Z
မနက္ေနေရာင္ျခည္အလင္းတန္းစူးစူးဟာရႊယ္ဟြားမ်က္ႏွာေပၚသို႔က်ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ရႊယ္ဟြားသည္ အိပ္ေနရာမွႏိုးလာေတာ့သည္။
ရႊယ္ဟြားသည္ အပ်င္းေက်ာဆန္႔လိုက္ၿပီး ထလိုက္ကာ ကိုယ္လက္လႈပ္႐ွားကာ အေညာင္းဆန္႔လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ရန္ေရ႐ွာေတာ့သည္။
ေရတြင္းတစ္ခုကိုေတြ႔တဲ့အခါ ေရအနည္းငယ္ခပ္လိုက္ကာသသံုး၍ရမရၾကည့္လိုက္ၿပီး သံုး၍အဆင္ေျပေသာေၾကာင့္မ်က္ႏွာသစ္ကာ ပုလုပ္က်င္းလိုက္ေတာ့သည္။
အန္းယြီ လဲ ရႊယ္ဟြားႏိုးၿပီးခနအၾကာေတာ့ႏိုးလာၿပီး ဘုရားေက်ာင္းထဲကထြက္ကာ
"ႏိုးေနၿပီလားဆရာ"
ရႊယ္ဟြားေခါင္ညႇိမ့္ျပလိုက္သည္။ရႊယ္ဟြားသည္အန္းယြီကိုအကဲခက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ညကေမွာင္လို႔ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရခဲ့ေပမဲ့ အန္းယြီကိုအခုၾကည့္လိုက္ေတာ့႐ွင္း႐ွင္စလင္းလင္းျမင္ရေသာေၾကာင့္ ရႊယ္ဟြား၏မွတ္ခ်က္သည္။
မိန္းကေလးဆန္တယ္ အန္းယြီ၏႐ုပ္ရည္သည္ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔မတူပဲ မိန္းကေလးဆန္ေနသည္။
သူသာစကတ္ဝတ္ထားပါက ေယာက္်ားေလးလို႔ဘယ္သူမွထင္မွာမဟုတ္ေပ သို႔ေနာက္ရႊယ္ြားသည္ ဘုရားေၾကာင္းျပတ္မွထြက္ကာ မနက္စာနဲ႔ အထာခံတဲ့အစာေျခာက္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုဝယ္ေတာ့သည္။
အန္းယြီလဲမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေနာက္ရႊယ္ဟြားသြားတဲ့ေနာက္ကိုတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေတာ့သည္။
"ဆရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"မင္းၿမိဳ႕ေတာ္"
"ဆရာ ကအဲ့မွာေနတာလား ဒါဆိုဆရာကအရမ္းခ်မ္းသာမွာပဲ
ဒါနဲ႔ဆရာဒီလို မင္းၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ေဝးတဲ့ေနရာကိုဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ ၿပီးေတာ့တစ္ေယာက္ထဲ"
(ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ ဟုတ္လား ရက္စက္မူ႔ေပါင္းသရဖူေဆာင္းတဲ့ သားရဲေတာင္ဘုရင္ႀကီးကအလိုမတူပဲအတင္းေခၚလာလို႔ေလဟယ္)
ရႊယ္ဟြား သည္စိတ္ထဲမွာေပါက္ကြဲေနသေလာက္ အျပင္ပန္းမွာတည္ညိမ္ေအာင္ထားၿပီး
"ျပန္ေပးဆြဲခံရတာ"
အန္းယြီသည္ အံအားသင့္သြားၿပီး
"ဆရာရာျပန္ေပးဆြဲခံရတာ ဒါဆိုအခုဘယ္လို လို႔ ဒီမွာေရာက္ေနတာလဲ"
ရႊယ္ဟြားသည္သြားေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး
"မင္းမွာဦးေႏွာက္႐ွိရင္ စဥ္းစားၾကည့္ေလ"
