Chapter 71;
ကုေဖးလည္းေခါင္းငုံ႕ၿပီးေခါက္ဆြဲကိုတူႏွင့္
ဆြၾကည့္လိုက္တယ္။ေခါက္ဆြဲကစားလို႔
ေကာင္းမယ့္ပုံပင္။
သူ႕အတြက္အသင့္စားေခါက္ဆြဲေျခာက္မ်ားကို
စားတာၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္း၏။ဝမ္႐ႊိတို႔ဆိုင္မွာ အသားေပါင္မုန့္သြားစားမည့္သူတို႔ရဲ႕မူလအစီ
အစဥ္မွာေဘးဖယ္ခံလိုက္ရ၏။အရသာအထူးေကာင္းမြန္သည့္ အသားေပါင္မုန့္ႏွင့္ယွဥ္လိုက္
လွ်င္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၏အေရာင္အဆင္းက မြဲေျခာက္၏။
အထူးသျဖင့္ သူ ေခါင္းေမာ့လိုက္သည့္အခ်ိန္
တိုင္း သူ ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာထိုင္ေနသည့္ အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနေသာက်န္ခ်န္ကို ျမင္ေတြ႕
ေနရတာေၾကာင့္၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကပိုအရသာ
မရွိျဖစ္လာသည္။
ကုေဖးနည္းနည္းစိုးရိမ္သြား၏။သူ႕ကိုယ္သူ
စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ စုစည္းၿပီးေနာက္တြင္
က်န္ခ်န္ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခအေနက
ၿငိမ္သက္မႈမရွိေသးပုံေပၚသည္။ သူက ေငး
ေငးငိုင္ငိုင္ထိုင္ေနၿပီးထိတ္လန့္မႈမွျပန္သတိ
မလည္လာေသးေပ။
ယေန႕ညတြင္သူက်န္ခ်န္ကိုတစ္ေယာက္တည္း
လႊတ္မထားခ်င္ေပ။ဒါေပမဲ့ က်န္္ခ်န္ကို ဒီတစ္ညေတာ့ သူနဲ႕ ေနလိုက္ပါ့လား ဒါမွမဟုတ္ ဆိုင္
မွာေနပါ့လားလို႔လည္းသူပါးစပ္ဟၿပီးေဆြးေႏြး
ရမွာကိုေၾကာက္မိ၏။ သူ ေျပာလိုက္တဲ့ စကား
တစ္ခြန္းခြန္းေၾကာင့္၊ က်န္ခ်န္ကို လႈပ္နိုးလိုက္
သလိုမ်ိဳးျဖစ္သြားမွာစိုးထိတ္မိသည္။
သူသည္ေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္ ကုန္စင္ေအာင္
စားၿပီးပန္းကန္ေဆး၍ဆိုင္ထဲသို႔ျပန္ဝင္လာတဲ့တိုင္ေအာင္က်န္ခ်န္ကေနရာတြင္မလႈပ္မရွားပဲ
ထိုင္ေနေသးတာျမင္လိုက္၏။
သူသည္ စားပြဲခုံကို ျပန္ေခါက္သိမ္းၿပီးေဘးမွာကပ္ထားကာက်န္ခ်န္ရဲ႕ေနာက္မွာမတ္တပ္ရပ္
လိုက္သည္။
"သံသတၱဳစက္႐ုံရဲ႕ အခန္း...."
က်န္ခ်န္ကအခ်ိန္အၾကာႀကီးေနၿပီးမွ စကား
စေျပာလာသည္။
"ဒီည အဲ့ဒီမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိလား။"
"မရွိဘူး ။"
"ဒါဆို အဲ့ဒီမွာမင္းငါ့ကိုအေဖာ္လုပ္ေပးလို႔
ရလား ။ ငါ ဒီရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနတဲ့ ေနရာ
မွာ ညတာကို မကုန္ဆုံးခ်င္ဘူး။ "
ကုေဖး ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ။"
သူခဏေလာက္မတ္တပ္ရပ္ၿပီးေစာင့္ေနသည့္တိုင္ေအာင္က်န္ခ်န္ကမလႈပ္ရွားလာေသးေပ။
ကုေဖးသည္သူ႕ကိုသြားဖို႔မေလာေပ။ထို႔ေၾကာင့္
ေငြရွင္းေကာင္တာေနာက္တြင္သူ ဝင္ထိုင္လိုက္
ၿပီး အိပ္ကပ္ထဲမွဖုန္းကိုဆြဲထုတ္လိုက္၏။
သူ႕သူငယ္ခ်င္းအသိုင္းအဝိုင္း[Friend circle]
တြင္ ထိုကိစၥေၾကာင့္ပြက္ေလာရိုက္ေန၏။ သူတို႔
လမ္းနားတြင္လူတစ္ေယာက္တိုက္ေပၚမွ
ခုန္ခ်သြားေၾကာင္းစကားမ်ားႏွင့္လူတိုင္းသည္အေသးစိတ္သိရေအာင္ႀကိဳးစားေနၿပီး ,တစ္ခ်ိဳ႕
ဆိုလွ်င္သူတို႔ကထိုအခ်ိန္က
လီေပါင္ေကာ္ကို အခ်ိန္မွီ ဖမ္းမိဖို႔ရန္အတြက္တိုက္ေအာက္မွာရွိေနၾကသည္ဟူ၍ အားကိုးေလာက္စရာစကားအသုံးအႏႈန္းမ်ားႏွင့္ျပည့္ေန၏။
ကုေဖးသည္Friend circleထဲမွျပန္ထြက္လိုက္
ၿပီးသူ႕စိတ္အားအနားေပးဖို႔ဂိမ္းတစ္ပြဲေလာက္
ေဆာ့ဖို႔ျပင္ေနစဥ္တြင္ ဝမ္႐ႊီဆီမွမက္ေဆ့ခ်္တစ္ေစာင္လက္ခံရရွိလိုက္သည္။
-မင္းတို႔နဲ႕တစ္လမ္းေက်ာ္က လူတစ္ေယာက္
တိုက္ေပၚက ခုန္ခ်သြားတယ္ဆို ??
ကုေဖး သူ႕ကိုစာျပန္မပို႔ပဲေနလိုက္၏။
ဝမ္႐ႊီက ေနာက္တစ္ေစာင္ထပ္ပို႔လာသည္။
-သူမ်ားေတြေျပာတာအဲ့လူကက်န္ခ်န္ရဲ႕အေဖ
တဲ့။သူက မင္းတို႔နဲ႕ တစ္လမ္းေက်ာ္မွာေနတာ
ဟုတ္တယ္မလား ?
ကုေဖးမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။ယေန႕မ်က္
ေမွာက္ေခတ္ကာလက အခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ေျပးညီ အဆက္အသြယ္လုပ္နိုင္သည့္ နည္းပညာေတြ
အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနသည္။ၿပီးေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္း
မ်ားရဲ႕အတင္းအဖ်င္းစကားမ်ားကဟိုးအရင္
ကထက္ ပ်ံ့ႏွံ႕လြယ္၏ ။ ေၾကာက္စရာေကာင္း
၏။
ကုေဖး စာျပန္ပို႔လိုက္သည္။
-မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းမွာဒီအေၾကာင္းပ်ံ့ေနတာ
လို႔ငါျပန္ၾကားရင္ , ငါ မင္းကို အလြတ္ေပးမွာ
မဟုတ္ဘူး။
- ငါက ဒီအေၾကာင္းကိုျဖန့္စရာလား ! ။ အဲ့ဒါ
ေၾကာင့္လည္း ငါ မင္းကိုပဲ ပထမဆုံးလာေမးတာ မဟုတ္ဘူးလား။က်န္ခ်န္ကိုေတာင္ သြားေမးတာမဟုတ္ဘူး။
-ကိစၥမရွိဘူး ,တစ္ေယာက္ေယာက္ အဲ့အေၾကာင္းေျပာေနတာကို ျမင္ရင္ , ငါကိုယ္တိုင္ မင္းကို
လာရွာမယ္။
-fuck ေကာင္းၿပီ ေကာင္းၿပီ ေကာင္းၿပီ !
