငါတို့ကန်တင်းမှာပဲ စားကြမယ်လေ "
သူ့ရဲ့တောင့်တင်းနေတဲ့ အမူအရာက ယုန်လေးတစ်ကောင်နဲ့တူနေလေပြီး ရှီပုဖန်လက်ဆန့်ထုတ်ကာ တစ်ဖက်လူကို သူ့လက်မောင်းတွေထဲဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
" မင်းဘာတွေကြောက်နေတာလဲ? ငါမင်းကိုမရိုက်ပါဘူး "
ကျန်းယွမ်ပိုင် မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်ပြီး
" မင်းသင်္ချာအချိန်တုန်းက ငါ့ကိုဘာပြောချင်တာလဲ? "
စီးကရက်သောက်ပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ရှီပုဖန်က စိတ်ငြိမ်သွားလေပြီ။ ကျန်းယွမ်ပိုင်က ဒီတိုင်း သာမန်ကာလျှံကာပြောလိုက်တာပင်။ အဆုံးမှာတော့ သူက ဘာမှတ်ဉာဏ်မှမရှိလို့သာ ထိလွယ်ရှလွယ်ဖြစ်နေခဲ့တာပင်။ သို့ဖြစ်ရာ သူပြောလိုက်၏
" အနာဂတ်မှာ ငါတို့ကလေးတစ်ယောက်ဖန်တီးဖို့ ငါတို့ရဲ့မျိုးရိုးဗီဇကို သုံးလို့ရနိုင်တယ်။ ကလေးက မင်းရဲ့မျိုးရိုးနာမည်ကိုပဲယူယူ ငါ့ရဲ့မျိုးရိုးကိုပဲယူယူ ငါ့အတွက်ကိစ္စမရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က သေချာပေါက် ချမ်းသာတဲ့ဒုတိယမျိုးဆက်လေးတွေ ဖြစ်လာမှာပဲ"
" ဘာကြီး ?"
ကျန်းယွမ်ပိုင် နှေးကွေးစွာစဉ်းစားနေပြီး သူ့ကိုနားလည်မှုလွဲသွားတော့သည်။
" သဘာဝကို တုပဖန်တီးထားတဲ့ကလေးတွေမှာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာချို့ယွင်းချက်တွေရော ရှိလာမှာလား ?"
ရှီပုဖန်ကရယ်မောလိုက်ပြီး
"မင်းကဉာဏ်ကောင်းထက်မြက်ပြီးတော့ ငါက သာမန်ထက်လွန်ကဲတယ်လေ။ ကလေးက သေချာပေါက် ထက်မြက်ပြီး ပုံမှန်ထက်ထူးခြားချောမောနေမှာပဲ၊ ဘာအကြောင်းနဲ့မှစိုးရိမ်စရာ မရှိဘူး "
ဒီနေ့ခေတ်သူငယ်ချင်းကောင်းတွေက ကလေးတွေကိုပါ အတူတူမွေးတာကိုကြိုက်ကြတာလား ကျန်းယွမ်ပိုင်မသိပေမဲ့ သူယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ဆဲပင်။
" ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒါက ပိုက်ဆံတွေအများကြီးကုန်လောက်တယ် "
"စိတ်မပူပါနဲ့ မင်းရဲ့ကောင်လေးမှာ ပိုက်ဆံတွေရှိပါတယ် "
ဘာကောင်လေးလဲ? ကျန်းယွမ်ပိုင်ထံတွင် မေးခွန်းများစွာ ရှိလာလေသည်။
သို့သော်ငြားလည်း ဒါကကောင်းလေသည်။ အနည်းဆုံးတော့ ရှီပုဖန်က သူ့အားထပ်မံဒေါသမထွက်တော့၊ သူ့ကိုရိုက်ဖို့လည်း မပြင်ဆင်တော့သလို သူတို့ရဲ့သူငယ်ချင်းဆက်ဆံရေးကိုလည်း အဆုံးသတ်မှာ မဟုတ်တော့ပေ။ ကျန်းယွမ်ပိုင်က အတော်လေးကျေးဇူးတင်နေမိပြီး ညနေခင်းစာကြည့်ချိန်ကို တူတူတက်ရန် ရှီပုဖန်၏ကမ်းလှမ်းမှုအား သဘောတူလိုက်၏။