လို႔ေျပာၿပီး ဆက္သြားလိုက္လိုက္ေတာ့သည္။
အန္းယြီသည္ရႊယ္ဟြားေနာက္မလိုက္ေသးပဲစဥ္းစားေနကာက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္မွ အျမန္ေျပးလိုက္ေတာ့သည္။
သူတို႔၃နာရီေလာက္သြားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခုနားမွာအနားယူေတာ့သည္။ ခနတာအေမာေျဖၿပီးေတာ့
"မင္း ဒီနားမွာ စားလို႔ရတဲ့အသီး႐ွိမ႐ွိသြား႐ွာၾကည့္"
အန္းယြီသည္ရႊယ္ဟြားကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဆရာမွာရိပ္ခါပါတယ္မဟုတ္ဘူးလား"
ရႊယ္ဟြားသည္ သက္ပ်င္းခ်လိုက္ၿပီး
"ပါတာမွန္တယ္ လမ္းခရီးက ေဝးေနတုန္းပဲ ၿပီးေတာ့ ဒီနားမွာရြာ႐ွိမ႐ွိမသိႏိုင္ဘူး တကယ္လို႔ ကံေကာင္းၿပီးရြာ႐ွိခဲ့ရင္ ရိပ္ခါျပန္ျဖည့္လို႔ရေပမဲ့ မ႐ွိခဲ့ရင္မင္းေကာ ငါေကာငတ္ၿပီးေသလိမ့္မယ္"
အန္းယြီ သည္ေခါင္းညိမ့္လိုက္ၿပီးေတာ့
"ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါၿပီ ဆရာ"
"အယ္ ခနေန အုန္း ေတာထဲမွာ လမ္းမေပ်ာက္ေစနဲ႔"
"စိတ္ခ်ပါဆရာ"
ရႊယ္ဟြားသည္ သူ႔ေ႐ွ႕က ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေကာင္းေလးကိုၾကည့္ၿပီးသက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ
"အရမ္းကိုတက္ႂကြေနပါလား ကေလးေတြမ်ား"
(အယ္ ဒါနဲ႔ ငါကသူနဲ႔အသက္သိပ္မကြာပါဘူး ယန္႔လီက အသက္ႀကီးတယ္ဆိုေပမဲ့ငါက ၁၆ႏွစ္ပဲ႐ွိေသးတာကို ဒါနဲ႔ ရႊင္လုရဲ႕အသက္က ဘယ္ေလာက္လဲ ယန္႔လီထက္ႀကီးမယ္ထင္တယ္
What!! ငါဘာလို႔ သူအေၾကာင္းေတြးေနတာပါလိမ့္ သြားသြား ငါနဲ႔ေဝးေလေကာင္းေလပဲ ထြက္သြား)
ရႊယ္ဟြားသူေခါင္းကို ဖြဖြေလး အနည္းငယ္ ထုလိုက္ၿပီး
ေခ်ာင္းနားသြားကာ ပါလာတဲ့ ဝါးၾကည္ေထာင့္ေရဘူးေတြကို ဖြင့္ၿပီးေရျဖည့္လိုက္ေတာ့သည္။
"ဒါနဲ႔ ငါ့ေသနတ္ျပစ္ စြမ္းရည္ေလး ျပန္ေႏြးရေအာင္"
ရႊယ္ဟြားသည္ သူမ သိမ္းစည္းနယ္ေျမမွ သူမ ေသနတ္ကိုယူလိုက္ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းထဲက ကူးခက္ေနတဲ့ငါးေတြကိုျပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
ျပစ္ခ်က္ေတြသည္ တစ္ခ်က္မွမလြဲပဲ ငါး၃ေကာင္ရလာေတာ့သည္။
"ဒီေန႔ေတာ့ ငါးကင္ စားရၿပီ အဟီး"
ရႊယ္ဟြားထင္းေျခာက္တစ္ခ်ိဳ႕ေကာက္ကာ အရိပ္ရသည့္ေနရာတြင္မီးဖိုလိုက္ၿပီး ငါးရဲ႕ အူမ်ားကိုဖယ္ကာ တုပ္နဲ႔ထိုးၿပီးကင္လိုက္ေတာ့သည္။ခနအၾကာတြင္
"ဆရာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာၿပီ"
အန္းယြီသည္ အေမာတေကာႏွင့္ လက္ထဲတြင္ အသီးမ်ားပိုက္၍ျပန္လာေတာ့သည္။