ငါ သူတို႔ကို သတိေပးထားလိုက္မယ္, အိုေက။
ကုေဖးသည္သူ႕ကိုစာမျပန္ေတာ့ပဲဖုန္းမ်က္ႏွာ
ျပင္ကို ပိတ္လိုက္၏။Craz-3 ဂိမ္းကိုလည္း သူ
ေဆာ့ခ်င္စိတ္မရွိေပ။
က်န္ခ်န္က ေမးလာသည္။
"ဘယ္အခ်ိန္ ရွိၿပီလဲ?။ "
"၈နာရီေက်ာ္ၿပီ , 8:20။ "
ကုေဖး သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္း...။"
"ဒါဆိုခဏဆက္ထိုင္အုံးမယ္။ငါ နည္းနည္း
မွမလႈပ္ခ်င္ေသးလို႔။ ခဏျဖစ္ျဖစ္စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ထိုင္ပဲေနခ်င္တယ္။ "
"အင္း။"
ကုေဖး သူ႕ကို ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး ၊ ဖုန္းကိုျပန္
ဖြင့္၍ Craz-3 ဂိမ္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။
သူသည္က်န္ခ်န္ရဲ႕လက္ရွိစိတ္အေျခအေနကိုေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။က်န္ခ်န္က႐ုပ္
ပိုင္းဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ သာမက
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေၾကာင့္မလႈပ္ရွားခ်င္ေသးတာျဖစ္သည္။မည္သည့္လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးမဆိုသူ႕အား လက္ေတြ႕ဘဝဆီျပန္ၿပီးဆြဲေခၚသြားနိုင္ေသာ
ေၾကာင့္ အသိစိတ္ေပ်ာက္ေနသလိုမ်ိဳးထိုင္ေနဖို႔လိုအပ္သည္။ ေသးငယ္ေသာလႈပ္ရွားမႈေလးက
သူရင္ဆိုင္ဖို႔ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသည့္ ေၾကာက္႐ြံစိတ္
ႏွင့္စိုးရိမ္ေသာကမ်ားသည္ဒီေရလွိုင္းတစ္ခုလို
မ်ိဳး သူ႕ကို တိုက္စားဝါးၿမိဳသြားမွာကို က်န္ခ်န္က ေၾကာက္ေနလိမ့္မည္။
သူ႕အေဖတစ္ေယာက္လုံးေရကန္ထဲမွာေရနစ္ၿပီးေသဆုံးသြားတာၾကည့္ၿပီးေနာက္သူလည္း
ထိုကဲ့သို႔ေနရာလြတ္ႀကီးကို ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္
စိုက္ၾကည့္၍ ညေပါင္းမ်ားစြာကို ဘယ္လိုမ်ိဳးကုန္ဆုံးခဲ့ရလဲဆိုတာေရတြက္ဖို႔ပင္သူေမ့ခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ခ်န္က တစ္လလုံးလုံးေခြးေျခခုံ
ပုေလးေပၚမွာထိုင္လွ်င္ေတာင္ထူးဆန္းတယ္လို႔ ခံစားရမွာမဟုတ္ေပ။
က်န္ခ်န္အတြက္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ဘယ္တုန္းကမွရင္မဆိုင္ခဲ့၊မေတြ႕ႀကဳံခဲ့သည့္
ကိစၥမ်ားျဖစ္သည္။ ဉာဏ္မမွီေလာက္ေအာင္
ခက္ခဲနက္နဲေသာအေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕
ေၾကာင့္ၿမိဳ႕စုတ္ေလးသို႔ျပန္ပို႔ျခင္းခံခဲ့ရ၏။
က်န္ခ်န္ကထြက္သြားခ်င္သည္။သူသည္ ဒီၿမိဳ႕
စုတ္ေလးမွာေမြးဖြားလာခဲ့လွ်င္ေသာ္သို႔မဟုတ္
သူ႕မိဘမ်ားသည္ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္မ်ားျဖစ္ေန
လွ်င္ေတာင္က်န္ခ်န္ကဒီေနရာႏွင့္ မထိုက္တန္
ေပ။တစ္ခါတစ္ရံတြင္ေၾကာက္႐ြံမႈအား ကုေဖး
ခံစားရသည္။
ဤၿမိဳ႕ေလးတြင္က်န္ခ်န္နစ္မြန္းသြားမည္ကို သူ ေၾကာက္၏။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္,က်န္ခ်န္ရဲ႕အရိုးစြဲ
ေနသည့္ ေမာက္မာေထာင္လႊားမႈေတြက သူ႕ကို အၿမဲတမ္းေထာက္ကန္ေပးထားလွ်က္ရွိသည္။
သူဘယ္ေနရာေရာက္ေစကာမူျပသာနာမရွိေပ။
သူက အၿမဲတမ္း ေျဖာင့္မတ္စြာ ရပ္တည္
ေနနိုင္လိမ့္မည္။
.......
စတိုးဆိုင္ထဲတြင္နာရီတစ္လုံးရွိသည္။လက္တံ
အတုံးေလးမွ ေနာက္တစ္တုံးသို႔ေ႐ြ႕သြားသည့္
အခ်ိန္တိုင္း 'click" ဆိုသည့္ အသံေသးေသး
ေလးျမည္လာ၏။
သုံးခ်က္ေျမာက္ 'click' ဆိုၿပီးျမည္လာခ်ိန္တြင္
၎ကညဆယ့္တစ္နာရီပင္ထိုးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း
က်န္ခ်န္သိလိုက္သည္။
သူ အိပ္ခ်င္၏ , အရမ္း အိပ္ခ်င္ေန၏။
သူသည္မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္လွ်င္ အခ်ိန္မေ႐ြးအိပ္ေပ်ာ္သြားေလာက္သည့္အထိအိပ္ခ်င္ေန
ခဲ့သည္။သို႔ေသာ္ သူမ်က္လုံးမွိတ္လိုက္လွ်င္,
သူ႕မ်က္ခြံတစ္စုံလုံးနာက်င္လာတဲ့အထိ မွိတ္
ထားေသာ္လည္းလုံးလုံးအိပ္မေပ်ာ္ေပ။
သူသည္ ကိုယ္တိုင္မျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း
လီေပါင္ေကာ္ခုန္ခ်သြားေၾကာင္း၊ေျမျပင္ႏွင့္
ရိုက္ခတ္သြားသည့္အသံ၊ရႈးဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ဖ်တ္ခနဲျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းအားအိပ္မက္
ထဲမွျမင္ကြင္းသဖြယ္ပယ္ရွားမရျဖစ္ေနၿပီး
သူ႕မ်က္စိေရွ႕တြင္ မႈန္ဝါးဝါးပုံရိပ္အေနႏွင့္
သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနလ်က္ရွိသည္။
အိပ္တစ္ဝက္နိုးတစ္ဝက္ႏွင့္သူ႕ရဲ႕အစစ္အမွန္
ဘဝမွာႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရသမွ်ေတြကိုအိပ္မက္မက္
ေနျခင္းမွ နိုးထဖို႔အခက္ေတြ႕ေနသည္။
ေန႕တာသည္ပူေႏြးလာ၏၊ေန႕လည္ကတက္တူး
ထိုးေနစဥ္တေလွ်ာက္လုံး သူေခြၽးထြက္ခဲ့ေသး
သည္။ဒါေပမယ့္ သူ႕လက္မ်ားက ေအးစက္လို႔ေနသည္။ စင္စစ္တြင္မူ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံး ေအး
စက္ေနၿပီး ၾကက္သီးေမႊးညွင္းတဖ်င္းဖ်င္းထ
ေနခဲ့တာျဖစ္၏။
သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးတြင္ပူေလာင္ေနသည့္ေနရာ
သည္သူ႕မ်က္လုံးသာရွိ၏။ မီးပုံထဲမွာေလာင္
ကြၽမ္းေနသကဲ့သို႔ခံစားေနရသည္။သူဆိုင္သို႔
လိုက္လာစဥ္တည္းကမ်က္ရည္ႁပြန္ခမ္းသြား
တာေၾကာင့္ သူ မ်က္ရည္က်မည္မဟုတ္ေပ။
လီေပါင္ေကာ္ရဲ႕ ေသဆုံးမႈအတြက္ သူ မ်က္
ရည္က်မည္မဟုတ္ေပ။
သူတို႔ၾကားတြင္ မ်က္ရည္က်ရေလာက္သည္
အထိရင္းႏွီးမႈမ်ိဳးလည္းမရွိ။ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားဆက္တိုက္ပူေလာင္ေနတာေၾကာင့္ ၊က်န္ခ်န္
ေခါင္းကိုက္လာ၏။ သူ႕ကိုယ္သူ သက္သာလို႔သက္သာျငား ၊လက္တစ္ဖက္ကိုျမႇောက္၍
သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကို ဖိလိုက္သည္။
အခ်ိန္ၾကာသြားၿပီးေနာက္တြင္ က်န္ခ်န္ သက္
ျပင္းမႈတ္ထုတ္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
ကုေဖးကိုလွည့္ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ ကုေဖးကလည္း
မတ္တပ္ထရပ္လာေၾကာင္းက်န္ခ်န္ျမင္လိုက္
၏။ကုေဖးကဖုန္းကို အိပ္ကပ္ထဲထိုးထည့္လိုက္သည္။
က်န္ခ်န္ ေမးလိုက္တယ္ ။
" မင္း အဲ့ level ေအာင္သြားၿပီလား ?။ "
"အင္း။"
"လိမ္ေနတာ ။level တက္သြားတဲ့အသံမၾကား
လိုက္ဘူး ။တစ္ခ်ိန္လုံးရႈံးတဲ့အသံပဲၾကားတာ။မင္း အခုလည္းေဆာ့လို႔မၿပီးေသးဘူးမဟုတ္လား ။ "
ကုေဖးက ရယ္လာ၏။
"ေကာင္းလိုက္တဲ့နား,ဒါေတာင္ငါ volumeကို
တစ္တုံး ေလ်ာ့ထားတာ။ "
"ငါ့ကို ဖုန္းေပး ။"
က်န္ခ်န္ လက္လွမ္းလိုက္တယ္။
"ငါ ေဆာ့ေပးမယ္။ "
.
