Vote: +25
Yorum: +120
Bence medyadaki fotoğrafı çok iyi yakalayıp ekran görüntüsü almışım djxnjdnxkdn
------------------------------------
Sabah saat 10.23
Bakugo kafasını dizlerime koymuş uyuyordu. Derin bir nefes almış ve parmaklarımı sarı saçlarının arasına daldırmıştım.
Saçlarına dokunmaya devam ederken Deku, Bakugo'nun evine ilaçlarını almaya gitmişti. Uraraka ise bir şeyler hazırlamak için mutfaktaydı.
"Güçlü olduğunu biliyorum Bakugo, bunu da atlatacaksın." Tebessüm etmiş ve yanıma ilerleyen Uraraka'ya bakmıştım.
Karşımdaki koltuğa otururken avuç içlerini kot şortuna silmiş ve bakışlarını bana çevirmişti.
"Uraraka, Bakugo ne sıklıkla kriz geçiriyor?"
"Aslına bakarsan en az iki haftada bir. Ben şey-" omzuna gelen kahverengi saçlarını bileğindeki toka ile toplamıştı. "Özür dilerim."
"Anlamadım?" Bir anda neden özür dilemişti?
"Bakugo'nun sinir krizi geçirmesinin sebebi senin ara sokakta dövüştüğün bir adam yüzündenmiş. O adamı sorguya çektiklerinde anlattığı kişi senmişsin ve...yaşadığın şeylerden az çok bahsetmiş. Bakugo'ya karakolda sakinleştirici vurup Deku'yu aramışlar. Deku'da beni aradı işte. Bakugo'yu buraya getirdik, sakinleştiricisi vurulmuş olduğundan hemen uyur diye."
Bakugo'ya bakrak derin bir şekilde nefes almıştı. Bunları yaşadığımız için fazlasıyla kötü hissediyordum.
"Ama öğrendiği şeyleri anlatırken yine kendini kaybetti. Üstüne üstlük bugün doğum günün olunca..."
Başımı usulca sallayıp dizlerimde uyuyan Bakugo'ya baktım. Tedaviyi bırakmış olmalıydı.
İnsanların zıttına gitmekten vazgeçmeliydi.
"Anlıyorum Uraraka. Ama şimdi, siz beni affetseniz bile ben size karşı hep kırgın olacağım, bunu biliyorsunuz. Bana güvenmeniz gerekirdi. Bunun için illa bir kanıt olmasına gerek yoktu."
Uraraka bakışlarını ellerine çevirdi. "Biliyorum, haklısın Yuna. Her şey mahvolmaya devam ediyor."
Kaşlarım havalanırken Uraraka ile göz göze gelmiştim. Dudaklarını birbirine bastırıp hafifçe tebessüm etmişti.
"All For One güçlenmeye ve onun himayesindeki Kötüler Birliği saldırılara devam ediyor. Henüz barışın sembolü yok. Deku ve Bakugo bunun için hâlâ çok çalışıyorlar. Özellikle Deku'nun kendi gücünün tamamını kullanmasına az kaldı, sonrasında her şeyin iyi olacağını söylüyor."
"Gücünün tamamını derken? Neyden bahsediyorsun Uraraka?".
Bununla birlikte Uraraka, yanaklarını şişirmişti. Sakince konuşmaya devam etti.
"Sana söylememde bir sakınca yok sanırım. Sonuçta Deku bunu sana söylemeyi planlıyordu.
U.A'dayken, bir tek ben ve Bakugo biliyorduk." Yüz ifademe bakmış ve devam etmişti. "Deku All Might'tan One For All'ı miras olarak aldı. Yani All Might'ın varisi Deku."
Duyduklarım beni şaşırtırken konudan saniyesinde sapmamızı sağlayan Bakugo, gözlerini kırpıp biraz hareket etmişti.
Gözlerini ışığa alıştırdıktan sonra benimle göz göze gelmişti. Gözleri sonuna kadar açılırken hızla oturur pozisyona geçmişti. Vücudunu bana döndürüp bir süre öylece bakmış ve ardından kaşlarını çatmıştı.
"İyi misin?"
"Ha?" Sorduğu şey üzerine sadece bu tepkiyi verebilmiştim.
"Diyorum ki; iyi misin? Bunu anlayamayacak kadar aptallaşmış olamazsın Yuna."
Gözlerimi birkaç kez kırpıp Uraraka'ya bakmıştım. O da en az benim kadar şaşkındı.
"Dilini mi yuttun?"
"Ben... İyiyim."
Hâlâ çatık kaşlarla bana bakarken bıkkın bir nefes verip başını tutmuştu. "Uraraka, lanet olası krizlerden birini mi geçirdim yine?"
