Κοίταζαν ο ένας τον άλλο. Τελικά το σπίτι της Εύας έγινε πόλος έλξης για όλους μόνο που έλειπε εκείνη.
Η Ξανθίππη, η Τασία , ο Κοσμάς και η Μάρθα ήταν καθισμένοι στο τραπεζάκι της κουζίνας περιμένοντας κάποιο νέο από τον Άρη ο οποίος τη τελευταία φορά τους ενημερωσε πως δεν κατάφερε να βρει κανένα από τους δύο.
Πήγε σε όσα μέρη ήξερε πως υπήρχε πιθανότητα να ήταν. Μα ίχνος τους δεν υπήρχε.
Με τα χαρτιά ανοιχτά πλέον στο τραπέζι, χωρίς να υπάρχει τίποτα για να μείνει κρυφό, αγωνιούσαν όλοι εξίσου το ίδιο. Η Μάρθα έφτασε ταραγμένη ύστερα από τη συνάντηση της με την Ελένη ενώ μέχρι εκείνη την ώρα ο Κοσμάς μιλούσε με τη Ξανθίππη. Μπορεί να μην είχε άμεση ανάμειξη στη διαστρέβλωση των στοιχείων μα η παραδοχή της Ελένης ύστερα από τα λεγόμενα της Μάρθας τον εξόργισε. Ένιωθε μια περίεργη ντροπή και μόνο που είχε απέναντι τους τις μάνες εκείνων των παιδιών.
Η μία ήταν θύμα ενδοοικογενειακης βίας, ενώ η άλλη, είδε το γιο της να μπαίνει φυλακή υπερασπιζόμενος τον φίλο του. Κάθε μία από αυτές τραβούσε το δικό της Γολγοθά.
Δεν πέρασε και ο ίδιος λίγα με την Εύα. Μα ήταν κάτι που δεν μπορούσε να βάλει στο ζυγι και να συγκρίνει.
Αυτό που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μάλιστα ήταν το γεγονός πως αν και η Μάρθα ενημέρωσε την Ελένη ότι μπορεί να εκδοθεί ένταλμα σύλληψης και να ανοίξουν εκ νέου την υπόθεση καταδικάζοντας τη για τη κατηγορία παραποίησης στοιχείων, το συγκεκριμένο γεγονός βρήκε τη μητέρα του Ορέστη αντίθετη.
Όπως τους είπε, πίστευε πως η Ελένη πήρε ότι ακριβώς της αξίζει ήδη. Απαξίωση. Η Τασία από την άλλη φανέρωσε χωρίς φόβο τις εκδικητικές τις τάσεις. Διαφώνησε κάθετα με τη Ξανθίππη και δήλωσε σθεναρά πως θέλει να τη δει πίσω από το κάγκελο με κάθε κόστος.
"Μήπως να πάρεις τον Άρη ακόμα μια φορά βρε Τασια; Ίσως είχε κάποιο νέο..." ειπε η Ξανθίππη μα η πόρτα χτύπησε και πετάχτηκε όρθια. "Ήρθαν!" Αναφώνησε μα σαν άνοιξε είδε μόνο τον Άρη. "Τους βρήκες αγόρι μου;"
"Όχι. Νομίζω πως αν δε θέλουν να βρεθούν, είναι άδικος κόπος. Εκτός αυτού, ίσως αγωνιούμε τσάμπα... Ίσως χρειάζονται το χρόνο τους. Δεν είναι λίγα όσα έγιναν. Ήρθα γιατί έκλεισε το κινητό μου από μπαταρία. Θα επιστρέψω σπίτι και αν υπάρξει κάτι θα σας ειδοποιήσω. Πάντως... Νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά..." Έριξε ένα βλέμμα στη μάνα του κι εκείνη τον διάβασε αμέσως.
"Έχει δίκιο . Μεγάλοι άνθρωποι είναι. Ας μην κάνουμε θαρρείς και αντιμετωπίζουμε μωρά"
"Φοβάμαι Τασία! Έπρεπε να τον έβλεπες!"
"Μην ανησυχείς. Άκουγα μέχρι να κλείσει το τηλέφωνο. Ξέσπασε Ξανθίππη μου. Ας μη τους μελετάμε..."
"Συμφωνώ" η Μάρθα σηκώθηκε "Νομίζω ότι έπρεπε να κάνουμε το κάναμε. Ίσως είναι καλύτερα να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο και αύριο έχει ο Θεός. Δε θα πω ψέματα πως ... Το είδατε όλοι σας. Τέτοιες αγάπες δεν σε αφήνουν να αγγίξεις τον άλλο και να τον πονέσεις... Προτιμάς να πονάς εσύ..." Χτύπησε το δάχτυλο της επιδεικτικά πάνω στο ημερολόγιο το οποίο τράβηξε τη προσοχή του Άρη ο οποίος εκτός από όσα του είπε η Τασία δεν είχε ιδέα.
