{Zawgyi}
အတန္းFကေက်ာင္းသားေတြ တၿပဳံလုံး ႐ူးသြပ္ကုန္တယ္။ သူတို႔ နားလည္မႈလြဲသြားတာလား?! လင္ရွန္းက ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ႐ူပေဗဒဘာသာတစ္ခုပဲ ကူေပးမွာမဟုတ္ဘူး သခ်ၤာလည္းပါတယ္?! မဟုတ္ေသးဘူး ေက်ာင္းသားေကာင္းလား?! ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘိတ္ေခ်းကေလ?! ေမာ့က်ဴးခ်န္ ညဘက္သခ်ၤာမတြက္ဘဲ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လည္စာနားခ်ိန္က်ေတာ့မွ သူတို႔ေတြအားလုံးကို သခ်ၤာလုပ္ဖို႔ ဖိအားေပးအုံးမွာ ဟုတ္တယ္မွတ္လား?!
ထိုႏွစ္ေယာက္လုံးက သူတို႔အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ထည့္မတြက္ၾကတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔မ်က္ခုံးကို လွလွပပႀကီးပင့္ျပလိုက္တယ္။ ထိုင္ခုံေနာက္မွီေပၚ လွန္ခ်ကာ သူ႔ရဲ႕ေခ်ာမြတ္ေတာက္ေျပာင္က်စ္လ်စ္ေနတဲ့ ေအာက္ေမး႐ိုးကို ေမာ့ကာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြကို အသာေကြးလိုက္တယ္။ ညေကာင္းကင္လို နက္ေမွာင္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ လင္ရွန္းကို ၿပဳံးေယာင္သမ္းကာ ၾကည့္ေနတယ္။
သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းအေပၚဝတ္ကို ၾကယ္သီးေတြတပ္မထားဘဲ အထဲကအျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ီကို ေပၚေနေအာင္ဝတ္ထားတယ္။ ထိုရွပ္အက်ီကိုေတာင္ ရင္ဘတ္ေလာက္ထိပဲ ၾကယ္သီးတပ္ထားၿပီး သူ႔ရဲ႕ဂ်ဳံႏွစ္ေရာင္အသားအေရနဲ႔ ညႇပ္႐ိုးတစ္ဝက္ေလာက္ကို ေဖာ္ျပထားေသးတယ္။
ေမာ့က်ဴးခ်န္ဆိုတာက အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းေနၿပီသား။ ဒီလိုမ်ိဳး ေနေရာင္ေအာက္ကထိုင္ခုံေပၚမွာ ပ်င္းတြဲတြဲထိုင္ေနပုံက သူ႔ရဲ႕ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္တဲ့အသြင္ကို အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ လႊမ္းၿခဳံထားတဲ့အတိုင္းပဲ။
ေဒါသတႀကီး ၾကည့္ေနၾကတဲ့အတန္းေဖာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာစရာစကားေတြ ေပ်ာက္ဆုံးကုန္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသူေတြေပါ့။ ေမာ့က်ဴးခ်န္က မ်ားေသာအားျဖင့္ ေအးစက္စက္အမူအယာေတြသာရွိတယ္။ အဲ့လိုသာမဟုတ္ရင္ ‘ေရခဲတုံးနတ္ဆိုး’လို႔ အေခၚခံရမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အခုအခိုက္အတန႔္မွာေတာ့ သူကေဟာ္မုန္းေတြကို တုန႔္ဆိုင္းျခင္းမရွိ အရွင္းသားႀကီးထုတ္လႊတ္ေနတယ္။ ခပ္မိုက္မိုက္ၿပဳံးေနၿပီး သူ႔အသက္အ႐ြယ္အလိုက္ လူငယ္ဆန္မႈေတြကလည္း အျပည့္ရွိတယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္ ဒီလိုပုံစံလုပ္လိုက္႐ုံနဲ႔တင္ လူအုပ္ႀကီးကို ညႇိဳ႕ယူႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။
“ေဟး” ေမာ့က်ဴးခ်န္ လင္ရွန္းကို ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ကာ “ငါ WeChatမွာ ပို႔ထားတာ မေတြ႕ဘူးလား?”
လင္ရွန္းက သူ႔ရဲ႕ Friend requestကိုေတာ့ အျမန္လက္ခံလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူပို႔ေပးလိုက္တဲ့သတင္းကေတာ့ ပင္လယ္ထဲနစ္ျမဳပ္သြားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဘာမွကို မတုန႔္ျပန္ထားဘူး။
လင္ရွန္း ဖုန္းကိုထုတ္ကာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္ “…”
ေမာ့က်ဴးခ်န္က တကယ္ကို emmm…
သူ႔ညီမက ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုႏုံအတဲ့ သာမညဇာတ္လိုက္ရဲ႕ ဆြဲေဆာင္ခံေနရတာလဲဆိုတာ သူတကယ္ ပုံေဖာ္ၾကည့္လို႔ေတာင္ မရဘူး။ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေတာင္ ငိုယိုခဲ့ေသးတယ္။ [ T/N : ငိုတယ္ဆိုတာက မူရင္း၀တၳဳေနာက္ပိုင္းမွာ ငိုတယ္ထင္တယ္ ]
“ငါေတြ႕ၿပီ” သူ သာမန္ကာလွ်ံကာ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
တစ္ရက္ေလာက္ အဆင္ေျပသြားခဲ့တယ္ဆိုတာကလည္း သူ၀တၳဳကို ဖတ္ထားလို႔ပဲျဖစ္မယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္ဆီက ထြက္လာတဲ့ နားလည္ရခက္တဲ့စကားလုံးေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈထားတာမွာ က်င့္သားရေနၿပီ။ ‘ငါ လူလည္းစားတယ္’ဆိုတာ ဘာလား? လင္ရွန္းသာ သူ႔ကိုခြံ႕ေကြၽးလိုက္ရင္ သူတကယ္စားရဲလား?! ဒီလိုမယ္ရီဆူးဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္စာသားက ပုံေျပာသူရဲ႕၀တၳဳမဟုတ္ဘူးေနာ္!
