" Hyung နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ "
" အန္းဂြၽန္ေယာင္း"
" နာမည္အရင္းလား ?? "
" အင္း "
ေက်ာင္းနဲ႔မလွမ္းမကမ္းရွိကစားကြင္းထဲက ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ခံုတန္းေလးေပၚမွာေျခေထာက္လႊဲထုိင္ရင္း ေနဝင္ဆည္းဆာကုိ ေငးမိသည္။
ခပ္ေျပေျပေတာင္ကုန္းေလးေပၚရွိ ပန္းပင္စုိက္ခင္းတုိ႔ကုိအမိအရကုပ္တြယ္ရွဴစားေနေသာ လိေမၼာ္ေသြးေရာင္ေနလံုးႀကီးက အားမတန္လုိ႔မာန္ေလွ်ာ့လိုက္ဟန္ျဖင့္ ေတာင္ကုန္းအေနာက္သုိ႔တျဖည္းျဖည္းငုပ္လွ်ဳိး၍ သြားေတာ့သည္။
" ေမွာင္လာေတာ့မယ္...
အိမ္ျပန္သင့္ၿပီမဟုတ္လား "
" ခနေလာက္ထပ္ၿပီး ေနခ်င္ေသးတယ္ "
ေန႔ခင္းကဒဏ္ရာရမႈေၾကာင့္ ေခါင္းေပါက္သြားရလုိ႔ ပတ္တီးျဖဴျဖဴေလးစည္းထားသည့္ ဘတ္ဟြၽန္းကုိေက်ာင္းဝတ္စံုအျပည့္ျဖည့္ျမင္ႏုိင္သည္။ ဦးဦး ခ်န္းေယာလ္နဲ႔ဆင္တူသည္ဟုထင္ခဲ့ေသာ ဂြၽန္ေယာင္းHyung က ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္တဲ့အထိစကားတခြန္းမွမဆုိဘဲ သူ႔အနားမွာၿငိမ္သက္စြာထုိင္ေနေပးခဲ့သည္။
ဘတ္ဟြၽန္း ေက်ာင္းဝတ္စံုရဲ႕နက္ကတုိင္စ.ေလးက ေဝ့ဝဲတုိက္ခတ္လာတဲ့ေလျပည္ရဲ႕ၾကားမွာ လြင့္ေျမာေနသလုိပဲ... Hyung ရဲ႕ ဂုတ္ေထာက္လုဆဲဆဲ နီညဳိေရာင္ဆံသားေတြက တလွပ္လွပ္ လြင့္ေျမာလုိ႔ေနျပန္တယ္။
Hyung ဝယ္ေကြၽးတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီေရခဲမုန္႔ခြက္ေလးကုိ ဘတ္ဟြၽန္းလက္ထဲမွာကုိင္ထားတုန္းပဲ။ အပူရွိန္ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕တဝက္ကအရည္ေပ်ာ္ကုန္ၿပီဆုိတာသိေပမယ့္... ေမွ်ာ္လင့္ထားဖူးတဲ့အရာရာဟာ ပ်က္စီးေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၿပီဆုိတာ နားလည္ေပမယ့္ ဒီေရခဲမုန္႔ခြက္ေလးကုိေရာ... ေဘးနားမွာထုိင္ေနတဲ့သူကုိေရာ... လႊတ္ေပးလုိက္ခ်င္စိတ္လံုးဝရွိမေနခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ။
မ်က္မွန္အထူႀကီးေအာက္က ေဆြးေျမ့ေျမ့မ်က္ဝန္းတစံုကုိ ေငးေမာၾကည့္လုိက္တုိင္းမွာ ရင္ဘတ္ထဲကခုန္လႈပ္လာတဲ့တစံုတရာကုိ အမည္မေဖာ္တတ္ခဲ့။ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့မ်က္ႏွာေနာက္မွာ ဘယ္လုိဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြမ်ားရွိေနလုိ႔လဲဆိုေသာ သိခ်င္စိတ္ေတြေၾကာင့္ mask ကုိခြၽတ္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိခ်င္ေပမယ့္ အခုမွသိခြင့္ရတဲ့ Hyung ကုိ အားနာလြန္းတာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာၿမိဳသိပ္လုိက္ရတယ္
လွ်ာထုိးဦးထုပ္ေဘးမွာ ထုိးထြက္ေနတဲ့ နား႐ြက္ခြၽန္ခြၽန္ေတြကုိျမင္ေတာ့ ဦး ကုိ သတိရလာစိတ္ေတြပုိလြန္းလုိ႔... ေနာင္တမ်ဳိးစံု ေပြ႕ပုိက္ထားရတဲ့ ဒီေကာင္ေလးရင္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေလာင္ကြၽမ္းရျပန္တယ္။
" တစံုတေယာက္ကုိ ခ်စ္ခဲ့ဖူးလား...
သူ မရွိရင္ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့တဲ့အထိ... "
အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္ၿပီးေနာက္ေတာ့ * အင္း* လုိ႔တခ်က္ေျဖတယ္။ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က ဒီလုိမ်ဳိးေမးခြန္းထုတ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေျဖမယ့္လူႀကီးေတြပုိမ်ားလား...အသက္မျပည့္ေသးဘဲ ဘာေတြေလွ်ာက္ေမးေနတာလဲလုိ႔ ဆူလုိက္မယ့္လူႀကီးေတြပုိမ်ားလားဆုိတာ ေတြးရင္းၿပံဳးမိတယ္။
" ဦး ကုိသြားေမးရင္ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး ေမးမွာ...
ဘတ္ခြန္းနီး ေကာင္မေလးအသစ္ရေနတာလားဆုိၿပီး.. "
" ေကာင္မေလးရွိတာလား "
" မရွိပါဘူး... ဒီအတုိင္း "
" ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ေမးေနေသးလဲ "
" Hyung အေၾကာင္းသိခ်င္လုိ႔ "
အက္ကြဲကြဲစကားေျပာသံႀကီးကုိ အရင္အခ်ိန္ေတြေလာက္ ဘတ္ဟြၽန္းမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္ကုိအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကာကြယ္ေပးဖူးတဲ့ ဂြၽန္ေယာင္းHyung က ဘယ္လုိပံုစံႀကီးပဲျဖစ္ေနပါေစ... လူေကာင္းတေယာက္ျဖစ္မွာပါပဲလုိ႔ စိတ္ထဲမွာယံုၾကည္ထားတာေၾကာင့္။
" ဒါနဲ႔...က်ေနာ႔နာမည္ကုိ Hyung ဘယ္လုိလုပ္သိတာလဲ "
" ဟုိေန႔ညက ေက်ာင္းသားေလးကုိ ဟုိေကာင္ေတြေခၚတာၾကားခဲ့တာ.. "
" ေအာ.. "
" သူတုိ႔ေရာ ဘာျပႆနာရွာၾကေသးလဲ "
" မရွာပါဘူး...ခုတေလာၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလုိ႔ "
" ၿငိမ္ေပမယ့္ မေပါ့နဲ႔..
ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔အိမ္ျပန္...ဘယ္မွ ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႔
ကုိယ့္ဖက္က သတိထားတာအေကာင္းဆံုးပဲ "
ခ်က္ခ်င္းထရပ္လုိက္တဲ့ Hyung က ဘတ္ဟြၽန္းစားထားတဲ့ေရခဲမုန္႔ခြက္အခြံေလးယူၿပီး နီးစပ္ရာအမႈိက္ပံုးထဲထည့္တယ္။ အိမ္ျပန္လမ္းေပၚက ေျခလွမ္းတုိင္းဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ားေလးလံေနရတယ္မသိ။ အလွပဆံုးဆည္းဆာျမင္ကြင္းေတြကုိမခံစားႏုိင္ဘဲ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေသာသက္ျပင္းႀကီးေတြခ်လုိ႔ Hyung ေနာက္ကလုိက္ေလွ်ာက္တယ္။
ပန္းၿခံေဘးနားက ေျမသားစုိစုိမွာ Hyung ေျခရာေတြနစ္ဝင္တယ္။ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ဖိနပ္ရာကုိ Hyung ေျခရာေတြနဲ႔ထပ္တူက်ေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္တဲ့အခါ ေျခေထာက္အတိုအရွည္ခ်င္းမတူလုိ႔ အကြာအေဝးမတူတဲ့အတြက္ တခ်က္တခ်က္မွာ ခုန္ဆြေနရေသးတယ္။
" ေခ်ာ္လဲဦးမယ္..ဘာလုိ႔ေဆာ့ေနလဲ... "
" ငယ္ငယ္တုန္းကေဆာ့ဖူးတာသတိရလုိ႔..
ဦး ေရာပဲ...သူ႔ ေျခရာအတုိင္းလုိက္ေလွ်ာက္မိရင္ Hyung ဆူသလုိပဲ ဆူတတ္တယ္ "
" ဘတ္ဟြၽန္းေျပာတဲ့ ဦးဦးခ်န္းေယာလ္က ဘယ္လုိလူမ်ဳိးလဲ "
ေရွ႕မွာ ေျခစံုရပ္လုိက္တဲ့ Hyung ကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာတဖက္လွည့္သြားတယ္။
ပထမဆံုးေတြ႕ဖူးတာပါလုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္မလား။ ဒါဆုိရင္ ဒီမ်က္ဝန္းေတြထဲကအလင္းေရာင္တခ်ဳိ႕ကို ဘာေၾကာင့္မ်ားျမင္ႏုိင္ခြင့္မေပးရတာလဲ။
" ဦးဦးခ်န္းေယာလ္က... က်ေနာ႔အတြက္ေတာ့
အေႏြးေထြးဆံုးအရာေတြထက္ ပုိၿပီးေႏြးေထြးႏုိင္တဲ့သူ.."
