It's hard to assume. I am not that hundred percent sure when it comes to that thing. I look desperate about the wedding but I can't blame myself. Hindi naman ako demanding.
"I'm sure that your wedding will be beautiful. I mean, look at you two. You two are in love with each other!" I chuckled. "Hindi mo alam kung gaanong pagmamalaki ang ginawa ni Jacob sa amin dati. I thought that time you two are in a relationship already."
"Ma, let's not talk about that. Masyadong nakakahiya naman," he also chuckled softly.
Mula kanina pa ay hindi niya binitawan ang kamay ko. It's as if he's calm when doing that.
Tinignan naman ito ni tita na malapad ang ngiti. Even his cousins are like teasing him. Nakakadala iyong mga ngiti nilang halos magkakapareho.
If I can describe their features, they all have the same. Kaunti lang naman pero kitang-kita ko ang mga pagkakapareho. Nananalaytay na yata iyon sa kanilang dugo.
"Coming from you? Hindi ka naman yata sanay sa buhay may asawa?" his other cousin jerked at him. Mukhang iyon ang pinakamatanda sa kanilang lahat dahil sa postura nito.
"Oh c'mon. Masyado niyo akong tinitira ngayon. This is supposed to be our night. Masarap ang pagkain, oh." Natawa ako sa kanyang naging kilos. Hindi sanay na pinag-uusapan pero kapag kaming dalawa lang, nakakagawa lahat ng kilos na kanyang gusto.
Napuno ng tawanan ang hapag pati ng pagkukumusta sa ilang kasama. I actually admire the kind of family they have. Marami tapos puro mga maayos ang mga buhay nila. Hindi magulo at walang pagkamuhi sa isa't isa.
Inilapit ko ang labi sa kanyang tenga saka bumulong. "I think you should learn how to face them without trembling," inginuso ko ang kanyang kamay. "Nanginginig ka masyado."
He looked at me with a surprise expression. Napatingin din siya sa kamay at nang mapagtantong totoo nga ang sinabi ko, inayos niya ang pag-upo. He cleared his throat and then fixed his hair.
Ngumisi ako dahil mukhang kanina pa naman ito kinakabahan, ngayon lang nagpakita ng kilos.
"You think this is easy for me, huh? Nakakakaba kaya," bulong niya sa akin na parang hahalik na. I glanced at his family and luckily, they're not looking at us. Baka isipin pa nilang PDA kami rito.
Minura ko siya saka itinuloy ang pag kain. The foods are too delicious to ignore. Sinabayan niya ako saka nakisali na rin ako sa usapan nila.
"Where's your mom? Bakit naman yata nakaligtaang imbitahan ni Jacob?" I swallowed the food first. Naroon na rin sa akin ang tingin ng kanyang ama.
"Uh, sa bahay po. Dinner lang naman daw po sabi ni Jacob kaya hindi ko na nasabihan pa si Mama," sagot ko. Their eyes suddenly went to Jacob who also widened his eyes at them.
Sabay-sabay nilang inalis ang tingin kaagad sa kanya. My brows raised like I am not part of something they know. Ikinibit ko ang balikat saka hindi na iyon pinuna pa.
Buti na lang ay hindi sa akin iyong kanilang atensyon. I felt comfortable after knowing that. At least, wala akong tila pangamba sa kanilang susunod na itatanong pa.
The dinner went smoothly after that. Hindi naman ako na-out of place. Good thing because I got a chance to know personally his cousins' wives. Simpleng pag-uusap lang naman ang ginawa namin pero para sa akin, nakagaanan ko na sila ng loob.
I also talked to tita and tito. Malapit naman ang loob namin sa isa't isa pero tuwing nakakaharap na sila ay para akong nililitis.
They both got a look but sometimes, I can feel their strictness. Pareho naman silang mababait pero sadyang ganoon lang talaga ang nagiging pakiramdam ko.
We went home exactly at midnight. Nakatulog na ako sa sobrang pagod kaya halos hindi ko na alam kung ano pa ang ginawa ni Jacob. Nagising na lang ako ng maaga at halos hindi makahinga sa higpit ng yakap nito sa akin.
I groaned at that and he wakes up. Kinusot nito ang mata saka bago tuluyang iminulat iyon.
