Bakalım kim kimi yenecek.
Pencereyi açtım ve aşağı atladım.
Pietr sırıtarak arkamdan geldi ve onun arkasından da Pride.
Gözlerim değişti.
"Başla" dedim. "Ilk hamle senden" dedim.
"Bu adil mi ?" Dedi. Kafamla onayladım.
Bir pençe attı ama çekildim. "Bu kadar mı ? Cidden mi ?" Dedim.
Gözleri değişti. Şimdi hamle sırası bendeydi. Ama oda kaçtı hamlemden.
Sırıttı. Boynundan tuttup ağaca fırlatmam bir oldu çünkü Sırıtışi sahiden sinir bozucuydu.
Hemde çok.
"Iyi hamle." dedi. "Öyle " dedim.
Ama yere yapışmam bir oldu. Başımı yere çarptığım için biraz sersemledim.
Şimdi öfkelenmistim Pietr bunu anlamış gibi.
"Madi sakin ol şuan güçsüzsun" dedi. Pek sanmıyorum.
Vücudum ateş gibi yanıyordu.
Pietr bunu fark ediyordu. "Madi sakinleş !" Dedi bi an bedenim güçsüz düştü ve yere yığıldım. Ne oluyor böyle ben bu kadar güçsüz muyum ? Sadece minik bir darbe aldım o kadar.
"Madi iyimisin ?" Dedi Pietr.
"Yok bir şey sadece.... yorgunum sanırım " dedim.
Doğruydu yorgundum yeni dirilmiş biri için çok bile dayandım. Tam Pietr kucağına alacaktı. Ama abim aldı. Annem ordan koşarak geldi ve "Madiii kızım! Iyimi o ?!" Dedi. Elimde Okay -elimi yumruk yapıp baş parmağımi havaya kaldırdım- işareti yaptım.
...
Gözlerimi açtığımda başımda Pietr vardı.
"Iyimisin ?" dedi soğuk bir şekilde. Sanki bir şeyler vardı onda bana eskisi gibi bakmıyordu.
Hayır değildim... çünki artık insanım....
"Pietr ben..." demeden Pietr sözümü kesti ve "Madi biz ayrıldık artık birlikte olamayız" dedi ve gitti. Orda bakakaldım resmen dondum.
Hareket bile edemedim.
Kalbimin acısı tarif bile edilemezdi. Neydi bu böyle nefes alamamiyordum.
Benden ayrılmıştı.
Gözlerim karardı ve bayıldım.
Uyandığımda evdeydim. Ama kendi evim annemin değil
Bağıra bağıra hıçkıra hıçkıra ağladım. Ilk ve tek aşkım beni terk etmişti ama bi anda birine ne olur ki...
Neden ?! Neden böyle bitmek zorunda 18 yaşından beri aşık olduğum çocuk gitti....
Güçsüzce banyoya girdim artık insandım normal biriydim.
Ve ölebilirim.
Küveti yavaşça suyla doldurdum. Ve soyunmadan içine girdim.
Hayat çok kısaydı benim için hayatım beni saatler önce terk etti şimdi bende gerçek Hayatı terk ediyorum.
Tüm hayatım avuçlarımın arasındaki minik jiletteydi.
Ne kadar acıyabilir ki ? Kalbimin acısı kadar olamaz ama ondan önce başka bir şey yaptım bir mektup yazdım. Küvete girmeden onu postacıya verdim ve Pietr a yolladım.
Pietr'a
Nerden başlasam bilmiyorum 18 yaşından olabilir hatırlıyor musun ? Beni ilk öptüğunde nasıl şaşırmıştım ben sana hep aşıktim ama söyleyememiştim ilk başlarda... keşke söyleseydim... sen benim için ilk aşk, ilk öpücük, ilk birliktelik, ilk mutluluk, ilk ölüm , ilk değişimdin ilktin benim için ve sanırım son olacaksın bu sana yazdığım son şey sen benim başıma gelen en güzel şeydin hala öylesin ama gittin ellerimin arasında kayıp gittin... Ne oldu ?! .... hani nişanlanacaktık ? Hani evlenecektik ?... sonrada çocuklar..... düşünsene benden nasıl bir anne olurdu ? Ama herşey hayal kırıklığı sende öylesin... kalbim ilk defa bu kadar çok acıdi biliyor musun ? Ama umrumda değil yakinda herşey bitecek. RUHUMUN KATİLİ SEN BEDENIMIN KATİLİ BEN..... Artık ölebilirim insanım sanırım pek zor olmaz kalbim kadar acımaz ya demi ? Sanmıyorum o kadar olamaz. Canım o kadar yanıyor ki bu diğer acılara benzemiyor... Bu sefer tamamen bitti.... Artık beni mutlu edecek bir sebebim yok artık kimsem yok... ve sanırım gereken tek şey ÖLÜM.