Twenty Two,
Isang garden restaurant ang pinagdalhan sa akin ni Micko. Familiar sa akin ang lugar since katabi nito ang isang tindahan ng mga organic na gulay at prutas kung saan madalas bumibili si Mama. Maganda ang lugar. Para ka lamang nasa likod ng isang bahay na puno ng halaman at herb plants. You wouldn't think you are in a restaurant actually especially kung ang ilaw nila ay mga puting Christmas lights at yellow paper lanterns.
"Nagustuhan mo?" tanong ni Micko nang maupo kami. Maging ang mga silya at mesa nila dito ay gawa sa recycled wood.
"I like it." I answered honestly. Linibot ko ang tingin sa paligid. "I like it a lot. Gustong gusto ko ng concept nito."
Ngumiti ito. "I'm glad to hear that. Ikaw talaga yong una kong naalala noong unang beses akong bumisita dito."
Pinagmasdan ko si Micko. Biglang bumalik sa akin yung first week niya sa Jefferson High at ako ang naging tanging kaibigan niya. Until now I can still remember that awkward laugh of his lalo na kapag nagku-kwento siya ng experience niya sa mga klase at bagong classmates niya. Hindi siya nahihiya na magmukhang nakakatawa kapag kasama ko siya noon.
Akala ko noon magiging isa siya sa matalik na kaibigan ko. Pero katulad ng ibang bagay, kinailangan niyang magbago. Now I wonder kung bumabalik ba talaga siya sa Micko na naging malapit sa akin noon o pilit ko lang inaalala ang Micko na matagal ng wala kahit anong gawin ko.
"Micko, why?"
Natigilan siya sa naging tanong ko. Huminto siya sa pagtingin sa menu at hinarap ako. Kumunot siya na tila ba naguluhan.
"Why did you stop talking to me after you met Ashton and his group? Why did you isolate me all of a sudden after making me feel that I'm one of the closest person you had?"
Tiningnan niya ako na para bang hindi makapaniwala na maririnig niya ito sa akin matapos ang madaming taon ng pananahimik ko. Tila ba nasaktan siya sa sinabi ko. Binaba niya ang menu at hindi ako magawang tingnan ng derecho.
"Noong nag transfer ka sa Jefferson High, alam mo bang isa ka sa mga pinaka unang kaibigan na meron ako? Gustong gusto ko ang ugali mo noon. You love dorky sci-fi movies and rock bands and photography at mahilig kang tumawa kahit sa simpleng bagay. Nalaman ko ang lahat ng yon sayo sa loob lang ng isang lingo dahil hindi ka nahihiya na mag open up."
Napahawak ako ng mahigpit sa linen cloth na nasa lap ko.
"Kaya akala ko noon magiging magkaibigan parin tayo kahit matapos yong pagiging transferee buddy ko sayo. Pero nakilala mo si Ashton Montecillo at mga kaibigan niya sa second week ng klase at hindi mo na ako pinansin kahit kailan."
"Delia—"
"And then here you are again. Getting close to me again as if nothing happened. Madami na ang nagbago sayo. Hindi ka na katulad ng dati noong unang beses kitang nakilala. Yet you keep proving to me that you are sincere with your motives. But Micko..." natigilan ako.
Huminga ako ng malalim bago nagpatuloy. "What is your motive really? Bakit mo ginagawa ito? Do you really like me or... are you just guilty?"
Hindi agad nasagot ni Micko ang tanong ko nang isang babaeng nasa middle forties ang dumating sa table namin para kunin ang order. Medyo hindi ko inaasahan na mismong asawa ng may ari ang gumagawa nito. Actually all of the staff here seems related to each other.
"Good evening, Tita." bati ni Micko dito.
Ngumiti ang babae. I like her smile. It reminds me of my mother's smile kapag may bisita sa bahay.
"Hello, dear. Mabuti naman at nakapunta kayo." Napatingin ang babae sa akin. Mas lalong lumapad ang ngiti niya. I tried to smile back. "Siya na ba ang sinasabi mo sakin, hijo? The one who would love a place like Giardino?" Giardino is the name of the restaurant.
"Yes, Tita." straight forward na sagot ni Micko.
The lady gave him a meaningful smile saka kinuha ang order namin. Sa totoo lang hindi ko pa nasisilip man lang ang menu kaya naman hinayaan ko na si Micko na ang mag order.
"I will serve your order after a few minutes. As for now enjoy the company of each other."
Umalis ang Tita ni Micko matapos mag paalam. Pinagmasdan ko siya hangang sa makapasok ito sa tila ba backdoor ng isang greenhouse na alternative para sa kusina. This is a really nice place. Halos tatlo lang ang table na okopado sa mga oras na ito at nakapa private ng lugar.
"Sabado matapos ang unang lingo ko sa school niyo noong nalaman ko yon."
Napalingon ako pabalik kay Micko dahil sa sinabi niya. Huminga siya ng malalim na para bang nahihirapan sa pagsasalita. Is he opening up?
"Nalaman ko at ni Mama na may ibang pamilya na ang Papa ko sa London."
Natigilan ako at hindi nakapagsalita. Wait what? Pero ang akala ko ba rumor lang yon? Na hindi yon totoo?