ပန္းၿခံထဲက တေယာက္ထုိင္ ဒန္းကေလးလြတ္ေနတာေတြ႕လုိက္ေတာ့ သူမ်ားဦးသြားမွာစုိးၿပီး ေျပးထုိင္လုိက္တဲ့ဘတ္ဟြၽန္းကုိ * ျဖည္းျဖည္းသြားေလ *လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ့ Hyung က ပြစိပြစိနဲ႔မို႔ ဒီေန႔တရက္ေတာ့ Hyung နဲ႔တူလြန္းတဲ့ ဦး ကုိအမ်ားႀကီးလြမ္းမိေတာ့မယ္ ထင္တာပဲ။
" ဦး က အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတယ္... မ်က္ႏွာေရာ..လူ ေရာ အျပစ္ေျပာစရာလံုးဝမရွိဘူး။ အသံၾသရွရွေလးကလည္း က်ေနာ႔ကိုဆူတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းေနတာပဲ "
ေဘးကဒန္းေပၚမွာဝင္ထုိင္ရင္း လက္ပတ္နာရီကုိ Hyung ငံု႔ၾကည့္တယ္။ *ဘယ္သြားစရာရွိလုိ႔လဲ* ေမးေတာ့ *မရွိပါဘူး * လုိ႔ေျဖေပမယ့္ ဖုန္းထုတ္ၿပီး message တေၾကာင္းပုိ႔လုိက္ပံုေထာက္ရင္ေတာ့ ခ်ိန္းဆုိထားၿပီးသား တစံုတခုကုိ cancel လုပ္လုိက္ၿပီထင္တာပဲ။
ဒီေန႔မွေသခ်ာသိရတဲ့လူတေယာက္ကုိ အေၾကာင္းျပခ်က္မယ္မယ္ရရမရွိပါဘဲ ကုိယ့္အနားမွာအၾကာႀကီးေခၚထားမိတဲ့ ဒီေကာင္ေလးကုိ စိတ္မဆုိးပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းရပါတယ္။
" ၿပီးေတာ့လည္းေလ...ဦးက ဟင္းခ်က္တာနဲ႔ မုန႔္ဖုတ္တာအရမ္းေတာ္တယ္။ Delight ဆုိင္ရဲ႕ မုန္႔ေတြအမ်ားစုက ဦးရဲ႕ recipe နဲ႔လုပ္ထားတာ...အရမ္းေရာင္းေကာင္းတယ္သိလား။ ကိတ္မုန္႔ေလးေတြမွာ ပံုအမ်ဳိးမ်ဳိးေဖာ္ထားရင္လွလြန္းလုိ႔ စားေတာင္မစားရက္ဘူး။ အခုဆုိရင္... တပ္ထဲမွာလည္းအားတဲ့အခ်ိန္တုိင္းသိုးေမြးထုိးေနပံုရတယ္...ဒါေလးနဲ႔...ဒါေလးေတြ...သိုးေမြးနဲ႔လုပ္တာေတြအမ်ားႀကီး... ဦး ပုိ႔ေပးထားတာ...ဘတ္ဟြၽန္းနီးနဲ႔ကြက္တိ "
အျပာနဲ႔မီးခုိးစပ္ထားတဲ့ လက္အိတ္ကေလးတစံုထုတ္ျပရင္း ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းေလးေၾကာင့္ သူၿပံဳးမိတယ္။ သူ႔လက္ေဆာင္ေတြကုိ တေန႔တမ်ဳိးမရုိးရေအာင္ထုတ္ဝတ္ေနတာသိေပမယ့္ ကေလးငယ္ဖက္က တကယ္သေဘာက်ပါ့မလားလုိ႔ ေတြးပူေနခဲ့တာေတြ ဒီမွာပဲအဆံုးသတ္ေတာ့တယ္။
လက္အိတ္ကေလးကုိတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲတက္လာတဲ့ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကုိမျမင္ရက္ျပန္ေတာ့ ေကာင္းကင္ကုိအၾကည့္ပုိ႔ထားလုိက္တယ္။ တကယ္ပါပဲ... သူ႔ကုိျမင္လုိက္တာနဲ႔ ကေလးငယ္ ရင္နာရမွာစုိးလုိ႔ အေဝးဆံုးတေနရာမွာ ေရွာင္ဖယ္ေနမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးခါမွ ဘာလုိ႔မ်ား...အတူတူရွိေနဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာရတာလဲ။
" ဘတ္ဟြၽန္းသေဘာက်ေနမွန္းသိရင္ သူေပ်ာ္မွာပါ "
" သေဘာက်တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေပမယ့္ စာပုိ႔လုိ႔မရဘူးတဲ့ "
" တပ္က စည္းကမ္းႀကီးတယ္ထင္တယ္ေနာ္ "
" အင္း.. ဖုိးဖုိးလည္းေျပာတယ္...စည္းကမ္းတအားႀကီးတာမုိ႔ တာဝန္အားလံုးၿပီးေတာ့မွ ေတြ႕လုိ႔ရမယ္တဲ့... "
" ျပန္လာဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္လုိေသးလဲ "
" ေနာက္ထပ္တႏွစ္ခြဲႀကီးမ်ားေတာင္ ၾကာဦးမွာ Hyung ရဲ႕။
အဲ့တာေတြအားလံုး က်ေနာ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ... ဦး..အိမ္ကထြက္သြားတာေရာ... ဘယ္သူ႔ကုိမွမတုိင္ပင္ဘဲ တပ္ထဲဝင္သြားတာ..ဒါေတြအားလံုးက က်ေနာ္ ဆုိးသြမ္းတာကုိမခံႏုိင္လုိ႔ ျဖစ္လာတာေတြပဲ "
" အဲ့လုိ မေတြးပါနဲ႔ ... "
" စည္းကမ္းႀကီးလြန္းတဲ့တပ္ထဲမွာ ဒုကၡဆင္းရဲခံေနရတဲ့အျပင္ ဖုန္းေလးတခ်က္ေတာင္ေျပာလုိ႔မရဘဲ အဆက္ျပတ္ေနလုိက္တာ... ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား....အစားပံုမွန္စားရဲ႕လား...ဘာတခုမွမသိရဘူး။ သူက လူတုိင္းအေပၚအေကာင္းျမင္တယ္...ကူညီေပးတတ္တယ္ဆုိေပမယ့္.... တခါတေလမွာ အႏုိင္က်င့္တတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ဒဏ္ရာအနာတရမ်ားျဖစ္ေနမလား... (sob) ဖ်ားနာတဲ့အခ်ိန္ဆုိ ျပဳစုမယ့္သူေရာ ရွိပါ့မလား ဆိုၿပီး... "
သူစိမ္းတေယာက္နဲ႔အတူတူရွိေနတယ္ဆုိတာ သတိရေပမယ့္...တေယာက္တည္း က်ိတ္ငုိေနက် အိပ္ခန္းငယ္ေလးထဲမွာမဟုတ္ေတာ့ လမ္းေပၚကလူေတြ ေတြ႕သြားႏုိင္တယ္ဆုိေပမယ့္... ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴေလးေပၚမွာ တေပါက္ေပါက္က်ဆင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြကုိ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားလုိက္တယ္။
ငိုခ်င္လာတုိင္းမွာ ဖက္တြယ္ထားတတ္တဲ့ လြယ္အိတ္နီနီေလးကေက်ာင္းမွာက်န္ခဲ့ေတာ့ ရီဖန္တုိ႔သိမ္းထားမယ္ထင္တာပဲ။ ကုိယ္တန္ဖိုးထားရတဲ့တစ္ဦးတည္းေသာသူနဲ႔ေဝးကြာၿပီး ေနာင္တမ်ဳိးစံုနဲ႔က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီေကာင္ေလးကုိေရာ... ဦးကလြဲၿပီး ဘယ္သူက ေထြးေပြ႕ထားႏုိင္မွာလဲ...စိတ္အားငယ္ခ်ိန္တုိင္းမွာ ဘယ္သူကမ်ား ႏွစ္သိမ့္အားေပးႏုိင္ပါ့မလဲလုိ႔။
" အီးးး ဟီးးး ... (sob) "
တခါမွမျမင္ဖူးတဲ့သူစိမ္းအစ္ကုိႀကီးတေယာက္ကုိ ဦးနဲ႔လူမွားၿပီး အတင္းအၾကမ္းေျပးလုိက္မိလုိ႔ ေခ်ာ္လဲသြားခဲ့တာေတြ ဦး သိႏုိင္မလား။ တပတ္တခါပုိ႔ေပးတဲ့ ပါဆယ္ထုပ္ေတြေဖာက္တုိင္းမွာ * သိပ္မၾကာခင္ ျပန္လာေတာ့မယ္ *ဆုိတဲ့ စာစုေလးျမင္ရဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေစာင့္ေနရလဲ သိရဲ႕လား။
ေက်ာင္းဆင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူေျပာဆုိရယ္ေမာေနသင့္တဲ့ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ေကာင္ေလးက ဦးနဲ႔ဆင္တူတဲ့အစ္ကုိတေယာက္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဒီလုိမ်ဳိးစိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ႀကီး ေအာ္ငုိျဖစ္သြားတဲ့အထိ ဦး ေပးတဲ့အျပစ္ဒဏ္ေတြက ႀကီးမားခက္ထန္လြန္းေနၿပီဆုိတာေရာ သိႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔ !!
" ဘတ္ဟြၽန္း.. "
" ျပန္လာပါလုိ႔ မေတာင္းဆုိရဲပါဘူး... က်ေနာ္ မုိက္မဲခဲ့တာေတြအတြက္ ျပန္ေပးဆပ္ေနရတာနားလည္တယ္.. သူ႔ကုိစိတ္ဒုကၡေပးတယ္..အမ်ဳိးမ်ဳိးျပႆနာရွာတယ္...အရာရာခြင့္လႊတ္ေပး..နားလည္ေပးခဲ့တာေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္စကားေလးေတာင္ေျပာခြင့္မရဘူး... "
" ... "
" သူထြက္သြားတဲ့ေန႔ကစၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ေနာင္တေတြရပါၿပီ... လိမ္မာေနပါၿပီ...စာၾကဳိးစားေနပါၿပီလုိ႔ ေျပာခြင့္ရခ်င္တယ္။ လူခ်င္းမေတြ႕ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာင္မွ သူ႔ အသံေလးျဖစ္ျဖစ္ၾကားရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ႔ေလာက္ေပ်ာ္တဲ့သူရွိမွာမဟုတ္ဘူး... အခုေတာ့ သူအသက္ရွင္ေနေသးတယ္ဆုိတဲ့ အသိတရားေလးကလြဲၿပီး ဘာမွလက္ဆုပ္လက္ကုိင္မရွိဘူး။ တပ္ထဲဝင္သြားတာမဟုတ္ဘဲ ႏုိင္ငံရပ္ျခားထြက္သြားတာမ်ဳိး... (sob)...က်ေနာ္မဟုတ္တဲ့ တျခားတေယာက္ေဘးမွာ တသက္လံုးရွိေနဖုိ႔ ကတိေပးၿပီးသားျဖစ္ေနတာမ်ဳိးဆုိရင္....က်ေနာ္....က်ေနာ္ေလ... "
" သူ... ဘတ္ဟြၽန္းကုိပစ္မသြားဘူးဆိုတာ ယံုတယ္. "
အေရွ႕မွာေဆာင့္ေၾကာင့့္ထုိင္ခ်လုိက္တဲ့ Hyung က ဘတ္ဟြၽန္းလက္ေတြကုိ ခပ္ဖြဖြဆုပ္နယ္လာတယ္။ မ်က္ရည္စေတြေၾကာင့္ မပီမသျဖစ္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ Hyung က ေခါင္းငံု႔ၿပီးတခုခုေျပာဖုိ႔ၾကဳိးစားေနခဲ့တယ္။
" ပစ္သြားမယ္ဆိုရင္ စာေတြဘယ္ပုိ႔ေနပါမလဲ။ သူကုိယ္တုိင္လုပ္ထားတဲ့ သုိးေမြးထည္ေတြဘယ္ေရာက္လာပါ့မလဲ "
" ဟင့္...(sob) "
" သူ႔မွာလည္းအခက္အခဲရွိလုိ႔ဖုန္းမဆက္ႏုိင္တာ ျဖစ္မွာပါ။ ဘတ္ဟြၽန္းဖက္က နားလည္ေပးရမယ္ေလ။ တပ္ထဲမွာပင္ပန္းေနတဲ့ သူ႔အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ...သူစိတ္မပူရေအာင္ ဘတ္ဟြၽန္းကက်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနေပးရမယ္မဟုတ္လား "
အေပၚေမာ့ၾကည့္ဟန္ျပင္လုိက္ၿပီးမွ ခ်က္ခ်င္းပဲမ်က္ႏွာေအာက္ငံု႔လုိက္တဲ့ Hyung က သူ႔မ်က္လံုးေတြမျမင္ေစခ်င္မွန္း သေဘာေပါက္လုိက္ရသည္။
mask ကုိမခြၽတ္ျပခ်င္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တခုခုရွိေနလုိ႔မ်ားလားလုိ႔ စဥ္းစားမိသည္။ Hyung နားထင္ေဘးက ခပ္တြန္႔တြန္႔ဒဏ္ရာတခုကုိျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ ငုိေနတဲ့ကုိယ့္အျဖစ္ကုိယ္ေမ့ၿပီး Hyung ပါးတဖက္ရွိရာလက္လွမ္းလုိက္ေတာ့ လန္႔သလိုျဖစ္သြားၿပီး ထရပ္သည္။
" မီးေလာင္ဒဏ္ရာလားဟင္...
က်ေနာ႔ေမေမမွာလည္း မီးေလာင္ဒဏ္ရာရွိတာျမင္ဖူးတယ္
ျဖစ္တုန္းက အရမ္း...ပူၿပီးနာတယ္တဲ့"
" ေအာ... ဒါက...ၾကာပါၿပီ..