ကုေဖးသည္သူ႕လက္ထဲသို႔ ဖုန္းထည့္ေပးလိုက္
တယ္။ အမွန္လည္း ,သူက ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ
မွာေပၚေနသည့္ levelအာမေအာင္ေသးတာျဖစ္
သည္။အဆင့္ခုႏွစ္ဆင့္ပဲက်န္၍ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
မရွိတာမဟုတ္ေပ။က်န္ခ်န္ကဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္
ကို ငုံ႕ၾကည့္ၿပီးေျပာလာ၏။
"အခန္းအရင္သြားရေအာင္ ။ "
သူဆိုင္တံခါးဆြဲဖြင့္ၿပီးအျပင္ၾကည့္လိုက္သည့္
အခါ၊လမ္းေပၚတြင္ဖြင့္ထားသည့္ဆိုင္မ်ားပိတ္
သြားၿပီး လမ္းမီးတိုင္မ်ားလင္းေနၿပီျဖစ္သည္။
လမ္းတစ္လမ္းလုံးတိတ္ဆိတ္ၿပီးေရာင္းသူႏွင့္
ဝယ္သူမ်ားသည္အေမွာင္ထုရဲ႕ဖယ္ရွားျခင္းကို
ခံလိုက္ရသည္။
သူသည္႐ုတ္တရက္ထူးဆန္းသည့္ခံစားခ်က္
ႀကီးအားရလိုက္၏။ထိတ္လန့္စရာေကာင္းတဲ့တစ္စုံတစ္ရာျဖစ္လာေတာ့မလိုမ်ိဳး ခံစားေနရ
သည္။လမ္းမေပၚတြင္ ေသြး႐ူးေသြးတန္းေအာ္
ဟစ္ေျပးလႊားေနသည့္လူမ်ားကနာရီပိုင္းေလးအတြင္းဝယ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာမလား။
အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းရဲ႕ မိသားစုညစာစားခ်ိန္တြင္
ထိုအေၾကာင္းသည္သူတို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာမ်ားနီျမန္း
လာတဲ့ထိ အႀကိမ္ႀကိမ္ တစိမ့္စိမ့္ေတြး
ၿပီးစားေသာက္ခ်ိန္ျဖစ္လာလိမ့္မည္။လပိုင္း သို႔မဟုတ္ ႏွစ္အနည္းငယ္ကုန္သြားလွ်င္၊ဟိုးယခင္ကဲ့သို႔ *ကုေဖးက သူ႕အေဖကို သတ္လိုက္တာ*
ဆိုသည့္အတိုင္းအရပ္ေျပာပုံျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
ဘယ္ေလာက္ထူးဆန္းၿပီး ဘယ္လိုေၾကာက္စရာေကာင္းတာ အစရွိသျဖင့္.....
ကုေဖးသည္အျမင္အာ႐ုံအား အေနာက္ျပန္ပို႔လိုက္လွ်င္ က်န္ခ်န္ကဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ဂိမ္းကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေန၏၊က်န္ခ်န္သည္အခြံမာျဖင့္ဝန္းရံခံထားသည့္ၾကက္ဥအႏွစ္ေလးမ်ိဳး ကုေဖး ခံစားလိုက္ရသည္။
သူတို႔သည္သံသတၱဳစက္႐ုံသို႔ဦးတည္ေလွ်ာက္
လာသည့္လမ္းမွာ ကုေဖးကသူ႕ေဘးမွေလွ်ာက္
ၿပီး၊လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ က်န္ခ်န္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာ
ကိုေပြ႕ထားသည္။သူတို႔အေရွ႕တြင္ခလုတ္ခသင္းေတြ႕လွ်င္က်န္ခ်န္ကိုအခ်ိန္မွီလွမ္းဆြဲနိုင္၏။က်န္ခ်န္ကဂိမ္းေဆာ့ရင္းႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္တစ္ေလွ်ာက္လုံးေျမျပင္ေပၚမွေက်ာက္ခဲ
အုတ္ခဲႏွင့္ေရေျမာင္းမ်ားေရွာင္နိုင္လိမ့္မည္။
ကုေဖးသည္သံသတၱဳစက္႐ုံအတြင္းရွိ သူတို႔ရဲ႕
အခန္းေလးကိုဖြင့္ၿပီးသည့္အခါက်န္ခ်န္သည္
ဆိုဖာေပၚေျခပစ္လက္ပစ္လွဲၿပီးစိတ္သက္သာ
စြာသက္ျပင္းခ်၏။သူက ေဘးပတ္ပတ္လည္
ကိုလိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကုေဖးရဲ႕လက္ထဲသို႔
ဖုန္းျပန္ထည့္ေပး၏။ဂိမ္းက Level ႏွစ္ဆင့္တက္သြားၿပီျဖစ္သည္။
ကုေဖးေျပာလိုက္၏။
"မေကာင္းဆိုးဝါးပဲ။ ငါ့ရဲ႕ဂိမ္းနာမည္ကို
'တစ္ေယာက္ေယာက္ ငါ့ကို carry ေပးပါ '
လို႔ ေျပာင္းသင့္လား ။ "
က်န္ခ်န္က ဆိုဖာကိုမွီထားၿပီး သူ႕ကိုၿပဳံးျပ
လာသည္။
"ေျပာင္းလိုက္ေတာ့ ။ "
. .....
