Όταν η Μελίνα, η μικρότερη αδελφή του άρχισε να φωνάζει ενθουσιασμένη το χαϊδευτικό της εξαδέλφης του, ο Στέλιος πλησίασε την οικογένειά του. Πόσο καιρό είχε να δει την Έλλη, αφότου παντρεύτηκε τον Δούκα; Πρέπει να είχαν περάσει ήδη τρία ή τέσσερα χρόνια;
Με την Έλλη είχαν μεγαλώσει μαζί. Ήταν περισσότερο σαν αδέλφια, όχι ξαδέλφια. Μοιράζονταν τα πάντα, τα ίδια παιχνίδια, το ίδιο φαγητό, μερικές φορές ακόμη και τα ίδια ρούχα... Όταν η Έλλη δεν ήθελε να φορέσει τα φορέματα που της είχε αγοράσει η μητέρα της, ζητούσε στα κρυφά από τον Στέλιο τα παντελόνια και τα πουκάμισα του.
Ο Στέλιος τάθηκε πίσω από τον μικρότερο αδελφό του, τον Λουκά, αναπολώντας τις αναμνήσεις με την ξαδέλφη του και περίμενε υπομονετικά τη σειρά του να χαιρετήσει την Έλλη. Άλλωστε δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει. Η Έλλη θα ήταν μια ευχάριστη απασχόληση μέχρι να καταφτάσει η Λουΐζα.
Πόσο ανυπομονούσε ο Στέλιος να τη δει!
Όταν οι υπηρέτες τον ενημέρωσαν ότι η Λουΐζα θα ερχόταν στον χορό μόνη της, ο Στέλιος έπρεπε να παραδεχτεί ότι είχε απογοητευτεί. Επιθυμούσε να την συνοδεύσει ο ίδιος στο πατρικό του. Όμως, ήταν πολύ αργά όταν έμαθε τα νέα, καθώς ο υπηρέτης- αγγελιοφόρος μόλις έφερε τα νέα εξαφανίστηκε από προσώπου γης.
Ίσως έπρεπε να είχε επιμείνει και να δώσουν ραντεβού με την Λουΐζα κάπου για να περάσει να την πάρει και να εμφανιστούν μαζί στην χοροεσπερίδα, αλλά η Λουΐζα ήταν στην κυριολεξία άφαντη. Δεν γνώριζε πού έμενε όταν η Ακαδημία έκλεινε... Ήταν μόνη της σε κάποιο πανδοχείο ή είχε κάποιον στον οποίο είχε εκμυστηρευτεί το μυστικό της και την φιλοξενούσε;
"Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!" Δήλωσε η μητέρα του και τότε, το βλέμμα του Στέλιου έπεσε στην σιλουέτα που στεκόταν πίσω από την δούκισσα.
Ανοιγόκλεισε τα μάτια του πολλαπλές φορές και κοίταξε τη σιλουέτα σαν να είχε δει φάντασμα. Ήταν η Λουΐζα και ήταν πιο εκθαμβωτική από ποτέ!
Ένας ρίγος διαπέρασε το σώμα του τόσο ισχυρό που ο Στέλιος αισθάνθηκε ότι η ψυχή του είχε δραπετεύσει από το σώμα του... Θα μπορούσε κάλλιστα να ορκιστεί ότι δεν είχε συναντήσει πιο όμορφη γυναίκα στη ζωή του! Το φόρεμά της τόνιζε κολακευτικά τις καμπύλες της Λουΐζας και το χτένισμά της έκανε τον Στέλιο να θέλει να τραβήξει μία-μία τις μπούκλες μέχρι να κείτονται όλες στην πλάτη της.
Ακολούθησε μια μικρή συζήτηση μεταξύ των γονιών του και της Έλλης, για την οποία ο Στέλιος δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα. Είχε άλλες σκοτούρες τώρα, η κυριότερη εκ των οποίων ήταν το είδος- η φύση της σχέσης της Λουΐζας και της εξαδέλφης του.
"Θείε μου, Θεία μου, αγαπητά μου εξαδέλφια, θέλω να σας γνωρίσω την πολύ καλή μου φίλη, τη δεσποινίδα Σαρρή." Η δούκισσα παρουσίασε στην οικογένειά του Στέλιου την Λουΐζα, η οποία χαμογέλασε ντροπαλά κι τους υποκλίθηκε με χάρη.
