ព្រឹកថ្ងៃថ្មីបានឈានចូលមកដល់ ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះថេយ៉ុងមិនបានទៅសាលារៀនជាមួយជុងហ្គុកទៀត
ទេព្រោះនាយស្រាប់តែខលមកថារវល់។
« ថេយ៍!! ថេយ៉ុង វីវរហើយ!» ជីមីនរត់មកពីក្រៅ
ទាំងត្រហេបត្រហបរត់មកទាញដៃថេយ៉ុងដែលអង្គុយក្នុងថ្នាក់តែឯងនោះ រួចរត់ចេញទៅខាងក្រៅ
« យ៉ាងម៉េចហ្នឹងជីមីន?» ថេយ៉ុងរត់តាមគេបណ្ដើរ
សួរបណ្ដើរ
« សង្សាររបស់ឯងជាមួយអាធីរ៉ិចនោះកំពុងតែវាយគ្នា
ផ្អើលពេញសាលាហើយ មិនដឹងអ្នកណារស់អ្នកណា
ងាប់ទេវ៉ើយ» ជីមីននិយាយមិនទាន់ចប់ផង រាងតូចក៏
ប្រលែងដៃគេចោលរួចរត់ទៅមុនបាត់
មនុស្សធំទាំងពីរកំពុងតែវាយគ្នាទៅវិញទៅមក
គ្មានអ្នកណាចាញ់អ្នកណា ខណៈពេលដែលសិស្សដទៃទៀតនាំគ្នាឈរមើល គ្មានអ្នកណាហ៊ានចូលទៅ
ឃាត់នោះទេ ព្រោះដឹងស្រាប់ហើយថាពីរនាក់នេះ
ពាលបែបនេះ សាកតែហ៊ានទៅមើល បើមិនត្រូវគេវាយដែរទេ ភ្នាល់!!
ឌឹប!!
«អាចង្រៃយ៍ឯងមិនខ្លាំងទៀតទៅ?» ជុងហ្គុកក្របួច
ក.អាវរបស់ធីរ៉ិចមុននិងវាយនាយមួយដៃទៅលើមុខ
និយាយទៅបែកមុខសងខាងទាំងពីរនាក់ហ្នឹង
«ធ្វើយ!! អ្នកណាទៅពាលដូចឯងទៅ!» ធីរ៉ិចស្ដោះ
ឈាមចេញពីមាត់ទៅម្ខាង រួចងាកមកសម្លឹងមើលមុខ
រាងក្រាស់ទាំងញញឹមឌឺ
« អាថោកឯងនេះ!!» នាយកម្លោះពោលឡើងដោយកំហឹង រួចវាត់មួយដៃទៅលើមុខនាយសារជាថ្មី
« ជុង!! ជុងបានហើយណា» ស្របពេលដែលជុងហ្គុកប្រុងនឹងដាល់ធីរ៉ិចម្ដងទៀត ថេយ៉ុងរត់មកពី
ណាមិនដឹងមកចាប់ដៃនាយជាប់
« ថេយ៍!! » ធីរ៉ិចញញឹមដាក់រាងតូច ជុងហ្គុករឹងតែ
ខឹងលើសដើម នេះវាយវាជិតងាប់ទៅហើយនៅមិនរៀងមក ចង់ដណ្ដើមមនុស្សរបស់គេទៀតទេ?
