CHAPTER THIRTY
SUMMER OF 2005
“One month lang naman talaga ang pledge nina Miranda. May dapat din itong asikasuhin kaya kinailangan na nilang umalis.” Ipinaghain sya ni Ma’am Kathy habang walang kibong nakaupo sa harap ng hapag si Olivia. Hindi sya makapaniwala sa narinig. “Akala ko alam mo.”
Olivia sadly shook her head. She was very disappointed with Erin for not mentioning it last night.
Dahil ba hindi rin nito alam kung paano sya haharapin? O dahil balewala lang kay Erin ang halik na iyon?
Olivia thought they had a connection. Sinabi rin nito ang mga sikreto ng pagkatao nito ngunit bakit hindi man lang nito nasabing aalis na pala ito?
Unless…
“Via, ayos ka lang?” Nag-aalalang untag sa kanya ni Ma’am Kathy nang hindi pa rin nya ginagalaw ang pagkain nya.
“Opo…Okay lang po ako, Ma’am.”
Hindi sya masyadong nakakain sa pag-aalala kina Erin. Baka may emergency kaya hindi na nakapagpaalam pa sa kanya ang dalaga.
Olivia’s mind kept wondering over Erin the whole day. She was unfocused. She just gave her class seat work instead and let herself freely think about Erin.
Buong araw syang walang sigla. Napangiti lang sya nang makitang naghihintay sa kanya si Aurora sa labas ng eskwelahan.
May dala itong basket na may lamang mainit na tinapay at mga prutas. Sumama sya rito para magmiryenda sa tabing- ilog.
“Kumusta ka na, Aurora?”
“Maayos naman ang kalagayan ko.” Abala si Aurora sa paglalagay ng keso sa tinapay habang hinihiwa naman ni Olivia ang hinog na mangga. “Buong araw kang malungkot kaya naisipan kong dalhan ka ng pagkain.
Tamang- tamang bagong luto ang mga tinapay sa bakery ni Mang Emong.”
Nagtatakang napatingin dito si Olivia. Paano nito nalaman? “Pinapanood mo ba ako?”
Aurora smiled guiltily. “Ibinilin ka sa’kin ni Erin. Bantayan daw kita at siguraduhing ligtas.”
“Nakausap mo sya?” Tumango ito.
“Kailan?”
“Kagabi. Bago sya umalis.”
Nagawang puntahan ni Erin si Aurora pero hindi man lang sya nito ginising.
“May namumuong bagyo sa karagatan malapit sa Visayas. Isang normal na bagyong pinapalakas at pinapatindi ng mga Kontaminados. Kapag hindi ito mapipigilan, matindi ang magiging pananalasa nito sa mga tao,” paliwanag agad ni Aurora. She detected that Olivia was upset. “Hindi na sya nakapagsabi sa’yo dahil ayaw ka nyang mag-alala. Hinabilin ka nya sa’kin. At hindi ko hahayaang may mangyari sayo.”
“Babalik pa ba sya rito?” Lagot sa kanya si Erin kung nagkataon. Wala syang pakialam kahit mas matanda ito sa kanya ng maraming taon.
“Wala syang nabanggit.” Aurora was apologetic for not giving her a definite answer.
Iwinaksi muna nya si Erin sa isipan dahil umiinit ang ulo nya. “Posible bang may umatakeng aswang?” Bigla syang natakot para sa mga kasamahan. Hindi rin gugustuhin ng Lola nyang may mapahamak sa mga volunteers. Higit sa lahat nag-aalala sya sa mga taong nakatira roon.
“Naitaboy na nina Erin ang mga masasamang aswang pero gusto naming masiguro ang kaligtasan ng mga tao, kaya nagmamatyag pa rin ako gabi- gabi.” Hinawakan saglit ni Aurora ang kamay nya. “Alam kong mahalaga ka kay Erin, kaya titiyakin ko rin ang kaligtasan mo.”
“Salamat, Aurora.” Olivia was grateful. “Salamat din sa pagprotekta mo sa’kin laban kay Kitara. Hindi pa kita napapasalamatan tungkol dun.”
“Wala kang dapat ipagpasalamat, Olivia. Tungkulin kong pangalagaan ang mga tao. Kaming mga aswang ay may batas din. May kasunduan ang aming lahi sa mga Kampilan. Nangako kaming hindi kikitil ng buhay ng mga tao. Maniwala ka, hindi lahat ng aswang ay masama.” Naniniwala roon si Olivia at dahil iyon kay Aurora. “May mga kalahi kaming hindi sang-ayon sa kasunduan kaya nahati ang aming lahi.”
