အခ်စ္သည္ အရႈံးသာျဖစ္၏။ ခ်စ္မိလိုက္သည္ႏွင့္ လူတို႔သည္ အခ်စ္ထံတြင္ က်ရႈံးၾကရ၏။ အခ်စ္သည္ လူတို႔အား ေစလိုရာေစ လုပ္တတ္ၾကသည္။
အခ်ိဳ႕ေသာခ်စ္ျခင္းေမတၲာတို႔သည္ ေအးျမကာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းသေလာက္ အခ်ိဳ႕ေသာခ်စ္ျခင္းေမတၲာတို႔သည္ နာက်င္ဖြယ္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဟူသည္ ေၾကာက္စရာပင္ျဖစ္ေခ်၏။ အခ်စ္ႏွင့္ ထိေတြ့မိသူတို႔သည္ အမွားအမွန္ဟူသည္ထက္ ခ်စ္ရသူ မနာက်င္ေစဖို႔ တတ္အားသေရြ့ ႀကံစည္ၾကျပန္ပါ၏။ ခ်စ္ရသူမွာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ရဘူးဆိုလ်ွင္ေတာင္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ အနာတရမျဖစ္ေစခ်င္၊ မနာက်င္ေစလိုၾကပါေခ်။
ကိုယ္သာလ်ွင္ အနစ္နာခံလိုက္မည္။ ကိုယ္သာလ်ွင္ နာက်င္ပစ္လိုက္မည္။ ကိုယ္သာလ်ွင္ ၿပိဳလဲေၾကကြဲပစ္လိုက္မည္။
ဤသည္မွာ ျမတင့္ ထိေတြ့မိေလသည့္ အခ်စ္သာျဖစ္၏။
ျမတင့္၏ဘဝတြင္ သိပ္ခ်စ္ရေသာ ေယာက်္ားႏွစ္ဦးရိွ၏။ လြန္းေမာင္ႏွင့္ ျမတ္သိန္း။
ျမတင့္သည္ လြန္းေမာင္အား သိပ္ခ်စ္သည္။ ျမတင့္ လြန္းေမာင္အား ခ်စ္ေသာအခ်စ္တို႔သည္ အေရာင္ပါ၏။ ပိုင္ဆိုင္လို၏။ မခြဲမခြာ အတူရိွခ်င္၏။ လြန္းေမာင္အား အနည္းငယ္မ်ွပင္ မထိခိုက္ေစလိုပါေခ်။
ျမတ္သိန္းအေပၚ ခ်စ္ေသာအခ်စ္တို႔သည္ အျဖဴထည္သက္သက္သာ။ ျမတ္သိန္းအား မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ႏွယ္၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွယ္၊ ညီတစ္ေယာက္ႏွယ္ ခ်စ္လြန္းလွ၏။
ျမတင့္သည္ ဤေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္အား ထပ္တူထပ္မ်ွပင္ ခ်စ္၏။ ခ်စ္ပံုခ်စ္နည္းခ်င္း မတူေသာ္လည္း အၾကင္လူသားႏွစ္ေယာက္အေပၚဝယ္ ထားရိွသည့္ မထိခိုက္၊ မနာက်င္ေစလိုသည့္ ဆႏၵမွာေတာ့ အတူတူပင္ျဖစ္၏။
ျမတင့္သည္ စံပယ္ပန္းျဖဴျဖဴကေလးမ်ားကို နမ္းရိႈက္လိုက္ပါ၏။ သင္းပ်ံ့ပ်ံ့ စံပယ္ရနံ႔ေလးသည္ ႏွာေခါင္းတစ္ဝိုက္ ကလူက်ီစယ္ျပဳေနၾက၏။
"ျမတ္သိန္းေျပာသလိုပဲ စံပယ္ေတြက တကယ္ေမႊးတာပဲ"
ျမတင့္က ထိုသို႔ေျပာလာသည့္အခါ ကိုလွေသာင္က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"သေဘာက်ရင္ ခူးၿပီး ပန္ေပးရမလား"
ျမတင့္က ေခါင္းရမ္းသည္။ ထို႔ေနာက္ စံပယ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္အား ၾကင္နာယုယစြာ ပြတ္သက္ကိုင္တြယ္လိုက္သည္။
"တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ အခ်ိဳ႕အရာေတြက အလွၾကည့္ေနရံုေလာက္ပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ ၊ လိုခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အပိုင္ယူလိုက္မိရင္ သူတို႔ရဲ့ဘဝေလးေတြ ပ်က္စီးသြားမွာေပါ့"
ထို႔ေနာက္ ျမတင့္သည္ ဤပန္းတို႔၏ အရွင္သခင္ျဖစ္ေသာ ျမတ္သိန္း၏ အမည္နာမအား တမိပါ၏။
"ျမတ္သိန္း..."