လူသားစားတာ… ဟား ဟား!
လင္ရွန္း ပမာမခန႔္နဲ႔ သူ႔ထိုင္ခုံမွာ ျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။ သူ႔ဖုန္းကို ထပ္ထုတ္လိုက္ၿပီး WeChat iconကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။ ခုေလးတင္ ဖတ္ၿပီးတဲ့စာေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ‘အစ္ကိုႀကီး’ရဲ႕avatarနဲ႔ မွတ္စုေလးကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔ ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕စာေအာက္နားေလးမွာတင္ အစ္ကိုႀကီးဆီက ေနာက္ဆုံးပို႔ေပးထားတဲ့စာကို ေတြ႕ႏိုင္တယ္။
႐ိုးရွင္းတဲ့အၿပဳံးေလးတစ္ခုနဲ႔။
လင္ရွန္းက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခပ္စူစူေလးလုပ္ကာ ပုံကိုစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူတကယ္ကို သိခ်င္မိတယ္! သူ႔ရဲ႕အရမ္းကိုသိမ္ေမြ႕တဲ့အစ္ကိုႀကီးလင္ယြမ္က အရင္လင္ရွန္းနဲ႔ ဘယ္လိုအဆင္ေျပေအာင္ေနခဲ့လဲဆိုတာ တကယ္သိခ်င္တယ္!
ဒါေပမယ့္… လင္ရွန္း တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ လက္ကိုဆန႔္ထုတ္လိုက္ေပမယ့္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ မထိႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါက သူနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္ဆိုတာ အသိသာႀကီးျဖစ္ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား အျပစ္မကင္းသလိုခံစားေနရတာလဲ?
သူတစ္ေယာက္တည္း လုံးလည္ခ်ာလိုက္ေနတုန္း အေနာက္ဘက္ကေန ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ဘန္းခနဲအသံႀကီးထြက္ေပၚလာတယ္။
လင္ရွန္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေနာက္မွာထိုင္တဲ့အတန္းေဖာ္က လြယ္အိမ္ေလးဆြဲၿပီး ခပ္ေဝးေဝးဆီသြားေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ခုနကေလးတင္ ေနာက္ဆုံးတန္းေထာင့္မွာထိုင္ေနခဲ့တဲ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔လြယ္အိတ္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္တာျဖစ္တယ္။ လင္ရွန္းနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားၿပီး သူ႔ေနာက္မွာ ေအးေအးလူလူလာထိုင္တယ္။
“ေရွ႕ေလွ်ာက္ ငါ့ကိုအႀကံေတြ အမ်ားႀကီးေပးအုံး” ေမာ့က်ဴးခ်န္ေျပာလိုက္တယ္။
“ေအာ္” လင္ရွန္း ေရွ႕ကိုသာ ျပန္လွည့္လိုက္ေတာ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕ဖုန္းကိုပဲ ဆက္ၿပီးစိုက္ၾကည့္ေနကာ_ သူၾကည့္ၾကည့္ခ်င္လား? တကယ္ၾကည့္ခ်င္တယ္… [ T/N : အရင္က ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကိုပါ ]
အယ္?!
လင္ရွန္း အေတြးထဲမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ုန္းကန္ေနရၿပီး ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတယ္။ ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔ပုခုံးေပၚ လက္တစ္ဖက္က်ေရာက္လာတယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္က ကိုယ္ကိုေရွ႕ကိုင္းၿပီး လက္ကို လင္ရွန္းပုခုံးကေန ေက်ာ္ကာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ပုံကိုတန္းၿပီး ဖိခ်လိုက္တယ္။
“မင္း ဘာလုပ္တာလဲ?!” လင္ရွန္း ထခုန္မိမတတ္ပဲ။ ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔လက္ပဲဆန႔္ထုတ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူး သူ႔ေမးကိုလည္း ပုခုံးေပၚလာတင္ထားေသးတယ္။
“မင္းကိုၾကည့္ရင္း အားကိုမရေတာ့လို႔၊ မင္းအတြက္ နည္းနည္းေလးဝင္ကူေပးလိုက္တာ” ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔နားထဲကို ေပၚတင္ႀကီးေလနဲ႔မႈတ္လိုက္ကာ “ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုဘူး!”
လင္ရွန္း “…”
တကယ္ကို နည္းနည္းအကူအညီျဖစ္သြားတယ္။ ေက်းဇူးေတာင္ တင္မိေသးတယ္! ေမာ့က်ဴးခ်န္ ဒီလိုဝင္ေႏွာင့္လိုက္ေတာ့ လင္ယြမ္နဲ႔ေျပာထားတဲ့ စာေတြ ေနာက္ဆုံးထြက္ေပၚလာတယ္။
“ဟမ္?” လင္ရွန္းအံ့ဩရတာက ဒီမွာၾကည့္စရာ ဘာမွသိပ္မရွိဘူး။ လင္ယြမ္နဲ႔ မူလခႏၶာကိုယ္ပိုင္ရွင္တို႔ ေျပာထားတဲ့စကားေတြရဲ႕အခ်ိန္ကိုၾကည့္ရင္ တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ အဆက္အသြယ္ရွိၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီေငြလႊဲေျပာင္းတဲ့စာေတြက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ?!
လင္ရွန္းတစ္ေယာက္ မိုးႀကိဳးအပစ္ခံလိုက္ရတဲ့အတိုင္းပဲ… ခဏေလာက္ေနၿပီး chat logအေပၚကို ဆက္သြားကာ ေငးေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနမိတယ္။
“ေကာ ကြၽန္ေတာ္ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူး” အဲ့စာေအာက္မွာ ယြမ္တစ္ေထာင္လႊဲထားတယ္။
“ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေမြးေန႔အတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိဘူး” အဲ့တစ္ေခါက္မွာ ယြမ္ႏွစ္ေထာင္လႊဲထားတယ္။
“ေကာ ပိုက္ဆံမရွိလို႔” အဲ့မွာထပ္ၿပီး ယြမ္တစ္ေထာင္!
