"លោកកុំជ្រុលហួសហេតុពេកណា៎ ណាមជូន អាល់ហ្វាណូ !!!"។ រីស្សាណា កាលបើយកបានទូរស័ព្ទនោះហើយនាងក៏ច្រឡោតដាក់ ណាមជូន ហើយនាយកម្លោះក៏ជ្រែងហោប៉ៅធ្វើរឹកឡូយដាក់នាង។
"បងមិនបានជ្រុលតែរឿងគ្រប់យ៉ាងវាគួរតែបែបនឹងនោះទេ រីណា ! បើគ្មានខ្នងបង្អែកជាបងនៀកទៅធានាហើយពឹងលើសម្ថតភាពអូនតែម្នាក់ឯងទៅជួយស្រោចស្រង់ម្តាយអូននោះមកបានទេ?"។ ណាមជូន ក៏បកមកវិញហើយ រីស្សាណា ក៏ក្តាប់ទូរស័ព្ទនោះយ៉ាងណែនហើយសម្លក់គេ។
"អស្ចារ្យបានតែអាខាងគំរាមនឹងល្បិចកល!!!"។<បឹប/ប្រាវ>ទូរស័ព្ទដៃទំណើបរបសក់នាយសង្ហាត្រូវបាន រីស្សាណា គប់មកឲ្យគេវិញចំកណ្តាលខ្លួននាយហើយក៏ធ្លាក់ទៅលើដីជាដំណំមុននឹងអ្នកបង្កហេតុក៏ចាកចេញទៅទើបនាយអោនចុះរើសទូរស័ព្ទដៃក៏ប្រទះឃើញថាអេក្រង់ក៏ប្រេះបែកបន្តិចទៅហើយតែនាយមិនខ្វល់ក៏ដើរទៅតាមនាង។
<គ្រាំង>មកដល់បន្ទប់គេងរបស់ខ្លួននាងភ្លាមនាងក៏ទាញទ្វារបិទដោយទឹកមុខខឹងផង ឆ្អែតចិត្តផងដែលខ្លួននាងធ្វើអីគេមិនបានហើយត្រូវរណមក្រោមគេមិនឈប់។
<តុក តុក>" រីណា !!! បើកទ្វារសិនមក! រីណា!!! រីស្សាណា ហ្វឺរីស !"។ ណាមជូន ក៏តាមមកគោះទ្វារបន្ទប់នាងតែនាងក្រមុំក៏មិនខ្វល់ធ្វើជាមិនដឹងទើបនាយសង្ហានៅខាងក្រៅបានត្រឹមដកដង្ហើមធំ។
"បាន! អូនមិនបើកក៏បាន! បងគ្រាន់តែចង់ប្រាប់អូនថាឲ្យអូនរៀបចំខ្លួនឲ្យរួចរាល់ទៅ! សប្តាហ៍ក្រោយពួកយើងទៅ អីុតាលី ជាមួយគ្នា! ក្នុងសប្តាហ៍នេះបងនឹងធ្វើការងារឲ្យអស់នៅទីនេះហើយបើអូនចង់ទៅមើលអ្នកម៉ាក់អូនបងនឹងមានពេលជូនអូនទៅសួរសុខទុក្ខគាត់! បងគ្រាន់ចង់តែដឹងថាអូនចង់ទៅលេងនឹងគាត់ពេលណាអាចប្រាប់បងបានណា៎! បងនឹងជូនអូនទៅ! ដូច្នេះយប់ហើយសម្រាកច-អេ! រីណា?"។ នាយកម្លោះដែឈរៀបរាប់យ៉ាងចិត្តត្រជាក់ក៏ភ្ញាក់ផ្អើលពេលដែលនិយាយសុខៗនាងក៏បើកទ្វារមកហើយសម្លឹងគេដោយមុខស្មើ។
"ស្អែក! ខ្ញុំចង់ទៅថ្ងៃស្អែក! តើបានទេ?"។ រីស្សាណា ក៏តបមកវិញហើយ ណាមជូន ក៏សម្លឹងនាងមុននឹងញញឹម។
"ប្រាកដជាបាន! ចាំបងជូនទៅ! ចឹងអូនសម្រាកចុះណា៎យប់ហើយ! រាត្រីសួ-!"។<គ្រាំង> ដៃក្រាស់ដែលកំពុងតែឈោងមកអង្អែលក្បាលនាងតូចដែលឈរទល់មុខគេមិញនេះក៏ត្រូវវាសចេញមុននឹងនាងទាញទ្វារបន្ទប់បិទមួយទំហឹងពីមុខគេមិនទុកឲ្យគេបានបញ្ចប់ពាក្យឡើយទើបនាយកម្លោះបានត្រឹមដើរទៅបន្ទប់ខ្លួនឯងដោយមុខស្ងួត។
