6 လပိုင္း 4 ရက္ေန့။
ကေလးအေကာင္ႏွစ္ေထာင္စီရိွတဲ့ ျခင္မႀကီး
ႏွစ္ေကာင္ရိွခဲ့တယ္။
ဒီပံုျပင္ေလးရဲ့ျခင္ဇာတ္လိုက္ေတြကေတာ့
အဲ့ဒီႏွစ္ေထာင္ေသာကေလးေတြထဲက ႏွစ္ေကာင္ပါ။
ေမေမႏွစ္ေယာက္ၾကားက နက္ရိႈင္းလွတဲ့
သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဉ္ေၾကာင့္
ဒီျခင္ေလးႏွစ္ေကာင္ရဲ့ဥေတြဟာ ေဘးခ်င္းကပ္ရပ္
ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဥေသးေသးေလးႏွစ္လံုးထဲမွာ ေသးငယ္လွတဲ့
အသက္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္း၊ အသက္ရႉသံႏွစ္စံုနဲ႔
ႏွလံုးခုန္သံႏွစ္ခု ေနထိုင္လ်က္ရိွတယ္။
သူတို႔ဟာအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။
ညေမွာင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဥေလးတစ္လံုးက
လႈပ္ရွားတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတျြပလာတယ္။
အတြင္းကအေကာင္ေလးဟာ ေကာင္းကင္ႀကီးဆီ
ဆန႔္ထုတ္လိုက္တယ္။
သူကေခၚလိုက္တယ္။ "ေမေမ" ဒါဟာ
ဒီကမ႓ာႀကီးမွာသူပထမဆံုးေျပာခဲ့တဲ့စကားပါ။
ဒါေပမယ့္ ျခင္ကေလးကသိပါ့မလား...သူ႔ေမေမဟာ
လူသားတစ္ေယာက္ရဲ့လက္ဝါးခ်က္မွာ
ေသဆံုးခဲ့ၿပီဆိုတာကိုေလ။
လူသားေတြမွာ လူသားေတြရဲ့ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ
ရိွၾကတယ္။ ဒါကေတာ့ ျခင္ကေလးတစ္ေကာင္ရဲ့
ဝမ္းနည္းျခင္းေသးေသးေလးကလဲြလို႔ ဘာမွ
မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ေဘးကဥကေလးဟာလည္း
လႈပ္ရွားစျပဳလာတယ္။ ဟိုဟိုသည္သည္
ယိမ္းသြားတာကို ဘယ္သူကမွသတိျပဳမိမွာ
မဟုတ္ပါဘူး....သူက အရမ္းကိုေသးငယ္လြန္းတယ္
ေလ။
သူကေျပာတယ္။ "ေမေမလား?"
ဒါဟာ သူ႔ရဲ့ပထမဆံုးစကားျဖစ္သလို
သူတို႔ရဲ့ပထမဆံုးေသာစကားဝိုင္းမွာ တံု႔ျပန္ခဲ့တဲ့
ပထမဆံုးစကားလည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒါကကၽြန္ေတာ္တို႔ပံုျပင္ေလးရဲ့အစပါပဲ။
2006 ခုႏွစ္ ဇြန္လရဲ့ 4 ရက္ေျမာက္ေန့ေပါ့...။
ျခင္ A ကႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
"ဟိုင္း....မင္းကငါ့လိုပဲလား?"
ျခင္ B ကျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"အင္း.....ငါတို႔ကအတူတူပဲ"
သူတို႔ကအတူတူပါပဲ၊ ေရထဲမွာေပါေလာေပၚေနတဲ့
အိမ္ေသးေသးေလးမွာေနထိုင္လ်က္ေပါ့။
ျခင္ A ကေျပာတယ္။
"ေကာင္းလိုက္တာ...ငါတို႔ကအတူတူပဲ!"
ျခင္ B ကျပန္ေျဖေပးလိုက္တယ္။
"အင္း....မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ?"
"နာမည္....နာမည္ဆိုတာဘာႀကီးလဲ?"
"အန္....အဲ့တာ မင္းကိုေခၚဖို႔သံုးတဲ့ဟာေလ။
မင္းအေမက မေျပာျပဘူးလား?"
"ဟမ္? ငါမသိဘူး"
ျခင္ A ဟာ IQ မျမင့္လွပါဘူး။
ျခင္ B ကေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါဆိုမင္းကို မစ္ခ္မြန္းစတားလို႔ေခၚမယ္ေလ"
ျခင္ A ေလးကနားမလည္ဘူး။
"မစ္ခ္မြန္းစတား? ဘာႀကီးလဲ?"
"အဲ့တာမြန္းစတားတစ္မ်ိဳးပဲေလ အမ္း! မင္းIQက
တအားနိမ့္ေတာ့ ျခင္လို႔ေခၚလို႔မရဘူး။ မင္းက
မြန္းစတားေသးေသးေလးပဲ" ျခင္Bကေလးနက္စြာနဲ႔
ရွင္းျပတယ္။ အဲ့ေနာက္ သူတစ္စံုတစ္ရာကို
ေတြးမိသြားေလတယ္။
"ေနပါဦး...မင္း မြန္းစတားျမင္ဖူးလား?"
ျခင္Aဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ေျပာလာတယ္။
"ဟင့္အင္း....ငါအျပင္ကိုတစ္ခါမွမထြက္ဖူးဘူး.."
"ငတံုးေရ! ငါလည္းမထြက္ဖူးဘူးေလ။ ငါတို႔က
ဥထဲမွာပဲရိွေသးတဲ့ဥစၥာ! တကယ္ႀကီးလားကြာ။
မင္းအေမက သႏၶေလာင္းအသိပညာ
သင္မေပးဘူးလား?"
"သႏၶေ...ဘာႀကီးရယ္?"
"အိုေက အိုေက။ မင္းကအခုကစလို႔
မစ္ခ္မြန္းစတားပဲ။ ၾကားလား?"
"ဪ..... မင္းကေရာ?"
"ဝါးတားမယ္လြန္" (ဖရဲသီးကိုဆိုလိုသည္)
"ဝါးတား....ဘာႀကီး?"
"ဘုရားေရ...မင္းကျခင္ငတံုးပဲ! အိပ္ေတာ့!"
ဒီလိုနဲ႔ ေရျပင္ေပၚကလိႈင္းခြပ္ေသးေသးေလးေတြဟာ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။
တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းက နည္းနည္းေတာ့ထိတ္လန႔္ဖြယ္
ေကာင္းတယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားေလးဟာ ေတြးၾကၫ့္တယ္....
ေမေမကဘယ္မွာလဲ? ဘာလို႔ငါ့ကို ေမေမက
ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ဗဟုသုတမသင္ေပးတာလဲ?
