Chapter 49: Regrets
Dave's POV
"Hindi mo man lang ba gagawan ng paraan para mapawalang sala yung papa mo?" Tanong ni Nico. "Why would I? Tinanggal nya yung karapatan ko kaya pababayaan ko syang makulong. Hindi na rin magagawan ng paraan kahit sa addiction treatment center yan idala." Sagot ko.
"Sir, there are people who wants to sue Mr. Tecson." Sabi ng pulis na nasa harapan ko. "Then do it now!" Sagot ko. "But sir, he's a drug addict, he needs a treatment." Napakuyom ang mga kamay ko. "Let's continue the case and let him be in jail. I bet he will not change even if he will undergo in treatments." Inis kong sabi.
Nakayuko lang si papa habang nakaposas. Naka-formal attire pa sya pero puro bugbog ang mukha nya. Halatang nanlaban sya nang inaaresto sya ng mga pulis.
"Ano, masaya ka na?" Tanong ni papa habang nakatingin nang masama sa akin. "Hindi na tinatanong yan." Sagot ko.
Napasugod kasi kami rito sa police station dahil inaresto si papa. Meron palang bali-balita na nagda-drugs sya. Nung binantayan, confirmed na nagbebenta nga sya. Kaya pala sobrang yaman nya.
"Aside from drugs, a lot of employees want to sue Mr. Tecson because of unfair treatment." Sabi pa ng pulis.
"Sir, he really needs treatments." Sabi pa nito. "It's up to you. But this man is not my responsibility. Just do whatever you want." Sagot ko at lumabas na ng police station.
Tatawagan ko palang sana si Tasha nang hilahin ako ni Nico papasok sa sasakyan.
"Bakit?" Tanong ko. "Basta, wag ka nang magtanong." Sagot nya at pinaharurot ang sasakyan.
Bumaba kami sa isang ospital kaya napakunot ang noo ko. Huling punta ko sa ospital noong nanganak si Ashlyn kaya ang unusual na pumunta kami rito.
"Anong nangyari? Bat nandito tayo? May sakit ka?" Sinuntok nya ang balikat ko at naglakad na kaya sumunod ako sa kanya.
Nakita namin si Ashlyn sa labas ng emergency room. Nakayuko at mugto ang mga mata, halatang kagagaling sa iyak.
"Anong sabi?" Tanong ni Nico. "Naapektuhan yung utak sa sobrang daming drugs na pumasok sa katawan." Hindi ako makapagsalita dahil sa narinig ko. "Pinipilit nilang isalba kahit mahirap." Sabi pa nya.
Nag-umpisa nanaman syang umiyak. Kasabay ng pagtulo ng luha nya ang malalim na paghinga ni Nico. "She feels so down." Nakatingin pa rin ako kay Ashlyn. Nakaupo sya sa dulong upuan at katabi nya si Nico. Nakatayo lang ako sa harap nila habang pinapanood sila.
"D-deserve ko ba to?" Tanong ni Ashlyn habang humihikbi. Nakahawak sya sa mukha nya na parang ayaw nyang ipakita sa mga tao kung gaano sya kalungkot.
Maya-maya ay sumandal sya sa balikat ni Nico habang nakapikit. Napagod siguro sya sa kakaiyak.
"Do you remember nung time na nagkahiwa-hiwalay tayo?" Tanong ni Nico sa akin kaya tumango ako. "After a few days nalaman nyang may sakit yung mama nya. She felt so upset that time that she locked herself in her room. Kumakain pa naman sya that time but when she knew that her mother's illness cannot be cured, sobrang nawalan sya ng gana. Pinupuntahan ko sya sa bahay nila nasa labas lang ako ng kwarto nya. Iyak lang sya nang iyak tipong gusto syang kausapin ng mama nya through video call but she kept on refusing." Sa pagkakaalam ko sobrang close sila ng mama nya kaya ganun yung epekto sa kanya.
"Nalaman nyang may cancer yung mama nya at gustuhin man nyang puntahan, hindi nya magawa. Sa tuwing nagbabalak syang pumunta sa ospital, pakiramdam nya may bagay na humihila sa kanya pabalik. Wala syang lakas para puntahan ang mama nya." Bata pa kami that time and sobrang nakakaawa si Ashlyn dahil naranasan nya lahat ng yun.
