Dalawang araw akong hindi pumasok dahil nagkapasa ang pisngi ko. Pero dahil nahuli na ako sa mga subjects, kailangan ko nang pumasok ngayon. Hindi na gaanong namamaga kaya pwede na akong magpakita kay Thiara. Sinabi ko kasi sa kanyang may sakit ako at paniguradong hindi maniniwala 'yon, si Thiara pa?
"Dito na lang ho." Pagpapahinto ko sa driver ng tricycle. Pinababa ko na muna ang dalawa kong kapatid bago ako bumaba at pinatawid sila. "Mag-iingat kayo ha. 'Yong mga baon niyo, baka mawala."
Pagkatapos ko silang paalalahanan at kawayan ay pumasok na ulit ako sa tricycle. Nakarating naman agad kami sa eskwelahan.
Pagpasok pa lang ay bulungan na ang naririnig ko. Sanay na ako pero mas lumala ata.
"Hoy!" Bati sa akin ni Thia, naiiyak ito at niyakap agad ako.
"Bakit? Napaano ka?" Nag aalala kong tanong.
"Baliw ka, Yohan! Bakit hindi mo sinabi? Ayos ka lang ba?"
Nagtataka ko siyang hiniwalay sa akin, umiiyak siya. Kumunot ang noo ko, anong hindi ko sinabi?
"I'm fine. I'm totally okay, bakit ba? Napapaano ka?"
She shook her head. "Huwag mo nang itago! Nagsumbong sa tatay ko ang kapatid mong bunso, si Yaine! Nakita ni tatay noong nakaraang araw, may pasa ang mukha, may dala-dalang sigarilyo, inutusan daw ng papa niyo. Sinabi nga ni tatay sa capitan natin."
Nanlaki ang mata ko. Hindi maaari! Hindi pwede!
Agad akong tumakbo palabas. No...huwag...
"U-utang na loob. H-huwag parang awa niyo na..." pagdadasal ko habang hilam ang luhang tumatakbo.
Uuwi ako! Uuwi ako...
Ang kaninang takbo ko na mabilis ay naging mabagal. Humahagulgol na ako, hindi ko na alam kung anong gagawin ko.
"Are you okay? Miss?" Pukaw sa akin ng lalaking nakabunggo sa akin.
Mabilis akong umiling at nagpatuloy ulit sa paglalakad.
"Miss? Okay ka lan---"
"Okay lang! Okay lang talaga!" Sigaw ko at tumakbo ulit ng mabilis. Nahinto lang ako nang may humatak sa braso ko at pinaharap ako sa kanya.
"You're crying." Mariing sabi niya. Agad akong yumuko. Napakahina mo talaga Yohana.
"H-hindi...hindi ako u-umiiyak. Nab-nabasa lang ng tubig..."
"Sabi mo eh." Malamig na sabi niya. "Saan ka ba pupunta?" Inabutan niya ako ng panyo. Nag-alangan pa ako kung kukunin ko ba o hindi, pero sa huli ay tinanggap ko rin.
"S-sasaktan niya si Y-yaine..." humahagulgol kong sabi. Hinawakan ko ang dalawa niyang kamay.
Kung hindi ko kayang mag-isa, siguro pwede naman akong magpatulong. Kahit...sa pag uwi lang. Kahit 'yon lang...
"Shh." Pagpapatahan niya sa akin. "Where are we going?"
Agad akong tumunghay, nagulat ako nang makitang hindi bago sa paningin ko 'yon. Nakita ko ang pagtiimbagang niya at pag-iwas ng tingin. Marahan akong lumayo at pinunasan ang luha ko.
"P-paano...pa-pahatid na lang sa kanto sa amin..." nahihiya ngunit lakas loob kong sabi. Walang mapapala kung mahihiya pa ako gayong alam kong sinasaktan na ngayon ang kapatid ko!
"Hop in." Sabi niya ng makarating kami sa parking lot. Hindi ko na tiningnan kung ano ang kotse niya. At baka rin hindi ako palabasin kung maglalakad ako palabas ng gate.
"M-makakalabas kaya ako?" Kinakabahan kong tanong sa kanya.
Nahigit ko pa ang hininga ko nang dumukwang siya at kinabit ang seat belt ko. Pinaandar na niya ang sasakyan niya nang hindi ako sinasagot, nasagot lang nang makalabas kami matapos niyang may sabihin sa guard na hindi ko narinig. Mas inuunahan ako ng kaba at takot para sa kapatid ko.
Ayoko nang maulit 'yong sinundo sila ni papa sa school dahil nagsumbong sila sa Tita namin at pinalo si Yeji ng sinturon, sobrang namaga ang hita at braso niya. Ngayon naman si Yaine, sana huwag siyang magkamaling pamagain ang kahit anong parte ng katawan ni Yaine, dahil hindi ako magdadalawang-isip na layasan siya.
Nag-unahang magsipatakan ulit ang mga luha ko. Narinig ko ang pagbuntong hininga ng katabi ko. Isinawalang bahala ko na lang, dahil mas nangunguna ang sakit at galit sa dibdib ko.
"D-dito na lang ho!" Para akong namasahe dahil sa uri nang pagpapahinto ko.
Kumunot ang noo niya. "Wipe your tears first. Don't let them see you crying."
