Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες μέχρι που ήρθε η μέρα να βγάλω τα ράμματα. Σηκώθηκα πήγα στο μπάνιο έκανα τα απαραίτητα ντύθηκα και βγήκα πήρα την τσάντα μου και κατέβηκα κάτω στο αυτοκίνητο του μπαμπά μου μπήκαμε, μέσα και πήγαμε στο νοσοκομείο. Ειχα στείλει στα κορίτσια ότι δεν θα έρθω την 1η ώρα μπορεί και την 2η ο Χάρης είχε φύγει. Φτάσαμε στο νοσοκομείο και πήγαμε να μου βγάλουν τα ράμματα. Ξεκίνησαν από το πρόσωπο, μετά στα χέρια, έβγαλα την μπλούζα για να μου βγάλουν και τα υπόλοιπα και σε 30 λεπτά είχαμε τελειώσει. Εγώ βγήκα και πήγα στον μπαμπά μου. Κάτι κανονιζε στην ρεσεψιόν. Με είδε, ήρθε με αγκάλιασε και φύγαμε για το σχολείο. Κοιτάω το κινητό μου ήταν 9. Μόνο την 1η ώρα χάσαμε? Άρα έχουμε άλλες 6? Ναι, πιο αργά δεν μπορούσαν να τα βγάλουν? Τέλος πάντων φτάσαμε στο σχολείο, βγηκα απο το αμάξι, χαιρέτησα και πήγα πάνω στην τάξη. Χτυπάω την πόρτα και ακούω "περάστε" ήταν η φιλόλογος νταξει καλή είναι αυτή ανοίγω και μπαίνω μέσα.
Φιλ. Καλημέρα.
Κ. Γειά σας.
Φιλ. Γιατί άργησες?
Κ. Πήγα στο νοσοκομείο να βγάλω τα ράμματα. Λέω και κάθομαι στην θέση μου.
Φιλ. Α ναι καλά λες τώρα το είδα. Αντε καλή ανάρρωση.
Κ. Ευχαριστώ.
Φιλ. Αλήθεια πως το έπαθες? Να τα μας αυτά δεν ήθελα.
Κ. Έπαιζα box και χτύπησα. Ψέμα... Και δεν μ αρέσουν τα ψέματα αλλα δεν μπορώ να πω αλήθεια.
Φιλ. Τόσο πολύ? Με ποίον έπαιζες? Εννοώ σε αγώνες?
Κ. Όχι. Με ένα παιδί.
Φιλ. Φίλοι είστε?
Κ. Εε όχι ιδιαίτερα.
Φιλ. Άρα δεν ήταν κατά λάθος?
Κ. Πείτε το κι έτσι.
Φιλ. Παλι σε καυγάδες είχες μπλέξει.
Κ. Κατά κάποιο τρόπο.
Φιλ. Μάλιστα. Περαστικά σου και άλλη φορά πρόσεχε.
Κ. Έγινε.
Φιλ. Πόσα έκανες?
Κ. Κάπου στα 20. Ο Χάρης με κοίταξε περίεργα και του τσιμπαω το μπούτι. Δεν ήθελα να μάθουν πόσα έκανα.
Φιλ. Μάλιστα. Συνεχίζει το μάθημα.
Εγώ παίρνω ένα χαρτί και γράφω "τι με κοίταξες έτσι ρε? Δεν θέλω να μάθει ούτε αυτή, ούτε η τάξη πως, πόσα, γιατι." του το δίνω και γράφει "Οκ". Περνάνε οι ώρες και σχολαμε.
Χ. Με τι ήρθες?
Κ. Ο μπαμπάς με έφερε.
Χ. Να σε πάρω ή θα πας με τα κορίτσια?
Κ. Με τα κορίτσια.
Χ. Οκ.
Ανεβαίνω στην πάνω αυλή και βλέπω τα κορίτσια.
Ν. Η Kay χωρίς ράμματα, ελεύθερες αγκαλιές.
Κ. Άιντε ελάτε. Ανοίγω τα χέρια μου και έρχονται και οι 3 αγκαλιά.
Κ. Επιτέλους σας αγκάλιασα γαμω.
Σ. Κι εμείς.
Α. Πως πήγε?
Κ. Καλά.
Ν. Τελικά πόσα?
Κ. 77.
Σ. Πόσα?