Ο Στέλιος ένιωθε σαν να ήταν άλλος άνθρωπος. Σαν να βρισκόταν η ψυχή του σε ξένο σώμα. Δεν ήξερε ότι ήταν ποτέ δυνατόν να νιώσει τόσο έντονα και περίεργα αισθήματα για μια γυναίκα... Η Λουΐζα φυσικά ήταν όμορφη εκ φύσεως, αλλά ο Στέλιος δεν περίμενε ότι θα ήταν ακόμη ομορφότερη με ένα φόρεμα και μερικά κοσμήματα.
"Δεν χρειάζεται να υποκλίνεσαι, αγαπητή μου." Η μητέρα του Στέλιου έσπευσε να την επαναφέρει στο ύψος της. "Πρέπει να είσαι πολύ καλή φίλη της ανηψιάς μου."
Η Λουΐζα κοίταξε την δούκισσα ζητώντας σχεδόν απεγνωσμένα βοήθεια, κι εκείνη ανέλαβε.
"Γνωριστήκαμε με τη Λουΐζα σε μια δεξίωση στην Αθήνα. Συνόδευε τον πατέρα της." Χαμογέλασε η δούκισσα. Η εξαδέλφη του είχε σκαρφιστεί ένα σωρό ψέματα για να παρουσιάσει τη Λουΐζα ως μια δεσποινίδα, κόρη ενός ευκατάστατου ευγενή. "Στο τραπέζι καθίσαμε δίπλα δίπλα και εν ολίγοις γίναμε αμέσως φίλες." Η Λουΐζα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
"Επιτρέψτε μου να ρωτήσω τι επαγγέλλεται ο πατέρας σας, δεσποινίς." Η ερώτηση του καχύποπτου πατέρα του Στέλιου ήταν περισσότερο δήλωση.
"Εμπορεύεται καπνό, θείε μου. Είναι μια πολύ επικερδής επένδυση στις μέρες μας." Η δούκισσα έπιασε τη Λουΐζα αγκαζέ.
"Πολύ ενδιαφέρον." Η μητέρα του Στέλιου φάνηκε να συμπαθεί την Λουΐζα, παρατήρησε ο Στέλιος αναπάντεχα χαρούμενος από την διαπίστωση του. "Ο σύζυγός μου έχει γνωστούς που ψάχνουν εμπόρους να επενδύσουν στα καπνικά τους προϊόντα. Αν ενδιαφέρεται ο πατέρας σας, ο σύζυγος μου μπορεί να μεσολαβήσει!" Κράτησε το μπράτσο του συζύγου της.
"Γλυκιά μου..." Ο πατέρας του Στέλιου ετοιμάστηκε να αρνηθεί, αλλά η μητέρα του δεν του το επέτρεψε.
"Γιατί να μην βοηθήσουμε εφόσον μπορούμε;" Η μητέρα του κοίταξε τον πατέρα γλυκά. "Ωχ, κατέφθασαν κι άλλοι καλεσμένοι. Θα μας συγχωρήσετε." Η οικοδέσποινα τράβηξε τον σύζυγό της μακριά τους κι ύστερα από πολλή ώρα, η Λουΐζα μπορούσε επιτέλους να αναπνεύσει ελεύθερα. "Χάρηκα πολύ για την γνωριμία, δεσποινίς Σαρρή." Η μητέρα του Στέλιου της χαμογέλασε γλυκά.
"Δεν ήταν τόσο τρομερό, σωστά;" Η δούκισσα της χαμογέλασε θερμά, αλλά αυτό που έλαβε από την Λουΐζα ήταν ένα ξεψυχισμένο χαμόγελο.
Η Λουΐζα επιθυμούσε να της εκφράσει πόσο πολύ την είχε τρομάξει το βλέμμα του θείου της, αλλά το βλέμμα της έπεσε στον Στέλιο που την κοιτούσε διαπεραστικά κι έτσι ξεχάστηκε. Αδυνατούσε να αποκωδικοποιήσει το βλέμμα του και κατά συνέπεια, αδυνατούσε να καταλάβει τις σκέψεις του και κατ' επέκταση τις προθέσεις του. Η Λουΐζα ήλπιζε πως ο Στέλιος δεν θα σκαρφιζόταν κάποια ανόητη πάλι "υποχρέωση" που έφερε προκειμένου να την τιμωρήσει.
Η δούκισσα παρατήρησε πως η Λουΐζα είχε εστιάσει την προσοχή της αποκλειστικά στον Στέλιο. Έτσι, θεώρησε πως θα ήταν καλό- όχι, ευεργετικό για τους δυο να τους αφήσει για λίγο μόνους. Πήρε, λοιπόν, τη Μελίνα από το χέρι και μαζί απομακρύνθηκαν.
