Şair ilk defa aşık olmuştu
Taşıdığı kimliği yüzünden aşkı doğru düzgün yaşayamadı bile
Şiirlerindeki romantik adam değildi karşısındaki
Onun düzeyine inmekte zorlanıyordu
Kelimelerle binbir çeşit oyunlar oynarken
Sürekli bir anlam kargaşası içerisindeydi
Karşısındaki şiirlerindeki kahraman değildi
Bir önceki satırdan bir sonrakine geçmiyordu şair
Yasaktı sanki kelimeler, hepsi birer tuzaktı
Aşkı yaşattığı dizeler hayat bulamıyordu
Sahteydi herbiri, gerçek olmayacak kadar mükemmeldi
Yazdığı, çizdiği karakter hiç var olmamıştı
Şiir dünyasının başkahramanıydı o, hayaldi
Lakin şair ilk defa tabularını yıkıp aşık olmuştu
Ya şiiri bırakacaktı ya da aşkını kalbine gömecekti
Düşündü
Şiir tek aşkıydı, sahip olduğu kimlikti, kendiydi
Kendinden mi vazgeçecekti?
Diğer aşkı;
Yazdığı şiirlerdeki kahramanların aksine somuttu
Fakat iyi gelmiyordu ona bu
"Aşk aptalların işi " derdi
Bu yüzden kendinden ödün vermedi şair
Tek bir solukta aldı kalemi eline,
Önündeki beyaz sayfaya şu dizeleri yazdı
" Eğer ölecek olursam birgün
Sanmayın ki şiiri bırakırım
Ne yapar ne eder
Son şiirimi kanımla yazarım "