It's a normal Sunday for us. We are in Gabe's house just like how we spend our Sundays for the past 6 years since we met Gabian. Nakagawian na naming mag-inang pumunta sa bahay ni Gabe at doon na kami hanggang gabi.
Today, Gabe is teaching my son with basic self defense. Matagal ng gustong matuto ni North ng mga simpleng depensa pero ako itong hindi pumapayag dahil bata pa siya. Nitong magpitong taong gulang lang si North ako pumayag dahil desidido talaga siyang matuto.
"This is how you get away when someone locked you in his arms." sabi ni Gabe habang nag-de-demo ng dapat gawin ng anak ko kapag nasa ganoong sitwasyon na siya. I'm just watching them, takot na baka masaktan ang anak ko. I trust Gabian with this one pero hindi pa rin ako mapanatag.
I know that we live in a world where we can't trust anyone. People can stab us from the back. Kaya nakumbinsi rin ako nang magpaalam ang anak kong gusto niyang matuto ng basic self defense para kahit papaano ay may alam ang anak ko kung sakali man. Lalo pa't madalas na hindi inaasahan ang mga aksidente.
"Just use defense to bad guys, North." mahigpit na sabi ko. Tumingin ang anak ko sa akin. He's sweating because of his session with Gabe.
"Only bad guys deserve pain, Mommy." he said panting. Tumango ako.
"Come here, I'll wipe your sweat." aya ko sakanya. Tumingin siya kay Gabe at tinanguan naman siya ng lalaki. He walks toward me.
"How are you feeling?" tanong ko habang pinupunasan ang likod niya.
"I'm okay." tipid na sagot niya.
"Tapos naba kayo?" baling ko kay Gabe.
"We're done. Sa susunod na linggo ulit. You improved, buddy!" puri niya sa anak ko at ginulo ang buhok.
"We'll have our lunch, then." sabi ko.
"I'll just shower. Sama ko na si North." Tumango ako.
"I'll just prepare our foods." sabi ko naman. I watched them go before I entered the kitchen.
I am busy heating the foods when I heard someone ringing the doorbell. May inaasahan bang bisita si Gabe? He usually spend his Sunday with us here in his unit and he never invited someone over habang naririto kami ng anak ko.
Nagpunas muna ako ng kamay bago ako naglakad papunta sa pintuan. I didn't bother looking at the peephole. I just opened the door and regretted it when I saw who's outside. Kakaibang kaba na naman ang naramdaman ko nang magkatinginan kami. Even with his dangerous stares, I saw how he suppressed his shocked expression by almost glaring at me.
"Marcus." mahinang tawag ko.
"Ynessa." there's anger in his voice na hindi ko alam kung para saan. Kumunot ang noo ko dahil sa galit na naulinigan ko sa boses niya.
"I don't like what I'm thinking." he said. I don't like your presence here! That's what I wanted to say but I don't have the courage to voice it out. Not with his obvious stares. And what is his connection with Gabe? Bakit nandito siya?
Nagulat ako nang magmura siya nang mariin bago tumalim ang mga mata habang nakatingin sa akin.
"When did you meet Gabian?" he dangerously asked.
"Why do you want to know?" hamong tanong ko.
"Because his life lies in your answer." mariing sabi niya. My heart skip a bit. The hell is he talking about? This dangerous man knows how to scare me.
"Don't fear me, Ynessa. Hindi ako ang dapat mong katakutan." mas lalo lamang akong naguluhan sa mga sinabi niya. "Now I know why the organization can't find you all these years. Sa mga kamay ng Del Prado ka rin pala babagsak, well, technically." mas lalo lamang akong naguluhan sa sinabi niya.
"Russelle." rinig kong tawag sa akin ni Gabe. Bahagya akong lumingon sa pinaggalingan ng boses niya. Nakita kong sumulyap din si Marcus sa loob ng bahay.
"Send my regards to Gabian." he said and started walking away. I watched him walk until I can no longer see him.
Naramdaman ko ang presensiya ni Gabe sa likuran ko. Nakakunot ang noo niya ng harapin ko siya. Nakatingin siya sa wala ng taong corridor.
"Sinong kausap mo?" he asked with furrowed brows.
"Wrong place to deliver. Hindi ba wala naman tayong inorder?"
"Wala." tumango ako at isinara na ang pinto.
