*Θα συνιστούσα θα ακούγατε το τραγούδι για μια καλύτερη εμπειρία*
~Don't forget to comment and vote~
Flashback
«Μπορείς να σταματήσεις;» Μου είπε ο Jack
Είμασταν έξω, έβρεχε πολύ και είμασταν κάτω από μια πολυκατοικία είχαμε κανονίσει να βγούμε μέχρι που είδα μια ειδοποίηση στο κινητό του, μια κοπέλα του είχε στείλει μήνυμα
Και τώρα του μιλάω για αυτό και από ότι φαίνεται έχει εκνευριστεί
«Ωραία, άμα θες να σταματήσω άνοιξε την συνομιλία σας, αφού δεν έχεις να κρύψεις κάτι» Του είπα ενώ έκανα ένα βήμα προς αυτόν
Είχε ζέστη, πάρα πολύ ζέστη και η υγρασία της βροχής με συνδυασμό του αισθήματος που νιώθω αυτές τις μέρες ότι κάτι θα πάει πολύ λάθος δεν βοηθάει
«Όχι είπα γαμώτο, σταμάτα να είσαι παρανοϊκή» Φώναξε ενώ ήρθε ένα βήμα προς εμένα
«Τι έχεις πάθει; Ποτέ δεν ήσουν έτσι, τι έγινε αυτούς τους μήνες; Έχεις γίνει άλλος άνθρωπος» Του είπα με το συναίσθημα αγανάκτησης να με κατακλύζει, έχει αλλάξει τόσο πολύ είναι λες και οι αναμνήσεις που είχα μαζί του πέρσι ήταν με διαφορετικό άτομο
Δεν μίλησε και απλά πέρασε τα δάχτυλα των χεριών του μέσα από τα πυκνά μαλλιά του και κοίταξε αριστερά του
Έτσι άρπαξα το κινητό του και πριν καν το καταλάβει είχα ανοίξει την συνομιλία, πήγε να το πάρει αλλά έφυγα πέντε μέτρα πίσω
«Θα χωρίσω μαζί της σύντομα, μην ανησυχείς»
«Ωραία, Χθες πάντως ήταν η καλύτερη νύχτα που είχαμε»
Και μόνο αυτά πρόλαβα να δω μέχρι να αρπάξει τα κινητό μου από τα χέρια μου
Το αίμα στις φλέβες μου πάγωσε, ένα βάρος εγκαταστάθηκε στο στήθος μου ενώ στήριξα την πλάτη μου στον τοίχο πίσω μου, άνοιξα το στόμα μου ελαφρά ενώ δάκρυα απειλούσαν να απελευθερωθούν από τα μάτια μου ενώ κοιτούσα αόριστα το πάτωμα
Και τότε πήρα το θάρρος και κοίταξα αυτόν, τον άνθρωπο που πραγματικά αγάπησα αλλά τα συναισθήματα δεν ήταν αμοιβαία
Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα ενώ με κοιτούσε έντονα, ενοχές πρόδιδε το πρόσωπο του
Αλλά οι ενοχές, η λύπη, η συγγνώμες μας κατέληξαν εδώ, να πληγώνουμε ο ένας τον άλλων, είμαι πλέον κουρασμένη, απλά δεν θέλω να τον δω
«Gina» Είπε με σπασμένη φωνή, τα φώτα του δρόμου έπεφταν στο αριστερό μέρος του προσώπου του και μπορούσα να διακρίνω ένα δάκρυ να πέφτει από το ένα μάτι του, η επιδερμίδα του είχε ασπρίσει ελαφρά, το ίδιο και η δικιά μου
«Μην τολμήσεις να μου ξανά μιλήσεις»Είπα με σπασμένη φωνή και άρχισα να φεύγω, πριν φύγω τον κοίταξα μια καλή φορά και άρχισα να βαδίζω προς την βροχή
Λίγα βήματα στον δρόμο και ένιωσα ένα χέρι να με γυρνάει και ήταν ο Jack
