Kapatıyorum kalbimi mahrum kaldığım dünyanın sayısız güzelliklerine. Göremiyorum yolumda yanan ışıkları, acılar gözümü kör etmiş uçuyorum ruhların arasında. Temizledim ruhumu senden, bizi hatırladıkça zamanı büküyorum. Çok kırdım, çok üzüldüm, çok tuhaflaştım. faydası yok hiçbir insanın, zaten kalmadı hiçbir nefes. Yanıtsız süâller ya da cevaplamaktan kaçındığım sorular birikiyor çok derinlerde. Artık uzaklarda, bilinmez sokaklarda sarhoş bir ruhla yerin dibine çekiliyorum. Bir melodi çalıyor kafamda kalbimin ritmini yavaşlatan aynı zamanda damarlarımda akan kanı hızlandıran. Sonumun yaklaştığını hissediyorum ve korkmuyorum. Mütekerir hadiselere alıştım, sarsılamıyorum eskisi gibi. İçimde bilmediğim bir yerlerde bir şeyler sonsuz gözyaşlarla kanar durur. Uyandıkça ölüyor, uyudukça gömülüyor, yaşadıkça siliniyordum. Umutsuzum, hüzünlüyüm ve karamsarım. Bir el uzanıp beni çekmiyor bu soru yığınından, bu ümitsizlik kapılarından. istemiyorum daha fazla devam etmek.
Bilinmezlik
Від -insanatbahcesi-
"Bazen günün sonunda insanın başardığı en büyük şey intihar etmemiş olmasıdır." Більше