Πήγαμε στο Mikel που ήταν τα κορίτσια και ο Στέργιος. Τους πλησιασαμε τα κορίτσια με αγκάλιασαν και καθίσαμε. Βλέπω να βγαίνουν από το μαγαζί ο Ανάστασης με τον Μαρίνο. Ήρθαν και έκατσαν μαζί μας.
Κ. Παιδιά. Από εδώ ο Νίκος. Είπα ψεύτικο όνομα για λόγους ασφάλειας.
Κ. Αυτοί είναι η Στεφ, η Σία, ο Ανάστασης, ο Στέργιος και ο Μαρίνος.
Σία. Χάρηκα.
Μ. Κι εγώ.
Μαρ. Από εδώ είσαι κάπου σε έχω ξανά δει.
Μ. Εδώ μένω τα τελευταία χρόνια.
Α. Πόσα χρόνια είσαι εδώ?
Μ. 3 χρόνια. Από τα 19 μου.
Στεφ. 22 είσαι? Ρωτάει σε φάση "πως?!"
Μ. Ναι.
Σία. Για 19 το πολύ φαίνεσαι.
Μ. Όλοι μου το λένε.
Α. Εσείς από που γνωρίζεστε? Εννοεί εμένα με τον Μολόχα - Νίκο.
Μ. Σε ένα μπαρ στην Θεσσαλονίκη.
Α. Αχ για πες μ αρέσει να μαθαίνω τέτοια. Ε?! Τι φάση? Τι λέμε τώρα?
Μ. Δούλευα εγώ στο μπαρ και είχε έρθει. Με ποιόν είχες έρθει? Ρωτάει σε εμένα και καλά ότι δεν θυμάται.
Κ. Με τον κολλητό μου τον Δημήτρη. Αυτόν που είχε τα νεύρα του εκείνη την μέρα.
Μ. Α ναι, που ήμουν μέσα στην μπάρα και καθόσασταν από ξέρω. Έβλεπα τον Ανάσταση να σκαναρει τον Μολόχα από πάνω μέχρι κάτω.
Καθίσαμε για αρκετή ώρα εκεί. Αφού πληρώσαμε, πήγαμε να περπατήσουμε τα παιδιά ήθελαν να πάμε στα νότια προάστια αλλά εγώ και ο Μολόχα δεν μπορούμε θα είναι σαν να τους παραδοθω. Επίσης είναι εκτός ορίων.
Σία. Ελάτε ρε παιδιά.
Μ. Δεν θέλουμε. Λέει ο Μολόχα.
Στεφ. Για περπάτημα. Μην το χαλάτε τώρα. Ακούγεται το κινητό του Μολόχα και πηγαίνει λίγο πιο δίπλα να μιλήσει. Εγώ συνέχισα να λέω ότι δεν θέλω.
Σ. Γιατί δεν θες?
Κ. Έχω πάει και δεν μου άρεσαν πολύ, είναι και μακριά. Μετά που να περπατάω τόσο δρόμο. Έρχεται ο Μολόχα ανήσυχος και λέει.
Μ. Συγγνώμη παιδιά αλλά έτυχε κάτι και πρέπει να φύγουμε.
Α. Φύγε εσύ η Kay που κολλάει? Ρωτάει με νεύρο και ειρωνεία.
Μ. Εγώ την πήρα από το σπίτι της εγώ θα την γυρίσω. Λεει σαν μεγάλος αδερφός.
Κ. Νίκο δεν πειράζει θα πάω μόνη μου. Λέω για να μην καρφωθουμε.
Με κοιτάει πλάγια και κατεβάζω το κεφάλι σαν να στεναχωριέμαι. Χαιρεταω τα παιδιά και τον ακολουθώ. Φεύγουμε από τα παιδιά και τον ρωτάω.
Κ. Ήταν όντως κλήση ή ήταν ψεύτικο?
Μ. Κλήση ήταν. Λέει στεναχωριμενος.
Κ. Από ποίον?
Μ. Από τον Gang. Λέει ακόμα πιο χάλια από πριν. Αρχίζω να αγχώνομαι.
Κ. Και?
Μ. Θέλω να μείνεις όσο πιο πολύ ψύχραιμη μπορείς γιατί ξέρω ότι δεν θα αντέξεις. Τι στο πουτσο γίνεται?