"ျပန္လာၿပီလား လာ ငါးကင္ထားတယ္"
အန္းယြီသည္ အသီးမ်ားကို ခ်က ရႊယ္ဟြားအနားတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ရႊယ္ဟြားကမ္းေပးတဲ့ငါးကင္ကို အားရပါးရစားေတာ့သည္။
"သတိထား ပူမယ္"
"ရပါတယ္ဆရာ ဒါနဲ႔ေလ ဆရာကအရမ္းေတာ္တာပဲ ငါးကင္တာလဲေကာင္းတယ္ လွလဲလွတယ္ သိုင္းလဲေတာ္တယ္"
လွတယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးေၾကာင့္သူမမ်က္ႏွာကိုကိုင္ၾကည့္လိုက္ၿပီးသတိရကာ
(လခြမ္းထဲမွပဲ ငါ႐ုပ္ျဖတ္ဖို႔ေမ့ေနတယ္ ၿပီးေတာ့ မိတ္ကပ္ဘူးေတြအကုန္ တန္းခိုခန္းမွာ က်န္ခဲ့တယ္ အခုလူေတြငါ့ကို သတိမထားမိေအာက္သြားဖို႔က ဝါးခေမာက္ တစ္ခုပဲ႐ွိတယ္
အားး ငါကံဆိုးတာ)
"ဆရာ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
ရႊယ္ဟြားတို႔အေမာေျပေသာအခါခရီးဆက္မည္အလုပ္မွာရႊယ္ဟြားသည္ ခ်က္ခ်င္းမသြားေသးပဲ ေသခ်ာစဥ္းစားကာ
"အန္းယြီ မင္းငါနဲ႔လိုက္မွာေသခ်ာလား"
"အင္း"
"ငါနဲ႔လိုက္တာ အနၱရာယ္မ်ားတယ္ ၿပီးေတာ့ငါကိုဖမ္းဖို႔လဲလိုက္လာတဲ့သူေတြ႐ွိတယ္ မင္းအသက္လဲေသ သြားႏိုင္တယ္
ဒါဆိုမင္း လိုက္ခ်င္ေသးလား"
အန္းယြီသည္ ခနတာစဥ္းစားလိုက္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္ဆရာေနာက္ပဲ လိုက္မွာ ဆရာက အရမ္းေတာ္တဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ စိတ္ထားလဲေကာင္းတယ္ ကြၽန္ေတာ္လို ကေလ ကေခ်ကိုလဲ ဘာမွမေမးမစမ္းပဲ
ဆရာေနာက္လိုက္ခိုင္းတဲ့အျပင္ စားစရာပါေပးေသးတယ္
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဆရာေနာက္ပဲလိုက္မွာ"
ရႊယ္ဟြားသည္ သက္ပ်င္းအနည္းငယ္ခ်လိုက္ၿပီး
"ေကာင္းၿပီးေလ မင္းက ဆရာေတာ္ခ်င္ေနမွေတာ့ ငါလက္ခံပါတယ္ေလ ငါတားလဲမင္းက လိုက္မွာပဲကို"
အန္းယြီသည္ရႊယ္ဟြားစကားကိုၾကားၿပီး ၿပီးခ်င္း ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ကာ
"ဒါဆို ဒီတပည့္ ဂါရဝျပဳတာကို လက္ခံေပးပါ"
"ေကာင္းၿပီ ဒီေန႔က စၿပီး မင္းက ငါ့တပည့္ပဲ မင္းကိုငါ ကာကြယ္ေပးမယ္„
......................................
ရႊယ္ဟြားကို သာသာကေလးစိတ္ေနသေဘာထားပဲေရးထားပါတယ္ သူမတစ္ခါတစ္ေလ တည္ညိမ္တာက ယန္႔လီကိုယ္ထဲမွာ႐ွိေနတာေၾကာင့္ပါ လူႀကီးကိုယ္ထဲမွာဆိုေတာ့ အလိုလိုရင္က်ပ္တဲ့ပံုဆံမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာပါ
ရႊယ္ဟြားရဲ႕ စိတ္ရင္းက ကေလးစိတ္ေနသေဘာပါပဲ ရႊယ္ဟြားရဲ႕ေနာက္ေက်ာင္းက မ႐ိုး႐ွင္းပါဘူး ေနာ္ သူမက အခက္ခဲေတြအမ်ားႀကီးၾကံဳဘူးတယ္ အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔မိဘနဲ႔အတူမေနခဲ့ရပါဘူး