"Τι είναι αυτό;" μπήκε μέσα και πλησίασε. "Είναι..."
"Το ημερολόγιο της Εύας..." απάντησε ο Κοσμάς.
Ο Άρης το κοίταζε τόσο έντονα. Σαν να ήξερε πως μέσα είχε γραμμένη τη ζωή τους όλη.
"Κανένας δεν σε ενημέρωσε ακόμα. Δεν προλάβαμε. Ο Κοσμάς ανακάλυψε πως οι κατηγορίες δεν είναι γραμμένες από το χέρι της Εύας. Μάλιστα... Είναι από το χέρι της Ελένης..." Του είπε η Τασία ξέροντας πως ήθελε κι εκείνος με τη σειρά του να μάθει αλλά δεν έδειχνε να εκπλήσσεται τόσο πολύ μέχρι το σημείο που του αποκαλυψε τον υπεύθυνο.
"Της μάνας της;" Απόρησε έντρομος.
"Ναι. Δυστυχώς"
Ο Άρης πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά του και ξεφυσησε. Ήταν κάτι που δεν περίμενε. Η ίδια της η μάνα... Πόση κακία πια; Αναρωτήθηκε.
"Μπορώ;" ρώτησε δείχνοντας το
"Ίσως είναι καλύτερο να επιστραφεί στην ίδια. Δε νομίζω..."
"Άσε το παιδί Κοσμά!" πετάχτηκε η Μάρθα. "Πάρτο αγόρι μου. Δεν έχει νόημα πια. Έχουμε ενημερώσει τους δικούς μας. Έχουμε φωτοτυπίες. Όλα είναι εντάξει. Καλού κακού μη το χάσεις μόνο και... Και μη δώσεις σημασία στη τελευταία σελίδα" του έδωσε το ημερολόγιο κι εκείνος απλά το κράτησε. Η Τασία από την άλλη, ήξερε πως ο γιος της λέει ψέματα. Αναγνώρισε το ύφος. Ήξερε που ήταν ο Ορέστης μα για κάποιο λόγο δεν ήθελε να πει τίποτα. Όπως ήταν και σίγουρη ότι ήξερε που ήταν και η Εύα... Ούτε που ρώτησε αν η Εύα είναι ενημερη για το ημερολόγιο. Ήταν τόσο μικρές λεπτομέρειες μα εκείνη ήταν γάτα στο να διαβάζει το γιο της.
**********
Λίγη ώρα πριν...
"Άρη είχες κάποιο νέο; Δεν με πήρες αμέσως. Ήρθα στο σπίτι της Εύας. Έχει φύγει. Η Ξανθίππη ανησυχεί. Έμαθε κι εκείνη..."
"Δεν την είδα. Ήρθα αλλά το σπίτι είναι ρημαγμένο μάνα. Κλείσε κι αν κάτι γίνει θα σε παρω"
Έβαλε το κινητό στη τσέπη και κοίταξε γύρω του το χαμό. Ξέσπασε άγρια ο Ορέστης. Σχεδόν τίποτα δεν άφησε όρθιο. Η Εύα έμαθε. Ο Ορέστης έμαθε. Όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Ένιωθε πως και οι δύο, το έμαθαν κάτω υπό ακατάλληλες συνθήκες. Ήταν έτοιμος να φύγει για να πάει να τον βρει όταν ξαφνικά άκουσε ήχους από το υπόγειο.
Πλησίασε και δίχως να ξέρει με τι θα έρθει αντιμέτωπος ένιωσε περίεργα. Τη τελευταία φορά που έριξε βλέφαρο εκεί κάτω έμοιαζε με κέντρο βασανιστηρίων. Το απέφευγε εκείνο το μέρος.
Μα τότε τον είδε...
Λίγο αριστερά κοντά στο τοίχο, υπήρχε μια καρεκλα που ο Κώστας τον έβαζε τιμωρία αφού τον εδερνε.
Κατέβηκε λίγα σκαλιά και τον είδε να καθεται . Κρατούσε ένα τσιγάρο, παραδίπλα υπήρχε πεταμένο ένα μπουκάλι κρασί και μάλιστα απλωμένο σε όλο το πάτωμα. Έδειχνε παραδομένος σε εκείνη τη καταραμένη καρέκλα.
