Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό που άκουγα. Τα μάτια μου πρέπει να είχαν γουρλώσει τόσο πολύ από το σοκ που ήταν έτοιμα να βγουν έξω. Γύρισα να φύγω αλλά πάλι ο Σταύρος με σταμάτησε.
«Που ακριβώς πας;»
«Να…» Ναι βασικά δεν έχω ιδέα. Είχα μείνει άναυδη, σοκαρισμένη. Δεν περίμενα ποτέ κάτι τέτοιο από τη Χαρά. Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε να πάω να τους πιάσω στα πράσα, να δω με τα μάτια μου αυτό που μόλις μου είχε πει ο Σταύρος αλλά εντάξει ας σοβαρευτούμε. Αν όντως ίσχυε αυτό που μόλις μου είχε πει το τελευταίο που ήθελα ήταν να πάω να τους πάρω μάτι.
«Εκτός…» Ο Σταύρος χαμογέλασε στραβά σαν να με προκαλούσε «… εκτός και άμα γουστάρεις να πας για κάνα τρίο» Τον μαλάκα! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μόλις ξεστόμισε αυτό που ξεστόμισε. Ήθελα τόσο πολύ να τον χαστουκίσω πάλι αλλά συγκρατήθηκα.
«Ε φυσικά και γουστάρω, στο κάτω είμαι τσουλάκι σωστά; Εσύ το είπες!» Είπα νιώθοντας πληγωμένη για κάποιο περίεργο λόγο. Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τα λόγια του κατάφερναν να με πονάνε τόσο. Πραγματικά αυτό πιστεύει για μένα;
«Ρε Μαρίνα.» τον άκουσα να λέει κάπως αγανακτισμένα.
Και πάνω που νόμιζα πως τα πράγματα δεν μπορούσαν να πάνε χειρότερα, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην Αλεξία και τον Αλέξη, να χορεύουν πολύ ερωτικά ο ένας με τον άλλον. Και όσο και αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ με πλήγωνε πάρα πολύ. Μου έσπαγε την καρδιά. Αλλά το χειρότερο ήταν τα βλέμματα που μου έριχναν. Διακριτικά ώστε να μην μπορώ να πω τίποτα αλλά ήταν εκεί. Τα μάτια της Αλεξίας μου έλεγαν ξεκάθαρα ότι είχε κερδίσει και μου τον είχε πάρει, ενώ τα δικά του ήταν αινιγματικά.
Ξαφνικά ένοιωσα το χέρι του Σταύρου να αγγίζει απαλά το πηγούνι μου και να γυρίζει το πρόσωπό μου σε εκείνον. Αναστέναξε σαν να ετοιμαζόταν να κάνει κάτι που δεν ήθελε.
«Έλα πάμε» είπε μετά από λίγο και μου προσέφερε το χέρι του.
«Που;» ρώτησα μπερδεμένη χωρίς να μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από τα γκριζογάλανα μάτια του.
Με ένα νεύμα μου έδειξε προς τον Αλέξη και την Αλεξία και γενικά όλους όσους χόρευαν.
«Τι; Εμείς οι δύο; Δεν νομίζω…»
«Μην μου πεις πως δεν θες να τους αποδείξεις ότι δεν σε ενδιαφέρει; Έλα θα χορέψεις μαζί μου και έτσι του το βουλώσεις»
«Μαζί σου;»
«Ελληνικά μιλάω. Μην με κάνεις να αλλάξω γνώμη» μου είπε και κούνησε το χέρι του μπροστά μου που ακόμα δεν είχα βάλει το δικό μου.
Δεν είχα ιδέα γιατί ήθελε να με βοηθήσει αλλά εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε καλή ιδέα. Έβαλα το χέρι μου στο δικό του και αμέσως ένοιωσα μια σιγουριά και ασφάλεια έτσι που έσφιξε την δυνατή παλάμη του γύρω από τη δικιά μου.
Με τράβηξε προς τα εκεί που όλοι χόρευαν και πολλοί μας κοίταζαν σαστισμένοι. Λογικό, δεν νομίζω ότι ήταν του στυλ του Σταύρου να χορεύει, ειδικά με εμένα.
«Να ξέρεις δεν χορεύω» μου ψιθύρισε στο αφτί κάνοντάς με να ανατριχιάσω ολόκληρη. «Θα πρέπει εσύ να κάνεις όλη τη δουλειά» είπε και έβαλε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου τραβώντας με πιο κοντά σε εκείνον. Ένοιωθα κάπως αμήχανα αλλά ήθελα να πάω ακόμα πιο κοντά του.
Ευτυχώς με τον χορό τα πήγαινα πολύ καλά. Όχι να το παινευτώ αλλά πολλές φορές είχα κάνει αγόρια να με θέλουν μόνο από το πώς χόρευα –ακόμα και εκείνον τον απαίσιο τύπο χθες στο Barracuda-. Κρίμα που δεν ήπια εκείνο το ποτό του Χάρη, πραγματικά θα με βοηθούσε πολύ αυτή τη στιγμή.
Άρχισα να κουνάω το κορμί μου στον ρυθμό και προσπαθούσα να δείχνω ότι το διασκεδάζω. Τα χέρια του Σταύρου χαμηλά στην μέση μου είχαν μια περίεργη επιρροή πάνω μου. Έκαναν τα πόδια μου να μουδιάζουν αλλά για την ώρα δεν το σκεφτόμουν.
