Chapter 41: Damn Medicine
“Doll. Pasabay naman ‘to sa pagphotocpy.” Inaasahan ba niyang gagawin ko talaga ang sinasabi niya? Duh! I’m a goddess and not his goddamn assistant.
Hindi ko nalang siya pinansin at nilagpasan ko nalang siya. Gees! Hindi maganda ang mood ko ngayon dahil masakit ang puson ko tapos uutusan niya ako? Like what the hell? Dapat nga binibilhan niya ako ng gamut ngayon.
“JL, pakiabot naman yung stapler.” Utos pa ni Leo saakin. Like D ay hindi ko rin siya pinansin. May paa siya. Tumayo siya.
“Get it yourself.”
Lumabas ako ng faculty pero imbes na magkaroon ako ng peace of mind ay lalo akong nabubwisit dahil sa ingay ng mga nagkakagulong estudyante!
“Sabihin mo sa twerps na manahimik sila.” Utos ko sa isang estudyante habang padaan ako. Pero sapat naman ang lakas ng boses ko para marinig ako ng iba pang nagkakagulong estudyante. Nanahimik naman sila pero pinagtitinginan nila ako. I flipped my hair and stared back at them while walking.
“Ma’am mukha kang zombie ngayon.”
“What did you say?” Tumigil ako sa paglalakad ko at hinarap ko ang estudyanteng nagsabing mukha akong zombie. “Sinabi mo bang mukha akong zombie?”
“Ah ano.. mukha po kayong may---“
“Ang putla niyo Ms. Cruz. Mukha kang bangkay.” Humalukipkip ako at pinagtabi ko ang dalawang nanlalait saakin ngayon.
“Mukha akong zombie at bangkay?” I asked them. “Are you guys insulting me?” They both bit their lips. “The thing is, I don’t care kung ang tingin niyo sa isang tao ay maganda o pangit. It’s your opinion pero ang mga opinion hindi lahat dapat sinasabi. Dapat isipin niyo muna kung nakakainsulto kayo o hindi.”
“Chill, doll.” Humarap ako sa nagsabi ng doll saakin. Si D. Mukhang kanina pa pala siya nakikinig. Nakahawak ito sa baba niya at parang natutuwa pa siyang naasar ako sa mga estudyante ngayon. “Anong ginawa niyo kay Ms. JL? Malilintikan kayo sakin.” Umiling-iling nalang ako at naglakad na papuntang infirmary. Masakit na nga ang puson ko tapos dumadagdag pa si D.
Humiga na muna ako sa isa sa bakanteng kama sa clinic. Nabigyan na rin ako ng gamot ng school nurse.
Peaceful akong natutulog. Tahimik ang paligid pero nasira ang magandang environment nang marinig ko ang boses ni D.
“Okay ka lang ba? Masakit pa ba ang paa mo? Bakit hindi mo sinabi saakin? Sana naiuwi na kita sainyo!” Ipagpapasalamat ko bang nasa kabilang cube siya o maiinis ako dahil ibang tao ang pinuntahan niya?
“Okay lang naman ako. Napwersa ko lang siguro ang paa ko kaya bigla akong nilagnat.” Kinagat ko ang labi ko at saka ipinikit ng mariin ang mga mata ko. Gusto kong matulog. Ayaw ko silang marinig. Naiinis akong concerned si D sakanya. I know she’s not doing anything and I hate that...
Huminga ako nang malalim. Don’t over think JL. Just relax.
“Sigurado ka ba? Umuwi ka na kasi.” Baka naghahawakan pa sila ng kamay ngayon. Jesus! What am I thinking?
“Hindi ako pwedeng umuwi. Ilang araw na nga akong wala. Hindi ko pwedeng iwanan ang mga estudyante ko.”
“Ang taas ng lagnat mo tapos klase mo pa rin ang iniintindi mo?”