កាយក្រាស់របស់នាយពេលនេះបានទម្លាក់ថ្នមៗមកលើគ្រែមុននឹងក្រសែភ្នែកបានងាករេទៅមើលរូបថតដាក់ក្នុងស៊ុមតូចល្មមមានបង្ហាញពីរូបភាពនារីស្រស់ស្អាតម្នាក់ដែលអង្គុយអានសៀវភៅក្រោមដើរឈើធំដែលនាងមិនបានដឹងខ្លួនថានាងបានត្រូវគេផ្តិតរូបភាពចូលកាមេរ៉ាឡើយ។
"បងតែងតែគិតថាពេលណាទើបបានជួបអូន? ពេលណាទើបពួកយើងមានឪកាសបានស្គាល់គ្នា? បងគិតមករហូតថាអូននៅឆ្ងាយណាស់ពីបងតែពេលនេះអូននៅចំពោះមុខបងក្បែរខ្លួនបងហើយក៏ជារៀងរាល់ថ្ងៃតែយើងបែរជាពោរពេញដោយភាពគ្រោតគ្រាធចឹងទៅវិញហ៎?"។ ដៃក្រាស់កាន់រូបថតនោះមកអង្អែលហើយសម្លឹងមើលទៅនារីក្នុងរូបថតនោះជារូបរបស់ក្រមុំយើង រីស្សាណា កាលពីគេនៅសិក្សាឯ សហរដ្ឋអាមេរិច នោះឯង។
"បងនឹកអូនកាលពី 4 ឆ្នាំណាស់! ទោះកាលនោះយើងមិនបាននិយាយគ្នាមិនសូម្បីតែមានភាពជិតសិ្នទិ្ធបន្តិចហើយត្រឹមជាអ្នកដទៃធម្មតាតែបងរីករាយនឹងសម្លឹងមើលអូនពីចម្ងាយហើយបងមានអារម្មណ៍ថាអូននឹងប្រហែលជាអាចនៅក្បែរបងនៅថ្ងៃមួយ! ពេលនេះវាក៏មែនតែបងមានអារម្មណ៍ថាបេះដូងអូននៅកន្លែងមួយផ្សេងទៅវិញហើយអូនឪបត្រឹមការស្អប់ខ្ពើមមកនៅជាមួយបងបែបនេះមែនទេ រីស្សាណា ?"។ នាយកម្លោះថ្ងូចថ្ងូរនឹងភាពឈឺចាប់មកកាន់រូបថតទាំងម្ចាស់កាយនៅក្បែរគេសោះតែគេមិនអាចសូម្បីបានឪកាសឈោងដៃទៅប៉ះក៏បានត្រឹមឪបរូបថតនាងហើយបិទភ្នែកស្រម៉ៃដល់អតីតកាលមកវិញ។
4 ឆ្នាំមុន ....
ទីក្រុង វ៉ាស៊ីនតោន , សហារដ្ឋអាមេរិច ...
នៅក្នុងមហាវិទ្យាល័យដ៏ធំនៅល្បីឈ្មោះផ្នែកខាងវិស័យសេដ្ឋកិច្ចដែលសាកសមសម្រាប់អ្នកដែលចង់យល់ដឹងពីសេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងល្អនោះក៏មានមហាវិទ្យាល័យ វ៉ាស៊ីនតោន មួយដែរល្បីល្បាញក្នុងចំនោមមហាវិទ្យល័យដទៃទៀតដែលប្រមូលផ្តុំដោយនិស្សិតដែលស្រលាញ់នឹងជ្រើសសិក្សាមុខវិជ្ជានេះ។
"អេ៎ ណាមជូន !!! នេះលោកមកអង្គុយទីនេះម្នាក់ឯងទៀតហើយមែនទេ?"។ នារីជនជាតិ អាមេរិច ដែលត្រូវបានស្គាល់ជាមិត្តរួមថ្នាក់របស់ ណាមជូន អាល់ហ្វាណូ នេះក៏មកឈរក្បែររាងក្រាស់ដែលអង្គុយលំហែលើស្មៅក្នុងទីធ្លាសាលាជាមួយកាមេរ៉ាឌីជីថលបានញញឹមមកកាន់នាង។
"លំហែខួរក្បាលបន្តិច!"។ នាយកម្លោះតបហើយញញឹមធ្វើឲ្យនាយជាបុរសដែលមានមន្តស្នេហ៍នឹងទាក់ទាញនារីៗបានរហ័សបូកសមនឹងគេរួសរាយផងនោះ។
"កុំប្រាប់ថាគេចម៉ោងណា៎?"។ នារីបរទេសក៏និយាយហើយ ណាមជូន ក៏ញញឹមមុននឹងចងចិញ្ចើម។
"ម៉ោងក្រោយចូលវិញហើយ!"។ នាយតបហើយក្រសែភ្នែកក៏ចោលសម្លឹងទៅឆ្ងាយទៅវិញ។
