Bereket tanrısı avlunun tam ortasına oturup guqin'ini çalmaya başladığında, ikisi dostça bir sessizlik içinde onu izlediler.
A-Yuan, Lan Wangji'nin yanında oturuyor, gözleri enstrüman ve etraflarını saran bitki örtüsü arasında gidip gelirken hayretle parlıyordu.
Wei Wuxian'ın ağzı şaşkınlıkla açık kaldı. Lan Wangji'nin sadece A-Yuan'ın gösterdiği alanı canlandıracağını düşünmüştü ama bunun yerine tüm avlu hayata dönmüştü. Çorak ağaçlar şimdi yapraklar ve meyvelerle kaplı bir halde uzun ve dik duruyor, solmuş çiçekler renklerini geri kazanarak kadifemsi ve dolgun taç yapraklarıyla olmayan güneşe doğru dönüyordu. Topraktan çeşitli otlar filizlenmiş ve zeminden turplar, havuçlar, patatesler ve daha birçok sebze dışarı doğru çıkmıştı.
Wei Wuxian saraydan çıkan Wen'lerin farkındaydı, hiç şüphesiz duydukları alışılmadık ancak güzel melodiden etkilenmişlerdi. Lan Wangji bitirdiğinde, avlu Mezar Tepeleri'nde hiç görülmemiş bir yaşamla dolup taşıyordu ve sakinlerinin hepsi bu manzarayı seyretmek için toplanmış ve bakakalmıştı.
Elbette, bunca güzelliğin ortasında bile en güzel olan şey tanrının kendisiydi. Sırtı düz, gözleri odaklanmıştı ve beyazın saf bir işaretiyken canlı renklerle çevrelenmişti.
Wei Wuxian nefes nefese, "Lan Zhan," dedi.
Cüppesinin aniden çekilmesiyle Wei Wuxian transtan çıkmış, parlak bir şekilde sırıtan A-Yuan'ı görmek için aşağı bakmıştı.
"Xian-gege, bak!" A-Yuan ona bir elma uzattı. Kırmızı, parlak ve mükemmeldi.
Olanlara hala inanamayan Wei Wuxian meyveyi aldı. Tereddütle bir ısırık aldığında dilinin üzerinde tatlı ve mayhoş bir tat patlamıştı. Wei Wuxian'ın görüşü bulanıklaşmaya başladı.
"Wei Ying." Lan Wangji bir anda yanında bitmişti. "Umarım sınırı aşmamışımdır."
Lan Wangji'nin endişeli gözlerine bakan Wei Wuxian aceleyle gözlerini silip yüzüne bir sırıtış oturttu.
"Hayır, hayır. Tabii ki aşmadın," dedi. "Sadece... böyle görünebileceğini hiç bilmiyordum."
Yiling ve buna bağlı olarak da Mezar Tepeleri, bir ölüm yeriydi. Wei Wuxian bunu umursamamıştı. Yiling'i olduğu gibi kabul etmiş ve hatta artık bir parçası olduğu bu yerde huzur bile bulmuştu. Ancak evinin Lan Wangji'nin dokunuşuyla canlandığını ve tüm Wen'lerin yüzünü güldürüp, A-Yuan'ın neşeyle ışık saçmasını sağlayacak şekilde canlı ve dolgun hale geldiğini görünce, Wei Wuxian özüne kadar titremişti.
Hiç de yalnız olmadıkları gerçeği olmasa, Wei Wuxian kendini oracıkta Lan Wangji'nin kollarına atardı. Ancak bunun yerine yapabildiği tek şey, nişanlısına tüm duygularını içine katmaya çalıştığı bir gülümseme vermek oldu. Lan Wangji'nin yüzünün yumuşamasına bakılırsa, hiç olmazsa kısmen başarılı olmuştu.
Herkes, Hanguang-jun'un cömertliğini bir ziyafetle kutlamayı çabucak kabul etti. Mezar Tepeleri'nde yaşayan hiç kimsenin hayatta kalmak için yemek yemeye ihtiyacı olmamasına rağmen, yemek paylaşmanın sosyal yönünün yanı sıra tadından ve o doyma hissinden hala hoşlanıyorlardı. Yüzeyden yiyecek getirmesi için genellikle Wei Wuxian'a güvenmek zorunda kaldıklarından, bu kadar taze ürüne erişmeleri asırlar boyunca bir ilkti.