လာ...ထေတာ့...အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးမယ္ "
ဦးထုပ္ကုိပုိၿပီးငုိက္ေအာင္ျပန္ေဆာင္းရင္း အိမ္ျပန္လမ္းကုိေျခဦးလွည့္လုိက္ေပမယ့္ ဘတ္ဟြၽန္းကေတာ့ ဒန္းေပၚမွာပဲ မလႈပ္မယွက္ေလးထိုင္ကာေမာ့ၾကည့္ေနျပန္သည္။
ရင္ဘတ္ထဲကသုိဝွက္သိမ္းဆည္းထားသမွ်ကုိ ထုတ္မျပမိခင္မွာ လူခ်င္းခြဲသင့္ေနၿပီဆုိတာသိေပမယ့္ ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္ဆုိေတာ့ ကေလးငယ္ကုိသူကုိယ္တုိင္အိမ္ျပန္ပုိ႔ၿပီးမွစိတ္ေအးရမွာမုိ႔ ဒီေနရာကေနထြက္သြားလုိ႔လည္းမျဖစ္ႏုိင္ေသးပါ။
" ဘယ္လုိျဖစ္ခဲ့တာလဲ ေျပာျပခ်င္လား "
" ဒီအတုိင္း အလုပ္လုပ္ရင္း မေတာ္တဆျဖစ္တာပါ။
အိမ္ျပန္ရေအာင္ေလ...ဘတ္ဟြၽန္း "
" ခနေလး ထပ္ေနလုိ႔မရဘူးလား "
သနားခ်စ္ခင္စရာ မ်က္လံုးအၾကည့္ေလးေတြရဲ႕ေတာင္းဆုိမႈကုိ သူ ဘယ္တုန္းကျငင္းဆန္ဖူးလုိ႔လဲ။
မ်က္ရည္ေတြမေျခာက္တတ္ေသးတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးသေလာက္ တိက်ျပတ္သားလြန္းတဲ့ အမိန္႔အာဏာတုိင္းဟာ သူ႔အေပၚမွာဘဝေပါင္းမ်ားစြာ သက္ေရာက္ေနခဲ့လိုမ်ဳိး ဖယ္ရွားလုိ႔မရႏုိင္တာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ။
အခ်ိန္ၾကာၾကာထပ္ေနရင္ ပုိၿပီးနာက်င္ခံစားရမယ္လုိ႔ သေဘာေပါက္ထားသည့္တုိင္... သူ႔အတြက္နဲ႔ ရွိုက္ႀကီးတငင္ငုိခဲ့ရဖူးတဲ့ ကေလးငယ္ကုိ တေယာက္တည္းပူေဆြးဝမ္းနည္းေနခြင့္မေပးႏုိင္ပါ။
" အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္ ဆူမယ့္သူမရွိဘူးလား
Delight ရဲ႕ ပုိင္ရွင္ ဦးေလးႀကီးက စည္းကမ္းႀကီးတယ္လုိ႔ၾကားမိတယ္ "
" ဖုိးဖုိး Park လား။ ရပါတယ္...အိမ္ျပန္ေနာက္က်လည္း သူေဘာလံုးပြဲၾကည့္ေနတုန္း တိတ္တိတ္ေလးဝင္သြားရင္ရတယ္။ ဟုိတခါတုန္းကဆုိ ဘတ္ဟြၽန္းနီးဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ သူ႔အသင္း ဂိုးသြားတဲ့အခ်ိန္တုိက္ေနလုိ႔ လက္သီးလက္ေမာင္းေတြတန္းၿပီးထေအာ္တာ... ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆုိဖာေနာက္မွာပုန္းလုိက္လုိ႔ေတာ္ေသးတယ္..မိေတာ့မလုိ႔....တကယ့္ကုိသီသီေလး "
လမ္းေဘးဆုိင္မွာေရာင္းတဲ့ ေတာ့ပူကီစပ္စပ္ကုိ တုတ္နဲ႔ထုိးစားရင္း ဟင္းခ်ဳိရည္ေတြလည္း ရွလူး ရွလူးနဲ႔ေသာက္တယ္။ ငါးအသားေခ်ာင္းတပြဲစားရင္ ဟင္းခ်ဳိက ေလးငါးခါေတာင္းတယ္။ ဆုိင္ရွင္အေဒၚႀကီးေတြေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာေလးခ်ဳိလြန္းေတာ့လည္း အသည္းတုန္အူတုန္ေအာင္ခ်စ္ၾကတာမုိ႔ ခ်စ္ေမႊးေလးရဲ႕ဟင္းခ်ဳိခြက္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းျပည့္ေနတာပဲေပါ့။
" Hyung...မစားဘူးလား "
" အင္း... အိမ္မွာခ်က္ထားတာရွိတယ္
ဘတ္ဟြၽန္း အမ်ားႀကီးစားေနာ္ "
ေရေႏြးခြက္ကုန္တာနဲ႔ လုိက္ျဖည့္ေပးၿပီး ေဘးမွာထုိင္ၾကည့္ေနတဲ့ Hyung ေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္းမ်ဳိမက်ဘူးျဖစ္လာတယ္။ တခုခုစားမယ္ေသာက္မယ္ဆုိရင္ mask ခြၽတ္ရမွာေသခ်ာလုိ႔ မုန္႔ဆုိင္ကုိအတင္းဆြဲေခၚလာခဲ့တာ...Hyung က ဘာမွမစားဘူးဆုိေတာ့လည္း..ဒီမ်က္ႏွာကုိျမင္ရေအာင္ ဘယ္လုိအႀကံထုတ္ရပါ့မလဲ။
~ Aww.. ငါ့ႏွယ္... သူမျပခ်င္တဲ့အရာကုိဘာလုိ႔မ်ားအတင္းၾကည့္ခ်င္ေနမွန္းမသိဘူး။
Hyung မ်က္ႏွာမျမင္ရလည္း သူစိတ္ေကာင္းရွိတာ...ခင္ဖုိ႔ေကာင္းတာေတြအသိသာႀကီးမဟုတ္လား။ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ စကားေျပာပံုေတြကအစ ဦးနဲ႔တူလြန္းလုိ႔ အရမ္းေတြသတိရၿပီးငုိမိတဲ့ ဒီအရႈပ္ထုပ္ေလးကုိ ပစ္မထားခဲ့ဘဲ မုန္႔ဆုိင္အထိလုိက္ထုိင္ေပးခဲ့တယ္ေလ။ ဒီေလာက္စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္တဲ့သူကုိမွ အတင္းအက်ပ္ mask ခြၽတ္ခုိင္းဖုိ႔ၾကဳိးစားလုိက္ရင္ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေတြ႕ခြင့္မရေတာ့ဘဲ စိမ္းစိမ္းကားကားႀကီးျဖစ္သြားေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။
" Hyung အိမ္...ဘယ္မွာလဲ "
" ဒီနားတဝုိက္ပဲ "
" ဘယ္လမ္းလဲ...အိမ္နံပါတ္ဘယ္ေလာက္လဲ
ေနရာေသခ်ာေျပာေလ "
" ေျပာျပေတာ့ လာလည္မလုိ႔လား "
mask ေအာက္က Hyung မ်က္ႏွာႀကီးၿပံဳးစိစိျဖစ္ေနမယ္ဆုိတာ အလုိလုိသိေနတယ္။ နီယြန္မီးေရာင္ေတြေအာက္က ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ အလုပ္ကေနအိမ္ျပန္သူတခ်ဳိ႕နဲ႔ ဝင္မတုိက္ရေအာင္ ကုိယ့္အေရွ႕ကေလွ်ာက္ေပးေနတဲ့ Hyung က ဦး အတုိင္းပဲ... အားကုိးခ်င္စရာေကာင္းသြားျပန္ေရာ...
" ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ရင္လာခဲ့လုိ႔ရလား "
" ပိတ္ရက္မွာ အလုပ္ဆင္းရတယ္ "
" ဟုတ္လား....ဘာအလုပ္မုိ႔လဲ "
" အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ "
" အခ်ိန္ပုိင္းဆုိရင္.. တေန႔လံုးမအားတာေတာ့ဘယ္ဟုတ္မလဲေနာ္ "
" အင္း..က်န္တဲ့ရက္ကေတာ္ေသးတယ္။
ပိတ္ရက္က်ေတာ့ တေန႔လံုးအလုပ္ဆင္းတာမုိ႔ "
" ဟြန္ ! ပိတ္ရက္မွာ နားသင့္တာကုိ "
မေက်နပ္ဟန္စူေထာ္ျပလုိက္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ Hyung မျမင္ဘဲ လူအုပ္ထဲမွာ တုိးေဝွ႔ေလွ်ာက္တယ္။ ညေစ်းတန္းဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္ေနလုိ႔ ေစ်းနားတဝုိက္မွာ လူပုိမ်ားလာသလုိပဲ။
Hyung ဝတ္ထားတဲ့ မီးခုိးေရာင္ long coat အက်ႌစကုိ ဆြဲကုိင္ရင္း Hyung ေနာက္က ထပ္ၾကပ္မကြာလုိက္ေလွ်ာက္တယ္။ မေတာ္တဆတုိက္မိမလုိျဖစ္ၿပီး ဘတ္ဟြၽန္းမ်က္ႏွာနဲ႔ Hyungေက်ာျပင္ ထိကပ္သြားတဲ့အခါမ်ိဴးမွာေတာ့ အေျဖရခက္တဲ့ပုစာၦတခ်ဳိ႕က Hyung ကုိယ္သင္းနံ႔မွာကပ္ပါလာခဲ့တယ္။
ခြဲမရေအာင္တူလြန္းတဲ့အႁမႊာပူးေတြေတာင္မွ စကားအေျပာအဆုိ၊ အျပဳအမူေတြတူတတ္ၾကလုိ႔လား။ လူခ်င္းမွားနိုင္ေလာက္တဲ့အထိ ကိုယ္သင္းနံ႔တခုတည္းက လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခနၶာကိုယ္မွာရွိေနနိုင္လို႔လား။ ဒီလုိမ်ိဳး...ဘတ္ဟြၽန္းတသက္လံုးရင္းႏွီးလာခဲ့တဲ့...ျမတ္ႏုိးရလြန္းတဲ့ ကုိယ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးကုိ အခုမွေတြ႕ဖူးတဲ့ Hyung က ဘာေၾကာင့္မ်ားပုိင္ဆုိင္ထားရတာပါလဲ။
စဥ္းစားရင္းေတြးရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ကအလုိလုိစိမ့္ထြက္လာျပန္ေတာ့ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴကာ ေျခလွမ္းေတြေရွ႕ဆက္ရတယ္။ Delight ဆုိင္ေရာက္ခါနီး လမ္းထိပ္မွာ Hyung နဲ႔လူခ်င္းခြာလုိက္ေပမယ့္ သိမ့္သိမ္ေႏြးေႏြးခုန္ေနတဲ့ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဆူညံေနတုန္းပဲ။
" ဒီနားကျပန္လုိ႔ရၿပီမလား...သြားေတာ့မယ္ေနာ္ "
" Hyung....ခနေလး !! "
ခါးေပၚက ကုတ္အက်ႌစကုိအတင္းဆြဲဆုပ္ထားတဲ့လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကုိ Hyung လွည့္ၾကည့္တယ္။ ဘတ္ဟြၽန္းအနားက ဦး ထြက္မသြားခင္လည္း ဒီလုိမ်ဳိးဖမ္းဆုပ္ထားရမွာဆုိတဲ့အေတြးႀကီးဝင္လာခ်ိန္တုိင္း မ်က္ရည္ကန္ထဲမွာ ျပည့္လွ်ံလာသမွ်ကုိတားဆီးႏုိ္င္စြမ္းမရွိ။
" ပိတ္ရက္...မအားလည္း ေက်ာင္းဆင္းရင္ေတြ႕လုိ႔ရမလား "
" .... "
" ဒီေန႔ Hyung ကေရခဲမုန္႔ေရာ..ေတာ့ပူကီေရာ ဝယ္ေကြၽးတာဆိုေတာ့ ...ဘတ္ဟြၽန္းနီးက..ျပန္...ျပန္ၿပီး မုန္႔ဝယ္ေကြၽးခ်င္လုိ႔ပါ... "
သနားစိတ္ယုိဖိတ္စရာ အရည္တလဲ့လဲ့မ်က္လံုးေလးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ကေလးငယ္က * ဘတ္ဟြၽန္းနီး * ဆုိေသာ ခ်စ္စဖြယ္နာမည္ေလးနဲ႔ပါ ခ်ဳပ္ထားလုိက္ျပန္ေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားကအျငင္းဝါက်တေၾကာင္းမွထြက္မလာႏုိင္ခဲ့။
" ဘယ္မွာေတြ႕ၾကမလဲဟင္...