ညနေခင်းစာကြည့်ချိန်မှာ လူအများကြီးမရှိတော့ပေ။ အဓိကအားဖြင့် အဆင့်ကောင်းတဲ့ ကျောင်းသားများသာရှိနေပြီး ဆရာတွေကလည်း ရံဖန်ရံခါမှ အတန်းထဲဝင်လာတတ်သည်။ ကျန်းယွမ်ပိုင်က ရှီပုဖန်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေပြီး သူနားမလည်တဲ့မေးခွန်းတွေကို ညင်သာစွာဖြင့် ရှင်းပြနေသည်။ အမှန်တကယ်တော့ ရှီပုဖန်လည်းပဲ အလွန်ဉာဏ်ကောင်း၏။ သူကလူမှုရေးဘာသာရပ်တွေမှာ သိပ်မတော်ပေမဲ့ သင်္ချာမှာတော့ အရည်အချင်းရှိသည်။ ကျန်းယွမ်ပိုင်က မွန်းလွဲတုန်းက သူဝယ်ခဲ့တဲ့ Milk teaကို တစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့လေ့ကျင့်ခန်းတွေကို စလုပ်တော့သည်။
စာရွက်နဲ့ဘောပင်ထိတဲ့အသံကိုသာလျှင် ကြားရလေ၏။ ဖြည်းညင်းစွာပင် ညနေခင်းရောက်လာပြီး အတန်းထဲမှကျောင်းသားတွေကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အားလုံးထွက်ခွာသွားကြသည်။ နောက်ဆုံးတစ်ယောက်မပြန်ခင်မှာ သူ ကျန်းယွမ်ပိုင်ကိုပြောခဲ့လိုက်သည်
" မင်းတို့ပြန်ရင် တံခါးကိုသော့ခတ်ဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော် "
ကျန်းယွမ်ပိုင်လည်း လျင်မြန်စွာပင် ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး အခန်းထဲရှီ နာရီကိုကြည့်လိုက်သည်။ ညကိုးနာရီထိုးတော့မယ်ဆိုတာ သတိပြုမိလိုက်ပြီး လူတိုင်းကလည်း သူတို့ရဲ့အဆောင်ခန်းဆီ အနားယူဖို့ ပြန်ကုန်ကြလေပြီ။ သူအလိုအလျောက် ပုစ္ဆာဖြေရှင်းနေတဲ့ရှီပုဖန်ဆီကို အကြည့်ရောက်သွားပြီး တစ်ဖက်လူအား စာကိုအာရုံစူးစိုက်နေတဲ့ပုံစံနဲ့ မြင်တွေ့ရတာ အတော်လေးရှားသည်။ သို့အတွက် ဤဈာန်ဝင်စားမှုကနေ တစ်ဖက်လူအား သူမနှောင့်ယှက်လိုက်ချင်ပေ။
သူခေါင်းငုံ့ကာ ဖုန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ သူ့အမေထံမှ သူဘယ်နေရာမှာလဲဆိုတာကို မေးထားတဲ့မက်ဆေ့ချ်အနည်းငယ်ရောက်နေတာအား သတိထားမိလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတစ်ခုက လွန်ခဲ့တဲ့သုံးမိနစ်ကဖြစ်ပြီး သူမတုံ့ပြန်နိုင်သေးခင်မှာဘဲ ချင်ယင်းက သူ့ကိုဖုန်းခေါ်လာသည်။ကျန်းယွမ်ပိုင် ဖုန်းဖြေဖို့တစ်ဖက်ကိုလှည့်လိုက်ကာ