သူမအသက္၇ႏွစ္မွအေမနဲ႔ေနခဲ့ရတာပါ အေဖက ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ ကေလးပါရေနပါၿပီ
ငယ္ငယ္ ေနစရာအိမ္ ေတာင္မ႐ွိပါဘူး အခုထိလဲမ႐ွိေသးပါဘူး ေနစရာအိမ္ရဖို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာအလုပ္လုပ္ေနတာပါ
ရႊယ္ဟြာက ငယ္ငယ္ က စိတ္ဒါဏ္ယာတစ္ခ်ိဳ႕႐ွိဘူးပါတယ္
ဒီထဲမွာေတာ့ထည့္ေရးဖို႔မလုပ္ထားပါဘူး
U
မနက်နေရောင်ခြည်အလင်းတန်းစူးစူးဟာရွှယ်ဟွားမျက်နှာပေါ်သို့ကျရောက်လာသောကြောင့် ရွှယ်ဟွားသည် အိပ်နေရာမှနိုးလာတော့သည်။
ရွှယ်ဟွားသည် အပျင်းကျောဆန့်လိုက်ပြီး ထလိုက္ကာ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားကာ အညောင်းဆန့်လိုက်ပြီး မျက်နှာသစ်ရန်ရေရှာတော့သည်။
ရေတွင်းတစ်ခုကိုတွေ့တဲ့အခါ ရေအနည်းငယ်ခပ်လိုက်ကာသသုံး၍ရမရကြည့်လိုက်ပြီး သုံး၍အဆင်ပြေသောကြောင့်မျက်နှာသစ်ကာ ပုလုပ်ကျင်းလိုက်တော့သည်။
အန်းယွီ လဲ ရွှယ်ဟွားနိုးပြီးခနအကြာတော့နိုးလာပြီး ဘုရားကျောင်းထဲကထွက်ကာ
"နိုးနေပြီလားဆရာ"
ရွှယ်ဟွားခေါင်ညှိမ့်ပြလိုက်သည်။ရွှယ်ဟွားသည်အန်းယွီကိုအကဲခက်ကြည့်လိုက်တော့ညကမှောင်လို့ကောင်းကောင်းမမြင်ရခဲ့ပေမဲ့ အန်းယွီကိုအခုကြည့်လိုက်တော့ရှင်းရှင်စလင်းလင်းမြင်ရသောကြောင့် ရွှယ်ဟွား၏မှတ်ချက်သည်။
မိန်းကလေးဆန်တယ် အန်းယွီ၏ရုပ်ရည်သည် ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်နဲ့မတူပဲ မိန်းကလေးဆန်နေသည်။
သူသာစကတ်ဝတ်ထားပါက ယောက်ျားလေးလို့ဘယ်သူမှထင်မှာမဟုတ်ပေ သို့နောက်ရွှယ်ွားသည် ဘုရားကြောင်းပြတ်မှထွက်ကာ မနက်စာနဲ့ အထာခံတဲ့အစာခြောက်တစ်ချို့ကိုဝယ်တော့သည်။
အန်းယွီလဲမျက်နှာသစ်ပြီးနောက်ရွှယ်ဟွားသွားတဲ့နောက်ကိုတစ်ကောက်ကောက်လိုက်တော့သည်။
"ဆရာ ကျွန်တော်တို့ဘယ်သွားမလို့လဲ"
"မင်းမြို့တော်"
"ဆရာ ကအဲ့မှာနေတာလား ဒါဆိုဆရာကအရမ်းချမ်းသာမှာပဲ
ဒါနဲ့ဆရာဒီလို မင်းမြို့တော်နဲ့ဝေးတဲ့နေရာကိုဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ ပြီးတော့တစ်ယောက်ထဲ"
(ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ ဟုတ္လား ရက်စက်မူ့ပေါင်းသရဖူဆောင်းတဲ့ သားရဲတောင်ဘုရင်ကြီးကအလိုမတူပဲအတင်းခေါ်လာလို့လေဟယ်)
ရွှယ်ဟွား သည်စိတ်ထဲမှာပေါက်ကွဲနေသလောက် အပြင်ပန်းမှာတည်ညိမ်အောင်ထားပြီး
"ပြန်ပေးဆွဲခံရတာ"
အန်းယွီသည် အံအားသင့်သွားပြီး
"ဆရာရာပြန်ပေးဆွဲခံရတာ ဒါဆိုအခုဘယ္လို လို့ ဒီမှာရောက်နေတာလဲ"