Hyung အလုပ္ေနရာေျပာထားပါလား။
ဘတ္ဟြၽန္းနီးလာခဲ့မယ္
ဖုန္းနံပါတ္လည္းေပးထား...လိပ္စာမေတြ႕ရင္ဖုန္းဆက္မုိ႔... "
" ရတယ္...ဘတ္ဟြၽန္းေက်ာင္းေရွ႕မွာ တရက္လာေစာင့္လုိက္မယ္ "
" မရပါဘူး...ဘတ္ဟြၽန္းနီးနဲ႔ခင္တဲ့သူတုိင္းက အိမ္လိပ္စာေပးရတယ္...ဖုန္းနံပါတ္ေပးရတယ္... မေပးရင္ အဲ့တာ ဘတ္ဟြၽန္းနီးကုိမတူမတန္သလုိဆက္ဆံတာပဲ... အခု Hyung စကားေတြက လူကုိစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာေရာသိရဲ႕လား "
ငုိမဲ့မဲ့ရုပ္ေလးနဲ႔ ခြၽဲျပလာတဲ့ ျဖဴျဖဴလံုးလံုးေလးကုိ ဖ်စ္ညႇစ္လုိက္ခ်င္တဲ့အထိ သူ႔ အသည္းေတြတကယ္ယားေနပါၿပီ။
" ေပးပါေနာ္...ဖုန္းနံပါတ္မေပးရင္ ဘတ္ဟြၽန္းနီးအိမ္မျပန္ေတာ့ဘူး။ Hyung ေနာက္က တညလံုးလုိက္ေနမွာ...Hyung အိမ္ထဲဝင္ေျပးလည္း အိမ္ေရွ႕ကပလက္ေဖာင္းေပၚအိပ္ၿပီးေစာင့္မယ္... "
" ဒီကေလး ေတာ္ေတာ္ဆုိးေနာ္ "
" ဟီးးး ဒီကေလး ဆုိးတာသိရင္
Hyung က လိမ္မာေပးေလ...ေနာ္...ေနာ္ "
မသိစိတ္ကတားျမစ္ခ်င္မႈကုိ ရယ္ေမာခုန္ေပါက္ေနတဲ့ကေလးငယ္က အႏုိင္ယူလုိက္ျပန္တဲ့အျဖစ္မ်ဳိးဟာ သူ႔ဘဝမွာ ေရတြက္လို႔မရႏုိင္ေသာပါပဲ။
သူအလုပ္လုပ္တဲ့ဆုိင္လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေပးေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းနီးဖုန္းကဘက္ထရီကုန္သြားလုိ႔တဲ့... Contact ထဲထည့္လုိ႔မရတာေၾကာင့္ ပါးစပ္ေလးကပြစိပြစိ႐ြတ္ကာ ဆုိင္ဖက္သုိ႔အေျပးေလွ်ာက္သြားသည္။
ႏႈတ္ဆက္သမႈနဲ႔ေဝွ႔ယမ္းျပလုိက္တဲ့ လက္သြယ္သြယ္ေလးတဖက္ကုိဆုပ္ကုိင္ၿပီး ျဖစ္ခဲ့သမွ်အမွန္တရားေတြကုိဖြင့္ထုတ္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူျဖတ္သန္းလာရတဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႕တခုကိုသိသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘတ္ဟြၽန္းနီးရဲ႕ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈေတြေျပာင္းလဲသြားမွာစုိးလုိ႔ က်ိတ္မွိတ္မ်ဳိသိပ္ေနရတာပါပဲ။
အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက သစ္သားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ေရခဲမုန္႔ဇြန္းေလးကုိထုတ္ၾကည့္ၿပီး သူၿပံဳးမိသည္။ အလြမ္းေျပ ေန႔တုိင္းထုတ္ၾကည့္ဖုိ႔ အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြထဲမွာ တခုပုိလာၿပီဆုိတဲ့အေတြးက လြမ္းဆြတ္ျခင္းတခ်ဳိ႕ကုိ ေပ်ာက္ကြယ္ေစေတာ့သည္။
___
___
___
___
___
___
___
___
___
___
" ဟာာာ ဘာေတမွန္းမသိဘူး...ယိစ္ !! "
မွန္အၾကည္ကာထားေသာ minimart ေလးအတြင္းက စားပြဲမွာထုိင္ၿပီးစာလုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေလးကုိ တီရွပ္ျဖဴေဖြးေဖြးေပၚမွာ ဆြယ္တာအျပာေလးနဲ႔ျမင္ႏုိင္သည္။ Minimart အလယ္က ေရခဲေသတၲာထဲ အေအးပုလင္းေတြျဖည့္ေနေသာ ဂြၽန္ေယာင္း Hyung က တေယာက္ထဲကမၻာပ်က္ေနေသာ ဘတ္ဟြၽန္းကုိ စူးစမ္းသလုိလွည့္ၾကည့္သည္။
ပိတ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ စာစုက်က္မယ္လုိ႔ ဖြားဖြားကုိလိမ္ေျပာၿပီး တကယ္ေရာက္ေနတာက ဂြၽန္ေယာင္း Hyung အလုပ္လုပ္တဲ့ minimart ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္ကတည္းက ေတြ႕သမွ်စာအုပ္ေတြေကာက္ထည့္၊ မနက္စာကုိအျမန္ဆံုးထုိးသြပ္ၿပီး Hyung ရွိတဲ့အရပ္ကုိေျပးလာခ်င္ေနတဲ့ ဒီေကာင္ေလးအျဖစ္က ဖြားဖြားတုိ႔အတြက္ထူးဆန္းႏုိင္ေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္။ အမည္မေဖာ္တတ္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈတခ်ဳိ႕က ဘတ္ဟြၽန္းကုိ Hyung နဲ႔ျမန္ျမန္ေတြ႕ပါေတာ့လုိ႔ ေစ့ေဆာ္ေနသလုိျဖစ္တာေၾကာင့္ Hyung အလုပ္စဝင္တဲ့ မနက္ ၈နာရီမတုိင္ခင္တည္းက ဆုိင္ေရွ႕ေရာက္ေနခဲ့တာမုိ႔လား။
" ငါေနာ္.... ငါ...စိတ္တုိလာၿပီေနာ္.. "
အိမ္စာေပးလုိက္တဲ့ ဆရာမက လူကုိဘယ္လုိေတြအထင္ႀကီးေနတာလဲ .. တစ္နာရီနီးပါးၾကာေအာင္တြက္ၾကည့္ထားတဲ့ ပုစာၦတခုကုိ အေျဖ သံုးမ်ဳိးေလာက္ထြက္ၿပီး ဒစ္လည္ေနတယ္ဆုိေတာ့ေလ။
" Hyung ေရ... ဘတ္ခြန္းနီး ရူးခ်င္ေနၿပီဗ် "
" ေခါင္းပူေနတာျဖစ္မယ္.. ခနနားလုိက္ပါလား "
မ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ လိေမၼာ္ရည္ဗူးကုိ ေကာက္ေမာ့လုိက္တဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းေရွ႕မွာ Hyung ဝင္ထုိင္သည္။ စိတ္ညစ္တုိင္းဆြဲဖြထားလုိ႔ အညိဳေဖ်ာ့ေရာင္ဆံပင္ေတြဖြာလန္က်ဲေနတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္း အေပအေတေလးကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ရင္း Hyung ၿပံဳးေနမလား မသိႏုိင္။ တေနကုန္ mask ႀကီးတပ္ထားရတာေရာ မမြန္းက်ပ္ဘူးလား... မေမာဘူးလားမသိ... မ်က္ႏွာကုိလူျမင္မွာစုိးရတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္က ဒဏ္ရာတခုတည္းေၾကာင့္ဟုတ္ပါ့မလားလုိ႔ေတြးရင္း သက္ျပင္းႀကီးခ်မိသည္။
မ်က္မွန္တပ္မထားေတာ့ေပမယ့္ ႏွဖူးထက္မွာေဝ့ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံသားနီနီေတြက မ်က္လံုးကုိတအားဖုံးထားျပန္ေတာ့ ကုိယ့္ေရွ႕မွာေရာက္ေနတာ လူမဟုတ္ဘဲ anime ထဲက character တေယာက္ေယာက္လုိ႔ေတာင္ထင္ရတယ္။
ဝယ္သူေတြေရာက္လာေတာ့လည္း ကုိယ့္အနားမွာၾကာၾကာမထုိင္ႏုိင္ဘဲ ေကာင္တာေျပးရတယ္။ ရပ္ကြက္အစြန္အဖ်ားမွာရွိတဲ့ minimart ေလးမုိ႔ လူရွင္းလိမ့္မယ္ထင္ခဲ့တာနဲ႔တျခားစီ..ဒီအတုိင္းအလုပ္ရႈပ္ေနဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ Hyung နဲ႔စကားၾကာၾကာေျပာဖုိ႔ အခြင့္အေရးသိပ္ရွိမယ္မထင္ဘူး။
" Hyung... ဘတ္ဟြၽန္းနီး ဘာကူရဦးမလဲ "
ေစ်းဝယ္သူအေဒၚႀကီး သံုးေယာက္နဲ႔စကားေျပာေကာင္းေနတဲ့ Hyung က ဘတ္ဟြၽန္းေျပာတာၾကားပံုမေပၚ။ ပစၥည္းေတြအိတ္ထဲထည့္ေပးရင္းက တဟဲဟဲရယ္လုိက္ေသးတာမုိ႔ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ မ်က္လံုးေတြေမွးစင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းကလည္းအလုိလုိဆူေထာ္ခ်င္လာသည္။
" ေစ်းထိပ္မွာ ဂဏန္းလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ႕လုိ႔ဝယ္လာခဲ့တယ္။ ခ်ဥ္စပ္ေလးခ်က္ခုိင္းၿပီး မနက္ျဖန္လာပုိ႔ခုိင္းလုိက္မယ္ သိလား "
" အာ...မဟုတ္တာပဲ။ အားနာစရာႀကီး "
" ဘာမွအားနာေနဖုိ႔မလုိဘူး။ အန္တီတုိ႔ အကူအညီလုိုတုိင္း ဂြၽန္ေယာင္း ကူေပးခဲ့တာေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္အေသးအဖြဲပါ "
" Nae... ဒါဆိုေကာင္းေကာင္းစားပါ့မယ္ "
" ၿပီးေတာ့ ဂြၽန္ေယာင္းေရ... ဒါေလး "
ေနာက္အန္တီႀကီးတေယာက္ေပးလာတဲ့ ေဆးဗူးျဖဴျဖဴေလးအား အထူးအဆန္းလုပ္ၾကည့္ေနတဲ့ Hyung ကုိ ေထာင့္တေနရာက ဘတ္ဟြၽန္းလက္ပုိက္ၿပီးၾကည့္ေနသည္။
ဘာလုိ႔မွန္းမသိ...Hyung ေဘးနားမွာ ဟီးဟီးဟဲဟဲျဖစ္ေနတဲ့ အန္တီႀကီးေတြကုိျမင္တုိင္း အလုိမက်တဲ့စိတ္ေတြ ဝင္ဝင္လာတတ္တယ္။
" ဘယ္လုိဒဏ္ရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမာ႐ြတ္မက်န္ေအာင္သက္သာတဲ့ေဆးလုိ႔ေျပာတယ္။ ကုိရီးယားနန္းတြင္းေဆးဆရာကုိယ္တုိင္ေဖာ္ထားတာမုိ႔ တကယ္အစြမ္းထက္တယ္တဲ့ "
" ဒဏ္ရာသက္သာၿပီး လူေခ်ာေလးျပန္ျဖစ္သြားရင္ အန္တီတုိ႔ကုိေမ့မသြားရဘူးေနာ္ "
" ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့..