"Ο υπηρέτης που ήρθε χθες ήταν της Έλλης;" Ρώτησε ο Στέλιος κάνοντας μερικά βήματα προς το μέρος της.
"Ναι." Απάντησε μονολεκτικά η Λουΐζα. Δεν περίμενε ότι αυτές θα ήταν οι πρώτες λέξεις που θα αντάλλασσαν με τον Στέλιο στην χοροεσπερίδα.
"Αλήθεια τι δουλειά έχεις με την ξαδέρφη μου;" Ρώτησε ο Στέλιος σκεπτικός ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα.
"Αυτό έχεις να πεις;" Η Λουΐζα απέτυχε να κρατήσει το στόμα της κλειστό. "Με απειλείς να έρθω στην ανόητη χοροεσπερίδα και αυτό έχεις να πεις;" Ήταν απαράδεκτος. Τι παραπάνω, όμως, περίμενε από μέρους του; Ο Στέλιος δε φημίζονταν για την ευγένειά του ή για τους τρόπους του ή για την ευγνωμοσύνη του, εν προκειμένω.
"Συγγνώμη. Έχεις δίκιο." Αναστέναξε. "Γοητευμένος." Τα μάτια της Λουΐζας έγιναν δυο στενές σχισμές και τότε, ο Στέλιος πήρε το χέρι της στο δικό του. Το έφερε κοντά στα χείλη του και την κοίταξε πολλά υποσχόμενος. "Ελπίζω να περάσεις μια όμορφη νύχτα μαζί μας." Ψέματα. Αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα να πει ο Στέλιος ήταν να περάσει μια όμορφη νύχτα μαζί του, στο πλευρό του. "Καλύτερα;"
Η Λουΐζα μάζεψε το χέρι της αναστατωμένη, καθώς κανείς άλλος δεν είχε φιλήσει ποτέ το χέρι της. Η Λουΐζα δεν ήταν συνηθισμένη σε τέτοιου είδους οικειότητα και χειρονομίες. Ακόμη κι αν αυτές ήταν κούφιες.
Να και κάτι άλλο που είχε κατορθώσει να της ξεκλέψει.
"Είναι μια αρχή." Έστρεψε την προσοχή της στους καλεσμένους.
"Τι θα έλεγες για μια βόλτα;" Ο Στέλιος προέτεινε το χέρι του και η Λουΐζα τον κοίταξε δύσπιστη. Δεν ήταν υποχρεωμένη να στέκεται στο πλευρό του όλη την νύχτα, σωστά; "Είναι μια απλή βόλτα, Λουΐζα. Υπόσχομαι ότι θα είμαι κύριος." Ο τρόπος που ακούστηκε το πραγματικό της όνομα να βγαίνει από τα χείλη του προκάλεσε στην κοπέλα ένα ρίγος που απλώθηκε σε όλο το σώμα της και παρέλυσε τα άκρα της σαν δηλητήριο. Το έκανε να φαίνεται σαν να ήταν ό,τι πιο φυσιολογικό υπήρχε στον κόσμο. Το γοητευτικό χαμόγελό του, δε, έκανε την καρδιά της να αυξήσει τους παλμούς της.
Έδωσε το χέρι της και ο Στέλιος το εναπόθεσε στο εσωτερικό του αγκώνα του, καθοδηγώντας την προς το κέντρο της αίθουσας. Ο Στέλιος εκτός από την επιθυμία του να τον δουν οι γονείς του με τη Λουΐζα -ώστε να σταματήσουν να του προξενεύουν την δεκαπεντάχρονη, επιθυμούσε επίσης διακαώς καταστήσει γνωστό σε κάθε εργένη και μη στην αίθουσα χορού του σπιτιού των γονιών του ότι η Λουΐζα, η δεσποινίς Χατζημιχαήλ, δηλαδή Σαρρή του ανήκε. Έστω και αν αυτό ίσχυε για ένα μόνο βράδυ...
"Δυσκολεύτηκες πολύ με τις προετοιμασίες για τον χορό;" Ρώτησε ο Στέλιος προσπαθώντας να σπάσει τον πάγο.
"Όχι, ιδιαίτερα. Η Έλλη- η δούκισσα, θέλω να πω, με βοήθησε πάρα πολύ. Χωρίς την χάρη της δεν θα τα είχα καταφέρει." Η Λουΐζα χαμογέλασε ενθυμούμενη τον τρόπο με τον οποίο γνώρισε τη δούκισσα.