"Good morning!" he energetically greet me. Napaupo ako mula sa pagkakahiga bago binati rin siya pabalik.
Ganoon din ang kanyang ginawa bago tumayo at umalis sa kama. I stared at him for a few seconds.
May lakad nga pala siya ngayon. And I have to go to work now.
"Anong oras lakad mo? Hindi ba maaga?" he shook his head. Umalis na rin ako sa pagkakaupo saka kinuha iyong tuwalya.
"After lunch. Saka nga pala, pagkatapos daw ng work mo, kung pwede ay puntahan mo sina Jhared sa isang restau." Natigil ako sa paglalakad. Papasok na sana ako ng banyo nang sabihin niya iyon.
"Dinner ba?"
"I don't know. Nandoon din daw si tita saka pinapapunta rin ako roon. Habol na lang ako mamaya," he answered.
I swallowed and then sighed deeply. Sa lagay kasi ngayon, mukhang marami ang gagawin ko. Hindi naman pwedeng hindi ako makapunta kasi baka importante rin naman.
"Okay. I'll just see if I can finish all my works later. Baka ma-late lang ako. Tawag na lang ako sa kanila mamaya." Iyon na ang naging sagot ko bago pumasok ng tuluyan sa banyo. Jacob also went outside to maybe cook some breakfast.
Hindi na ako nakapag-usap sa kanya tungkol kagabi. Bigla na lang kasi akong hinila ng antok kahit nasa sasakyan pa lang kami.
Madalang lang din naman kung makapag-aya ang mga pinsan ko kapag mga ganitong usapan. I don't know what really is the occasion. Nakabukod na roon ang minsang pag-celebrate namin tuwing nakakauwi sila mula sa kanilang mga trabaho.
Now, it seems like they are having something. Mukhang patapos na ang kanilang bakasyon.
Hindi nagtagal ang naging pagligo ko saka lumabas na. I am wearing my usual attire when going to work.
Pagdating sa mesa ay nakahanda na ang agahan. And he arranged the plates together with the foods. Nakaayos na iyon sa plato ko bago ako makaupo.
He's fiddling with his phone. Tumigil din kaagad nang dumating ako saka ako dinaluhan sa pag kain.
I have my coffee with me while he has the usual breakfast. Pareho kami ng almusal pero ang tanging kaibahan lang, sa akin ay may kape.
"Tumawag ba sila sa'yo kagabi?" I sipped my coffee.
Hindi nakatakas sa paningin ko iyong pagtitig niya sa plato ko na animo'y sinisigurong walang kaning mahuhulog.
"Nope. They texted me. Pumayag ako saka nagsabing hahabol na lang." Tumango ako saka itinuloy ang kain. Umagang-umaga pero masyadong masigla ang kanyang enerhiya.
We both love eating like this every morning. Iyong magkasama kaming dalawa tapos ay pupunta rin kaagad sa kanya-kanyang trabaho. We have the life that we wanted to experience. Pareho naman kaming hindi umaasa na sa magulang.
Even before when we're still studying, I became independent. May mga pagkakataon lang na napapahingi ako kay Mama pero kaunting halaga lang naman iyon.
And now, I can fully do everything I want. May sarili na akong pera tapos kumikita na rin naman ako.
I immediately went to work after eating and just gave a quick goodbye to Jacob. Idadaan na lang daw niya ang lunch mamaya sa akin tapos diretso sa kaibigan niya.
And to my surprise, he gave me a tighter hug. Nagtagal iyon na parang wala nang balak pa akong pakawalan.
"I love you," he whispered so I nod my head. He tried kissing me but I avoided my head. Masyado na akong mali-late kapag ganito ang nangyayari. But for him, it's his way to show his love for me. "Damot naman. Walang I love you too ba dyan?" he hissed with his low voice.
Binuksan ko ang pinto ng sasakyan saka ipinasok ang bag. Naroon pa rin ito sa likod ko saka hinihintay kong sabihin iyon.
"Mamaya na lang. We'll still see each other at the office. Sandamakmak na I love you too ang sasabihin ko sa'yo roon," biro ko na hindi man lang bumenta sa kanya. I gave him a quick kiss on his cheek before finally leaving the house.
Pagpasok pa lang sa office ay ganoon pa rin ang nangyayari. Kabi-kabilang pagbati sa akin saka ginagantihan ko na lang ng ngiti saka pagtango.
