"Bakit ka na naman nandito?" Walang kainteres-interes na tanong ni Stella habang nakatingin sa akin.
It hurts everytime she's acting like that. It's been a week since I started to go here in her house to see her and our child.
The funny and cheerful girl that I've known before was now totally changed into someone else. She's not the Stella the I know.
And it is all my fault.
I knew it from the very beginning that this will happen but I still chose to leave her.
But...
It's the best option that time to change my self.
"I want to see you and our child." Nakangiting saad ko at inilahad ang isang bouquet ng bulaklak pero tiningnan niya lang iyon na para walang kakuwenta-kuwentang bagay iyon.
"Ikaw na pala ang nagbibigay ngayon? Angas nun, no? Bakla kang umalis pero lalaki kang bumalik. Ano nakain mo? Tite ng dinosaur?" Ito lang ang ugaling hindi nagbabago sa kaniya. Sasabihin niya ang gusto niyang sabihin ng walang alinlangan.
I never been gay all my freaking life if you just know, Stella. Nagpanggap lang ako para manatiling nasa tabi mo palagi. Dahil tiyak na hindi ako makakalapit at hindi mo ako kakausapin palagi kapag nalaman mo na lalaki ako. Ayaw mo sa lalaki, hindi ba? Dahil wala na silang ginawa kung hindi ang saktan ka? Kaya ako nagpanggap noon na bakla para makalapit pa rin sa'yo. Para makasama pa rin kita.
Umalis ako para baguhin ang sarili. Gusto ko pagbalik ko ay dala ko na yung tapang na aminin sa'yo na lalaki talaga ako. Aminin sa'yo na matagal na kitang mahal. Sa mga nakalipas na buwan ay ikaw lang ang naging laman ng isip ko. Hindi ka na mawala-wala sa sistema ko. Hindi ko gustong iwan ka nang panahon na iyon. At sana ay hindi na lang ako umalis nang panahon na iyon kung nalaman ko lang na magkakaanak pala tayo. Sana hindi na lang ako umalis para hindi ka ganito kagalit ngayon sa akin. Sana noon pa lang ay nilakasan ko na lang ang loob ko...
Pasensiya ka na, Stella.
Kung puwede ko lang na maibalik ang dati ay ginawa ko na.
Gustong-gusto kung sabihin sa kaniya lahat iyon pero tiyak na hindi niya rin iyon paniniwalaan lalo na at napuno na ng galit ang puso nito.
"Take it. I buy it for you." Saad ko at napangiti nang kunin niya iyon pero agad rin akong natigilan nang bigla na lang nito iyong inilaglag sa sahig at basta-basta na lang inapakan.
"Kahit isang milyon pang bulaklak ang ibigay mo sa akin ay hinding-
hindi pa rin kita mapapatawad. Umalis ka na nga! Panira ka ng araw, eh." Hindi ako natinag at nanatili pa rin sa kinatatayuan ko. Makapal na kung makapal ang mukha pero gagawin ko ang lahat para mapatawad lang niya ako at mahawakan ko yung anak ko.
Pero lahat ng sinasabi nito na masasakit ay bumabaon sa puso ko pero wala akong magagawa dahil kasalanan ko rin naman kaya nagkakaganito siya ngayon.
Iniwan ko siya noong panahon na kailangang-kailangan niya ako...
Pinagkatiwalaan ako nito noon dahil kaibigan niya ako pero humantong lahat sa ganito. Pinagsisisihan ko kung bakit ko pa ginawa ang dare na iyon.
Dahil sa kalasingan at biruan lang naman dapat iyon. Pero tinotoo ko. Mas pinili ko yung makasariling desisyon. Puwede ko namang tanggihan ang dare na iyon. Pero hindi ko ginawa.
Damn! If I can just go back to the past and rewrite our story. But I know that I can't do that anymore...
I'm sorry... I'm really sorry...
"Stella.... don't be like that. I know that I'm wrong for leaving you and I'm sorry. But please, huwag mo namang ilayo sa akin ang anak ko." Please don't draw the line.
I'm begging you.
"Gagawin ko ang gusto kung gawin at wala kang magagawa para pigilan ako. Wala kang kaambag-ambag sa bata maliban sa similiya mo." Deri-deritsong saad nito.
"Pero anak ko rin iyon. May karapatan din naman ako sa kaniya. Please, kahit na makita ko lang yung anak ko." Nang malaman ko na may anak pala kaming dalawa ng paimbestigahan ko ito at agad akong umuwi rito sa Pilipinas. Nagsimula kaagad akong hanapin sila sa lahat ng natirahan na nila hanggang sa mapunta na nga ako rito. Halos gamitin ko lahat ng koneksyon ko para lang mahanap sila at mabuti at nagtagumpay ako.