ျမတင့္၏ အသံကေလးသည္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္မွ ညီတစ္ေယာက္အား လြမ္းဆြတ္ေနဟန္။ ေဆြးေဆြးကေလးျဖစ္ေနပါ၏။
"ကိုလွေသာင္..၊ ျမတ္သိန္းက တစ္ခါက ေျပာဖူးတယ္၊ ျမေသရင္ သူပါ လိုက္ေသပါမယ္တဲ့ ၊ အို..အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ၊ ျမေလ ျမတ္သိန္း ေသသြားမွာကို အရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့တာ"
ျမတင့္မွာ အနည္းငယ္ ေမာဟိုက္လာေသာေၾကာင့္ စကားကို ခဏရပ္ထား၏။
"ျမဟာ ေသရေတာ့မယ့္လူပါ..၊ ျမ ေနရလည္း ေနာက္ထပ္ ၄လ ၅လေပါ့..၊ ျမတ္သိန္းကေတာ့ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေတြ အၾကာႀကီးေနရအုန္းမွာေလ..၊ ျမ ေသရင္ သူပါလိုက္ေသပါမယ္တဲ့ေလ မခက္ေပဘူးလား ၊ ျမတ္သိန္းဆိုတဲ့ ဒီကေလးဟာ ျမကိုဆို သိပ္ရူးတာပဲ"
ျမတင့္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။
"သူ ျမကို ခ်စ္ေနတာ ျမသိေနခဲ့ၿပီးသားပဲ"
ျမတင့္သည္ ျမတ္သိန္း ျပဳလုပ္ေပးထားေသာ ပုခတ္ေလးဆီသို႔ သြားကာ အသာထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မသိမသာေလး လႊဲရမ္းေနသည္။ သိသိသာသာလႊဲရမ္းပါရန္ အားမရိွသည့္အလား။
ကိုလွေသာင္သည္လည္း ထိုပုခတ္ေလးဆီသို႔ လိုက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ဘာစကားမွ စမေျပာဘဲ ျမတင့္ေျပာလာမည့္ စကားကိုသာ ဆက္နားစြင့္ေနမိသည္။
"ျမတ္သိန္းက ရိုးအအနဲ႔ကြယ္..၊ ျမ ေသရင္ သူ႔ေဘးမွာ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ဘူး၊ ျမေလ သူ႔ကို စိတ္မခ်လိုက္တာ၊ ျမေနာက္ လိုက္လာမွာကိုလည္း သိပ္စိုးရြံ႔တာပဲ ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ျမလည္း ျမတ္သိန္းကို ထားေမနဲ႔ အေၾကာင္းပါေစခဲ့တာ ၊ အနည္းဆံုးေတာ့ ျမ ေသသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ျမတ္သိန္းမွာ ငဲ့စရာလူ က်န္ေနေသးတယ္ေလ"
ျမတင့္က ကိုလွေသာင္အား တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါ၏။