ဆိုဖာေပၚတြင္ၿခဳံထည္ေပ်ာ့ေပ်ာ့သားႏွင့္ေစာင္
တစ္ထည္ထပ္ခင္းထာ၊သည့္အခါအိစက္ေသာ
အိပ္ယာခင္းအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြား၏။က်န္ခ်န္
သည္အိပ္ယာခင္းႏွင့္အေရျပားထိေတြ႕ခ်ိန္တြင္ အ႐ူးအမူးအိပ္ငိုက္လာ၏။
ကုေဖးက အခင္းကိုဆြဲျဖန႔္ဖို႔ဆိုဖာကိုမ ,လိုက္
သည္။
"မင္း အရင္ထလိုက္မလား။မင္းလဲအိပ္ေနတဲ့အခင္းကို ငါ အတင္းဆြဲလိုက္ရင္ၿပဲသြားလိမ့္မယ္။ "
က်န္ခ်န္မတ္တပ္ထရပ္ၿပီးအေရွ႕သို႔ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ေ႐ြ႕လိုက္၏။ခဏအၾကာတြင္,သူ တစ္ခုခုကိုေတြးၿပီးသက္ျပင္းခ်လိဳက္သည္။
"ဒီကိုမလာခင္ေရအရင္ခ်ိဳးခဲ့သင့္တာ။အနည္း
ဆုံးေတာ့ သြားတိုက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္လုပ္ခဲ့သင့္တာ။ "
"ဒီမွာလည္း အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြရွိတယ္။ "
ကုေဖးကအိပ္ယာအခင္းကို ဆြဲျဖန့္ၿပီး
ဆက္ေျပာသည္။
"ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အဖုံးပိတ္ထားတဲ့ပုံးေလး
ကိုသြားၾကည့္လိုက္။လီယန္ထားခဲ့တဲ့တစ္ခါသုံးသြားတိုက္တံ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါရွိတယ္။မ်က္ႏွာပဲသစ္လိုက္။မင္းေျခေထာက္က ေရ
ထိလို႔မွမရဘူး ။ "
က်န္ခ်န္ေရခ်ိဳးခန္းဆီေလွ်ာက္သြားၿပီး ၾကည့္
လိုက္၏။ ေရခ်ိဳးခန္းေထာင့္တြင္တပ္ဆင္ထား
ေသာပလတ္စတစ္ပုံးတစ္ပုံးမွလြဲ၍ေရခ်ိဳးခန္း
ထဲတြင္ပစၥည္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိေပ။ဆပ္ျပာ၊ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊သြားတိုက္ေဆးတစ္ကိုယ္ေရ သုံးေရခ်ိဳးခန္းပစၥည္းအားလုံးတြင္ဟိုတယ္အ
မ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕အမည္တံဆိပ္မ်ားရိုက္ထားသည္။
သူသြားတိုက္ၿပီးသည့္အခါ ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္ထြက္လာၿပီး ေမးလိုက္၏။
"အဲ့ဒီဟိုတယ္အသုံးအေဆာင္အားလုံးကို သူက ဘယ္ေနရာကရလာတာလဲ? ။ "
ကုေဖးကျပန္ေျဖလာသည္။
"သူ႕အေမရဲ႕ကုမၸဏီက ,သူကသူ႕အိမ္ကအမ်ားႀကီးသယ္လာတာ။အရင္တည္းက သူကအဲ့လိုမ်ိဳးေတြယူလာေပမယ့္၊သုံးမယ့္သူမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ဟိုေကာင္ေတြကဇီဇာလည္းမေၾကာင္ဘူး။ "
က်န္ခ်န္အသံတိတ္ၿပဳံးလိုက္၏၊သူတို႔ၾကားက
စကားဝိုင္းအားသူဆုပ္ကိုင္ထားနိုင္သည့္တစ္ခု
တည္းေသာနည္းလမ္းသည္ ကုေဖးႏွင့္ ေတာင္
ေတာင္အီအီေလွ်ာက္ေျပာေနတာျဖစ္သည္။စကားေရာက္တတ္ရာရာေျပာေနလွ်င္ သူ႕စိတ္ကိုသက္သာေစၿပီး မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ရာခံစားခ်က္
မ်ားကိုေမ့ေလ်ာ့ေစသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ကိုယ္ေရသန့္ရွင္းၿပီးေနာက္တြင္ ဆိုဖာေပၚမွာလဲလိုက္ၾကသည္။
အခန္းမီးအားလုံးမွိတ္ထားၿပီး သူတို႔အခန္းထဲတြင္လင္းေနသည့္အလင္းသည္ျပတင္းေပါက္မွျဖာက်ေနေသာလေရာင္ျဖစ္၏။
အခ်ိန္ေနာက္က်လာသည္ႏွင့္အမွ်လေရာင္က ပိုလင္းထိန္လာသည္။ လိုက္ကာမတပ္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေၾကာင့္ထူးထူးျခားျခားေနမထိ
ထိုင္မသာသလို က်န္ခ်န္ ခံစားရသည္။
ကုေဖးရဲ႕ေဘးတစ္ေစာင္းမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ဖို႔က်န္ခ်န္ တစ္ေစာင္းလွည့္အိပ္လိုက္၏။
ကုေဖးကသူ႕အတိုင္းလွည့္လာၿပီးေမးလာသည္။
"မင္းက ငါ့ကို ဖက္ထားေပးေစခ်င္လား။"
"သြားစမ္း, ပူတယ္။ "
"ဒါဆိုလည္း ဒီလိုပဲလုပ္တာေပါ့ ။ "
ကုေဖးက သူ႕လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ဆုပ္ကိုင္
လာသည္။
" ျမန္ျမန္, အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ ။မနက္ျဖန္ အတန္းရွိေသးတယ္။ "
က်န္ခ်န္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဝမ္အန္း [ေကာင္းေသာညပါ] "
ကုေဖးက သူ႕လက္ဖဝါးကို ပြတ္သပ္လာ၏။
"အင္း ,ဝမ္အန္း[ေကာင္းေသာညပါ]။ "
က်န္ခ်န္မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္သည့္တိုင္ေအာင္
ကုေဖးကသူ႕လက္ဖဝါးအား စည္းခ်က္မွန္မွန္
ပြတ္သပ္ေပးေနဆဲျဖစ္၏ ။ ကေလးငယ္တစ္
ေယာက္ကို ေခ်ာ့ျမဴေပးေနသလိုမ်ိဳး ႏွစ္သိမ့္
ေပးေနသည့္သူ႕နည္းလမ္းကအနည္းငယ္ရယ္
႐ြင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ္လည္း၊၎က က်န္ခ်န္
ကို စိတ္ၿငိမ္သက္ေစသည္။
ကုေဖးသည္ သူ႕ထက္အရင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ သူ႕လက္ဖဝါးကို စည္းခ်က္
မွန္မွန္ႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနသည့္ သူရဲ႕ပြတ္သပ္
ေပးမႈကနည္းနည္းနည္းနည္းေႏွးလာၿပီးေနာက္
တြင္ရပ္တန့္သြားသည္။
က်န္ခ်န္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ကုေဖးရဲ႕ေႏွးေႏွးႏွင့္မွန္မွန္
ျဖစ္ေနသည့္အသက္ရႈသံအားနားေထာင္၍ သူ႕အတိုင္းပင္ အသက္လိုက္ရႈခဲ့၏။သိပ္မၾကာခင္
သူလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
သူမနက္အိပ္ယာနိုးလာခ်ိန္တြင္ကုေဖးသည္
သူ႕ထက္အရင္ႏွိုးခဲ့သည္။ထို႔ေနာက္အမဲသားေခါက္ဆြဲစြပ္ျပဳတ္အနံ႕သင္းသင္းလည္း အနံ႕
ရလိုက္၏။
သူ႕အေနာက္မွကုေဖးက လွမ္းေမးလာသည္။
"မင္း နိုးၿပီလား?။ "
"အင္း။ "
က်န္ခ်န္လွည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဆိုဖာေဘးက
ခေနာ္နီခေနာ္စားပြဲငယ္ေလးေပၚတြင္ အမဲသားေခါက္ဆြဲႏွစ္ပန္းကန္ျပင္ဆင္ထားေၾကာင္းျမင္လိုက္၏။သူမတ္တပ္ထ၍မ်က္ႏွာကိုပြတ္သပ္လိုက္၏။မေန႕ညကသူအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ၿပီးလန့္
မႏွိုးေသာ္လည္း အိပ္မက္မ်ားမရပ္တန့္သြားခဲ့
ေပ။ေနာက္ဆက္တြဲအေနႏွင့္သူကနိုးလာေပမဲ့
မေန႕ကအျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ထိတ္လန့္စဖြယ္အေတြ႕အႀကဳံကိုျပန္ေတြးခြင့္မရလိုက္ပဲအမွတ္
ရေနခဲ့သည္။
လီေပါင္ေကာ္ကေသၿပီ။သားသမီးသုံးေယာက္
ႏွင့္လူအုပ္ႀကီးေရွ႕မွာေသသြားခဲ့သည္။ဘာအဓိ