"Wala. Huwag ka ng umasa kaya umalis ka na lang, puwede ba? Ipapadampot kita sa tanod kapag hindi ka pa umalis." Agad naman akong umiling habang nagmamakaawang nakatingin sa kaniya pero wala man lang akong nakitang maski isang porsiyento ng awa sa ekspresiyon nito.
How can you be so cold, Stella?
"Stella..." Agad na sumarado ng malakas ang pinto at naiwan akong nakatanga.
Maybe she's still hurt that's why. Yeah.... that's it. Yeah...
Maybe next time...
Tumalikod na ako at dumeritso papunta sa kotse ko. Tumingin pa ako sa gawi ng bintana at nagbabasakaling makita ko si Stella roon pero wala. Hindi man lang ako nito sinilip.
Bumuntong-hininga na lamang ako ulit saka na pinaharurot ang kotse papauwi sa bahay.
If I just know before that it will lead to this. Sana hindi ko na lang ginawa ang bagay na iyon. Sana nanatili na lang ako sa isang pagkatao na puwedeng manatili sa tabi niya. Sana ay pinigilan ko na lang ang sarili ko at ang nararamdaman ko. Sana nagpatuloy na lang ako sa pagkukunwari.
Kung pinanindigan ko na lang siguro ang pagiging bakla ko noon ay baka magkaibigan pa rin kami ni Stella hanggang ngayon...
Kaso hanggang doon lang 'yon kapag ganoon. Hanggang kaibigan lang.
Makakayanan ko kaya?
Parang ayaw ko sa ideyang iyon. Parang ayaw ko na maging kaibigan lang siya habang buhay.
Kaya ngayon... gagawin ko ang lahat para maibalik ang tiwala nito. Gagawin ko ang lahat para mapatawad niya ako. Gagawin ko ang lahat para makasama ang mag-ina ko.
Gagawin ko ang lahat para mahalin niya ulit ako.
Pero ngayon... parang malabo pa sa malabo na mangyari ang mga bagay na nasa isip ko. Parang ang hirap niya na ngayong kausapin.
She's an ice now.
Napatingin na lang ako sa litrato na nasa may bandang harapan ko na nakalagay sa frame at agad na napangiti.
Litrato naming dalawa iyon noong first year college kami. Of course she always look like a bitch that time. Wearing make ups and sexy outfits.
We do some bad stuffs back then. Smoking, drinking and clubbing. Lahat ata ng masasamang bagay ay nagawa na namin. Classic pasaway na mga bata. Siguro dahil na rin sa mga kaibigan kaya kami humantong sa gano'n. But she always do the highest in that bad stuffs. Always play games even in some serious situation. Always saying some nasty things and disrespectful words. Even in public. Just like---what the hell? Is she insane?! But what can I do? I like that side of her too.
Maybe she's just playing too... that night. Maybe she think that it still part of the game. She keep on saying some nasty things back then. Siguro nga ay hindi siya seryuso noon. Dagdagan pa na lasing ito. Tama... dala lang ng kalasingan iyon kaya niya nagawa iyon ng kasama ako. Ako itong ipinilit ang sarili sa kaniya ng gabing iyon.
Kaya siguro mas lalong nagalit ito dahil nagbunga ang larong iyon. Nagbunga ang pagkakamaling iyon.
It's just a dare that we do. Dare lang iyon ng mga kaibigan namin. Sex with someone who's next to you. And it's Stella. At ako naman itong ginawa talaga.
I foolish game that we play. And I'm the foolish to play that game.
I leave that night not because of what I did to her. I'd been holding back for how many years but that night ruined it all. My emotion burst and I didn't stop anymore. Kaya napagdesiyonan kung umalis dahil gusto kung baguhin ang sarili ko. Masyado akong duwag kaya kita iniwan. Pero iyon lang ang naiisip ko na paraan ng panahon na iyon. Ang umalis at tuluyang baguhin ang sarili ko para bumagay sa'yo. Gusto kung ipunin ang lahat ng tapang ko para masabi sa'yo ang totoo. Umalis ako at pumunta ng America para bigyan ito ng oras pero hindi ko man lang naisip na magbubunga pala ang ginawa naming dalawa.
I just want to be better for her that's why I leave.
If I just know that this will happen... sana hindi na lang ako umalis.