ရွှယ်ဟွားသည်သွားနေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး
"မင်းမှာဦးနှောက်ရှိရင် စဉ်းစားကြည့်လေ"
လို့ပြောပြီး ဆက်သွားလိုက်လိုက်တော့သည်။
အန်းယွီသည်ရွှယ်ဟွားနောက်မလိုက်သေးပဲစဉ်းစားနေကာကျန်ရစ်ခဲ့ပြီး နောက်မှ အမြန်ပြေးလိုက်တော့သည်။
သူတို့၃နာရီလောက်သွားပြီးတဲ့အခါမှာတော့ စမ်းချောင်းတစ်ခုနားမှာအနားယူတော့သည်။ ခနတာအမောဖြေပြီးတော့
"မင်း ဒီနားမွာ စားလို့ရတဲ့အသီးရှိမရှိသွားရှာကြည့်"
အန်းယွီသည်ရွှယ်ဟွားကိုမော့ကြည့်လိုက်ပြီး
"ဆရာမှာရိပ်ခါပါတယ်မဟုတ်ဘူးလား"
ရွှယ်ဟွားသည် သက်ပျင်းချလိုက်ပြီး
"ပါတာမှန်တယ် လမ်းခရီးက ဝေးနေတုန်းပဲ ပြီးတော့ ဒီနားမှာရွာရှိမရှိမသိနိုင်ဘူး တကယ်လို့ ကံကောင်းပြီးရွာရှိခဲ့ရင် ရိပ်ခါပြန်ဖြည့်လို့ရပေမဲ့ မရှိခဲ့ရင်မင်းကော ငါကောငတ်ပြီးသေလိမ့်မယ်"
အန်းယွီ သည်ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပြီးတော့
"ကျွန်တော်နားလည်ပါပြီ ဆရာ"
"အယ် ခနေန အုန်း တောထဲမှာ လမ်းမပျောက်စေနဲ့"
"စိတ္ခ်ပါဆရာ"
ရွှယ်ဟွားသည် သူ့ရှေ့က ပြေးထွက်သွားတဲ့ ကောင်းလေးကိုကြည့်ပြီးသက်ပြင်းချလိုက်ကာ
"အရမ်းကိုတက်ကြွနေပါလား ကလေးတွေများ"
(အယ် ဒါနဲ့ ငါကသူနဲ့အသက်သိပ်မကွာပါဘူး ယန့်လီက အသက်ကြီးတယ်ဆိုပေမဲ့ငါက ၁၆နှစ်ပဲရှိသေးတာကို ဒါနဲ့ ရွှင်လုရဲ့အသက်က ဘယ်လောက်လဲ ယန့်လီထက်ကြီးမယ်ထင်တယ်
What!! ငါဘာလို့ သူအကြောင်းတွေးနေတာပါလိမ့် သြားသြား ငါနဲ့ဝေးလေကောင်းလေပဲ ထြက္သြား)
ရွှယ်ဟွားသူခေါင်းကို ဖြဖြေလး အနည်းငယ် ထုလိုက်ပြီး
ချောင်းနားသွားကာ ပါလာတဲ့ ဝါးကြည်ထောင့်ရေဘူးတွေကို ဖွင့်ပြီးရေဖြည့်လိုက်တော့သည်။
"ဒါနဲ့ ငါ့သေနတ်ပြစ် စွမ်းရည်လေး ပြန်နွေးရအောင်"
ရွှယ်ဟွားသည် သူမ သိမ်းစည်းနယ်မြေမှ သူမ သေနတ်ကိုယူလိုက် ပြီးတော့ ချောင်းထဲက ကူးခက်နေတဲ့ငါးတွေကိုပြစ်လိုက်တော့သည်။
ပြစ်ချက်တွေသည် တစ်ချက်မှမလွဲပဲ ငါး၃ကောင်ရလာတော့သည်။
"ဒီနေ့တော့ ငါးကင် စားရပြီ အဟီး"
ရွှယ်ဟွားထင်းခြောက်တစ်ချို့ကောက်ကာ အရိပ်ရသည့်နေရာတွင်မီးဖိုလိုက်ပြီး ငါးရဲ့ အူမ်ားကိုဖယ္ကာ တုပ်နဲ့ထိုးပြီးကင်လိုက်တော့သည်။ခနအကြာတွင်
"ဆရာ ကျွန်တော်ပြန်လာပြီ"
အန်းယွီသည် အမောတကောနှင့် လက်ထဲတွင် အသီးများပိုက်၍ပြန်လာတော့သည်။
"ပြန်လာပြီလား လာ ငါးကင်ထားတယ်"
အန်းယွီသည် အသီးမ်ားကို ခ်က ရွှယ်ဟွားအနားတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ရွှယ်ဟွားကမ်းပေးတဲ့ငါးကင်ကို အားရပါးရစားတော့သည်။