"Φαίνεσαι αρκετά κοντά στην εξαδέλφη μου." Παρατήρησε ο Στέλιος αναζητώντας το βλέμμα της.
"Της είμαι υπόχρεη." Του χάρισε ένα πραγματικά χαρούμενο χαμόγελο.
"Δεν είναι και η μόνη." Ο Στέλιος χαμογέλασε πονηρά. Απολάμβανε το γεγονός ότι η Λουΐζα αισθανόταν αρκετά άνετα, ώστε να του χαμογελάσει κατ' αυτόν τον τρόπο. Σαν να το εννοούσε...
"Μη με κάνεις να παραφερθώ." Τον προειδοποίησε η Λουΐζα χαμογελώντας του γλυκά. Ο Στέλιος διέκρινε, όμως, την απειλή της πίσω από το φαινομενικά αγγελικό χαμόγελό της.
"Αυτό προσμένω, αγαπητή μου." Έγειρε προς το μέρος της, αλλά η Λουΐζα τον απομάκρυνε διακριτικά. Δοκίμαζε την υπομονή της πάλι.
"Λοιπόν, ποιος είναι ο λόγος της παρουσίας μου σ' αυτόν το χορό;" Άλλαξε το θέμα κατευθείαν, καθώς ο Στέλιος δεν φαινόταν ιδιαίτερα πρόθυμος να τη βοηθήσει να εκπληρώσει το έργο της.
"Ο λόγος της παρουσίας σου;" Ο Στέλιος προσποιήθηκε ότι δεν γνώριζε σε τι ακριβώς αναφερόταν η Λουΐζα. "Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς."
"Άσε το θέατρο, Ιωαννίδη." Τον κοίταξε έντονα. "Ξέρω ότι δεν με προσκάλεσες στην χοροεσπερίδα των γονιών σου επειδή απλά το ήθελες."
"Ανοησίες. Εγώ ποτέ..." Τότε ο Στέλιος πάγωσε και η έκφρασή του άλλαξε ταχύτατα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκλήρυναν, καθώς η Λουΐζα ένιωσε τους μύες του χεριού του να τσιτώνουν.
Η Λουΐζα κοίταξε προς τη μεριά που είχε καρφώσει το βλέμμα του ο Στέλιος και αντίκρισε ένα κορίτσι, μια δεσποινίδα όχι πολύ μεγαλύτερη από την Μελίνα, την μικρότερη αδελφή του. Ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της, καθώς δεν κατάφερε να καταπολεμήσει την παρόρμηση της να γελάσει εις βάρος του Στέλιου.
Ώστε αυτός ή μάλλον, πιο σωστά, αυτή ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Στέλιος ζήτησε από την Λουΐζα να τον συνοδεύσει.
"Γιατί δεν πάμε να-" Η Λουΐζα ήθελε να του προτείνει να πλησιάσουν τη νεαρά, αλλά εκείνος την τράβηξε στο βάθος της αίθουσας. Όταν ο Στέλιος σταμάτησε σε μια γωνία, η Λουΐζα δεν έχασε την ευκαιρία να τον εκδικηθεί. "Ο περιβόητος Στυλιανός Ιωαννίδης φοβάται ένα κοριτσάκι;"
"Δεν ξέρεις τι θα συμβεί μόλις ο πατέρας μου ανακαλύψει πού κρύβομαι." Κοίταξε κάπου πίσω της ανήσυχος.
"Τι μπορεί να κάνει ένας πατέρας στον εικοσιτετράχρονο γιο του;" Χαμογέλασε πονηρά η Λουΐζα πλάθοντας στον νου της πιθανά σενάρια του κύριου Ιωαννίδη να βασανίζει τον γιο του.
"Αν με πιάσει, να ξέρεις πως θα σε πάρει κι εσένα η κάτω βόλτα." Την πληροφόρησε σοβαρός, αλλά η Λουΐζα δεν τσίμπησε το δόλωμα. Τι θα της έκανε ο πατέρας του;
"Πολύ αμφιβάλλω γι' αυτό."
Η Λουΐζα θα εξαφανιζόταν από την χοροεσπερίδα και την ζωή όλων με τον ίδιο τρόπο που είχε εμφανιστεί: χωρίς να την αντιληφθεί κανείς.