Κ. Ναι. 77. 10 στο πρόσωπο, 11 στον λαιμό, 15 στο στήθος, 16 στην κοιλιά, 13 στο αριστερό και 12 στο δεξί. Yeah!
Α. Τα κατάφερες πάλι.
Σ. Κάτι πρέπει να κάνεις όμως ρε συ. Δεν γίνεται να χτυπάς το εαυτό σου για τους άλλους.
Ν. Εδώ έχει δίκιο. Μια φορά είδες τον Σωτήρη και βαρεσες μπουνιά σε έναν βράχο, τώρα με τον Ραφ έσπασες τον καθρέφτη. Και τις 2 φορές χρειάστηκες ράμματα άσχετα που την 1η δεν έκανες γιατί δεν είπες τίποτα στον μπαμπά σου.
Κ. Φφφ. Αυτό μου είπε και ο μπαμπάς μου και ξέρω ότι έχετε δίκιο. Το παλεύω τι να κάνω πια, τα λόγια δεν πιάνουν και αν πλακωθουμε θα μπλέξουμε μετά. Δεν είναι ότι κολωνώ να μπλέξω σε καυγά αλλά εδώ με ξέρουν όλοι θα μπλέξω άσχημα και πλέον δεν με προστατεύει ο μπαμπάς μου.
Σ. Γιατί?
Α. Ρε μπουφέ τα έχει κλείσει τα 18.
Σ. Α ναι καλέ. Κι εσύ γιατί έμεινες ρε?
Κ. Δημήτρη εξιγα λίγο γιατί χάσαμε χρόνια! Της λεω ειρωνικά σε φάση τον Δημήτρη ρώτα.
Ν. Δεν έφταιγε μόνο ο Δημήτρης.
Κ. Δεν πειράζει μωρέ. Λέω δήθεν αθώα.
Ν. Όχι δεν πειράζει. Πειράζει και πολύ. Πωω ρε νεύρο.
Κ. Να σου πω ό,τι έγινε, έγινε μην με πρίζεις για κάτι που δεν αλλάζει.
Σ. Ε κι εσύ ρε Kay αφού ενώ έμεινες σε άφησαν να δώσεις εξετάσεις γιατί δεν πέρασες.
Κ. Να σου πω, το ότι εσένα σου φάνηκαν εύκολα τότε δεν σημαίνει ότι είναι για όλους έτσι και στην τελική στην ιστορία είχα μείνει και η ιστορία είναι κάτι που όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να κάτσω να τη διαβάσω. Και δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που έμεινα. Για θυμηθητε λίγο γιατί έμεινα? Είπα και ξεκίνησα να κατεβαίνω από τα σχολεία. Δεν είχα όρεξη να κατέβω με παρέα.
Μετά από αυτό δεν είπαν τίποτα ήξεραν πως είχα δίκιο, δεν έμεινα ούτε επειδή έκανα κοπάνες, ούτε επειδή δεν διάβαζα. Ο λόγος ήταν η αδερφή μου είχε ένα θέμα με την καρδιά της, ποτέ δεν μου είπαν τι ήταν.
Flashback
Δουλεύω τα υπερωρίες τα βράδια σε καφέ, bars και clubs για να μαζέψουμε λεφτά εάν μπορούσε και η Έφη και αυτή θα δούλευε αλλά είναι 6 χρόνων και η Νικολέτα είναι 9 και παλεύει στο χειρουργείο. Όταν κλείνουν τα μαγαζιά πήγαινω στο νοσοκομείο να περιμένω έξω από τον θάλαμο μπας και βγει κανένας γιατρός να μου πει ότι είναι καλά. Τα πρωινά γυρνάω σπίτι και κοιμάμαι ή εάν πάω σχολείο είναι για να μην πάρω απουσίες και στο σχολείο που πηγαίνω πάλι κοιμάμαι ο Δημήτρης κάνει τα δικά μου μαθήματα και λέει πως τα κάνω εγώ. Δουλεύει κι αυτός για την αδερφή μου αλλά όχι τόσο πολύ εγώ, δεν τον αφήνω, δεν θέλω να γίνει κάτι και να τον πάρει κι αυτόν η μπάλα. Οι καθηγητές μου ξέρουν τι γίνεται και γι αυτό θα με άφησουν να δώσω εξετάσεις σε όλα πέρασα εκτός από την ιστορία. Ξανά έδωσα αλλά πάλι δεν πέρασα. Όταν ξανά έδωσα ήταν ακόμα μέσα η αδερφή μου. Την μια βγαίνει την άλλη ξανα μπαίνει και αυτό για καιρό. Δεν άντεχω πολλές φορές κοιμαμαι στον Δημήτρη γιατί δεν θέλω να ξέρουν οι γονείς μου πόσο χάλια είμαι. Πηγαίνω στον Δημήτρη για να ηρεμήσω αλλά δεν μπορώ πολλές φορές κλαίω, και για την αδερφή μου και για το σχολείο. Σήμερα είμαι στο νοσοκομείο και περιμένω να μου πουν κάτι. Μέχρι που βγαίνει ένας γιατρός κάπως χαρούμενος και ρωτάει.