«Μην με αφήνεις, σε ικετεύω, θα επανορθώσω, απλά μην με αφήσεις, σε χρειάζομαι» Μου είπε με την βραχνή φωνή του
Έκλεισα τα μάτια μου δυνατά και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου
«Όχι, βαρέθηκα αυτή την επανάληψη, δεν θέλω άλλο, δεν ΜΠΟΡΩ άλλο, τελειώσαμε, μην μου ξανά μιλήσεις» είπα και πήγα να ξαναφύγω αλλά δεν με άφησε
«Gina, δεν μπορώ να χωρίς εσένα» Μου είπε ενώ αυτό έκαναν τα δάκρυα να πολλαπλασιαστούν
«Το έκανες αυτό πολύ εμφανές... για αυτό δεν απαντούσες στις κλήσεις μου χθες βράδυ;» Τον ρώτησα ενώ το κεφάλι μου έγειρε ελαφρά, νιώθω τόσο γαμημένα αδύναμη, απλά θέλω να εξαφανιστώ από εδώ, να φύγω μακριά
Η Βροχή συνέχισε να πέφτει πάνω μας κάνοντας μας μούσκεμα
Δεν μου απάντησε
«Και τι θες να κάνω; Να σε συγχωρήσω και να ξαναγίνει όλο αυτό πάλι από την αρχή; Δεν θέλω και καλύτερα να με αφήσεις ήσυχη» Του είπα
«Μα δεν θα το ξανακάνω» Μου είπε ξανά αλλά τον σταμάτησα
«Ξες πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό; Την μια μέρα μου λες οτι με αγαπάς, την επόμενη μαλώνουμε και μεθεπόμενη αν όχι την ίδια μέρα τα ξανά φτιάχνουμε. Ποτέ δεν με αγάπησες ή εννοούσες όσα έλεγες, απλά σου άρεσε η δύναμη που έχεις πάνω μου» Του είπα κατηγορηματικά, ένιωθα να καταρρέω από μέσα, δεν θέλω άλλο, νιώθω έτσι πολύ καιρό αλλά τώρα είναι πολύ χειρότερα
«Φυσικά και εννοούσα» Μου απάντησε κατηγορηματικά
«Ε τότε δεν θα έκανες τα ίδια λάθη ξανά και ξανά!» Φώναξα
«Απλά... εξαφανίσου, δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου, ούτε να γνωρίσω κάποιον σαν εσένα» Του είπα και επιτέλους με άφησε να φύγω
Αφού έφυγα από το οπτικό του πεδίο λυγμοί έβγαιναν από το στόμα μου ενώ καυτά δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο μου κάνοντας αντίθεση με την δροσερή βροχή
Οι δρόμοι ήταν άδειοι με τον μόνο ήχο να ακούγεται ήταν η βροχή
Είμαι τόσο συναισθηματικά κουρασμένη, πριν δύο μέρες ήρθε ο αδερφός μου ο Ashton και δεν είχαν καν όρεξη να πάμε για ταινία, εγώ που θα παρατούσα τα πάντα για να βγω με τον Ashton
Έγειρα το κεφάλι μου προς τον ουρανό και έκλεισα τα μάτια μου, το κάτω χείλος μου έτρεμε, περπάτησα μέχρι το παγκάκι που είχε στο πεζοδρόμιο και έκατσα αγκαλιάζοντας τα γόνατα μου στηρίζοντας το πιγούνι μου σε αυτά, τα δάκρυα και οι λυγμοί δεν σταμάτησαν
Γιατί εγώ; Τι έκανα για να το αξίζω αυτό; Πάντα ήμουν εκεί για αυτόν, από την στιγμή που έμαθε πως η μητέρα του πέθανε, σε κάθε κλήση στης 3 τα ξημερώματα που μου με έπαιρνε με σπασμένη φωνή γιατί ήθελε παρηγοριά.