"Evet Bakugo-kun. Ama Yuna sayesinde-"
"Her neyse, ben eve gidiyorum." Bu tepkisine şaşırmamıştım. Salondan çıkıp dış kapıya ilerlemişti. Bununla eş zamanlı olarak Deku ev anahtarları ile kapıyı açıp bize bakmıştı.
"Uh, uyanmışsın. İlaçlarını getirdim Kacchan." Elindeki poşeti Bakugo'ya uzatmıştı.
"Araba anahtarını ver, eve gidiyorum."
"Ama Kacchan, tam olarak kendine gelmedin. Araba kullanmana izin veremem."
"Ben eve gideceğim dedim sana lanet Deku."
"Sana, kendine tam olarak gelmediğini söyledi Bakugo." Oturduğum yerden ona seslenmiştim.
Bakugo'nun bakışları bana döndüğünde tek kaşını kaldırdı. "Ne zamandır birilerinin dediğine uyuyorum?"
"İyi değilsin işte-"
"Ben. Gayet. İyiyim. Bunu o kalın kafalarınıza bir güzel sokun."
Oturduğum yerden kalkıp yanına ilerledim. Bakışları ile beni takip ederken ne yaptığımı anlamaya çalışıyordu. Yanlarına vardığımda sağ elimi Deku'ya uzattım.
"Araba anahtarını bana ver. Eğer eve gitmeyi bu kadar çok istiyorsa ben sağ salim varmasını sağlarım."
Deku anahtarı elime bırakırken Bakugo bir bana bir de Deku'ya bakıyordu.
"Gerek yok. Ben kendim giderim diyorum sizi man kafalılar!"
"Ya gelirsin, ya gelirsin. Seçim hakkın yok. Hadi."
"Bana emir verme çarpık kan-" bakışlarım onu bulurken boğazını temizleyip devam etmişti. "Kısacası bana emir verme."
Bakışlarımı ayakkabılarıma döndürüp burnumdan nefes verdim. Gerçekten böyle yapmaya devam ederse o güzelim suratının ortasına bir tane çakacaktım.
Beraber asansöre doğru ilerleyip beklemeye başlamıştık. Asansör çok geçmeden geldiğinde ilk önce ben ardından Bakugo asansöre binmişti. İkimizde konuşmuyorduk.
Hoş, halbuki kıyameti koparacağını düşünüyordum.
Asansörden inip binadan çıktık. Deku'nun arabası hangisi diye bakarken Bakugo kolumdan tutmuş ve beyaz bir Audi a3'e doğru sürüklemişti. Evet, ciddi ciddi sürüklemişti.
Arabanın yanına vardığımızda kapı kilitlerini açmış ve Bakugo'nun binmesini beklemiştim.
"Öküzün trene baktığı gibi bana bakmayı kes." Kaşlarımı çatıp ona bakmaya devam etmiştim.
"O zaman sen de öküz gibi davranmayı kesip arabaya bin."
Gözlerini devirip arabaya binmişti. Aynı şekilde ben de gözlerimi devirip sürücü koltuğuna yerleşmiştim. Koltuğa oturup arabayı çalıştırdıktan sonra emniyet kemerimi de takmıştım.
Arabayı sürmeye başladığımda Bakugo navigasyondan evinin adresini girdi. İlk 15 dakika sessiz geçerken en sonunda konuşmuştum.
"Niye bana bağırıp çağırmadın?"
Başını bana çevirdiğini görmüştüm. "Sebep?"
"Gayet iyi biliyorsun."
"Hâlâ bazı önemli parçalar eksik. Olayları tam olarak anlamış değilim ama isteyerek gitmediğini biliyorum."
Hafifçe gülmüştüm.
"Olayları neden benden duymak istemiyorsun?"
"Aniden çıkıp gelmen yetmiyormuş gibi hemen seninle ilgileneceğimi mi düşündün Yuna? Öyleyse üzülebilirsin, şu an bir numaralı kahraman olarak korumam gereken milyonlarca insan var. Kişisel hayatım bu gibi durumlar karşısında çokta umrumda değil."
Yanak içimi ısırıp direksiyondaki elimi sıkmıştım. Cidden o adamın dediği gibi kendimi çok mu önemli görüyordum acaba?
Sol elimi istemsizce boynumdaki kolyeye giderken aklıma gelen şeyle bana bakan Bakugo'ya dönmüştüm.
"Sana verdiğim kolye hâlâ duruyor mu?"
Omuz silkip başını cama çevirmişti. "Atmadım ama hangi cehennemde bilmiyorum. Artık konuşma, başım ağrıyor."
Bu benim gülümsememe neden olmuştu. Sanki o uyurken boynundaki -benim verdiğim- kolyeyi görmemiştim.
------------------------------
Bu bölümde bu kadardı, kısa oldu ama diğer bölüm biraz daha uzun olacak ( ^ω^)