Ojca czyny doprowadziły mnie na skraj niepewności,
Nie godzien byłem choć cna wolności,
Znalazłem się w Labiryncie, miejscu więziennej rozpaczy,
Och! Bogowie! Dlaczego świat nam nie wybaczy?
Pragnąłem latać, obserwowałem ptaków uniesienia,
Wszystko, co czyniłem, stanowiło jedynie dziecięce marzenia,
Wznosiłem się, sennymi marami mijałem łąk połacie,
Nimf głosy szeptały, pytały mej osoby: 'Ikarze, dlaczego rąk nie wyciągacie?'
Wyciągałem je, niewiasty, pragnieniom oddawałem się każdej nocy,
Och! Nawet najwspanialszy z mędrców nie ma takiej mocy!
Uciechy, znajome mury, minotaura zagrożenie, głucha cisza w mej głowie...
Nie odnalazłem wytchnienia w bezgłośnej mowie.
Jam jest Ikar! Uwięziony pośród nicości,
Jam jest Ikar! Błądzący w bezpiecznej beznadziejności,
Jam jest Ikar! Syn Dedala pozbawiony marzenia,
Jam jest Ikar! Nie mający nic do stracenia!