Κ. Θα προσπαθήσω.
Μ. Ήρθε σπίτι ο Άρης με τους δικούς του. Σφίγγει το σαγόνι του και τα μάτια του.
Κ. Ναι... Λέω φουλ στην απορία.
Μ. Και πηρ... πήραν... τον.. Weiler.
K. Τι?!
Μ. Σκέφτηκαν αφού δεν μπορούν εύκολα να σε βρουν θα σου πάρουν ότι αγαπάς. Δηλαδή τον Weiler.
Κ. Θα πάω να τον πάρω.
Μ. Όχι.
Κ. Ναι. Λέω και πάω να ανέβω την μηχανή αλλά με τραβάει από το μπράτσο.
Μ. Δεν μπορείς να μπεις εκεί μέσα όσο κι αν το θέλεις.
Κ. Και τι να κάνω δηλαδή? Νιώθω ένα δάκρυ στο μάγουλο μου και συνεχίζω.
Κ. Ξέρεις ότι είμαι καλά μόνο όταν είναι και αυτός.
Από τα νεύρα μου τον χτύπησα στο στερνό. Αυτός με τραβάει από τα χέρια και με παίρνει αγκαλιά. Ξέσπασα σε ένα μικρό κλάμα και με έσφιξε πάνω του. Είδα τα παιδιά από μακριά ευτυχώς τα κορίτσια δεν με είδαν μόνο ο Ανάστασης με είδε που με ήμουν στην αγκαλιά του Μολόχα και στράβωσε. Τον έγραψα κανονικά, τώρα θέλω τον Weiler πίσω και θα κάνω ότι μπορώ για να τον έχω. Ο Μολόχα με έβγαλε από την αγκαλιά του και μου σκούπισε τα δάκρυα.
Μ. Θα τον πάρουμε στο υπόσχομαι.
Κ. Μην υπόσχεσαι κάτι που δεν μπορείς να τηρήσεις.
Έχω δίκιο και το κατάλαβε, είμαστε αναρχικοί, για εμάς στον έξω κόσμο δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια ή μέσα ή στο χώμα. Αυτό θέλει η κοινωνία για εμάς. Γιατί μας θεωρούν κακούς.
Ανεβήκαμε στις μηχανές, αφού έβγαλα τον περούκα και έβαλα τα σκουλαρίκια, ξεκινήσαμε να πάμε σπίτι. Στον δρόμο άρχισαν να μας ακολουθούν κάτι τζιπ, όχι δεν ήταν δικά μας. Κοιτάω τον Μολόχα και μου κάνει νόημα να τρέξουμε. Εγώ είχα βάλει καπονγονα και στους 2 δίπλα στην εξάτμιση και του κάνω νόημα μόλις τρέξουμε να το ανοίξει. Αφού είδαμε ότι δεν μπορούσαμε άλλο να πηγαίνουμε αργά αυξήσαμε ταχύτητα και αναψαμε τα καπονγονα. Ήταν μαύρα και έμοιαζε περισσότερο σαν κάτι να καίγεται. Ήξερα ότι είναι εύφλεκτα και μου ήρθε μία ιδέα. Σήκωσα τα πόδια μου για να κρατάω ευθεία το τιμόνι. Ξαπλώσα πίσω και πήρα το καπνογονο από την δική μου μηχανή. Ο Μολόχα μου φώναζε να συνέλθω αλλά δεν τον άκουγα. Του έκανα νόημα να έρθει πιο κοντά μου. Πήρα το δικό του καπνογονο και είδα ένα τζιπ τους να έρχεται σε εμάς και ο ένας να κρατεί όπλο. Δεν είχα πολύ χρόνο. Κρατούσα στο ενα χερι τα καπνογονα και με το άλλο πήρα τον αναπτήρα από την τσέπη μου. Ο Μολόχα φώναζε να σταματήσω αλλά τον έγραφα, αν σταματήσω τώρα θα πεθάνω. Άναψα τον αναπτήρα και τον πλησίασα στα καπνογονα. Τα άφησα από το χέρια μου μαζί με τον αναπτήρα. Έπεσαν στο έδαφος, γύρισα στην σωστή θέση και έφυγα τρέχοντας με σούζα όσο αυτά έσκαγαν. Είδα κάτι περιπολικά και τον Μολόχα να μου κάνει νόημα να αλλάξω πινακίδες. Τις αλλάζω γρήγορα και φεύγουμε χωρίς να μας δούνε. Φτάσαμε σαν αστραπές στο σπίτι, αφήσαμε τις μηχανές στο πάρκινγκ και μπήκαμε μέσα. Τα παιδιά ήταν στο σαλόνι όταν μας είδαν ήρθαν να μας αγκαλιάσουν. Ο Χάρης και ο Δημήτρης ήταν στενοχωρημένοι και οι υπόλοιποι έκπληκτοι.