Γιατρός. Για την Σταυρίδου ποίος είναι?
Κ. Εδώ.
Γιατρός. Είσαι η?
Κ. Αδερφή της.
Γιατρός. Μάλιστα. Λοιπόν η Νικολέτα πέρασε δύσκολα αλλά τελικά όλα πήγαν καλά. Είναι μία χαρά.
Κ. Πλάκα κάνεις? Έχω παγώσει, δεν το πιστεύω.
Γιατρός. Όχι. Την πηγαίνουν στο δωμάτιο 335. Μπορείς να πας να την δεις.
Κ. Ευχαριστώ.
Τρέχω στο ασανσέρ, μπαίνω μέσα και ανεβαίνω. Παίρνω τηλ τον μπαμπά μου.
Μπ. Έλα.
Κ. Μπαμπά τελείωσε. Είναι καλά.
Μπ. Ποιος το είπε?
Κ. Ο γιατρός τώρα βγαίνω από το ασανσέρ και πάω στο δωμάτιο.
Μπ. Ποιο είναι?
Κ. 335.
Μπ. Ερχόμαστε.
Μπαίνω στο δωμάτιο και την βλέπω στο κρεβάτι. Όταν με είδε χάρηκε φώναξε το όνομά μου και δάκρυσα από χαρά. Πήγα την πήρα αγκαλιά.
Ν. Η μαμά, ο μπαμπάς και η Έφη?
Κ. Έρχονται. Πως νιώθεις?
Ν. Καλά, δεν πονάω πια. Είμαι καλά.
Κ. Αχ βρε μικρό. Λέω και την παίρνω αγκαλιά και μουρμουρουσα.
Κ. Με τον χάρο παλευες και τον νίκησες.
Μετά ήρθαν και οι υπόλοιποι.
End flashback
Από εκείνη την μέρα σταμάτησα να χρησιμοποιώ το παρατσουκλι μου "κόρη του χάρου" δεν ήθελα να με φωνάζουν έτσι πλέον. Οι περισσότεροι έτσι με ήξεραν γιατί στα beef πάντα κερδίζω. Είχα να κλάψω από εκείνη την μέρα. Κοιτάω το τατουάζ στον καρπό μου με τις καρδιές και χαμογελάω. Δεν άργησα να φτάσω σπίτι. Σκεφτόμουν γιατί δεν μου είπαν ποτέ τι είχε πάθει. Ωχ! Τώρα το θυμήθηκα στο 335 ήμουν κι εγώ τις προάλλες. Μη δίνεις σημασία ήταν σύμπτωση. Ανεβαίνω πάνω και ψάχνω τον μπαμπά μου.
Κ. Μπαμπά!
Μπ. Υπνοδωμάτιο. Τον ακούω και πηγαίνω.
Κ. Θέλω να μου πεις κάτι. Και αυτή την φορά θέλω αλήθεια.
Μπ. Για ποιο πράγμα?
Κ. Για ποιόν λόγο είχε μπει η Νικολέτα στο νοσοκομείο?
Μπ. Πότε? Κάνει πως δεν θυμάται
Κ. Μπαμπά. Για θυμήσου λίγο. Πότε έχασα χρόνια? Για ποιόν λόγο την έχασα? Μήπως ήταν πριν 5 χρόνια? Απαντάω ειρωνικά.
Μπ. Τι τα σκαλίζεις τώρα?
Κ. Γιατί να μπω στο ίδιο δωμάτιο με αυτό που ήταν τότε? Εσύ το ξέρεις και μην πεις όχι. Όταν ήμουν εγώ εκεί δεν έκλαιγες μόνο για εμένα. Και τα σκαλίζω γιατί θέλω να μάθω την αλήθεια.