Agad na akong bumaba ng kotse ng makarating na sa bahay. Naglakad na ako papasok at agad na dumeritso sa ref at kumuha ng isang bote ng beer.
"Ang aga naman ata para uminom. Anong problema natin, aber?" Napatingin naman ako kay Nana at nakitang nakataas na ang isang kilay nito sa akin.
"Kagaya pa rin ng dati." Sagot ko saka tumungga ulit at napahilot na lang sa aking sentido.
"Ayaw niya pa rin na ipakita sa iyo yung bata? Wait, kayo? Kamusta? Hindi pa rin okay?" Umiling naman ako.
"Wala. Matindi ang galit sa akin." Puno ng lungkot ang boses ko ng sabihin iyon.
Agad naman nitong pinat ang balikat ko saka naupo sa tabi ko. "Kung sana kasi noon pa lang ay nagtapat ka na sa kaniya at hindi ka nagkunwaring bakla hindi sana mangyayari ito. Pero wala na tayong magagawa pa sa usapin na iyon dahil tapos na 'yon. So, ano na ang balak mo ngayon? Mananatili ka na lang bang ganito? Araw-araw na pupuntahan siya ro'n sa bahay nila para suyuin?"
"Eh, ano pang magagawa ko? Maski nga ang pagdalaw sa kaniya ay sobrang hirap. Palagi na lang ako nitong tinataboy palayo. Hindi niya man lang ako hinahayaan na makita ang anak namin." Sagot ko.
"So tutunganga ka na lang? Wala ka man lang gagawin? Hoy! Ikaw itong naghahabol kaya ikaw na mag-adjust. Alam kung pareho kayong may may mali pero pareho rin kayong biktima ng kalasingan ng gabing iyon. Pero ikaw itong umalis ng walang pasabi ng gabing iyon. Ikaw itong nang-iwan. Aba, kung ako ang nasa posisyon ni Stella ay baka pinahanap na kita sa mga police at pinakulong. Ikaw ba naman yung tuhugin at basta na lang iwan, hindi ka masasaktan? Tsk. Tsk. Oo, may rason ka kung bakit ka umalis pero sana hinintay mo man lang siya na magising para makapagpaalam o makapag-usap man lang kayong dalawa. Hindi iyong basta-basta ka na lang umalis. Tiyak na maraming pumapasok na negatibong isipin sa isip ni Stella ng panahon na iyon." Saad nito kaya napayuko na lang ako at bumuntong-hininga.
Yeah... I'm the one who has the biggest fault in this problem. Ako ang may kasalanan.
"Ano naman ang gagawin ko?" Pabulong na tanong ko pero mukhang narinig niya iyon.
"Ano kaya kung... sabihan mo siya na kukunin mo yung bata tapos magbabayad ka ng dalawang milyon para ro'n tapos ikaw na gumawa ng mga ninja moves kay Stella. Oh, diba? Malay mo makuha mo si Stella sa paraan na 'yon. Yung tipong... Baby, be with me and I'll give you all my money and even my body. Ay shala! HAHAHAHA. Kinikilig ako sa sarili kung mga naiisip." Tatawa-tawang saad pa nito.
"Oo, possible kung makuha yung bata kapag ganoon nga ang ginawa ko... pero si Stella? Medyo matigas at nagyeyelo yung puso niya ngayon, eh. Baka bumili lang ito ng mamahaling bahay na tago o mag-abroad para lang layuan ako gamit yung pera na ibibigay ko." Ramdam ko tuweng pumupunta ako sa bahay nila na ayaw nito ang presensya ko. Maski ang makita ako ay tila ba ayaw na ayaw niya.
"Edi kidnappin' mo na. Promise, number one solution 'yan. Tapos ikulong mo siya rito sa bahay mo. Tapos sabihin mo... You're mine! You're only mine, Stella. Hindi ka puwedeng umalis. Hindi mo ako puwedeng iwan. I will lock you up and even break your ankles so you can't leave this house. Kyaa! So possessive! HAHAHAHA. Oh, diba? Makakasama mo na ang anak mo at si Stella kapag ginawa mo 'yon. At possible pang magkalapit pa kayong dalawa. Tapos mahuhulog kayo sa isa't-isa tapos boom! May forever na. Sana all! Putanginang 'yan HAHAHAHA." Humagalpak naman ito ng tawa pero ako ay napatango-tango dahil sa ideya niya at hindi na lang pinansin ang ibang kabaliwan niyang sinabi.
Ewan ko kung saan niya nakukuha ang mga ideya na iyon pero mukhang maayos naman yung una niyang sinabi.