I am bothered with Marcus' sudden appearance in Gabe's place. Ano ang ugnayan nilang dalawa? He always talk about organization and how they didn't find me all these years. Gusto kong magtanong kay Gabe pero may kung anong pumipigil sa akin. Gabian is a De Marco, malayong-malayo sa Del Prado. And he's someone far from being a dangerous Del Prado. He's too good to be true, gustong-gusto siya ng anak ko, maging ako ay panatag din kapag siya ang kasama. I feel safe everytime I am with him. He reminds me of Evander at some point. Palagi niyang sinasabing piliin ko palagi ang magpapasaya sa amin ng anak ko. Naiintindihan niya ang ugali ko. He's not intimidated with me, unlike most of the people I met who almost avoided me. Siya lang rin ang taong nakapagsabi sa akin kung bakit parang ilag sa akin ang mga tao.
"You have a sharp eyes. Matatalim ang mga mata mo kaya hindi ka malapitan ng karamihan. And there's something when you pout. Para bang palagi kang nauubusan ng pasensiya." that was his exact words when I asked him why most of the people avoided me.
Gabian De Marco never asked me to be friendly or to adjust just so people will find me accommodating or whatnot. He never asked me to adjust so I can fit in. Hindi niya ako binago. He accepted me for who I am. Na sobrang pinagpapasalamat ko.
"Kanina kapa tulala." Napakurap-kurap ako bago tumingin kay Gabe. Wala na sa hapag ang anak ko na ikinagala ng mga mata ko.
"He's playing." he answered my unsaid question. Tumango ako at muli siyang binalingan.
"What are you thinking?" he asked with concern in his voice.
"I met people from my past." I said partly true. Technically, Marcus is from my past but he's not one of those people who contributed me pain before.
"What happened?"
"Talk? Pero hindi 'yung tipong kamustahan."
"What did you feel when you saw them?" he asked. Wala siyang alam sa mga nangyare sa akin sa Pilipinas eight years ago kaya din siguro ang inosente ng pagtatanong niya.
"I was shocked. I never expected them to be here. It's been eight years since we last saw each other." si Marcus nga nung eighteen ako nung una't huling nakita ko siya.
"Is there a chance that you'll talk to them when you happen to see them again?" I shrugged. I really don't know. Pano ko kakausapin si Helius? We weren't close to begin with. May mga pinagdaanan kami ng magkasama, I actually owe him North's life pero hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin. Wala akong galit sakanya at wala naman siguro kaming dapat pag-usapan 'no? I can talk to Dolores and Anselmo formally. Hanggang kamustahan lang pero hindi ko ata kaya ang mga tanungan kapag personal na.
"I am praying that our path won't cross again." mahinang sabi ko.
"What really happened eight years ago, Russ?" Hindi ko inasahan ang tanong ni Gabe. Ilang minuto ata akong nakatingin lang ng diretso. Tahimik lang din siya na para bang hinihintay lang din akong magsalita. I heave a sigh. Maybe it's the right time to say things, right? Ilang taon din siyang hindi nagtanong. He respected my silence, and I feel like I owe him a lot. Pakiramdam ko, hindi ko pa buong pinagkakatiwalaan si Gabian dahil hindi ko pa magawang sabihin sakanya ang mga bagay na may kaugnayan sa nakaraan ko.
"I've loved a wrong man eight years ago. He was my husband but committed infidelity and impregnate his woman. I was also pregnant with North when he chose the woman over us. I lost two important people because of him. I chase a wrong person and lost two people. I almost lost my child too." parang bumalik lahat ng pinagdaanan ko sa piling lalaking 'yon. Sumiklab ang galit na walong taon kong kimkim sa loob ko. Wala na akong ibang maramdaman sa lalaking 'yon kundi galit. Gusto kong iparamdam sakanya lahat ng sakit na ipinaramdam niya sakin noon but revenge isn't in my vocabulary. Kasi sa oras na maghigante pa ako ay mas lalo ko lamang siyang inilalapit sa anak kong ayokong magkaroon pa ng ugnayan sa kanya.
"I'm sorry. I shouldn't have asked." umiling ako at tipid na ngumiti.
"I owe you this, Gabe. Matagal ko na dapat 'tong sinabi sayo."
"You don't owe me anything, Russelle. I understand."
"How are you feeling now?" he asked after a long silence.
"I am contented with my son." sabi ko. Tumango siya.