Itutuloy palang sana ni Nico ang pagkukwento nang lumabas ang doktor. "Who among of you is the relative of Mr. Diaz?" Tanong nito. Agad naming ginising si Ashlyn. Nagkusot muna sya ng mata at kinondisyon ang sarili. Hinihintay sya ng doktor dahil mukhang may importanteng sasabihin.
"How's my dad?" Tanong ni Ashlyn sabay tayo. "I'm sorry but we did the best we can." May halong lungkot sa mukha ng doktor. "Excuse me." Sabi nya at agad kaming iniwan doon.
Nanatiling walamg imik si Ashlyn. Naupo lang sya sa pwesto nya kanina at nakatulala. "D-deserve ko ba to?" Tanong nya ulit. Nagtinginan kami ni Nico pero agad akong umiwas ng tingin.
All this time alam ko sa sarili kong palagi kong sinisigawan si Ashlyn. Para bang isa akong lalaking hindi naawa sa isang babae. Pero hinahabol ako ng konsensya ko ngayon. Awang awa ako kay Ashlyn at kahit na hindi maganda yung umpisa ng samahan namin, hindi nya deserve lahat ng to. She's just an innocent woman who was played by the fate.
Nasa morgue na ang katawan ni tito Gilbert. Sumunod doon si Ashlyn at niyakap ang katawan ng papa nya. Habang tumatagal ay mas lumalakas ang pag-iyak nya.
"Have you ever saw her like this before?" Tanong ko kay Nico na katabi ko sa labas ng morgue. "Yes. When her mother died." Sagot nya.
Hinihintay ko ang sunod nyang sasabihin pero nanatili ang tingin nya kay Ashlyn. Ramdam ko yung lungkot nilang dalawa dahil ako rin mismo ay nalulungkot.
"Nakita nya kung paano nawala yung mama nya. Like what I've said earlier, hindi nya nakikita at nakakausap yung mama nya. Then one day napilit ko syang pumunta sa ospital. Sobrang kabado sya that time pero nagawa nyang pumasok sa kwarto ng ospital na yun."
"What happened next?"
"She stayed there for a few hours. Then ako nakikinig lang sa usapan nila. Na sana magpakabait si Ashlyn. Tuparin nya lahat ng pangarap nya. Makinig sya sa sasabihin ng papa nya kapag alam nyang ikabubuti nya yun." Sagot nya.
"Nasaan pala si Tito Gilbert that time?" I'm actually curious kasi the whole story, hindi nya nabanggit si tito Gilbert.
"America. Nagbu-business. He wanted to go back pero hindi kaya ng time. Nag-uumpisa yung business nya that time and lahat ng clients na papasok, yung kita nya roon, magiging panbayad sa hospital bills." Sagot nya.
"So the moment she hold her mother's hand, iyak lang sya nang iyak. Halong saya at lungkot yung naramdaman nya. She stayed there overnight." Nakikinig lang ako sa kanya habang nakatingin kay Ashlyn.
"But the next day, she's still holding her mother's arms. Sobrang putla na nya that time at hinang-hina na. Sabi nya sa amin nagising sya nang around 4:00 am at inaantok sya so she decided to sleep. But after that, she died." Ashlyn was so sad since she was a young girl. I didn't even noticed that.
"Namatay yung mama nya nung time na kahahawak palang nya sa kamay, kakikita palang nya ulit. Her tears fell when she heard her mother's voice nung nagkita sila. Those moments were emotional and heartbreaking at the same time." Sabi pa ni Nico.
Pumasok ako sa morgue para samahan si Ashlyn. She needs us para palakasin yung loob nya. I don't want to cause any depression to her. I can't control her emotion but I wanna help her in times like this.
"Ashlyn, pahinga ka na muna." Sabi ko habang hinihimas ang likod nya. "Kung magpapahinga man ako, yung tuloy-tuloy na. Gusto nyo akong patulugin? Sana yung wala nang gisingan." Hindi ko alam ang dapat sabihin pero gusto ko syang i-comfort.
"You need to live. Paano si Yana kapag nawala ka? Paano yung mga pangarap mo? Malulungkot sila kapag hindi mo nagawa yun." Sabi ko pa. "Gusto ko nalang din sumunod." Sagot nya.