…
စာပို႔တဲ့သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ သူ႔အစ္ကိုဆီက မုန႔္ဖိုးေတာင္းတာေတြခ်ည္းပဲ။ အဲ့ေတာင္းထားတာေတြရဲ႕ေအာက္မွာ လင္ယြမ္ဆီက စာအိတ္နီႀကီးေတြ!
“မင္းအစ္ကိုက တကယ္ကပ္ေစးနည္းတာပဲ” ေမာ့က်ဴးခ်န္က လင္ရွန္းနားထဲကို ေလနဲ႔မႈတ္ေနတုန္းပဲ။
လႊဲေပးခဲ့တဲ့စာအိတ္နီေတြက တကယ္ေတာ့အရမ္းနည္းေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခုခ်င္းစီက ပုံမွန္အားျဖင့္ တစ္ေထာင္စီရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလဆို သုံးေထာင္ ဒါမွမဟုတ္ ငါးေထာင္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အႀကိမ္အေရအတြက္ကလည္း အရမ္းစိပ္တယ္။
သူ႔ေပၚတစ္ကိုယ္လုံး ပစ္လွဲခ်ေတာ့မတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို တြန္းထုတ္ဖို႔ေတာင္ လင္ရွန္း အေရးမစိုက္အားဘူး။ စာေတြကို အျမန္လွန္ေလွာေနရတာနဲ႔တင္ လုပ္ဖို႔ေမ့ေနတယ္။ စက္တင္ဘာလတစ္လတည္းမွာတင္ လင္ယြမ္လႊဲထားေပးတာက ယြမ္ႏွစ္ေသာင္းနားကပ္ေနၿပီ။
ယြမ္ႏွစ္ေသာင္းက ကပ္ေစးကုတ္ေသးတာလား? လင္ရွန္း ေခါင္းလွည့္ၿပီး ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို စိုက္ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္!
သူဒီကို ကူးေျပာင္းမေရာက္လာခင္တုန္းက သူ႔မိသားစုအေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းမြန္တယ္။ သူ႔မိဘေတြက သူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ ပူးပူးကပ္ကပ္ေတာ့ မဆက္ဆံဘူး။ လင္ရွန္း အနီးနားက တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာတက္ၿပီး ပိတ္ရက္တိုင္း အိမ္ျပန္လာႏိုင္တယ္။ အေဖျဖစ္သူက လတိုင္းအသုံးစရိတ္ ဘယ္ေလာက္သုံးရမယ္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ေပးထားတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ဒီတိုင္း ယြမ္တစ္သိန္းကန႔္သတ္ထားတဲ့ credit cardကိုသာ ေပးထားတယ္။
သူမွာ တစ္လလုံးလုံးေနမွ ရာသီဥတုေၾကာင့္ အဝတ္အစားဝယ္ရတာမ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္ ကြၽမ္းက်င္မႈဆိုင္ရာမူရင္းစာအုပ္ေတြ ဝယ္ဖို႔လိုတာေလာက္ပဲရွိတယ္။ ပုံမွန္အသုံးစရိတ္က ယြမ္သုံးေထာင္မေက်ာ္ဘူး။
အဲ့တာေၾကာင့္ ယြမ္ႏွစ္ေသာင္းဆိုတာက အိမ္မွာေနၿပီး အထက္ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အဖို႔ နည္းတဲ့ပမာဏမဟုတ္ဘူး။ ၾကည့္ရတာ လင္ယြမ္က သူ႔ညီအေပၚကို အရမ္းရက္ေရာပုံလည္း ေပၚတယ္။
အေရးအႀကီးဆုံးက ဒီေငြလႊဲထားတာေတြအျပင္ လင္ယြမ္နဲ႔ေျပာထားတဲ့ စကားေတြျဖစ္တယ္။ “ေကာ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္မလာဘူး” “ေက်းဇူး ေကာေရ”… ဒီလိုအသက္မပါတဲ့ဟာေတြခ်ည္းပဲ။
လင္ရွန္း “!!!”
ဒီေကာင္ ခုခ်ိန္ထိေတာင္ အိမ္ကေန ကန္ခ်မခံရေသးဘူး။ လင္ယြမ္က သူ႔ကို တကယ္ၾကင္နာေပးတာပဲ။ သူ႔အစ္ကိုႀကီးက တကယ့္ကိုအရမ္းၾကင္နာတတ္တယ္!
လင္ရွန္း အနည္းငယ္စိတ္ဓာတ္က်စြာ စားပြဲေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ ဒီလိုမွန္းသာသိရင္ မၾကည့္လိုက္ပါဘူး! __ အခုေတာ့ အိမ္ကိုျပန္ၿပီး လင္ယြမ္ကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး! ညီျဖစ္သူအေပၚ အမ်ားႀကီးယုံၾကည္ေပးတဲ့ အရမ္းေကာင္းတဲ့အစ္ကိုႀကီး! လင္ရွန္းမွာေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းတာကလြဲရင္ ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး?
“မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?” သူတစ္ခုခုမွားေနၿပီဆိုတာကို ေမာ့က်ဴးခ်န္သိသြားတယ္။
“ဘာမွမျဖစ္ဘူး…” လင္ရွန္း သူ႔လက္ေတြၾကားေခါင္းျမႇဳပ္ကာ တိုးတိုးေလးညည္းညဴလိုက္တယ္။
အမ္း သူအခုစာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီးအခ်ိန္ပိုင္းဝင္လုပ္ရင္း လင္ယြမ္ပိုက္ဆံကို ျပန္ဆပ္ရမယ္။ သူ႔သိကၡာကို ျပန္ဆယ္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာ ရွိေသးရဲ႕လား?
