A/N: Sorry for the grammatical errors ...
Minulat ko ang mga mata ko at isang di kilalang kwarto ang sumalubong sa akin, napabalikwas naman ako ng bangon dahil doon. Tinignan ko pa kung mayroon pang ibang tao dito bukod sakin, pero wala naman akong nakita.
Nakahinga ako ng maluwang dahil don at kinakapa kapa ko din ang sarili ko. Ang suot ko kagabi ay iyon pa ring suot ko hanggang ngayon, wala ding masakit sa anumang parte ng katawan ko.
Kinalma ko naman ang sarili ko. "Nakayanan ko pa palang makapunta dito, nanghihina na ako kagabi pero nakarating ako dito."
Tumayo ako para mag ayos pero bago maglakad papuntang banyo'y tinignan ko muna ang orasan na nakalagay sa dingding.
Nanlaki ang mata ko ng makita kong tanghali na pala. Akala ko pa nama'y maaga pa, wala na kong nagawa at hindi na ako makakapasok. Diretso nalang akong pumunta sa kubeta kahit na medyo sumasakit pa ang ulo ko.
Nag sipilyo lang ako at naghilamos, pagkatapos ay kinuha ko na ang mga gamit ko at tinignan kung nasa bag ko na ba lahat ng dala ko, lalo na ang pera ko.
I already got out of the Hotel, tinignan ko pa ang Hotel bago ako pumara ng taxi. After I sat at the seat, I remember the name of the Hotel I checked in.
Arrow Hotel that's the name of the Hotel, ang weird ng pangalan pero hinayaan ko nalang, maybe the owner loves arrow very much.
Kinuha ko ang phone ko mula sa bag with the thought of maybe Toff has many messages. Binuksan ko but it's low in battery, I just sighed and put it back in the bag.
Hinintay ko nalang na makauwi sa bahay dahil hindi naman ako makaka pag charge sa sasakyan, I just look oitside the taxi, tinitignan at inaabala ang satili ko sa pamamagitan ng pagtingin sa mga taong kanya kanyan ang ginagawa.
Pagkatapos kong magbayad ay bumaba na ako at dumiretso sa grooming parlour, alam ko kasing hindi alam ni Toff kung nasaan si ang parlour.
Nang makuha ko na si Glaish ay umalis na kami agad at sumakay sa elevator.
"Boss, sorry ah. Hindi ako nakauwi kagabi, yung mga ka trabaho ko kase eh niyaya ako. Ayoko namang tumanggi dahil baka sabihin ang yabang yabang ko." Pagkausap ko sa kanya pero wala naman siyang pakielam.
I just look at my reflection in the door of the elevator, iniisip kong mag bonding nalang kami nila Toff ngayon, sigurado naman akong umuwi nayon ngayon.
"Boss, lets have a date with you Dad, okay?" I ask him and hearing the word date, he barked loudly and it echoed inside.
Natawa naman ako. "Ikaw talaga! Basta pagkain go na go ka." Sabi ko sa kanya pero wala naman siyang pakielam. Ngumiti nalang ako at nilukumos ang ulo niya.
Nagbukas ang pintuan ng elevator kaya lumabas kami at pumunta na sa unit ko. Hawak hawak ko parin si Glaish, hindi ko talaga siya binitawan. Ang spoiled na ata nitong asong to sakin.
Napailing nalang ako at tinuon ang atebsyon sa nilalakaran. Nagulat naman ako dahil hanggang ngayon ay nakasarado parin ang bahay, ibig sabihin ay hindi pa siya umuuwi simula kagabi.
Siguro ay napaka rami nilang ginagawa sa Hospital, pumasok nalang kaming dalawa sa loob at nilapag ko na si Glaish na tumakbo papunta sa sofa at umupo.
Napailing nalang ako, napaka tamad talaga ng aso nato. Imbis na magtatatakbo ay siya nakaupo lang.
Dumiretso nalang ako sa kwarto ko para ma charge ang phone ko, pagkatapos ay lumabas ulit para naman paliguan ko si Glaish.
"Boss! Halika na maligo kana." Pagtawag ko sa kanya at agad namang tumakbo papunta sakin.
Paborito niya talaga ang tubig kaya naman gustong gusto niya kapag naliligo siya.
Buhat buhat ko siyang pumasok sa banyo para maligo. Natapos ko siyang paliguan ay pinakain ko na siya, natawa pa ako ng lokohin ko itong yun nalang ang natitira niyang pagkain.