"Δεν σε επέλεξα τυχαία για συνοδό μου, δεσποινίς Χατζημιχαήλ." Ο Στέλιος την κεραυνοβόλησε με το αυστηρό βλέμμα του και η Λουΐζα δεν χρειάστηκε άλλη προειδοποίηση. Μπορεί ο Στέλιος να μην την είχε απειλήσει αυτολεξεί, αλλά η Λουΐζα ήξερε ότι δε θα δίσταζε να αποκαλύψει την ταυτότητά της -εάν αυτό, φυσικά, εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του. "Πάμε." Πήρε το χέρι της και την οδήγησε στην άλλη άκρη της αίθουσας, μακριά από τα βλέμματα των παρευρισκόμενων.
Η Λουΐζα τον ακολούθησε απρόθυμα ώσπου συνάντησαν τη Δούκισσα. Τότε, ο Στέλιος ελευθέρωσε τη Λουΐζα και ζήτησε από την εξαδέλφη του να τον ακολουθήσει, αφήνοντας τη Λουΐζα με την μικρότερη αδελφή του. Προτού, όμως, φύγει, σταμάτησε και κοίταξε τη Λουΐζα με έναν τρόπο που της προκάλεσε μία περίεργη δυσφορία που έμοιαζε μάλλον ευφορία...
"Επιστρέφω αμέσως." Χάιδεψε το πρόσωπό της και της χαμογέλασε γλυκά. Έκπληκτη τόσο από την αναπάντεχη εκδήλωση τρυφερότητας από μέρος του, όσο και από την αντίδραση της καρδιάς της σ' αυτό το απρόσμενο χάδι, η δεκαοκτάχρονη κοπέλα αρκέστηκε σε ένα ανεπαίσθητο νεύμα. "Μελίνα, θα κάνεις παρέα στην δεσποινίδα Λουΐζα για χάρη μου;" Ο Στέλιος στράφηκε στην αδελφή του σκύβοντας ελαφρώς για να είναι στο ύψος της.
"Μην ανησυχείς, αδελφέ." Η Μελίνα πέρασε το χέρι της στο εσωτερικό του αγκώνα της Λουΐζας σαν να είχε επαναλάβει πολλαπλές φορές αυτήν την κίνηση προηγουμένως και του χαμογέλασε πλατιά.
"Ευχαριστώ, δεσποινίς μου." Της έκανε μια βαθιά υπόκλιση σαν να ήταν πριγκίπισσα και πριν αποχωρήσει, έκλεισε το μάτι στην Λουΐζα. "Δούκισσα." Επέτρεψε στην εξαδέλφη του να προχωρήσει πρώτη.
Όταν πλέον είχαν απομακρυνθεί αρκετά, ο Στέλιος κεραυνοβόλησε την Δούκισσα με το βλέμμα του. Αν η δούκισσα νόμιζε ότι την είχε γλιτώσει αλώβητη, είχε κάνει μέγα λάθος.
"Έλλη, τι δουλειά έχεις με τη Λουΐζα;"
Η δούκισσα άνοιξε τη βεντάλια της με χάρη και χαμογέλασε χωρίς να κοιτάξει τον μικρότερο κατά τρεις μήνες εξάδελφό της. Είχε καταλάβει, για την ακρίβεια είχε ένα προαίσθημα ότι η Λουΐζα αναφερόταν στον Στέλιο όσο προετοιμάζονταν για την χοροεσπερίδα, αλλά έπρεπε να επιβεβαιώσει τις υποψίες της. Ακόμη κι αν η κρίση της αποδεικνυόταν εν τέλει λανθασμένη, θα προσκόμιζε μόνο οφέλη, αφού η Δούκισσα θα κέρδιζε μια νέα φίλη.
"Μπορεί να είμαστε κοντινοί συγγενείς, όμως καθένας από τους καλεσμένους σας γνωρίζουν ότι ακόμη και συγγενείς πρώτου βαθμού δε συμπεριφέρονται κατ' αυτόν τον τρόπο σε μια Δούκισσα. Πόσο μάλλον στη σύζυγο ενός από τους πιο ευνοημένους Δούκες του βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας." Ο Στέλιος άφησε το χέρι της εξοργιστικής ξαδέλφης του και μουρμούρισε μια άκομψη συγγνώμη, αφότου παρατήρησε καθυστερημένα ότι είχε στρέψει πολλά βλέμματα προς το μέρος τους.