Galing sa purong lahi ng aswang si Aurora. Takasan man nito ang sumpa ngunit hindi magbabago ang itinakda. Umibig ito sa isang normal na tao at sinubukang mamuhay ng normal malayo sa pamilya nitong aswang.
“Nakatakda akong ikasal sa lider ng aming komunidad. Tumakas ako kasama ng lalaking inibig ko. Tumira kami sa siyudad at namuhay ng tahimik. Nagalit ang lider at pinatay ang mga magulang ko bilang parusa dahil sa kapabayaang nakatakas ako.” Umagos ang luha nito habang ibinabahagi ang nakaraan nito.
Lumapit si Aurora sa mga Kampilan para makipag-ugnayan sa mga mabubuting aswang. Nais nitong may mapuntahang lugar kung saan magiging ligtas ang pamilya. Ngunit natunton ng mga kalaban si Aurora. At kahit anong laban nito’y hindi nito nagawang ipagtanggol ang pamilya. Pinatay ng mga aswang ang asawa nito maging ang tatlong taong gulang nitong anak na babae.
“Hindi nakuha ng anak ko ang pagiging aswang. Mas nanaig ang dugong mortal ng asawa ko kaya pinaslang sya ng mga kalahi ko.” Nanginginig ang kamay na pinunasan ni Aurora ang mga luha nito.
Nag-aagaw-buhay si Aurora nang dumating ang ilang Kampilan. Nailigtas ito ng mga mandirigma at nagkaroon ng pangalawang pagkakataon para mabuhay.
“Itinuturing kong sumpa ang pagkatao ko. Pero binigyan ako ng pagkakataon para gamitin sa mabuti ang lakas at kapagyarihan ko. Nagpapalipat- lipat ako ng lugar para makahanap ng mga katulad kong aswang na naghahanap ng kanlungan at kumbinsihing pumanig sa mabuti. Araw- araw ko ring sinisikap na maging mabuting nilalang.”
It was Olivia’s turned to hold Aurora’s hand and squeeze them reassuringly. “At naniniwala akong mabuti kang tao, Aurora.”
Ngumiti ito sa kanya. Kita ang kaligayahan nito sa mga mata.
Nagkwento pa si Aurora tungkol sa mga aswang. Hindi lamang pala tuwing gabi kayang magtransform ng mga ito. “Mas malakas ang kapangyarihan namin sa gabi lalo kapag kabilugan ng buwan, ngunit kaya naming magpalit-anyo kahit maliwanag.”
Pinipili ng mga itong ikubli ang tunay na katauhan para makasamalamuha ang mga tao at mamuhay ng normal.
“Salamat,”maya-maya’y sabi ni Aurora. Nagtatanong ang mga matang tumingin dito si Olivia. “Dahil mabuti pa rin ang pakikitungo mo sa’kin kahit isa akong aswang.”
“Dahil ipinakita mong may mabuti kang kalooban kaya walang kaso sa’kin kahit ano ka pa.”
Napangiti ito ngunit biglang naglaho. Nanuot naman sa balat ni Olivia ang lamig nang biglang humangin nang malakas at nagsimulang pumatak ang ulan.
Tinangkang ligpitin ni Olivia ang mga pagkain pero pinigilan sya ni Aurora. “Iwanan mo na yan. Kailangan na nating lumayo.” Bakas ang pagka-alerto sa boses nito. “Parating na ang mga Kontaminados.”
“What?!” Olivia’s body was in full alert. She ran as fast as she could and tried to keep up with Aurora.
Pumasok sila sa kakahuyan, palayo sa bahay na tinutuluyan nya para marahil ilayo ang mga Kontaminados sa iba.
Hindi na inalintana ni Olivia ang mga sanga at halamang humahampas sa kanya. Tuloy lang ang mabilis na pagtakbo nya kahit magprotesta ang mga binti nya.
Binabayo nang malakas na hangin ang mga puno habang palakas nang palakas ang patak ng ulan.
Huminto sya nang huminto si Aurora. Both of them were drenched in rain.
Aurora was half-turned. Her eyes yellow, her sharp fangs showed while catching her breath and her sharp nails ready for offense. “Kaya kitang ipagtanggol sa kahit anong nilalang ngunit wala akong kapangyarihan para talunin ang mga Kontaminados. Tanging sandata lamang na may bendisyon ng kalikasan ang makakapatay sa kanila.”
Tinutukoy nito marahil ang sandatang gamit ng mga Kampilan.