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔?” ေမာ့က်ဴးခ်န္ ထပ္ေမးျပန္တယ္။
“ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔!” ဒါေပါ့ သူေတြးေနတာေတြကို ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို လင္ရွန္း ဘယ္လိုလုပ္ထုတ္ေျပာျပႏိုင္မွာလဲ။
ရွက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီမွာ လင္ယြမ္က သူ႔ရဲ႕အစ္ကိုႀကီးေလ။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းၾကင္နာတတ္ၿပီး ေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းလည္းရွိတယ္၊ သူ႔ကိုလည္း ခြၽင္းခ်က္မရွိယုံၾကည္ေပးတယ္၊ တန္ဖိုးထားတယ္ ၿပီးေတာ့ ကန႔္သတ္တာေတြမရွိဘဲ ေလးစားေပးတယ္! လင္ယြမ္မ်က္လုံးထဲမွာလည္း သူက အေကာင္းဆုံး ျပည့္စုံမႈအရွိဆုံး ညီေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
အဲ့လိုမ်ိဳး လုပ္ရမယ့္အစား သူကေတာ့ ပိုက္ဆံပဲေတာင္းေနၿပီး တခ်ိန္လုံး ဘိတ္ေခ်းညီေလးပဲ ျဖစ္ေနတယ္! ရွက္သင့္တယ္!
“မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?” ေမာ့က်ဴးခ်န္က စိတ္ရွည္တတ္တဲ့လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး “ေျပာေတာ့!” သူ႔ေလသံက ၾကမ္းတမ္းလာကာ “မဟုတ္ရင္ ငါ…”
႐ုတ္တရက္ သူ႔လက္ကိုဆန႔္ကာ လင္ရွန္းေမးေစ့ကို အသာဖ်စ္ညႇစ္ၿပီး သူ႔ကိုအတင္းေမာ့ၾကည့္ေစတယ္။
ခဏတြင္းမွာ ေလထုကအနည္းငယ္ ကိုး႐ို႕ကားယားျဖစ္လာတယ္။
ေမာ့က်ဴးခ်န္က ခါးကိုကိုင္းထားၿပီး လင္ရွန္းကို ဖိအားေပးကာ သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ေစတယ္။ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဒီဇိုင္းကာလာအေနအထားက ၾကည့္ရတာ…
လင္ရွန္း ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္ေတာက္သြားတယ္ “ေမာ့က်ဴးခ်န္!” သူ႔အသက္ကပါ တက္တက္ႂကြႂကြျဖစ္လာတယ္ “ငါမင္းကို သီးသန႔္သင္ခန္းစာေတြအတြက္ ကူေပးတယ္ဆိုရင္ မင္းဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းလို႔ရလား?”
ေမာ့က်ဴးခ်န္ “…”
သူေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ေနတုန္း သူ႔လက္က လင္ရွန္းေမးေစ့ကို မသိမသာ ညႇစ္မိလိုက္တယ္။
လင္ရွန္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးရွက္သြားတယ္။ သူ႔ဘက္က ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို သီးသန႔္ေလ့က်င့္ခန္းေတြမွာ ကူညီေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး သြားကမ္းလွမ္းထားမိတာ အသိသာႀကီးကို။ အဲ့တာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မထိန္းႏိုင္တဲ့အမူအက်င့္ေၾကာင့္လည္းျဖစ္တယ္။ အခုဆို စိတ္တမ်ိဳးေျပာင္းသြားၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းခ်င္ျပန္ၿပီ… သူ႔ကိုယ္သူ ႏြားႀကီးလို႔ေတာင္ ခံစားမိတယ္။ [ T/N : ႏြားႀကီးဆိုတာ ဒီေနရာမွာ လုပ္ပဲလုပ္ႏိုင္တယ္ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ မခံစားရတဲ့ သေဘာပါတဲ့ ]
“အဲ့ေတာ့ ဘယ္လို…” ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕ မွင္လိုနက္ေမွာင္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကို လင္ရွန္း မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ “ငါမင္းကို ‘တစ္ခုဝယ္ တစ္ခုလက္ေဆာင္’လုပ္ေပးမယ္ေလ၊ သီးသန႔္သင္ခန္းစာေတြအတြက္ မင္းဆီက က်သင့္မယ္ ၿပီးရင္ ေပးမွာက…”
“မင္းကို ေပးမွာလား?” ေမာ့က်ဴးခ်န္ၿပဳံးကာ အားတက္သေရာ ေမးလိုက္တယ္။
“စုတ်န္းတ်န္းအတြက္ အလကားအပိုထပ္ေဆာင္းသင္ခန္းစာ လက္ေဆာင္ေပးမယ္” လင္ရွန္း သူ႔မ်က္လုံးေတြကိုၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္တယ္။
ေမာ့က်ဴးခ်န္ “…”
[ For K-Htet and Htet Yi Bo ]
_______________________________________
{Unicode}
အတန်းFကကျောင်းသားတွေ တပြုံလုံး ရူးသွပ်ကုန်တယ်။ သူတို့ နားလည်မှုလွဲသွားတာလား?! လင်ရှန်းက မော့ကျူးချန်ကို ရူပဗေဒဘာသာတစ်ခုပဲ ကူပေးမှာမဟုတ်ဘူး သင်္ချာလည်းပါတယ်?! မဟုတ်သေးဘူး ကျောင်းသားကောင်းလား?! ပြောရမယ်ဆိုရင် ဘိတ်ချေးကလေ?! မော့ကျူးချန် ညဘက်သင်္ချာမတွက်ဘဲ နောက်တစ်နေ့ နေ့လည်စာနားချိန်ကျတော့မှ သူတို့တွေအားလုံးကို သင်္ချာလုပ်ဖို့ ဖိအားပေးအုံးမှာ ဟုတ်တယ်မှတ်လား?!