___________________
6 လပိုင္း 5 ရက္ေန့။
ျခင္ဘယ္ႏွေကာင္ရိွလဲေရတြက္ေနမယ့္အစား
မင္းအေမရဲ့အေၾကာင္းကိုေတြးေနျခင္းက
အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ပိုခက္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ေနာက္တစ္ရက္မွာ ဝါးတားမယ္လြန္က
ေတာက္ပတက္ႂကြစြာနဲ႔ မဂၤလာမနက္ခင္းကို
ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မစ္ခ္မြန္းစတားေလး
ကေတာ့မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေနဆဲပဲ။
ဝါးတားမယ္လြန္ကေအာ္ေခၚတယ္။
"မစ္ခ္မြန္းစတား! မစ္ခ္မြန္းစတား! မစ္ခ္မြန္းစတား!"
မစ္ခ္မြန္းစတားဟာတစ္ေယာက္တည္း
ေရရြတ္ေနတယ္။
"သႏၶေလာင္း...ဘာလို႔ ငါက်မသင္ခဲ့ရတာလဲ?"
ဝါးတားမယ္လြန္ဟာ အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားၿပီး
ေရရြတ္လိုက္တယ္။ "ငတံုးေကာင္........"
မစ္ခ္မြန္းစတားႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝါးတားမယ္လြန္က
ေန့ခင္းတေရးအိပ္ဖို႔ျပင္ေနတယ္။
"he....he...."
"ငါ့ဖင္ႀကီးကိုဟိတ္ပါလား! ဝါးတားမယ္လြန္ပါဆို!
ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ခ်ိန္မွာ သင္ၾကားေရးမရခဲ့တဲ့
ျခင္ေတြကဉာဏ္ထိုင္းသြားၾကတယ္ထင္တယ္..."
"ငါက ဟီးဟီး လို႔ေျပာမလို႔ပါ"
"......"
ပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္သြား။
"ဝါးတားမယ္လြန္ မင္းဗိုက္ဆာလား?"
"ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုတာဘာလဲနားလည္တယ္ေပါ့?"
"အား! ငါကလည္းျခင္ပါပဲကြ!"
က်ယ္ေလာင္လွတဲ့အာေမဍိတ္အသံေၾကာင့္
ဝါးတားမယ္လြန္ လန႔္သြားၿပီး သူ႔ဥေလးရဲ့
ေထာင့္ေလးတစ္ေထာင့္ကိုကပ္သြားေလတယ္။
ၿပီးေတာ့ ပိုၿပီးသာတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့တယ္....
"ဝါးတားမယ္လြန္....ဗိုက္ဆာတယ္"
"ဗိုက္ဆာရင္ေတာင္ ထြက္လို႔မွမရတာ။
ဒီေန့မွ ငါးရက္ေျမာက္ပဲရိွေသးတာ!"
"ဒါဆို ဘယ္အခ်ိန္က်ရင္ထြက္လို႔ရမွာလဲ?"
"အမ္...စဉ္းစားၾကၫ့္လိုက္ဦးမယ္... 4ရက္ေျမာက္
ေန့မွာေမြးတယ္ဆိုေတာ့...5ရက္ 6ရက္ 7ရက္...
7ရက္ေျမာက္ေန့က်ရင္ထြက္လို႔ရမယ္ထင္တယ္"
"အၾကာႀကီးပဲေစာင့္ရမွာေပါ့? ငါအျပင္မထြက္ခင္
ငတ္ေသလိမ့္မယ္ထင္တယ္"
"မင္း ႏြားေသလို႔ဝင္စားတာလား? ဒါေပမယ့္
ႏြားေတြကမွစားႃမံု႔ျပန္လို႔ရေသးတယ္။ မင္းက
ဆာေလာင္တာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ခံႏိုင္ရည္ကိုမရိွဘူး
....ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနၿပီ...."
"စားႃမံု႔...ဘာႀကီးရယ္?"
"မင္းစားၿပီးသားကိုျပန္အန္ၿပီး ျပန္ဝါးတာကို
ေျပာတာ"
ထူးဆန္းတဲ့ခံစားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ မစ္ခ္မြန္းစတားဟာ
စကားေျပာတာရပ္တန႔္သြားတယ္။ သူဖ်ားသြားတာ
ျဖစ္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အၾကာႀကီးတိတ္ဆိတ္သြား
ျပန္တာေပါ့။
"ဝါးတားမယ္လြန္"
"ဘာလဲ?"
"ေျပာၾကၫ့္...ငါတို႔အျပင္ထြက္ရင္ ဘာအရင္လုပ္
ၾကမလဲ?"
"ေသးေပါက္မယ္"
"ဟင့္အင္း...ခ်ၾကရေအာင္"
"ဟမ္?!"
"ခ်ရေအာင္လို႔"
"ဘာလို႔?"
"ဘာလို႔ဆို မင္းကိုမႀကိဳက္လို႔ေလ"
"အန္....မင္းခ်ခ်င္လည္းသေဘာပဲ"
ဒါက ဒီဘဝမွာသူတို႔ရဲ့ပထမဆံုးေသာ
သေဘာတူညီခ်က္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ျခင္ေလးႏွစ္ေကာင္ရဲ့ႏွလံုးသားဟာဘယ္ေလာက္မ်ား
ေျပာင္းလဲႏိုင္မွာမို႔လဲ?
အဲ့ဒီညမွာမထင္မရွားအသံေလးႏွစ္ခုရိွေနခဲ့တာကို
ေရထဲမွာေပါေလာေပၚေနတဲ့ ေရၫွိဖတ္ကေလးကပဲ
သိခဲ့ပါတယ္။
"ဝါးတားမယ္လြန္?"
.......
တံု႔ျပန္မႈမလာ။
"မင္းရိွေနလား...ဝါးတားမယ္လြန္?"
..........
"ဝါးတားမယ္လြန္?!"
ဒီျခင္ကေလးဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္
ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းကိုခံစားခဲ့ရတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္မွာ ဆူညံသံေသးေသးေလးထြက္လာ
တယ္။ ျခင္ငတံုးေလးဟာအျပင္ထြက္ၿပီး
ဝါးတားမယ္လြန္ကိုရွာဖို႔ႀကိဳးစားေနတာပါ။
"ငါဒီမွာရိွတယ္။ ဘာေတြပံုႀကီးခ်ဲ႔ေနတာလဲ?"
ထိုအသံက မစ္ခ္မြန္းစတားကိုစိတ္ေအးသြားေစ
တယ္။ သူမသိလိုက္စြာနဲ႔ ေခၚလိုက္တယ္။
"ေမေမ....."
"ဘာလို႔မအိပ္ေသးတာလဲ?" ဝါးတားမယ္လြန္က
ပင္ပန္းေနတဲ့အသံနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။
"မအိပ္ရင္ေစာထြက္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ေနတာေတာ့
မဟုတ္ပါဘူးေနာ္?" သူကသမ္းေဝလိုက္တယ္။
"ဝါးတားမယ္လြန္...ခုနကဘာလုပ္ေနတာလဲ?
ဘာလို႔ငါ့ကိုအေရးမလုပ္တာလဲ?"