I texted Jhared about what's going on. Kung bakit parang naisipan nilang mag-organize ng kung ano kahit wala namang dapat i-celebrate.
"What? Aalis na ba kayo?" I asked him in the call. Pero imbes na ang boses niya ang sumagot, boses ni Kaiser ang narinig ko.
"No. We're just having our good time so we decided to at least give you a celebration. And by the way, we are all complete later," nangunot na kaagad ang noo ko. Hindi ko alam kung nasaan ba sila dahil sa samo't saring mga ingay na naririnig ko sa paligid nila.
I can hear some shouts and laughs. Kumpleto yata sila ngayon.
"Masyadong OA trip niyo, ha. Galante kayo ngayon?" I laughed. Naupo ako sa usual spot ko.
"Just be flattered. Hindi mo ba gustong mga pinsan mo ang nag e-effort para sa'yo? Hmm?" Umirap ako sa kanyang tinugon.
I heard Jhared's voice who's taking his phone from Kaiser. Tingin ko ay nag-aagawan ang mga ito.
"Whatever."
"Oh and by the way, just a quick reminder. Don't go here wearing that look of yours whenever you're in your work. Please wear something comfortable and classy at the same time. Naka formal suits kami mamaya."
Tumaas ang kilay ko. Ipinagkrus ko ang braso saka natahimik ng ilang segundo.
Formal suits? Para saan? Anong trip ba nila at bakit ganoong mga ideya ang naiisip? Are they crazy or something?
"What if ayoko? I want to wear some swim suits," tumawa ako ng bahagya. It's just a joke because they have never seen me wearing one. Maliban na lang kung kasama ko sila sa mga outing kaso wala naman.
"Then wear it. Huwag kami ang sisihin mo kung manginig ka sa lamig. At least, nariyan naman si Jacob para painitin ka," he burst into laughter but I cursed him. Minura ko ng malutong bago tuluyang pinatayan ng tawag.
I continued my works and didn't gave in to some temptations. Minsan kasing gusto ko na lang gumamit ng phone pero isinantabi ko na lang muna ngayon para matapos na lahat.
And when lunch came, Jacob came carrying a paper bag. Sinabayan niya akong kumain bago ako nito kinulit sa I love you too na hindi niya nakalimutan kanina.
"Yeah. I love you too. Satisfied now?" he frowned. Naging mabilis lang kami sa pag kain dahil hinahabol nito ang oras.
"Tss. Kung hindi lang kita mahal..." he smiled before kissing me again on the lips. It's so tempting to not go deeper whenever we're doing this. Nalulunod ako samantalang siya ay natural na natural lang ang ganitong kilos. Masyadong nasasanay na sa akin.
I held the back of his neck and I moved mine. But before I can finally make it more deeper, he stopped.
This time, I am the one who's frowning. Nakangisi ito bago pinisil ang ilong ko at inilayo ang sarili sa akin ng bahagya.
"Gotta go. See you later," he winked before leaving me alone inside the office. I shook my head and then continued what I am doing in the rest of the hours.
Minsang napapatawag sa akin ang mga pinsan ko pero inignora ko na lang. I focused on my work and then someone called me that I have a visitor.
Sometimes, this happens and I am not really that quite talkative especially if I have works to do.
Nahahati ang isipan ko sa trabaho saka sa bisitang kanilang sasabihin. Ewan ko nga kung nagiging productive ba ang pag-uusap namin.
"Alonzo Castellano daw po." I straightened my back. I won't be surprised now because he knows where I work. Nagising bigla ang katawan kong balak nang magpahinga.
I let him in and he went wearing his casual look. Kumpara sa una naming pagkikita, medyo may iba pang nagbago sa kanya ngayon. Then I noticed that he shaved his upper lip part where I found before that has thin hairs.
Tumayo ako saka ngumiti sa kanya.
"Good day." Wow. Masyadong pormal kahit na pwede naman akong makipag-usap sa kanya ng kaswal lang.
He chuckled and I let him sit. Naupo na rin ako kalaunan habang nasa tapat ko ito.
"I'm sorry if I just came here surprisingly. I wonder if we can have a small talk? Not being awkward, you know." I bite my lip. Pinaglaruan ko iyong ballpen na hawak ko sa kamay.