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
လက္ထဲက ေဆးဗူးေလးကုိေသခ်ာၾကည့္ရင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္တဲ့ Hyung ကုိျမင္ေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းရင္ထဲ တမ်ဳိးႀကီးခံစားရသည္။ တကယ္ပဲ... Hyung မ်က္ႏွာက မီးေလာင္ဒဏ္ရာဟာ ဘာနဲ႔မွမေပ်ာက္ေတာ့ေအာင္ အႀကီးႀကီးျဖစ္ခဲ့တာလား။
ဘယ္အခ်ိန္တည္းကရွိေနခဲ့တာလဲ...ဘယ္ေလာက္ထိဆုိးဝါးလြန္းလုိ႔ mask ႀကီးကိုေန႔ေန႔ညညတပ္ထားရတာလဲ... ေရေလးတခါေသာက္၊ မုန္႔ေလးတခုစားဖုိ႔ကုိ အေနာက္ဖက္စတိုခန္းထဲဝင္ဝင္သြားရတာမပင္ပန္းဘူးလား...ခင္မ်ားရဲ႕ ရုပ္သြင္အစစ္ကုိျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ထိေစာင့္ရဦးမွာလဲ။
ခင္မ်ားက က်ေနာ္ေစာင့္ေနခဲ့ရတဲ့ ဦး မဟုတ္ပါဘူး...ဦးနဲ႔ အေနအထုိင္အေျပာအဆုိခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ ေနာက္လူတေယာက္ပါလုိ႔ confirm လုပ္ႏုိင္မယ္အခ်ိန္က ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမလဲ မသိႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိပဲ။
" ေကာင္းေကာင္းသြားပါ .... "
အန္တီႀကီးေတြထြက္သြားေတာ့ ျခင္းေတာင္းတလံုးပုိက္ၿပီး စတုိခန္းထဲဝင္သြားျပန္တဲ့ Hyung ကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းလုိက္ၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ဳိးစံုနဲ႔ ခ်ာခ်ာလည္ေနရသည္။ အေနေအးလြန္းတဲ့ Hyung အက်င့္ကုိသတိထားမိတာေၾကာင့္ အလုိက္ကန္းဆုိးမသိပါဘဲ အနားနားတြယ္ကပ္ေနတတ္တဲ့ ဒီေကာင္ေလးကုိ စိတ္မဆုိးပါေစနဲ႔လုိ႔ဆုေတာင္းရံုကလြဲၿပီး ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ။
* ကလင္ *
ဝယ္သူတေယာက္ဝင္လာတာျမင္ေတာ့ အေတြးစျဖတ္ၿပီး စာထဲစိတ္ႏွစ္ၾကည့္လုိက္တာ အဆင္မေျပ။ ေနာက္က်ိႏုိင္လြန္းတဲ့စိတ္ထဲမွာ Hyung အငုိက္မိခ်ိန္ကုိဖမ္းၿပီး မေတာ္တဆလုိလိုနဲ႔ mask ဆြဲျဖဳတ္ဖုိ႔ ႀကံစည္မိေနသည္။
" ဝန္ထမ္းေကာင္ေလး ဘယ္သြားလဲ "
" Nae ?? ဂြၽန္ေယာင္း Hyung လား...
သူ စတုိခန္းထဲမွာခင္မ် "
" မင္း... မင္းက ... "
ဘတ္ဟြၽန္းကုိျမင္ေတာ့ အံ့အားသင့္တဲ့ရုပ္သြင္နဲ႔ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ၿပီးမွ သူမဟုတ္သလုိလုိ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတဲ့ ထုိဦးေလးႀကီးကုိတခါမွမျမင္ဖူးတာေသခ်ာသည္။
" အာေညာ္ဟာဆယ္ေရာ္..
ပတ္ခ္ဘတ္ဟြၽန္းလုိ႔ေခၚပါတယ္....
ဂြၽန္ေယာင္း Hyung နဲ႔ခင္ေနေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ စာက်က္... "
* ကလင္ ! *
ကြကုိယ္ မိတ္ဆက္လုိ႔ေတာင္မၿပီးေသး... ခ်က္ခ်င္းႀကီးေက်ာခုိင္းသြားတဲ့ ဦးေလးႀကီးကဆုိင္အျပင္ဖက္ေတာင္ေရာက္သြားပါေရာလား။
တခုခုေတာ့တကယ္ထူးဆန္းတယ္... အခုမွေတြ႕ဖူးတဲ့ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ေလ... လူအေကာင္လုိက္ႀကီးထုိင္ေနတာကုိမွ မရွိတဲ့သူလုိမ်ဳိး သေဘာထားၿပီးျပန္ထြက္သြားတာမဟုတ္လား။ စကားလည္းတလံုးမွမမွားမိပါဘဲ.. အသားလြတ္ႀကီးရယ္..
အေအးပုလင္းေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔ Hyung ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အျဖစ္အပ်က္အကုန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ဦးေလးႀကီးျဖစ္မွာပါတဲ့... ေကာင္တာမွာဝန္ထမ္းမရွိလုိ႔ ေဒါကီးသြားပံုရတယ္..ဆူခံထိေတာ့မွာပဲလုိ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ေျပာေနတဲ့ Hyung ကုိလည္း ဘတ္ဟြၽန္းမသကၤာျပန္ဘူး။
ဘာလုိ႔မွန္းမသိ...Hyung နဲ႔ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ေန႔ကစၿပီး အရာရာဟာ သဘာဝမက်ေတာ့ဘူး။ သူေရာကုိယ္ေရာ...ပတ္ဝန္းက်င္ကလူတခ်ဳိ႕ေရာ... ရွဴရိႈက္ေနရတဲ့ေလထုႀကီးကပါ ေျပာင္းလဲခ်င္သလုိလုိ ခံစားရေစတယ္။
" ဘတ္ဟြၽန္း ... "
ေရွ႕မွာလာခ်ေပးတဲ့ ေန႔လည္စာထမင္းဗူးေလးေၾကာင့္ Hyung ကုိျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္းေလး ေငးမိသြားတယ္။ သူကေတာ့တည္ၿငိမ္စြာပဲ ထမင္းထားတဲ့အကန္႔ေလးမွာ ဇြန္းတပ္ေပးၿပီး ေရတခြက္ငွဲ႔ေပးလာတယ္။
" ဒီေန႔လာမယ္ဆုိလုိ႔...တေယာက္စာပုိခ်က္လာတာ "
" အာ...အမ်ားႀကီး "
" မ်ားမ်ားစားၿပီး စာၾကဳိးစားရမယ္ေနာ္ "
" Hyung ေရာ... တူတူလာစားေလ "
" ခုေလးတင္စားၿပီးၿပီ.. "
" ဘယ္မွာစားလုိက္တာလဲ...သိေတာင္မသိဘူး "
" စတုိခန္းထဲမွာအလုပ္လုပ္ရင္းစားလုိက္တာ...
ဒီေန႔ အလုပ္မ်ားမယ္ထင္လုိ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ "
~ ေတြ႕လား....ကုိယ္နဲ႔ အတူတူထုိင္စားရင္ ႏူမွာဝဲစြဲမွာက်လုိ႔ သူတေယာက္တည္းအရင္စားတယ္တဲ့ေလ။
မုန္းလုိက္တာလုိ႔ အက်ယ္ႀကီးေအာ္လုိက္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ဆုိင္ကုိ ေနာက္ထပ္မလာဖုိ႔ ေျပာလုိက္မွာစုိးတာနဲ႔ ေဒါသေတြ လည္ေခ်ာင္းထဲျပန္ျမဳိခ်လုိက္ရတယ္။
" ေကာင္းေကာင္းစားပါမယ္.... "
အေရာင္စံုတဲ့ ဟင္းသံုးမ်ိဳးကေမႊးၾကဳိင္ေနေတာ့ ဇြန္းေလးေကာက္ကုိင္ၿပီးဘယ္ကစစားရမလဲစဥ္းစားေနတုန္း ခ်က္ခ်င္းႀကီး အေရွ႕ကထ.သြားတဲ့ Hyung ကုိ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
" ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ "
" အရည္ဟင္းမပါတာ အခုမွသတိရလုိ႔
ေခါက္ဆြဲ ျပဳတ္ေပးမယ္ "
နားထဲမွာရုိက္ခတ္သြားတဲ့စကားသံေတြက Hyung ေျပာတာလား...ဦး ေျပာခဲ့တာလား...မသဲကြဲေတာ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။
* ဘတ္ဟြၽန္းနီးက အရည္ဟင္းမပါရင္ မစားတတ္ဘူးဆုိတာသိလုိ႔ ဟင္းခ်ဳိခ်က္နည္း ငါးဆယ္ေက်ာ္သင္ထားတယ္။ Omma ေရာ ဘယ္ႏွမ်ဳိးခ်က္တတ္လဲ...သားနဲ႔ၿပိဳင္ခ်က္မလား *
အဲ့ေန႔က ဦး ေလ... ဖြားဖြားကုိသြားစ.လုိ႔ စိတ္ဆုိးၿပီး ေခါင္းေခါက္ခံရတာမွတ္မိေသးတယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးမတုိင္ခင္ညတုန္းက သားအမိႏွစ္ေယာက္ဟင္းခ်က္ျပဳိင္လုိက္ၾကတာ...ဟင္းပြဲေတြ စားပြဲဝုိင္းမွာမဆန္႔လုိ႔ ဆုိင္ထဲက စားပြဲခံုႀကီးေျပးယူရေသးတယ္မုိ႔လား။
႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူတူေနလာခဲ့တဲ့သူတေယာက္လည္းမဟုတ္ပါဘဲ.. ဟင္းခ်ဳိမပါရင္ က်ေနာ္ထမင္းမစားတတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ Hyung ကုိ ဘယ္သူမ်ားေျပာျပခဲ့ပါသလဲ။
" စားခါနီးမွ ထပ္ေစာင့္ခုိင္းရလုိ႔ Mian....
သံုးမိနစ္ေလာက္ဆုိရပါၿပီ "
က်ေနာ္ၾကဳိက္တတ္တဲ့ တံဆိပ္နဲ႔ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဗူးကုိမွ ေရေႏြးထည့္ၿပီးယူလာခဲ့ပါလုိ႔ Hyung ကုိ ဘယ္သူမ်ား လမ္းညႊန္လုိက္ပါသလဲ။
" အာ...ကင္မ္ခ်ီယူလာဖုိ႔ ေမ့ေနတာ..
ready made ဗူးရွိတာပဲ "
က်ေနာ္အမုန္းဆံုး သခြားသီးထည့္ထားတဲ့ ကင္မ္ခ်ီဗူးေတြအမ်ားႀကီးရွိတာကုိမွ သခြားသီးလံုးဝမပါတဲ့ဗူးကုိေသခ်ာၾကည့္ၿပီးေ႐ြးလာခဲ့ပါလုိ႔ Hyung ကုိ ဘယ္သူကသင္ေပးခဲ့တာျဖစ္မလဲ။
~ တုိက္ဆုိင္တယ္ဆုိတာထက္ကုိပိုပါတယ္ အန္းဂြၽန္ေယာင္းရွီ...
ခင္မ်ားက ဦး မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ ဦးနဲ႔အေနနီးခဲ့သူတေယာက္မ်ားျဖစ္ေနမလားဆုိတဲ့ သံသယအစုိင္အခဲဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ပုိပုိၿပီး ႀကီးထြားလာေနပါတယ္။
Hyung အသံနဲ႔ရုပ္သြင္က ဦးနဲ႔ကြဲျပားေနရင္ေတာင္မွ ဦး ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိေသးတယ္မုိ႔လား။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ လိမ္ညာထားရသလဲ မသိႏုိင္ေပမယ့္.... အနားမွာအတူတူရွိေနဖုိ႔တစ္ခုတည္းအတြက္နဲ႔ အရာရာခြင့္လႊတ္ေပးဖုိ႔အသင့္ျပင္ထားၿပီးသားသူကုိ ထပ္ၿပီးမႏွိပ္စက္သင့္ပါဘူး။
" Hyung ... "
" အင္း "
" ဒီ mask ႀကီး..ျဖဳတ္ေပးပါ "
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဗူးအဖံုးလွန္ေနတဲ့ သူ႔လက္ေတြရပ္တန္႔သြားတယ္။ သူခုိးလူမိသလုိမ်ဳိး တလႈပ္လွပ္တခါခါျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ဝန္းရိပ္ေတြက အေဝးတေနရာကုိေရွာင္ဖယ္ဖုိ႔ၾကဳိးစားတယ္။
" မ်က္ႏွာက..ဘာျဖစ္ထားမွန္းသိရက္နဲ႔..