Μπ. Καλά. Θα σου την πω. Λοιπόν η Νικολέτα είχε ένα θέμα με την καρδιά της και έπρεπε να κάνει χειρουργείο γι αυτό και δούλευες εσύ. Η εγχείρηση ήταν 10 χιλιάρικα. Εμείς είχα τα 4.5 με 5 τότε γι αυτό και κάτι έπρεπε να γίνει. Οι γιατροί εάν δεν πληρωνοντουσαν δεν θα την έβαζαν στο χειρουργείο. Έπρεπε πρώτα να πληρωθούν και γι αυτό της έδιναν χάπια, ενέσεις που κάναμε εδώ στο σπίτι, της είχαν βάλει κάτι ίσα ίσα για να την κρατήσει 2 με 3 βδομάδες και γι αυτό ξανά έμπαινε μέσα κάθε μήνα και εμείς τρέχαμε και δεν φτάναμε, ούτε δάνειο δεν μας είχαν δώσει οπότε σας τα κόψαμε όλα για εκείνο το διάστημα. Στην τελική ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
Κ. Μάλιστα. Και για το δωμάτιο?
Μπ. Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ιδέα.
Κ. Μάλιστα. Δεν φοβάστε μήπως ξανά πάθει τίποτα?
Μπ. Όλα είναι πιθανά. Απλά ελπίζουμε πως δεν θα γίνει.
Κ. Κι αν γίνει έχουμε να τα ξεχρεωσουμε?
Μπ. Δεν ξέρω τι είχε κρατήσει η Μαγδα, την ευθύνη της Νικολέτας την εχει η Μαγδα και το ξέρεις το ίδιο και της Έφης.
Κ. Εντάξει.
Μ. Ελάτε να φάμε. Ακούγεται από μέσα η Μαρία.
Κ. Τώρα.
Πηγαίνω στην κουζίνα και την βοηθάω στο τραπέζι μετά από λίγο ήρθε ο μπαμπάς μου και ο Χάρης. Καθησαμε να φάμε και μετά εγώ πήγα στο δωμάτιό μου να πάρω την αλυσίδα του Weil. Έβαλα παπούτσια και κατέβηκα τον πήρα και πήγαμε μέχρι το Αλλατίνη. Πάλι δεν ήταν κανείς εκεί. Μπαίνω μέσα και κοιτάω καλά γύρω μου. Κανείς ούτε ο Weiler γριλιζει οπότε κομπλέ. Ανοίγω το σπιτάκι και παίρνω τα σπρέι και ζωγραφίζω. Έκανα τον bugs bunny με ένα πούρο και δαχτυλίδια και πάνω έγραψα "I used to be a damn Now I don't even give a fuck"
Νιώθω το κινητό μου να δονείται, το ανοίγω και βλέπω μήνυμα από τον άγνωστο.
Άγνωστος
Ωραίο graffiti.
Εγώ
Μας θυμήθηκες? Καιρό είχες να στείλεις τι έγινε?
Άγνωστος
Μ' αρέσει το ύφος σου.
Εγώ
Δεν θα το έλεγα.
Άγνωστος
Τι εννοούσες με το "Είμαι όσα δεν θέλεις να σου τύχουν"?
Εγώ
Ότι από την στιγμή που έμπλεξες μαζί μου πρέπει τα περιμένεις όλα, καλά και κακά. Μπορώ να παίξω την καλύτερη πουστια σε κάποιον και σε κάποιον άλλον να είμαι ό,τι πιο αθώο υπάρχει. Έχω πολλές προσωπικότητες αλλα δεν είμαι διπρόσωπη. Βασικά είμαι αλλά μόνο εκεί που πρέπει να είμαι.
Άγνωστος
Μάλιστα.
Εγώ
Τουλάχιστον θα μου πεις το όνομά σου?
Άγνωστος
Εντάξει. Με λένε Γιώργο αλλα με φωνάζουν Gang.
Εγώ
Οκ. Άρα Gang.
Gang
Ναι. Αντε σε αφήνω συνέχισε το graffiti.
Εγώ
Bye.
Τουλάχιστον μάθαμε το όνομα, κάτι είναι κι αυτό. Τι? Όχι? Καλά. Συνεχίζω το graffiti και μετά από λίγη ώρα το τελείωσα υπέγραψα ως "k.skar" και γύρισα σπίτι. Έκατσα λίγο να φάω και μετά πήγα για ύπνο.
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
______________________________________