"ျမလည္းေလ ေမာင္နဲ႔ျမတ္သိန္းအေပၚမွာ အမွားေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့မိတာ၊ သို႔ေပမယ့္ေလ အဲ့ဒီအမွားေတြဟာ ေစတနာေတြပါ ကိုလွေသာင္၊ ေစတနာေတြပါ"
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ နာက်င္သြား၍ထင္သည္။ ျမတင့္က မထီမဲ့ျမင္ၿပံဳး၏။
"ျမတ္သိန္းဟာ ျမဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူးတဲ့..၊ ရင္နာစရာမေကာင္းဘူးလား ကိုလွေသာင္"
ကိုလွေသာင္သည္ သက္ျပင္းခ်မိပါ၏။
"အဲ့တာေတြ ေတြးမေနပါနဲ႔၊ က်န္းမာေရးကိုသာ ဂရုစိုက္"
ျမတင့္သည္ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ ၿပံဳး၏။ အို...ဤအၿပံဳးေလးကပင္ လူကို ရူးခါသြားေစပါ၏။ ထိုေဖ်ာ့ေတာ့ေသာအၿပံဳးေနာက္မွ ထြက္အံက်လာေသာ စကားတို႔သည္ နာက်င္စရာမ်ားသာ ျဖစ္ရ၏။
"ျမဟာေလ အခ်စ္ခံရဖို႔ကို ကံမပါလာဘူးထင္ပါရဲ့၊ ျမ ခ်စ္ပစ္လိုက္တာနဲ႔ ေဝးရေတာ့တာပဲ"
ျမတင့္က ရယ္ၿမဲသာ ရယ္ေနပါ၏။ လြန္းေမာင္ အျခားသူတစ္ေယာက္ေနာက္ပါသြား၍ ေသလုမတတ္နာက်င္ေနေၾကာင္းကိုျဖင့္ ျမတင့္သည္ ေက်ာ္ကာခြကာျဖင့္ မေျပာဘဲ ေရွာင္ဖယ္ေနပါ၏။
သို႔ရာတြင္မူ ျမတင့္၏ စကားမ်ားထဲတြင္သာမက ႏွလံုးသားထဲမွာပါ အနားရိွ ကိုလွေသာင္အတြက္ ေနရာတစ္ေနရာပင္ မရိွခဲ့ပါေခ်။
ျမတင့္သည္ ကိုလွေသာင္အား ျမဴမႈန္မ်ွေသာ အၾကင္နာေလးကိုပင္ မစြန္႔ႀကဲခဲ့ပါေခ်။ သို႔ပါေသာ္ျငား ကိုလွေသာင္သည္ ဤသည္မွာ သူျပဳခဲ့သမ်ွေသာ အျပစ္တို႔၏ ဝဋ္ေႂကြးဟူ၍သာ သတ္မွတ္ေနခဲ့ပါ၏။
သူသည္ အတိတ္အခါက သူတစ္ပါး သားပ်ိဳသမီးပ်ိဳတို႔၏ ဘဝအထံုထံုတို႔အား ဖ်က္ဆီးျခင္းအမႈျပဳခဲ့ဖူးေလေသာေၾကာင့္ သူ အသက္တမ်ွ ခ်စ္ခင္ရပါေသာ ျမတင့္သည္ သူ႔အား ဖယ္ခြာထားျခင္းျဖစ္မည္ဟူ၍ အၿမဲတေစ ေတြးေတာေနမိပါ၏။
ထို႔ေန့ည...။
ျမတင့္ သူ႔ထံ လာခဲ့ေသာညက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုသည္ သူ႔ေခါင္းထဲ ဝင္လာခဲ့ပါ၏။
ထို႔ေန့ညက ျမတင့္သည္ ကိုလွေသာင္မွာ လြန္းေမာင္အား မည္သည့္ဒုကၡကိုမွ မေပးေတာ့ပါဟူ၍ ကတိကဝတ္ျပဳျပီးသည့္ေနာက္ ဝမ္းေျမာက္ရႊင္ျမဴးစြာျဖင့္ ျပန္ရန္ျပင္၏။
အဘယ္သူက ထင္ထားမည္နည္း။ ျမတင့္သည္ မရပ္မနား ေခ်ာင္းဆိုလာၿပီး မဲညစ္ညစ္ေသြးမ်ားသည္ ျမတင့္၏ ပါးစပ္ထဲမွ ထြက္အံက်လာပါ၏။