« ធីចេញសិនទៅ សូមអង្វរណា» ថេយ៉ុងអោបរាងក្រាស់ជាប់មិនឲ្យនាយចូលទៅរកធីរ៉ិចបាន ទើបងាក
ទៅប្រាប់អ្នកម្ខាងទៀតឲ្យរត់សិន បើមិនអញ្ចឹងទេ
ដឹងតែមិនរស់ហើយ ក្រោយពីនាយទៅបាត់ទើប
រាងតូចប្រញាប់អូសដៃជុងហ្គុកចេញពីកន្លែងនោះ។
« យ៉ាងម៉េច? ឯងខំការពារវាហ្នឹង ខ្លាចគ្មានអ្នកតាមស្រឡាញ់ទៀតហ្ហេ៎ស?» នាយកម្លោះដែលមានមុខមាត់បែកជាំនោះ ស្រែកដាក់ថេយ៉ុងខ្លាំង ខណៈនាយកំពុងតែខឹង ខឹងនឹងអាម្នាក់នោះផង ខឹងដោយទាំងថេយ៉ុងថែមទៀត
« អូ-អូនអត់មានទេជុង... អូនគ្រាន់តែមិនចង់ឲ្យបងបង្កររឿងតែប៉ុណ្ណោះ» ថេយ៉ុងប្រញាប់ចាប់កាន់ដៃរបស់នាយ រួចបកស្រាយកុំឲ្យនាយខឹងគេ ធីរ៉ិច
មិនមែនមកពីគ្រួសារធម្មតាៗទេ បើម្នាក់នោះ
« ឯងចង់បានន័យថាម៉េច? បង្កររឿងអញ្ចឹងហ្ហេ៎ស? ចង់ថាយើងពាលដើររករឿងគេមែនទេ? ឆ្លើយមកគីម ថេយ៉ុង!!» ជុងហ្គុករុញរាងតូចផ្ទប់និងជញ្ជាំងទាំងខឹងញ័រដៃអស់ទៅហើយ
ឌឹប!!
ជុងហ្គុកវាយទៅជញ្ជាំងក្បែរមុខរបស់រាងតូចមួយ
ទំហឹង រីឯថេយ៉ុងវិញមិនភ្នែក ញ័រដៃអស់ទៅហើយ
ខ្លាចថានាយនឹងវាយគេ រាងតូចចាប់ផ្ដើមបើកភ្នែកមក
ព្រឹមៗរួចសម្លឹងមើលទៅដៃរបស់ជុងហ្គុកដែលហូរ
ឈាមចេញមក ព្រោះនាយប្រើកម្លាំងខ្លាំង ថែមទាំង
នេះជាជញ្ជាំងថែមទៀត
< SKIP >
នៅកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់ ក្រោយដើមឈើត្រជាក់មួយ
មានមនុស្សពីរនាក់កំពុងតែអង្គុយជាមួយគ្នា ជុងហ្គុក
នាយអង្គុយស្ងៀមឲ្យថេយ៉ុងលាបរបួសឲ្យទាំងមិនមើលមុខគេ ចំណែកថេយ៉ុងវិញយំផងស្អីផង
« ឲ្យអូនសូមទោសណា» ម្រាមដៃស្រឡូនចាក់
អាល់កុលលាងរបួស ព្រមទាំងលាបថ្នាំឲ្យនាយជា
សង្សារថ្នមៗបំផុត ក្នុងចិត្តក៏បន្ទោសខ្លួនឯងជារឿយៗ
មុននេះបើគេមិននិយាយអីឲ្យនាយខឹងទេ នាយក៏មិនបាច់វាយជញ្ជាំងដល់បែកដៃបែបនេះដែរ
« យំធ្វើស្អី? ឈប់យំទៅ!!» ជុងហ្គុក
« កុំខឹងអូនអីណា មុននេះអូនគ្រាន់តែមិនចង់ឲ្យបងមានរឿងតែប៉ុណ្ណោះ អូនមិនមែនចង់ស្ដី—»
និយាយមិនទាន់ចប់ផង ជុងហ្គុកក៏ទាញរាងតូចយកមក
ឱបដោយអង្អែលក្បាលគេថ្នមៗ
« បានហើយ!បងមិនខឹងទេ ឈប់យំទៅ!!»ជុងហ្គុក
« អឹមម »
« លោកនាយកឲ្យមកហៅ!!» សិស្សប្រុសស្រីពីរ
នាក់ចូលមកប្រាប់រួចក៏ដើរទៅវិញ ជុងហ្គុកក៏មិនខ្វល់
នាយមិនខ្លាចស្រាប់ហើយ!!