"Λοιπόν;" Συνέχισε μόλις βεβαιώθηκε ότι κανένας δεν τους παρακολουθούσε πλέον. "Τι δουλειά έχεις με τη Λουΐζα; Πώς τη γνώρισες και για ποιον λόγο ήρθατε σήμερα μαζί;"
"Αγαπημένε εξάδελφέ μου, γνωρίζω ότι δεν διακρίνεσαι για την υπομονή σου. Όμως, προτού μάθεις αυτό που επιθυμείς, δεν κρίνεις δέον να ρωτήσεις την αγαπημένη εξαδέλφη σου πώς είναι η υγεία της, αν είχε καλό ταξίδι και για ποιον λόγο επέστρεψε στην πατρίδα της;"
Ο Στέλιος γνώριζε πολύ καλά ότι η εξαδέλφη του διασκέδαζε τόσο με τις αντιδράσεις του όσο και με την αγωνία του. Αν βρίσκονταν κάπου ιδιωτικά μπορεί να την κυνηγούσε σκοπεύοντας να την ξυλοφορτώσει, γεγονός που πιθανότατα θα τον οδηγούσε σε πιθανή αποκλήρωσή του από τον πατέρα του. Ο πατέρας του είχε μεγάλη αδυναμία στην ανιψιά του, παρόλο που το αρνείτο. Παρά το γεγονός αυτό, την εν προκειμένω στιγμή δεν του καιγόταν καρφί. Ήθελε να ικανοποιήσει τον εγωισμό του μέσω της εκδίκησης.
Παρ' όλα αυτά, ο Στέλιος γνώριζε ότι δε μπορούσε να πράξει αλλιώς. Έτσι, ενέδωσε στο πείραγμα της ξαδέλφης του.
"Το Λονδίνο δε σου κάνει καλό." Είπε τελικά δυσαρεστημένος προκαλώντας το γέλιο της Δούκισσας.
"Είναι όντως ιδιαίτερα βαρετά εκεί σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις." Συμφώνησε η Έλλη και κοίταξε τον Στέλιο χαμογελώντας.
Ο Στέλιος δεν κατόρθωσε να αντισταθεί στο χαμόγελό της και της ανταπέδωσε.
"Πραγματικά χαίρομαι που επέστρεψες, εξαδέλφη."
"Κι εγώ χαίρομαι." Του απάντησε και πέρασε το χέρι της στο εσωτερικό του αγκώνα του. "Ας κάνουμε μια βόλτα." Πρότεινε η δούκισσα και ο Στέλιος στράφηκε αμέσως προς την Λουΐζα. Η δούκισσα χαμογέλασε και χτύπησε φιλικά το χέρι του επιστώντας την προσοχή του. "Θα είναι μια χαρά, είμαι σίγουρη ότι η Μελίνα θα την κρατήσει απασχολημένη για πολλή ώρα."
"Το ελπίζω." Ο Στέλιος άφησε την Έλλη να τον οδηγήσει στην άλλη πλευρά της αίθουσας.
Τα δυο ξαδέρφια έμειναν σιωπηλά, καθώς η δούκισσα παρατηρούσε τον κόσμο στην αίθουσα, ενώ ο Στέλιος προσπαθούσε να εντοπίσει τη Λουΐζα, η οποία είχε χαθεί από το οπτικό του πεδίο. Ήλπιζε να μην την πλησίαζε κανένας ανεπρόκοπος επίδοξος μνηστήρας που ήλπιζε να ξεκλέψει μερικές ιδιωτικές στιγμές μαζί της σε κάποια απόμερη γωνιά.
"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Η Λουΐζα είναι εξαίρετη δεσποινίς. Μου μίλησε για την φυγή της από το πατρικό της." Συμπλήρωσε κεντρίζοντας το ενδιαφέρον του Στέλιου. "Είναι πράγματι πολύ γενναία."
"Ή πολύ ανόητη. Είχε έτοιμο προξενιό με έναν πλούσιο Αθηναίο και το πέταξε στα απορρίμματα." Η Δούκισσα του Χέιστινγκς κατάλαβε πως ο ξάδελφος της προσπάθησε να ρίξει στάχτη στα μάτια της.
"Φαντάζομαι ότι είχε τους λόγους της." Δεν αντιτάχθηκε στις παράλογες απόψεις του. Όχι με απόλυτο τρόπο, διότι η Δούκισσα γνώριζε ότι αυτό θα την οδηγούσε στο μηδέν.
"Ναι, αν σκεφτείς ότι ο τύπος εκτός από μισογύνης ήταν και γελοίος." Ο Στέλιος εντόπισε επιτέλους τη σιλουέτα της Λουΐζας και προς μεγάλη του έκπληξη, ένιωσε ένα κύμα ανακούφισης να τον συνεπαίρνει.