ျမတင့္သည္ ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔သြားရသည္။ ကိုလွေသာင္ဆိုလ်ွင္ ေသလုမတတ္။
ေနာက္ဆံုး သိလိုက္ရသည္က ျမတင့္မွာ စီးကရက္ႏွင့္ ဝီစကီတို႔အား လြန္စြာ ေသာက္သံုးေနခဲ့ပါေသာေၾကာင့္ အဆုတ္ေရာဂါျဖစ္ေနေခ်ၿပီဟူ၍။
ထိုထက္ဆိုးသည္က ျမတင့္မွာ ဒီအတိုင္းသာ အရက္ဆက္ေသာက္ေနမည္၊ စီးကရက္ဆက္ေသာက္ေနမည္ဆိုပါက အလြန္ဆံုး ၆လပင္ ခံေတာ့မည္မဟုတ္ဟူသည့္ အေၾကာင္းပင္။
ထို႔ေန့ညက ျမတင့္သည္ အသည္းအသန္ ငိုေနခဲ့သည္။
ျမတင့္ ေျပာေသာ စကားတစ္ခြန္းအား ကိုလွေသာင္ ဘယ္လိုမွ ေခါင္းထဲမွ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။
"ျမ ေမာင္နဲ႔ မခြဲခ်င္ေသးဘူး" ဟူ၍။
ေနာက္ဆံုး ေျပာေသာစကားတစ္ခြန္းလည္း ရိွပါေသးသည္။
"ျမ ျမတ္သိန္းကို စိတ္မခ်ဘူး" ဟူ၍။
ကိုလွေသာင္မွာ ျမတင့္အား နားလည္ေပးႏိုင္လာသည္။
ျမတင့္မွာ သူေသသြားၿပီးေနာက္ သူ ခ်စ္ရသူတို႔၏ ေဘးတြင္ အေဖာ္တစ္ေယာက္စီ ထားခဲ့ေပးလိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမတ္သိန္း သူ႔ေနာက္ မလိုက္လာေစရန္ ျမတ္သိန္း၏ နံေဘးတြင္ ငဲ့စရာလူအျဖစ္ ထားေမႏွင့္ ကေလးေလးအား ထားေပးခဲ့သည္။
လြန္းေမာင္၏ နံေဘးတြင္ သူ မရိွေတာ့သည့္အခါ လြန္းေမာင္အား သူ႔နည္းတူ ခ်စ္ခင္ေပးမည့္ အဆန္းအား ထားေပးခဲ့သည္။
အမွန္တကယ္တြင္မူ ျမတင့္သည္ လြန္းေမာင္အား အျပစ္ေပးခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ တတ္ႏိုင္ေသာ အင္အားအႂကြင္းအက်န္ေလးႏွင့္ အစြမ္းကုန္ ခ်စ္ေပးခဲ့ရံုသာ။
လြန္းေမာင္နံေဘးတြင္ အခ်ိန္ၾကာသည္အထိ တြယ္ကပ္ေနမိလ်ွင္ ေနာက္ဆံုး နာက်င္ရမည့္သူမွာ လြန္းေမာင္သာျဖစ္မည္ ျဖစ္၏။ ျမတင့္မွာ ေသဆံုးသြားၿပီျဖစ္၍ ဘာကိုမွ သိေတာ့မည္မဟုတ္။ က်န္ရစ္ခဲ့ရမည့္ လြန္းေမာင္အား မနာက်င္ေစလိုေသာေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီးအခ်ိန္ကပင္ တစ္ပါးသူလက္အပ္လိုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
ျမတင့္မွာ သူ႔နံေဘးတြင္ မည္သူမ်ွ မရိွေတာ့သည့္တိုင္ေအာင္ သူ ခ်စ္ရသူမ်ားအတြက္ေတာ့ အေဖာ္တစ္ေယာက္စီ ခ်န္ထားေပးခဲ့ရွာပါ၏။