« ឯងចង់យ៉ាងម៉េច?» សម្លេងរបស់លោកនាយក
សាលាស្រែកដាក់នាយកន្លោះខ្លាំងៗ ខណៈពេលដែលនាយអង្គុយផ្អែកនិងកៅអី គោះជើងធ្វើព្រងើយ
« លោកនាយកជាអ្នកហៅខ្ញុំមក ហើយមកសួរបែបហ្នឹង ចង់មានន័យថាម៉េច?» ជុងហ្គុក
« ឆាប់សុំទោសធីរ៉ិចវិញភ្លាម!» លោកនាយក
និយាយរួចចង្អុលទៅធីរ៉ិចដែលអង្គុយក្បែរនោះ
« ... » នាយធ្វើមិនឮ
« ឯងមិនឮទេហ្ហេ៎ស?» លោកនាយក
« .... » ជុងហ្គុកមិនតប រីឯថេយ៉ុងដែលឈរក្បែរ
នោះដែរ តឹងទ្រូងសឹងស្លាប់ទៅហើយតែមិនហ៊ាន
និយាយអីខ្លាចនាយខឹងគេទៀត
« ឬមួយចង់ឲ្យយើងដកឈ្មោះឯងចេញពីការប្រឡង?» លោកនាយកនិយាយឡើងមកធ្វើឲ្យធីរ៉ិចញញឹមឡើងមក
«ធ្វើទៅ បើគិតថាសម!» ជុងហ្គុកមិនខ្វល់ នាយក្រោកឈររួចដើរចេញទៅបាត់
« លោកនាយក... លើកលែងឲ្យជុងម្ដងបានទេ?
ទុកថាខ្ញុំសុំទៅណា កុំដកឈ្មោះគេចេញពីការប្រឡងអីណា៎» ក្រោយពីជុងហ្គុកចេញទៅបាត់ ថេយ៉ុងក៏ចូលមកនិយាយម្ដង
« ណាធីរ៉ិច...កុំរករឿងគេអីណា ទុកថាខ្ញុំសុំចុះ»
ថេយ៉ុងចូលមកចាប់ដៃធីរ៉ិចរួចអង្វរនាយ នេះឆ្នាំចុងក្រោយហើយ បើដកឈ្មោះចេញពីការប្រឡង
មិនបានទេ ចប់មិនខានឡើយ
« ក៏បានដែរ!! នេះទុកថាថេយ៍សុំទេ» ធីរ៉ិច
ដកដង្ហើមធំ ប្រកែកមិនបានពេលថេយ៉ុងមកអង្វរ
បែបនេះ នេះគេមិនឃើញសោះថាចន ជុងហ្គុកម្នាក់
នោះគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ត្រង់ណា ហេតុអីមនុស្សល្អ
ឥតខ្ចោះដូចថេយ៍នេះទៅស្រឡាញ់មនុស្សដូចជា
ជុងហ្គុកកើតនោះ!! លោកនាយកក៏មិនហ៊ានមាត់ដែរ បើកូនលោករដ្ឋមន្រ្តីមកសុំទៅហើយនោះ
«...អរគុណហើយណាធី » ថេយ៉ុងញញឹមទើបឱនគំនាបដាក់លោកនាយករួចប្រញាប់រត់ទៅតាម
ជុងហ្គុក
« បងចង់ទៅណា?» ថេយ៉ុងរត់មកឱបដៃរាងក្រាស់
«ទៅផ្ទះ!» នាយសម្ដៅដល់កន្លែងរបស់នាយនោះ
« អូនទៅដែរណា» ថេយ៉ុងញញឹមដាក់នាយរួចទើបបណ្ដើរគ្នាចេញទៅ
TO BE CONTINUED