"Παράδειγμα ενός προξενιού προς αποφυγή." Η δούκισσα άνοιξε τη βεντάλια της και προετοίμασε το έδαφος για το επόμενο καυστικό σχόλιό της. "Ίσως θα έπρεπε κι εσύ μα ακολουθήσεις το παράδειγμά της."
"Πώς;" Ο Στέλιος την κοίταξε δήθεν ανίδεος.
"Ω, σε παρακαλώ, εξάδελφε, γνωρίζεις πολύ καλά σε τι ακριβώς αναφέρομαι."
"Εφόσον γνωρίζεις ποιαν ακριβώς θέλει να μου φορτώσει ο πολυαγαπημένος σου θείος, γιατί φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν;" Ειρωνεύτηκε ο Στέλιος ενθυμούμενος τι τέχνασμα είχε σκαρφιστεί η πονηρή ξαδέλφη του.
"Ω, με προσβάλλεις, εξάδελφε!" Έκανε η δούκισσα δήθεν πληγωμένη. "Εγώ ό,τι έκανα, το έκανα δια το δικόν σου όφελος. Νομίζεις ότι ο θείος θα δεχόταν μία φτωχή κοπέλα, κόρη ενός δήθεν εμπόρου, αβέβαιης καταγωγής και δίχως προίκα για νύφη του, ενώ δύναται να έχει για νύφη του την κόρη του πλουσιότερου εταίρου του;" Ο Στέλιος ετοιμάστηκε να καταρρίψει το εξωφρενικό επιχείρημα της Δούκισσας, αλλά εκείνη, ουσιαστικά του το απαγόρευσε. "Αν ήμασταν στο Λονδίνο, θα είχε ξεσπάσει ήδη σκάνδαλο! Εξάλλου, περίμενα ότι θα χειριζόσουν το ζήτημα εξυπνότερα."
"Και πώς προτείνεις να το χειριστώ;" Ο Στέλιος αποφάσισε πως η ξαδέλφη του είχε δίκιο. Ίσως το να φέρει τη Λουΐζα στην εκδήλωση των γονέων του να μην ήταν και η καλύτερη ιδέα. Παρ' όλα αυτά, δε μπορούσε να αφήσει τον πατέρα του να τον νυμφέψει με μια ανόητη δεκαπεντάχρονη έφηβη που δεν ήξερε καν τι ήθελε από τη ζωή της...
"Θα προσποιηθούμε πως η Λουΐζα είναι φίλη μου. Θα πούμε ότι την γνώρισα και γίναμε φίλες, όσο έμεινα στην Αθήνα περιμένοντας τον σύζυγό μου να φτάσει. Περάσαμε αρκετές μέρες μαζί και εν τέλει γίναμε φίλες. Γεγονός αληθινό, φυσικά. Θα επαναλάβουμε όσα ανέφερα προηγουμένως."
"Και η καταγωγή της;"
"Όπως ήδη ανέφερα όταν την σύστησα στην οικογένειά μας, η Λουΐζα είναι η κόρη ενός ευκατάστατου εμπόρου. Δεν είναι η πιο ευγενική καταγωγή που θα μπορούσε να έχει, όμως αρκεί. Το μόνο που θα κάνουμε είναι να προσποιηθούμε ότι η πρόθεσή σου είναι να την παντρευτείς, την Λουΐζα, όχι τη δεσποινίδα Χούρσογλου."
"Έλλη, ο πατέρας δεν είναι ανόητος. Γνωρίζει ότι πριν να μπω στην Ακαδημία, περιτριγυριζόμουν από κάθε λογής θηλυκά. Δεν θα πιστέψει ότι από τη μια μέρα στην άλλη άλλαξα."