"စဉ္းစားေနတာ"
"ဘာအေၾကာင္းလဲ?"
"မင္းေပါ့"
.......
မစ္ခ္မြန္းစတားဟာ ေနာက္ထပ္ထူးဆန္းတဲ့
ခံစားခ်က္တစ္ခုကိုႄကံုေတြ့လိုက္ရတယ္။
ဘာမ်ားပါလိမ့္?
သူက သူ႔ရဲ့အူေၾကာင္ၾကားအသံနဲ႔ပဲေျပာလိုက္တယ္။
"ဪ ဟီးဟီး"
ဝါးတားမယ္လြန္က သူ႔ကိုလ်စ္လ်ူရႈၿပီး
ခပ္ရိုင္းရိုင္းျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ငတံုးေကာင္...."
သူက တစ္ျခားတစ္ဘက္ကိုလွၫ့္ၿပီးအိပ္လိုက္
ေတာ့တယ္။
_______________
6 လပိုင္း 6ရက္ေန့။
ဇြန္လ 6ရက္ရဲ့ မနက္ခင္း......သစ္ပင္ေတြဟာ
ေကာင္းကင္ဆီမ်က္ႏွာမူေနၿပီး စမ္းေခ်ာင္းေလးဟာ
တသြင္သြင္စီးဆင္းလို႔ေနတယ္။
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေရျပင္ဟာ ေလညင္းသဲ့သဲ့ေၾကာင့္
လႈပ္ခတ္သြားတယ္။ အလႊာပါးေလးအတိုင္း
ေပါေလာေပၚေနတာေတြကေတာ့ ျခင္အမေတြရဲ့
ဥေတြေပါ့။
မစ္ခ္မြန္းစတားဟာ ေကာင္းမြန္စြာအိပ္စက္ခဲ့ရၿပီးတဲ့
ေနာက္ႏိုးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့သူေတြးမိတယ္။
ဘယ္အခ်ိန္ထြက္လို႔ရမွာလဲ?
အဲ့ေနာက္ သူေတြ့လိုက္ရတယ္။ ဝါးတားမယ္လြန္
ေပ်ာက္သြားၿပီ။
ဥေတြေထာင္ခ်ီတဲ့ထဲကမွ တစ္လံုးႏွစ္လံုး ဒါမွမဟုတ္
ရာနဲ႔ခ်ီၿပီးေပ်ာက္သြားရင္ေတာင္ သူနဲ႔မဆိုင္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဝါးတားမယ္လြန္ေပ်ာက္ေနတယ္။
သူ႔ရဲ့ဝါးတားမယ္လြန္။
သူကဆႏၵရိွသလိုမေရြ့လ်ားႏိုင္တာေၾကာင့္
အသံကုန္ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။
"ဝါးတားမယ္လြန္! မင္းဘယ္မွာလဲ?
ဝါးတားမယ္လြန္!"
ေနထြက္ခ်ိန္ကစလို႔ ေနဝင္ခ်ိန္အထိသူတေၾကာ္ေၾကာ္
ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့တယ္။
သူကျခင္တစ္ေကာင္သာသာပါ။ ဥမေပါက္ေသးတဲ့
ျခင္တစ္ေကာင္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ သူဟာျဖစ္ရိုးျဖစ္စဉ္မဟုတ္တဲ့
ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုခ်ခဲ့တယ္။
သူ ဥေပါက္လိုက္ေတာ့မယ္။
ဒါဟာ သူ႔အတြက္လုပ္ခဲ့တဲ့ပထမဆံုးေသာအရာ
ျဖစ္သလို သူ႔ဘဝကိုေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့အရာလည္း
ဟုတ္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မစ္ခ္မြန္းစတားဟာ ဥကဲြေအာင္အစြမ္းကုန္
ႀကိဳးစားေတာ့တယ္။
နာက်င္တယ္။ ဘယ္လိုပဲေနေနအခ်ိန္မွမက်ေသးပဲ။
သူဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရလဲ နားမလည္ခဲ့ဘူး။
သူဒီတိုင္းပဲႀကိတ္မိွတ္ၿပီး ဥေပါက္ေအာင္ရုန္းကန္
ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူဟာပိုးေလာက္လန္းတစ္ေကာင္
ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
နာက်င္မႈကိုႀကိတ္မိွတ္ခံစားရင္း သူ႔ကိုယ္သူ
ေျဖသိမ့္လိုက္တယ္။
"ငါကမဆိုစေလာက္ေလးပဲေစာသြားတာပါ"
ခဏၾကာေတာ့ ေရထဲမွာေရြ့လ်ားသြားလာႏိုင္ၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ သူ ေတြေဝမေနဘဲစတင္ၿပီးရွာေဖြ
လိုက္တယ္။
အခ်ိန္က ညသန္းေခါင္နားကပ္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္ၿပီး
ေလထုအပူခ်ိန္က သိသိသာသာကိုက်ဆင္းေန
တယ္။ မစ္ခ္မြန္းစတားဟာ ေရျပင္ေပၚမွာ
ေအးတစ္ဝက္ပူတစ္ဝက္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
______________
6 လပိုင္း 7 ရက္ေန့။
သူ ဝါးတားမယ္လြန္ကိုရွာေတြ့ေတာ့ အေရ႔ွဘက္
မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းမွာေနလံုးေမးတင္ေနခဲ့ၿပီ။
သူ အသက္မရႉခ်င္ေလာက္ေအာင္ေမာပန္းေနခဲ့ေပမဲ့
ရင္းႏွီးေနတဲ့ဥကေလးရယ္ ထိုထဲက
ေကြးေကြးေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ပံုသ႑ာန္ေလးရယ္ကို
ေငးၾကၫ့္ရင္းေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္။ သူ သူ႔ကို
မႏိႈးလိုက္ေတာ့ဘဲ အတြင္းထိေဖာက္ျမင္ေနရတဲ့
ဥေလးေဘးမွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္
သြားခဲ့တယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားေပၚ ေနြးေထြးတဲ့ေနေရာင္ျခည္
က်ေရာက္လာၿပီး သူနဲ႔ဝါးတားမယ္လြန္ဟာ
ျခင္အႀကီးႀကီးေတျြဖစ္လာၿပီး ပ်ံသန္းသြားတာကို
အိပ္မက္မက္ခဲ့တယ္...
"ဘယ္သူႀကီးလဲ?!"
မစ္ခ္မြန္းစတား ဝါးတားမယ္လြန္ရဲ့အသံေၾကာင့္
ႏိုးသြားတယ္။
"ငါပါ ဝါးတားမယ္လြန္ရ"
"မစ္ခ္မြန္းစတား?!"
"အမ္-ဟမ္!" မစ္ခ္မြန္းစတားေလးကစိတ္လႈပ္ရွား
ေနခဲ့တယ္။
"Oh my mosquito! မင္း အခ်ိန္မတိုင္ခင္
ဥေပါက္လာတာလား?!"