" မား "
" ဘယ်အချိန်ရှိနေပြီလဲ? သားမှာ ဒီနေ့ပြန်လာဖို့ရောအစီအစဉ်ရှိရဲ့လား? "
ကျန်းယွမ်ပိုင် အခုထိဈာန်ဝင်စားနေဆဲဖြစ်သည့် ရှီပုဖန်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကာ တောင့်တင်းစွာဖြင့်ပြောလိုက်သည်
" အရမ်းနောက်ကျနေပြီဆိုတော့ ကျွန်တော်အဆောင်မှာပဲ အိပ်လိုက်တော့မယ် "
သူ့အမေက ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာမှမလုပ်နိုင်တာကြောင့် သူမပြောလိုက်၏
" ကောင်းပြီလေ။ သားပြန်လာချင်ရင် ဖုန်းဆက်လိုက်၊ သားရဲ့ပါးကိုလာကြိုခိုင်းလိုက်မယ် "
_____________________________
Zawgyi
ရွီပုဖန္က ေလာင္ရွီးေဘးကေန ပတ္ေလွ်ာက္သြားကာ အတန္းထဲကေနထြက္သြားေလၿပီး သူ႕ၾကည့္ရတာ အတန္းထဲမွာ ထပ္ေနမဲ့အစီအစဥ္မရွိေတာ့ပုံပင္။
ခ်ဳံးက်င့္နဲ႕ က်န္သူေတြက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ယဲ့လ်န္က သာမန္ကာလွ်ံကာပင္ ထရပ္လိုက္ၿပီး ရွီပုဖန္ေနာက္ကလိုက္သြားခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စားပြဲေပၚေမွာက္ကာ ဆက္အိပ္ေနေလသည္။
က်န္းယြမ္ပိုင္ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႕ ေလာင္ရွီးကို ၾကည့္ရန္ လွည့္လိုက္သည္။ လ်န္ရွိုးသယ္က ေခါင္းယမ္းကာ စကၠဴလုံးေတြကို ဆရာေတြေဟာေျပာတဲ့တစ္ေယာက္စာစင္ျမင့္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး စာဆက္သင္လိုက္၏။
သင္ခန္းစာေတြကိုနားေထာင္ရင္းနဲ႕ က်န္းယြမ္ပိုင္အတန္ငယ္စိတ္ရႈပ္လာမိသည္။ သူစကၠဴလုံးကို တစ္ခ်က္ေတာင္မၾကည့္ခဲ့တဲ့အတြက္ ရွီပုဖန္ ဘာေရးထားမွန္း သူမသိေလဘူး။ သို႔တေစ ရွီပုဖန္ရဲ႕အၿပဳံးက ဆိုးသြမ္းၿပီးေလွာင္ေျပာင္ေနသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး သူရေနေလသည္။
က်န္းယြမ္ပိုင္ ေခါင္းငုံ႕ကာ စာလိုက္ေရးေနရင္း အနည္းငယ္ဝမ္းနည္းသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘာေၾကာင့္ ရွီပုဖန္က ႐ုတ္တရက္ႀကီးေဒါသထြက္သြားရတာလဲ? သူ႕ကိုအတန္းခ်ိန္မွာ မေႏွာင့္ယွက္ဖို႔အေၾကာင္းကို သူတို႔အရင္ထဲကေျပာၿပီးသားေလ။ ထပ္ေျပာရရင္ သူက က်န္းယြမ္ပိုင္ရဲ႕ထိုင္ခုံေဖာ္ျဖစ္လာေအာင္ ဒုတိယေနရာကိုအရယူမယ္လို႔ေတာင္ ေျပာခဲ့ေသးတယ္ေလ။
သူ ဘာလို႔ သူ႕စကားေတြကို ျပန္႐ုပ္သိမ္းသြားရတာလဲ?