"Ήπιες.." παρατήρησε ο Άρης σαν κατέβηκε μα ο Ορέστης τράβηξε μια βαθιά τζούρα , πέταξε το τσιγάρο και σηκώθηκε.
"Ούτε γουλια... "
Και όντως δε μύριζε. Το βήμα του ήταν σταθερό και το βλέμμα κενό... Όπως ήταν πάντοτε τα τελευταία χρόνια.
"Προσπάθησα μα.. μου είπαν πως δεν έπρεπε να πω λέξη" του εξήγησε
"Καταλαβαίνω.." ο Ορέστης ήταν ανατριχιαστικά ήρεμος. Ο Άρης αναρωτήθηκε για μια στιγμή, πόση ώρα μπορεί να έκανε διάλογο με τον εαυτό του για να φτάσει σε αυτή τη κατάσταση. Ύστερα από όσα είδε στον επάνω όροφο, περίμενε από εκείνον κάποιο ξεσπασμα... Κάτι. Ίσως οργή...
"Είσαι εντάξει;"
"Όσο εντάξει μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που τον γέμισαν με ψέματα και για άγνωστο λόγο η γυναίκα που αγαπούσε έχασε ένα μωρό...το δικό του. Μα έκανα τον απολογισμό μου. "
Ο Άρης κατάλαβε πως ήξερε αλλά ίσως όχι τη πλήρη αλήθεια. Είχε μια ψυχραιμία που πηγαζε από απόγνωση και το έβλεπε.
"Δεν ήξερε το λόγο που τη διώξαμε. Δεν είχε ιδέα. Έπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Έχασε τόσα κιλά που κανένας δεν αντιλήφθηκε πως ήταν έγκυος... Τα υπόλοιπα νομίζω δεν είναι δικαιοδοσία μου για να σου τα πω." Ο Άρης μίλησε χύμα , ο Ορέστης εσφιγγε το σαγόνι μα δε σταμάτησε " Σε ψάχνει...Ίσως έρθει εδώ..."
Ο Ορέστης τον προσπέρασε σιωπηλός
"Μας χρειάζεται... Μη κάνεις καμιά τρέλα" του είπε κι εκείνος σταμάτησε με τη πλάτη γυρισμένη
"Αν έρθει, πες της ξέρει που θα με βρει.."
"Πάλι σε εκείνα τα χαλάσματα θα πας έτσι;"
"Εκεί περάσαμε σχεδόν όλες τις στιγμές μας..."
"Ορέστη;" ο Άρης τον σταμάτησε ξανά
"Άφησε επιτέλους τον εαυτό σου ελεύθερο... Μεγαλώσαμε. Γίναμε ολόκληροι άντρες. Δε χωράνε εγωισμοι στην αγάπη... Κουράστηκα..."
"Ευχαριστώ"
"Για πιο πράγμα..."
"Για το κουρέλι που με άφησες να τραβήξω..." Ο Άρης ένιωσε ένα τσίμπημα βαθιά στη καρδια μα δεν μίλησε. Δεν υπήρχε κάτι να πει... Δύο μέτρα άντρας και πρώτη φορά εισέπραττε ένα ευχαριστώ που του γέμιζε τη ψυχή...
Το βήμα του Ορέστη ήταν βαρύ καθώς ανέβαινε εκείνα τα σκαλιά. Σε κάθε γδούπο, ήταν θαρρείς και άφηνε πίσω το παρελθόν. Όταν έχεις περάσει τη ζωή σου σχεδόν με έναν άνθρωπο για πάνω από εικοσιπέντε χρόνια, ξέρεις κάθε του κίνηση, κάθε βλέμμα...
Ήταν έτοιμος...
************
Είδε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο. Στάθηκε για μια στιγμή μα μέσα σε εκείνη τη σιγή που επικρατούσε , έπιασε έναν ήχο... Μουσική. Ερχόταν από το εσωτερικό του σπιτιού.
Αν και είχε δισταγμό στο βήμα αφού δεν είχε ιδέα με τι θα έρθει αντιμέτωπη, προχώρησε. Η μία καταιγίδα είχε περάσει και μάλιστα πιο οδυνηρά από όσο πίστευε... η επόμενη όμως, ήταν αυτή που πραγματικά τη φόβιζε...
****
Ήταν το δεύτερο μέρος που επέλεξε να ψάξει. Μόλις είδε το αυτοκίνητο του Άρη αναπήδησε η καρδιά στο στήθος . Πλησιάζοντας σε εκείνο το σπίτι ένιωσε εκείνο το βάρος που αισθανόταν κάθε φορά στα στήθη της. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Κατάφερε να δει μερικά σπασμένα αντικείμενα και μπαίνοντας μέσα, είδε τον Άρη να κάθεται στις σκάλες.