"ငါ......မင္းကိုလိုက္ရွာေနတာ...."
မစ္ခ္မြန္းစတားမွာ ဘာမွေျပာစရာမရိွေပ။ ၿပီးေတာ့
စိတ္လည္းဆိုးေနတယ္။
ဝါးတားမယ္လြန္ - "အိုေက အိုေက။ စိတ္ပူမေနနဲ႔
ေတာ့။ အဲ့မွာပဲေနၿပီးမလႈပ္နဲ႔ေနာ္ ၾကားလား?"
"အမ္-ဟမ္"
သူ စိတ္တိုေနတာကိုျမင္ေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲ
ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူ အေနြးဓာတ္ေလးအနည္းငယ္
ထုတ္လႊင့္ေနတဲ့ဥကေလးေဘးမွာပဲကပ္ၿပီး
မလႈပ္မယွက္ေနခဲ့တယ္။
ေရာင္ျခည္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဟာ ေဖာက္ျမင္ေနရတဲ့
ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွစ္ခုကိုလႊမ္းႃခံုထားခဲ့တယ္။
ေအးစိမ့္စိမ့္ရာသီေပမယ့္ မစ္ခ္မြန္းစတားကေတာ့
အေနြးဓာတ္ကိုခံစားမိတယ္။ ဝါးတားမယ္လြန္က
သူကအခ်ိန္မတိုင္မီဥကေပါက္ခဲ့တာေၾကာင့္
ဉာဏ္ထိုင္းတဲ့ေကာင္ျဖစ္မွာလို႔ ေျပာမွာကိုလည္း
နည္းနည္းေတာ့ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္။
အခ်ိန္မတိုင္မီ ဥေပါက္တယ္ဆိုတာဘာကို
ဆိုလိုတာလဲ ဝါးတားမယ္လြန္တစ္ေယာက္ပဲ
သိတယ္။
ဝါးတားမယ္လြန္ ထြက္လာဖို႔အခ်ိန္ကိုက်ေရာက္လို႔
လာခဲ့ၿပီ။ သူက ေခါင္းေသးေသးေလးျပဴထြက္လာၿပီး
ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေလကိုရႉရိႈက္လိုက္ရတယ္။
"ရုပ္ဆိုးလိုက္တာ" သူထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္
ပထမဆံုးၾကားခဲ့ရတဲ့စကားပဲ။
"ဟမ့္! မင္းကမွရုပ္ဆိုးတာ!"
ဝါးတားမယ္လြန္က နည္းနည္းေလာက္အေၾကာဆန႔္
ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရထဲေလ်ွာက္ပတ္ကူးေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ မစ္ခ္မြန္းစတားကေတာ့မလႈပ္ခ်င္ဘူး။
သူပင္ပန္းေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အၾကင္နာတရားႀကီးမားလွတဲ့
ဝါးတားမယ္လြန္ဟာ အဲ့ဒီေနရာမွာပဲေနၿပီး
သူနဲ႔စကားေျပာေပးေနလိုက္တယ္။
"ဗိုက္ဆာေနလား?"
"ဘာလဲ?"
"မင္းပဲဗိုက္ဆာတယ္လို႔ေျပာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား?"
"အန္....မင္းေျပာမွပဲ..."
"ငတံုးေကာင္! ထစားေလ!"
မစ္ခ္မြန္းစတားက သူ႔ပါးစပ္နဲ႔အျပၫ့္စားလိုက္တယ္-
ဝါးတားမယ္လြန္ျပတဲ့ ေရၫွိေတြကိုေပါ့။
သူတို႔ရဲ့ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ညီအစ္ကို
ေမာင္ႏွမေတြလည္း ေပါက္ဖြားလာၾကတယ္-
ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ခမ္းနားတဲ့ျမင္ကြင္းပဲ။
မစ္ခ္မြန္းစတားနဲ႔ ဝါးတားမယ္လြန္ဟာ
လူမကဲြသြားေစဖို႔ ေရစပ္နားကိုကူးခတ္သြားၾကတယ္။
ပိုးေလာက္လန္းေလးႏွစ္ေကာင္.....ကမ႓ာေပၚမွာ
တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ့မႈအရိွဆံုးပိုးေလာက္လန္းေတြလို႔
ဆိုရမလားပဲ.....သူတို႔ဟာ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းစြာ
အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။
______________
6 လပိုင္း 8 ရက္ေန့။
မနက္ခင္းေလၫွင္းဟာ လတ္ဆတ္ၿပီးေအးျမလ်က္
ရိွတယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားက ဝါးတားမယ္လြန္ရဲ့အနားကို
ကပ္သြားတယ္။
ယားက်ိက်ိခံစားခ်က္က ဝါးတားမယ္လြန္ကို
တျဖည္းျဖည္းႏိုးသြားေစတယ္။
သူ ေသးေကြးလွတဲ့မစ္ခ္မြန္းစတားကိုၾကၫ့္လိုက္
ၿပီးေတြးမိတယ္။
ဒီကေလးကျခင္ေရာျဖစ္လာႏိုင္ပါ့မလား?
.......
မစ္ခ္မြန္းစတားက ဝါးတားမယ္လြန္ႏိုးေနၿပီဆိုတာ
သိလိုက္တယ္။ သူ အေညာင္းဆန႔္လိုက္တယ္။
မ်က္လံုးေတြကေတာ့မပြင့္ေသး။
"မဂၤလာနက္နံခင္းပါ...."
"ေကာင္းေနာ္ေကာင္း..ငါ့ဖင္ႀကီးကိုပဲေကာင္း။
မနက္အေစာထတဲ့ငွက္ပဲပိုးေကာင္ကိုရတယ္!"
"မနက္အေစာထတဲ့ပိုးေကာင္ပဲ ငွက္စားတာ
ခံရတာ..."
"မင္းကငွက္ပဲ-ငွက္ဦးေနွာက္!" (ငတံုးေကာင္လို႔
ေျပာတာပါ)
.......
"ဝါးတားမယ္လြန္"
"Mhm?"
"ဒါဘာအေခ်ာင္းႀကီးလဲ? ထူးဆန္းတယ္ေနာ္..."
"အန္...အဲ့တာက စားဖို႔ေလ။ ဘာမ်ားထူးဆန္း
လို႔လဲ?"
"ရုပ္ဆိုးတယ္"
"မင္းရဲ့ဘယ္ေနရာကမ်ားရုပ္မဆိုးဘဲေနလို႔လဲ?
ထားလိုက္ အဆင္ေျပတယ္ အဲ့ဒါကိုစိတ္ပူမေနနဲ႔"
"မင္းမွာလည္းရိွတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပိုထူၿပီးပိုလည္း
ႀကီးတယ္"
"အန္.... အဲ့တာကိုပံုမမွန္ျခင္းလို႔ေခၚတယ္။
နားလည္လား? ငတံုးေကာင္!"
"ဘာလို႔ငတံုးေကာင္လို႔ပဲေခၚေနတာလဲ?"