"Hala! Wala ka ng pagkain, last mo ng kain yan. Paano na yan? Papayat ka na." Malungkot ko kunwaring saad at para naman siyang umiiyak.
"Hindi ako nagbibiro, dapat di mo inubos. Wala na tayong pera ibig sabihin wala ng pagkain." Pang aasar ko sa kanya at umalulong naman siya na nakapag patawa sakin.
"Sorry na boss, madami ka pang pagkain. Kaya pa kitang bilhan kahit ilan pa gusto mo." Sabi ko at niyakap siya.
Ilang minuto lang pagkatapos niyang kumain ay nakatulog na siya sa tulugan niya kaya naman masaya ko siyang tinignan.
This dog makes my life complete, before my life here inside is full of darkness and loneliness. But, he came and I am thankful for that.
My eyes are full of love, warmth and happiness. He really completes me.
Tinignan ko ang orasan ko at nakita kong hapon na, pumunata muna ako ng kusina para magluto ng kakanin ko at pagkatapos ay hinanda ko na ang buong bahay para sa saluhan namin nila Toff.
6:30 na at napaka ganda ng ayos ng buong bahay, malinis ito at puno ng magagandang halaman. Pati ang kusina namin ay puro masasarap na pagkain.
Naisip ko kasing paghandaan si Toff dahil alam kong madami siyang trabaho ngayon at para na ito sa pag papahinga niya, tinignan ko naman si Glaish na nakaupo sa sofa at nanonood ng Paw Patrol.
Pinapanood niya yung mga kauri niya, tapos kapag lumilitaw yung babaeng aso ay gumagalaw ang buntot niya. Nakisalo nalang ako sa kanyang manood habang hinihintay ang pag-uwi ni Toff.
Alas siete at hindi pa rin dumadating si Toff. I stand up and walk directly in to the kitchen but I hear the door open and close. Nakita ko si Toff at nakita kong mukhang pagod siya kaya naman nakangiti kp siyang sinalubong.
Lumapit ako sa kanya para humalik at nagulat naman ako ng iwasan niya ako na para bang magmy sakit ako.
Hindi ako nagsalita dahil don at nailang ako ng matalim niya kong tinignan mula ulo hanggang paa, hindi ko alam kung bakit siya ganoon sakin ngayon.
Baka mamaya ay dala lang pala ng pagod niya.
"Buti naman nakauwi ka pa." He said that in a cold tone that sent shiver down to my spine.
Nagtataka ako sa paraan niya ng pagtatanong sakin ngayon. Pinilit kong ngumiti sa kanya at inaya siya.
"Halika kain na tayo, sigurado akong nagugutom kana." Pag aya ko sa kanya at hinawakan pa siya sa braso, iniwas niya lang ang braso niya sakin at matalim akong tinignan.
I am taken aback because of his stares, nakakatakot ang paraan niya ng pagtitig sakin. Pakiramdam ko kinakain niya ako ng buhay.
"Wala akong ganang kumain." Malamig niyang sagot sakin at nagtaka naman ako dahil don.
"M-may nangyari ba?" Nag aalala akong sabi, pero nagulat ako ng bigla itong tumawa.
Pero kakaiba ang tawa niyang iyon, hindi tawang nagbibiro o nang aasar. Napaka lamig, nakakatakot para ka nitong papatayin dahil sa lamig.
"May gana ka pa talagang mag tanong niya. Ha!" I try to calm myself when he shout at me.
I gulped, this is the first time that he shout at me. Nagagalit siya pero hindi niya ko sinisigawan.
Tinuro niya ako na mas lalong nagpadagdag ng takot ko sa kanya.
"Hindi ko maisip na magagawa mo sakin to, Aishen! You! For all of the people I know hindi ko naisip na kaya mong gawin ito sakin." He said and confussion engulf me.
"H-hindi ko t-talaga maintindihan..." Before I could finish my words, naglabas siya ng mga litrato and I can't clearly see it because he's hiding it.
Bigla nalang niya itong tinapon sa harapan ko at ng malaglag ay tinignan kong maigi ito, my body stiffen because of what I am seeing.
Nakatayo lang ako pero kitang kita ko kung sino ang nasa litrato, it's me with ... another man. Buhat buhat ako ng isang lalaki at pumasok kami sa loob ng Hotel na pinag labasan ko kanina.