Αντάλλαξαν μια βουβή ματιά ώσπου της έκανε νόημα να καθίσει πλάι του.
"Σε περίμενα..." της είπε "Είναι λύτρωση Εύα... " Ο Άρης έδειχνε συγκινημένος μα κι εκείνη βουρκωσε. Δεν ήξερε πως να διαχειριστεί τη κατάσταση. Οι κουρτίνες είχαν πέσει..."Μην απολογηθείς για τίποτα...Έλα, άσε με μόνο για μια στιγμή να σε αγκαλιάσω όπως και τότε. Μια τόσο δα στιγμουλα κι ύστερα φύγε... Σε περιμένει..." Ένα δάκρυ έπεσε από τα μάτια της. Άνοιξε τα χέρια κι εκείνος χώθηκε στην αγκαλιά της σαν μωρό. Ήταν κάτι που συνήθιζαν όταν ήταν πιο μικροι. Ο Ορέστης πάντοτε άνοιγε τα χέρια σαν φτερούγες ενώ ο Άρης, ήθελε να ξαπλώνει στα δικά της. Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν όταν τα δάχτυλα της άγγιξαν τα μαλλιά του ενώ εκείνος έκλεισε απλά τα μάτια
"Μου έλειψες..." της είπε κι εκείνη λίγο πριν βάλει τα κλάματα έβγαλε εκείνο τον ήχο που πάει να βγει φωνή και κόβεται. "Συγχώρεσε με... Δεν ξέραμε. Ήταν..."
"Ήταν κάτι που πέρασε..." του είπε με δυσκολία
"Ναι μάτια μου. Πέρασε..." Η Εύα έριχνε τα δάκρυα της πάνω του. Ένα από αυτά κατρακύλησε και έφτασε στα μάτια του έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος. Πάντα ήταν πιο συγκαταβατικος από τον Ορέστη. Πιο συναισθηματικός...
"Μη κλαίς άλλο..." Ο Άρης σηκώθηκε. Ένιωσε να φλέγεται από τα δάκρυα της. Έπιασε τα μάγουλα της στις χούφτες του και τη φίλησε στο μέτωπο. "Ξέρεις πως είναι να ... Να πράττεις το σωστό;" τα χείλη της διασπάστηκαν τρεμάμενα μα δεν μίλησε "Πονάει αλλά αξίζει... Δεν ξέρω αν θα αγαπήσω ποτέ γυναίκα έτσι. Μα ξέρω πως εγώ, μπορώ να προσπαθήσω. Εκείνος όχι... Αυτή ήταν η διαφορά μας Εύα... Εγώ είμαι ικανός να αποκτήσω εναλλακτική και να είμαι εντάξει. Να είμαι ευτυχισμένος... Εκείνος όμως ποτέ... Για εκείνον, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί σε αυτή τη ζωή μάτια μου..." Ο Άρης έκανε μια παύση χαϊδεύοντας το μάγουλο της "Εσύ..." ένιωσε τη καρδιά της να αυξάνει τους χτύπους και της καθάρισε τα δάκρυα με τους αντίχειρες του. "Πήγαινε βρες τον... Ψάξε σε κάθε σας στιγμή. Ξέρεις που είναι...Μα κάνε μου μια χάρη πριν φύγεις..."
Όσο εκείνος έδιωχνε τα δάκρυα εκείνα άλλο τόσο έπεφταν.
"Κάτι τελευταίο σαν δώρο για να ξεκινήσω να ζω... Κάτι που έπρεπε να περάσουν είκοσι τρία χρόνια για να βρω κουράγιο να κάνω..." Πλησίασε υπερβολικά κοντά τα χείλη του στα δικά της . Μόλις η μύτη του άγγιξε τη δικη της, πήρε μια βαθιά ανάσα αφήνοντας τα πνευμόνια να γεμίσουν στο τέρμα και της χαμογέλασε. Η Εύα έτρεμε στα χέρια του. Έκανε λίγο στο πλάι και τη φίλησε απαλά στο μάγουλο. Τόσο όσο...
"Λίγο την ανάσα σου ήθελα να κρατήσω...Και τώρα φύγε... Μην καθυστερεις άλλο..."
Τον άγγιξε στο πρόσωπο μα τον έβλεπε. Ήταν έτοιμος να σπάσει.
"Σε ικετεύω. Φύγε... Απλά φύγε..." Η Εύα σηκώθηκε. Πήγε ως τη πόρτα και τον άκουσε να βγάζει ένα πνιχτο ήχο. Έκλαιγε...
**********
😔😔😔