ក្រោយពីកម្មវិធីចប់ គ្រួសារថេយ៉ុងក៏ត្រឡប់ទៅ
វិមានរបស់គេវិញ មកដល់បន្ទប់រាងតូចទម្លាក់ខ្លួនគេង
លើពូកទាំងទឹកមុខមិនល្អ នាយតូចដកដង្ហើមធំជាច្រើនដងនឹកឃើញពាក្យសម្ដីដែលប៉ាម៉ាក់របស់គេ
បាននិយាយប្រាប់ពេលនៅតាមផ្លូវ។
<< flashback >>
« កូនគិតយ៉ាងម៉េចដែរ?» លោកស្រីគីមងាកទៅនិយាយជាមួយកូនប្រុសទាំងញញឹម
« បាទ? » រាងតូចឧទានឡើងមិនយល់ពីសំណួរ
« គឺរឿងធីរ៉ិចនោះអីកូន ស្និតស្នាលជាមួយបងសិនទៅក៏ល្អដែរកូន មើលទៅគេជាមនុស្សល្អ ប្រវត្តិគ្រួសារក៏ល្អថែមទៀត ប៉ាម៉ាក់ក៏ពេញចិត្តគេណាស់ដែរ» លោកស្រីគីម
« តែ...កូនមិនបានស្រឡាញ់គាត់ទេ»ថេយ៉ុង
« សាកបើកចិត្តមើលគេសិនទៅកូន វាមិនទាស់ខុសនោះទេ កូនក៏គ្មានអ្នកណាដែរមិនអញ្ចឹងឬ? ប៉ាមិនបង្ខំ
ទេ គ្រាន់តែចង់ឲ្យកូនបើកចិត្តមើលគេសិន»លោកគីមចូលមកនិយាយជាមួយ បើថាមិនស្រឡាញ់ក៏មិនថ្វីដែរ មនុស្សល្អៗក៏នៅមានច្រើនទៀត
« បាទប៉ា » មិនដឹងថាគួរប្រកែកបែបណា រាងតូច
បានត្រឹមងក់ក្បាលយល់ស្រមតាមឪពុកម្ដាយ
<< ព្រឹកថ្ងៃថ្មី >>
ថេយ៉ុងដើរចូលមកក្នុងសាលារៀនដូចសព្វដង
ងាកមើលចុះឡើងរកអ្នកជាសង្សារ ព្រោះថ្ងៃនេះ
ជុងហ្គុកមិនទៅទទួលគេដូចមុនទេ ខលក៏មិនចូលទៀត មិនដឹងជាមានរឿងស្អីទេ។
« ថេយ៍!! » សម្លេងហៅរបស់ធីរ៉ិចបន្លឺឡើង ស្របពេលដែលនាយកម្លោះកំពុងរត់សម្ដៅមករកថេយ៉ុង
« អ៎ សួស្ដីធីរ៉ិច »
« អូន...គឺថេយ៍ញ៊ាំបាយហើយឬនៅ? ទៅជាមួយគ្នាទេ? ថ្ងៃនេះបងគ្មានគ្នាទៅជាមួយសោះចំណែករឿងអាហ្គុកនោះបងនិយាយជាមួយគ្រូរួចហើយ»
ធីរ៉ិច និយាយរំឮកដល់រឿងដែលជុងហ្គុកវាយនាយនោះ ហាក់ដូចជាគម្រាម ព្រោះមិនចង់ឲ្យថេយ៍បដិ-សេធ
« គឺ....ហ្ហឹម អញ្ចឹងក៏បានដែរ» ថេយ៉ុងងក់ក្បាលរួច
ដើរព្រមទៅជាមួយនាយ ខណៈពេលដែលធីរ៉ិច
ញញឹមស្ទើររហែកមាត់ទៅហើយ
ថេយ៉ុង និងធីរ៉ិចដើរបណ្ដើរគ្នាមកអាហារដ្ឋានក្នុង
សាលារៀន រួចបម្រុងនឹងអង្គុយជាមួយគ្នាទៅហើយ
តែ...
« ជុង... » ថេយ៉ុងបន្លឺឈ្មោះអ្នកជាសង្សារតិចៗ
ពេលដែលឃើញនាយកំពុងតែដើរចូលមកដូចគ្នា
« មកនេះឲ្យលឿន!!» ជុងហ្គុកដើរមកកញ្ឆក់ទាញ
ដៃរាងតូចចេញទៅទាំងកម្រោល រីឯធីរ៉ិចនាយក៏មិន
តាមដូចគ្នា ឃើញពួកគេឈ្លោះគ្នាបែបនេះក៏ល្អណាស់ទៅហើយ
« អួ៎យជុង លែងបានទេ? អូនឈឺណាស់»ថេយ៉ុង
« ម៉េចក៏ទៅអង្គុយជាមួយវា?» នាយកម្លោះគ្រវែង
រាងតូចទៅបុកនឹងជញ្ជាំងមួយទំហឹង មុននិងលែងដៃ
គេរួចច្រត់ចង្កេះសួរទាំងកំហឹង
« គឺគេបបួលអូន- » និយាយមិនទាន់ចប់ផងអ្នកខាង
ណោះក៏និយាយកាត់
« អឺ!! គេបបួលក៏ព្រមតាមគេអញ្ចឹងហ្ហេ៎ស? បើគេបបួលទៅដេកជាមួយនោះ ព្រមដែរមែនទេ?»