"မင္းက အ လို႔ေလ"
"ဪ"
အဲ့တာေၾကာင့္ မစ္ခ္မြန္းစတားဟာတစ္ေနကုန္
တမိႈင္မိႈင္တေတြေတျြဖစ္ေနေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီညမွာ ေရျပင္တဲ့ေဝးကြာတဲ့တစ္ေနရာမွာ
အလင္းေရာင္တစ္ခုရိွေနခဲ့တယ္။
"ဝါးတားမယ္လြန္"
မစ္ခ္မြန္းစတားဟာ ညလယ္စာစားၿပီးတဲ့ေနာက္
ဘာလုပ္စရာမွရိွမေနဘူး။
"ဘာလဲ?"
"ဟိုကေနအလင္းေရာင္လာေနတယ္။ အဲ့တာ
ေနလံုးႀကီးလား?"
"မီး"
"မီး?"
ဟိုဟိုသည္သည္ကေန ဧရာမအေကာင္တစ္အုပ္က
အလင္းေရာင္ဆီကို ပ်ံသန္းသြားေနၾကတယ္။
"ဝါးတားမယ္လြန္၊ အဲ့တာဘာေတြလဲ?"
"ပိုးဖလံ"
"အႀကီးႀကီးပဲ..."
"မင္းကပိုးေလာက္လန္းပဲရိွေသးတာကိုး"
"မင္းလည္းအတူတူပဲေလ"
"ငါကမင္းေလာက္အေမးျမန္းမထူဘူး င...."
သူၿပီးေအာင္မေျပာလိုက္ရ။
"သူတို႔ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ?"
"မီးထဲတိုးဝင္ေနၾကတာေပါ့"
"ဘာလို႔လဲ?"
"ငါလည္းမသိဘူး"
"မီးကဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ?"
"အန္.... ငါျမင္ေတာ့မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္
အေမေျပာတာေတာ့ အဲ့တာကေနလံုးႀကီးနဲ႔
တူတယ္တဲ့"
"ေနလံုးႀကီး?"
"အင္း..... ပိုးဖလံေတြရဲ့ေနလံုးႀကီးေပါ့"
"ဪ......"
တိတ္ဆိတ္ေန။
"ဒါဆို ငါတို႔ရဲ့ေနလံုးႀကီးကေရာ?"
"ငါတို႔ေနလံုးႀကီးကေကာင္းကင္ေပၚမွာေလ"
"ဪ......အရမ္းေတာက္ပတယ္ေနာ္"
"အင္း"
"ငါ ေနလံုးႀကီးကိုႀကိဳက္တယ္။ သူကတအား
ေနြးေထြးတယ္။ သူဒီကိုေရာက္လာရင္ေနြးေနတာပဲ"
"တကယ္လား? ဒါဆိုလည္းလြယ္ပါတယ္။
ငါတို႔ ျခင္အႀကီးႀကီးျဖစ္လာၿပီးပ်ံႏိုင္တဲ့အခါက်
လို႔ရိွရင္ အာတိတ္ကိုသြားၾကမယ္ေလ"
"အာတိတ္?"
"အင္း ေနြယဉ္စြန္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ အာတိတ္စက္ဝိုင္း
ႀကီးမွာ ေနေရာင္ျခည္ဆက္တိုက္ရတယ္ေလ"
"ဘာရယ္ ဘာရယ္? ငါနားမလည္ဘူး"
"အန္..... ဆိုလိုတာက အဲ့ဒီေနရာကေနလံုးႀကီးက
တစ္ေနကုန္ရိွေနမွာ"
"ဝိုး မိုက္လိုက္တာ! ေနြယဉ္စြန္းခ်ိန္က
ဘယ္ေတာ့လဲ?"
"ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဇြန္လ 22 ရက္ေန့"
"ကြက္တိပဲ! အဲ့အခ်ိန္က်ငါတို႔လည္း
ပ်ံႏိုင္ေလာက္ၿပီ!"
"Mhm... ဒါေပမယ့္ အာတိတ္ကဟိုးအေဝးအေဝး
ႀကီးမွာ"
"ရပါတယ္။ ငါတို႔ပ်ံသြားရင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့
ေရာက္မွာေပါ့"
"အင္း........."
ငတံုးမစ္ခ္မြန္းစတား ....ဝါးတားမယ္လြန္က
ေတြးခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီကစလို႔ မစ္ခ္မြန္းစတားမွာရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခု
ရိွလာတယ္။
သူ အာတိတ္ကိုသြားၿပီးတစ္ေနကုန္လံုးေနေရာင္ျခည္
ကိုခံစားခ်င္တယ္။
ငါျမန္ျမန္ႀကီးျပင္းလာရင္ေကာင္းမယ္။
သူ ေဘးလွၫ့္လိုက္ၿပီး ဝါးတားမယ္လြန္နားေလးမွာ
ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ရင္း ခ်ိဳၿမိန္စြာအိပ္ေပ်ာ္
သြားခဲ့တယ္။
___________
6 လပိုင္း 9 ရက္ေန့။
ဇြန္လ 9ရက္ေျမာက္ေန့ဟာ သိပ္ကိုတက္ႂကြဖို႔
ေကာင္းတဲ့ေန့ျဖစ္တယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားေလးက အေရးႀကီးတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခု
ကိုေတြးမိသြားတယ္.....
"ဝါးတားမယ္လြန္"
"ေမာနင္း"
"ငါတို႔ဘာလို႔ ေနမင္းႀကီးဆီတိုက္ရိုက္မသြားဘဲ
အာတိတ္ကိုသြားၾကမွာလဲ?"
"ဘာ?!"
"ၾကၫ့္ေလ၊ ေနမင္းႀကီးကငါတို႔ေခါင္းတၫ့္တၫ့္
မွာပဲေလ။ နီးနီးေလးရယ္"
"မင္း ငတံုးေကာင္!"
ဝါးတားမယ္လြန္ခမ်ာ ေဒသိယစကားနဲ႔ေတာင္
ေျပာမိသြားတယ္။
"မင္းကိုယ္မင္းဘာေကာင္လို႔ထင္ေနလဲ?!?"
"ဟမ္?" မစ္ခ္မြန္းစတားေလးကအရမ္းကို
နည္းမလည္ႏိုင္ျဖစ္သြားတယ္။
"ေနမင္းႀကီးကအေဝးႀကီးမွာဆိုတာမသိဘူးလား?"
ဝါးတားမယ္လြန္ စိတ္ၿငိမ္သြားၿပီ။
"ဒါေပမယ့္...."
"ဘာ ဒါေပမယ့္မွမရိွဘူး...ငတံုးေလး"
"ဒါဆို မီးကိုရွာရေအာင္ေလ!"
"အရူး။ မင္းကျခင္အရူးပဲ"
"ဘာလို႔လဲ?"