ပၸာယ္မွမရွိေတာ့သည့္ ဘဝကို အဆုံးသတ္ဖို႔တိုက္ေပၚမွခုန္ခ်သြားခဲ့သည္။
သူသည္ ထိုပုံရိပ္မ်ားသည္တစ္ညလုံးမျပတ္
မသားႏွင့္မက္ေနခဲ့သည္။ ယခု သူအိပ္ယာနိုး
လာခ်ိန္တြင္ထိုပုံရိပ္မ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။
က်န္ခ်န္ ဖုန္းကိုလွမ္းယူၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္
သည္။
"ဘယ္သူမွလည္း ငါ့ကို ဖုန္းမဆက္ဘူး။ငါက
လီေပါင္ေကာ္ရဲ႕ကိစၥနဲ႕ဆက္ႏြယ္စရာမလိုအပ္
လို႔လား ။ "
"သူတို႔ပိုက္ဆံလိုတဲ့အခ်ိန္က်မင္းကိုေခၚလိမ့္
မယ္။ၿပီးေတာ့ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြကိုခြဲယူဖို႔
လည္း ေခၚလိမ့္မယ္။ "
က်န္ခ်န္ ဖုန္းကို အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္၏။
"လီေပါင္ေကာ္ဆီမွာအဖိုးတန္ပစၥည္း ရွိလို႔လား? ။ "
"မသိဘူး။ "
ကုေဖးက သြားတိုက္ေဆးထည့္ၿပီးသား သြားတိုက္တံကိုကိုင္၍ သူ႕ေရွ႕မွာမတ္တပ္ရပ္လာသည္။
"တစ္ခုခုရွိရင္လည္းရွိမွာေပါ့ ။ေထာင္တန္နည္းနည္းလည္းျဖစ္နိုင္တာပဲ ။ "
"သူ႕မွာ တကယ္ေထာင္တန္နည္းနည္းပါးပါး
ရွိေနရင္၊သူ ပိုက္ဆံလိုက္ပတ္ေတာင္းေနမွာ
မဟုတ္ဘူး။ "
က်န္ခ်န္ သြားတိုက္တံကိုလွမ္းယူလိုက္ၿပီး
ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္၏။
"ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိဘူး။သူ႕ဆီမွာ ေဒၚလာသန္း
ခ်ီရွိေနရင္ေတာင္,ငါနဲ႕မဆိုင္ဘူး။ငါတစ္ျပား
တစ္ခ်ပ္ေတာင္ မလိုခ်င္ဘူး။ "
"စ်ာပနအတြက္နည္းနည္းပါးပါးစိုက္ထည့္ေပး
လိုက္ရင္ရၿပီ ။က်န္တဲ့ကိစၥကိုပူမေနနဲ႕ ။ "
"ေကာင္းၿပီ။ "
က်န္ခ်န္ ျပန္ေျဖၿပီး သြားကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုက္လိုက္သည္။
သေဘာတရားအရဆိုလွ်င္ , သူ႕အေဖတစ္ေယာက္ေသဆုံးထားမႈေၾကာင့္ သူ႕အတြက္
ေက်ာင္းမွရက္အနည္းငယ္ ခြင့္ယူပိုင္ခြင့္ရွိသည္။သို႔ေသာ္က်န္ခ်န္ကသူ႕ကိုယ္သူ ခြင့္
ယူဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း မေတြးမိေပ။
အကယ္၍ သူခြင့္ယူထားလွ်င္, အဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူဘာလုပ္ေနရမွာလဲ?။
သူတို႔ေက်ာင္းထဲသို႔ဝင္လာသည့္အခါေက်ာင္း
ဂိတ္မွာ တာဝန္က်သည့္ ေလာင္႐ႊီဆီ သူသြားခဲ့
သည္။
"ေမာနင္း, ႐ႊီက်ဳံး "
"အာ ,က်န္ခ်န္.....ေမာ...ေမာနင္း..ေမာနင္း။"
ေလာင္႐ႊီကတစ္ခုခုေျပာခ်င္ေသးေသာ္လည္း
မေျပာဖို႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိဳက္ပုံေပၚသည္။
"ဝင္ေတာ့ေလ , မင္းရဲ႕စာေလ့လာမႈကို အာ႐ုံစိုက္ေနာ္ ။"
သူေနာက္မွ ကုေဖးကႏႈတ္ဆက္လာသည္။
"ေမာနင္း, ႐ႊီက်ဳံး။"
"လိမၼာလိုက္တဲ့ကေလး , ဒီေန႕ေတာ့ ေနာက္
မက်ေတာ့ဘူးေပါ့။ "
ေလာင္႐ႊီက ကုေဖးရဲ႕ပခုံးကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ
ပုတ္လိုက္၏။
"မင္းအတန္းထဲကသင္ခန္းစာေတြကိုေသခ်ာ
လိုက္နားေထာင္မယ္ဆို၊ ေနာက္က်တိဳးတက္လာလိမ့္မယ္။ "
ကုေဖးက "အြန္,ဟြန္း "ဟုသာျပန္ေျဖ၏။
သူသည္ေလွကားထစ္မ်ားကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး အတန္းထဲသို႔ဝင္လာခ်ိန္၊အားလုံးအၾကည့္မ်ား
သည္သူ႕အေပၚမွာစုၿပဳံေနေၾကာင္း က်န္ခ်န္သိ
၏။တီးတိုးေျပာေနသည့္စကားမ်ားကို မၾကားရေပ။ဟုတ္သည္ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာသယ္ေဆာင္
ထားသည့္အရွိန္အဝါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွလည္း သူ႕ကိုလာၿပီးဟိုေမးဒီေမးလုပ္ရဲမွာမဟုတ္ေပ။
၎က အနည္းငယ္စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေစေသာ္လည္း သူဆႏၵရွိသည္။ သူ႕ရဲ႕တင္းၾကပ္ေနသည့္အာ႐ုံေၾကာမ်ားကို အနည္းငယ္ ေျပေလ်ာ့ေစခ်င္သည္။
သူအတန္းထဲသို႔ဝင္သြားၿပီးထိုင္ခုံေပၚမွာထိုင္
ၿပီးေနာက္တြင္ ဝမ္႐ႊီက ေက်ာက္က်င့္ကိုေဘးသို႔တြန္းခ်လိဳက္ၿပီးေနရာမွာဝင္ထိုင္လိုက္၏။
"က်န္ခ်န္ ,မင္း ဒီေန႕,ေန႕လည္စာအတြက္ငါတို႔ဆိုင္လိုက္ခဲ့မလား?။ငါ့အေမကို ငါတို႔အတြက္ ဆိတ္သားအစာသြပ္ေပါင္မုန့္ ဖယ္ထားေပးဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ "
က်န္ခ်န္ တုံ႕ဆိုင္းသြား၏။
"ဟမ္ ?။"
"မင္း လိုက္မွာလား? မလိုက္ဘူးလား?။ "
ဝမ္႐ႊီက ထပ္ေမးလာသည္။
"မင္းတို႔ေကာင္ေတြဆိုင္ကိုမလာတာၾကာၿပီ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါ့အေမက အရင္အပတ္တည္းကေမးေနတာ။သူ(မ)က ငါ အတန္းေဖာ္ေတြ
နဲ႕ ထပ္ၿပီးစကားမ်ားထားတာလို႔ထင္ေနတာ။ "
"ေကာင္းၿပီ။ "
က်န္ခ်န္ ခပ္ဖြဖြၿပဳံးလိုက္၏။
"သိုးသားစြပ္ျပဳတ္လည္းရွိတယ္မလား ။ "
"အမ်ားႀကီးပဲရွိတယ္။ အသားေပါင္မုန့္ေရာ သိုးသားစြပ္ျပဳတ္ေရာမင္းႀကိဳက္သေလာက္
စားလို႔ရတယ္။ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ၊ငါတို႔ေန႕လည္အတူတူသြားမယ္။ "
"အင္း။ "
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ေခါင္းညိတ္ၿပီး ကုေဖးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ဝမ္႐ႊီက မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး သူ႕ကိုယ္ပိုင္ စားပြဲဆီသို႔ေလွ်ာက္သြားသည္။
"တာ့ေဖးလည္းလိုက္မွာေသခ်ာတယ္။ မင္း တစ္ေယာက္တည္းလုံးလိုက္လာမွာကိုသူက
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးမလိုက္ပဲေနမွာလဲ။ "
ကုေဖးက ဝမ္႐ႊီေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေခါက္သြားတာကိုၾကည့္၍ရယ္ၿပီး ေျပာလာ၏။
"Fuck, ငါ မသြားဘူးလို႔ ေျပာနိုင္ဖို႔ ဆုေတာင္းတယ္။ "
က်န္ခ်န္လည္းရယ္လိုက္ရင္းစားပြဲခုံအံဆြဲကို ေခါင္းငုံ႕ၾကည့္လိုက္၏။
"ဒါဆိုလည္း မသြားနဲ႕ေပါ့။ "
"ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျဖစ္နိုင္မွာလဲ ။"
ကုေဖးက သက္ျပင္းခ်လာသည္။
"မင္းတစ္ေယာက္လုံးသြားမွာကို။ငါကတစ္ခုဝယ္ တစ္ခုလက္ေဆာင္ရဲ႕ အပိုလက္ေဆာင္အပိုင္းေလးပဲ ။ "
"ဒါဆို...."