"Tama ka nga." Saad ko saka tumayo dahilan para mapatigil naman ito at nagugulat na napatingin sa akin.
"T-Tinotoo mo talaga yung sinabi ko? Gagawin mo talaga 'yon?" Tanong nito na habang may nagugulat na reaksiyon pa rin.
"Siguro nga ay puwede kung gawin iyon. Baka sa ganoong paraan ay makuha ko ang loob nito lalo na kapag nanatili siya rito sa bahay kung saan palagi na kaming magkakasama at makakasama ko na rin ang anak ko." Nakangiting saad ko pero agad naman itong humagalpak ng tawa pero pinabayaan ko na ito roon at agad na kinuha ang cellphone at agad na may tinawagan.
Makaraan ang ilang sandali ay sumagot na ito kaya agad ko namang sinabi sa kaniya ang plano at ang dapat na gawin at nakuha niya iyon kaya napangisi naman ako. "Makukuha rin kita, Stella..." Usal ko pa at lumabas na ng bahay. Hinintay ko ang taong tinawagan ko kanina ng ilang sandali. Hindi naman nagtagal ay dumating na sila kaya umalis na kami.
Inulit ko pa lahat ng mga dapat nilang gawin para hindi sila magkamali sa planong ito.
"Copy po, boss."
Tumango lang naman ako saka agad na tinawagan si Nana. "Paalisin mo lahat ng katulong sa bahay at umalis ka na rin muna diyan. Bumalik ka na sa tinitirahan mo. Huwag mong gawing bahay mo yung bahay ko. Siguraduhin mong wala na kayo diyan kapag dumating kami."
"Wow! Makautos ka naman wagas! Pero HAHAHAH ang galing mo sa part na sinunod mo ako. Tindi ng tama mo, pre. Ayan yung tinatawag na effort, gagawin lahat maski yung pang wattpad na galawan HAHAHA. Hindi ko alam na gagawin mo talaga 'yan para kay Stella pero support kita! Bangis mo pre! HAHAHA."
"Oo na. Sige na. Basta ang inuutos ko sa'yo."
"Oo na. Oo na. Ako na bahala rito, Emmanuelle HAHAHAHAHA." Namatay na ang tawag kaya napabuntong-hininga na lang ako dahil sa kabaliwan ni Nana.
She's my childhood friend but she lives in Palawan in a long time at ng nakaraang mga taon lang ulit kami nagkita. Sa ngayon ay may condo naman ito na malapit sa bahay kaya palagi itong napupunta sa bahay kahit kailan niya gusto.
Siya yung palagi kung sinasabihan ng mga nangyayari sa akin at kay Stella. Kung kamusta na ba kami. At dumadating naman kaagad ang mga payo nito. Minsan may kuwenta pero karamihan ay wala. Baliw ang isang 'yon. Nagtataka nga ako kung bakit kami naging magkaibigan na dalawa.
Siya yung palaging tumutulong sa akin kay Stella ng nakaraan. Ideya niya iyong nga pabulaklak at pa-chocolates ko kay Stella. Pero palagi lang rin namang nauuwi sa wala. Stella changed. I can't read her anymore. Paanong nabago siya ng halos mahigit isang taon lang naming hindi pagkikita...
But maybe I can turn her back to her old self. Yung masayahin lang at parang walang pakialam sa mundo. Sana maibalik ko pa siya sa ganoon.
I really miss her. Her smile, her joyful eyes, and her warmth. I really miss those things about her.
Sana naman hindi pa tuluyang nagiging bato ang puso niya. Sana naman ay hindi pa tuluyang sumasarado iyon. Sana puwede pa akong makapasok sa puso niya.
Mga sana na gustong-gusto kung magkatotoo...
Gagawin ko ang lahat para mapatawad niya ako. Gagawin ko lahat para makasama ang anak ko. Hindi ako titigil hangga't hindi ko sila nakakasama. Kaya nga ako bumalik, para makita at makasama sila. Kagaya gagawin ko lahat ng paraan para matupad iyon.
Lahat ng puwedeng gawin ay gagawin ko para manatili lang sila. Ipaparamdam ko sa kaniya kung anong tunay kung nararamdaman. I can't still say it in front of her right now but I'll do my best para ipakita at iparamdam iyon sa kaniya.
Kahit na alam kung sa aming dalawa ay ako lang yung may nararamdaman pa.
Ako na lang itong may pagtingin sa kaniya at siya naman ay wala na talaga. Pero.... ganoon naman kadalasan sa mga kuwento, diba? The boy make the girl fall in love.
Why not I try to be one of those boys, too?