"ဒါျဖင့္ရင္မီးကိုသြားထိၾကၫ့္လိုက္ေလ"
ဝါးတားမယ္လြန္ကစိတ္တိုသြားတယ္။
"ငတံုးျခင္က ဘယ္ဟာအမွန္ဘယ္ဟာအမွားလဲ
မေျပာႏိုင္ဘူး"
သူဆူလိုက္တာက မစ္ခ္မြန္းစတားကိုနည္းနည္း
ဝမ္းနည္းသြားေစၿပီး ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိ
ျဖစ္ေစတယ္။
"ဒါေပမယ့္ ပိုးဖလံေတြက်...."
"သူတို႔ကနလပိန္းတံုးေတြ!"
"ဒါဆိုငါလည္းပဲနလပိန္းတံုးပဲေလ"
"မဟုတ္ဘူးမဟုတ္ဘူး
မင္းကနလပိန္းတံုးမဟုတ္ဘူး"
ဒါေပမယ့္ မစ္ခ္မြန္းစတားေလးေပ်ာ္ေတာင္မေပ်ာ္
ရေသးခင္မွာ ဝါးတားမယ္လြန္ကထပ္ျဖၫ့္ေျပာ
လိုက္တယ္။ "မင္းကပိုတံုးတယ္"
မစ္ခ္မြန္းစတားကလည္း သူကတကယ္ပဲတံုးတယ္
လို႔ခံစားရတာမို႔ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။
"ဒါဆို...." သူကေမာ့ၾကၫ့္လာၿပီး
အူေၾကာင္ၾကားနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။
"အာတိတ္ကိုအတူတူသြားရေအာင္....."
သူေမာ့ၾကၫ့္လိုက္တုန္းမွာ သူ႔မ်ိဳးႏြယ္ဝင္ေတြ
အမ်ားႀကီး ေရျပင္ေပၚမွာပ်ံသန္းေနတာကို
ေတြ့လိုက္ရတယ္။
"ဝါးတားမယ္လြန္ သူတို႔ႀကီးတာျမန္လိုက္တာ!"
"ပါးစပ္ပိတ္စမ္း။ သူတို႔ကငါတို႔ထက္အႀကီးေတြ။
ဥလာဥၾကတာ"
"ဪ အဲ့လိုလား? ဒါဆို သူတို႔နဲ႔သြားေဆာ့
ရေအာင္ေလ"
"ရႉး ရႉး မင္းကနားညီးတယ္"
အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ဝါးတားမယ္လြန္က
အရင္ကလိုစိတ္မရွည္တတ္ေတာ့ဘူး။
ေလထုကစိုထိုင္းစျပဳလာတယ္။ မိုးရြာေတာ့မယ္။
အဲ့ဒီညက မိုးသည္းတယ္။ မစ္ခ္မြန္းစတားေလးဟာ
ဟိုလွၫ့္လိုက္သည္လွၫ့္လိုက္နဲ႔ အိပ္လို႔
မေပ်ာ္ဘူး။
သူ တိုးတိုးညင္းညင္းေလးေခၚၾကၫ့္လိုက္တယ္။
"ဝါးတားမယ္လြန္?"
"အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ"
"ဪ..."
ဒါေၾကာင့္ မစ္ခ္မြန္းစတားေလးဟာေကာင္းကင္ႀကီး
ကိုပဲေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ စိုက္ၾကၫ့္ေနခဲ့
ေတာ့တယ္။
ၾကယ္ေလးေတြဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ?
သူသိခ်င္မိတယ္။
____________
6 လပိုင္း 10 ရက္ေန့။
ေနထြက္လာတဲ့အခါ ေလထုကအရင္ကလိုပဲ
စိုစြတ္ၿပီးထိုင္းမိႈင္းေနဆဲပဲ။
မစ္ခ္မြန္းစတားက ပိုးဖလံေတြထက္ႀကီးတဲ့
အေကာင္အႀကီးႀကီးေတြ ေရျပင္ေပၚမွာဝဲပ်ံေနတာကို
ေတြ့လိုက္ရတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူတို႔က သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ့
ေအာက္ဆံုးအပိုင္းနဲ႔ေရထဲကိုထိုးဆင္းလာ
တတ္တယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားက ဝါးတားမယ္လြန္ကိုလႈပ္ႏိႈး
လိုက္တယ္။
"ဝါးတားမယ္လြန္ ဝါးတားမယ္လြန္ ထဦး!"
ဝါးတားမယ္လြန္က မ်က္လံုးကိုပြတ္သပ္လိုက္တယ္။
သူ႔ပူပင္မႈေတြက တကယ္ပဲမိုးေရေတြနဲ႔ပါသြား
ခဲ့ၿပီ။
"ၾကၫ့္ သူတို႔ေတြဘာလုပ္ေနၾကတာလဲဟင္?"
"ကေလးေမြးေနတာ"
"သူတို႔လည္းဒီမွာပဲေမြးၾကတာလား?"
"Mhm"
"ဒါဆို သူတို႔နဲ႔သြားကစားရေအာင္"
"သူတို႔နည္းနည္းေလးအရြယ္ေရာက္လာရင္
ငါတို႔ကိုစားလိမ့္မယ္"
"ဘာ?! ဒါေပမယ့္ဘာလို႔လဲ....."
"ဘာလို႔မင္းကိုေမြးထားတဲ့အေမကိုေမးမၾကၫ့္လဲ?"
"...."
"ဟိုရက္ေတြတုန္းကလည္း ဒီကိုပုစဉ္းေတြလာၿပီး
ဥဥသြားေသးတယ္။ အခုေလာက္ဆိုပိုးတံုးလံုး
ျဖစ္ေနေလာက္ေရာက္ေပါ့"
"ပိုးတံုးလံုး?"
"သူတို႔ကပိုးေလာက္လန္းေတြကိုစားတယ္"
ဝါးတားမယ္လြန္က တည္ၿငိမ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ
မစ္ခ္မြန္းစတားေလးကေတာ့ေၾကာင္သြားရွာတယ္။
"ဒါဆို....ငါတို႔ပ်ံေျပးၾကမလား?"
"ပ်ံမယ္? ငါတို႔ကပိုးေလာက္လန္းေလ..
ျခင္မဟုတ္ဘူး"
မစ္ခ္မြန္းစတားေလးက စိတ္ပူလာတယ္။
"ဒါျဖင့္ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ?"
"ေသရမွာအဲ့ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္လား?"
"အင္း! အရမ္းကိုပဲ! ငါတို႔ အာတိတ္ကိုမသြား
ရေသးဘူးေလ!"
ဘယ္လိုေတာင္ေျပာတိုင္းယံုတတ္တာလဲ....
ဝါးတားမယ္လြန္ ေတြးလိုက္တယ္။
"အိုေက အိုေက မပူပါနဲ႔။ ငါမင္းကိုအေဝးႀကီးကို
ေခၚသြားေပးပါ့မယ္"
ဒါက သူ႔ကိုပထမဆံုးေပးခဲ့တဲ့ကတိပါ။ ပထမဆံုး
သေဘာတူညီခ်က္ကေတာ့ ေနြရာသီရဲ့ေလၫွင္းထဲ
လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ပိုးေလာက္လန္းေလးႏွစ္ေကာင္.....