V. Καλά που τα έμαθες αυτά?
Κ. Μόνη μου.
Μ. Πως ήξερες ότι δεν θα πέσεις?
Κ. Δεν το ήξερα. Απλά το έκανα.
Μ. Just do it δηλαδή.
Κ. Just ride it.
G. Πάντως ήταν τέλειο πήρε και αυτούς και μπατσους.
Κ. Ναι ήταν. Λέω στεμαχωριμενα. Όταν τους ανέφερε άλλαξα βλέμμα.
Δ. Ηρέμησε. Λέει και με αγκαλιάζει.
Χ. Θες να πάμε πάνω οι τρεις μας να δούμε καμιά ταινία.
Κ. Όχι δεν θέλω. Θα κάνω καμιά βόλτα εδω γύρω.
Χ. Όπως θες.
Βγαίνω στην αυλή και αρχίζω να κάνω βόλτες. Είχε νυχτώσει και έβλεπα τα αστέρια στον ουρανό. Σκεφτόμουν πως θα πάρω το Weiler αφού δεν μπορώ να μπω στο σπίτι τους. Καθόμουν σε μια καρέκλα του μπαρ με τα χέρια πάνω στο μπαρ. Ένιωσα κάτι να τρίβετε στο μπούτι μου. Γυρνάω να δω τι είναι. Ήταν εκείνο το Doberman που θα με δάγκωνε. Κατεβάζω το χέρι μου να το ακουμπήσω. Στην αρχή μύριζε το χέρι μου και μετά με έγλυψε. Κατέβηκα από την καρέκλα και το χαϊδεύα.
Τώρα εσύ τι είσαι? Μπουμπού ή μπουμπης?
Κοιτάω το ταμπελακι στο λαιμό του και έγραφε "Εύα".
Κ. Εύα. Λέω για να δω αν θα αντιδράσει.
Ακούει το όνομα της και με κοίταξε. Παρατηρώ το λαιμό της. Είχε μία μεγάλη δαγκωνιά στο λαιμό της, κάτι τέτοιες μόνο ο Weiler τις κάνει. Ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομά της κι εκείνη φεύγει πηγαίνει σε έναν κύριο με κοστούμι και γραβάτα ήταν ένας από τους φύλακες. Ο φύλακας με πλησίασε και με ρώτησε.
Φύλακας. Σας δάγκωσε?
Κ. Όχι. Μπορεί και να είναι πιο γλυκιά από ότι δείχνει. Λέω και την χαϊδεύω στο κεφάλι.
Φύλακας. Α ωραία. Πηγαίνω γιατί έχω δουλειά. Δεν με χρειάζεστε κάτι έτσι?
Κ. Όχι εντάξει πηγαίνετε.
Φύλακας. Επίσης είναι και το παιδί στο μπαρ αν θέλετε κάτι. Κοιτάω με απορία το μπαρ και εκεί στεκόταν ο Μολόχα.
Κ. Εντάξει.
Πηγαίνω στο μπαρ και κάθομαι στην καρέκλα που ήμουν και την προηγούμενη φορά με τα χέρια πάνω στο μπαρ και ακούμπησα το σαγόνι μου. Ο Μολόχα ήταν από την απέναντι μεριά και με κοιτούσε. Κοιτάω τα μάτια του ήταν ένα βαθύ μπλε σαν την θάλασσα το βράδυ. Ήταν ήρεμος. Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν είδα τα μάτια του κι εγώ ηρέμησα. Ακόμα κι ας είναι λάθος μου θέλω να αγαπάω. Ακόμα κι ας ξέρω ότι θα πληγώθω. Δεν πειράζει ας πληγώθω τουλάχιστον θα έχω ζήσει. Τον κοιτούσα έντονα στα μάτια. Αχ είναι σαν την θάλασσα όταν είσαι μωρό που φοβάσαι να μπεις αλλα θες να μπεις.