တမင္ အစားအေသာက္ပ်က္ေအာင္ ဘာလုိ႔ၾကည့္မွာလဲ "
" ဘာလုိ႔လဲ... သရဲနဲ႔တူေနလုိ႔လား
က်ေနာ္ ေသြးနည္းတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူးေနာ္ "
" သရဲထက္ဆုိးမယ္ထင္တယ္ "
စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေပးလုိက္တဲ့အခါ ဘာမွမဟုတ္သလုိပံုနဲ႔ ရယ္သြမ္းေသြးေနျပန္တဲ့ Hyung က ဟင္းေတြေအးမသြားခင္ ျမန္ျမန္စားဖုိ႔ေျပာရင္း စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲျပန္တယ္။
" အဲ့လုိျငင္းပစ္ေနတုိင္း က်ေနာ္လက္ေလွ်ာ့မယ္ထင္လား Hyung "
" ဟုတ္ပါၿပီ...ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းေပါ့ "
" ဘာလုိ႔လဲ.. က်ေနာ႔မွာ Hyung မ်က္ႏွာကုိျမင္ရဖုိ႔အခြင့္အေရးမရွိဘူးလား။ Hyung နဲ႔က်ေနာ္ကသူစိမ္းေတြမွမဟုတ္တာ...ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ထိျဖစ္ေနတာလဲ။
" ဘတ္ဟြၽန္း.... "
" က်ေနာ႔အေပၚမွာ တခုခုဖံုးကြယ္ထားတာမရွိဘူးဆုိရင္ Hyung မ်က္ႏွာကုိိဒီလုိႀကီးအုပ္ထားပစ္စရာမလုိဘူး...ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနလုိ႔ မျပႏုိင္ဘူးဆိုတာလည္းအဓိပၸါယ္မရွိဘူး Hyung... အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းေပးႏုိင္ရင္ေပး ...မေပးႏုိင္ရင္က်ေနာ္... "
" ေတာ္ေလာက္ၿပီ ... "
* ဒုန္း !!! *
ခ်က္ခ်င္းထရပ္လုိက္သူရဲ႕ လက္သီးျပင္းတခ်က္က စားပြဲခံုေပၚအရွိန္ျပင္းစြာက်ေရာက္လာေပမယ့္ တစက္ကေလးမွ တြန္႔မသြားတဲ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိလည္းအံ့ၾသလို႔မဆံုး။
" စားၿပီးျမန္ျမန္ျပန္ေတာ့.... ဒီမွာအလုပ္မ်ားတယ္ "
" မစားႏုိင္ဘူး....ျပန္လည္းမျပန္ဘူး "
" ဟာ့... ဘာလုိ႔ဒီေလာက္ထိေခါင္းမာေနရလဲ "
" Hyung မ်က္ႏွာျမင္ၿပီးရင္ ဒါေတြအကုန္စားမယ္...အိမ္လည္းျပန္မယ္... mask ခြၽတ္မျပမခ်င္းေတာ့ Hyung ဘာပဲခုိင္းခုိင္း က်ေနာ္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး "
" ဘတ္ဟြၽန္း... မင္း... "
" ဘာလဲ... ဆုိင္ကေမာင္းထုတ္မလုိ႔လား။
ဒီဆုိင္က Hyung အပုိင္မဟုတ္ဘူးေနာ္..ဒီခံုမွာ လူတုိင္း ထုိင္ေနခြင့္ရွိတယ္.. တေန႔လံုးတညလံုးထုိင္ေနလည္း Hyung မွာႏွင္ထုတ္ပုိင္ခြင့္မရွိဘူးဆုိတာ သိထားလုိက္ "
ေဒါသအဟုန္ရဲ႕ေနာက္မွာ ကပ္လုိက္လာေတာ့မယ့္ စကားလံုးတခ်ဳိ႕ကိုလည္ေခ်ာင္းထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ကြယ္ေစလုိက္ရင္း လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္မိသည္။ ထမင္းဗူးကုိအဖံုးျပန္ဖံုးလုိက္တဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕လက္ေတြကတုန္ယင္စြာပဲ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဗူးကုိလည္းအေဝးတြန္းပစ္သည္။
" Mask ခြၽတ္ျပတဲ့အခ်ိန္မွ ထမင္းစားမယ္ "
" မင္း...အိမ္ျပန္ေတာ့ "
" မျပန္ႏုိင္ဘူး !! "
" က်စ္.... ေခါင္းမမာနဲ႔ကြာ "
" အဲ့တာဆုိ Hyung လည္း ေခါင္းမာမေနနဲ႔။ က်ေနာ္ေတာင္းဆုိတာ ခုခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပး "
" အရမ္းဆုိး႐ြားတယ္လုိ႔ ေျပာၿပီးၿပီမဟုတ္လား ...
မင္းနဲ႔ေတာ့ ခက္တယ္"
" Hyung ရုပ္ကေၾကာက္ဖု႔ိေကာင္းလြန္းလုိ႔ က်ေနာ္ထြက္ေျပးသြားမွာစုိးတာလား။ Hyung မ်က္ႏွာအေၾကာင္းေတြ သူမ်ားကုိျပန္ေျပာမွာစိုိးေနရင္ေတာ့ ဒါ..က်ေနာ႔ကုိ အထင္ေသးတာပဲ... အဲ့လုိလူစားေတြထဲ က်ေနာ္လံုးဝမပါဘူး "
တကယ္ပဲ... ဒီကေလးရဲ႕မ်က္ကြယ္တေနရာရာမွာ ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေနခ်င္ပါတယ္ဆုိမွ ဘာေၾကာင့္မ်ား နီးစပ္ဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာရသလဲလုိ႔ ဘုရားသခင္ကုိတုိင္တည္၍သာ အျပစ္ဆုိခ်င္ေတာ့သည္။
" တခါေလာက္ပဲေလ...ေနာ္...
ဘာႀကီးပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန..
ဒီမ်က္ႏွာကုိ တခါေလာက္ၾကည့္ခြင့္ေပးပါေနာ္..Hyung ေနာ္... "
လြန္ခဲ့တဲ့မိနစ္ပုိင္းေလးမွာ ျခေသၤ့ေလးတေကာင္လုိ မာန္ဖီေနခဲ့တဲ့ ပုစိေလးက အခုေတာ့ ေခြးေပါက္ကေလးလုိ တအီအီနဲ႔ ခြၽဲေျပာေလးေျပာကာ အနားတုိးကပ္လာေတာ့သည္။
" မ...လုပ္နဲ႔လုိ႔ေျပာေနတယ္...
ပတ္ခ္ဘတ္ဟြၽန္း !! "
လက္ေသးေသးေလးေတြရဲ႕ သြက္လက္မႈကုိသိၿပီးသားမုိ႔ အေနာက္ကုိဆုတ္ကာဆုတ္ကာနဲ႔ ေရွာင္လုိက္တဲ့အခါ ခ်ယ္ရီပြင့္ေရာင္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးထက္မွာ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခု...
" ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ျငင္းသြားေတာ့မယ္ပံုပဲ...
ရတယ္ေလ... ပတ္ခ္ဘတ္ဟြၽန္းက ဘယ္လုိေကာင္မ်ဳိးလဲဆုိတာ Hyung သိေအာင္ျပမယ္ "
ခံုမွာျပန္ထုိင္ၿပီး စာအုပ္ဖြင့္ကာ သဲႀကီးမဲႀကီးတြက္ခ်က္ေနျပန္တဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းက သူျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ထမင္းဗူးကုိ အေဝးတေနရာတြန္းထုတ္သည္။ ေခါက္ဆြဲဗူးနဲ႔ကင္ခ်ီဗူးကုိေတာ့ အလ်င္အျမန္ေကာက္ယူကာ အမႈိက္ပံုးထဲပစ္ထည့္လိုက္တာမုိ႔ စကားသံေတြဆြံ႕အကုန္ရသည္။
" မင္း...ဘာလုပ္တာလဲ "
" မရုိးသားတဲ့လူကေကြၽးတာမလုိ႔... မသတီလုိ႔ မစားတာ "
" လူႀကီးကုိ ေစာ္ကားလြန္းေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ အခု ခ်က္ခ်င္းအိမ္ျပန္ေတာ့.."
" က်ေနာ႔ကုိအမိန္႔ေပးရေအာင္ ခင္မ်ားက ဘာေကာင္မုိ႔လဲ။ ေဟာဒီ့ minimart ရဲ႕ပုိင္ရွင္ကုိယ္တုိင္က ထြက္သြားဖုိ႔လာမေျပာမခ်င္း ဒီေနရာက လံုးဝမေ႐ြ႕ႏုိင္ဘူး !!! "
သူ႔ဖက္ကုိ တခ်က္ေလးေတာင္လွည့္မၾကည့္ဘဲ တည္ၿငိမ္ႏုိင္လြန္းတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းဆီက * ခင္မ်ား * ဆုိတဲ့အေခၚအေဝၚႀကီးကုိ ခါးသက္စြာနားေထာင္လုိက္ရျပန္သည္။ တံု႔ျပန္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ စကားလံုးရွာမရတဲ့သူ႔ကုိယ္သူ မုန္းတီးစြာနဲ႔ ထုရုိက္ပစ္ခ်င္ေတာ့သည္။
တဖက္က ဥေပကၡာျပဳပစ္လုိက္ေတာ့လည္း သူ႔အေနနဲ႔ဘာမွေျပာစရာမရွိ။ ျမင္သမွ် ေတြ႕သမွ်အလုပ္ေတြသာ သိမ္းႀကံဳးလုပ္ေနလုိက္သည္။ ေငြရွင္းေကာင္တာကအလုပ္အားရင္ ပစၥည္းေတြလုိက္ထည့္သည္။ အမွာစာရင္းေတြလုပ္ၿပီး အခ်ိန္နည္းနည္းအားတာနဲ႔ တဆုိင္လံုးသန္႔ရွင္းေရးလုိက္လုပ္သည္။ ဘတ္ဟြၽန္းရွိေနတဲ့ ထုိင္ခံုေလးေတြနားကလြဲရင္ေပါ့။
တစ္ေန႔ခင္းလံုးေနလုိ႔ စကားတခြန္းေတာင္မေျပာေတာ့တဲ့သူေတြၾကားမွာ minimart တခုလံုးေအးစက္ေနသေယာင္ထင္ရသည္။ ေနလည္စာလြတ္သြားရင္ ဗုိက္ေအာင့္တတ္တဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းကလည္း သူ ျပင္ဆင္လာေပးတဲ့ ထမင္းဗူးကုိ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မထိ။ လြယ္အိတ္ထဲပါလာတဲ့ေရဗူးႀကီးကုိသာ ခနခနေမာ့ေသာက္သည္။အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပျခင္းတမ်ဳိးပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္လုိက္ေတာ့ စိတ္ေျပေလာက္တဲ့အခ်ိန္ကုိေစာင့္ၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ ေခ်ာ့ေမာ့ေကြၽးဖုိ႔ၾကဳိးစားေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ေသးပါ။
သူ႔အနားကပ္ဖုိ႔ျပင္ရံုရွိေသး... မီးဝင္းဝင္းေတာက္ မ်က္လံုးေလးတစံုနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လုိက္တာမုိ႔ လူတကိုယ္လံုးျပာက်ၿပီး တပ္ေခါက္လာရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ စာလုပ္ရင္း အလုိမက်တဲ့အခါ တၿဗိၿဗိဆြဲၿဖဲလာတဲ့ စာ႐ြက္ဆုတ္သံေတြကလည္း သူ႔အေရျပားေတြနဲ႔မွားၿပီး ဆြဲဆုတ္ေနသလုိထင္ရတာမုိ႔ ၾကက္သီးေတြထရတာလည္း အခါခါပါပဲေလ။
ဗုိက္ကေလးေအာင့္ေနသလုိ အၾကာႀကီးဖိေနၿပီးမွ ခံုေပၚမ်က္ႏွာအပ္ထားျပန္တဲ့အဆုိးအေပေလးေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာခဲဆြဲထားသလုိေလးလံလာျပန္သည္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ကစၿပီး ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့လုပ္တတ္တာေလးမွန္းသိၿပီးသားဆုိေတာ့လည္း ဒီမ်က္ႏွာေပၚက mask ကုိျဖဳတ္မေပးမခ်င္း ထမင္းစားမွာလည္းမဟုတ္သလုိ အိမ္ျပန္ဖုိ႔လည္းေျပာမရမွာက်ိန္းေသသည္။ ေခ်ာ့ေျပာလုိ႔ရႏုိင္မယ့္နည္းလမ္းကို အႀကံအုိက္စြာစဥ္းစားရင္း ညေနေစာင္းလာတဲ့အထိ ဘာလုပ္လုိ႔ဘာကုိင္ရမွန္းမသိတဲ့သူ႔ကုိ ညေနပုိင္းအလုပ္ဝင္ေပးမည့္ သူငယ္ခ်င္းက ထူးဆန္းသလုိၾကည့္သည္။
" ေဟ့ေရာင္... ငါေရာက္လာၿပီေလကြာ..."
