Third Person’s POV
Halos hindi na makilala ang magandang bahay dahil sa puno ng usok at bala maging ang dugo halos naliligo na si krisha, halos hindi na makilala dahil sa dugong na tatalsik galing sa kalaban niya.
“Nasaan ang duwag ninyo boss!?” sigaw ni krisha habang hinahawakan ang kalaban kung saan naka lagay ang samurai sword sa leeg ng kalaban.
“Hindi namin alam!”
Dahil sa inis ng simula ulit ang patukan sa magkabila panig. Isa laban sa sampong kalaban niya.
Matapos ang ilan oras sa pag papaputok na ubosan nang bala ang dalawa panig. Lumabas sa pinag tataguan si krisha at tumatakbo habang nasa dibdib niya ang samurai.
“Ahhhhh!”
“Ahhhhhhh!!!”
Suntok dito, tadyak doon at iliang ang nagaganap sa naiwan na lima kalaban.
“Tumigil ka na! talo ka na marami pa kami habang ikaw ng iisa ka na lang.”
“Bobo ka ba? Sa tigin mo may kasama ako pumunta dito?” nang iinsulto habang naka ngisi si krisha sa kanila lahat. Dahil sa pikon noong lalaki sabay silang lima papunta kay krisha.
Krisha split beautifully dahil sa suntok na papalapit sa magkabila niya at sa harapan. Pagka yuko at galing sa slpit si krisha basta na lang siya tumayo at umikot pabilog. Napangiti ang kalaban habang dahan-dahan napaluhod dahil sa natamo nila sugat.
“Tch! Wasting my time.”
Dahil alam ni krisha kung nasaan ang kalaban she enjoy walking and singing happy for now.
“Tago-taguan maliwanag ang buwan… Nasaan ka na kaya?”
“Oh! I will find you and kill you brutally…” naka ngisi niya bigkas habang lumalakad papunta sa pintuan habang naka baba ang espada niya, thae earn a sound na kinakilabot ng kalaban.
Taranta ng hahanap nang baril ang kalaban at pilit nina pakiramdam niya ang paligid baka hindi niya alam bigla na lang susulpot kung saan ang babae hinahanap siya.
Krisha bravely aim the shoot gun in the door dahil sa ginawa ingay galing sa labas tumago sa ilalim ng lamesa ang lalaki na ngingining sa takot.
“Hmmm… I can feel your fear.”
“And also, I can smell your blood… Better hide well dear.”
Natatawang bigkas ni Krisha habang hinulog na lang basta ang malaki baril hawak niya. Dahil sa gulat bigla na lang rin na gulat ang lalaki sa ilalim nag lamesa that cause a sound. Dahil sa kaba niya lahat ng santo tinatawag niya sa utak para lang hindi siya ma hanap ni krisha.
Too late dahil nasa harapan na si krisha habang naka ngiti ng demonyo, dahil sa kaba niya muntik na sana siya mahimatay kundi lang hinila ni krisha ang manggas ng damit niya.
“Where is she?” madiin tanong ni krisha. “H-huh? Sinong hinahanap mo?” maang tanong ng lalaki dahil sa inis ni krisha basta niya na lang sinuntok sa tyan.
“AHH! S-shit!”
“Now tell me, where the hell is she!?” sigaw niya sabay balibag sa tiles. “I-I don’t know!” sa inis ni krisha basta niya na lang pinapaputokan ang gitna bahagi ng lalaki, sumisigaw siya sa sakit hindi alam kung alin ang uunahin niya ang matakot sa babae nasa harapan niya o ang gitna bahagi kung saan bumaon ang bala.
Michael Marte’s POV
Napatakip kami lahat sa nakita maging mga iba ko kasamahan napasigaw na akala mo sa kanila pinaputok ang baril.
“Shit! Nakakatakot talaga kalabanin si krisha.” Harley said while looking in the monitor kung saan sumisigaw ang lalaki, nakatigin lang ang asawa ko sa kanya na walang paki alam sa ginawa niya kasalanan.
“Better not to get krisha angry.” Natatakot bulong ni Jane, ang mga pinsan na man nag asawa ko nakatigin lang sa bawat galaw niya. Kanina pa kami ng tataka kung sino hinahanap niya.
“Now this would be the last. Nasaan ang kaibigan ko?” tanong niya habang naka handa na ang baril hawak niya.
Dahil yata sa kawalaan ng dugo nahimatay ang lalaki, sunod-sunod binitawan ng bala ni krisha ang lalaki nakahiga naliligo sa sarili dugo.
“Apaka brutal na man ayaw ko talaga ginagalit si krisha eh.” Dustin whispered enough for us to hear what he said.
“Sino ba hinahanap niya?” taka ko tanong sa kanila. Napatype na man ang tatlo namin computer hack para tignan kung sino hinahanap ni krisha.
We saw how krisha being hysterical finding a door or away para hanapin ang tao hinahanap niya na hindi namin alam kung sino. As we heard what she said kaibigan niya, may ibang kaibigan pa ba si krisha maliban kila Faye?
“Lac-“
“A-ate L-lacey…”
“Lacey Fernandez krisha childhood friend lost for almost 18 years…” patuloy papaliwanag samin ni Hektor napatulala kami sa nakikita babae nasa monitor kung saan nahihirapan siya, puno ng mga dugo ang suot niya puting dress at kumukurap-kurap.
“S-sinong anjan? Please tama na… ayaw ko na… pagod na pagod na ako…”
Krisha Koh’s POV
I press something soft at bigla na lang tumaas ang pader nasa likod ko, my hagdaan pababa pero kusa bumobukas ang mga ilaw nasa dingding na parang ba ginawa ng isang mayaman na tao.