ကမ႓ာေပၚမွာအထူးဆန္းဆံုးပိုးေလာက္လန္းေလး
ႏွစ္ေကာင္ေပါ့...သူတို႔ဟာ ေမြးဖြားရာေရအိုင္ရဲ့
အေဝးကိုကူးခတ္လာခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ရက္လံုးကူးခတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အိုင္ကေန
ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီျဖစ္တယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားဟာ တအားပင္ပန္းလြန္းတာေၾကာင့္
ေသေတာ့မလိုပဲ။
သူ ခ်ိနဲ႔စြာနဲ႔ေမးလိုက္တယ္။ "ဝါးတားမယ္လြန္?"
"ဟင္?"
"အခုငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းလား?"
"အင္း"
"အခုကစလို႔ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲလား?"
"ဟင့္အင္း ငါတို႔မွာအစ္ကိုေတြအမေတြအမ်ားႀကီးပဲ
ရိွတယ္။ ငါတို႔ပ်ံႏိုင္တဲ့အခါက်လို႔ရိွရင္
သူတို႔နဲ႔ျပန္ေတြ့ရမွာပါ"
အေၾကာင္းတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မစ္ခ္မြန္းစတားေလးဟာ
ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္စိတ္ဓါတ္က်သလို
ခံစားလိုက္ရတယ္။
သူလြတ္....သူတို႔လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီဆိုေပမယ့္ေလ။
ညေရာက္တဲ့အခါ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က
စိမ္းသက္လာၿပီးေျခာက္ျခားဖြယ္ျဖစ္ေနတယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားေလးအတြက္ သူသိတဲ့တစ္ခုတည္း
ေသာအရာက ဝါးတားမယ္လြန္ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ သူကဝါးတားမယ္လြန္နားပိုကပ္သြား
လိုက္တယ္။
အဲ့ေနာက္ ဝါးတားမယ္လြန္ကပူေနတာကို
သူခံစားမိလိုက္တယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားက သူ႔ကိုထိၾကၫ့္လိုက္တယ္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ?"
"ငါ့အထင္.....အေကာင္ေျပာင္းေတာ့မယ္ထင္တယ္"
ဝါးတားမယ္လြန္အသံကပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတယ္။
သူ မစ္ခ္မြန္းစတားကိုလန႔္မသြားေစခ်င္တာေၾကာင့္
ရွင္းျပလိုက္တယ္။
"ပိုးတံုးလံုးမျဖစ္ခင္ ေလးခါအေကာင္ေျပာင္းရ
တယ္ေလ"
"ပိုးတံုးလံုး?"
"အင္း ၿပီးရင္အေတာင္ပံေတြေပါက္လာလိမ့္မယ္"
ဒါေပမယ့္ ပိုးတံုးလံုးရဲ့သဘာဝကိုေတာ့
ဝါးတားမယ္လြန္ကရွင္းမျပခဲ့ဘူး။
"ဝိုး မိုက္လိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ငါက်ဘာလို႔
အေကာင္မေျပာင္းေသးတာလဲ?"
"မင္းလည္းမၾကာခင္ေျပာင္းမွာပါ"
ဒီလိုေျပာၿပီး ဝါးတားမယ္လြန္ဟာအေကာင္ေျပာင္းမဲ့
အဆင့္ကိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ ေဘးနားကိုထြက္သြားတယ္။
သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနတဲ့ မစ္ခ္မြန္းစတားေလးက
ၾကၫ့္ခ်င္ေပမယ့္ သူတစ္ျခားဘက္မလွၫ့္ေပးမခ်င္း
အဆူခံလိုက္ရတယ္။
မဝံ့မရဲနဲ႔တစ္ျခားတစ္ဘက္ကိုၾကၫ့္ေနရင္း
သူ႔ကိုယ္သူႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။
မနက္ျဖန္က်မွငါ့ကိုယ္ငါပဲၾကၫ့္ေတာ့မယ္.....
ဒါေပမယ့္ မစ္ခ္မြန္းစတားကလည္း မနက္ျဖန္
မေရာက္ခင္မွာအေကာင္ေျပာင္းခဲ့တယ္။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကေနထြက္သြားသလိုပဲခံစား
ရတယ္။ သူအေငြ့ပ်ံသြားၿပီလားေတာင္
မွတ္ရတယ္။
ဒါေပါ့...အေငြ့ပ်ံတယ္ဆိုတာဘာကိုေျပာတာလဲေတာ့
သူမသိဘူး။
____________
6 လပိုင္း 13 ရက္ေန့။
ဇြန္လရဲ့ 13ရက္ေျမာက္ေန့မွာ သူတို႔ပိုးတံုးလံုးေတြ
ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားေလးရဲ့ေသးငယ္လွတဲ့ကိုယ္လံုးေလး
ဟာ ၾကည္လင္ေနေပမယ့္ေစးကပ္တဲ့
ပိုးခြံအိမ္ထဲမွာပိတ္ေနၿပီး ေအာက္စီဂ်င္အတြက္
အသက္ရႉကိရိယာေလးတစ္ခုပဲလြတ္ေနတယ္။
သူ အသက္ရႉက်ပ္တယ္။ ေလထုကေလးလံေနၿပီး
သူ႔စိတ္အေျခအေနကလည္းအဲ့အတိုင္းပဲ။
ဝါးတားမယ္လြန္ရဲ့ပိုးအိမ္ကေရာဘယ္မွာလဲ?
အဲ့ထဲမွာ သူဘာေတြးေနမွာလဲ?