" ေအး...သိတယ္ "
" ဘာလုပ္ေနတာလဲ...ျပန္ဖုိ႔မျပင္ေသးဘူးလား "
စိတ္မပါတပါနဲ႔ေကာက္လြယ္လုိက္တဲ့ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိေက်ာ္ၿပီးၾကည့္လုိက္ေတာ့ စားပြဲခံုေပၚမွာေခါင္းေလးတင္ထားတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းနီးက မွန္ျပတင္းအျပင္ဖက္ကုိ ေငးေမာေနခဲ့သည္။ နာက်င္မႈကုိအတိုင္းသားေဖာ္ျပေနသည့္ မ်က္ဝန္းေလးေတြကုိမျမင္ရက္တာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြကုိ ကေလးငယ္ရွိရာ ဦးတည္လုိက္သည္။
" ထေတာ့.... အိမ္ျပန္ရေအာင္ "
" ဦး... လာေခၚမွ ျပန္မယ္ "
အသံတိမ္တိမ္ေလးနဲ႔အေျဖေပးလုိက္တဲ့အခါ ပူေႏြးလာတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္စြမ္းကုိ သစၥာေဖာက္ၾကသည္။ တသိမ့္သိမ့္ရႈိက္ငုိခ်င္လာတဲ့ ဆုိ႔နင့္မႈေတြျပည့္ႏွက္လာတဲ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာေရာ... တေန႔လံုး ဘာမွမစားထားလုိ႔ ေအာင့္တာလား... ဆုေတာင္းထားသမွ်မျပည့္ႏုိင္လုိ႔ နာက်င္ေနရတာလားဆုိတာ မသဲကြဲႏုိင္။
" ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ ဦးက စစ္မႈထမ္းေနတုန္းေလကြာ။ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြမေျပာဘဲ အိမ္ျပန္ရေအာင္ေနာ္ "
~ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြတဲ့လား...
ဟုတ္မွာပါ ... မျဖစ္ႏုိ္င္တာေတြ...
ခုခ်ိန္ကစၿပီး. .. ရပ္တန္႔သင့္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ေသလုေအာင္ သတိရေနတာမွန္ေပမယ့္ ဦးနဲ႔ဆင္တူတဲ့လူတေယာက္ကုိေတြ႕ၿပီး စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေနတာေတြ ဒီမွာပဲအဆံုးသတ္လုိက္ပါေတာ့။
ဦးက ဘယ္နားမွာရွိမွန္းသိထားေပမယ့္ မယံုရဲတဲ့အျဖစ္ဆုိေတာ့လည္း ကုိယ့္အေပၚကာကြယ္ေပးတတ္တဲ့ Hyung ကုိ ဦး လုိ႔ထင္ၿပီး မလုပ္သင့္တာေတြလုပ္ခုိင္းမိသြားတယ္။ ကုိယ့္မွာရွိတဲ့အျပစ္အနာအဆာကုိ ဘယ္သူကထုတ္ျပခ်င္ပါ့မလဲဆိုတာမ်ဳိး မေတြးမိဘဲ စကားၾကမ္းၾကမ္းေတြေျပာမိသြားတဲ့ ဒီေကာင္ေလးကုိ တသက္လံုးခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ေတာ့...
Hyung ကုိျမင္တုိင္း ဦးကုိသတိရေနတတ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ နာက်င္ရလြန္းလုိ႔ ေနာက္လည္း ဘယ္ေသာအခါမွ Hyung နဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ၾကဳိးစားပါ့မယ္။ ဘတ္ဟြၽန္းဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ဒီေန႔ကစၿပီးေမ့ပစ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္မိမွာပါ Hyung...
" လုိက္မပုိ႔ပါနဲ႔ "
Hyung ကုိေနာက္ခ်န္ထားၿပီး အိမ္ျပန္လမ္းေပၚေလွ်ာက္လာတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ ေလးကန္လြန္းေနတာပဲ။ မနီးမေဝးမွာ Hyung လုိက္လာမယ္ဆုိတာ သိေနတဲ့ၾကားထဲ...ဒီမ်က္ရည္ေတြကလည္း က်ေနာ္ေသၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ခမ္းေတာ့မယ္ ထင္တာပဲ။
" မုိး ႐ြာေတာ့မွာနဲ႔တူတယ္ ... "
ေကာင္းကင္မွာ လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္တခ်ဳိ႕ယွက္သန္းလာတဲ့ ျမင္ကြင္းကုိေမာ့ၾကည့္ရင္း လက္လွမ္းမီရာပန္းေလးတပြင့္ ခူးလုိက္တယ္။ ကန္ေရျပင္နံေဘးက ခံုတန္းေလးေပၚဝင္ထုိင္ကာ ျဖဴလြလြပြင့္ဖတ္ငယ္ေလးေတြ တခုၿပီးတခု ေႁခြခ်ေနမိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားဆီကလည္း ဆုေတာင္းသံတခ်ဳိ႕သီကံုးရင္းနဲ႔ေပါ့...
" ဦး ျပန္လာေတာ့မယ္.
ဦး....ျပန္မလာေသးဘူး "
~ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေသးေသးေလးကုိ အခုထိဆုပ္ကုိင္ထားေသးတာလား ဘတ္ဟြၽန္းရယ္...
ကုိယ့္အေပၚ မခ်စ္မႏွစ္သက္လုိ႔ ပစ္သြားတဲ့သူကုိမွ
မင္းႏွယ္...
ဝဋ္ေႂကြးေတြႀကီးလုိက္တာ...
" ဘတ္ဟြၽန္းေလး... မုိး႐ြာေတာ့မယ္
အိမ္ျပန္ရေအာင္ေနာ္ "
~ Hak... ဒီလူႀကီးရဲ႕ဦးေႏွာက္မွာ ဘာေတြမွားယြင္းေနတာလဲ
သူ႔အလုပ္ေနရာထိေရာက္လာၿပီး အလုိက္ကန္းဆုိးမသိစြာနဲ႔ ဆူပူေဆာင့္ေအာင့္ေနခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးတေယာက္.... ေျခဦးတည့္ရာသြားတဲ့ေနာက္က မရပ္တမ္းလုိက္လာၿပီး အိမ္ျပန္ဖုိ႔နားခ်ေနတယ္တဲ့လား။
" ျပန္ဖုိ႔ အိမ္မွမရွိတာပဲ...
ဦး မရွိတဲ့ေနရာက အိမ္မွမဟုတ္တာ "
ခံုတန္းေပၚလွဲခ်ၿပီး ၾကယ္ေလးေတြေရတြက္ဖုိ႔ျပင္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ရူးသြပ္မႈတခုကုိ ရွာေတြ႕လုိက္တာမုိ႔ ေလွာင္ရယ္မိလိုက္တယ္။ မိုး႐ြာခါနီးအခ်ိန္မုိ႔ တိမ္ညဳိတိမ္လိပ္ေတြဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ညေကာင္းကင္ယံမွာ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ၾကယ္ေတြရွိေနပါ့မလဲ။
" ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ ဦးက စစ္မႈထမ္းၿပီး ျပန္လာတာကုိ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ေစာင့္ေနရမွာေလ "
" စစ္မႈထမ္းတယ္လုိ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး မိန္းမယူသြားတာေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ စာပုိ႔တာ လက္ေဆာင္ပုိ႔တာက သူ႔ကုိယ္စားတျခားသူလုပ္ေပးလုိ႔ရေနတာပဲ... အဆံုးထိစဥ္းစားလုိက္ရင္ တေနရာရာမွာ ေသသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေခ်တခု.."
" စိတ္ထဲထင္တုိင္း ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေလကြာ "
" ဘာျဖစ္လုိ႔ အရာရာအမိန္႔ေပးခ်င္ေနတာလဲ။ က်ေနာ႔ကုိ လုိက္ပုိ႔စရာမလုိဘူး... ဒီအတုိင္းလႊတ္ထားေပးပါလုိ႔ ေျပာၿပီးသားကုိ စိတ္ေနာက္ေအာင္လာလုပ္ေနတယ္ "
Hyung နဲ႔ဆန္႔က်င္ဖက္အရပ္ကုိလွည့္အိပ္တဲ့အခါ လြယ္အိတ္ထဲက ဖုန္းေလးတုန္ခါလာတာသိတယ္။ မုိး႐ြာေတာ့မွာမို႔ ဖြားဖြားတေယာက္စိတ္ပူေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္လည္း ဦး အတြက္စိတ္ပူေပးခ်င္တယ္...အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္လာဖုိ႔ေျပာခ်င္တယ္... ဖုန္းအဆက္အသြယ္သာရွိခဲ့ရင္ ေနရက္တုိင္း မနားတမ္းေျပာေနမယ့္စကားက အိမ္ကုိအျမန္ဆံုးျပန္လာဖုိ႔ပါပဲ။
ဦး မရွိတဲ့ အခ်ိန္တႏွစ္တာအတြင္းမွာ တလူးလူးတလွိမ့္လွိမ့္ တငုိငုိတရယ္ရယ္နဲ႔ ၾကဳိးစားရွင္သန္ခဲ့တာ... စိတ္အားတင္းထားခဲ့တာေတြ အကုန္လံုးက Hyung နဲ႔သိခြင့္ရတဲ့ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာပဲ တစ္စစီက်ဳိးေၾကပ်က္ဆီးရပါၿပီ။
ေမေမ မရွိေတာ့တဲ့အေၾကာင္း သိသြားတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဘယ္ေတာ့မွထပ္ၿပီး မနာက်င္ရပါေစနဲ႔ ... တေယာက္တည္း အထီးမက်န္ရပါေစနဲ႔... တစံုတေယာက္ကုိ လြမ္းဆြတ္မေနရပါေစနဲ႔ လုိ႔ ဆုေတာင္းခဲ့သမွ်အရာရာကုိ ဘုရားသခင္က မၾကားဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။
ေဟာ... မုိးစက္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲက်လာၿပီပဲ ..
မုိးမိတုိင္းဖ်ားတတ္တဲ့ က်ေနာ႔ကုိ စိတ္ပူေပးမယ့္သူမရွိႏုိင္ေတာ့လည္း ဒီမုိးဒီေရထဲမွာ အၾကာႀကီးေနလုိက္လုိ႔ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။
အျပင္းဖ်ားၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာသတိလစ္သြားရင္ လြမ္းတယ္ဆုိတာ ဘာမွန္းသိေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ မရွဴႏုိင္မကယ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး အသက္ကေလးပါ ထြက္သြားရင္ ပုိေကာင္းတာေပါ့...တစ္ဘဝလံုးစာၿငိမ္းခ်မ္းသြားေရာ..
" ဟင္...ဘာႀကီး "
" မုိးမစုိေစနဲ႔...ဖ်ားလိမ့္မယ္ "
ပက္လက္လွဲေနတဲ့ လူေပၚကုိဖံုးအုပ္ေပးလိုက္တာက အဝတ္ထူထူႀကီးတခု... အတိအက်ေျပာရရင္ေတာ့ ခုနအိမ္ျပန္လမ္းမွာ Hyung ဝတ္ထားတဲ့ long coat အျပာရင့္ႀကီးနဲ႔တူတာပဲ။
" ေဟာလ္... ခင္မ်ားက stalker လား...
ဒီေနရာမွာ အလုိမရွိဘူးလုိ႔ ေျပာၿပီးသားေလ "
" ဒါ... ျပည္သူပုိင္လမ္းမေဘးက ခံုတန္းပဲ...