ထိုနှစ်ယောက်လုံးက သူတို့အတန်းဖော်တွေရဲ့ခံစားချက်တွေကို ထည့်မတွက်ကြတာတော့ စိတ်မကောင်းစရာပဲ။
မော့ကျူးချန်က သူ့မျက်ခုံးကို လှလှပပကြီးပင့်ပြလိုက်တယ်။ ထိုင်ခုံနောက်မှီပေါ် လှန်ချကာ သူ့ရဲ့ချောမွတ်တောက်ပြောင်ကျစ်လျစ်နေတဲ့ အောက်မေးရိုးကို မော့ကာ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွေကို အသာကွေးလိုက်တယ်။ ညကောင်းကင်လို နက်မှောင်နေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ လင်ရှန်းကို ပြုံးယောင်သမ်းကာ ကြည့်နေတယ်။
သူ့ရဲ့ကျောင်းယူနီဖောင်းအပေါ်ဝတ်ကို ကြယ်သီးတွေတပ်မထားဘဲ အထဲကအဖြူရောင်ရှပ်အကျီကို ပေါ်နေအောင်ဝတ်ထားတယ်။ ထိုရှပ်အကျီကိုတောင် ရင်ဘတ်လောက်ထိပဲ ကြယ်သီးတပ်ထားပြီး သူ့ရဲ့ဂျုံနှစ်ရောင်အသားအရေနဲ့ ညှပ်ရိုးတစ်ဝက်လောက်ကို ဖော်ပြထားသေးတယ်။
မော့ကျူးချန်ဆိုတာက အတော်ကြည့်ကောင်းနေပြီသား။ ဒီလိုမျိုး နေရောင်အောက်ကထိုင်ခုံပေါ်မှာ ပျင်းတွဲတွဲထိုင်နေပုံက သူ့ရဲ့ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်တဲ့အသွင်ကို အလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့နဲ့ လွှမ်းခြုံထားတဲ့အတိုင်းပဲ။
ဒေါသတကြီး ကြည့်နေကြတဲ့အတန်းဖော်တော်တော်များများ ပြောစရာစကားတွေ ပျောက်ဆုံးကုန်တယ်။ အထူးသဖြင့် ကျောင်းသူတွေပေါ့။ မော့ကျူးချန်က များသောအားဖြင့် အေးစက်စက်အမူအယာတွေသာရှိတယ်။ အဲ့လိုသာမဟုတ်ရင် ‘ရေခဲတုံးနတ်ဆိုး’လို့ အခေါ်ခံရမှာမဟုတ်ဘူး။
ဒါပေမယ့် အခုအခိုက်အတန့်မှာတော့ သူကဟော်မုန်းတွေကို တုန့်ဆိုင်းခြင်းမရှိ အရှင်းသားကြီးထုတ်လွှတ်နေတယ်။ ခပ်မိုက်မိုက်ပြုံးနေပြီး သူ့အသက်အရွယ်အလိုက် လူငယ်ဆန်မှုတွေကလည်း အပြည့်ရှိတယ်။ မော့ကျူးချန် ဒီလိုပုံစံလုပ်လိုက်ရုံနဲ့တင် လူအုပ်ကြီးကို ညှို့ယူနိုင်စွမ်းရှိတယ်။
“ဟေး” မော့ကျူးချန် လင်ရှန်းကို ကြောက်စရာကောင်းတဲ့အပြုံးကြီးနဲ့ ကြည့်ကာ “ငါ WeChatမှာ ပို့ထားတာ မတွေ့ဘူးလား?”
လင်ရှန်းက သူ့ရဲ့ Friend requestကိုတော့ အမြန်လက်ခံလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူပို့ပေးလိုက်တဲ့သတင်းကတော့ ပင်လယ်ထဲနစ်မြုပ်သွားတဲ့အတိုင်းပဲ။ ဘာမှကို မတုန့်ပြန်ထားဘူး။
လင်ရှန်း ဖုန်းကိုထုတ်ကာ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ် “…”
မော့ကျူးချန်က တကယ်ကို emmm…
သူ့ညီမက ဘာကြောင့်များ ဒီလိုနုံအတဲ့ သာမညဇာတ်လိုက်ရဲ့ ဆွဲဆောင်ခံနေရတာလဲဆိုတာ သူတကယ် ပုံဖော်ကြည့်လို့တောင် မရဘူး။ သူ့ခံစားချက်တွေကြောင့် အကြိမ်ပေါင်းများစွာတောင် ငိုယိုခဲ့သေးတယ်။ [ T/N : ငိုတယ်ဆိုတာက မူရင်း၀တ္ထုနောက်ပိုင်းမှာ ငိုတယ်ထင်တယ် ]
“ငါတွေ့ပြီ” သူ သာမန်ကာလျှံကာ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
တစ်ရက်လောက် အဆင်ပြေသွားခဲ့တယ်ဆိုတာကလည်း သူ၀တ္ထုကို ဖတ်ထားလို့ပဲဖြစ်မယ်။ မော့ကျူးချန်ဆီက ထွက်လာတဲ့ နားလည်ရခက်တဲ့စကားလုံးတွေကို လျစ်လျူရှုထားတာမှာ ကျင့်သားရနေပြီ။ ‘ငါ လူလည်းစားတယ်’ဆိုတာ ဘာလား? လင်ရှန်းသာ သူ့ကိုခွံ့ကျွေးလိုက်ရင် သူတကယ်စားရဲလား?! ဒီလိုမယ်ရီဆူးဟိုမရောက်ဒီမရောက်စာသားက ပုံပြောသူရဲ့၀တ္ထုမဟုတ်ဘူးနော်!
လူသားစားတာ… ဟား ဟား!
