Ajo ecte e acaruar ne trotuar duke u futur ne mes njerezve te cilet here pas here i godiste padashje me bryla.
Une isha pas saj dhe mundohesha ta ndaloja por ishte e pamundur ta ndaloja. Nese e bdaloja me zor, me siguri do me fuste nje shpulle tjeter, tani u mesova me shpulla por nuk me pelqenin aq shume.
Nxitova dhe dola para saj, i zura rrugen duke i hapur krahet dhe nderkohe qeshja. Ajo, e acaruar ne te njejten kohe edhe e me nje shprehje fytyre si e lumtur ndalon, ben duart kryq dhe me shikon
- He cfare do ? - Nuk u ngope me shpulla kokmushke dreqi - me thote dhe me goditi me cante pastaj me shtyvi dhe u perpoq te kalonte.
- Nuk do ikesh kaq lehte kete radhe - i them duke e kapur nga krahu dhe e mbeshtes ne mur.
- Leshom ore idio... - e putha serish, ne fillim rezistoi duke me shtyre me trup por u dorzua, nuk kishte cfare te bente tjeter vecse te dorezohej.
Ashtu si pak me pare m'u leshua e gjitha.
Vazhdonim te putheshim edhe pse fryma po na mungonte.
Ajo, nderkohe qe me puthte merrte fryme dhe ma kalonte ne gojen time, ishte si nje ushqim per te mbajtur sa me shume gjalle ate puthje, nje lloj energjie qe puthja mos ndalonte.
I'a leshova duart pa friken se do me gjuante serish, i besova asaj qe ndieva ne buzet e saj.
Me rrethoi qafen me krahet e saj dhe me shtrengoi fort gati sa nuk u fut e gjitha ne gojen time.
Por kaq mjaftoi, mjaftoi per te me treguar qe ndiente per mua. Por ajo ishte kokforte, nje femer tipike kokmushke qe nuk pranon kurre ate qe eshte, mbron gjithmone mendimin e saj edhe pse eshte gabim, edhe pse del kundra ndjenjave te saj.
Kur i hoqa buzet nga buzet e saj i ndjeja te zienin sikur kishin korent brenda, u puthem shume dhe fort aty ne mes njerezve pa na interesuar qe shikonin, kjo tregonte se kishte dashuri perderisa bota u zhduk me nje puthje te vetme. Ajo si perhere, me shtyu dhe me shau serish por nuk me gjuajti dhe as nuk u largua. I kapa doren dhe filluam te ecnim ngadale.
- Kam frike nga ty - me tha.
Me shtrengoi doren fort ndersa syte i mbante drejtuar per nga rruga si e hutuar
- Frike ? Pse ? - e pyes i cuditur dhe ndalova.
- Thjesht kam, nuk e di pse-n dhe kjo puthja e fundit ishte thjesht nje moment, nuk dua te keqkuptohesh, ishte nje vrull i momentit sepse ti me ngacmove ndjenjat jo se une doja - me thote e acaruar duke me treguar me gisht .
- Po po e pash - i them une me shaka.
- Por frike nuk duhet te kesh nga une, nuk do te lendoja kurre ty .
- Nuk e di, eshte dicka e re per mua pastaj te kam thene qe edhte dikush tjeter dhe kjo qe bera ishte e pamoralshme. Nese do te jemi miq dakort nese nuk do atehere eshte me mire ta lejme me kaq, por nese do te jemi miq atehere hiq dore nga kto puthjet, mos guxo te me puthesh me - thote ajo dhe rudhosi ballin e trishtuar.
- Me mire miq sesa asgje apo jo ? Meqe eshte dikush tjeter e respektoj kete gje, mendoja se thoje qe eshte dikush tjeter vetem qe te me mbaje larg - i them dhe i leshova doren.
- Eshte vertete dikush tjeter - thote ajo pastaj nuk folem me asnje fjale gjate gjithe rruges.
Nuk po arrija te kuptoja kete sjelljen e saj.
Njehere duket sikur ndjen njehere largohet dhe behet e ftohte ose ndoshta jam thjesht une qe imagjinoj gjera qe nuk jane, ndoshta kam nevoje te di se eshte dikush qe me do per te mos u ndjer vetem, ose ngaterroja mirsjelljen e saj me dicka tjeter.
Por sido qe te ishte nuk do ndodhte me, nuk do e shikoja me ate sy qe e kisha shikuar gjithmone edhe pse nuk eshte ne doren time, do mundohem ta shikoj si shoqe.
Ndonjehere duhet te heqesh dore jo se lodhesh por sepse lendon veten tende me gjera qe nuk jane, duhet te heqesh dore ne menyre qe te evitosh nje zhgenjim me te madh. Dhe une hoqa dore nga ajo, hoqa dore nga mundesia per te qene i lumtur me dike, hoqa dore sepse ajo donte te ishte e lumtur me dike tjeter, fundja jeta keshtu eshte, ndonjehere do ato qe nuk te duan...