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္၏။
"ငါက ေဟာက်ိဳးတို႔နဲ႕ ေဘာလုံးသြားကစားဖို႔ေျပာတဲ့အခ်ိန္တုန္းက၊ဘာလို႔တစ္ခုဝယ္တစ္
ခုလက္ေဆာင္မဟုတ္တာလဲ ?။ "
ကုေဖးက ျပန္ေျဖသည္။
"အဲ့ဒါက် မတူဘူး။ "
'အဲ့ဒါက် မတူဘူး 'ဘာကမတူတာလဲဆိုတာကို က်န္ခ်န္ေသခ်ာမသိေပ။သို႔ေသာ္ သူလွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ကိုလိုက္တူးဆြဖို႔ဆႏၵမရွိေပ။
ကုေဖးကလက္တစ္ဖက္ကိုသူ႕ေရွ႕သို႔ဆန့္လာၿပီး သူ႕စာသင္ခုံေပၚတြင္ နို႔ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လုံးတင္လာ၏။
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"တစ္လုံးတည္းလား ?။ "
"တစ္လုံးပဲက်န္တာ။အဲ့တစ္လုံးေတာင္ ငါ့ပါးစပ္ထဲကကံေကာင္းလို႔အကယ္ခံရတာ။ "
ကုေဖးက သူ႕အိပ္ကပ္သူလွန္ေလာရွာေန၏။
"ေဆာင္းတြင္းဝတ္အေႏြးထည္ကအိပ္ကပ္ႀကီးႀကီးပါေတာ့မ်ားမ်ားသယ္လို႔ရတယ္၊တစ္ႀကိမ္ကိုအလုံး၂၀ေလာက္ထည့္လို႔ရတယ္။ မေန႕ညတုန္းက ျပန္ျဖည့္ဖို႔ ေမ့သြားတာ ။ "
"ကုေျမာင္က ခ်ိဳခ်ဥ္အတြက္မင္းဆီေရာက္
လာရင္ေရာ ? ။ "
ကုေဖးကျပန္ေျဖလာသည္။
"သူ(မ)ကို ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကlollipopတစ္ေခ်ာင္း
သြားဝယ္ေပးလိုက္မယ္။ တစ္ေခ်ာင္းကို
ယြမ္ ၅၀ပဲရွိတယ္ ။"
"စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႔ အရမ္းလြယ္တာပဲ။ "
က်န္ခ်န္ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး နို႔ခ်ိဳခ်ဥ္ကို အခြံခြာကာ ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္၏။
"သူ(မ)ကဝါးရမာတဲ့ခ်ိဳခ်ဥ္ကိုစားရတာႀကိဳက္တာ။အရသာေကာင္းေနသေ႐ြ႕ျပသာနာမရွိဘူး။"
ကုေဖးက ဖုန္းကိုဆြဲထုတ္ၿပီး Craz3ဂိမ္းကို
ဖြင့္္လိုက္သည္။
"Fuck ,အဲ့ဒီလီယန္က power leveler ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခု ေပးေဆာင္ထားတာလား။"
က်န္ခ်န္ေမးလိုက္၏။
"ဘယ္သူက ကေလးဂိမ္းေလးအေပၚမွာ power levelerေပးေဆာင္မွာလဲ?။ "
"ဘယ္လိုလုပ္သူ႕အဆင့္ကငါ့အေပၚကိုေရာက္သြားတာလဲ ။မေန႕ကေတာင္သူ ငါနဲ႕ level တစ္ဆင့္ပဲကြာေတာ့တာမဟုတ္ဘူးလား။ "
ကုေဖးက အရႈံးကို ဝန္ခံလိုစိတ္မရွိေပ။
"ေန႕လည္က်ရင္ မင္း ငါ့အစား သူ႕ကို အမွီလိုက္ေပးမယ္မဟုတ္လား ?။"
"ငါ့ကို ေကာ* လို႔ ေခၚ။ "
ကုေဖးက အသံႏွိမ့္ၿပီးေျပာလာ၏။
"ခ်န္ခ်န္ -ေကာေကာ , ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္ေတာ့ကိုအမွီလိုက္နိုင္ေအာင္ ကူညီေပးေနာ္ ။ "
က်န္ခ်န္ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ ~~"
က်န္ခ်န္သည္ သူ႕ကိုယ္သူစိတ္ထိခိုက္ေနစရာမလိုေၾကာင္းခံယူထား၏၊လီေပါင္ေကာ္ႏွင့္သူသည္သိပ္အဆက္အဆံမရွိေပ။ထို႔ေၾကာင့္ သူ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ လီေပါင္ေကာ္ရဲ႕ေသဆုံးမႈအေပၚမွာဝမ္းနည္းမေနသင့္ေပ။
မည္သို႔ဆိုေစကာမူ အမွန္တရားအားလက္ခံရမည္။ က်န္ခ်န္စားပြဲခုံေပၚေမွာက္အိပ္ၿပီး မ်က္
လုံးမွိတ္လိုက္၏။လီေပါင္ေကာ္သည္ဘဝအား
ထိုကဲ့သို႔နည္းလမ္းႏွင့္ အဆုံးသတ္သြားတာက
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္တြင္ေသရာပါအမွတ္အ
သားခ်န္ထားလိုက္သကဲ့သို႔ပင္။ ထိုကဲ့သို႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလႈံ႕ေဆာ္မႈမ်ိဳးသည္ ' ငါတို႔ကတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မရင္းႏွီးဘူး,ဒါေၾကာင့္ ငါ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး'ဆိုသည့္စကားကဲ့သို႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေက်ာ္လႊားသြားသည့္အရာမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။
သူဝမ္းနည္းေနတာမဟုတ္တဲ့အျပင္ ထိခိုက္နာ
က်င္ေနတာမဟုတ္ေပ။သို႔ေသာ္မနက္ခင္းတစ္ခင္းလုံးသူအားအင္ကုန္ေနတာ အမွန္ျဖစ္သည္ေလာင္လုရဲ႕အခ်ိန္တြင္, မိုးၿခိမ္းသံလိုမ်ိဳးအသံေၾကာင့္ မ်က္ႏွာၾကက္တုန္ခါၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္ ၾကက္ရန္ႏွစ္ဖက္ညွပ္ထားေသာခ်ပ္ျပားမ်ားမွဖုန္အလႊားလႊားက်လာသည့္အခါ တစ္ခန္းလုံးရဲ႕ခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္သံမ်ားထြက္လာေသာ္
လည္း ၊က်န္ခ်န္မ်က္လုံးဖြင့္ဖို႔အပင္ပန္းမခံခဲ့ေပ။
သူ႕တြင္ တစ္ခုခုကိုဂ႐ုစိုက္ဖို႔ခြန္အားမစုစည္းနိုင္သည့္စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအေျခအေနေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္သည္။
သူ႕ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈမ်ားသည္ ပင္လယ္ေအာက္
ၾကမ္းခင္းတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားမွာေၾကာက္သည္
သူ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္း ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့လွ်င္၊
သူ႕ကိုဖုံးလႊမ္းသြားနိုင္သည္။အဆုံးတြင္ သူက ေနာက္ဆုတ္ခ်င္လွ်င္ေတာင္ ျပန္ဆုတ္လို႔မရနိုင္ေတာ့ေပ။
မနက္ခင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကလည္း ေလာင္လုအခ်ိန္ျဖစ္၏။ ေလာင္လု၏ မိုးခ်ဳန္းသံတစ္မွ် ေအာ္သံအလယ္တြင္ သူ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကိုျမႇင့္တင္ရင္းႏွင့္ အတန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ကုန္ဆုံးသြားခဲ့သည္။
ေခါင္းေလာင္းျမည္သည့္အခါ သူ စားပြဲခုံေပၚ
တြင္ဆက္ၿပီးေမွာက္အိပ္လို႔မရေတာ့ေပ။က်န္
ခ်န္ ခါးမတ္ၿပီးဖင္ထိုင္ခုံကိုမွီကာအသက္ျပင္းျပင္းရႈသြင္းၿပီး ရႈထုတ္လိုက္၏
ထိုကိစၥေလးႏွင့္ ဘာမွမျဖစ္နိုင္ေပ။
သူသည္ဒီေနရာသို႔ေရာက္လာသည့္ရက္တည္းက၊အားလုံးကေဒါသထြက္စရာသည့္ကိစၥေတြႏွင့္စိတ္တိုဖို႔ေကာင္းသည့္လူမ်ားျဖစ္၏။
သူသည္သူတို႔ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေျဖရွင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား။
ဤေလာက္ေလးနဲ႕ဘာမွမျဖစ္ေပယ
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အလားအလာကိုသူတို႔ကိုယ္
တိုင္ေတာင္ ခန့္မွန္းလို့္မရေပ။
ျပသာနာမ်ားကို ေျဖရွင္းလို႔ရေနေသးသေ႐ြ႕ အကုန္လုံးက ပမႊားမ်ားသာ။
က်န္ခ်န္သည္ အသက္ျပင္းျပင္းရႈသြင္းလိုက္ရႈထုတ္လိုက္ဆက္တိုက္လုပ္ေနခဲ့သည္။သို့္ေသာ္
သူကေလမ်ားမ်ား ရႈသြင္းၿပီးရႈထုတ္ေတာ့မလို႔လုပ္ေနစဥ္၊ ဝမ္႐ႊီကအေနာက္သို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး သူ႕စားပြဲခုံကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ အၾကမ္းပတမ္းပုတ္လာသည္။
"သြားမယ္...လုပ္ ,လုပ္။"