ជុងហ្គុកតបទៅវិញ
« មិនមែនបែបនោះទេជុង បងក៏ដឹងថាម្សិលមិញមាន
រឿងជាមួយគ្នា...ធីរ៉ិចគេមិនបានរករឿងបងទៀតទេ
គេក៏បបួលអូនញ៊ាំបាយ អូនក៏មិនហ៊ានប្រកែក ខ្លាចគេប្ដូរចិត្តរករឿងបងវិញ...» ថេយ៉ុងក្ដាប់បបូរមាត់
តបទៅវិញតាមសម្រួល ទោះបីជាក្នុងចិត្តកំពុងតែ
ធ្លុះធ្លាយដោយសារពាក្យសម្ដីនាយទៅហើយ
« អូ? អញ្ចឹងយើងជាអ្នកខុសឬ? អ្នកណាប្រើឯងឲ្យទៅអង្វរវា?» ជុងហ្គុក
« មិនមែនបែបនេះទេ...ជុងហ្គុកអូនគ្រាន់តែបក
ស្រាយ មិនមែនចង់បន្ទោសបងទេ»ថេយ៉ុង
« ចុះអានេះជាស្អីទៅវិញ?» នាយប្រើអណ្ដាតទល់នឹងសាច់ថ្ពាល់ រួចទាញទូរស័ព្ទចេញមក ចុចបង្ងាញពីរូបភាពរបស់ធីរ៉ិច និងថេយ៉ុងដែលឈរកាន់ដៃគ្នាយប់មិញនេះឲ្យគេមើល
ចង់ថានាយរករឿងច្រើនក៏បាន! តែអ្នកណាទៅ
ទ្រាំបានពេលឃើញច្បាស់ៗបែបនេះ?
«យើងប្រាប់ប៉ុន្មានថាកុំទៅពាក់ព័ន្ធជាមួយវាទៀត?
នៅសុខៗក៏លួចទៅបណ្ដើរគ្នាក្នុងកម្មវិធី កាន់ដៃគ្នា
ថែមទៀត មានអីសមគ្នាតើ!» ជុងហ្គុក
« អ...អូនគ្មានចេតនាទេ តែពេលនោះលោកប៉ា
អ្នកម៉ាក់ក៏នៅដែរ ទើបអូនមិនចង់បដិសេ—»
« ត្រូវហើយ! គ្រួសារឯងក៏ពេញចិត្តនឹងវាសឹងស្លាប់
ចាប់គូឲ្យគ្នាទៀត » ជុងហ្គុក
« ជុង...!! បើបងមិនពេញចិត្តបែបនេះ ហេតុអីបងមិនទៅនិយាយជាមួយប៉ាម៉ាក់អូនទៅ? ទំនាក់ទំនងយើងអាចបើកចំហរបាន អូនក៏មិនបាច់ត្រូវចាប់គូជាមួយអ្នកណាទៀតដែរ» រាងតូចស្ទុះទៅ
ចាប់ដៃនាយមកកាន់ដោយនិយាយអង្វរ បើជុងហ្គុក
កែខ្លួនឲ្យល្អជាងនេះបន្តិច បើនាយព្រមទៅនិយាយជាមួយប៉ាម៉ាក់គេ រួចបើកចំហរទំនាក់ទំនងមួយនេះអ្វីៗនឹងល្អ
« គិតថាប៉ាម៉ាក់ឯងនឹងព្រមឬ?» ជុងហ្គុក
« បងក៏ដឹងថាគាត់មិនព្រមដោយសារអី!! ហេតុអី
បងមិនកែ? តែបន្តិចទេ ពួកយើងប្រាកដជាបាននៅជាមួយគ្នា សូមអង្វរណាជុង....» ថេយ៉ុងយំសម្លឹងមើលមុខនាយ
« កែខ្លួន? ហេតុអីយើងត្រូវធ្វើតាម? ចរឹកយើងបែបនេះ បើមិនពេញចិត្តក៏ហីចុះ កុំមកតាំងខ្លួនគ្រប់គ្រងជីវិតយើង!! គិតថាខ្លួនឯងជាស្អីហ្ហឹមម??
បើមិនពេញចិត្តទេ ក៏មិនបាច់នៅជាមួយគ្នាទៀតដែរ» នាយក៏រួចក៏ក្រវាសដៃថេយ៉ុងចេញរួច
ដើរចេញទៅបាត់ នៅសល់ត្រឹមតែរាងតូចដែលអង្គុយឱបជើងយំស្ងាត់តែឯង
TO BE CONTINUED
.