"មនុស្សដែលមាន អាយឃ្យូ ខ្ពស់ដូច ណាមជូន នៀកមិនបាច់រៀនក៏ប្រឡងយកបានពិន្ទុខ្ពស់បានរាល់តែលើក! ខ្ញុំមិនអាចធ្វើតាអ្នកមាន អាយឃ្យូ ខ្ពស់បានទេ! សុំទៅរៀនហើយ!"៊ មិត្តរួមថ្នាក់គេក៏ក្រវីដៃដាក់នាយហើយគេក៏ញញឹមមុននឹងបែរមុខមកវិញហើយសម្លឹងទៅម្ខាងទៀតនៃសួរច្បារនេះ។
រាងកាយស្តើងជាមួយសក់វែងខ្មៅលូតដល់ចង្កេះបានរសាយតាមខ្យល់ខណៈនាងបានកំពុងបើកសៀវភៅអានទំនងជាជក់ចិត្តណាស់ទើបមិនដឹងថាមានក្រសែមួយគូសម្លឹងនាងជាប់មិនក្រសែភ្នែក។
<ក្រិប>ដៃក្រាស់បានលើកកាម៉េរាតម្លៃថ្លៃមកចុចថតរូបភាពពីកាយស្តើងស្អាតនោះហើយក៏ញញឹមពេលនាយបានឃើញទឹកមុខស្អាតស្រទន់បែបមិនដឹងខ្លួននេះក្នុងកាម៉េរ៉ាហើយគេក៏សម្លឹងទៅមើលរូបពិតដែលនៅតែភ្ចង់អារម្មំ៍លើសៀវភៅដដែល។
"នាងស្អាតណាស់! តើខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបអាចមានឪកាសបានស្គាល់នាងទៅ?"។ នាយកម្លោះក៏ពោលម្នាក់ឯងខណៈដៃមកអង្អែលរូបថតក្នុងកាម៉េរ៉ា។
ចាប់តាំងពីពេលនោះមកគេក៏តាមមើលនាងដោយសម្ងាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃហើយគ្រាន់សកម្មភាពកាយវិកាយរបស់នាងធ្វើឲ្យនាយកម្លោះលង់ចិត្តហើយញញឹមដោយមិនដឹងខ្លួនរហូតនាយបានសើុបដឹងថានាងឈ្មោះ រីស្សាណា ហ្វឺរូស ជាកូនស្រីតែម្នាក់ហើយអ្វីដែលសំខាន់ក៏ជាប្អូនស្រីជីដូនរបស់ ថេយ៉ុង ទើបធ្វើឲ្យ ណាមជូន មានអារម្មណ៍ថាពួកគេនៅអាចមានឪកាសនៅក្បែរគ្នានៅថ្ងៃមួយទៀតហើយសម្រេចចិត្តលាក់ស្នេហាតែម្ខាងហើយក៏តាមលួចមើលនាងអស់ 4 ឆ្នាំដោយសម្ងាត់រហូតបញ្ចប់ការសិក្សារៀបខ្លួន។
ហើយពេលវេលា 4 ឆ្នាំក៏កន្លងហួសមកលឿនគួរសមរហូតដល់កាលពីទើបបញ្ចប់លាសិក្សាបានពេលថ្មីៗនោះលេចលឺពត៍មានបន្ទាប់ថានាងត្រូវបានគ្រួសាររៀបចំឲ្យរៀបការជា ថេយ៉ុង ទើបនាយប្រែជានៅមិនសុខហើយនាយក៏ដឹងច្បាស់ថា ថេយ៉ុង ក៏មិនពេគចិត្តនឹងរឿងនេះឡើយទើបបានជាគេជម្រុញទៅសើ្នសុំឲ្យ ស៊ុកជីន ជាបងប្រុសបង្កើតទៅស្នើសុំកន្លែងការងារពីក្រុមហ៊ុន ថេយ៉ុង ក្នុងគោលបំណងពិតគេដើម្បីបាននៅក្បែរ រីស្សាណា ហើយរកឪកាសយ៉ាងណាយកនាងមកនៅក្បែរគេ។
ពេលនេះពួកគេក៏នៅក្បែរគ្នាហើយណាមជូន បានសម្រេចបំណងគេតែអ្វីដែលគួរឲ្យសោកស្តាយគេទទួលបានរាងកាយនាងមកនៅក្បែរតែគេឈោងយកបេះដូងស្រលាញ់នាងមិនបានហើយគេបានត្រឹមតែចិត្តស្អប់តែប៉ុណ្ណោះហើយគេក៏កំពុងតែគិតថាតើគេគួរធ្វើបែបណាដើម្បីឲ្យនាងមានចិត្តឲ្យគេខ្លះ? គេពិតជាទាល់គំនិតពិតមែន។