Nagpakawala ako ng hindi siguradong ekspresyon. Natigilan ako ng ilang segundo sa pamamagitan ng pananahimik.
He watched me doing nothing. Parang wala akong maigawang excuse sa kanya tuloy.
"Oh, yes. Wala namang problema. We're good naman na." I smiled to ease the awkwardness I am feeling. Doon sumilay sa kanya ang matamis na ngiti.
"Good. And by the way, I saw Jacob outside. Is he going somewhere?"
"Yup. May pupuntahan lang. And actually, after this, I need to go somewhere. Medyo tapos na rin naman iyong ginagawa ko."
"Oh? I'm sorry. I didn't know—"
Umiling ako sa kanya. Hindi ko naman intensyong paalisin ito. It's rude to shoo him away after going here. Parang ako ang nagmumukhang hindi naka move on.
"It's okay. We can have a small talk in here. Or you want to go somewhere?"
"Ayos na ako rito. Hindi rin naman ako magtatagal. I just came here to see and talk to you ."
My phone's vibrating and I ignored it. Mga pinsan kong sunod-sunod na tumatawag sa akin kahit ilang oras pa naman bago mag-dinner. So I talked to Alonzo first. Masyadong boring din naman kapag walang kausap dito.
We talked about his life and how he's going. Kapag tungkol naman sa akin iyong napag-uusapan, kaunting mga impormasyon lang ang binibigay ko. And he looks happy for me and Jacob. That we're doing great after years.
Sinabi niya rin sa akin na they will immediately build a hospital in their chosen place which is where my grandparents are staying.
Malaking pasasalamat ang sinabi ko sa kanya dahil doon. And he said that it's nothing. Bilang parte na rin daw ng kanyang sinabi sa akin noon.
"I'm glad that we are now having our own life. I'm proud of you." I smiled genuinely while saying that. Yumuko ito saka napakamot sa kanyang leeg na animo'y nahihiya pa sa tinuran ko.
"Yeah, thanks. I'm proud of you too."
Naging matagal ang pag-uusap namin sa office kaya hindi ko namalayan ang oras. Masyado akong nalibang kaya nang sandaling tignan kung anong oras na, bigla akong tumayo saka inayos iyong mga gamit.
He also stood up knowing that I am rushing. Kinuha ko iyong phone nang sandaling tumawag si Jhared.
"Wait lang. Papunta na—"
"Phoebe..."
He immediately cut me off by saying my name. Kung kanina ay halos biro ang naririnig ko sa kanila, ngayon ay sobrang seryoso.
I can't hear some noises and my cousins' voices are nowhere to be found.
Tanging iyong boses ni Jha lang ang naririnig ko na tila nahihirapan pang makahanap ng hanging lalanghapin.
"Jha? Hello? Sandali lang, paalis na ako." I stared at Alonzo before I went lut of the office. Napasunod siya sa akin nang makita ang sandaling pagkataranta ko.
"Phoebe, ano kasi... we're at the Castellanos' hospital. I... I... think you need to go here?" My forehead creased and then I felt my hand suddenly shaking.
Napatigil ako sa pagmamadali saka hindi namalayan ang sariling parang binalot na ng takot. If it's not because of Alonzo who supported me, I already lost my consciousness.
Huminga ako ng malalim bago pumasok sa sasakyan ko. Alonzo assisted me and I informed him to go to their hospital. Sa pagkakaupo pa lang ay hindi na ako mapakali tapos inabot pa ng sobrang kaba ang dibdib ko.
He's driving fast and it took us some few minutes before arriving at the hospital.
Hindi ko na inalintana kung nai-lock ba iyong sasakyan o hindi. Dire-diretso akong pumasok sa loob, nagpalinga-linga sa bawat sulok sa kanilang mga presensya.
"What happened?" Alonzo asked but I have no energy to answer him.
Nang sandaling makita ang mga pinsan kong nakahilera at nakaupo sa magkakadikit na mga upuan, para akong mas lalong nanghina. My mother's also with them wearing a dress that my father gave her before.
Katulad ng sinabi ni Kaiser sa akin kanina, nakasuot silang lima ng formal suits pero hindi nakangiti. They are all having this grieving look. Pati si Mama ay sinalubong ako ng mahigpit na yakap bago bumuhos ang luha.