"You don't need a lot of people in your life. You just need few but you can trust."
"Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan ko."
"Thank you for trusting me. You can trust me with your son and with your life, Russelle. I will never disappoint you." ngumiti ako at niyakap siya.
"Thank you for coming in our lives, Gabe." sinserong sabi ko.
"No, Russelle. Thank you for coming into my life, kayo ni North." Bulong niya. I felt him kissed the top of my head before hugging me tight.
"I'll do everything to protect you. Hinding-hindi ko hahayaang masaktan kayo ni North. Kayong dalawa ang buhay ko." sabi niya na nakapagpanatag ng damdamin ko.
Nagdesisyon kami ni Gabe na sa labas nalang kumain ng dinner. Buhat niya si North na kaliwang bisig niya habang hapit naman ang bewang ko gamit ang isang kamay as we enter our favorite restaurant. Ramdam ko ang mga sulyap na itinuon sa amin ng ilang customer ng restaurant. Maybe most of them will think that we are a family. Naiilang man sa mga tinging binibigay nila ay hinayaan ko nalang hanggang sa makaupo kami sa isang bakanteng table. Kakaupo palang namin nang may babaeng lumapit sa amin.
I looked at her curiously. She looks familiar. Inisip ko kung saan ko siya nakita. I am positive that I know her!
"Kuya Gabian!" malakas niyang tawag kay Gabe at niyakap ito nang mahigpit. Nakita kong natigilan si Gabe sa ginawang pagyakap sakanya ng babae.
"Kuya!" tawag pa ng babae. Humiwalay siya kay Gabe at humarap sa akin. Nawala ang malawak niyang ngiti and it dawned to me.
"A-Ate Ynessa."gulat nitong tawag sa akin.
Talia?
"Ate Ynessa." she confirmed. It is my turn to be shocked. Niyakap niya ako nang mahigpit habang paulit-ulit na nagbitiw ng salitang 'sorry'.
"Mommy! Daddy! Ate Ynessa is here!" nakaramdam ako ng discomfort sa ginawang pagyakap niya. I awkwardly look at her. Akala ko may iba pa siyang tatawagin pero wala na. Medyo nakahinga ako kahit papano.
The couple I was so thankful before for giving such a wonderful blessing like their son are infront of me. Walang emosiyon akong tumingin sakanila. Kitang-kita ko ang pamumula ng mga mata ni Mrs. Del Prado. Mr. Del Prado is looking at me with almost the same emotion like his wife. Nang akmang yayakap si Mrs. Del Prado ay umilag ako. Kung kanina ay nayakap ako ng anak nila ay dahil hindi ko 'yun inasahan. Malungkot na ngumiti ang Ginang.
"K-Kamusta kana, Hija?" Mr. Del Prado asked. I don't want to be rude kaya sumagot ako ng matipid na 'I'm fine'.
Mukhang may gusto pa sanang sabihin ang Ginang nang pigilan siya ng asawa sa pamamagitan ng pagtawag dito.
"Kuya Gabian is also here, Mom, Dad." basag ni Talia sa nakakapanindig balahibong katahimikan. Gulat na bumaling ang mag-asawa kay Gabe. Bakit kilala siya ng mga ito? May ugnayan ba siya sa mga Del Prado?
"Gabian!" gulat na tawag ng mag-asawa. Tumayo si Gabe at niyakap sila ng mabilis. Nagpapalit-palit sa amin ni Gabe ang mga tingin ni Mrs. Del Prado hanggang sa mahagip ng mga mata niya ang nakanguso kong anak, ang apo nila.
Umawang ang mga labi niya at hindi makapaniwalang tumingin sa amin ni Gabe. I think she's concluding something already.
"You have a c-child?" Kay Gabe siya nakatingin. Tumango si Gabe at tumingin sa akin bago sa anak ko.
"Tita Tanya, Tito Luther, Talia, this is North." pakilala niya sa anak ko. Pilit na ngiti ang pinakita ng Ginang sa amin. Sumulyap si Talia sa ama habang nanatili sa akin ang mga mata ni Mr. Del Prado.
"Russelle and North are my family." sabi pa ni Gabian. Sadness filled the Del Prado's face for no reason. Ngumingiti sila pero alam kong peke. Ramdam kong hindi sila masaya sa kung ano mang iniisip nilang relasiyon namin ni Gabe.