Μ. Τι σκέφτεσαι? Λέει και με τον αντίχειρα του χαϊδεύει το μάγουλο μου.
Κ. Τίποτα. Απλά έχεις ωραία μάτια.
Το ακούει και χαμογελάει, κατεβάζει τον αντίχειρα του από το μάγουλο μου τον πλησιάζει τα χείλη μου. Έπαιζε με το κάτω χείλος μου και είδε το τατουάζ μου. Δεν είπε τίποτα αν και περίμενα να ρωτήσει κάτι. Με κοιτούσε στα μάτια και τον ένιωθα να χάνεται στα μάτια μου. Με το χέρι μου ακούμπησα το χέρι που στηρίζεται πάνω στην μπάρα. Έσπασε την σιωπή μεταξύ μας και μου είπε.
Μ. Έλα πάνω μαζί μου κάτι θέλω να σου δείξω.
Κ. Εντάξει.
Μπαίνουμε μέσα και οι άλλοι έπαιζαν στο PlayStation ή στα laptop. Δεν τους δώσαμε σημασία και ανεβήκαμε πάνω στο δωμάτιό του. Ξεκλειδώνει και μπαίνουμε μέσα. Ήταν διαφορετικό από το δικό μου σε έπιπλα, σε δομή ήταν ίδιο. Δίπλα στην τζαμαρία ήταν το κρεβάτι του, στην μια άκρη ήταν μια βιβλιοθήκη και στην άλλη ένα τραπεζάκι, στην αριστερή γωνία ήταν το γραφείο του είχε στο ταβάνι led φωτάκια σε έντονο μπλε χρώμα, δίπλα από το γραφείο του ήταν η πόρτα του μπάνιου, απέναντι από το κρεβάτι του ήταν ένας γωνιακός καναπές με 2 τραπεζάκια μπροστά, κάτω από τα τραπεζάκια και γύρω στο ταβάνι είχε κι άλλα led σε ροζ, πράσινο και μπλε, πίσω από τον γωνιακό καναπέ ήταν η ντουλάπα του που αντί για καθρέφτη είχε την Νέα Υόρκη.
Έκατσα στο κρεβάτι του και αυτός έψαχνε κάτι στην βιβλιοθήκη του πήρε κάτι βιβλία, νομίζω, και ήρθε έκατσε μαζί μου.
Κ. Τι είναι αυτά? Ρωτάω απλά.
Μ. Άλμπουμ από όταν ήμουν μικρός, βασικά στην αρχή της εφηβείας μου.
Κ. Οκ.. Λέω λίγο περίεργα. Προσπαθώ να καταλάβω τι θέλει.
Μ. Θέλω να μου μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια. Θέλω να μάθω τι σε άλλαξε. Αν θες ξεκινάω πρώτος.
Κ. Οκ ξεκινά.
Βγάζω τα παπούτσια μου και κάθομαι οκλαδον στο κρεβάτι του με ένα μαξιλάρι στα πόδια μου. Παίρνει ένα άλμπουμ, το αφήνει πάνω στο μαξιλάρι που έχω μπροστά μου και ξαπλώνει δίπλα μου στηρίζοντας το σώμα του στον αγκώνα του. Ανοίγει το άλμπουμ και μου δείχνει φωτογραφίες του από όταν μικρός. Είχε πιο ανοιχτά μάτια τότε. Ήταν πολύ όμορφος. Γυρίζει τις σελίδες και μου έλεγε από που είναι.
Μ. Εδώ ήμουν με την μαμά μου στα γενέθλιά μου.
Κ. Πόσο χρονών ήσουν?
Μ. Έκλεινα τα 16.
Κ. Έχεις αλλάξει από τότε.
Μ. Όλοι μας αλλάξαμε.
Κ. Δεν μιλάω για χαρακτήρα, για εμφάνιση μιλάω, έχεις αλλάξει πολύ από τότε.
Μ. Το ξέρω. Από τότε που άρχισαν οι καυγάδες των γονιών μου άλλαξα κι εγώ.
Κ. Τι θες να πεις? Ρωτάω ήρεμα.