လင်ရှန်း ပမာမခန့်နဲ့ သူ့ထိုင်ခုံမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ဖုန်းကို ထပ်ထုတ်လိုက်ပြီး WeChat iconကို နှိပ်လိုက်တယ်။ ခုလေးတင် ဖတ်ပြီးတဲ့စာတွေရဲ့အောက်မှာ ‘အစ်ကိုကြီး’ရဲ့avatarနဲ့ မှတ်စုလေးကိုလည်း တွေ့လိုက်ရတယ်။ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံနဲ့ မော့ကျူးချန်ရဲ့စာအောက်နားလေးမှာတင် အစ်ကိုကြီးဆီက နောက်ဆုံးပို့ပေးထားတဲ့စာကို တွေ့နိုင်တယ်။
ရိုးရှင်းတဲ့အပြုံးလေးတစ်ခုနဲ့။
လင်ရှန်းက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ခပ်စူစူလေးလုပ်ကာ ပုံကိုစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ သူတကယ်ကို သိချင်မိတယ်! သူ့ရဲ့အရမ်းကိုသိမ်မွေ့တဲ့အစ်ကိုကြီးလင်ယွမ်က အရင်လင်ရှန်းနဲ့ ဘယ်လိုအဆင်ပြေအောင်နေခဲ့လဲဆိုတာ တကယ်သိချင်တယ်!
ဒါပေမယ့်… လင်ရှန်း တုန်တုန်ရီရီနဲ့ လက်ကိုဆန့်ထုတ်လိုက်ပေမယ့် အကြိမ်ပေါင်းများစွာရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဖြစ်နေသည့်တိုင် မထိနိုင်သေးဘူး။ ဒါက သူနဲ့သက်ဆိုင်တယ်ဆိုတာ အသိသာကြီးဖြစ်ပေမယ့် ဘာကြောင့်များ အပြစ်မကင်းသလိုခံစားနေရတာလဲ?
သူတစ်ယောက်တည်း လုံးလည်ချာလိုက်နေတုန်း အနောက်ဘက်ကနေ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဘန်းခနဲအသံကြီးထွက်ပေါ်လာတယ်။
လင်ရှန်း လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့နောက်မှာထိုင်တဲ့အတန်းဖော်က လွယ်အိမ်လေးဆွဲပြီး ခပ်ဝေးဝေးဆီသွားနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ခုနကလေးတင် နောက်ဆုံးတန်းထောင့်မှာထိုင်နေခဲ့တဲ့ မော့ကျူးချန်က သူ့လွယ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ် ပစ်တင်လိုက်တာဖြစ်တယ်။ လင်ရှန်းနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံသွားပြီး သူ့နောက်မှာ အေးအေးလူလူလာထိုင်တယ်။
“ရှေ့လျှောက် ငါ့ကိုအကြံတွေ အများကြီးပေးအုံး” မော့ကျူးချန်ပြောလိုက်တယ်။
“အော်” လင်ရှန်း ရှေ့ကိုသာ ပြန်လှည့်လိုက်တော့တယ်။
သူ့ရဲ့ဖုန်းကိုပဲ ဆက်ပြီးစိုက်ကြည့်နေကာ_ သူကြည့်ကြည့်ချင်လား? တကယ်ကြည့်ချင်တယ်… [ T/N : အရင်က ပြောခဲ့တဲ့စကားတွေကိုပါ ]
အယ်?!
လင်ရှန်း အတွေးထဲမှာ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရုန်းကန်နေရပြီး ချီတုံချတုံဖြစ်နေတယ်။ ထိုစဉ် ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူ့ပုခုံးပေါ် လက်တစ်ဖက်ကျရောက်လာတယ်။ မော့ကျူးချန်က ကိုယ်ကိုရှေ့ကိုင်းပြီး လက်ကို လင်ရှန်းပုခုံးကနေ ကျော်ကာ သူ့လက်ချောင်းနဲ့ ပုံကိုတန်းပြီး ဖိချလိုက်တယ်။
“မင်း ဘာလုပ်တာလဲ?!” လင်ရှန်း ထခုန်မိမတတ်ပဲ။ မော့ကျူးချန်က သူ့လက်ပဲဆန့်ထုတ်လိုက်တာမဟုတ်ဘူး သူ့မေးကိုလည်း ပုခုံးပေါ်လာတင်ထားသေးတယ်။
“မင်းကိုကြည့်ရင်း အားကိုမရတော့လို့၊ မင်းအတွက် နည်းနည်းလေးဝင်ကူပေးလိုက်တာ” မော့ကျူးချန်က သူ့နားထဲကို ပေါ်တင်ကြီးလေနဲ့မှုတ်လိုက်ကာ “ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုဘူး!”
လင်ရှန်း “…”
တကယ်ကို နည်းနည်းအကူအညီဖြစ်သွားတယ်။ ကျေးဇူးတောင် တင်မိသေးတယ်! မော့ကျူးချန် ဒီလိုဝင်နှောင့်လိုက်တော့ လင်ယွမ်နဲ့ပြောထားတဲ့ စာတွေ နောက်ဆုံးထွက်ပေါ်လာတယ်။
“ဟမ်?” လင်ရှန်းအံ့ဩရတာက ဒီမှာကြည့်စရာ ဘာမှသိပ်မရှိဘူး။ လင်ယွမ်နဲ့ မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင်တို့ ပြောထားတဲ့စကားတွေရဲ့အချိန်ကိုကြည့်ရင် တစ်ပတ်ကို နှစ်ရက်သုံးရက်လောက် အဆက်အသွယ်ရှိကြတယ်။ နောက်ပြီးတော့ ဒီငွေလွှဲပြောင်းတဲ့စာတွေက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ?!
လင်ရှန်းတစ်ယောက် မိုးကြိုးအပစ်ခံလိုက်ရတဲ့အတိုင်းပဲ… ခဏလောက်နေပြီး chat logအပေါ်ကို ဆက်သွားကာ ငေးကြောင်ပြီးကြည့်နေမိတယ်။
“ကော ကျွန်တော် ပိုက်ဆံမရှိတော့ဘူး” အဲ့စာအောက်မှာ ယွမ်တစ်ထောင်လွှဲထားတယ်။
“ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းရဲ့မွေးနေ့အတွက် လက်ဆောင်ဝယ်ပေးဖို့ ပိုက်ဆံမရှိဘူး” အဲ့တစ်ခေါက်မှာ ယွမ်နှစ်ထောင်လွှဲထားတယ်။
“ကော ပိုက်ဆံမရှိလို့” အဲ့မှာထပ်ပြီး ယွမ်တစ်ထောင်!