က်န္ခ်န္သည္ သူမ်ိဳသိပ္ထားသည့္ေလမ်ားကို ပါးစပ္မွ တစ္ဆင့္ျပန္ထုတ္လိုက္ရသည္။သူအသက္မရႈနိုင္မကယ္နိုင္ျဖစ္ၿပီးေခ်ာင္း
တဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေတာ့၏။
"အာ...ငိုးတဲ့မွ! "
သူတို႔သည္ေက်ာင္းဂိတ္သို႔ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္တြင္ သူ႕စိတ္အေျခအေနကပင္လယ္မ်က္ႏွာခင္းၾကမ္းျပင္မွအနည္းငယ္ တိုးတက္လာသ
လိုမ်ိဳး က်န္ခ်န္ ခံစားမိ၏။ဒါေပမဲ့ သူ႕ဖုန္းကအသံျမည္လာခ်ိန္တြင္၊သူ႕ရဲ႕အသည္းအူမ်ားတင္းၾကပ္သြားမႈကိုခံစားလိုက္ရသည္။
သူသည္တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္ၿပီး အမည္မသိဖုန္းနံပါတ္ႏွင့္ေခၚေနသည့္ ဖုန္းကို ေျဖလိုက္၏။
သူထိုနံပါတ္ကိုဘယ္တုန္းကမွမသိမ္းထားေပ။
သူ႕ဦးေႏွာက္ကို အသုံးျပဳစရာမလိုပဲႏွင့္ေတာင္
လီေဟြ႕ဆီမွ ဖုန္းေခၚဆိုမႈမွန္း ခန့္မွန္းၾကည့္နိုင္
သည္။ စာသင္ခ်ိန္အတြင္းမွာ ဖုန္းမေခၚတာကိုပင္ သူ႕ကို က်န္ခ်န္ေက်းဇူးတင္လိုက္၏။ က်န္ခ်န္ ဖုန္းကိုျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"က်န္ခ်န္,"
လီေဟြ႕ရဲ႕အသံကအနည္းငယ္ျပာ၏။ဒါေပမဲ့ က်န္ခ်န္ကသူ႕ဆီမွပိုက္ဆံေခ်းထားတဲ့အတိုင္း သူ႕အသံကရန္လိုေနသည္။ သူေျပာလိုက္သည့္ စကားအသံအေနအထားအရအနည္းဆုံးယြမ္ေထာင္ခ်ီလို႔ေတာင္ထင္နိုင္၏။
"မင္းကအရမ္းအပူအကင္းေနတာလားဟမ္?။ အေဖတစ္ေယာက္လုံးေသတာေတာင္ မင္းက တစ္ႀကိမ္မွမလာဘူး။တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ လာမေတြ႕ဘူးေပါ့ ?။"
က်န္ခ်န္အသံလည္း ေအးစက္သြား၏။
"လိုရင္းကိုပဲ ေျပာ။ "
လီေဟြ႕က ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ႀကိမ္းေမာင္းလာသည္။
"အိုး, လိုရင္း , လိုရင္းကိုပဲေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ လိုရင္းကိုပဲေျပာေနတာေလ ဟမ္!။ မင္းက ဒီမိသားစုနဲ႕ မဆိုင္လို႔ မင္းကိုယ္မင္းဘာမွသိစရာ မလိုအပ္ဘူးေပါ့ ,ဟုတ္လား! "
သူ႕ရဲ႕ဦးေဆာင္လမ္းျပေနမႈကို က်န္ခ်န္ ျငင္းပယ္လိုက္၏။
"ခင္ဗ်ား မေျပာဘူးဆိုရင္လည္း , ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းခ်လိဳက္ေတာ့မယ္။ "
လီေဟြ႕က ေဒါသူပုန္ထသြားသည္။
"ငါ့ကို လာၿပီးလူမိုက္လိုသ႐ုပ္ေဆာင္မေနနဲ႕။
ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္က ငါမင္းကိုျပန္မလုပ္တာေၾကာင့္၊မင္းကိုေၾကာက္တယ္လို႔ထင္ေနတာလား။ငါ ဒီေန႕ပဲ ငါ့လူတစ္ခ်ိဳ႕ေခၚလာၿပီးမင္းကိုလုပ္ခိုင္းလို႔ရတယ္ဆိုတာေလာင္းရဲလား။"
"ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့ကိုဘာအတြက္ဖုန္းေခၚတာလဲပဲသိခ်င္တယ္။လိုရင္းကိုမေျပာရင္ဖုန္းခ်ေတာ့မယ္။ၿပီးေတာ့အနာဂတ္မွာ ခင္ဗ်ားစိတ္ထင္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့ကို ထပ္ေျပာလာမယ္ဆိုရင္၊ကြၽန္ေတာ္ဒီလိုရပ္ၿပီးနားေထာင္ေနမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ။ "
က်န္ခ်န္ရဲ႕အသံက ေအးစက္ေနဆဲပင္။
"ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို လာရွာမွာကို ေစာင့္ေနမယ္။အကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားမလာဘူးဆိုရင္
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ခင္ဗ်ားကို လာရွာမွာကို ေစာင့္ေနတာ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္။ "
လီေဟြ႕ကစကားစျပတ္ခဏေတာက္သြားၿပီး၊ ေနာက္စာလုံးေရ၈၀၀ေက်ာ္အက္ေဆအတြက္ လုံေလာက္သည့္အယုတၱအနတၱစကားလုံးမ်ားတသီတတန္းႀကီးဆဲေရးလာသည္။
"ငါရိုး,ေျမနိုး မင္း.........."
တစ္ခ်ိဳ႕စကားလုံးမ်ားကို က်န္ခ်န္ ခဏနား
ေထာင္ၿပီးဖုန္းခ်ဖိဳ႕ျပင္လိုက္စဥ္လီေဟြ႕၏
အသံကတိုးသြားၿပီး အမ်ိဳးသမီး အသံတစ္သံ ထြက္လာ၏။
"အာ...က်န္ခ်န္လား?။ ငါက မင္းရဲ႕မရီးပါ။
မင္းအကိုရဲ႕ အရည္မရအဖက္မရစကားကို နားေထာင္မေနနဲ႕ ။ သူက ေဒါသထြက္တုန္း
မလို႔ရယ္။"
မရီး ? မရီးရဲ႕စိတ္သေဘာထားကိုလည္းလုံးဝ နိုးပဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ခ်န္ အသိအမွတ္ ျပဳတဲ့အသံသာလုပ္လိုက္၏။
သူမကဆက္ေျပာလာသည္။
"ကိစၥကဒီလို...မင္းအေဖလည္းေသသြားၿပီ။
ငါတို႔အားလုံးလည္း အဲ့အေပၚမွာ အရမ္းစိတ္
မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ မင္း.......
ငါတို႔ နားလည္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ အခုခ်က္ခ်င္း ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမယ့္ကိစၥအားလုံး ၊ ေပးေခ်ဖိဳ႕ လိုအပ္တဲ့ ကိစၥေလးေတြလည္း ရွိေနေတာ့။မင္းကအကုန္လုံးဆီကေနမင္းကိုယ္မင္း ေရွာင္ေျပးေနမယ္ဆိုရင္ဠသိပ္က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈမရွိဘူးမလား?။ "
" အစ္မ, "
က်န္ခ်န္သည္ကုေဖးကိုၾကည့္လိုက္၏။ကုေဖးက ဝမ္႐ႊီကိုဆြဲေခၚသြားၿပီးအေရွ႕ေလွ်ာက္သြား
၏။ထို႔ေၾကာင့္က်န္ခ်န္ေျခလွမ္းမ်ားေႏွးလိုက္
သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုအရင္ေျပာခြင့္ေပး။ ကြၽန္ေတာ္ကေက်ာင္းသားပဲရွိေသးတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာအလုပ္လည္းမရွိဘူး။ ဝင္ေငြအရင္းအျမစ္လည္းမရွိဘူး။ပုံမွန္ဆို,ဘယ္မိသားစုမဆိုတစ္
ေယာက္ေယာက္ကပိုက္ဆံထုတ္ဖို႔လိုအပ္လာရင္သူတို႔ကအထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုလာမေတာင္းပါဘူး ,ဟုတ္တယ္မလား။ အခုအစ္မေျပာေနတဲ့ဟာကက်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈမရွိတာပါ။ "
သူ႕စကားေၾကာင့္ ,မရီးျဖစ္သူကအရွက္ရသလိုခံစားလိုက္ရၿပီးတစ္ခ်ိန္တည္းမွာစိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကလာ၏။
"အယ္,ဒါေပမယ့္ အဲ့လိုလုပ္တာက မမွန္...."
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့အဲ့လိုပဲ။"
က်န္ခ်န္ သူမစကားကိုျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္က ယြမ္သုံးေထာင္ပဲေပးနိုင္တယ္။
လီေပါင္ေကာ္ကိုအဲ့ပိုက္ဆံေပးမလို႔ လုပ္ထားေပမယ့္ေပးလို႔မရေတာ့ဘူး။အခုအဲ့ပိုက္ဆံကို သူ႕စ်ာပနမွာထည့္သုံးလို႔ရတယ္။ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္လက္ခံရရွိ
ေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပတဲ့ ေျပစာတစ္ေစာင္ကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရးေပးရမယ္။ ခင္ဗ်ားဘာသာ အဲ့ပိုက္ဆံေတြကိုဘယ္ေနရာသုံးသုံးကြၽန္ေတာ္ ေမးမွာမဟုတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ ဒါကပထမဆုံးနဲ႕ေနာက္ဆုံးပဲ။ေနာက္ထပ္ဆိုတာမရွိဘူး။ "
"အာ, ယြမ္သုံးေထာင္က ...."