Ακούμπησα το μάγουλο που στο χέρι μου ενώ μεγαλύτεροι λυγμοί δημιουργήθηκαν
Γιατί;
Μου ήταν δύσκολο να αναπνεύσω, πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να ξανά περπατάω
Σαγαπώ Gina
Δεν θα σε αφήσω
Θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος για εσένα
Δεν θέλω κανέναν άλλο σε αυτό τον κόσμο εκτός από εσένα
Τα παρελθοντικά του λόγια με έπνιγαν και δεν μπορούσαν να φύγουν από το μυαλό μου
Όταν έφτασα σπίτι στράγγισα τα ρούχα -δηλαδή όσο μπορούσα- πριν μπω και χωρίς να με καταλάβει κανείς πήρα μια κούτα και έβαλα όλες τις φωτογραφίες μας και τις έβαλα στο γκαράζ
Όταν τελείωσα με αυτό πήγα στο δωμάτιο του Ashton γιατί ήμουν σίγουρη πως θα ήταν ξύπνιος
«Γιατί είσαι μούσκεμα; Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω» Μου είπε με το που μπήκα στο δωμάτιο
«Είσαι καλά;» Με ρώτησε ενώ σηκώθηκε και τότε τα μάτια μου ξανά βούρκωσαν και δάκρυα απλώθηκαν στο πρόσωπο μου ξανά
«Gina?» Ρώτησε και με έβαλε στην αγκαλιά και τότε ότι είχα κρατημένο μέσα μου τους τελευταίους μήνες ελευθερώθηκαν
«Συγγνώμη» Του είπε κλαίγοντας
«Γιατί τι έγινε;» Με ρώτησε ενώ με έσφιξε πάνω του
«Που είμαι απαίσια αδερφή και ποτέ δεν σε άκουσα» Του είπα και τότε έσπασε την αγκαλιά
«Τι έκανε;» Μου είπε σοβαρά, οι πιτζάμες του βρεγμένες πλέον, ξέρει ότι τα είχα μαζί του και ποτέ δεν τον συμπαθούσε
«Εγώ φταίω, εγώ τον άφησα, εγώ τον δέχτηκα εκατό φορές πίσω» Αναφώνησα ενώ το χέρι μου ήταν στο μέτωπο μου
Τότε με αγκάλιασε ξανά
«Δεν φταις εσύ, απλά βλέπεις το καλό σε κάθε άνθρωπο» Μου είπε
«Κουράστηκα» Του αναφώνησα ήρεμα ενώ στήριξα το μάγουλο μου στον ώμο
«Το ξέρω» Μου είπε ενώ χάιδεψε την πλάτη μου απαλά
«Πάνε κάνε ένα μπάνιο και πάνε για ύπνο, θα μιλήσουμε για αυτό το πρωί, αλλά πρέπει να χαλαρώσεις» Μου είπε με το ένα χέρι στον ώμο μου, με κοιτούσε έντονα και εγώ κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και έφυγα
Με το που βγήκα από το δωμάτιο του κατάλαβα πως είχε σταματήσει η βροχή για αυτό πήγα στο γκαράζ πήρα την κούτα και ένα μεγάλο μπουκάλι οινόπνευμα
Περπάτησα για 10 λεπτά για να πάω λίγο πιο έξω από το δάσος και με το που έφτασα άφησα την κούτα κάτω και άδειασα το οινόπνευμα στις φωτογραφίες, αλλά όταν τελείωσα διέκρινα την αγαπημένη μου μαζί του
Την πήρα στα χέρια μου, ήταν Χριστούγεννα, φορούσαμε και οι δύο γελοία κόκκινα χριστουγεννιάτικα φούτερ, ήμασταν αγκαλιά μπροστά από το δέντρο με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη
Μετά απο αυτή την φωτογραφία όλα άρχισαν να πάνε κατά διαόλου
Πετάρισα τις βλεφαρίδες μου και άναψα ένα σπίρτο και το πέταξα μέσα, κατευθείαν πήραν φωτιά. Αφού κοίταξα την φωτογραφία μια φορά καλύτερα και πίεσα τα χείλη μου σε μια ευθεία γραμμή την πέταξα μέσα, τα μάτια μου καρφωμένα εκεί, βλέποντας κάθε ανάμνηση να καίγεται
«Αυτό είναι το δικό μας τέλος αγάπη μου» Αναφώνησα ενώ έβλεπα και ένιωθα ότι είχαμε να γίνεται στάχτη
HEYYYYYYYY
Τι κάνετε;
Πως είστε;
Ελπίζω καλά
Λοιπόν, σε αυτό το κεφάλαιο είδαμε πως χώρισαν
Γνώμες;
Αυτά για σήμερα
Peace ✌️