İşte böylece; Wei Wuxian kendisini, bir saat sonra ziyafet salonundaki alçak masalardan birinde oturmuş halde, etrafı müritleri ve Wen'lerle çevrili içki içip gülerken bulmuştu. Yeterince sıradan bir olaydı. Wei Wuxian hiçbir zaman adetlere uymayı kafasına takan biri olmamıştı ve her şeyden önce halkı da ölüm tanrısının masası ve onların masası arasındaki tek farkın grubun önündeki konumu olmasından memnun görünüyordu.
Masasını Lan Wangji, A-Yuan, Wen Ning ve Wen Qing'le paylaşıyordu. Lan Wangji, A-Yuan'a yardım etmek için sık sık yemek yemeyi bırakmıştı. Yeni yeni yürümeye başlayan çocuğun ağzını siliyor ya da nazik, ancak kararlı bir şekilde sofra adabı konusunda onu bilgilendiriyordu ve Wei Wuxian, eğer bu gördüğü en tatlı şey olmasa A-Yuan'ın Lan Wangji'yi ne kadar itaatkâr bir şekilde dinlediğine içerlerdi. Ancak bunun yerine yalnızca A-Yuan'ın tombul yanaklarını çimdiklemeye razı oldu.
"Bu da ne?" Hafifçe azarlıyordu. "Benim için hiçbir zaman böylesine güzel davranmadın. Yoksa Lan Zhan, A-Yuan'a büyü mü yaptı?"
"Xian-gege, dur" diye sızlandı A-Yuan. Wei Wuxian'ın pençelerinden kurtulur kurtulmaz Lan Wangji'nin kucağına oturmak için mücadeleye girişmişti. Lan Wangji dengesini koruyabilmesi için elini A-Yuan'ın sırtına koydu. "Sebze-gege hoş biri! Bize yemek yaptı."
Wei Wuxian alaycı bir öfkeyle, "Ben sana her zaman yemek getiriyorum," dedi. "Hoş değil miyim?"
A-Yuan bunu kafasında tartıyor gibi görünüyordu. "Sebze-gege'nin yemeği daha iyi."
Wen Ning ve Wen Qing, Wei Wuxian'ın ihanete uğradığını gösteren yüz ifadesine gülmüşlerdi. Hatta Lan Wangji'nin bile dudakları hafifçe titredi ve bu, Wei Wuxian'ın kalbine batan kazığı daha da ileriye doğru itekledi.
"Anlaşıldı." Wei Wuxian iç çekmiş, başını ellerinin arasına almıştı. "A-Yuan, Xian-gege'sini yenisiyle değiştirdi. Artık bana ihtiyacı yoksa, belki de sonsuza dek gitmeliyim."
Gizlice, parmaklarının arasından çocuğa baktı. A-Yuan gözlerini kısmış ona bakıyor, bunun Wei Wuxian'ın şakalarından biri olup olmadığını anlamaya çalışıyordu. Wei Wuxian somurtkan halinden çıkmadığında, şüphe A-Yuan'ın yüzüne damlamaya başladı ve Wei Wuxian'ı dürtmek için Lan Wangji'nin kucağından sürünerek aşağı indi.
"Xian-gege?" dedi. "Üzüldün mü? A-Yuan öyle demek istemedi."
Güldüğü için değil de, ağladığı için titriyormuş gibi görünmeye çalışan Wei Wuxian "Gerçekten mi?" diye yanıtladı.
"Mn!" A-Yuan kafasını sallıyordu. "Sebze-gege'nin yemekleri daha iyi ama Xian-gege, Xian-gege'dir."
Wei Wuxian kahkahasını bastırdı. Ah, çocuklardaki şu dürüstlük.
A-Yuan üzgünlükle Wei Wuxian'ın kol yenlerini çekerken, "Lütfen gitme Xian-gege," dedi.
"Pekâlâââââ, sanırım kalabilirim. Ama bunun bir bedeli olacak!"
Şimşek kadar hızlı bir şekilde yeni yeni yürümeye başlayan çocuğu yukarı çekerek kucağına oturtmuş ve acımasızca onu gıdıklarken, A-Yuan'ın şaşkın çığlığı kıkırdamaya dönüşmüştü.