"သတိထား ပူမယ်"
"ရပါတယ္ဆရာ ဒါနဲ့လေ ဆရာကအရမ်းတော်တာပဲ ငါးကင်တာလဲကောင်းတယ် လှလဲလှတယ် သိုင်းလဲတော်တယ်"
လှတယ်ဆိုတဲ့စကားလုံးကြောင့်သူမမျက်နှာကိုကိုင်ကြည့်လိုက်ပြီးသတိရကာ
(လခွမ်းထဲမှပဲ ငါရုပ်ဖြတ်ဖို့မေ့နေတယ် ပြီးတော့ မိတ်ကပ်ဘူးတွေအကုန် တန်းခိုခန်းမှာ ကျန်ခဲ့တယ် အခုလူတွေငါ့ကို သတိမထားမိအောက်သွားဖို့က ဝါးခမောက် တစ်ခုပဲရှိတယ်
အားး ငါကံဆိုးတာ)
"ဆရာ ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
ရွှယ်ဟွားတို့အမောပြေသောအခါခရီးဆက်မည်အလုပ်မှာရွှယ်ဟွားသည် ချက်ချင်းမသွားသေးပဲ သေချာစဉ်းစားကာ
"အန်းယွီ မင်းငါနဲ့လိုက်မှာသေချာလား"
"အင်း"
"ငါနဲ့လိုက်တာ အန္တရာယ်များတယ် ပြီးတော့ငါကိုဖမ်းဖို့လဲလိုက်လာတဲ့သူတွေရှိတယ် မင်းအသက်လဲသေ သွားနိုင်တယ်
ဒါဆိုမင်း လိုက်ချင်သေးလား"
အန်းယွီသည် ခနတာစဉ်းစားလိုက်ပြီး
"ကျွန်တော်ဆရာနောက်ပဲ လိုက်မှာ ဆရာက အရမ်းတော်တဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက် စိတ်ထားလဲကောင်းတယ် ကျွန်တော်လို ကေလ ကေခ်ကိုလဲ ဘာမှမမေးမစမ်းပဲ
ဆရာနောက်လိုက်ခိုင်းတဲ့အပြင် စားစရာပါပေးသေးတယ်
ဒါကြောင့် ကျွန်တော်ဆရာနောက်ပဲလိုက်မှာ"
ရွှယ်ဟွားသည် သက်ပျင်းအနည်းငယ်ချလိုက်ပြီး
"ကောင်းပြီးလေ မင်းက ဆရာတော်ချင်နေမှတော့ ငါလက်ခံပါတယ်လေ ငါတားလဲမင်းက လိုက်မှာပဲကို"
အန်းယွီသည်ရွှယ်ဟွားစကားကိုကြားပြီး ပြီးချင်း ဒူးထောက်ချလိုက်ကာ
"ဒါဆို ဒီတပည့် ဂါရဝပြုတာကို လက်ခံပေးပါ"
"ကောင်းပြီ ဒီနေ့က စပြီး မင်းက ငါ့တပည့်ပဲ မင်းကိုငါ ကာကွယ်ပေးမယ်
......................................
ရွှယ်ဟွားကို သာသာကလေးစိတ်နေသဘောထားပဲရေးထားပါတယ် သူမတစ်ခါတစ်လေ တည်ညိမ်တာက ယန့်လီကိုယ်ထဲမှာရှိနေတာကြောင့်ပါ လူကြီးကိုယ်ထဲမှာဆိုတော့ အလိုလိုရင်ကျပ်တဲ့ပုံဆံမျိုး ဖြစ်နေတာပါ
ရွှယ်ဟွားရဲ့ စိတ်ရင်းက ကလေးစိတ်နေသဘောပါပဲ ရွှယ်ဟွားရဲ့နောက်ကျောင်းက မရိုးရှင်းပါဘူး နော် သူမက အခက်ခဲတွေအများကြီးကြုံဘူးတယ် အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့မိဘနဲ့အတူမနေခဲ့ရပါဘူး
သူမအသက်၇နှစ်မှအမေနဲ့နေခဲ့ရတာပါ အေဖက နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ ကလေးပါရနေပါပြီ
ငယ်ငယ် နေစရာအိမ် တောင်မရှိပါဘူး အခုထိလဲမရှိသေးပါဘူး နေစရာအိမ်ရဖို့ သူများနိုင်ငံမှာအလုပ်လုပ်နေတာပါ
ရွှယ်ဟွာက ငယ်ငယ် က စိတ်ဒါဏ်ယာတစ်ချို့ရှိဘူးပါတယ်
ဒီထဲမှာတော့ထည့်ရေးဖို့မလုပ်ထားပါဘူး