ျမတင့္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူလုပ္ေသာ အမႈတို႔သည္ မွန္၏ေလာ၊ မွား၏ေလာ မေတြးတတ္ပါေခ်။
မွားပင္မွားေနပါေစအုန္းေတာ့ ျမတင့္ ေနာင္တမရေပ။
ေတြးၾကည့္ပါလ်ွင္ လြန္းေမာင္ႏွင့္ ျမတ္သိန္းတို႔ ႀကံဳဆံုေနရပါသည့္ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူႏွင့္ ေပါင္းဖက္ရျခင္းဟူေသာဝဋ္ေႂကြးထက္ပိုသည့္ ဝဋ္ေႂကြးအား ျမတင့္ ခံယူခဲ့ရရွာပါ၏။
မုန္းတီးလွေသာသူႏွင့္ ေနထိုင္ေနရျခင္းျဖစ္၏။ ျမတင့္သည္ ကိုလွေသာင္အား မုန္းတီးလြန္းလွသည္။ သို႔ပါေသာ္ျငား မဖယ္ထုတ္ခဲ့။ အေၾကာင္းမွာ ျမတင့္သည္လည္း သူ ခ်စ္ရသူတို႔ႏွင့္ ထပ္တူ ဝဋ္ေႂကြးခံယူခဲ့ခ်င္ပံုရသည္။
ျမတင့္သည္ သူ၏ နံေဘးတြင္ ျမတင့္ မုန္းလွပါသည္ဟူေသာ ကိုလွေသာင္ကိုသာ ေခၚထားခဲ့ပါ၏။ ဤသည္မွာ ျမတင့္တစ္ေယာက္တည္း ဝဋ္ခံရသည္ေတာ့မဟုတ္။
ကိုလွေသာင္မွာလည္း ခ်စ္ရသူ၏အနားတြင္ ေန၍ ခ်စ္ရသူ၏ အမုန္းကို ခံယူေနခဲ့ရပါ၏။
ျမတင့္သည္ ထက္ျမက္လြန္းေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ ျမတင့္သည္ သည္းထန္စြာ ေခ်ာင္းဆိုးလာခဲ့ပါ၏။ ျမတင့္သည္ နီညိုေရာင္ပုဝါေလးျဖင့္ အုပ္ကာ ဆိုးရွာ၏။
ကိုလွေသာင္မွာ ျမတင့္သည္ ဤကာလတစ္ေလ်ွာက္လံုး သူ၏ ေရာဂါအား လြန္းေမာင္ႏွင့္ ျမတ္သိန္းတို႔အား ဖံုးကြယ္ထားခဲ့ႏိုင္သည္ကို မအံ့ၾသပါေတာ့ေခ်။
ျမတင့္သည္ ပုဝါနီညိုေရာင္ကိုသာ သံုးခဲ့ပါ၏။ သူ ေခ်ာင္းဆိုးလို႔ ေသြးပါလ်ွင္ေတာင္ ဘယ္သူကမ်ား သတိထားမိႏိုင္ပါေတာ့မည္နည္း။
"ျမလည္း သြားေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့ ကိုလွေသာင္ရယ္.."
ကိုလွေသာင္သည္ ျမတင့္၏ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ လက္ကေလးအား ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါ၏။
"ျမတင့္..၊ ခင္ဗ်ားဟာ အသက္ရွည္ရွည္ေနသြားရမွာပါ "
ျမတင့္က မထိတထိၿပံဳး၏။
"ျမကေတာ့ မရွင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ျမက ဘယ္သူ႔အတြက္မ်ား အသက္ဆက္ရွင္ေနရအုန္းမွာတဲ့လဲ..၊ ျမမွာ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ဘူးေလ"
______