မရီးျဖစ္သူက တုံ႕ဆိုင္းေနသည္။သူမက ထိုပိုက္ဆံကိုနည္းတယ္လို႔ ေတြးေနတာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။
က်န္ခ်န္ျဖတ္ေျပာလိုက္၏။
"လီေပါင္ေကာ္ဆီမွာ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ
ရွိရွိမရွိရွိ ၊ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားမမ်ားမ်ား စိတ္မဝင္စားဘူး၊အခုကတည္းကႀကိဳေျပာလိုက္မယ္။ဘယ္သူမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္အ
ေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ရဲဘူး။ကြၽန္
ေတာ္ေဒါသထြက္လာတဲ့အခ်ိန္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕
လူေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုထိန္းနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား လက္ခံရရွိေၾကာင္းေျပစာတစ္ေစာင္ေရးၿပီးသြားရင္၊ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းကိုလာခဲ့လိုက္။ ၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္။ "
သူ႕အပိုင္းကိုေျပာသည္ႏွင့္ တစ္ဖက္မွ တုန့္ျပန္မႈကိုမေစာင့္ေတာ့ပဲ က်န္ခ်န္ ဖုန္းကိုခ်က္ခ်င္းခ်လိဳက္သည္။
သူ႕ဖုန္းကိုအိပ္ကပ္ထဲသို႔ျပန္ထည့္ၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းရွည္ခ်လိဳက္၏။
သူ႕အေရွ႕တြင္,ကုေဖးကတစ္ေယာက္ေယာက္
ႏွင့္ဖုန္းေျပာလွ်က္ရွိသည္။ သူကေနာက္လွည့္လာၿပီးက်န္ခ်န္ဖုန္းေျပာၿပီးသြားေၾကာင္းသတိ
ထားမိသည့္အခါ၊ ဝမ္႐ႊီကိုလက္ညွိုးထိုးလိုက္ၿပီး က်န္ခ်န္ဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာ၏။
"မဟုတ္ေသးပါဘူး။"
ဝမ္႐ႊီက ေနရာမွာတင္ မေပ်ာ္မ႐ႊင္ႏွင့္မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ညည္းတြားလာသည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာေဆြးေႏြးစရာရွိလည္း
အနည္းဆုံးေတာ့ ငါတို႔စားၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္လို႔ရတယ္မလား။ငါလည္းဂ႐ုစိုက္ခံရသင့္တဲ့သူပါ....မင္းတို႔က ငါ့ကို ေဘးပို႔ထားတယ္။ကမာၻႀကီးက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ?။ "
"ဟမ္ ?။"
က်န္ခ်န္သည္ ကုေဖးကို ၾကည့္လိုက္၏။
"ငါ သူ႕ကို အရင္ေမးလိုက္တယ္။သူ ဒီတစ္ခုကို သေဘာတူမတူ ငါ အာမ,မခံဘူး။မဟုတ္ဘူး ,
ဒါေပမယ့္,သူတို႔က ခါတိုင္းဆို ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ဟန္ျပေမာ္ဒယ္လုပ္ဖို႔ မိန္းကေလးေတြပဲရွာတာမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းက ေယာက္်ားအရင့္မာႀကီးကိုႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေပးၿပီးဓာတ္ပုံအတြက္ ပို႔စ္ေပးေစခ်င္တာ...ဆန့္က်င္ဘက္သေဘာတရားကိုနားလည္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ သူက လီယန္ မဟုတ္ဘူး။ သူက မိန္းမဆန္တဲ့႐ုပ္ရည္မဟုတ္ဘူး။ သူက...ေကာင္းၿပီ ,
ေကာင္းၿပီ ။ငါ သူ႕ကိုအရင္ေမးၾကည့္လိုက္မယ္။ "
ကုေဖးက ဖုန္းကို ခ်လိဳက္ၿပီးသူ႕ကိုၾကည့္လာသည္။
က်န္ခ်န္ေမးလိုက္တယ္။
"လခြမ္း, ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ဟန္ျပေမာ္ဒယ္က ဘာလဲ ?။ "
"အာ,အဲ့ဒါက ႏႈတ္ခမ္းသားကိုထိန္းသိမ္းတဲ့အ
လွကုန္ပစၥည္းပါ။ ႏႈတ္ခမ္းနီနဲ႕တျခားပစၥည္းကို ျပဖို႔အတြက္...တင္းက်ဴးရွင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းက မင္းရဲ႕ဓာတ္ပုံကို ျမင္ၿပီးေတာ့၊ မင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုၾကည့္ၿပီး.........လွလို႔တဲ့။ "
"ငိုး!"
က်န္ခ်န္ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သြားၿပီး ကုေဖးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။
သူ႕ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ႏႈတ္ခမ္းကဘယ္လိုပုံစံလဲဆိုတာကိုဘယ္တုန္းကမွအာ႐ုံမစိုက္ေပ။ ပုံမွန္
မွန္ၾကည့္သည့္အခါတိုင္း သူ႕ရဲ႕ေၾကာ့ရွင္းၿပီးႏွစ္လိုဖြယ့္ေကာင္းသည့္မ်က္ႏွာေလးကိုရႈစားတာျဖစ္သည္။ သူက သူ႕သြင္ျပင္တစ္ကိုယ္လုံးၾကည့္ရတာကိုသေဘာက်၏။
သို႔ေသာ္ ကုေဖးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက အရမ္း ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင္းကို သူ အၿမဲေတြးဖူးတယ္။
သူသည္ သူတို႔ကိုျမင္ရသည့္အခ်ိန္တိုင္း ၊ နမ္းတာ ဒါမွမဟုတ္ လ်က္တာ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုက္တာ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခ်င္၏.......
သိပ္မၾကာေသးခင္က လီေဟြ႕ႏွင့္စကားနိုင္
လုေျပာလိုက္တာေၾကာင့္လည္းျဖစ္နိုင္သည္။
သူ႕စိတ္အေျခအေနကရႈပ္ေထြးေနေသး၏။
ကုေဖးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကို စိုက္ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ ကုေဖးဘာေတြေျပာေနလဲဆိုတာကို သူ မၾကားရေတာ့ေပ။ သူ႕ေခါင္းထဲက တစ္ခုတည္းေသာအေၾကာင္းအရာက
တစ္ေယာက္ေယာက္က ရဲကို ဖုန္းေခၚ
ေနသည့္အေၾကာင္းျဖစ္၏။
ရဲအရာရွိႀကီး ခင္ဗ်ာ !အဲ့ေကာင္ေလးက !
ကြၽန္ေတာ္ပါပဲ....
က်န္ခ်န္ ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါတို႔ေမြးေန႕က်ရင္ ႀကီးႀကီးမားမားဟာတစ္ခုခုကို လုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ "
"ဒီေတာ့ သူတို႔ကအသြင္အျပင္ထိေရာက္တဲ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတာကို ရွာေဖြေနတာၾကတာ။ဒါေပမဲ့ မင္း မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္လည္း....."
ကုေဖးက စကားတစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာရပ္သြားၿပီး မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္လာ၏။
"ဘာ ?"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး ။ ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ဟန္ျပေမာ္
ဒယ္မလား?။ ဓာတ္ပုံရိုက္ေပမဲ့သူက မင္းျဖစ္ေနသေ႐ြ႕ ass model ေတာင္ ငါ လုပ္ေပးနိုင္တယ္။ "
ကုေဖးက ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ၾကက္ေသ
ေသသြားျပန္၏။
"ဘယ္လို ?။"
က်န္ခ်န္ ျပန္ျပင္ေျပာလိုက္သည္။
"Oh ...ass modelမဟုတ္ေသးဘူး, tush model....tush modelလည္းရတယ္။"
.......
T/N
Tush က vogueတို႔လို magazine နာမည္ပါပဲ။Design ဆန္းဆန္းျပားျပား ေတြကို ဝတ္ၿပီး catwalk ေလွ်ာက္ရတဲ့model ေတြပါ။
တစ္ခ်ိဳ႕စကားလုံးေတြက်ျမန္မာမႈျပဳရမလြယ္လို႔ engလိုအလြယ္သုံးလိုက္ပါတယ္။
ျမန္မာ့ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္ပါ ✨
အားလုံးေဘးအႏၲရယ္ကင္းေဝးၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္🙏