Μ. Άρχισαν να τσακώνονται συνέχεια και με το παραμικρό, πολλές φορές ξεσπουσαν σε εμένα. Δεν είχα αδέρφια για παρηγοριά. Ο μπαμπάς μου ήταν νταλικέρης, έλειπε πολλές φορές και κυρίως όταν έμπαινα στην εφηβεία. Η μάνα μου έβρισκε ευκαιρίες και έφερνε γκομενους στο σπίτι. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να τους διώξω ήμουν το ανίκανο, το ανεύθυνο και το κωλόπαιδο της γκομενας που γαμιωταν για να πληρωθεί. Ο πατέρας μου αφού έλειπε συνέχεια από το σπίτι είχε κι αυτός ευκαιρίες για γκόμενες. Και τι δεν είχα βρει στη καμπίνα της νταλικας προφυλακτικά, εσώρουχα τα υπόλοιπα αν στα πω θα αϊδιασεις. Όταν η μάνα μου το έμαθε τον χώρισε και καλά ότι αυτός την απάτησε πρώτος. Πολλοί από τους γκομενους της μάνας μου με πείραζαν, με έβριζαν, ένας από αυτούς, Γιάννη πρέπει να τον έλεγαν, με χτυπούσε με ένα ξύλο που είχε για το σκυλί του. Με αυτον δεν ήταν απλό γαμηση, ήταν σχέση, κάθε μέρα σπίτι, κάθε μέρα ξύλο, κάθε βράδυ να μην μπορώ να κοιμηθώ από τις φωνές τους.
Κ. Τι εννοείς ξύλο? Σε βαρούσε με την βέργα?
Μ. Ναι. Αν δεν μου έκανε πληγή δεν σταματούσε. Έχω ακόμα λίγα σημάδια στην πλάτη. Το χειρότερο από όλα δεν είναι ότι το έκαναν παντού μέχρι και στο δωμάτιό μου, είναι ότι με έβαζαν να τους κοιτάω. Στο σχολείο όλοι με έκραζαν και οι καθηγητές δεν με χόρευαν. Μετά όταν τελείωσα την 1η λυκείου άρχισα το box, στο σχολείο όταν άρχισαν οι καυγάδες και έπαιρναν την μάνα μου ερχόταν και ο Γιάννης. Είχα χάσει και μία χρονιά στο λύκειο, μετά με βρήκε ο Gang. Όταν τελείωσα το λύκειο είπα στην μάνα μου ότι έγινα αναρχικός άρχισε να με φωνάζει. Ο Γιάννης πήρε την μάνα μου στο δωμάτιο για να σεξ και καλά να ηρεμήσει, αλλά εκείνη δεν ήθελε. Την άκουγα που φώναζε και έκλαιγε. Μπήκα στο δωμάτιο και τον τράβηξα από πάνω της, εκείνος μου γύρισε μία σφαλιάρα. Μετά του έριχνα μπουνιές στο πρόσωπο. Είχε ματώσει, η μάνα μου είχε σταματήσει να κλαίει. Όταν τον είδε ήρθε και με τράβηξε από πάνω του μου είπε να φύγω από το σπίτι και να μην την ξανα ενοχλήσω ποτέ. Έφυγα και ήρθα εδώ. Από τότε εδώ ζω. Πλέον αυτή είναι η οικογένειά μου. "Αν θελήσει να με βρει ας ψάξει αυτή" αυτό έλεγα πάντα. Μετά έμαθα ότι δεν έχει νόημα να περιμένω. Δεν έχω ιδέα αν ζει ή αν πέθανε. Μου τα είπε όλα χωρίς να σπάσει η φωνή του ή να κλάψει τουλάχιστον γι αυτόν είναι απλές αναμνήσεις.
Κ. Κακό.
Μ. Εντάξει το συνηθίζεις από ένα σημείο και μετά.
Κ. Εμένα μου λες. Γιατί όμως άλλαξες τόσο?
Μ. Όταν ήρθαμε όλοι εδώ είπαμε θα αλλάξουμε σαν να σκοτώσαμε τα παλιά και να κοιτάζαμε μπροστά. Όπως κι εσένα σου άλλαξαν την εμφάνιση αλλά όσο κι αν αλλάξει η εμφάνιση ή καρδιά μένει πάντα ίδια. Αλλάξαμε για να μην μας αναγνωρίζουν.
Κ. Με επεμβάσεις?
Μ. Όχι. Όσο μεγαλώνεις αλλάζεις απλά εμείς βοηθησαμε στο να γίνει η αλλαγή.