သို႔ေပတည္း ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ သူအတန္းမွာ အာ႐ုံစိုက္ဖို႔လိုေသးေလသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ က်န္းယြမ္ပိုင္ ထိုခံစားခ်က္ေတြအား သူ႕စိတ္အေနာက္ဘက္ထဲသို႔ ပစ္ထားလိုက္ေတာ့၏။
အတန္းၿပီးခါနီးမွာ ရွီပုဖန္က ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူတံခါးဆီ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းေလွ်ာက္လာၿပီး ေလာင္ရွီးကိုၿပဳံးျပကာ ေျပာလိုက္သည္
“အတန္းၿပီးဖို႔ သုံးမိနစ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စကၠဴလုံးေတြကို ျပန္ေပးလို႔ရနိုင္မလား? ”
လ်န္ရွိုးသယ္ သူ႕အား ယူသြားဖို႔ ၫႊန္ျပလိုက္ၿပီး ရွီပုဖန္က စကၠဴလုံးေတြကို ဆြဲယူလိုက္၏။ လူတိုင္းရဲ႕သိခ်င္စိတ္ေတြျပည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ေအာက္မွာပဲ သူ႕ခုံမွာျပန္ထိုင္လိုက္သည္။
ေခါင္းေလာင္းျမည္သြားကာ အတန္းၿပီးဆုံးသြားေၾကာင္း အခ်က္ျပေနေလသည္။
လ်န္ရွိုးသယ္က သူတို႔ဘက္ကို ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္စြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ျငား ရွီပုဖန္ဟာ အခုခ်ိန္မွာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျပဳမူေနတာမို႔ သူက သြားၿပီးျပႆနာရွာဖို႔လည္း တကယ္ကိုမျဖစ္နိုင္ဘူးေလ။ သို႔အတြက္ အရင္ဆုံး သူ႕စာအုပ္ေတြကို ဆြဲယူကာ အခန္းထဲမွထြက္သြားလိုက္ရင္း တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါက ေလာင္ရွီးေတြကို အခ်ိန္မီလာေျပာဖို႔ ေရွ႕ဆုံးတန္းရွိေက်ာင္းသားေတြအား သတိေပးလိုက္သည္။
ရွီပုဖန္က က်န္းယြမ္ပိုင္အား ရိုက္လိုက္မွာကို သူအေတာ္ေလးစိုးရမ္ေနမိ၏။
သူစိုးရိမ္တာကို မေျပာေလႏွင့္ဦး၊ က်န္းယြမ္ပိုင္လည္းပဲ ေၾကာက္ေနမိသည္။ ခုနက ရွီပုဖန္ထိုင္လိုက္တဲ့အခိုက္မွာ သူစီးကရက္နံ႕ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ရလိုက္ေလသည္။ သူ ရွီပုဖန္စိတ္ဆိုးေအာင္ ဘာလုပ္မိမွန္း မသိေလဘူး..ရွီပုဖန္က သူနဲ႕သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ကေန ရပ္တန႔္ေတာ့မလားဆိုတာ သူသိခ်င္မိသည္။ တစ္ဖက္လူက သူတို႔သူငယ္ခ်င္းဆက္ဆံေရးကို ရပ္တန႔္ခ်င္တာက ကိစၥမရွိေပမဲ့ ထိုသို႔မလုပ္ခင္ သူအရိုက္ခံရမွာအား စိုးထိတ္ေနမိသည္။
သူတုံ႕ဆိုင္းစြာပင္ အေနာက္ကိုလွည့္လိုက္ၿပီး အတန္းခ်ိန္တြင္းမွာ ရွီပုဖန္က သူ႕ကိုဘာေၾကာင့္ေခၚတာလဲဆိုတာအား ေမးခ်င္ေနမိခဲ့သည္။ သို႔ေပတည္း တစ္ဖက္လူအိပ္ေနမွန္း သူသတိျပဳမိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူျပန္လွည့္ဖို႔သာရွိေတာ့၏။
ေန႕ခင္းေခါင္းေလာင္းျမည္တဲ့အခ်ိန္ထိ ရွီပုဖန္က အိပ္ေနေလသည္။ သူထလာကာ မတ္မတ္ထိုင္လိုက္ၿပီး တစ္ဖက္လူရဲ႕ေခါင္းေနာက္ဘက္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
အတန္းထဲရွိ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးက ကန္တင္းဆီကို အလ်င္အျမန္သုတ္ေျခတင္ေနၾကသည္။ က်န္းယြမ္ပိုင္စာအုပ္ေတြသိမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ေနာက္မွ လႈပ္ရွားမႈေတြကိုလည္း မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ရွီပုဖန္ထိုင္ခုံကေန မတ္တပ္ရပ္လိုက္တာနဲ႕ သူတစ္မဟုတ္ခ်င္းပင္ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ သူ႕ရဲ႕နက္ေမွာင္တဲ့မ်က္လုံးေလးေတြက ေခြးေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႕ အတိအက်ကိဳတူေနေလ၏။