My eyes become teary, napaluhod ako dahil sa nakita ko. Hindi ito totoo, walang nangyari samin ng lalaking ito, ni hindi ko nga kilala kung sino ito eh.
Naiiyak akong tumingin sa kanya, fear began to swallow me.
"Babe, w-walang nangyari s-samin, please. M-maniwala ka sakin, w-wala talaga, w-wala please." Pagsasalita ko at ramdam ko ang parang bato na nasa loob ng lalamunan ko.
Hindi ako makalunok ng maayos dahil sa pag iyak ko, hindi ko magagawa sa kanya ito. Kailangan niya kong pakinggan.
"Walang nangyari?! Walang nangyari?! Kitang kita kong hinubaran ka niya tapos walang nangyari!" Galit niyang sigaw sakin.
Bumalik ako sa pagtingin sa mga litrato at tinignan ko ang isang litrato, kita ko don ang paghubad sa sando ko pero nakatago ang mukha ko dahil tulog ako.
"Babe ..."
"Shut up! Don't ever call me that!" He shout at me pero patuloy ang pag iling ko.
I kneel and beg to him, gusto kong pakinggan niya ko dahil wala namang nangyari samin. Hindi ko kilala ang lalaking iyon at mas lalong hindi ko kayang gawin sa kanya ang iniisip niya.
Basang basa ang mata ko dahil sa luha. Patuloy ko siyang pinipilit na pakinggang ako but he keeps pushing me away.
"Babe, please hear me out. Hindi totoo to, walang nangyare please. Pakinggan mo ko, Babe. Pakinggan mo ko please, hindi ko kayang gawin yon sayo eh. Hindi ko gagawin yon sayo, please. Makinig ka naman sakin oh." I beg to him to listen to me but he's pushing me.
"I regret everything." I looked up to him and I can see his eyes full of anger, hatred and pain.
"I regret knowing someone like you ... I regret meeting a kind of girl like you. You're not even special, so why would I waste my time to someone like you. You're not worth it of everything." Parang pinipiga ang puso ko dahil sa sinabi niya.
Tama siguro siya, hindi siguro talaga ako karapat dapat mahalin. I'm not worth it, hindi ako maganda, hindi ako mayaman, nothing's special in me. Puro kamalian lang ang meron ako.
"Lets stop this shit." Napaangat ang tingin ko dahil sa sinabi niya.
I knew it, he will end this. Ayoko, hindi pa ko handa. Wag muna ngayon, ayoko pa eh. Hindi ko pa kakayanin. Wag naman sa ganitong paraan.
"Babe, wag please. Wag, ayoko, hindi pwede. Galit ka lang kaya mo sinasabi yan, please. Galit ka lang." I said to himand I am trying to calm myself, ayoko ng umiyak ulit.
"Aishen, lets stop this. Wala na, ayoko na." He said at sunod sunod naman akong umiling.
Lumuhod ako sa harapan niya, nagmamakaawa ako.
"Wag ngayon please. Wag ngayon, Toff. Paabutin naman natin hanggang sa anniversary natin, please. Please, pagkatapos non kahit wala na ako na mismo aalis. Please, Toff wag ngayon." Umiiyak kong sabi.
Hindi ko kayang mawala siya, hindi ko kaya. Alam kong nagmumukha na kong tanga pero wala akong pakielam don.
Narinig ko ang pagbuntong hininga niya. "Okay, hanggang anniversary natin. But, don't ever come to the party. Kaya kong mag isa." He said and he walk away.
Hindi ako nakatayo, nakaluhod parin ako. His hands slipped away from mine, nanlalamig ako. My mind is in chaos, hindi ako makapagisip ng maayos.
Hindi ko man lang siya nahabol, hindi na ako nakagalaw at nabitawan ko nalang siya. Katulad ng pag ibig namin, maayos pa dati pero mukhang ngayon nagbago na.
I lost it ... at this night ... I lost my favorite person, he slipped.
Pumunta ako sa kusina at umupo sa isang upuan na dati niyang inuupuan. Nakita kong sumunod si Glaish sakin at nakatingin sakin ngayon, ngumiti ako sa kanya pero agad din namang tumulo ang mga luha ko.
"Kakain ako, sayang yung pagkain na naihanda ko." Sabi ko sa kanya habang sunod sunod ang paglunok ko dahil pinipigilan kong humikbi.