Napansin ni Olivia ang nagliliwanag na gintong kwintas na suot ni Aurora. Hawak nito ang pendant na hugis kampilan. “Binigay sa akin ni Erin. Kapag kailangan ko raw ng tulong, hawakan ko lamang ito.”
Naghintay sila ng ilang sandali ngunit walang nangyari kundi ang pagbugso ng hangin. Hinila sya ni Aurora patakbo. Sinikap nyang huwag mapatid o kaya ay madapa para hindi maging pabigat dito.
“Kailangan nating bilisan.” Huminto itong muli at isinenyas ang likod nitong sumakay sya. Hindi na nagdalawang- isip pa si Olivia nang lumitaw ang ilang itim na itim na nilalang katulad ng mga nakalaban ng mga Kampilan sa karagatan. Walang mukha kundi bibig lamang na may matutulis na ngipin at naglalabas ng usok mula sa katawan ang mga ito.
Olivia let Aurora carried her on her back. They were moving so fast, Olivia had to keep her face down to avoid the rain.
Aurora suddenly stopped. The next thing Olivia knew she was thrown off the Mandurugo’s back and landed on a bush. Then came Aurora’s agonizing scream tangled with the howling wind.
The Mandurugo was surrounded with Kontaminados, aside from the fact that a long sword was pierced through her stomach. Olivia almost cried when she realized Aurora saved her becaue the weapon’s blade was protruding on her back. Thick blood flowed.
Erin told Olivia that Kontaminados were mostly faceless but the creature who stabbed Aurora looked human. He was wearing a black tuxedo, cold smile plastered on his good- looking face and his slick back dark hair dripping with wet.
He could pass as a human except black vapor was emitting around his body.
“I bestow you, death.” His voice brought chills and Olivia shuddered in fear especially when his scarlet eyes were turned to her. “You’re next.” He removed his sword. Aurora dropped on her knees, moaning in pain.
The other faceless Kontaminados just stood watching their leader. “Hello there, beautiful girl. Too bad death is waiting for you.” He walked slowly towards her, confident she was at his mercy.
Olivia frantically searched for something she could use to defend herself but there were only leaves and broken woods from the bush.
Before the tuxedoed creature reached her, Aurora was suddenly infront of him and launched a series of fast slashes using her sharp talons.
The Kontaminado was surprised, his face and body were dripping with red and greenish blood. He tried to strike Aurora with his sword but she was too fast for him. She continued to attack and inflicted more wounds. With one final blow, Aurora made a very deep slash on his throat bringing him down to his knees.
Aurora barely stood, her breathing ragged. She was on the verge of collapsing. Her eyes dilated when a sword struck her back. Her mouth opened but too shock to make a sound.
Ang kaninang nanghihinang lalaki ay bigla na lang nawala sa harapan ng aswang at napunta sa likuran nito para itarak muli ang espada.
Unit- unting naghilom ang mga sugat na nilikha ni Aurora sa katawan ng lalaki.
Unti- unti ring bumalik sa normal na kulay nito ang mga mata ni Aurora, maging ang mga pangil at kuko nito’y nawalan na ng talim.
“Olivia…patawarin…mo…ako…” Bumagsak itong nakatitig sa mga mata ni Olivia. Pumikit ito at hindi na gumalaw pa.
“Aurora!” Olivia hated being powerless. She couldn’t continue relying on others for her safety. Her skills in Kickboxing wasn’t enough but there must be something she could do.
She balled her fists in frustration and anger. She felt a cold metal on her right hand. When she looked at it, she was holding Erin’s bow.
It was vibrating with full power. How did it get here?
“It doesn’t matter how,” she told herself. Olivia’s confidence and hope spiked. Erin must have sent the weapon to help her.
The leader of the Kontaminados’ eyes bugled in surprised and fear. He didn’t expect Erin’s bow to appear. With confusion on his face, he motioned for the other Kontaminados to attack her before she could even use the weapon.
The Kontaminados swarmed around her, making her breathe with difficulty. Suddenly there seemed to be no air. When one of them touched her arms, her skin sizzled and Olivia groaned.
Her body was filled with so much heat when all of the black creatures grapped her arms and legs. Smell coming from her burning flesh penetrated her nostrils. It was like her whole body was slowly disintegrating with acid.
She felt a sharp pain on her neck. The leader sank his teeth and started draning her energy. It wasn’t blood, it was her strength, maybe her life itself. Slowly her knees buckled. She was being supported by him as he continued to drain her.
Olivia saw light. Was it the end? Death must be waiting for her on the other side.