ဝါးတားမယ္လြန္က သူ႔ပိုးအိမ္ထဲမွာေတြးေနတယ္။
ငတံုးေကာင္ဘာလုပ္ေနလဲမသိဘူး။ ဗိုက္ဆာ
ေနလား? ဒါမွမဟုတ္ေသာက္ေရးမပါေတြ
စဉ္းစားေနျပန္ၿပီလားမသိဘူး။
ထိုညဟာအရမ္းကိုတိတ္ဆိတ္လြန္းတယ္။
ပိုးတံုးလံုးေလးႏွစ္ေကာင္ရဲ့ လ်ိႈ႔ဝွက္တဲ့အေတြးေတြ
ကိုေတာ့ဘယ္သူမွမသိခဲ့ပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပထမေန့ဟာမသက္မသာျဖစ္ၿပီး
စိတ္ဓါတ္က်စြာနဲ႔ပဲကုန္လြန္သြားခဲ့တယ္။
____________
6 လပိုင္း 14 ရက္ေန့။
ဇြန္လ 14 ရက္ေန့။ ေနသာတယ္။
ေကာင္းကင္ႀကီးကတိမ္ကင္းစင္ေနတယ္။
ေလေျပေလၫွင္းေလးေတြလည္း တိုက္ခတ္လို႔
ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ မစ္ခ္မြန္းစတားနဲ႔ဝါးတားမယ္လြန္တို႔ဟာ
သူတို႔ရဲ့အရုပ္ဆိုးဆိုးအိမ္ေလးထဲမွာ ပိတ္မိ
ေနတုန္းပဲ။
ေလေျပေလၫွင္းက သူတို႔ကိုလွပတဲ့ေတြ့ဆံုမႈတစ္ခု
ေပးခဲ့တယ္- သူတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
တိုက္မိသြားတယ္။
"အ"
"စိတ္မရိွပါနဲ႔"
သူတို႔စိတ္ထဲကသတၲဝါေလးဟာ သူတို႔ေဘးမွာပဲ
ဆိုတာကိုႏွစ္ေယာက္လံုးမသိခဲ့ၾကဘူး။
ပိုးအိမ္ကေနထြက္လာရင္ျဖစ္လာမယ့္သူ႔အလွကို
မစ္ခ္မြန္းစတားေလးကစိတ္ကူးယဉ္ၾကၫ့္တယ္-
လူသားေတြအတြက္ေတာ့ ျခင္ေတြကမလွ
ေပမယ့္ေပါ့ေလ။
ၿပီးေတာ့ ဝါးတားမယ္လြန္ေရာ? သူအိပ္ေပ်ာ္
သြားတယ္။
ညအခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ မစ္ခ္မြန္းစတားေလးဟာ
အင္းဆက္ေတြေအာ္ျမည္သံေၾကာင့္
အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနတယ္။
သူ ဟိုလွၫ့္သည္လွၫ့္ သည္လွၫ့္ဟိုလွၫ့္လုပ္ေနၿပီး
အဆံုးမွာေတာ့....ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
သူ႔ရဲ့စိုစြတ္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ေရနဲ႔ထိေတြ့တဲ့အခါ
သူမတုန္ဘဲမေနႏိုင္ဘူး။
ငါထြက္လာၿပီလား?
သူေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို မထိန္းႏိုင္ဘူး။ သူ႔ရဲ့
အသြင္အသစ္ကိုၾကၫ့္ၿပီး အူေၾကာင္ၾကား
အႃပံုးတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ပိန္ပါး ၊
ေျခတံရွည္ေတြနဲ႔ အေတာင္ပံေပါက္စေလးေတြ-
သူ ပ်ံေတာ့မပ်ံႏိုင္ေသးဘူး။
မစ္ခ္မြန္းစတားဟာ ဂရုတစိုက္နဲ႔အျပင္ထြက္လိုက္ၿပီး
သူ႔ကိုယ္သူၿငိမ္ေအာင္ရပ္လိုက္တယ္။ ေရေပၚမွာ
ေမ်ာေနတဲ့သစ္ရြက္ေတြေပၚနင္းသြားရင္း
သူ ဝါးတားမယ္လြန္ရဲ့ပိုးအိမ္ေလးကိုေတြ့သြား
တယ္။
သူ ထူးဆန္းတဲ့အရာကိုေျခေထာက္ပိန္ပိန္ေလး
တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တို႔ၾကၫ့္လိုက္ၿပီး တိုးတိုးေလး
ေခၚလိုက္တယ္။ "ဝါးတာ...မယ္လြန္..."
ပိုးအိမ္ေလးကတြန႔္သြားၿပီး အဲ့ဒီေနာက္မွာ
ထူးဆန္းတဲ့အသံေလးတစ္ခုထြက္လာၿပီး
ေနာက္ဆံုးေတာ့အက္ကဲြၿပီးပြင့္ဟသြားတယ္။
ဝါးတားမယ္လြန္က သူ႔ေခါင္းေသးေသးေလး
ျပဴထြက္လာၿပီး မစ္ခ္မြန္းစတားေလးကို
ၾကၫ့္လိုက္တယ္။
မစ္ခ္မြန္းစတားက အူေၾကာင္ၾကားေလးရယ္ေန
ခဲ့တယ္။ (ျခင္ေတြရယ္လားေတာ့မသိဘူး🤣)
ဝါးတားမယ္လြန္က သူ႔ကိုအေရးမလုပ္ေတာ့ဘဲ
အိမ္ေလးထဲကေနတိုးထြက္လိုက္ၿပီး
တင့္တယ္စြာနဲ႔ ကိုယ္ကိုဆန႔္လိုက္တယ္။
သူ႔ေျခေထာက္ေတြဟာ ပိန္သြယ္ရွည္လ်ားၿပီး
သူ႔အေတာင္ပံေတြကသန္မာတယ္။ ေသးငယ္တဲ့
ေရေျပာက္ေလးေတြက လေရာင္ကိုေရာင္ျပန္
ေနခဲ့တယ္။
"ဟိုင္း ကိုယ့္လူ" ဝါးတားမယ္လြန္ကႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ဟိုင္း ကိုယ့္ေကာင္" မစ္ခ္မြန္းစတားေလးဟာ
ဒီျမင္ကြင္းမွာၫွို႔ဓါတ္မိေနသလိုပဲ။
"နားညီးတယ္?"
(note- ဟိုင္း ကိုယ့္ေကာင္ဆိုတာကို engမွာ
hi bugလို႔ေရးထားတာပါ။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက
hubbub ပါအသံထြက္ဆင္တာေပါ့ေနာ္)
"အာ....မဟုတ္ပါဘူး"
ဝါးတားမယ္လြန္က မစ္ခ္မြန္းစတားရဲ့ေခါင္း
ေသးေသးေလးကို သြယ္လ်တဲ့ေျခေထာက္
တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ထိၾကၫ့္လိုက္တယ္။
"မင္းကအရမ္းေသးတယ္...."
"အန္...မင္းကက်အရမ္းႀကီးတယ္ေရာ....
ဘာလို႔အဲ့လိုျဖစ္ေနတာလဲ?"
မစ္ခ္မြန္းစတားေလးဟာ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္
စိတ္ဓါတ္က်သြားျပန္တယ္။
ဝါးတားမယ္လြန္ရဲ့အေတြးထဲမွာေတာ့
အခ်ိန္မေစ့ခင္ဥေပါက္တာကဒီတိုင္းပဲေလ။
သူ မစ္ခ္မြန္းစတားေလးကိုအသာေလး
ပုတ္ေပးလိုက္တယ္။
"ဒါကပံုမမွန္လို႔အေကာင္ၫွက္တာပါဆို။
ေနာက္က်ႀကီးလာမွာ"
ဒါေပမယ့္ တကယ္လား?ဆိုတာေတာ့သူမသိဘူး။
မစ္ခ္မြန္းစတားေလးဟာ ေက်နပ္စြာနဲ႔သက္ျပင္း
ခ်လိုက္တယ္။
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ျခင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီေလ"
အဲ့ဒီေနာက္ သူကဝါးတားမယ္လြန္ကိုဖက္ၿပီး
ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
_______________________