Iyak lang sya nang iyak hanggang sa mapagod. Nagdesisyon muna akong umuwi at hinayaan kong si Nico ang kumausap sa kanya. Sa aming dalawa, si Nico ang mas nakakakilala sa kanya kaya sya dapat ang umasikaso. Hindi sa wala akong responsibilidad pero dapat gawin yung mas makakabuti.
"Daddy, wala na po ba talaga si lolo Gilbert?" Tanong ni Yana. "Nak, sorry, pero oo eh. Nagkasakit kasi si lolo mo."
"What about si lolo sungit?" Tanong nya. "Ahh, may ginagawa lang." Sagot ko sa kanya.
Tinawagan ko si Tasha at nakailang ring tsaka palang nya sinagot.
(Babe, sorry naputol. Busy ka ba? Late na rin oh.)-ako
(Ok lang naman.)-sya
(About pala sa kanina--)-ako
(Hindi ko alam. Wala namang nakalagay kung sino yun. Sobrang mysterious ng tao na yun.)-sya
(Ganun ba? Sige hahanap ako ng paraan para malaman kung sino yun.)-ako
Hindi sya sumagot at puro buntong hininga nya lang ang naririnig ko.
(Babe, kanina pala, kaya naputol--)-ako
(Namatay yung papa ni Ashlyn?)-sya
(Babe, sorry. Si papa kasi nakulong din.)-ako
(Ok lang. Naiintindihan ko. Kung iniisip mo man na galit ako, hindi. Basta ipangako mo lang na ipapakita mo sa akin lahat ng picture mo sa graduation.)-sya
(Oo naman babe.)-ako
Na-end ang call at agad akong nakareceive ng chat kay mama.
Diane Tecson
Anak, pwedeng pakausap bukas sa papa mo? Please nak. Puntahan mo nalang.
Nagreply ako ng "sige po" kahit labag sa loob ko. Kahit na hiwalay na sila alam kong mahalaga pa rin si papa kay mama.
Lumipas ang isang linggo, graduate na kami at nai-cremate na rin ang katawan ni Tito Gilbert. Si Ashlyn, palaging tahimik at nasa isang sulok lang. Minsan kakain pero babalik sa pwesto nya.
"Aalis lang ako." Sabi ko sa kanila. Pinupuntahan ko ang labas ng addiction treatment center dito. Kinukumusta ko ang lagay ni papa. Hindi na naituloy ang kaso dahil kinabukasan ay inurong din ng mga empleyado nya. Buti pa sila may konsensya, pero si papa, wala.
"Why are you still checking about Mr. Tecson?" Tanong ng nagbabantay. "He's my father and I still care about him." Sagot ko. "He's fine but sometimes he's not sleeping." Sagot nya.
Umuwi ako pagkatapos nun. Iniisip ko ngayon si Ashlyn dahil sobrang nag-aalala ako sa kanya.
Nasa kwarto sya at kumatok ako. "Pasok." Sabi nya. Pagpasok ko ay hinila ko ang upuan at naupo sa harap nya.
"I hate this feeling. Doing something in the end you'll be disappointed about the result. In the end you will regret doing that thing. Siguro kung hindi ako tumanggi na puntahan si mama. Siguro kung.. Kung nilabanan ko yung takot ko. Siguro marami pa kaming nagawa bago sya mawala. Siguro mas matagal yung ngiti nya kasi nakikita nya ako." Walang luhang tumutulo sa mga mata nya pero isang bagay lang ang masasabi ko, she looks so depressed.
"About kay papa, I kept on asking myself the what if's. What if binibisita ko sya sa office. What if dinalhan ko sya ng dinner para nakita ko yung ginagawa nya. Bakit? Bakit sobrang clueless ako? And I still don't know why. Bakit nya yun ginagawa? Bakit sya nagdrugs?" Sa paglakas ng boses nya, pumipiyok na sya dahil sumasabay ang pag-crack ng boses nya dail sa pag-iyak.
"I don't want you to experience this. Hanggat may oras pa, gawin mo yung bagay na alam mong tama. Hindi maganda kapag may regrets ka." Bulong nya sabay yuko.
•••••
Guess who's preventing herself to cry. Jk. So ayun, sorry kasi natagalan yung update, busy lang talaga. Ginandahan ko yan, pero maganda ba? I need your opinions kahit "opo, maganda" ganun lang ok na.
Vomment
Support
Follow