I don't know but something in Tage treatment towards me changed. He's no longer pushing me away, instead, he's pulling me to him. Hindi ko maipaliwanag pero ilang beses naulit 'yung pagtulog niya sa kwarto ko. Hindi ko alam kung alam ba ni Ardelle ang tungkol sa bagay na 'yon o hindi.
We never cuddled before. We don't even share the same bed unless we're doing something to pleasure each other kaya hindi ko mapigilang manibago sa mga pinapakita at pinaparamdam niya. Parang noong nakaraan lang ay nagmamakaawa ako sakanyang 'wag akong hiwalayan pero ngayon halos dito na siya sa kwarto ko natutulog habang yakap ako.
Hindi ako nagrereklamo. It actually favors me. We've been married for five years yet I'm not used with my husband being so close to me. Ironic!
Just like the usual morning, I woke up without him on my bed. Wala akong ideya kung anong oras siya umaalis basta ang sigurado ko lamang ay natutulog akong kasama siya.
Nag-ayos ako at lumabas para mag-agahan sa baba. Kumunot ang noo ko nang makita ang isang helper na nagbubukas ng kwarto nina Tage.
"Excuse me?" lumingon siya sa akin at bahagyang ngumiti.
"Good morning, Ma'am. May kailangan po ba kayo?" magalang nitong tanong. Tiningnan ko muna ang mga gamit na dala niya bago ko isinatinig ang tanong na kanina pa naglalaro sa isip ko.
"Nagcheck out na po ba 'yung nakaukupa dyan sa kwarto?" marahang tanong ko sakabila ng kabang baka umalis na nga ang asawa ko.
"Opo, Ma'am. Nagtaka nga din po kami kasi kaninang madaling araw ay nagmamadaling umalis kasama 'yung girlfriend." alam kong ngayong week sila babalik ng Manila pero hindi ito ang araw na sinabi ni Tage ng pag-alis nila. At nagmamadaling umalis? May nangyare ba? Bigla akong kinabahan. What could have been the reason of their sudden absence?
"Thank you po." sabi ko at bumalik na sa kwarto. Imbes na bumaba para magbreakfast ay inayos ko ang mga gamit ko at nagbook ng flight pabalik ng Manila. If they are in a hurry, maybe something urgent came along the way. And I am dying to know the reason. May nangyare bang masama?
Pag-apak ko palang ng Manila ay agad ko ng tinawagan si Anselmo.
"Nagreport ba sa office si Tage?" tanong ko agad. Natahimik ang kabilang linya ng ilang segundo bago siya sumagot.
"Sumaglit po siya dito kasama si Ms. Ardelle." he was hesitant to include Ardelle's name. Naramdaman ko 'yon.
"Anong ginawa nila dyan?" muling natahimik ang kabilang linya kaya hindi ko na napigilan pang sumabog sa inis. "Are you reporting to someone, Anselmo? Ang tagal mong sumagot!" iritadong sabi ko. Kinakabahan ako at hindi nakakatulong ang delay na ginagawa niya. He uttered his apologies first before telling me his answer.
"Kinuha niya po ang mga gamit niya." mahinang sabi niya. Mahina akong suminghap.
"Anong mga gamit?" ang lakas na ng kabog ng puso ko. Hindi ko nagugustuhan ang mga tumatakbo sa utak ko ngayon.
I mentally shook my head. No!
"Lahat po ng gamit niya sa opisina, Ma'am." nakagat ko ang labi ko sa sobrang kaba. What's the meaning of that? Binaba ko ang tawag without even saying thank you to Anselmo. I dialed Tage's number but it's unattended! Dammit! Nag-pa-panic na ang buong sistema ko.
Pumara na ako ng taxi at nagpahatid sa kompanya. What is the need of getting all of his things? Not just one thing but all of his things! Muli kong dinial ang numero niya habang papasok ako ng kompanya. Hila-hila ko pa ang maleta ko na talagang kumuha ng atensiyon ng mga empleyado ng kompanya.
May mga bumati sa akin pero hindi ko na magawang sulyapan pa dahil sa mabibilis na hakbang ng mga paa ko. Isama mo pa ang mga hindi ko maipaliwanag na damdaming lumulukob sa dibdib ko.
Dahil pakiramdam ko nagiging sagabal na sa akin ang maletang hila-hila ko ay basta ko nalang itong iniwan. I entered the elevator at pinindot ang floor ng opisina ni Tage. Dumiretso agad ako kay Anselmo nang makita siya. Nakitaan ko ng gulat ang mukha niya nang makita ako. He's not expecting my presence here.
"Good Afternoon, Mrs. Del Prado." there's a hint of nervousness in his voice.
"Bakit niya kinuha ang mga gamit niya?" tanong ko agad dito.
"Wala po siyang sinabi kung bakit, Ma'am. Narinig ko lang pong minamadali siya ni Ms. Ardelle." sagot niya sa medyo kabado at naguguluhan din ang tono.
"May sinabi ba kung saan sila pupunta?" umiling siya. Malalim akong bumuntong-hininga at pinasok ang opisina ni Tage. Tanging ang maliit na flower vase lang ang naiwan sa lamesa niya. Even his shelf is empty. Lumapit ako sa mesa niya at chineck ang drawer pero wala akong ibang nakita. It's now a vacant drawer.