Umalis nalang kaya ako dito? Bakit ba kailangan ko silang marinig? I hate eavesdropping, but I can’t help it when I have two damn sharp ears!
Alam niyang may lagnat ang ex niya pero hindi niya alam na nasa clinic din ang girlfriend niya. Nakakainis. Sige lang unahin mo lang siya. Mukhang wala ka naman talagang balak iwanan si Pauline noong una palang. You’re just making her jealous. Pathetic. Hindi naman niya kailangang sabihin na gusto niya ako kung mahal pa talaga niya si Pauline. Fine.
I get it. I know my place.
“Umuwi ka nalang kaya?” Masyado siyang nag-aalala kay Pauline. Rinig na rinig ko sa boses niya ang pag-aalala. Naiinis akong nag-aalala siya sa iba.
Nasasaktan ako. Nasasaktan akong naririnig ko siyang naglalambing sa iba. Sa tingin ko ay mali na isipin kong iba si D. Pareho lang sila ni Jake. Ganyan na ganyan si Jake nang bumalik siya aakin. Sa ibang tao na nakafocus ang atensyon niya.
“Romo, huwag ka ng mag-alala saakin. Baka mamaya umasa pa ako na mahal mo pa ako. Ikaw rin, baka hindi na ako makaalis ulit at baka bawiin kita kay JL.” Kahit pabiro niyang sinabi yon, alam kong may katotohanan pa rin naman ‘yon.
Tumayo na ako. Masakit pa rin ang puson ko pero ayaw ko na ang naririnig ko. It’s making me sick. And worst, lumalabo na ang paningin ko. Pinagpapawisan na yata ang mga mata ko.
Nilapitan ko ang school nurse at umupo sa harap niya.
“Gising ka na pala Ms. Cruz. Maayos na ba ang pakiramdam mo?”
“Pahingi nalang ako ng isa pang gamot just in case hindi mawala... hindi mawala ang sakit.” Hinawakan ko ang dibdib ko dahil feeling ko ay may kumukurot sa puso ko. Shit! Kailan ko ba huling naramdaman ‘to?
“Pero Ms. Cruz, isang beses lang tinitake yung gamot.”
“Uminom na ako kanina pero bakit hindi pa rin mawala yung sakit?” Nanginginig pa ang boses ko nang tanungin ko siya. “Sabi mo kailangan ko lang ipahinga ito? Bakit parang mas nadagdagan?”
Damn him. Damn you, D.
“Ms. JL--- Teka, masyado na bang masakit kaya umiiyak ka?” Crying? I’m freaking crying? “K-kung gusto mo umuwi ka nalang at magpahinga ako nalang magsasabi sa director na umuwi ka na.”
Pinunasan ko ang pisngi ko at tinignan ang mga palad ko. Umiiyak ako?
“Jade? May sakit ka?” Hindi ko pinansin si D at ang babae sa tabi niya. So lumabas na pala sila. Hindi nalang sila magsama dyan sa loob.
“Pakisabi nalang sa Director at sa Principal na umuwi muna ako.” Hindi na ako tumingin pa sakanila nang lumabas ako ng clinic. Hindi ko sila kayang tignan na dalawa. Tinapik tapik ko pa ang pisngi ko bago ako tuluyang aglakad papalayo sa clinic.
***
“JL!” Don’t look back, JL. “JL, sandali nga.” Agad niya akong hinila paharap sakanya. Thank God wala na kami sa loob ng campus. Dahil kung hindi baka masampal ko siya bigla dahil he’s making a scene!
“Pwedeng sa susunod nalang tayo mag-usap? I’m not feeling well.” Walang gana kong sabi sakanya. Hinila ko rin agad ang kamay ko at tinalikuran siya. Bakit ngayon pa sumakit kasi ang puson ko? Napahawak ako sa puson ko at feeling ko ay hindi na ako mabubuhay bukas.
“Are you okay?”