…
စာပို့တဲ့သမိုင်းတစ်လျှောက် သူ့အစ်ကိုဆီက မုန့်ဖိုးတောင်းတာတွေချည်းပဲ။ အဲ့တောင်းထားတာတွေရဲ့အောက်မှာ လင်ယွမ်ဆီက စာအိတ်နီကြီးတွေ!
“မင်းအစ်ကိုက တကယ်ကပ်စေးနည်းတာပဲ” မော့ကျူးချန်က လင်ရှန်းနားထဲကို လေနဲ့မှုတ်နေတုန်းပဲ။
လွှဲပေးခဲ့တဲ့စာအိတ်နီတွေက တကယ်တော့အရမ်းနည်းနေတာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ တစ်ခုချင်းစီက ပုံမှန်အားဖြင့် တစ်ထောင်စီရှိတယ်။ တစ်ခါတစ်လေဆို သုံးထောင် ဒါမှမဟုတ် ငါးထောင်ဖြစ်သွားတာမျိုးတောင် ရှိသေးတယ်။ ပြီးတော့ အကြိမ်အရေအတွက်ကလည်း အရမ်းစိပ်တယ်။
သူ့ပေါ်တစ်ကိုယ်လုံး ပစ်လှဲချတော့မတတ်ဖြစ်နေတဲ့ မော့ကျူးချန်ကို တွန်းထုတ်ဖို့တောင် လင်ရှန်း အရေးမစိုက်အားဘူး။ စာတွေကို အမြန်လှန်လှောနေရတာနဲ့တင် လုပ်ဖို့မေ့နေတယ်။ စက်တင်ဘာလတစ်လတည်းမှာတင် လင်ယွမ်လွှဲထားပေးတာက ယွမ်နှစ်သောင်းနားကပ်နေပြီ။
ယွမ်နှစ်သောင်းက ကပ်စေးကုတ်သေးတာလား? လင်ရှန်း ခေါင်းလှည့်ပြီး မော့ကျူးချန်ကို စိုက်ကြည့်ပေးလိုက်တယ်!
သူဒီကို ကူးပြောင်းမရောက်လာခင်တုန်းက သူ့မိသားစုအခြေအနေက တော်တော်လေးကောင်းမွန်တယ်။ သူ့မိဘတွေက သူ့ကို ဘယ်တုန်းကမှ ပူးပူးကပ်ကပ်တော့ မဆက်ဆံဘူး။ လင်ရှန်း အနီးနားက တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှာတက်ပြီး ပိတ်ရက်တိုင်း အိမ်ပြန်လာနိုင်တယ်။ အဖေဖြစ်သူက လတိုင်းအသုံးစရိတ် ဘယ်လောက်သုံးရမယ်ဆိုပြီး သတ်မှတ်ပေးထားတာမျိုးမရှိဘူး။ ဒီတိုင်း ယွမ်တစ်သိန်းကန့်သတ်ထားတဲ့ credit cardကိုသာ ပေးထားတယ်။
သူမှာ တစ်လလုံးလုံးနေမှ ရာသီဥတုကြောင့် အဝတ်အစားဝယ်ရတာမျိုး ဒါမှမဟုတ် ကျွမ်းကျင်မှုဆိုင်ရာမူရင်းစာအုပ်တွေ ဝယ်ဖို့လိုတာလောက်ပဲရှိတယ်။ ပုံမှန်အသုံးစရိတ်က ယွမ်သုံးထောင်မကျော်ဘူး။
အဲ့တာကြောင့် ယွမ်နှစ်သောင်းဆိုတာက အိမ်မှာနေပြီး အထက်ကျောင်းတက်နေဆဲ ကျောင်းသားတစ်ယောက်အဖို့ နည်းတဲ့ပမာဏမဟုတ်ဘူး။ ကြည့်ရတာ လင်ယွမ်က သူ့ညီအပေါ်ကို အရမ်းရက်ရောပုံလည်း ပေါ်တယ်။
အရေးအကြီးဆုံးက ဒီငွေလွှဲထားတာတွေအပြင် လင်ယွမ်နဲ့ပြောထားတဲ့ စကားတွေဖြစ်တယ်။ “ကော ကျွန်တော် အိမ်ပြန်မလာဘူး” “ကျေးဇူး ကောရေ”… ဒီလိုအသက်မပါတဲ့ဟာတွေချည်းပဲ။
လင်ရှန်း “!!!”
ဒီကောင် ခုချိန်ထိတောင် အိမ်ကနေ ကန်ချမခံရသေးဘူး။ လင်ယွမ်က သူ့ကို တကယ်ကြင်နာပေးတာပဲ။ သူ့အစ်ကိုကြီးက တကယ့်ကိုအရမ်းကြင်နာတတ်တယ်!
လင်ရှန်း အနည်းငယ်စိတ်ဓာတ်ကျစွာ စားပွဲပေါ် မှောက်ချလိုက်တယ်။ ဒီလိုမှန်းသာသိရင် မကြည့်လိုက်ပါဘူး! __ အခုတော့ အိမ်ကိုပြန်ပြီး လင်ယွမ်ကို ဘယ်လိုမျက်နှာပြရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး! ညီဖြစ်သူအပေါ် အများကြီးယုံကြည်ပေးတဲ့ အရမ်းကောင်းတဲ့အစ်ကိုကြီး! လင်ရှန်းမှာတော့ ပိုက်ဆံတောင်းတာကလွဲရင် ဘာမှပြောစရာမရှိဘူး?
“မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ?” သူတစ်ခုခုမှားနေပြီဆိုတာကို မော့ကျူးချန်သိသွားတယ်။
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး…” လင်ရှန်း သူ့လက်တွေကြားခေါင်းမြှုပ်ကာ တိုးတိုးလေးညည်းညူလိုက်တယ်။
အမ်း သူအခုစာမေးပွဲဖြေပြီးရင် အလုပ်ကြိုးစားပြီးအချိန်ပိုင်းဝင်လုပ်ရင်း လင်ယွမ်ပိုက်ဆံကို ပြန်ဆပ်ရမယ်။ သူ့သိက္ခာကို ပြန်ဆယ်ဖို့ အချိန်ရော ရှိသေးရဲ့လား?
“ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့?” မော့ကျူးချန် ထပ်မေးပြန်တယ်။
“ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့!” ဒါပေါ့ သူတွေးနေတာတွေကို မော့ကျူးချန်ကို လင်ရှန်း ဘယ်လိုလုပ်ထုတ်ပြောပြနိုင်မှာလဲ။
ရှက်ဖို့ကောင်းတယ်ဆိုပေမယ့် ဒီမှာ လင်ယွမ်က သူ့ရဲ့အစ်ကိုကြီးလေ။ ဒါပေမယ့် အရမ်းကြင်နာတတ်ပြီး တွေးခေါ်နိုင်စွမ်းလည်းရှိတယ်၊ သူ့ကိုလည်း ချွင်းချက်မရှိယုံကြည်ပေးတယ်၊ တန်ဖိုးထားတယ် ပြီးတော့ ကန့်သတ်တာတွေမရှိဘဲ လေးစားပေးတယ်! လင်ယွမ်မျက်လုံးထဲမှာလည်း သူက အကောင်းဆုံး ပြည့်စုံမှုအရှိဆုံး ညီလေးတစ်ယောက်ဖြစ်စေချင်တယ်။
အဲ့လိုမျိုး လုပ်ရမယ့်အစား သူကတော့ ပိုက်ဆံပဲတောင်းနေပြီး တချိန်လုံး ဘိတ်ချေးညီလေးပဲ ဖြစ်နေတယ်! ရှက်သင့်တယ်!
“မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ?” မော့ကျူးချန်က စိတ်ရှည်တတ်တဲ့လူစားမျိုး မဟုတ်ဘူး “ပြောတော့!” သူ့လေသံက ကြမ်းတမ်းလာကာ “မဟုတ်ရင် ငါ…”
ရုတ်တရက် သူ့လက်ကိုဆန့်ကာ လင်ရှန်းမေးစေ့ကို အသာဖျစ်ညှစ်ပြီး သူ့ကိုအတင်းမော့ကြည့်စေတယ်။
ခဏတွင်းမှာ လေထုကအနည်းငယ် ကိုးရို့ကားယားဖြစ်လာတယ်။
မော့ကျူးချန်က ခါးကိုကိုင်းထားပြီး လင်ရှန်းကို ဖိအားပေးကာ သူ့ကိုလှည့်ကြည့်စေတယ်။ ဒီလူနှစ်ယောက်ရဲ့ဒီဇိုင်းကာလာအနေအထားက ကြည့်ရတာ…
လင်ရှန်း မော့ကျူးချန်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက် မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်သွားတယ် “မော့ကျူးချန်!” သူ့အသက်ကပါ တက်တက်ကြွကြွဖြစ်လာတယ် “ငါမင်းကို သီးသန့်သင်ခန်းစာတွေအတွက် ကူပေးတယ်ဆိုရင် မင်းဆီက ပိုက်ဆံတောင်းလို့ရလား?”
မော့ကျူးချန် “…”
သူတောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေတုန်း သူ့လက်က လင်ရှန်းမေးစေ့ကို မသိမသာ ညှစ်မိလိုက်တယ်။
လင်ရှန်းလည်း တော်တော်လေးရှက်သွားတယ်။ သူ့ဘက်က မော့ကျူးချန်ကို သီးသန့်လေ့ကျင့်ခန်းတွေမှာ ကူညီပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး သွားကမ်းလှမ်းထားမိတာ အသိသာကြီးကို။ အဲ့တာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်တဲ့အမူအကျင့်ကြောင့်လည်းဖြစ်တယ်။ အခုဆို စိတ်တမျိုးပြောင်းသွားပြီး ပိုက်ဆံတောင်းချင်ပြန်ပြီ… သူ့ကိုယ်သူ နွားကြီးလို့တောင် ခံစားမိတယ်။ [ T/N : နွားကြီးဆိုတာ ဒီနေရာမှာ လုပ်ပဲလုပ်နိုင်တယ် တန်ဖိုးရှိတယ်လို့ မခံစားရတဲ့ သဘောပါတဲ့ ]
“အဲ့တော့ ဘယ်လို…” မော့ကျူးချန်ရဲ့ မှင်လိုနက်မှောင်နေတဲ့မျက်လုံးတွေကို လင်ရှန်း မကြည့်ရဲတော့ဘူး။ “ငါမင်းကို ‘တစ်ခုဝယ် တစ်ခုလက်ဆောင်’လုပ်ပေးမယ်လေ၊ သီးသန့်သင်ခန်းစာတွေအတွက် မင်းဆီက ကျသင့်မယ် ပြီးရင် ပေးမှာက…”
“မင်းကို ပေးမှာလား?” မော့ကျူးချန်ပြုံးကာ အားတက်သရော မေးလိုက်တယ်။
“စုတျန်းတျန်းအတွက် အလကားအပိုထပ်ဆောင်းသင်ခန်းစာ လက်ဆောင်ပေးမယ်” လင်ရှန်း သူ့မျက်လုံးတွေကိုကြည့်ကာ ပြောလိုက်တယ်။
မော့ကျူးချန် “…”
[ For K-Htet and Htet Yi Bo ]
_____
Thanks 🌹