Naglagay ako ng pagkain sa plato pati narin ng ulam, sumubo ako at pigil ko ang pag hikbi ko dahil sa sakit na nararamdaman ko.
Ayokong mawala si Toff sa buhay ko, ayokong ganito.
Natapos akong kumain at pumunta ako sa kwarto, hiniga ko ang katawan ko don pero patuloy padin ang pag iyak ko don.
"Bakit lagi nalang akong naiiwan? Bakit ba ganito yung buhay ko? Gusto ko lang naman sumaya eh, bawal ba talaga?" Patuloy pa rin sa pag agos ang luha ko.
Naramdaman ko ang pagtabi sakin ni Glaish, niyakap ko naman siya. "Ikaw muna aabalahin ni Mommy ah. Ayoko kasing abalahin si Liv eh, may sariling buhay yon. Ayokong maging problema, kaya naman natin to eh, tayong dalawa ikaw at ako." Pagkausap ko sa kanya, pero wala siyang naging sagot. Tahimik lang siya.
"Ang daya naman no, boss. Masaya tayo nung nakaraan eh, tas biglang ganito. Ang unfair naman sakin ng mundo, konting saya lang lungkot agad." Nakatingin ako sa kawalan habang nagsasalita, parang walang buhay.
"Sana sinaksak nalang ako, mas kaya ko pa yon." A tears fell again in my eyes.
"The person that I care and love the most is the person that hurt me."
I gulped when I imagine again Toff's face earlier, the way he look at me makes me cry again. I can see anger in his eyes.
"Ang bigat ng pakiramdam ko, pero bukas wala na ito. Sasanayin ko yung sarili ko. Sanay na pala ako, sanay na sanay na kong magkunwaring masaya kahit hindi, sanay na kong masaktan. Sanayan lang yan." I said and close my eyes and started to think of the things that can make me sleep.
As darkness began to swallow me, I think of something that will make my pain less. Tomorrow, I will finally do what I need to do for myself.
Naglalakad ako ngayon sa trabaho, pero hindi para pumasok, kundi para umalis sa lugar na nagparamdam sakin ng kapaitan ng buhay.
These place is life a living hell for me, simula noon hanggang ngayon para itong bangungot na kailangan kong puntahan araw araw.
I can hear people's murmurs and I can see their eyes darting me with a killing expression.
"Ang landi landi talaga niya no, buti nga nalaman na ni sir Toff totoong ugali niya." A female voice said at my side and I close my eyes when I hear his name.
Isa rin sa dahilan kaya ko gustong gawin ito dahil alam kong mas mahihirapan ako kung maririnig ko pa lagi ang pangalan niya.
Narinig ko ang pagtawag sakin ni Amina pero hindi ako tumigil sa paglalakad kahit nakita ko si Year ay hindi ako nagtapon ng tingin at nagpatuloy lang.
Huminto ako at huminga ng malalim ng makarating ako sa opisina ni Mrs. Cruz. Mahinahon kong binuksan ang pintuan, I walk carefully at hindi na ko umupo, I dismissively put my resignation letter in her table.
She look at me and I got confussed when I see her expression. "Aalis kana? Sigurado kana dito?" She asked me.
I formally speak to her. "Yes, ma'am. I know it's sudden but something happened so I decided to resign." I said and she just nod before signing it.
"I want to ask some request before I leave. I don't want Toff to know that I did this, please. Just for once." Sabi ko, ayokong malaman niya na umalis ako sa pangarap kong pagtrabahuhan.
"Ok. Fine." She said coldly and I bid myself a goodbye befire leaving.
Katulad ng paraan ko ng pagpasok ay ganoon din ang paglabas ko, wala akong tinapunan ng tingin hanggang sa makalabas ako ay wala akong pakielam sa mga taong nakakasabay ko.
Nakalabas ako sa kompanya at hindi ko alam kung saan ako pupunta, basta basta nalang akong naglakad na larang patay, hinayaan ko nalang ang mga paa ko na dalhin ako sa kung saang lupalop ng bansa.
I found myself seating in front of the setting sun, my tears are falling, my heart is aching, but my body is numb and my eyes are lost and emotionless.
"Sana sa susunod na pag gising ko, wala ng sakit, hindi na mabigat sa loob. Pagod na yung puso ko, pagod na yung utak ko, pagod na pagod na yung buong pagkatao ko. Pero ... kaya ko ... kakayanin ko."
And that day ... I got lost.
*****