"Galit na galit si Mama noon. Halos magpakamatay siya noong nalaman niya yon." Napangiti ito ng mapait. "Ako naman, hindi na nagulat. Parang ramdam ko na din na yon ang nangyayari sa kanya doon kaya hindi na siya umuuwi. Pero si Mama talaga ang inalala ko kasi noong gabing yon nagtangka siyang magpakamatay."
Nagsimulang paglaruan ni Micko ang tinidor na nasa harap niya para lamang maiwasan ang tingin ko.
"Hindi yon alam ng dalawang babaeng kapatid ko. Doon ko kasi sila pina-tulog sa bahay nila Tita para hindi makita kung paano mag breakdown si Mama. Nalaman ko ang balak ni Mama noong pumasok ako sa kwarto niya at nakita ang halos ilang dosenang piraso ng painkillers na natutunaw sa isang baso ng red wine."
Napalunok siya at humigpit ang hawak niya sa tinidor.
"Alam mo ba kung ano ang ginawa kong dahilan para ma-distract siya? Para hindi siya pumasok sa kwarto niya at malaman na tinapon ko ang ginawa niyang lason para sarili niya?" Natawa siya. "Sinabi ko na nakapasok ako sa varsity team ng bago kong school."
Sa wakas ay nagawa niyang tingnan ang mukha ko.
"Wala akong achievements sa school. Hindi ako mahilig mag aral. Sa totoo lang yon nga ata ang unang achievement na sinabi ko sa kanya. At isa pang kasinungalingan. Pero noong sinabi ko yon, na sa unang week palang ay nakapasok na ako, hindi niya maiwasan na matuwa."
Kinusot niya ang mga mata niya na para bang nangangati ito. Pero nakita ko ang pangingilid ng luha dito.
"Wala talaga akong balak sumali sa varsity team. Hindi ba sinabi ko sa iyo noon na gusto kong subukan ang photography? Pero wala akong nagawa noon kundi pangatawanan ang kasinungalingan na ginawa ko. At ang swerte ko dahil nagka-taon na ang isa sa naging kaibigan ko sa sports camp ay nag aaral din sa Jefferson High at parte ng basketball team. Si Ashton."
Napahawak siya sa batok niya at napasandal sa usupan.
"Tinulungan niya ako na mabilis na makapasok sa team. Naging totoo ang kasinungalingan na sinabi ko kay Mama. Kaya kahit hindi sabihin ni Ashton, nagkaroon ako ng utang na loob sa kanya. Kaya hindi ko sila maiwan ng grupo niya. Lalo pa at nakapasok lang naman ako sa team dahil sa kanya."
Hindi ako nakasagot. I didn't know that. I never knew that. Hindi ko siya tinanong. Bakit hindi ko man lang siya tinanong noong una palang?
"Hangang sa naging Team Captain ako ngayong taon na ito. Alam ko na si Ashton dapat ang nasa lugar ko pero kahit paano ay ginawa ko ang lahat para mapunta sa pwestong ito. At si Ashton— hindi niya ginusto ang position na ito."
Pinagmasdan ako ni Micko at ngumiti.
"Noong naging Captain ako, doon lamang ako nagka-lakas ng loob ulit, Delia. Dahil alam ko na kahit paano pinaghirapan ko na ito at hindi na ako basta umasa lang sa utang na loob. Pwede na akong lumapit sa kahit sino o sumama sa kahit sino na gusto ko. At ikaw, ikaw ang una kong gustong lapitan na malayo sa mga taong laging nakapaligid sa akin."
I can't help but to lower my gaze. Noong hindi na muling lumapit sa akin si Micko, ganoon din ang ginawa ko. Hindi ko nalaman ang totoo kasi pinili kong paniwalaan ang mga assumptions ko. Nakakatawa kasi ang dami kong maling akala sa kanya.
Now I didn't know what to do. Halos gusto ko ng maiyak sa harap ni Micko. Bakit ang hirap? Gusto ko lang na maging masaya. Gusto kong maging masaya din si Micko. Ganoon din si Ashton at maging si Reese. Pero bakit ang gulo? Didn't we all deserve to be happy?
"Delia, hindi ako tumigil na maging kaibigan mo. Hindi ko lang napaparamdam sayo pero hindi ako tumigil. Hangang sa namalayan ko nalang... na sa bawat simpleng bagay na ginagawa mo nang hindi mo napapansin, kapag nagco-concentrate ka sa pagbabasa, o malalim ang ini-isip mo, kapag naghihintay ka, o nagkikipag usap sa ibang kaibigan mo, kahit na tumatawa ka at hindi ako ang dahilan, namalayan ko nalang na habang nakikita ko na ginagawa mo ang mga yon araw araw, at hindi kita kayang lapitan, doon ako unti unting nahuhulog sayo."
Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko. Micko, I want to want you. I really do. Kung sana— kung sana ganoon lang kadali ang lahat.
***
Author's Note:
It's #TeamMicko for this chapter.
Btw thank you sa mga song suggestions sa previous chapter. You will see some of the songs suggested in the next chapters. Song for this chapter is Out of My League by Stephen Speaks. It's a song for Micko and Delia.
Hindi ko pa alam kung ilang chapters nalang ang story. But this will have at least 30 chapters. And hopefully the next chapters will be longer.
See you sa next update!
@april_avery
Official twitter hashtag: #TJIAG