Nanghihinang napaupo ako sa swivel chair niya at naihilamos ang mga kamay sa mukha. I don't know what to think anymore. Sasabog na ang ulo ko sa mga assumptions na naglalaro dito. I don't know what to believe anymore. We were okay. Bakit kailangang kunin niya ang mga gamit niya dito?
Ang pagring ng cellphone ko ang nagbigay ng ingay sa tahimik at bakanteng opisina ni Tage.
"Manang." pagod na pagsagot ko ng tawag.
"Ynessa, anak." nagpapanic na tawag niya kaya mas lalong nadagdagan ang kabang nararamdaman ko.
"Bakit po?" nag-aalalang tanong ko.
"Anak...kasi ang asawa mo nag-aalsa balutan. Pinipigilan ko nga pero ayaw papigil. Nasaan kaba? Umuwi kana dito at pigilan itong si Tage." nag-aalala at natatarantang sabi nito.
Ilang segundo ata akong natulala dahil sa sinabi ni Manang. Kung hindi niya pa ako muling tinawag ay hindi ako matatauhan. Dali-dali akong tumayo at lumabas na ng opisina ni Tage. Narinig ko pa ang pagtawag ni Anselmo pero hindi na ako nag-abala pang lumingon sakanya. Halos takbuhin ko na ang labas ng kompanya para makakuha ng masasakyan. May nabunggo pa nga akong empleyado pero hindi ko na tinulungan dahil kailangan kong maabutan si Tage.
Nang may tumigil na taxi ay agad akong pumasok at nagpahatid sa bahay.
Nanginginig kong tinawagan si Manang. "Stop him, Manang. Papunta na po ako." I said and instructed the driver to drive faster. Nabibingi na ako sa tindi ng tibok ng puso ko. Parang anytime ay lalabas na ito.
I almost tripped when I came out of the taxi. Sa pagmamadali ko ay nakalimutan ko ng hindi pa tuluyang natigil ang taxi. I heave a sigh when I saw Tage's car. He's still here. Naabutan ko pa ang asawa ko!
Hindi ko na maramdaman ang sariling mga paa. I feel like I'm already floating because of my fast steps to reach the house. Saktong sa may pintuan na ako nang bumukas ang pinto at niluwa noon si Tage na bitbit na ang mga gamit niya. Pareho kaming natigilan at nagkatitigan na lamang.
He's back to his cold expression.
"W-What's the meaning of this?" kinakabahang tanong ko. Nasulyapan ko pa sila Manang sa likuran ni Tage, maybe stopping him before I arrived.
"I'm moving out, Ynessa." he said void of emotion.
"Tage?" there's desperation in my voice. Dammit! Do I have to beg again? Kailangan ba ulit?
"I'm so sick of you." he said like it was just a word he usually say. I swallowed the lump in my throat.
"We were okay!" I desperately said.
"Because I tried to be okay, Ynessa. I tried to work our marriage out but it all boils to this. We aren't happy." umiling ako, hindi kayang tanggapin ang mga sinasabi niya.
"That's why you're just leaving me? Leaving this house and the company?" nakitaan ko ng gulat ang mukha niya nang mabanggit ko ang kompanya. "If you really tried to work things out, bakit parang hindi ka masyadong sumubok?" pagod at garalgal na sabi ko.
"Because it's not really worth it! Habang tumatagal mas niloloko ko lang ang sarili ko, ikaw."
"Dammit, Del Prado! You don't just pull and push me! Ano ba kasi talagang problema? You can just tell me! Tutulungan kita kong meron man. Kasi kung paulit-ulit mo lang na sabihin na hindi ka masaya sa pagsasamang 'to, hinding-hindi ko tatanggapin 'yan!" I burst out.
"Don't make this hard for the both of us. Just grant the divorce and choose to be happy."
"But you are my happiness, Tage." I said hoarsely.
"Mine aren't you." kusa ng tumulo ang mga luha ko. Narinig ko din ang mahihinang singhot nina Manang.
"I'm leaving the company. You can't use that to your advantage to get me again. I'm also leaving the house because it's your parents'. I'm also leaving our marriage because there's no love and happiness in there."
"Mahal kita." sabi ko na para bang iyon ang makakapagpabago ng isip niya.
"Marriage doesn't work with one sided love."
Parang pinatikim lang sa akin 'yung saya ng ilang araw at back to usual pain na naman.
"Hindi ako makikipaghiwalay." pinal na sabi ko. "You can leave the house and the company but never our marriage, Tage. Habang-buhay kong dadalhin ang apelyido mo. Kadugtong na ng Ynessa ang Del Prado." I blinked my tears away.
I'm now accepting that he can go on with his life without going home and working in the company where he can sees me. But there's only one thing he can't leave, this marriage. Hindi niya ako mahal ngayon, malay mo bukas diba? As long as I'm alive I will make him love me. Pwedeng magbago ang nararamdaman niya sa mga susunod na araw at iyon ang panghahawakan ko. He may not love me now, maybe he can... tomorrow.