“ငါတို႔ကန္တင္းမွာ စားၾကမလား? ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ကို မင္းအတြက္ စားစရာယူလာေပးေစခ်င္လား? "
က်န္းယြမ္ပိုင္ သူ႕စာအုပ္ေတြကို ခ်ထားလိုက္ၿပီး ရွီပုဖန္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြေနာက္ အျမန္အမီလိုက္ေလသည္။
" ငါတို႔ကန္တင္းမွာပဲ စားၾကမယ္ေလ "
သူ႕ရဲ႕ေတာင့္တင္းေနတဲ့ အမူအရာက ယုန္ေလးတစ္ေကာင္နဲ႕တူေနေလၿပီး ရွီပုဖန္လက္ဆန႔္ထုတ္ကာ တစ္ဖက္လူကို သူ႕လက္ေမာင္းေတြထဲဆြဲသြင္းလိုက္သည္။
" မင္းဘာေတြေၾကာက္ေနတာလဲ? ငါမင္းကိုမရိုက္ပါဘူး "
က်န္းယြမ္ပိုင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လိုက္ၿပီး
" မင္းသခၤ်ာအခ်ိန္တုန္းက ငါ့ကိုဘာေျပာခ်င္တာလဲ? "
စီးကရက္ေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ရွီပုဖန္က စိတ္ၿငိမ္သြားေလၿပီ။ က်န္းယြမ္ပိုင္က ဒီတိုင္း သာမန္ကာလွ်ံကာေျပာလိုက္တာပင္။ အဆုံးမွာေတာ့ သူက ဘာမွတ္ဉာဏ္မွမရွိလို႔သာ ထိလြယ္ရွလြယ္ျဖစ္ေနခဲ့တာပင္။ သို႔ျဖစ္ရာ သူေျပာလိုက္၏
" အနာဂတ္မွာ ငါတို႔ကေလးတစ္ေယာက္ဖန္တီးဖို႔ ငါတို႔ရဲ႕မ်ိဳးရိုးဗီဇကို သုံးလို႔ရနိုင္တယ္။ ကေလးက မင္းရဲ႕မ်ိဳးရိုးနာမည္ကိုပဲယူယူ ငါ့ရဲ႕မ်ိဳးရိုးကိုပဲယူယူ ငါ့အတြက္ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ေသခ်ာေပါက္ ခ်မ္းသာတဲ့ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ေလးေတြ ျဖစ္လာမွာပဲ"
" ဘာႀကီး ?"
က်န္းယြမ္ပိုင္ ေႏွးေကြးစြာစဥ္းစားေနၿပီး သူ႕ကိုနားလည္မႈလြဲသြားေတာ့သည္။
" သဘာဝကို တုပဖန္တီးထားတဲ့ကေလးေတြမွာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြေရာ ရွိလာမွာလား ?"
ရွီပုဖန္ကရယ္ေမာလိုက္ၿပီး
"မင္းကဉာဏ္ေကာင္းထက္ျမက္ၿပီးေတာ့ ငါက သာမန္ထက္လြန္ကဲတယ္ေလ။ ကေလးက ေသခ်ာေပါက္ ထက္ျမက္ၿပီး ပုံမွန္ထက္ထူးျခားေခ်ာေမာေနမွာပဲ၊ ဘာအေၾကာင္းနဲ႕မွစိုးရိမ္စရာ မရွိဘူး "
ဒီေန႕ေခတ္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြက ကေလးေတြကိုပါ အတူတူေမြးတာကိုႀကိဳက္ၾကတာလား က်န္းယြမ္ပိုင္မသိေပမဲ့ သူယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႕ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ဆဲပင္။
" ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါက ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးကုန္ေလာက္တယ္ "
"စိတ္မပူပါနဲ႕ မင္းရဲ႕ေကာင္ေလးမွာ ပိုက္ဆံေတြရွိပါတယ္ "
ဘာေကာင္ေလးလဲ? က်န္းယြမ္ပိုင္ထံတြင္ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ရွိလာေလသည္။
သို႔ေသာ္ျငားလည္း ဒါကေကာင္းေလသည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ရွီပုဖန္က သူ႕အားထပ္မံေဒါသမထြက္ေတာ့၊ သူ႕ကိုရိုက္ဖို႔လည္း မျပင္ဆင္ေတာ့သလို သူတို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆက္ဆံေရးကိုလည္း အဆုံးသတ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ က်န္းယြမ္ပိုင္က အေတာ္ေလးေက်းဇူးတင္ေနမိၿပီး ညေနခင္းစာၾကည့္ခ်ိန္ကို တူတူတက္ရန္ ရွီပုဖန္၏ကမ္းလွမ္းမႈအား သေဘာတူလိုက္၏။