Jha went to me and tapped my shoulder before he sniffed. Habang ako ay wala pa ring ideya, nagsilapitan din ang iba kong pinsan.
"Anong nangyayari? Why are you all here? Teka, nasaan si Jacob? Nakarating na ba siya?" walang sumagot. They all stared at me with those sad look.
Masyado na akong kinakabahan at halos hindi na alam kung ano pa bang tapang ang ipapalabas ko. I am standing but I have no enough energy to stand straightly.
Ilang sandali pa ay nakarating iyong magulang ni Jacob, humahangos papalapit sa amin. I took a deep breath to ask them what they are doing here.
Nagpalitan sila ng mga tingin bago dumako ang mga ito sa likuran ko. Alonzo made his way to his father. Maski ako ay napaharap sa kanya at hindi malaman kung ano ba ang itatanong.
Alonzo asked him about what's happening but his father shook his head. His stares went to me. I felt nothing aside from being scared. Wala kong ideya sa mga nangyayari.
"I am sorry. Jacob did his best but..." he shook his head again.
Doon na pumasok sa isipan ko ang sitwasyong kinasangkutan ko ngayon. My knees trembled and I fell down with tears suddenly pooling my face.
Nawalan ako ng balanse at nawalan ng lakas ng tuluyan sa nadinig. I know what that means and I know what the fuck is going on!
"Please don't tell me he's dead. Please..." I gasped when Jha started to shed a tear.
Ganoon din ang nakita ko sa mata ng kanyang magulang na halos hindi rin makapaniwala sa nadinig.
I won't believe it.
Sinikap kong tumayo saka hindi na pinansin ang mga luhang patuloy na umaagos sa mukha ko. I tried wiping it but it keeps on falling.
"Alonzo..." I held his hand to cry for his help. Nakita ko ang pagbagsak ng kanyang balikat saka ang pagkislap ng kanyang mga mata dahil sa luha.
"I am really sorry, Phoebe." He hugged me but I pushed him.
"I don't need your comforts. All I need to hear is that Jacob's not there!" Itinuro ko iyong energency room. "Please! Please tell me he's not there. Please tell me that he's just with his friend! Please tell me that he is coming back—”
Tuluyan na naman akong bumigay. I cried so hard when Jha started hugging me, not letting me to beg for something that I have no power to make it happen. He shushed me but I keep on pushing him. Hindi niya ako binitiwan hangga't sa sumuko na ako ng tuluyan.
"Shh. We're sorry, Phoebe. Jacob's gone."
"No... Hindi totoo 'yan. Please, Jha. I want to see him," umiling ito habang pinipigilang ibuhos ang luha.
"He got into an accident. Jacob tried fighting but... he didn't make it. Please, Phoebe." I shook my head and my tears keep on flowing.
Gusto kong sumigaw. Gusto kong magalit at mamatay na lang. All I want is to be with him but why...
"He was about to propose to you, ask you for a wedding but..." I'm panting. Hindi ko alam kung nagpapaliwanag ba siya o intensyon akong saktan sa mga naririnig.
The ring...
The ring that he showed me is not his friend's, but mine. Iyong singsing na alam niyang parang gusto ko ay akin na inakala kong hindi.
"He planned this, not us. Siya ang nagsagawa ng lahat pero nang pabalik na, naaksidente siya."
They keep on saying sorry to me but I refused to hear them all. Patuloy pa rin ako sa pag-iyak.
Iyong mga planong gusto ko pang buuin kasama siya, ang labo nang mangyari. The life that I want to spend with him forever is now gone.
Paano ako mabubuhay kung ang isang taong nagpapalakas sa akin, wala na? Paano ako makakaahon sa gitna ng sitwasyong alam kong wala akong kakayahang iangat ang sarili?
Is this the life after all? I fear death and now, it is in front of me. I lost my father before and now, the man who stayed me from the start. Iyong taong sinuportahan ako sa lahat, iyong taong naging sandalan ko.
Now that I am feeling this, who will be my shoulder to cry on? Bakit ang iksi ng panahon para sa aming dalawa?
My life has ended the moment he's gone. The friend who chose to hide what he felt for me, the friend who became the man I dreamt of is not existing anymore.