Ο Στέλιος πραγματικά εκτιμούσε την προσπάθεια της Έλλης. Όμως, ο πατέρας του φαινόταν ήδη δύσπιστος απέναντι στη Λουΐζα και η κοπέλα δεν είχε ανταλλάξει ούτε μία λέξη μαζί του. Πώς ήταν δυνατόν, λοιπόν, να καταφέρουν να τον ξεγελάσουν;
"Θα πρέπει τότε να προσπαθήσεις περισσότερο, γιατί η Λουΐζα κάνει ήδη τα αδύνατα δυνατά για χάρη σου." Η δούκισσα τον προέτρεψε να παρατηρήσει τη νεαρά δεσποινίδα, η οποία έψαχνε τρόπο διαφυγής από ένα τσούρμο μνηστήρων που είχε συγκεντρωθεί γύρω της. "Κανένας τους δεν αντιλήφθηκε ότι δεν έχει ευγενική καταγωγή. Γιατί να το κάνει ο θείος;" Ο Στέλιος με τα βίας στεκόταν στο πλευρό της Δούκισσας. Το μόνο που επιθυμούσε αυτή τη στιγμή να κάνει ήταν να τρέξει στην Λουΐζα και να τη σώσει από τους ξελογιασμένους μνηστήρες της. "Δεν γνωρίζω τι είδους απειλή ήταν αυτή που χρησιμοποίησες εναντίον της. Ένα πράγμα όμως θα σου πω: όσο σοβαρή κι αν ήταν η απειλή, δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου άνθρωπο να εργάζεται με τόσο ζήλο και αφοσίωση για τον εκβιαστή του." Η δούκισσα Χέιστινγκς χτύπησε φιλικά το χέρι του. "Ίσως αυτή είναι η μόνη ευκαιρία που έχεις μαζί της..."
Ο Στέλιος επεξεργάστηκε όλα όσα του ανέφερε η εξαδέλφη του, ενώ παρατηρούσε τον τρόπο που η Λουΐζα στεκόταν, χαμογελούσε και συναναστρεφόταν με τους ευγενείς που την περιτριγύριζαν. Οι κινήσεις της ήταν όλες πολύ φυσικές για να είναι απλώς μία παράσταση, ένα θεαθήναι. Οι κινήσεις της ανήκαν σε μια κυρία, σε μια Λαίδη. Ήταν φυσικό που οι επίδοξοι μνηστήρες της δεν αναγνώρισαν την καταγωγή της. Ίσως, αν και ο ίδιος προσπαθούσε παραπάνω, τότε ο πατέρας του θα πειθόταν ότι δεν χρειαζόταν την δεκαπεντάχρονη για νύφη του. Ίσως κατάφερνε να τον πείσει και ίσως να μην χρειαζόταν ποτέ ξανά μέλλουσα νύφη...
"Ίσως οργανώσω μια χοροεσπερίδα στην οικεία μου την επόμενη εβδομάδα." Συνέχισε η Έλλη. "Μπορώ να προσκαλέσω την Λουΐζα και μαζί να αποδείξετε ότι είστε το πιο ονειρικό ζευγάρι που υπάρχει."
Ο Στέλιος φίλησε την εξαδέλφη του και της υποκλίθηκε σα να υποκλινόταν στη βασίλισσα. Το πανούργο μυαλό της το είχε βγάλει από μια αντικειμενικά δυσχερή θέση.
"Ευχαριστώ, εξαδέλφη. Με συγχωρείς." Μουρμούρισε και χάθηκε πίσω από τον όχλο που ετοιμαζόταν να χορέψει τον επόμενο χορό.
"Για κάτι που μισείς τόσο πολύ, έκανες θεσπέσια δουλειά, αγαπητή μου." Ψιθύρισε ο Δούκας στα αγγλικά στο αυτί της και τη φίλησε στο μέτωπο.
Η δούκισσα τον έπιασε από το μπράτσο του, αγκαζέ και παρακολούθησε τον Στέλιο να πλησιάζει τη Λουΐζα και να της υποκλίνεται.
"Θα ήταν ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι. Δεν συμφωνείτε, άρχοντά μου;" Χαμογέλασε στον σύζυγό της.
"Πράγματι." Της ανταπέδωσε το γεμάτο θέρμη χαμόγελο και την οδήγησε στην πίστα.
Α/Ν
Καλησπέρα!
Τι μου κάνετε;
Το καινούριο κεφάλαιο άργησε να ανέβει, αλλά τώρα είναι εδώ και ο Στέλιος, όπως και η Λουΐζα, είναι αποφασισμένος να ξεφύγει από το προξενιό του πατέρα του με την Δεσποινίδα Χούρσογλου!
Λοιπόν, πώς σας φάνηκε;
Αρχικά το κεφάλαιο ήταν πολύ μεγαλύτερο, αλλά αποφάσισα να το σπάσω στην μέση καθώς δεν ήμουν σίγουρη αν θα αντέχατε να το διαβάσετε όλο με μιας. Το αρχικό κεφάλαιο ήταν γύρω στις 7000+ λέξεις, ενώ αυτό είναι γύρω στις 3300.
Για την Δούκισσα τι έχετε να πείτε; Πώς σας φαίνεται;
Ανυπομονώ για τα σχόλιά σας!
Πολλά φιλιά,
Στέλλα