ႏွင္ခ်တုိင္းထြက္သြားစရာမဟုတ္ဘူး "
က်ေနာ႔ေျခေထာက္ေတြကို ခံုေနာက္မွီနဲ႔ကပ္ခိုင္းၿပီး အတင္းဝင္ထုိင္တဲ့လူရွည္ရွည္ႀကီးက ႏုပ္ႏုပ္စင္းခ်င္စရာေကာင္းလြန္းေနတယ္။ဆုိင္မွာတုန္းက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြအတုိင္း ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီးျပန္ေျပာေနလုိက္တာ မိန္းမႀကီးက်လို႔ ...
" ခင္မ်ားအက်ႌႀကီး ေရစုိၿပီးစုတ္သြားရင္ ေလ်ာ္မေပးႏုိင္ဘူးေနာ္။ က်ေနာ္က မိဘမဲ့...အေမမရွိဘူး။ အေဖကေထာင္ထဲမွာ...က်ေနာ႔ကုိ ေမြးစားတဲ့သူကလည္း ထြက္ေျပးၿပီထင္တာပဲ။ ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ေရာက္မွန္းမသိလုိ႔... ဒီေန႔ကစၿပီး ဒီေနရာေလးမွာ ေတာင္းစားေတာ့မယ္ "
" ဟာ... ဘယ္လုိစကားေတြေျပာေနတာလဲ
နမိတ္မရွိလိုက္တာ "
" ဟားး ဟားး "
~ မရယ္ရတဲ့ဟာသတခုေၾကာင့္ ခင္မ်ားစိတ္ခုသြားရင္ က်ေနာ္ေက်နပ္တယ္။
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မရွိေပမယ့္ေပါ့...
" သူေလ...က်ေနာ႔ကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးဖူးတယ္။ ကတိစကားေတြေရာ... ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတြ... ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့နာမည္လွလွေလးေတြ..ဘယ္သူ႔ကုိမွမေပးဖူးဘူးလုိ႔ တထစ္ခ်ယံုၾကည္ေစခဲ့တဲ့ ၾကင္နာမႈတခ်ဳိ႕ေရာ.... "
" .... "
" အရာရာဟာ အိပ္မက္တခုလုိပဲ...
ႏုိးထလာတာသိသိခ်င္း ကုိယ့္အသက္ကုိယ္ျပန္ၿပီး ႏႈတ္ယူခ်င္သြားတဲ့အထိ ဆုေတာင္းေတြအကုန္ျပည့္ဝခဲ့ဖူးတဲ့ အိပ္မက္ေလးေပါ့... "
မုိးစက္ေတြတေျဖာေျဖာ႐ြာက်လာတဲ့အခါ long coat ႀကီးၿခံဳထားတာေတာင္မွ အခ်မ္းပုိလာတယ္။ ကန္ေရျပင္ကုိေငးေမာေနတဲ့ Hyung ကလမ္းမီးတုိင္အလင္းမွိန္မွိန္ေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။
" Hyung ကုိ သူနဲ႔အရမ္းတူတယ္ထင္ၿပီး ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္းေျပာမိတာေတြအတြက္ အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ က်ေနာ႔ကုိထားခဲ့ၿပီး ျပန္လုိက္ပါေတာ့"
" အဲ့လုိမလုပ္ပါနဲ႔...အတူတူျပန္ရေအာင္ "
" ျပန္စရာအိမ္မရွိပါဘူးဆုိမွ... ခက္လုိက္တာဗ်ာ.. "
" လုိက္ခဲ့မလား..အိမ္ကို.. "
မဝံ့မရဲေလသံက မုိးေရစက္ေတြၾကားမွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေနေပမယ့္ ေသခ်ာေတာ့ၾကားရပါေသးတယ္။
" ဒီမွာေနၿပီးေတာင္းစားမလုိ႔ပါဆုိ...
ေစတနာရွိလြန္းရင္ အိမ္ေခၚမေနဘဲ
ပုိက္ဆံနည္းနည္းေပးသြားလုိက္ "
" ပတ္ခ္ဘတ္ဟြၽန္း !! "
" ဘာေတြလာေအာ္ေနတာလဲ...ခင္မ်ားကဘယ္သူမုိ႔လုိ႔ ေသမလုိလာေအာ္ေနရတာလဲ !! က်ေနာ႔ကုိအရင္ကသိလုိ႔လား... က်ေနာ္ဘာပဲလုပ္ေနေန...ခင္မ်ားအေနနဲ႔ က်ေနာ႔ဘဝကိုဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ခြင့္ရွိလုိ႔လား !! "
" အားးး!!! . "
မ်က္ႏွာကုိ လက္နဲ႔အုပ္ကာ အသံအက်ယ္ႀကီးေအာ္ဟစ္ၿပီး ခံုတန္းေအာက္မွာအရုပ္ၾကဳိးျပတ္ထုိင္ခ်လုိက္တဲ့သူေၾကာင့္ က်ေနာ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးတဖက္ အေပၚေကာ့တက္သြားတယ္။
" မင္း...တကယ္ဆုိး႐ြားတာပဲ။
ဒီေလာက္ျဖစ္သြားမယ္လုိ႔ မထင္ခဲ့ဘူး "
" ဟက္...
အခုေတာ့ ခင္မ်ားဘယ္သူလဲဆုိတာ ဝန္ခံၿပီေပါ့ "
အံ့အားသင့္ဟန္နဲ႔ ျပဴးက်ယ္သြားတဲ့မ်က္လံုးဝုိင္းတစံုကုိ နာနာက်င္က်င္ေငးမိတယ္။ အျငင္းဝါက်တခုတေလေတာင္ထြက္မလာႏုိင္ေတာ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြေရာ...တုန္ယင္ေနခဲ့မလား က်ေနာ္သိခ်င္တယ္။
ပထမဆံုးေန႔ကစၿပီး ထူးဆန္းတဲ့ေတြ႕ဆံုမႈမဟုတ္ဘူးဆုိတာ သတိထားမိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ဆိုဟြာ႕ကုိ လမ္းႀကံဳလုိ႔ ဝင္ကူညီတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္ရွိတဲ့အရပ္မွာ သူရွိေနခဲ့လုိ႔သာ ရန္ျပဳမယ့္သူေတြဆီက ကာကြယ္ေပးႏုိင္ခဲ့တာမဟုတ္လား။
က်ေနာ္ တစံုတရာထိခုိက္မိတဲ့အခါတုိင္း အေျပးေရာက္လာၿပီး ပူပန္ေၾကာင့္ၾကေပးခဲ့တာ... က်ေနာ႔ဘဝမွာ အရင္းႏွီးရဆံုးကုိယ္သင္းနံ႔ကုိ သူ ပုိင္ဆုိင္ထားခဲ့တာ... သုိးေမြးထုိးေနက်ျဖစ္တဲ့ ဆုိဟြာ႕လက္ေတြနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ အသားမာတခ်ဳိ႕က သူ႔လက္ေခ်ာင္းေပၚမွာ ေနရာယူေနခဲ့တာ... မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြ လႈပ္ရွားမႈေတြကအစ... က်ေနာ္ ဘာၾကဳိက္တယ္...မၾကဳိက္ဘူးဆုိတာေတြအထိ ရိ္ပ္မိေနခဲ့မ်ဳိးဟာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ တုိက္ဆုိင္တာတခုမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
ဒီေလာက္သိသာေနတာကုိ ဖံုးဖိေနေသးတယ္.. သူနဲ႔ ဦးက မတူတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့အတိုင္းလုပ္ဇာတ္ေတြခင္းၿပီး ေျပာဆုိေနခဲ့ေသးတာပဲ။ မ်က္ႏွာကဒဏ္ရာက ဘယ္ေလာက္ပဲဆုိး႐ြားေနပါေစ... သူ႔အေပၚရွိၿပီးသား က်ေနာ႔ရဲ႕ယံုၾကည္ကိုးစားျခင္းေတြကေျပာင္းလဲမွာမွမဟုတ္ပဲ။ မရရတဲ့နည္းနဲ႔ အိမ္ကုိျပန္လာလုိက္ပါေတာ့လား... ဘာျဖစ္လုိ႔ လြမ္းေနခုိင္းရတာလဲ...သူ႔အေပၚျပဳမိတဲ့အမွားေတြ... ေနာင္တ တရားေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားဦးမွာလဲ။
ရင္နဲ႔မဆံ့တဲ့နာက်င္မႈေတြေၾကာင့္ ေသလုေမ်ာပါး ပင္ပန္းေနတာကုိ ဒီအတုိင္းၾကည့္ေနရက္တာလား။ စာထဲမွာသူေရးျပသမွ်ေတြ ယံုၾကည္ၿပီး အလိမ္ခံ အညာခံေနရတဲ့ သနားစရာလူနံုလူအေလး အျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျပန္ျမင္လိုက္တုိင္းမွာ အမုန္းတရားေတြ ပိုပိုၿပီး ႀကီးစုိးလာေတာ့တယ္။
" ထပ္ၿပီးေတြ႕ရတာ ဝမ္းမသာႏုိင္ဘူး ပတ္ခ္ခ်န္းေယာလ္ရွီ..
ခင္မ်ားက ဒီအခ်ိန္ထိလိမ္ညာေနတုန္းမလုိ႔ပဲ "
" ဘ...ဘတ္ဟြၽန္းနီး... "
လက္နဲ႔ဆြဲယူထားျခင္းခံရတဲ့ ေျခေထာက္ေလးတဖက္ကုိရုန္းၿပီး ထရပ္လုိက္တဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ေနာ႔ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ခ်လုိက္သူကုိ ခြင့္လႊတ္ေပးသင့္ပါသလား။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္..
ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကုိ ဦး ရွင္းျပပါမယ္ ဘတ္ဟြၽန္းရယ္..
ေနာ္ .. "
" ရွင္းျပစရာမလုိေလာက္ေအာင္ နားလည္သြားၿပီမုိ႔ ေလကုန္ခံမေနပါနဲ႔ေတာ့။ က်ေနာ႔ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈကုိ ခင္မ်ားဖက္ကစၿပီးေမ့ပစ္လုိက္ပါ။ ေသတဲ့အထိမေတြ႕ဘဲေနၾကရေအာင္ "
" ဘတ္ဟြၽန္းနီး !! "
မရမကလွမ္းဆြဲလုိက္တဲ့ ကုတ္အက်ႌစႀကီးကုိ သူ႔လက္ထဲ ထားခဲ့ပစ္ၿပီး အေရွ႕မွာလာရပ္တဲ့ Taxi တစီးထဲ ေျပးဝင္လုိက္တယ္။
သူနဲ႔အတူတူျဖတ္သန္းမယ္လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ကတိသစၥာတည္ဖူးတဲ့ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ အတိတ္ေတြ၊ ပစၥဳပၸန္ေတြ အနာဂတ္ေတြအားလံုးကုိ ဒီကားရဲ႕အျပင္ဖက္မွာထားခဲ့လုိက္တယ္။ ကားေနာက္ခန္းမွာ အသက္ဝိဥာဥ္မဲ့ေနတဲ့ ခနၶာကုိယ္ေလးတခုအတုိင္း လုိက္ပါလာတဲ့ က်ေနာ႔ကုိ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ရွာမေတြ႕ပါေစနဲ႔လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ခင္မ်ားကုိ မုန္းလုိ႔မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ႔ႏွလံုးသားကုိ
ခင္မ်ားထက္ပုိၿပီး မုန္းပစ္လုိက္တယ္ ..ပတ္ခ္ခ်န္းေယာလ္
ဒါေၾကာင့္လည္း....
က်ေနာ္ရင္နာရတာထက္
အဆေပါင္းမ်ားစြာ နာက်င္ခံစားရပါေစလုိ႔
က်ိန္စာတုုိက္ထားခဲ့လိုက္ပါတယ္....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#TBC
14272 WORDS
မေတြ႕တာၾကာလုိ႔ေမ့သြားၾကၿပီမလား 💔
စာျပန္ေရးဖုိ႔ စဥ္းစားထားေပမယ့္အားမရွိဘူး
Moti ေပးၾကပါအူး