Έπρεπε να δω αν ο Αλέξης και η Αλεξία μας είχαν πάρει χαμπάρι. Bingo! Έπιασα τον Αλέξη να με κοιτάζει εκνευρισμένα και μόλις η Αλεξία κατάλαβε τι ήταν ατό που του είχε χαλάσει την διάθεση άρχισε να του κωλοτρίβεται άγρια προσπαθώντας να τραβήξει το ενδιαφέρον του πάλι σε εκείνη.
Εγώ έβαλα τα χέρια μου χαλαρά γύρω από τον λαιμό του Σταύρου αγγίζοντας τα μακριά μαλλιά του. Έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας τον χορό…
Θεέ μου! Τώρα θυμάμαι. Στην θάλασσα που με έσωσε. Θυμάμαι να αγγίζω και πάλι τα μακριά μαλλιά του, βρεγμένα από το νερό και εκείνον να με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του για να με βγάλει έξω… Τώρα οι εικόνες ήταν ξεκάθαρες στο μυαλό μου…
Άνοιξα τα μάτια μου κάπως σοκαρισμένη με τις εικόνες από εκείνη τη νύχτα να είναι καρφωμένες στο μυαλό μου.
«Είσαι εντάξει;» με ρώτησε αφού μάλλον η φάτσα μου ήταν πολύ έκπληκτη. Η φωνή του ήταν πραγματικά ανήσυχη. Εγώ ένευσα. Γύρισε και κοίταξε το ζευγαράκι. «Δεν έχουν πάρει τα μάτια τους από σένα;» Ποιοι; Α ναι… Για μια στιγμή τους ξέχασα τελείως.
«Ναι όντως» συμφώνησα χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από το πρόσωπό του.
Εκείνος έσκυψε στο αφτί μου.
«Θες να τους αποτελειώσεις;» μου ψιθύρισε και μετά απομακρύνθηκε πάλι από το αφτί μου.
«Ναι αλλά πως;» Τι έχεις στο μυαλό σου Σταύρο;
Το βλέμμα του τραβήχτηκε από τα μάτια μου και πήγε κατευθείαν στα χείλη μου. Το ένα χέρι του έπιασε το σβέρκο μου φέρνοντας το πρόσωπό μου πιο κοντά στο δικό του, που είχε σκύψει. Μπορεί να έδειχνε απόλυτα χαλαρός και αδιάφορος με μια πρώτη ματιά αλλά κοιτώντας τον καλύτερα μπορούσα να διακρίνω μια ένταση στο βλέμμα του.
Τα χείλη του άγγιξαν τα δικά μου με δύναμη, πάθος. Άνοιξα ελαφρά το στόμα μου αφήνοντας την γλώσσα του να αγγίξει την δικιά μου. Τα δάχτυλα μου έσφιξαν τα μαλλιά του και αντίστοιχα μπορούσα να νοιώσω τα δικά του χέρια να κρατούν πολύ σφιχτά το σβέρκο και την μέση μου. Τόσο που ένοιωθα το δέρμα μου να με πονάει αλλά δεν με ένοιαζε. Δεν με ένοιαζε καθόλου. Συνέχιζε να με φιλάει και ένοιωθα πως ήθελε κι άλλο, κι άλλο. Σαν να μην με χόρταινε. Και εγώ τον άφηνα να δαγκώνει τα χείλη μου με τόση μανία και πάθος που με έκανε να λιώνω στα χέρια του. Σταμάτα Μαρίνα! Αυτό δεν είναι πάθος, μην παραμυθιάζεις τον εαυτό σου, απλά ο Σταύρος είναι πολύ καλός ηθοποιός… το κάνει μόνο για να σε βοηθήσει, μην πηγαίνεις αλλού το πράγμα. Στο έχει ξεκαθαρίσει, γι’ αυτόν είσαι απλά ένα τσουλάκι…
Αυτή η σκέψη μου με έκανε να αποτραβηχτώ. Όχι απότομα, δεν ήθελα να του δείξω πως κάτι με είχε ενοχλήσει, αλλά αργά και μαλακά. Όταν τα χείλη μου σταμάτησαν να αγγίζουν τα δικά του ένοιωσα σαν έναν πολύ πεινασμένο άνθρωπο που του έδωσαν φαί να δοκιμάσει αλλά του το πήραν πριν ακόμα προλάβει αν χορτάσει.
Εκείνος έμοιαζε για μερικά δευτερόλεπτα οργισμένος. Σαν να μην περίμενε κάτι τέτοιο. Ανέπνεε γρήγορα και το στόμα του ήταν σφιγμένο.
Γύρισα και είδα τον Αλέξη αν φεύγει εκνευρισμένο και την Αλεξία να τρέχει από πίσω του.
Χαμογέλασα. Δεν ξέρω αν έφταιγε ότι μόλις είχα πάρει το αίμα μου πίσω αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως ο λόγος ήταν άλλος και τον έλεγαν Σταύρο…
Νομίζω αυτό το κεφάλαιο είναι από τα αγαπημένα μου!
Ευχαριστώ πολύ που διαβάζετε την ιστορία μου. Συνεχίστε να ψηφίζετε και αν μου λέτε τη γνώμη σας! <3