ညေနခင္းစာၾကည့္ခ်ိန္မွာ လူအမ်ားႀကီးမရွိေတာ့ေပ။ အဓိကအားျဖင့္ အဆင့္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားသာရွိေနၿပီး ဆရာေတြကလည္း ရံဖန္ရံခါမွ အတန္းထဲဝင္လာတတ္သည္။ က်န္းယြမ္ပိုင္က ရွီပုဖန္နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနၿပီး သူနားမလည္တဲ့ေမးခြန္းေတြကို ညင္သာစြာျဖင့္ ရွင္းျပေနသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ရွီပုဖန္လည္းပဲ အလြန္ဉာဏ္ေကာင္း၏။ သူကလူမႈေရးဘာသာရပ္ေတြမွာ သိပ္မေတာ္ေပမဲ့ သခၤ်ာမွာေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိသည္။ က်န္းယြမ္ပိုင္က မြန္းလြဲတုန္းက သူဝယ္ခဲ့တဲ့ Milk teaကို တစ္ငုံေသာက္လိုက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို စလုပ္ေတာ့သည္။
စာ႐ြက္နဲ႕ေဘာပင္ထိတဲ့အသံကိုသာလွ်င္ ၾကားရေလ၏။ ျဖည္းညင္းစြာပင္ ညေနခင္းေရာက္လာၿပီး အတန္းထဲမွေက်ာင္းသားေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အားလုံးထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးတစ္ေယာက္မျပန္ခင္မွာ သူ က်န္းယြမ္ပိုင္ကိုေျပာခဲ့လိုက္သည္
" မင္းတို႔ျပန္ရင္ တံခါးကိုေသာ့ခတ္ဖို႔ မေမ့ၾကနဲ႕ေနာ္ "
က်န္းယြမ္ပိုင္လည္း လ်င္ျမန္စြာပင္ ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး အခန္းထဲရွီ နာရီကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ညကိုးနာရီထိုးေတာ့မယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိလိုက္ၿပီး လူတိုင္းကလည္း သူတို႔ရဲ႕အေဆာင္ခန္းဆီ အနားယူဖို႔ ျပန္ကုန္ၾကေလၿပီ။ သူအလိုအေလ်ာက္ ပုစာၦေျဖရွင္းေနတဲ့ရွီပုဖန္ဆီကို အၾကည့္ေရာက္သြားၿပီး တစ္ဖက္လူအား စာကိုအာ႐ုံစူးစိုက္ေနတဲ့ပုံစံနဲ႕ ျမင္ေတြ႕ရတာ အေတာ္ေလးရွားသည္။ သို႔အတြက္ ဤဈာန္ဝင္စားမႈကေန တစ္ဖက္လူအား သူမေႏွာင့္ယွက္လိုက္ခ်င္ေပ။
သူေခါင္းငုံ႕ကာ ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕အေမထံမွ သူဘယ္ေနရာမွာလဲဆိုတာကို ေမးထားတဲ့မက္ေဆ့ခ်္အနည္းငယ္ေရာက္ေနတာအား သတိထားမိလိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးတစ္ခုက လြန္ခဲ့တဲ့သုံးမိနစ္ကျဖစ္ၿပီး သူမတုံ႕ျပန္နိုင္ေသးခင္မွာဘဲ ခ်င္ယင္းက သူ႕ကိုဖုန္းေခၚလာသည္။က်န္းယြမ္ပိုင္ ဖုန္းေျဖဖို႔တစ္ဖက္ကိုလွည့္လိုက္ကာ
" မား "
" ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနၿပီလဲ? သားမွာ ဒီေန႕ျပန္လာဖို႔ေရာအစီအစဥ္ရွိရဲ႕လား? "
က်န္းယြမ္ပိုင္ အခုထိဈာန္ဝင္စားေနဆဲျဖစ္သည့္ ရွီပုဖန္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ကာ ေတာင့္တင္းစြာျဖင့္ေျပာလိုက္သည္
" အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အေဆာင္မွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္ "
သူ႕အေမက ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမလုပ္နိုင္တာေၾကာင့္ သူမေျပာလိုက္၏
" ေကာင္းၿပီေလ။ သားျပန္လာခ်င္ရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္၊ သားရဲ႕ပါးကိုလာႀကိဳခိုင္းလိုက္မယ္ "