Κ. Κατάλαβα.
Μ. Για πες εσύ.
Κ. Φφφ. Λοιπόν ο μπαμπάς μου είναι στρατιωτικός, η μάνα μου κομμώτρια.
Μ. Έχεις φωτογραφίες?
Κ. Όχι δεν έχω τα άλμπουμ. Είναι... Τα έχει ο μπαμπάς μου. Δεν τα κατέβασα ήταν στο πατάρι.
Μ. Κατάλαβα. Δεν πειράζει.
Κ. Όταν ήμουν μωρό μέναμε στην Κω.
Μ. Εκεί γεννήθηκες?
Κ. Όχι εκεί μεγάλωσα. Στην Κοζάνη γεννήθηκα. Μετά πήγαμε στην Κομοτηνή, μετά Θεσσαλονίκη και τώρα Αθήνα. Δεν είχα ούτε ευχάριστα ούτε δυσάρεστα παιδικά χρόνια. Ψέμα. Όταν του το είπα κοιτούσα από την αντίθετη μεριά είχα βουρκωσει.
Μ. Και τότε γιατί άλλαξες έτσι?
Δεν του απαντάω. Δεν θέλω να μιλήσω ακόμα γι αυτό. Σηκώνεται, έρχεται δίπλα μου, βάζει τα πόδια του δεξιά και αριστερά μου φέρνει τα χέρια του δίπλα στην μέση μου και με αγκαλιάζει. Νιώθω την ανάσα του στο λαιμό μου και ψιλό ανατριχιάζω. Κοιτάζω έξω και είχε νυχτώσει. Έβλεπα την Ακρόπολη ενώ ήμουν στην αγκαλιά του. Αχ τι καλύτερο υπάρχει?
Μ. Θα μείνεις εδώ?
Κ. Να πάω πάνω να πάρω πιτζάμες και να έρθω?
Μ. Θα σου δώσω ένα φούτερ μου.
Κ. Οκ.
Αφήνει ένα φιλί στο λαιμό μου και σηκώνεται πηγαίνει στην ντουλάπα του και παίρνει ένα μαύρο φούτερ. Μου το δίνει και πηγαίνω στο μπάνιο να αλλάξω. Μπαίνω στο μπάνιο, ακόμα κι εκεί με περιτριγυρίζει το άρωμα του. Βγάζω τα ρούχα μου και μένω με τα εσώρουχα, φοράω το φούτερ του και βγαίνω από το μπάνιο. Τον βλέπω να στέκεται μπροστά από το κρεβάτι του. Φοράει μία γκρι φόρμα την είχε χαμηλά και φαινόταν το μαύρο μποξερακι του. Γύρισε το κεφάλι του να με δει και έσκασε ένα χαμόγελο. Εντάξει μωρέ είμαι λίγο σαν τσουβάλι αλλά έχει πλάκα. Με πλησίασε και με κοιτούσε. Προσπαθούσα να καταλάβω από το βλέμμα του τι κοιτούσε, εννοώ με τον τρόπο που με κοιτούσε. Κουνάω το κεφάλι μου σαν να τον ρωτάω "τι"
Μ. Ταιριάζει καλύτερα σε εσένα.
Σκάω ένα χαμόγελο και πήγα προς την τζαμαρία κοιτούσα έξω. Τον νιώθω να έρχεται δίπλα μου.
Μ. Θα έρθεις να κοιμηθούμε? Λέει και με αγκαλιάζει από την μέση.
Κ. Ξάπλωσε και θα έρθω σε λίγο.
Μ. Εντάξει.
Παίρνει τα χέρια του από την μέση μου και πηγαίνει προς το κρεβάτι. Ανοίγω την μπλακονοπορτα και βγαίνω στο μπαλκόνι. Φτάνω στην άκρη του μπαλκονιού και κοιτούσα τον Παρθενώνα. Αρχίζω να σιγοτραγουδάω το "Πετάω ψηλά" των REC. Όσο τραγουδούσα σκεφτόμουν τον Μολόχα.
