Eve geldiğimizde herkes çok sessizdi. Tüm olayları detaylıca anlatmıştım.
"Şimdi ne olacak?" diye sordu Ecem.
Berk bana "Taylan ve Ecem'i yanında götür." dedi.
"Sen ne olacaksın?" diye sordum.
"Burada doğdum. Burada ölürüm." deyince "Saçmalama." dedim.
"Biri kalacaksa bu ben olmalıyım. İntikam için çok kafayı bozdum ve bu yüzden bugün yakalandık ve Selim öldü." dedi Berk.
"O zaman bende burada kalıyorum." dedim.
"Çağda, orada bir hayatın var. Ailen var. Benim için onları bırakma." dedi Berk.
"Senin için değil, kendim için bırakacağım. Burada kalmak istiyorum." dedim.
"Ben abimden ayrılmak istemiyorum." dedi Ecem.
"Güzelim annemlerin yanında, gerçek hayatta olman daha doğru." dedi Berk.
Ecem hızlıca Berk'e sarıldı ve "Burada kalamazsın." dedi.
"Senin yerine ben burada kalırım. Aileniz ayrılmasın. Hem burada yapmam gereken işler var." dedi Taylan.
"Taylan yemek ve yatmaktan başka işin yok. Kandırma beni." dedi Berk.
"Senin gitmen daha doğru olur." dedi Taylan.
"Ecem'i gönderelim. Sonra hangimizin gitmesinin doğru olduğunu tartışırız." dedi Berk. Sanki Ecem'in duymasını istemediği mevzular vardı.
"Abi." diyen Ecem ile Berk "Seni ben öldüremem. Sana zarar veremem." dedi.
İkisinin de gözleri dolarken içeri bir adam girdi ve bir şişeyi Berk'e verip "İstediğiniz zehir efendim." dedi.
"Sağ ol. Çıkabilirsin." dedi Berk.
"Acısız ve saniyesinde bir ölüm olsun istedim." dedi Berk.
Ecem korkuyla "Abi." dedi.
"Güzelim ben sana asla zarar verecek bir şey yapmam. Şimdi derin bir nefes al ve bir yudum al." dedi Berk.
"Seni çok seviyorum abi." dedi Ecem ve oturduğu yerde derin bir nefes alıp zehirden bir yudum içti.
Ecem'in gözleri kapanırken Berk'in de Taylan'ın da gözünden yaş akmıştı. Annesi ve babasıyla buluştuğunu ve gerçek hayatta olduğunu bilsem bile benim de gözlerim dolmuştu.