“I’m not okay! Goddamnit!” Umupo ako sa malapit na bench at hinahawakan ko pa rin ang puson ko. Gees! Bakit kasi ngayon pa talaga? Pwede namang bukas. O kaya mamayang gabi!
“Bakit ka pa kasi pumasok? Alam mo na ngang masakit papasok ka pa? Ano bang nakain mo?”
“Siraulo! Hinding-hindi mo to mararamdaman kasi lalaki ka.” Kung maka asta siya parang kasalanan ko pa na masakit ang puson ko samantalang kay Pauline kanina kulang nalang ay kaladkarin na niya ito pauwi. Nyeta siya. Madapa sana siya ng ilang beses ngayong araw.
“Hindi ako pwedeng umabsent kasi aabsent ako ng ilang araw para ayusin ang requirements ko.” Umupo ito sa harapan ko at hinawakan ang magkabilang pisngi ko.
“Umiyak ka.” Tumango ako. “Masakit ba talaga?” Tumango ulit ako. “Gusto mo dalhin na kita sa hospital.” Umiling lang ako at saka tinanggal ang mga kamay niyang nakahawak sa pisngi ko.
“Hindi naman to magagamot sa ospital, D.” I said smiling. Why did I smile anyway? It’s like ripping my heart into pieces.
“Doll, narinig mo ba kami ni Pauline kanina?” Tinitigan ko lang siya at hinayaan na siya ang mag-isip kung narinig ko nga sila o hindi. “Narinig mo nga.” Huming siya nang malalim at hinawakan ang kamay ko. “Umiyak ka ba dahil narinig mo kami?” Hindi ko siya sinagot. Alam naman niyang yun ang dahilan tapos tatanungin pa. Ang sarap na ngang manapak ngayon dahil sa puson ko tapos ganito pa siya.
“Doll...”
“Stop calling me doll. I hate it.” Umuwis ako ng tingin dahil ang intense ng mga mata niya. Hindi ko alam kung siya pa ba ang may ganang magalit o ano.
“No you don’t.”
“D, bakit ayaw mong makipaghiwalay saakin? May ibang mahal ka naman. Huwag mo nalang siyang saktan. Kasi kaming mga babae, mahirap makalimot.”
“Mahirap din naman kaming makalimot.” Hindi niya itinanggi nang sabihin kong mahal pa niya si Pauline. Jerk.
“Just let me go, D. Hindi dapat ako yung sinusundan mo. Dapat si Pauline. Dapat nasa tabi ka niya. Dapat hindi mo siya sinasaktan. Siya dapat. Kasi yung tayo, maling-mali. Umpisa palang mali na. Kaya dapat siya ang kasama mo.”
“Hindi ka ba Masaya saakin?”
“Paano ako magiging masaya kung hindi mo nga napansin na may masakit saakin? Paano ako magiging masaya sayo kung wala ka namang ginagawa. Paano naman ako magiging masaya kung alam kong may nasasaktan na iba? D, hindi na kasi ako yung katulad ng dati. May pakialam na ako sa taong nasa paligid ko. Huwag mo naman akong ibalik sa dating ako. Ayoko ng makasakit ng iba. Ayoko na.” Pinipilit kong maging steady lang ang boses ko. Pinipilit kong huwag maiyak. Ayaw kong ipakita sakanyang nasaktan ako sa mga narinig ko kanina.
Inilapat ko ang palad ko sa parte kung saan ang puso niya. “Hindi naman kasi nakukuha sa gamot kapag sumakit dito. Taon kasi inaabot niyan bago gumaling, Damian.” Pinilit kong ngitian siya. Pinilit kong huwag pansinin ang naguguluhan niyang mukha.
“Uuwi na ako. Thank you nga pala dahil nalimutan ko na ang nararamdaman ko para kay Jake.”
***
Hello kay Joanne, kay Coleen, Kay Ajaa at sa lahat ng nagbasa. HAHAHAHA!
Hi Jaymielor! Okay para may A/N ako kuno. XD