Mabilis akong tumango. Bumaba na at nagpasalamat sa kanya. Tinakbo ko ang distansya ng kanto at bahay medyo malayo pero para sa kapatid ko, tinakbo ko iyon nang hindi lalagpas sa tatlong minuto.
Hinihiningal ako nang makapasok sa bahay ngunit wala namang tao. Mabilis akong umakyat sa palapag kung saan ang kwarto ni papa pero natigilan mang may maulinigang boses.
"Hayaan mo na. Sinong maniniwala sa walang muwang na bata?" Natatawang sabi ni papa.
I closed my fist. Mukhang alam ko na kung anong pinag-uusapan nila.
Tumawa siya ng malakas. "Hindi naniwala ang kapitan, kainuman ko rin 'yon. Hindi maniniwala 'yon kay Kaloy. Eh ako pa ba? Tinuturuan ko lang ng leksyon ang mga anak ko. Lalo na ang panganay. Nawawalan na ng respeto eh. Lumalaban na."
Natigilan ako. Tumiim ang bagang ko.
"Malapit na nga ang kasal nila ni Oscar. Isang taon na lang at gagraduate na si Yohana. Hindi ko alam. Bahala siya sa buhay niya basta't pakasalan lang niya ang anak ng Mayor. Tiba-tiba kami roon."
Agad akong umiling-iling. Tumakbo sa kwarto ko at nagkulong. Tahimik akong umiyak doon.
Ito na ho ba ang hantungan ko? Ito na ho ba ang hangganan ng lahat? Ito na ho ba ang kapalaran ko?
Wala sa sarili akong pumunta sa bintana at tumingin sa labas.
Mula sa langit ay bumaba ang paningin ko sa may kalasada. Kung hindi ako nagkakamali, sasakyan iyon ng lalaki kanina! Nakalimutan ko ang pangalan niya pero...siya iyong nasa waiting shed!
Bakit hindi pa siya bumabalik sa school? At paano niya ako nasundan? Bakit siya andoon?
Para akong ninja nang lumabas ng bahay, bitbit ang bag ko. Nilapitan ko agad ang sasakyan.
"Papasok kang ganyan ang itsura mo?"
Hindi ko alam kung maiinsulto ako o ano. Pinapasok niya ako sa sasakyan niya.
Nakahawak siya sa manubela at nakatitig lang sa harapan. Napaiwas ako ng tingin sa kanya.
"Hindi na muna ako papasok." Mahinang sabi ko.
"Hindi ka pala papasok, bakit bumaba ka pa?"
Napakamot ako sa noo ko. Ang gulo niya. Lalabas na sana ako sa sasakyan niya nang pigilan niya ako.
"If you're not okay, you should stay in your house and rest."
"Hindi ako makakapagpahinga riyan." Buntong hininga ko.
Kumunot ang noo niya. "You're not okay." He stated.
Tinalian ko ang buhok ko tapos ay nanalamin sa cellphone ko. Ngumiti-ngiti pa ako ng pilit. Pinalaki ang namamagang mata.
"Okay na ako. Tingnan mo." ngiti ko ng pilit.
Nginiwian niya ako. "Don't smile when you're faking it. Ang sakit sa mata."
Bumuntong hininga ako. "Liliban ka sa klase mo? Tara punta na tayong school." Aya ko.
Nakakaguilty naman. Mabuti nga at hindi ako nagtagal sa kwarto. At kung hindi pa ko dumungaw sa bintana hindi ko malalaman na sinundan niya pala ako. Kargo pa ako ng konsensya ko kapag umabsent siya ng whole day.
"Hindi 'to papuntang school! Sa kabila." Angil ko ng sa iba kaming way lumiko. Hindi niya ako pinansin.
Kinabahan ako. "H-hindi ka naman siguro kidnapper 'no? M-mabait ka naman siguro?"
Hindi pa rin siya kumibo. Nagsimula na akong magpanic. Hindi ito ang ine-expect kong kapalit sa pagliban at tulong niya!
"I'll just buy food." Masungit na sabi niya ngunit halatadong mukhang natutuwa sa naging reaksyon ko. Huminto kami sa drive thru at nag-order siya.
"Here." Abot niya sa akin ng supot ng pagkain. Tinitigan ko lang 'yon dahil sa pagtataka. "Sige titigan mo lang, mabubusog ka niyan." Masungit niyang sabi.
"A-ay salamat. Nag-abala ka pa." Bulong ko.
"Ang payat mo, kulang ka sa pagkain."
Pinandilatan ko siya. Feeling close din 'to para pagsabihan ako ng ganon!
"Hindi naman. Sakto lang katawan ko." Giit ko.
Sabi nga ni Thiara, ang ganda raw ng hubog ng katawan ko. Speaking of Thiara.
Napakasama ko namang kaibigan na sa ilang minuto ay napag-isipan ko siya ng masama. Tinulungan lang niya kami dahil sa nakakaawang sitwasyon namin tapos...hays.
"The next time you'll face me, siguraduhin mong walang tubig sa mukha mo."
Natigilan ako sa pagkain. Nagkibit balikat siya tapos ay pinaandar na ang sasakyan.
Tubig? Luha ba?
Ang weird naman ng lalaking ito, but thanks to him...anyway.