Τον ξέρω λιγότερο από βδομάδα και τον ερωτεύτηκα. Ίσως να ισχύει ο έρωτας με την πρώτη ματιά. Μπαίνω μέσα και πηγαίνω να ξαπλώσω μαζί του. Πριν κάτσω μου κάνει νόημα να ξαπλώσω στο χέρι του. Ξαπλώνω πλάγια με την πλάτη σε αυτόν. Παίρνει το πάπλωμα, με σκεπάζει και περνάει το χέρι του στην μέση μου. Με τραβάει κοντά του και τα σώματα μας κολλάνε. Νιώθω το χέρι του να μουδιαζει και γυρνάω από την άλλη μεριά και ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του. Ακούω την καρδιά του να χτυπάει. Με το ένα χέρι μου τον αγκαλιάζω ενώ το άλλο το έχω μπροστά μου. Αφήνει ένα φιλί το κεφάλι μου και με το χέρι μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Νιώθω το χέρι να χαϊδεύει το κεφάλι μου εκεί που έχω το τατουάζ. Τον ακούω να μου λέει.
Μ. Γιατί τατουάζ στον κρόταφο και αυτό που έγραψες?
Κ. Στον αριστερό έχω γράψει για έναν θείο μου που του είχα υποσχεθεί κάτι αλλά δεν πρόλαβα να το κάνω.
Μ. Γιατί?
Κ. Έφυγε πριν 2 χρονια. Ήταν άρρωστος. Του το είχα υποσχεθεί μία βδομάδα πριν πεθάνει. Όταν έμαθα ότι πέθανε δεν άντεξα και έφυγα από το σπίτι, είχα πάει στον πατέρα του Weiler ήταν πάντα η παρηγοριά μου. Στον δεξί κρόταφο έχω τατουάζ γι αυτόν. Αυτόν τον έχασα πέρσι από τροχαίο. Βασικά τον χτύπησε αμάξι όταν παίζαμε στο χωριό της μαμάς μου.
Δεν λέει τίποτα και με σηκώνει από στο στήθος του, με φέρνει μπροστά του ενώνοντας τα μέτωπα μας. Τον κοιτούσα στα μάτια ξέρει ότι δεν είμαι στα καλύτερα μου. Προσπαθεί να με κάνει να ηρεμήσω. Με τραβάει ακόμα πιο κοντά του, είμαστε σε απόσταση αναπνοής. Κοιτούσε μία τα μάτια μου, μία τα χείλη μου. Ανοίγω ελαφρά τα χείλη μου και τον πλησιάζω κλείνω τα μάτια μου και μένω εκεί. Με πλησίασε και ένωσε τα χείλη μας. Το φιλί του ήταν γλυκό σαν να θέλει να τραβήξει τον πόνο μου. Δαγκώνει το κάτω χείλος μου και ανοίγω το στόμα μου για να του δώσω πρόσβαση, βάζει την γλώσσα του στο παιχνίδι η οποία ψάχνει την δική μου. Βρέθηκαν οι γλώσσες μας και άρχισαν τον δικό τους παιχνίδι. Είχε γεύση σοκολάτα με καραμέλα. Μέσα στο φιλί ένιωθα κάτι μεταλλικό και δεν την το δικό μου σκουλαρίκι, αλλά δεν με ενοχλεί. Σταμάτησε το φιλί μας για να πάρουμε ανάσα. Βρήκαμε τις ανάσες μας και με ρώτησε.
Μ. Ηρέμησες τώρα?
Κ. Ναι.
Μ. Συγγνώμη που σου ζήτησα να μου τα πεις μωρό μου.
Κ. Τι είπες? Ρωτάω ενθουσιασμενη σε αυτό που άκουσα.
Μ. Συγγνώμη που σου ζήτησα να μου τα πεις.
Κ. Όχι αυτό. Πως με είπες?
Μ. Μωρό μου. Θέλεις να γίνεις το δικό μου?
Γνέφω και τον αγκαλιάζω, αυτός με φίλησε στο λαιμό και μου άφησε ένα σημάδι. Σπάει την σιωπή και μου λέει.
Μ. Γύρνα να κοιμηθούμε.
Γυρνάω πλάτη σε αυτόν με το κεφάλι μου πάνω στο χέρι του, φέρνει το χέρι του στην μέση μου και το βάζει μέσα στο φούτερ που φοράω χαϊδεύοντας την κοιλιά μου. Κάπως έτσι μας πηρε ο ύπνος.
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
______________________________________
Τα τελευταία λόγια τους ήταν από το "Θα με παρακαλάς" της katekam22