I hold my gun para kung sino man susulpot ma papatay ko agad. I got her dahil may hinahanap ako tao lost for how many years akala ko noong una patay na siya pero may bigla ng pop sa screen nang monitor ko giving me information kung nasaan ang tao hinahanap ko matagal na.
Dahil sa galit at inis ko sa nakita wala na ako oras para ipagsabi sa iba ang nalalaman ko. Hindi ko lang inaakala nakayanan niya lahat ginagawa masama sa kanya, kahit ako napapaisip who sent those information?
But hell! Wala na ako paki sa tao ng padala dahil ngayon I gonna teach those balls of them! How dare them!
Nasa dulo na ako may nakita ako na iisang pintuan hindi na ako ng dadalawa isip kung ano nasa likod noon dahil ang puso ko sumisigaw buksan ko at iligtas ang tao nasa loob.
“A-ate L-lacey…” napatakip ako wala sa oras dahil sa nakikita ko hindi dahil sa amoy ng loob. Dahan-dahan lumalabas ang luha ko, sa mahabang panahon ngayon lang ako napaiyak ulit.
“S-sinong anjan? Please tama na… ayaw ko na… pagod na pagod na ako…” nang hihina niya bigkas na halos hindi na niya yata makayanan tumayo.
Nang lalabo ang mga mat ako habang dahan-dahan napaluhod sa harapan niya napasinghap pa ako dahil halos hindi na ako makahinga dahil bumabara ang lalamunan ko.
Dahil sa kasabikan ko agad ko siya niyakap pilit niya rin kumakawala sa pag hahawak ko.
“Please w-wag! Tama na! tama na!” pagwawala niya, I held her and hug her tight while crying hard when she heard my cry she stop moving and hold my head. The way she hold me before when I was a kid.
“K-krisha? Bebe girl?” naiiyak niya sabi habang pilit humaharap sakin. Kanina ko pa napapansin ang sunod-sunod niya pag kurap sa hindi inaasahan nagulat ako sa nakikita.
Her eyes have a blurry sight na parang may candila sa magkabila niya mata, napasigaw na lang ako habang yakap-yakap siya.
“I am sorry! Sorry ate! Sorry!” pag sisigaw ko ng tawad sa kanya. Habang siya pilit ninaliwanan ang panigin niya para makita ko.
“K-krisha please itakas mo ako dito! Itakas mo kami!” sigaw niya at napaluhod wala sa oras, napansin ko may baby crib siya sa dulo na akala mo walang bagay nakalagay doon. Good thing I have a good sight.
“Y-yes, sa-sasama ka sa akin. Aalis tayo sa impernong lugar nato.” Naiiyak ko saad habang nina yakap siya, ang sakit akala ko…akala ko nawawala lang siya dahil ng papakasal yun pala she got kidnap after she help me to run away from Koh family.
“B-bebe girl… I-I was praying that someday mahahanap mo rin ako. Mahahanap mo kami at iligtas, I know you're strong alam ko ano kayo at ano ka. Hindi ako galit dahil lang doon sa pag tatago mo.” Maiyak-iyak niya pag papaliwanag umiiling ako sa dibdib niya wala na ako paki alam kung madami dahil madumi na rin ang suot ko galing sa mga tao bumaboy sa kanya at pinapahirapan siya.
“Let go, ng hihintay na ang pamilya ko sa’tin ate… isasama ko kayo.” Mahina ko paliwanag. “Can you walk?” tanong ko tumango lang siya at lumapit sa baby crib mapahikbi ako sa nakikita tatlong bata na halos nangangayat na at wala gaano laman ang katawan niya.
“B-baka saktan ka… iwan mo na lang ako dito itakas mo mga anak ko bebe girl.” Pagmamakaawa niya habang nakayakap sa tuhod ko.
“N-no! Tatakas ka kasama sa’min ate. He is death pinatay ko na siya bago pa kita mahanap.”
I hold her baby girl hawak-hawak ko siya habang nakatigin sa buong mukha niya, she got her mom eyes lalo na ang mga labi rin. She smiled that melt my heart. I move her closely to me at hinalikan ang noo niya.
“You will be safe.” I whispered.
We safely got in sa likod ko na rin sila pinapasok mag-ina. I quietly watching them paeacefully sleeping in the back.
“You all are safe…” usal ko. I highly speed up the gas para madali kami makakadating sa bahay, malayo pa lang may naka abang na agad hospital bed at mga personal nurse and doctor namin.
“S-sino kayo? Wag ninyo ako hawakan! Asan si bebe girl!? Krisha!?” pagwawala niya dali-dali ako lumapit sa kanila para hawakan.
“H-hey ate mga doctor at nurse sila. Ligtas na kayo, ligtas ka na rin.”
Tumatakbo papalayo ang hospital bed namin kung saan nakahiga ang mag-ina, napaluha ako habang nakatigin sa kanila papalayo. Kumurap atsaka lumigon kung saan nakatayo lang silang lahat habang nakatigin sa akin.
I walk slowly while gripping my hand. Too much information and emotion I got today, kasalanan ko kung bakit siya nawawala. Paano ko ipapaliwanag sa kanya na matagal na rin patay ang buong pamilya niya dahil sa aksidente nangyari.
“Baby…” masuyong tawag ni Michael dahil sa nararamdaman ko yumakap agad ako sa dibdib niya at umiiyak at sumisigaw ng sorry.
“Kasalanan ko… kasalanan ko… napakasama ko…” sunod sunod ko bulong naramdaman ko nakayakap na rin mga anak namin ni Michael.
。。。。。。。。。。。。。
FOLLOW ME🎈
WATTPAD: Vkes1997
DREAME: Vkes1997 (Official)
PAGE: http://Vkes1997stories.com
Don't forget to leave a comment and vote🌸